Oud Quotes

Fate determines your caste. You must accept it and live according to the rules." You can't really believe that!" I do believe it. That man's misfortune is that he cannot accept his caste, his fate." I know that the Indians wear their caste as a mark upon their foreheads for all to see. I know that in England, we have our own unacknowledged caste system. A laborer will never hold a seat in Parliament. Neither will a woman. I don't think I've ever questioned such things until this moment. But what about will and desire? What if someone wants to change things." Kartik keeps his eyes on the room "You cannot change your caste. You cannot go against fate." That means there is no hope of a better life. It is a trap." That is how you see it," he says softly. What do you mean?" It can be a relief to follow the path that has been laid oud for you, to know your course and play your part in it." But how can you be sure that you are following the right course? What if there is no such thing as destiny, only choice?" Then I do not choose to live without destiny," he says with a slight smile.

Al het oude was eens nieuw, en al het nieuwe zal eens oud zijn. Het alleroudste is het heden, want er is nooit iets anders geweest dan het heden. Nooit heeft iemand in het verleden geleefd, en in de toekomst leeft ook niemand.

Then, with an extended, falling glissando of disgust, the whole string section, plus flutes and piccolo, surged toward the brass, leaving the music critic and his deed - an early evening frites and mayonnaise on Oude Hoogstraat - illuminated under a lonely chandelier.

Tussen de vele stemmen van mensen is jouw stem de enige die menselijk is die weet van het verdriet dat langzaam in de bomen groeit gevoed door de aarde tot ze oud worden sterven aan de rand van wilde of onzindelijke tuinen.

Een mens kan altijd een tijd lang kijken zonder te zien. Kijken kan Robert ook, maar het theebusje en de kaasschaaf herkennen niet. Hij kijkt zonder te zien, bedoel ik. Neem zelf de proef maar eens. Je drinkt altijd koffie van een bepaald merk en omdat dat in de drugstore opeens niet meer voorradig is, neem je een ander merk, een andere bus. Als je de volgende dag koffie wilt maken zoek je overal naar de koffiebus. Het herinneringsbeeld van de oude busis zo sterk dat hij de bus van het nieuwe merk, de aanwezige bus, vlak voor je neus op de keukenplank, onzichtbaar maakt. Om iets te zien moet je eerst iets kunnen herkennen. Zonder herinnering kun je alleen maar kijken. Dan glijdt de wereld spoorloos door je heen.

In de fabrieken kon men nog lang oud blijven, zeker, maar men bleef er niet lang jong.

Zo moet het met oude echtparen gaan, dacht ik; voor haar blijft in de oude man de jonge bewaard en voor hem de schoonheid en gratie van de jonge vrouw in de oude. (184)

Oude zonden hebben lange schaduwen.

Elk nieuw leven dat een mens begint is een voortzetting van het oude leven!

Slechts één ding is blijvend, een nooit eindigende schoonheid, die van de ene vorm overgaat in de andere, vluchtig doorgebladerd, voortdurend wisselend, maar die je zeker niet voor altijd kunt vasthouden, in musea neerzetten en in noten vastleggen kunt, om dan jong en oud erbij te roepen, zodat ze erover kunnen zwetsen en druk doen.

Waarom verzamel je knikkers?' vroeg de jonge vrouw plots. De oude vrouw twijfelde en lachte. 'Ik vind knikkers eeuwig,' zei ze, 'en ik heb de eeuwigheid graag in mijn handen.' De jongste wist niet of ze het begreep. Maar ze zweeg.

Ik heb intussen het 3e Hoofdstuk voltooid, vol verguldsel, paars licht, Eeeuwig onvervulde liefdesverlangens, Jongens op bromfietsen, motregen en met oude canapé kleden behangen grotten. Het leven is veel groter dan ik het ooit zou kunnen beschrijven. En God is gek op me.

M'n kop zat vol woorden. Geniepige, verleidelijke woorden die zich verscholen tussen oude, stukgelezen kaften, klaar om je te overvallen zodra je het boek durfde te openen. Ze konden je betoveren, vleien, angst aanjagen, in de problemen brengen en gek maken, net als mensen. Maar anders dan bij mensen, nam je hen dat niet kwalijk. Zelfs als ze je aan het huilen maakten, deden ze dat op zo'n mooie manier dat je hun er dankbaar voor was.

Ik zie de Bibliothecaresse dagelijks, maar de leegte in mij blijft. Ik lees de oude dromen in de Bibliotheek. Zij zit naast me. We eten samen. Ik breng haar naar huis. We praten over van alles. Mijn droefheid schijnt alleen maar erger te worden, zich te verdiepen, hoe onredelijk dat ook is. Het gevoel van verlies wordt steeds sterker, elke keer als we elkaar ontmoeten. Het is een put die nooit gedempt zal worden. Het is een donker, ondraaglijk somber gevoel.

Hij begreep niet waarom hij zoo oud moest worden, terwijl de dingen zoo langzaam voorbij gingen, stille voorbij, maar zóo slepend, als waren ze, de dingen van vroeger, spoken, die slierden heel lange sluiers langs heel lange paden, en als ritselden de sluiers over de warrelende bladeren, die neêrdwarrelden over het pad.

Een jong iemand heeft haast. Een jong iemand heeft niet het geduld dat je met ervaring krijgt. Hij begrijpt niet dat we hoe dan ook naar dat ene onderweg zijn. Jongeren denken altijd dat ze een nieuwe, betere wereld zullen bouwen. Alle jongeren. Nieuwe jongeren, oude jongeren. En toch laat iedereen een wereld achter waar je niet wilt in leven.

Een oude theologische strijdmethode: een stelling poneren, zo belachelijk en dom, dat oppositie ertegen automatisch even belachelijk en dom wordt.

Op een andere plek, in een andere tijd, hadden een oude zwarte man en een jonge blanke vrouw elkaar kunnen omhelzen, maar niet daar, niet toen.

De meeste oude mollen die ik ken, zouden willen dat ze minder naar hun angsten hadden geluisterd en meer naar hun dromen.

Oude mensen slijten harder dan hun kleren.

This is my favorite room, Cecil. I love the scent of oud and the fire pit and all these velvet chaise longues placed in a sunburst.

Je houdt nooit op jezelf te zijn vanbinnen, hoe oud mensen ook denken dat je bent als ze vanbuiten naar je kijken.

Hij kon niet zeggen wiens schuld het was, maar na verloop van tijd was het nieuwe eraf en had het plaats gemaakt voor herhalingen. Ze ontmoetten elkaar alleen nog om het oude te herhalen.

