Ouderdom Quotes

Ik ben niet bevreesd, noch voor de ouderdom noch voor de dood, maar berusting is me schrikbeeld. Nooit zou ik aan de oevers waar braafheid en gezapigheid wonen, willen aanleggen. Ik ben nu vijfentachtig, ik schrijf nog steeds en ik zou nog tot liefhebben in staat zijn.

Zij ging vertrekken, maar zij wist nog niet waar zij uiteindelijk terecht zou komen. Zij moest iets volbrengen, maar zij had geen duidelijke voorstelling van wat dat was. Voorgevoel zei haar, dat een serene ouderdom voor haar niet was weggelegd.

Daar is ’n dun skilletjie om ons brein wat ons in die hede anker. Maar soos ’n mens oud word, kom daar skeurtjies in die skil, soos ’n ou laken skif. Dan stroom die verlede daardeur, ontydig of nie. Dis hoekom oumense deurmekaar raak, of hulle konsentrasie swak word, of hulle dinge soos sleutels verloor.

Er zijn eenvoudige, korte oefeningen die het lichaam in kort bestek afmatten en dus tijd besparen, en vooral dat laatste moeten we goed bijhouden. Ga bijvoorbeeld hardlopen, of oefenen met gewichten, of springen. Je kunt hoog- of verspringen, of laat ik zeggen 'ritueel dansen' of, om het banaler te zeggen, stampen als de wasman in zijn tobbe. Kies maar, het is allemaal simpel en gemakkelijk om te doen.Maar wat je ook doet, keer snel weer terug van het lichaam naar de ziel! Want die moet je dag en nacht trainen, die wordt door matige inspanning gevoed. En dat soort training wordt niet belet door kou of hitte, nee, niet eens door ouderdom. Richt je op iets goeds dat op den duur alleen maar beter wordt. En ik zeg niet dat je altijd boven je boeken of schrijftafeltjes moet zitten. Laat je geest ook eens wat anders doen, maar dan zo dat het ontspannend werkt en niet ontkrachtend. Een tochtje in de wagen schudt de ledematen los, zonder de studie te beletten: je kunt iets lezen of dicteren, je kunt praten of luisteren, allemaal dingen die ook tijdens een wandeling mogelijk zijn.

Wat ik 'vermoeidheid' noem is ouderdom, en daarvoor bestaat geen rust behalve de dood. Wat is het ergst van al dit 'slecht want strijdig met de natuur'? Jong zijn en je genot ontzeggen of oud zijn en het nog steeds zoeken? Er zijn zekere geneugten van het vlees die het ouder wordende lichaam steeds vergeefser najaagt als het er zich in zijn jeugd niet aan bedronken heeft. Te kuise jongelingsjaren leiden tot liederlijke ouderdom. Het is waarschijnlijk gemakkelijker af te zien van wat men heeft gekend dan van datgene waarover men fantaseert. Men heeft hierin geen spijt van wat men heeft gedaan, maar van wat men niet heeft gedaan en zou hebben kunnen doen. En die spijt krijgt dan zelfs de donkere kleur van wroeging. Ik heb het gevoel dat ik ook hierin het meest tot onthouding gebracht word door redenen van esthetische aard. Oude handen verdorren wat zij strelen, dunkt me, maar ze hebben hun eigen schoonheid wanneer ze zich vouwen in gebed. Jonge handen zijn gemaakt voor liefkozingen en de mantel der liefde, het is jammer ze te vroeg samen te vouwen. Ja, die in gebed gevouwen handen verzinnebeelden fraai de mystieke omhelzing van het ongrijpbare, als de verliefde armen in het luchtledige grijpen omdat de realiteit ontglipt en er niemand is.

Ons ou mense is die mense van gister. Daarom delf ons in die verlede om waarheid te vind, daarom is ons so lief vir ou prente, ou landkaarte en ou stories. Die skeidslyn tussen die hede en die verlede word al hoe dunner.

Bring die hoë ouderdom dan net verlies? Net leef met vermindering op elke terrein? Waarom word dit ’n geseënde hoë ouderdom genoem? Vriendskap? Jou ou vriende dryf verder en verder van jou af weg. En verdwyn – hulle sterf. Nuwe vriendskappe, dié is ook prekêr.

Zou het een kunst zijn om mooi, oud te worden?

Mensenkennis is niet mijn sterkste kant, maar dromen kan ik als de beste. Ik heb vaste dromen. Een gaat over mijn ouderdom, en het eind daarvan: mijn dood. Ik ben een zonderling geworden maar mijn geest is helder. Het huis is vervallen, ik kan niet alles meer bijhouden. Mensen bezoeken mij zelden, de televisie is gelukkig kapot en het abonnement van de krant is zo lang niet betaald dat de bezorging is gestaakt. Dieren zijn er in overvloed, net als nu, maar er zijn toch kleine veranderingen te bespeuren. Ik wil niet zeggen dat zij de baas zijn, maar er hangt een waas van gelijkwaardigheid over alles. De oude man is niet meer de meester over zijn erf, hij is een natuurlijke bewoner geworden, hij is verlost van de demon van de macht. Helaas, de wereld is niet onverschillig. Nooit. Er zijn maar heel weinig mensen die werkelijk met rust gelaten worden. Misschien moet je een groot organisatietalent hebben, een ver vooruitziende blik, een ijzeren wil en een diepe, uitstralende minachting voor je medemens, misschien lukt het je dan om alleen en met rust gelaten te worden. Ik mis deze eigenschappen en drijf dus als een vlot in mijn ouderdom, ik woon toevallig alleen, ik ben vierennegentig jaar, 's morgens en 's avonds voer ik mijn dieren, 's middags fiets ik broos (en mompelend) naar het dorp waar ik inkopen doe die ik in een papieren zak aan mijn stuur hang. Ik maai geen gras meer, ik rook sigaren, mijn mondhoeken zijn bruine sapkanalen geworden, mijn honden slapen bij me in bed. Ik herlees de boeken van mijn jeugd en probeer me te herinneren waarom ik toen, zestig/zeventig jaar geleden, zo geemotioneerd was. Maar op een dag komt er een meisje op bezoek dat in haar stage voor maatschappelijk werk zit. Zij maakt een scriptie over alleenstaande ouderen. Zij schrikt als ze ziet hoe ik leef en ik zie niet dat die schrik het steentje is dat de lawine in gang zet.

