Ronaldo Vivo Jr. Quotes

Sabi ng demonyo, ipaubaya mo ang kapalaran sa kapangyarihang higit sa ating lahat, ang pagkakataon— na pare-pareho nating hindi hawak.

Kung kanila ’yan, hindi nila papayagang kutahan ng mga kriminal na pulis ’yan.” “Redundant ka.” “Saan?” “Kriminal na pulis.” “Emphasis.

[H]indi ibig sabihing hindi nakakulong ang isang tao ay mabuti na ito.

Kapag ang tao tumatanda, ay nagbabago rin ang mga katotohanang kinakapitan.

Tumatakbo siya, takbo nang takbo. Sa paa at ligalig ng isang pitong taong gulang na bata. Hinahabol ang kamusmusan sa mga bakanteng lote, eskinita, court, at lansangan. Dinadama ang hapdi ng init ng panahon sa tustadong balat. Nilalanghap ang alikabok. Nakikipagparamihan ng paltos at libag sa mga kalaro. Binabaka ang hikbi kung natutukso. Tinatawanan ang sarili kung nadadapa. Lulubugan ng araw nang nagwawala. At magigising siya, sa ulirat ng isang siyam na taong gulang na bata, gulong- gulo. Balot ng takot at pangamba ang loob ng bungo at sikmura sapagkat ang tabing na kurtina na ang nagsisilbing hudyat ng kaniyang dapit-hapon at hindi na ang mga ulap sa himpapawid.

[H]indi dahilan ang pag-iingat ng pangalan ng isang institusyon para i-invalidate ang sumbong o kadaingan ng indibidwal na naaagrabyado.

Pa’no matatakot ang kaisa sa naghahasik ng takot?

[T]akot kayong itaya ang sarili n’yong buhay kaya buhay ng ibang tao ang itataya n'yo.

[A]ng taong alam na alam ang katarantaduhang ginawa niya, anumang oras may nakahandang depensa.

Kinuha ni Butsok ang sigarilyong nakaipit sa kanang tainga, isinubo't nagsindi. Sa paghithit-buga, wari'y nagkahugis ang isang buntong-hininga sa anyo ng puting usok-wangis ng pagwawala, katumbas ng pagtangis.

Matagal na kaming patay. . . . [A]ng pagkamatay, di lang sa pagratay sa kabaong nasusukat, dahil kahit na walang kabaong, sugal at padasal, araw-araw kaming naglalamay dahil araw-araw din kaming namamatay.

Isang bagay siguro kung bakit napakapait para sa ’tin ang mamatayan o kahit na maisip man lang ang kamatayan, ay dahil masyado tayong maraming alaalang iniingatan, maganda man o hindi.

[H]igit na nakagigimbal ang bangungot hábang gisíng.

Sa sobrang labnaw ng tiwala ng mga tao d'yan . . . , kapag ginawa nila ’yong trabaho nila, binibigyan sila ng award!