Elke zomer worden de oude mensen kleiner terwijl de kinderen groter worden. Volgens Josh is er maar een bepaalde lengte beschikbaar op aarde en verwisselen de centimeters alleen van eigenaar.

Maandag stierf hij, 102 jaar oud: Ronald Coase, de man die zijn afkeer van de wiskundige modellen in de economie aldus formuleerde: 'Als je de gegevens maar lang genoeg martelt, zullen ze toegeven'.

Het oude geloof zal weer in ere worden hersteld, de geheime kennis van de natuur, van het demonische. We zullen het christelijke vernis afwassen en een religie naar voren brengen die eigen is aan ons ras.

Fictie wordt een model voor de werkelijkheid. Het oude idee van 'ars aemula natura' is achterhaald. 'Life imitates art', zoals Oscar Wilde zegt. Fictie is geen afspiegeling van ons dagelijks leven, het is andersom. (p.414)

I smelt him, smelt Johnny; for a second I thought - what? That he was there, was with me, that he wasn't...But I realised it was his perfume, the one I'd had made specially for him by an artisan perfumer in New York, his own custom-made one-off blend. It had been hideously expensive but I hadn't cared as long as it had pleased him. It was all intense essential oils, layer upon layer of labdanum, patchouli, vanilla, vetiver, ambrette, frankincense, myrrh, amber, Bulgarian rose absolute, Oud wood - the list was endless and beautiful, like a scented prayer. The woman had said some of the ingredients would keep their fragrance for a hundred years, would never die. Like me, he'd said, like us. I'd put some drops of the heavy dark oil on a couple of cotton wool pads and put them in the box when we got it, now the fragrance - strange, narcotic, archaic - filled the room like his ghost, embracing me in memories.

Het zou allemaal veel makkelijker zijn als ik een doel had, wat denk jij? Een vraagje: heb jij wél een doel in je leven?' Albrecht dacht na. Had hij in deze verwarrende tijd al zijn eigen plaats gevonden, had hij, jong en gezond als hij was, een helder doel voor ogen? Nee, hij liep maar wat rond en dacht hoogstens aan de volgende dag, hoe hij geld kon verdienen en kon leven en niemand tot last was, meer niet, iets groots zag hij niet gebeuren. Hij stond hoogstens af en toe stil in zijn gejaagde leventje om even op adem te komen, dan maakte hij zich los uit zijn dagelijkse routine en was hij een paar dagen tot niets meer in staat en lag hij als een dode op bed, ongestoord. Dat duurde maar kort en dan was hij weer de oude.

Een prima plek om een schat te begraven, zei Sebastian. Ik zou op elke plek waar ik gelukkig ben geweest iets kostbaars willen begraven, en dan kom ik, als ik oud en lelijk en ellendig was geworden, terugkomen en het opgraven en me alles weer herinneren.

De periode waarin mijn ouders het bezit van een mobiele telefoon met elkaar deelden, was te kort geweest voor mijn vader om het gebruik ervan in veel detail aan mijn moeder uit te leggen. Dat kwam mooi uit, want mijn moeder is niet geïnteresseerd in hoe dingen werken. Ze wil alleen maar dát het werkt. Dat is het mooie aan oud worden: je leert de overbodigheid van kennis waarderen. Na mijn vaders dood hield mijn moeder de gsm. Nu kan ze opnemen, bellen, haar prepaidkaart laden en zelfs sms'en. Het instellen van de voicemail daarentegen is een concept dat haar idee van de maakbare wereld ver overstijgt. Dus toen ik mijn moeder belde was het mijn vader die opnam. Het deed goed zijn stem weer te horen. Alleen jammer dat hij ook nu weer zei dat hij eventjes niet bereikbaar was.

Ik ben niets meer, niets meer van mijzelf, geen gedachte, geen gevoel, ik ben alleen de oppervlakte, waar de zon mij raakt; de oude huid van de slang, waaruit ze is verdwenen. Zo is het eenvoudig te bestaan: als afgeworpen omhulsel van een kronkelende inwendigheid.

Als je wat langer meegaat, dan ontdek je dat soort dingen.' Ik schopte een steentje weg. 'Bedoel je met "wat langer" "een heel lange tijd"?' Ze knikte. 'Hou oud ben je eigenlijk?' vroeg ik. 'Elf.' Ik dacht even na. Toen vroeg ik: 'Hoe lang ben je al elf?' Ze glimlachte naar me.

Weinig oude mensen zijn tevreden, Irina. De meesten leven in armoede, met een gebrekkige gezondheid en zonder familie. Dit is de moeilijkste en kwetsbaarste fase van ons leven, erger nog dan je kinderjaren, want met de dag ga je verder achteruit en er wacht je geen andere toekomst dan de dood.

Daar is ’n dun skilletjie om ons brein wat ons in die hede anker. Maar soos ’n mens oud word, kom daar skeurtjies in die skil, soos ’n ou laken skif. Dan stroom die verlede daardeur, ontydig of nie. Dis hoekom oumense deurmekaar raak, of hulle konsentrasie swak word, of hulle dinge soos sleutels verloor.

Het verlangen, de pijn van het gemis, het drama, dat was wat ik herkende als echt en waar. De rust, de gelijkmatigheid van het dagelijks bestaan, het gewone, daar keek ik op neer. Voor mij niet de verdoving die leven heet, dat lauwwarme voortbestaan in de hoop dat je zonder al te veel problemen oud wordt en doodgaat.

Zijn goede bedoelingen werden gedwarsboomd door de onwankelbare starheid van Rebeca, die vele jaren van leed en ellende nodig had gehad om de voorrechten van de eenzaamheid te verkrijgen en die niet van plan was daarvan af te zien in ruil voor een oude dag welke verstoord zou worden door de valse aantrekkelijkheid van een anders medelijden.

Zijn kennis van vreemde talen was nihil. Eigenlijk moest hij dood.

Wat vermodderd was, was vermodderd: het leven, eenmaal vergooid, was niet meer terug te winnen.

Ze zaten op de banken en in rolstoelen naar de radio te luisteren, hun doffe ogen gericht op de vissen of op niets of op iets dat ze lang geleden hadden gezien.

