Rauw Quotes

Waarschijnlijk had de rauwe, schroeiende emotie die die nacht in de vorm van een droom door hem heen was gegaan het hardnekkige verlangen naar de dood dat hem tot dan toe in zijn macht had gehad geneutraliseerd en weggevaagd -zo- als een strakke westenwind een dik wolkendek de hemel uit blaast.

Rauw realisme met een gepast einde.

Jij gaat ergens in een boom rauwe eekhoorns zitten eten terwijl je iedereen in je buurt met een pijl omlegt. - Peeta

Hoe goed zou het me toen gedaan hebben als ik door elkaar werd geschud door de stormen van een onzeker leven vol strijd en door rauwe, bittere ervaring zou leren verlangen naar de rust waarover ik me nu beklaagde!

Het ergste nadeel van een hoge positie is de onvrijheid van meningsuiting. Hoe hoger je maatschappelijke positie hoe meer je je in zwijgen moet hullen. Vooral omdat de betekenis en het belang van een hoge positie voor mij verbonden zijn met het publieke domein, weegt dit zwaar. Het publieke domein is het forum voor meningsvorming, voor de weging van argumenten, voor de verwoording van visies. Hoe breder, hoe diepgravender, hoe origineler hoe beter. Misschien is deze gedachte over de openbare ruimte en een hoge positie altijd een droom geweest maar nu lijkt zij verder weg dan ooit. Toen koningin Beatrix, om nog even bij de les te blijven, op een onbewaakt ogenblik of misschien zeer bewust gekozen moment over de pers zei dat 'de leugen regeert' was Nederland te klein. Niet wat de koningin had gezegd stond ter discussie maar het feit dat zij met haar kritische opmerking haar boekje te buiten was gegaan. Het is interessant te bedenken dat het in vroegere tijden juist het voorrecht van hoger geplaatsten was om ongehinderd te kunnen zeggen wat in hun hoofd opkwam. Het volk zweeg. In onze tijd is dat in zijn tegendeel verkeerd. De politicus die zegt wat hij denkt, steekt zijn hoofd in de publieke strop. Zijn kiezer daarentegen is vrij te roepen wat hij wil - zijn schreeuw, rauw en ongearticuleerd klinkt overal op en wordt gehoord, al dan niet in honderd dagen.

Zijn onderneming herleiden tot tomeloze zelfverrijking doet geen recht aan de nationale en sociale motieven van zijn imperialisme. België was nog jong en labiel, met Nederlands-Limburg en Luxemburg had het grote delen van zijn territorium verloren, katholieken en liberalen lustten elkander inmiddels rauw, het proletariaat begon zich te roeren : een explosieve cocktail. Het land leek wel “ een stoomketel zonder ventiel ”, vond Leopold. Congo werd dat ventiel.

Haar ontbijt verplaatste ze voortaan naar de Noordzee. onder de rijzende zon, hangend aan een boei, kauwend op een rauw stuk schol, werd ze aangestaard door chagrijnige zeehonden wier ontbijt ze had weggekaapt. 'Sorry,' zei ze nog, maar ze wilden er niets van horen.

Alleen bleek bij nadere inspectie van zijn keuken dat hij gisteravond alles wat nog in huis was had opgegeten toen hij thuis was gekomen van het feest. Uit een korte forensische reconstructie van enkele minuten bleek zelfs dat hij vermoedelijk had geprobeerd zelf jamdonuts te maken van weinig meer dan rauwe kool en agostura. En aangezien er geen spoor was van het resultaat, was reden om aan te nemen dat dat ook was gelukt.

In die wilde en peilloze nachten van de voorlente, bedekt onder reusachtige, nog rauwe en geurloze hemels, die met hun woeste leegten en weidse luchten naar de sterrendoolhoven leidden - nam vader me mee uit eten in een klein tuinrestaurant dat ingesloten tussen de achtermuren van de laatste kleine huizen van het marktplein lag. In het natte licht van de lantaarns, rinkelend in de zuchten van de wind, staken we het grote gewelfde plein dwars over, eenzaam en terneergedrukt door de enormiteit van de luchtlabyrinten, verloren en gedesoriënteerd in de lege ruimen van de atmosfeer. Vader tilde zijn door flauw schijnsel overgoten gezicht op naar de hemel en keek bitter en bekommerd naar dat sterrenkiezel waarmee de banken tussen de wijd vertakte en uitstromende kolken lagen bezaaid. Hun ontelbare, onregelmatige verdikkingen waren nog niet geordend in constellaties, die oeverloze en dorre uiterwaarden waren nog niet door figuren beteugeld. De triestheid van stellaire leegten drukte op de stad, waar de nacht door licht van lantaarns werd doorweven, die onverschillig hun stralenbundels van knoop tot knoop samenbonden.

Ik schrijf deze brief aan de keukentafel. Ik ben alleen op een manier die meer is dan het simpele gegeven dat ik de enige levende ziel ben binnen deze muren. Tot nu toe dacht ik dat ik wist wat wel en wat niet mogelijk was. Misschien is dat de ware betekenis van onschuld, dat je je geen enkele voorstelling kunt maken van pijn en verdriet in de toekomst. Als er iets gebeurt wat al het denkbare overstijgt, verander je daardoor. Het lijkt op het verschil tussen een rauw ei en een gebakken ei. Het is hetzelfde, maar toch totaal anders. Beter dan zo kan ik het niet uitleggen. Ik kijk in de spiegel en ik weet dat ik het ben, maar ik herken mezelf niet. Soms is het al te vermoeiend voor me om simpelweg het huis binnen te gaan. Ik probeer mezelf tot rede te brengen, eraan te denken dat ik hier eerder alleen heb gewoond. Toen ging ik niet dood aan alleen slapen en dat zal ook nu niet gebeuren. Maar dit is wat verlies mij heeft geleerd over de liefde. Ons huis is niet zomaar leeg, ons huis is leeggehaald. Liefde neemt ruimte in in je leven, maakt plaats voor zichzelf in je bed. Onzichtbaar nestelt het gevoel zich in je lichaam, stroomt het door al je bloedvaten en klopt het in je hart. Als het verdwenen is, klopt er niets meer. Voordat ik jou leerde kennen, was ik niet eenzaam, maar nu ben ik zo eenzaam dat ik tegen de muren praat en tegen het plafond zing.