(Ouderdom). Tussen klok en bed.

Florentino Ariza ging trappen altijd extra voorzichtig op en af, ook al toen hij jong was, omdat hij altijd had gedacht dat de ouderdom begon met een eerste, onbelangrijke valpartij, en de dood volgde na de tweede.

De ouderdom is een schande,’ vervolgde hij. ‘We hoeven er niet omheen te draaien, het is een schande om een uitgedroogde zak met botten te zijn. Gaandeweg verdwijnen zelfs je meest dierbare gevoelens, als namen die je vergeet. Er gaan dagen voorbij zonder een noemenswaardig gevoel. Het overkomt me geregeld dat ik me bij bepaalde gelegenheden de bijpassende of bijbehorende gevoelens alleen nog maar herinner. De gevoelens die de avondrust vroeger bij me placht op te roepen kan ik me nog herinneren, ja, maar ik héb ze niet meer. Ik héb ze niet meer.’ Simonetti gluurde naar zijn rechterhand, die nog steeds op de hand van Zuccarelli rustte, en hij was vastbesloten hem daar te laten liggen. Klaag maar, zeur maar, raas maar, oude man. Hij dacht aan een Romeins restaurant waar voor een raam onder de menulijsten een aquarium was opgesteld. Soms lagen in dat aquarium vijf, zes kreeften boven op elkaar, traag bewogen hun scharen, en ze leken zich niet bewust te zijn van elkaar. ‘Maar het heeft ook zijn voordelen,’ hoorde hij Zuccarelli zeggen, ‘die verdwijning van gevoelens, zoals het zijn voordelen heeft om verlost te zijn van die dolle dictator tussen je benen. Laatst bedacht

Die ouderdom van alles, die heeft me altijd bekoord. Ik heb nooit in nieuwbouw kunnen wonen. Ik kon alleen leven in huizen waarin al was gestorven.

Ze voelde zich oud want ze hield van lezen

Duurzame paarbinding was nog altijd een verstandige investering, in de zin van een opoffering in het heden ten behoeve van een doel dat pas op de lange termijn werd behaald. Kwam de ouderdom, dan had je iemand die verdachte plekjes op je huid opmerkte waar je ze zelf niet kon zien.

Wat een falsificatie was de ouderdom! Zoals baby’s rond en aaibaar ter wereld kwamen om ze een grotere overlevingskans te geven, hulden bejaarden zich in de onschuldige vermomming van de ouderdom die ze beschermde tegen de wraak van hun nabestaanden.

We dragen allemaal al onze leeftijden met ons mee, van bij het begin. Ze slapen in ons binnenste en of ze zich ooit zullen ontpoppen of gedoemd blijken als ongeboren kinderen met ons weefsel te vergaan, weet niemand.

Dat is de ellende : je wilt in geen geval nog een keer jonger, stommer zijn, maar je wilt ook niet ouder worden, en ondanks alle ervaring heb je geen vertrouwen in de ouderdom, je wilt jezelf en de wereld om je heen diepvriezen, je bent niet superieur genoeg om gewoon te genieten van wat er is.

Tijd heeft geen betekenis op een schilderij. Als het goed is tenminste.’ ‘En op foto’s?’ vroeg Vogels. ‘De meeste foto’s hebben een rouwrand. Heden overleed. Een goed schilderij is net als een stem op een band. Altijd nu, in het heden. Maar wat lul ik, ik fotografeer nauwelijks nog.

De haren zijn voller dan ze ooit zijn geweest.

Zijn leven lang is hij een adolescent gebleven, een jochie dat me met de jaren in onbewaakte momenten steeds perplexer kon aanstaren vanuit dat oude lichaam, waarin het leek opgesloten te zitten als een reiziger in een trein die tot diens ontzetting de verwachte bestemming voorbij rijdt.

Kan de mens zo diep zinken, kan hij zo minderwaardig, zo klein, zo gemeen worden? Kan er zulk een verandering in hem plaatsvinden! Komt dit met de waarheid overeen! Ja, wel degelijk, want bij de mens is alles mogelijk. De vurige jongeling van het heden zou van schrik achteruit springen , indien men hem het portret van zijn oude dag toonde. Vergaart daarom op uw weg, die van de tere jongelingsjaren naar de strenge mannenleeftijd voert, alles wat er aan menselijkheid in u opgroeit en laat niets van dit alles op die weg achter, want later zal het nooit meer groeien. Dreigend en angstwekkend schrijdt de ouderdom voorwaarts, die niets van wat achter is gebleven ooit teruggeeft. Het graf is nog meedogender, op die grafsteen staat nog 'Hier ligt een mens', maar uit de koude hardvochtige trekken van de onmenselijke ouderdom is niets te lezen.