En toen met eenige variatie herhaalde i zijn oude rêverie over 't water. Van 't water dat maar altijd naar 't westen stroomde, dat iederen avond naar de zon stroomde. In Nijmegen liep een ouwe dokter rond, die drie-en-vijftig jaar lang 's morgens op 't zelfde uur dezelfde wandeling had gemaakt. Over 't Valkhof en aan de Noordzijde naar beneden en de Waalkade af tot aan de brug. Dat is meer dan 19300 maal. En altijd stroomde 't water naar het westen. En dat beteekende nog niets. Het heeft zeker honderd maal drie en vijftig jaar naar dien kant gestroomd. En langer. Nu ligt de brug er over. Nog maar kort, nog maar wat jaren. En toch heel lang. Ieder jaar is 356 dagen, tien jaar is 3650 zonnen. Iedere dag is 24 uur, en ieder uur gaat er meer door de hoofden van al die tobbende menschen dan je in duizende boeken zou kunnen opschrijven. Duizende tobbers die de brug gezien hebben, zijn nu dood. En toch ligt i er nog maar kort. Veel, veel langer stroomde het water daar. En er was een tijd toen dat water er niet stroomde. Die tijd is nog veel langer geweest. Dood zijn die tobbers gegaan bij honderde en honderde millioenen. Wie kent ze nog? En hoeveel zullen er sterven na dezen? Ze tobben maar, tot God ze wegraapt. En je zou denken: God zou ze een lol doen als i ze plotseling te grazen nam. Maar God weet beter dan jij of ik. Tobben willen ze, blijven voorttobben. En onderwijl gaat de zon op en onder, de rivier daar stroomt naar 't Westen en blijft stroomen tot daar ook een eind aan komt.

Ja, het is mogelijk dat we niet volwassen worden, dat we, zelfs als we ouder worden, de kleine kinderen blijven die we altijd waren. We herinneren onszelf zoals we toen waren, en we voelen ons hetzelfde. We hebben onszelf gemaakt tot wat we nu zijn, en we blijven wie we waren, ondanks de jaren. Voor onszelf veranderen we niet. De tijd maakt ons oud, maar wij veranderen niet.

En trouwens, alleen al hoe ze elkaar begroetten! Ze pakten elkaars handen vast. Is dat normaal? Het moet onhygiënisch zijn en bovendien zo intiem dat het beschamend is. Ekaars lichamen zo aan te raken, opzettelijk! Ze beweerden dat het een heel oude begroeting was, die ze nieuw leven hadden ingeblazen, maar je hoefde het niet te doen als je niet wilde, je werd nergens toe gedwongen.

Maar ik wou even alleen zijn met mijn grootmoeder, voor het laatst. In een cafetaria vol lekkende mensen, en jengelende kinderen die andere bezoekers hadden meegebracht, ter compensatie, of om er de nadruk op te leggen dat het leven van de oude doorgegeven was, als stokjes in een eeuwige estafette waar niemand de zin van kent maar waar men zich aan vastklampt in de grote helaasheid der dingen.

Mijn grootvader was oud en wilde niet meer leven. Ik vond dat raar. Wilde hij dan ook niet meer weten hoe het verderging met de wereld? En met mij? En wilde hij dan ook nooit meer een avontuur beleven? Of iets lekkers eten? Ik zou dat verschrikkelijk vinden. Maar mijn grootvader vond dat niet. 'Het is mooi geweest', zei hij. Alsof het niet nog mooier kon worden. Dat kon altijd. Dat wist ik zeker.

Wat is er mis met dat verlangen en dat nodig hebben? Niets. En de gapende afstand tussen de plek waar je bent en je oorspronkelijke voorstelling hoeft niet per definitie mislukking in te houden. Teleurstelling hoeft niet teleurstellend te zijn. Het verlangen, het nodig hebben, de afstand, de teleurstelling: groeien, weten, toewijden, naast elkaar oud worden. Je kunt heel goed alleen leven, maar niet een leven lang.

Hoe zouden wij die oude mythen kunnen vergeten die aan de wieg van alle volkeren staan – de mythen over draken die op het allerlaatste ogenblik in een prinses veranderen; misschien zijn alle draken uit ons leven wel prinsessen die er alleen maar op wachten ons eens mooi en moedig te zien. Misschien is al het verschrikkelijkste in diepste wezen wel het hulpeloze dat ons om hulp vraagt. Borgeby Gård Flädie, Zweden, 12 augustus 2017

Joden moesten de Tora strikter naleven dan ooit tevoren. Het was niet langer voldoende geen moord te plegen, ze moesten ook hun woede inhouden. Niet alleen overspel was verboden, een man mocht zelfs niet begerig naar een vrouw kijken. De oude wetten van vergelding - een oog voor een oog en een tand voor een tand - werden opzij gezet: de joden moesten nu zelfs wie hen op de rechterwang sloeg, hun linkerwang toekeren en hun vijanden liefhebben.

De katholieke voorvechter voor de bevrijding van de slaven was de Franse kardinaal Lavigerie, Aartsbisschop van Carthago en Algiers. In 1868 had hij de congregatie van de witte paters opgericht, met als missie het in tot dan toe ontoegankelijke gebied van Afrika paal en perk te stellen aan de slavernij. Dat onbekende gebied liep van de zuidgrens van de Soedan tot aan de Engelse koloniën van Zuid Afrika in zijn volle breedte. De eerste karavaan die Centraal-Afrika bereikte vertrok in 1868 vanuit Marseille, de reis ervaringen waren van die aard dat Lavigerie zijn mensen liet begeleiden door gewapende oud Zoeaven, zij hadden in Italië de Pauselijke staten verdedig tegen de nationalistische legers van Garibaldi die vochten voor de eenwording voor Italië, de Pauselijke troepen verloren die strijdt en de Zoeaven, waaronder veel Nederlanders die staatloos waren geworden keerde naar huis terug, daardoor waren de eerste Nederlanders die de Afrikaanse binnenlanden binnentrokken 3 Zoeaven. 

Alle goden en duivels die ooit hebben bestaan, of het nu bij de Grieken en Chinezen of bij de Zoeloe's is, zij huizen allen in ons, zijn aanwezig, als mogelijkheden, als wensen, als uitwegen. Als de mensheid zou uitsterven op een kind na dat op de helft van zijn ontwikkeling is blijven steken en dat geen enkel onderwijs heeft genoten, dan zou dat kind de gehele loop der dingen terug vinden, het zou goden, demonen, paradijzen, geboden en verboden, oud en nieuw testament, alles zou het weer kunnen voortbrengen.

Leeftijd was een soort schild, had Norbert gemerkt. Grote delen van de mensheid namen je niet langer bewust waar boven de leeftijd van zestig en het deed er steeds minder toe wat je zei of deed. Ver in de zeventig zijn, betekende dat je je op elk moment gewenst onzichtbaar kon maken. Hij dacht weleens dat oude dames daarom voordrongen bij de bakker en in de rij van de bus, als om te zeggen 'Ik ben er no, let op mij' Norbert zelf had geen enkele behoefte deze plek op te eisen. Liet hem maar lekker zacht zitten zo in het donker.

