Para Kay B Quotes

Me quota ang pag-ibig. Sa bawat limang umiibig, isa lang ang magiging maligaya. Ang iba, iibig sa di sila iniibig. Iibig nang di natututo. O iibig sa wala. O di iibig kailanman.

Ang great love mo, hindi mo makakatuluyan. Ang makakatuluyan mo ay yung correct love.

Kakabog ang dibdib mo, kikiligin ang kalamnan mo at kikirot ang puso mo. Kabog, kilig, kirot. Kapag naramdaman mo ang tatlong K, umiibig ka.

Mas matinding nakakaalala ang puso kaysa utak.

Hindi mo pwedeng mahalin ang isang tao nang hindi mo minamahal ang hilaga, silangan, timog at kanluran ng kanyang paniniwala. Kapag nagmahal ka’y dapat mong tanggapin bawat letra ng kanyang birth certificate. Kasama na doon ang kanyang libag, utot at bad breath. Pero me limit. Pantay-pantay ang ibinibigay na karapatan sa lahat ng tao upang lumigaya, o masaktan, o magpakagago, pero kapag sumara na ang mga pinto, nawasak na ang mga puso, nawala na ang mga kaluluwa at ang bilang ay umabot na sa zero, goodbye na. Pero, the memory of that one great but broken love will still sustain you, tama nga na mas matindi ang mga alaala.

Samantalang sa tunay na buhay, pag nangyari, iyon na. Walang revision.

Pantay-pantay ang ibinibigay na karapatan sa lahat ng tao upang lumigaya o masaktan o magpakagago pero kapag sumara na ang mga pinto, nawasak na ang mga puso at ang bilang ay umabot na sa zero, goodbye na.

Alam nyo namang hindi tayo totoo. Gawa lang tayo sa mga letra!

Iniisip ni Lucas kung gaano kalaki ang kapangyarihan ng isang writer. Sa pamamagitan ng mga salita ay kaya niyang patigilin ang dyip, ilabas ang lihim ng mga pasahero, pabuhusin ang ulan upang linisin ang mga basura sa palibot, ikulong ang mga opisyal na corrupt at tuluyang i-delete sa bansa ang kahirapan.

Hindi mo pwedeng mahalin ang isang tao nang hindi mo minamahal ang hilaga, silangan, timog at kanluran ng kanyang mga paniniwala. Kapag nagmahal ka'y dapat mong tanggapin bawat letra ng kanyang birth certificate. Kasama na doon ang kanyang libag, utot at bad breath.

Kakabog ang dibdib mo, kikilig ang kalamnan mo, at kikirot ang puso mo. Kabog, kilig, kirot. Kapag naramdaman mo ang tatlong K, ... umiibig ka!

Never go out of bounds. There are certain boundaries para sa bawat tao at doon lang ang lugar mo. Kapag lumagpas ka, maaari ka nang makapanakit ng iba.

Hindi mo pwedeng mahalin ang isang tao nang hindi mo minamahal ang hilaga, silangan, timog, at kanluran ng kanyang mga paniniwala. Kapag nagmahal ka’y dapat mong tanggapin bawat letra ng kanyang birth certificate. Kasama na doon ang kanyang libag, utot at bad breath. Pero me limit. Pantay-pantay ang ibinibigay na karapatan sa lahat ng tao upang lumigaya, o masaktan, o magpakagago, pero pag sumara na ang mga pinto, nawasak na ang mga puso, nawala na ang mga kaluluwa at ang bilang ay umabot na sa zero, goodbye na.

Buti a ang tren na ito, walang isi pero may upuntahan, ako, saan nga ba ako papunta?

Love has a quote. For every five people who fall in love, only one will be happy. The other four will love someone who does not love them back. Or they'll love without learning anything. OR they'll love no one. Or they'll just not experience love at all. Sandra laughed with disbelief. Look around you, the Writer said. Look at all your friends and your office mates. How many of them are truly happy? But happiness is relative, Sandra said. A rationalization that unhappy people make, the Writer said.

The train has it better than I do. It has no mind, but has somewhere to go.

Just be aware that love is always connected to ideology. Everything we do is a political act. Even falling in love.

ALAN: (…) Lo que realmente somos es la longitud total de nosotros mismos, nuestro entero tiempo, y cuando llegamos al fin de esta vida, todos esos seres, todo nuestro tiempo serán nosotros… el verdadero tú, el verdadero yo (…). KAY: (…) Olvidar que el tiempo no está devorando nuestras vidas… destrozando, arruinándolo todo… para siempre… ALAN: No, todo está muy bien, Kay. Te buscaré ese libro. (Va hacia la puerta, pero se vuelve). Sabes, me parece que gran parte de nuestra preocupación nace de que consideramos al tiempo como el devorador de nuestras vidas. Por eso nos precipitamos los unos sobre los otros, y nos lastimamos mutuamente. KAY: Como una escena de pánico en un barco que se hunde. ALAN: Sí, exactamente así. KAY (sonriéndole): Pero tú no haces esas cosas… ¡Tú eres tan bueno! ALAN: Pienso que es más fácil no hacerlas, una vez que se ha adoptado un punto de vista más ámplio. KAY: ¿Como si fueramos seres… inmortales? ALAN (sonriendo): Sí, y lanzados a una magnífica aventura.