Wat me vooral stoort, is dat ik een universitair diploma in de oude geschiedenis heb van een gereputeerde universiteit, maar dat ik nog nooit van die discussies had gehoord. In die vier jaar aan de universiteit heb ik niets geleerd over de Feniciërs of de Carthagers - laat staan de Perzen - want we waren te zeer bezig met de Grieken en Romeinen, die we om behoorlijk absurde redenen als onze grootouders beschouwen, terwijl we onze overgrootouders in de rest van het Middellandse Zeegebied in de zak van de slechteriken hebben gestopt.

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen, Nooit vond ik ergens anders onderdak; Voor de' eigen haard gevoelde ik nooit een zwak, Een tent werd door den stormwind meegenomen. Alleen in mijn gedichten kan ik wonen. Zoolang ik weet dat ik in wildernis, In steppen, stad en woud dat onderkomen Kan vinden, deert mij geen bekommernis. Het zal lang duren, maar de tijd zal komen Dat voor den nacht mij de oude kracht ontbreekt En tevergeefs om zachte woorden smeekt, Waarmee 'k weleer kon bouwen, en de aarde Mij bergen moet en ik mij neerbuig naar de Plek waar mijn graf in 't donker openbreekt.

En dan wordt je lichaam oud; niet in één keer, nee, eerst worden je ogen oud, of je benen, je maag, je hart. Zo wordt een mens oud, in delen. En dan begint opeens de ziel oud te worden; want al is het lichaam gebrekkig en bederfelijk, de ziel koestert nog verlangens en herinneringen, zij zoekt blijdschap en voelt vreugde. En als dzt verlangen naar vreugde voorbij is, blijft er niets anders over dan herinneringen of ijdelheid en dan word je werkelijk oud, onherroepelijk en definitief. En op een dag word je wakker, je wrijft in je ogen en weet niet meer waarvoor je wakker geworden bent.

Een druppel viel. Begs hart kromp omdat hij al zo lang niet zo'n sereen geluid gehoord had. De rimpeling op het water stierf weg. Hij zou zich willen uitkleden, de treden afdalen tot op de bodem van het bassin, zijn lichaam onderdompelen, het reinigen van het vuil van de wereld. Zelfs van het vuil dat er niet af ging, zou hij zich schoonwassen. Een nieuwe ziel. Daar diep in de aarde, bij het magische water, leek zoiets werkelijk mogelijk. Wat een aangename, troostende gedachte... Zijn oude ziel afleggen, dat rafelige, versleten ding, er een nieuwe voor in de plaats krijgen. Wie wilde dat niet? Wie zou zoiets afwijzen?

Wijze mensen' hebben op verschillende manieren een soms betekenisvolle rol in de menselijke aangelegenheden gespeeld, maar wezenlijk is dat het altijd oude mensen waren, die op het punt stonden uit de wereld te verdwijnen. Hun wijsheid, verworven vlak voor hun verscheiden, kan niet heersen over een wereld die blootgesteld is aan de niet aflatende agressie van de onervarenheid en 'dwaasheid' van de nieuwkomers, en zonder deze verstrengeling van nataliteit en mortaliteit, die voor verandering zorgt en het heersen van de wijsheid onmogelijk maakt, zou de mensheid al lang geleden uitgestorven zijn, ten prooi aan onverdraaglijke verveling.

Want niet alleen God is voor de wereld verloren gegaan, maar ook de duivel. Zoals het kwaad op verwensbeelden wordt geschoven, zo wordt het goede geschoven op wensbeelden die men vereert omdat ze datgene doen wat men zelf ondoenlijk vindt. Men laat andere mensen zwoegen terwijl men vanaf een zitplaats toekijkt, dat is de sport; men laat mensen de eenzijdigste overdrijvingen te berde brengen, dat is het idealisme; men schudt het kwaad van zich af en degenen die ermee worden bespat, dat zijn de verwensbeelden. Zo krijgt alles op de wereld zijn plaats en zijn ordening, maar deze techniek van heiligenverering en zondebokkenmesterij door afschuiven is niet ongevaarlijk, want ze vervult de wereld met de spanningen van alle onuitgevochten innerlijke conflicten. Men slaat elkaar dood of verbroedert zich zonder ooit zeker te weten of men dat in volle ernst doet, omdat men immers een deel van zijn wezen buiten zichzelf heeft, en alle gebeurtenissen schijnen zich half vóór of achter de werkelijkheid te voltrekken, als een spiegelgevecht van de haat en de liefde. Het oude geloof in demonen, dat voor al het goede en het slechte waarmee men te maken kreeg de hemelse of helse geesten aansprakelijk stelde, werkte veel beter, accurater en netter, en men kan slechts hopen dat wij daar met de voortschrijdende ontwikkeling van de psychotechniek weer naar terug zullen keren.

[Over het schrijverschap] doordat je je hebt ontworsteld aan de geijkte rommannetjes-makerij, die, volgens alle ongetalenteerden, bestaat uit 'een verhaal', met 'een begin', een 'ontwikkeling' en 'een eind', vanzelfsprekend en verrassingloos verlopend van A naar Z. Schrijven verloopt immers niet met behulp van bestaande plattegronden en via van tevoren uitgestippelde routes. Schrijven heeft te maken met de krochten die in jezelf zitten, met het te voorschijn halen van de schatten die zich daarin bevinden: dat te doen zonder zuurstofmasker, zonder bespijkerde schoenen, zonder een koffertje bij je met daarin je tandenborstel, je lunspakket, I schone onderbroek en de foto van je gezinnetje.

I’m an overthinker. Many of us are. My mind gets racing a thousand miles a minute and I get anxious about my work, my career, or where I need to be in thirty minutes. Every day I need to shut down this machine and simply be still. Be aware of your breathing, really feel your breath going in, going out. Be aware of the feeling of the cloth on your shirt. Be aware of the grip on the steering wheel. Tell yourself--out oud--that the only thing that truly exists right now is this exact moment, and enjoy it, swim in it. Someone once said that your mind is like a raging river that’s full of debris, and when you’re floating in this river, you reach out and try to grab the branches and rocks. But what if you could climb onto the bank and watch the river? Suddenly you’re in a calm place. Maybe it sounds like a cliché to say, “Stop and smell the roses,” so I’ll tell you this instead: “Stop and watch the sunset.” Just the other night, driving home in L.A., I was struck by how beautiful the sky was--a dark blue canvas painted with strokes of bright orange and red. It was truly one of the most glorious sunsets I’d ever seen. I was stuck in traffic, worrying about one thing or another, and I just gazed out the window and drank it in. I let it fill my soul and inspire me. The world stopped revolving for just that split second, and my mind was still and calm. And to think, I could have missed it.

I put a handful of Criollo beans into the grinder. Their scent is very far from sweet. I can smell oud, and sandalwood, and the dark scents of cumin and ambergris. Seductive, yet faintly unsavory, like a beautiful woman with unwashed hair. A moment in the grinder, and the beans are ready to use. Their volatile essence fills the air, freed from one form into another. The Maya tattooed their bodies, you know, in order to placate the wind. No, not the wind. The gods. The gods. I add hot water to the beans and allow them time to percolate. Unlike coffee beans, they release an oily kind of residue. Then I add nutmeg, cardamom and chili to make the drink that the Aztecs called xocoatl- bitter water. That bitterness is what I need.

Pijn had zij niet, dat is waar, een troostende gedachte kan ik het maar nauwelijks noemen. Uitgerekend zij moest eerst haar spraak verliezen. Uitgerekend zij moest nu haar leven verliezen bij gebrek aan eten. Was het twee jaar te laat? (‘Laat dat toch gaan. Laat dat oud menske gaan.’) Ik weet het nog steeds niet. Ik had de mooie momenten niet graag gemist. Maar nog liever had ik, met terugwerkende kracht, de gruwelijke uren en dagen uitgewist. In de eerste plaats voor haar. Nooit heb ik haar, naar mijn gevoel, meer verknochtheid en respect bewezen dan toen we haar eindelijk toelieten te gaan. Een mens staat maar bij één persoon echt in het krijt. Ik heb die lei toen schoongewreven. Misschien kan liefde maar één ding echt. Uit liefde doden.

Ik heb een hele tijd geen borrel gedronken, zei Frits. Hoe lang niet? vroeg Joosje, die de benedenschuif van de kachel opende. Zeker in geen vier weken, zei hij. Het is slecht, een hoop ellende komt ervan, zei de oude. Ze hield een krant opgevouwen in de hand. Het is heel ongezond, het lichaam wordt ermee verwoest. Nou, zei Frits, dat is niet zo. Je moet niet geregeld drinken, maar eens in de paar maanden je goed bezatten, dat is gezond zeggen moderne medici. De moderne wetenschap zegt, dat het lichaam van tijd tot tijd uit zijn evenwicht gebracht moet worden, eens goed moet worden vergiftigd. Ja, die moderne wetenschap, zei de dame. Als ik gedronken heb, zei hij, voel ik me natuurlijk lollig. De volgende dag heb ik de kater, daar is niets aan te doen. Maar de dag daarop, de derde dag, dan voel ik me goed! Het is of ik dan ben herboren.

Ghazal !يا لطيف (Ya Lateef!) - 1942- A lot more malaise and a little more grief every day, aware that all seasons, the stormy, the sunlit, are brief every day. I don’t know the name of the hundredth drowned child, just the names of the oligarchs trampling the green, eating beef every day, while luminous creatures flick, stymied, above and around the plastic detritus that’s piling up over the reef every day. A tiny white cup of black coffee in afternoon shade, while an oud or a sax plays brings breath and relief every day. Another beginning, no useful conclusion in sight‚— another first draft that I tear out and add to the sheaf every day. One name, three-in-one, ninety-nine, or a matrix of tales that are one story only, well-springs of belief every day. But I wake before dawn to read news that arrived overnight on a minuscule screen , and exclaim يا لطيف every day.

Hij aarzelde even en vervolgde toen: 'Maar belangrijker is dit. U moet de invloed die het verleden op het heden en op de toekomst heeft niet onderschatten. Wij bewandelen vanaf onze geboorte geen rechte weg, maar trekken, hoe ouder we worden, steeds meer cirkelvormige paden. Elke stap voorwaarts wordt als het ware gevolgd door twee stappen opzij en drie stappen terug. De ziel kent een ander tijdmechanisme dan de klok op de schouw. Hoe meer zij aan jaren wint, hoe sneller zij achteruit begint te lopen. Met de jaren verwerven we daarmee de mogelijkheid om dichter naar onze oorsprong terug te keren. Dat kan soms een kalme berusting schenken, maar het kan ook oude wonden openrijten. Meestal komen deze herinneringen aan pijnlijke gebeurtenissen tijdens periodes van emotionele verwarring naar boven. Om die een plaats te geven, moeten we het verleden als bron serieus nemen. Ouder worden betekent feitelijk niets anders dan vrede sluiten met de jeugd.

Totale loyaliteit is alleen mogelijk wanneer trouw geheel ontdaan wordt van elke concrete inhoud, die gemakkelijk aanleiding kan geven tot andere gedachten. De totalitaire bewegingen hebben, elk op hun eigen manier, hun uiterste best gedaan om zich te ontdoen van de specifieke, concrete inhoud van partijprogramma's, die ze overgeërfd hadden uit eerdere, niet-totalitaire stadia van hun ontwikkeling. Hoe radicaal de doeleinden van deze programma's ook geformuleerd worden, ze zijn te specifiek en bevestigen niet zonder meer de aanspraak op wereldheerschappij. Elk politiek programma dat zich met meer specifieke zaken inlaat dan 'ideologische kwesties met een belang op termijn van eeuwen' vormt voor het totalitarisme een belemmering. Hitlers grootste verwezenlijking in de organisatie van de nazibeweging was dat hij de beweging bevrijdde van de last van het oude partijprogramma, niet echter door het te wijzigen of officieel af te schaffen.; hij weigerde eenvoudigweg over de punten ervan te praten of the disussiëren.

Bede Het is een voldoening te weten dat je goed hebt gehandeld, steeds je plicht hebt gedaan, je gegeven woord hebt gehouden en nooit meineed hebt gepleegd om een ander te bedriegen. Er wacht jou dan ook een lang leven vol vreugde, Catullus, na deze onbeantwoorde liefde. Alle goeds dat mensen elkaar kunnen zeggen of doen, heb jij gezegd of gedaan. Door haar verraad heb je al je vertrouwen verloren. Waarom je nog afmartelen? Verman je, trek je terug en maak jezelf niet ongelukkig tegen de wil van de goden. Het is lastig om een oude liefde op te geven, het is lastig, maar noodzakelijk. Dat is je enige redding, je enige kans op zege. Doe het of je nu kan of niet. Goden die vol mededogen al zovelen hebt bijgestaan in het aanschijn van de dood, red een ongelukkig mens die voorbeeldig heeft geleefd, van deze pest en plaag, van deze onlust die hem door merg en been drong en alle levensvreugde benam. Ik vraag niet dat zij me zou liefhebben of trouw zou zijn (dat is onmogelijk) ik wil alleen van haar genezen. Goden, gun mij die genade, ik heb mijn plicht gedaan. (Paul Claes)

Misschien staat alles wel in het teken van een groot moederschap, als een gemeenschappelijk verlangen. De schoonheid van de maagd, een wezen dat (zoals u het zo fraai uitdrukt) ‘nog niet heeft opgeleverd’, bestaat in het moederschap, dat zichzelf voorvoelt en voorbereidt, dat vrees en verlangens koester. En de schoonheid van de moeder bestaat in een dienend moederschap, en in de oude vrouw leeft een grote herinnering voort. En ook in de man is moederschap, lijkt me, zowel lichamelijk als geestelijk; zijn verwekken is ook een soort baren, en baren is het als hij uit zijn meest persoonlijke rijkdom creeert. En misschien zijn de seksen wel verwanter dan men denkt, en de grote vernieuwing van de wereld zal er misschien wel in bestaan dat de man en het meisje, bevrijd van alle valse gevoelens en gevoelens van onlust, elkaar niet als hun tegenpool zullen zoeken, maar als broer en zus en als buren, en dat zij zich als mens zullen aaneensluiten om eenvoudig, ernstig en geduldig de hun opgelegde zware last van hun seksualiteit gezamenlijk te dragen. - Thans in Worpswede bij Bremen, 16 juli 1903

Wat ik 'vermoeidheid' noem is ouderdom, en daarvoor bestaat geen rust behalve de dood. Wat is het ergst van al dit 'slecht want strijdig met de natuur'? Jong zijn en je genot ontzeggen of oud zijn en het nog steeds zoeken? Er zijn zekere geneugten van het vlees die het ouder wordende lichaam steeds vergeefser najaagt als het er zich in zijn jeugd niet aan bedronken heeft. Te kuise jongelingsjaren leiden tot liederlijke ouderdom. Het is waarschijnlijk gemakkelijker af te zien van wat men heeft gekend dan van datgene waarover men fantaseert. Men heeft hierin geen spijt van wat men heeft gedaan, maar van wat men niet heeft gedaan en zou hebben kunnen doen. En die spijt krijgt dan zelfs de donkere kleur van wroeging. Ik heb het gevoel dat ik ook hierin het meest tot onthouding gebracht word door redenen van esthetische aard. Oude handen verdorren wat zij strelen, dunkt me, maar ze hebben hun eigen schoonheid wanneer ze zich vouwen in gebed. Jonge handen zijn gemaakt voor liefkozingen en de mantel der liefde, het is jammer ze te vroeg samen te vouwen. Ja, die in gebed gevouwen handen verzinnebeelden fraai de mystieke omhelzing van het ongrijpbare, als de verliefde armen in het luchtledige grijpen omdat de realiteit ontglipt en er niemand is.

Maar je ziet het als je oefent. Je contouren die dunner worden, je silhouet dat vervaagt. Je bent nog niet helemaal verdwenen. Dat duurt een hele poos. Jaren. Maar je verdwijnt. Je verdwijnt voor jezelf, wordt een ander, elke dag. Je bent niet wie je ooit was. De microscopisch kleine cellen die je gezicht vormen op de foto die je ouders in de kamer hebben hangen, zijn weg, vervangen door nieuwe. Je bent niet meer wie je was. Maar ik ben er nog wel, de atomen wisselen van plek. Zo is het ook met de mensen van wie je houdt. Met bijna stilstaande snelheid verkruimelen ze in je armen en je zou willen dat je je aan iets bestendigs in hen kon vastklampen, hun skelet, hun tanden kon vastpakken, de hersencellen, maar dat kun je niet, want bijna alles is water en het heeft geen zin dat vast te houden. Alle sporen verdwijnen, stukje bij beetje. En later verdwijnen de sporen die ze hebben achtergelaten, het huis waarin ze woonden, de tekeningen die ze voor je maakten, de woorden die ze op briefjes schreven. De herinneringen waarmee je achterblijft zullen uiteindelijk ook loslaten, als oud behang, en mettertijd zal het niet meer mogelijk zijn om antwoord te geven op de vraag of er op deze planeet aan de rand van dit perifere zonnestelsel ooit leven is geweest.

De Britse premier David Cameron, die ondertussen al ontslag heeft genomen, gaat straks de geschiedenis in als de kinkel die pokerde en verloor. De voorstanders van een brexit met een aantal racisten als voortrekkers (stijl Nigel Farage en Boris oh nson) hebben hun slag thuisgehaad waardoor het Verenigd Koninkrijk nooit nog kan terugkeren in de EU. De leuze "Storm is raging over het Channel, the continent is isoltated" heeft het gehaald. Het fiere Albion is teruggekeerd. Dat de Briiten Europa de rug toekeerden is al bij al verstaanbaar. De EU is een grijs en onaantrekkelijk Europa gedomineerd door bureaucraten en gekenmerkt door een groot democratisch deficit. Maar win werkelijkheid stemden de Britten over een heel ander pijnpunt, over de vreemdelingenkwestie. Misleid door alle leugens die de leavers schaamteloos voor waarheid verzwendelden. Het grootste nadeel van de exit is dat Europa nu niet langer nog kan dromen van een sterk Europees leger dan zich bewapent met Europese tuigen i.p.v. Amerikaanse, en dat het nu nog meer vastzit aan de Verenigde Staten voor zijn veiligheid. En als daar Donald Trump de presidentsverkiezingen wint dan wordt de wereld waarin wij leven op slag een flink stuk gevaarlijker dan die nu, met de islamfundamentalisten, al is. Ondertussen staan in het grijze Europa al andere racisten klaar - bijvoorbeeld Geert Wilders - om een exit uit Europa te eisen. De beurzen kleuren ondertussen bloedrood. Het Britse pond verloor 16 procent van zijn waarde. Wie à la baisse speculeerde op het pond heeft zijn inleg forst zien stijgen. Een oud klant van mij belde me zopas nog op dat hij 2,5 miljoen euro play money geriskeerd heeft en dat dit er nu 20,4 miljoen zijn geworden.

Vonkenregens spatten van de blokken op de wapperende handen bij het flakkerende vuur dat tegen oostenwind in woedt 't is daar het noorden, ander weer, een ander uur geen plaats daar voor kleine zorgen geen tijd voor schijnheiligheid harde dagelijkse strijd verspert de blik op morgen barre eenzaamheid de hardste mannen jagen buiten in hun vacht in weer en wind en bij het licht van zuster maan oude buren werden rovers je moet er achteraan het is daar God en het bestaan in vormeloze hutten waar hulpeloze vaders babydochters verwelkomen en waar vrouwen zonen baren, zonder dokter, zonder morren men ontvangt daar nooit bezoek of 't is een team van de VN haast onmiddellijk gevolgd door een ploeg van CNN het is daar een ander uur in de historie en het leven meestal niet van lange duur waar mensen wonen Maar in de schemer sidderen de warme handen in de schemer de verliefde jonge blik in de schemer tast de tong op jonge tanden in het schemerlicht Meer naar het zuiden heersen hitte en het zand van de woestijn een oude vorst van kwade faam het is daar droog en heet, elk voorwerp heeft nog steeds zijn oude naam de kookpot en de kussens (die soms zetel zijn soms bed), een fles cola, de tv stromend water is er niet en striemend brandt de hete zon want waar kwamen ze vandaan van een land meer naar het noorden dat door oorlog werd geteisterd en door honger werd geveld land waarvan de naam heet opwelt in de tranen voor degenen die gedood zijn of in de hoge golven zijn verdwenen naam die opwelt in de tranen van degenen die het haalden over heel de ruige zee tot aan dit droge hete land waar het welkom minder warm was dan ze hadden mogen hopen na vele dagen varen en vele dagen lopen - p. 91+92 / Code (album)

The Biggest Property Rental In Amsterdam Amsterdam has been ranked as the 13th best town to live in the globe according to Mercer contacting annual Good quality of Living Review, a place it's occupied given that 2006. Which means that the city involving Amsterdam is among the most livable spots you can be centered. Amsterdam apartments are equally quite highly sought after and it can regularly be advisable to enable a housing agency use their internet connections with the amsterdam parkinghousing network to help you look for a suitable apartment for rent Amsterdam. Amsterdam features rated larger in the past, yet continuing plan of disruptive and wide spread construction projects - like the problematic North-South town you live line- has intended a small scores decline. Amsterdam after rated inside the top 10 Carolien Gehrels (Tradition) told Dutch news company ANP that the metropolis is happy together with the thirteenth place. "Of course you want is actually the first place position, however shows that Amsterdam is a fairly place to live. Well-known places to rent in Amsterdam Your Jordaan. An old employees quarter popularised amang other things with the sentimental tunes of a quantity of local vocalists. These music painted an attractive image of the location. Local cafes continue to attribute live vocalists like Arthur Jordaan and Tante Leeni. The Jordaan is a network of alleyways and narrow canals. The section was proven in the Seventeenth century, while Amsterdam desperately needed to expand. The region was created along the design of the routes and ditches which already existed. The Jordaan is known for the weekly biological Nordermaarkt on Saturdays. Amsterdam is famous for that open air market segments. In Oud-zuid there is a ranging Jordan Cuypmarkt open year long. This part of town is a very popular spot for expats to find Expat Amsterdam flats due in part to vicinity of the Vondelpark. Among the largest community areas A hundred and twenty acres) inside Amsterdam, Netherlands. It can be located in the stadsdeel Amsterdam Oud-Zuid, western side from the Leidseplein as well as the Museumplein. The playground was exposed in 1865 as well as originally named the "Nieuwe Park", but later re-named to "Vondelpark", after the 17th one hundred year author Joost lorrie den Vondel. Every year, the recreation area has around 10 million guests. In the park can be a film art gallery, an open air flow theatre, any playground, and different cafe's and restaurants.

En de hele tijd streelde ik alle muren van mijn hoofd, met tranen in mijn ogen van vreugde, melancholie zelfs. Ik was verzot op de oppervlakten, de vele kamers - de oude en de lege kamers.

De tijd heelt alle wonden.' 'De tijd maakt nieuwe wonden en haalt oude wonden open.

In de ontwikkelde wereld is de levensverwachting nu gestegen tot 80 jaar voor vrouwen en 76 jaar voor mannen. Een opmerkelijk gevolg daarvan is dat twee derde van alle mensen die ooit 65 jaar zijn geworden, nú leven. Tussen haakjes, de leeftijd van 65 jaar werd ooit door Bismarck [oude Duitsland] in de 19e eeuw gekozen als de officiële pensioensgerechtigde leeftijd, toen de levensverwachting in Duitsland 48 jaar was. Men verwachtte dat slechts weinig mensen die gezegende leeftijd zouden bereiken, en ons gehele sociale contract met betrekking tot werk en pensioensystemen was ontwikkeld om te zorgen voor deze geringe hoeveelheid mensen.

Wat een bijzonder meisje,' zei Thorn zachtjes. 'Als ik een paar jaar jonger was...' 'Dan was je nog steeds oud genoeg om haar vader te zijn,' maakte Lydia zijn zin voor hem af.

Een oude man zit op een muurtje, hij duwt zijn gestrekte handen tegen de zijkanten van zijn gezicht, alsof hij bang is dat het uit mekaar zou barsten, alsof hij tranen die niet zomaar willen komen er eigenhandig uit probeert te persen, als verslagenheid geen woord was maar een beeld, dan zag het er misschien wel zo uit.

Ik moest niets leren. Niets weten. Niets kennen. Wat in die oude Bijbel geschreven stond was zo gek nog niet. Kennis verblindt. Het verrijkt niet. Het verstrooit. Ik had geen antwoorden.

Lifestyle en zelfhulp worden gezien als iets voor vrouwen. Dat is zonde. Mannen willen toch ook fit zijn, dealen met hun problemen en zo fris mogelijk oud worden?

The sound of the oud spread all over the room, filling it and my soul as well with mysterious mirth.

Ik geloof het niet. Mamba is gewoon een oude man. Er is niets magisch aan, aan die droogte. Het weer wordt geregeerd door de lucht, door de zon en de wolken... niet door hem. - Bloem-van-de-droogte

Their calls competed with the singing of the street musicians and the sounds of drums, angklungs, sulings, and ouds.

After exploring the Life-Rock for a day (“If you’ve seen one rock, you’ve seen them all”—Oud), his narrative ends two days into the return journey back to Tharsis.

De ouderdom is een schande,’ vervolgde hij. ‘We hoeven er niet omheen te draaien, het is een schande om een uitgedroogde zak met botten te zijn. Gaandeweg verdwijnen zelfs je meest dierbare gevoelens, als namen die je vergeet. Er gaan dagen voorbij zonder een noemenswaardig gevoel. Het overkomt me geregeld dat ik me bij bepaalde gelegenheden de bijpassende of bijbehorende gevoelens alleen nog maar herinner. De gevoelens die de avondrust vroeger bij me placht op te roepen kan ik me nog herinneren, ja, maar ik héb ze niet meer. Ik héb ze niet meer.’ Simonetti gluurde naar zijn rechterhand, die nog steeds op de hand van Zuccarelli rustte, en hij was vastbesloten hem daar te laten liggen. Klaag maar, zeur maar, raas maar, oude man. Hij dacht aan een Romeins restaurant waar voor een raam onder de menulijsten een aquarium was opgesteld. Soms lagen in dat aquarium vijf, zes kreeften boven op elkaar, traag bewogen hun scharen, en ze leken zich niet bewust te zijn van elkaar. ‘Maar het heeft ook zijn voordelen,’ hoorde hij Zuccarelli zeggen, ‘die verdwijning van gevoelens, zoals het zijn voordelen heeft om verlost te zijn van die dolle dictator tussen je benen. Laatst bedacht

Arme, oude maan,' grinnikte Nathaniel, die helemaal in zijn sas was. 'Hij eigent zich eindeloos kleuren toe om er zijn bleke gezicht mee te beschilderen, en het blijft vergeefs!

Bij het licht van het vuur zag alleen Ana de blik die de Trianera haar toewierp. Het was maar een seconde, misschien nog minder. De blik van een zigeunerin: koud en hard, in staat om tot in de ziel door te dringen. Ana rechtte haar rug, bereid de uitdaging aan te nemen, maar ze stuitte op de blik van de Graaf. Luister en leer! zei zijn gezicht.
   De Trianera zong zonder muziek, zonder dat iemand schreeuwde, klapte of haar aanmoedigde. Een melancholisch vers, een debla: een lied gericht tot zigeunergodinnen. Haar hese stem, oud, zwak, vals, raakte degenen die luisterde echter in hun diepste wezen. Ze hield haar gekromde, trillende handen voor haar borst, alsof dat haar kracht gaf, en zing over het vele leed van de zigeuners: het onrecht, de gevangenis, de verbroken liefdes... in verzen zonder metrum die hun betekenis ontleenden aan het ritme dat de stem van de Trianera eraan wilde geven en die altijd eindigden met een loftuiging in zigeunertaal. Deblica barea, schitterende godin.
Er leek geen einde aan het lied te komen. De Trianera had het zo lang kunnen maken als haar verbeeldingskracht of haar herinneringen zouden hebben toegelaten, maar ten slotte liet ze haar handen op haar knieën vallen en hief ze haar tot dan toe gebogen hoofd op. Met een brok in hun keel brastten de zigeuners, onder wie ook Ana, opnieuw in applaus uit; velen met betraande ogen. Milagros klapte ook, terwijl ze schuin naar haar moeder keek.  (p. 50-51, La reina descalza)

OUD ZIJN, dat is lichaam worden; is, eenzaam in de avond zijn. Wel wijs misschien maar vreesverloren en in de avond eenzaam zijn. Voor wie als kind de avond vreesde, is oud zijn een vertrouwde staat. Hij kent de weemoed van de schemer en vreest de nacht die komen gaat. Want wie de avond wil verstaan, moet in den dag niet willen leven. Wie zich het zonlicht heeft gegeven, zal in de avond ondergaan.

Beneath a common banner of classically liberal ideals, countless tastes and traditions may mingle and mutate into ever new and exciting flavors. Thus would be born a homeland where the Sufi dances with the Breslover round the neon jungle of Times Square, where the Baptist of Alabama nods along to the merry melodies of Klezmer, where the secular humanist combs the Christian gospels and poems of Rumi for their many pearls of wisdom, where the Guatemalan college student learns to read Marx and Luxemburg in their original German, where the Russian refugee freely markets her own art painted in the style of Van Gogh and Monet, where the Italian chef tosses up a Lambi stew for his Haitian wife’s birthday while the operas of Verdi and Puccini play on his radio, where two brothers in exile share the wine of the Galilee and Golan while listening to the oud music of Nablus and Nazareth, where the Buddhist and the stoner hike through redwood trails and swap thoughts of life and death beneath a star-spangled sky. In this America, only the polyglot sets the lingua franca, the bully pulpit yields to the poets café, decent discourse finds favor over any cocksure shouting match, no library is so uniform as to betray to a tee its owner’s beliefs, no citizen is so selfish as to live for only themself nor so weak of will as to live only for others, and such a land—as yet a dream deferred, but still a dream we may seize—such a land would truly be worthy of you and me.

Julian droeg zijn eenzaamheid als een paar oude, slecht passende schoenen. Hij was eraan gewend geraakt - ze waren in veel opzichten lekker gaan zitten-, maar mettertijd gingen zijn voeten er wel naar staan en kreeg hij eeltplekken en knobbels die niet meer zouden verdwijnen.

Ons was ’n spul skytbang seunskinders wat oorlog-oorlog moes speel maar daai dag het ek geweet dit was nooit ’n speletjie nie en dit sal nooit ’n speletjie wees nie. Ek het die lig in daai ou se oë sien afgaan, ek kon nie anders nie, ek moes na sy oë kyk want alles onder sy nek was ’n bloedige gemors. Ek was negentien jaar oud. Hy het nie veel ouer gelyk nie. Eers toe hy dood is, sien ek die brief in sy hand. Hy wou nie ’n wapen uitpluk nie, hy wou vir my ’n brief gee. Vir wat de fok wou hy dit vir MY gee?

My scents for change are (and there's a lot of them, because there's a lot going on for me at the moment!): Pour Homme by Yamamoto On the Road by Timothy Han Santal Blanc by Serge Lutens Oud Wood by Tom Ford Dear Polly by Vilhelm La Flâneuse by Lucien Lechêne PM by the Great Eastern Fragrance Company Je t'aime Jane by Bella Freud No. 9 Benjoin by Prada Shalimar by Guerlain Original by Eight & Bob

Iedere ochtend zag Vincent uit het raam van het atelier hoe het voorjaar forser over de zelfkant van de stad streek: geen lachende fee die in pastelkleurige sluiers kwam aangehuppeld, maar een bolle boerenmeid, zwaar op de benen, die rokken aan had met verstellappen erop en naar gier en geploegde aarde rook. De roeken zwermden over de knotwilgen, de rook sloeg driftiger neer vanaf de spoorbaan, langs het landweggetje voor Vincents huis glommen de plekken kolengruis natter en zwarter. Boven een verwiste horizon hingen rafelig getornde wolken, de kleuren waren guur, blauw, groen en stuurs. Hij keek naar de gravers en mestrijders op de landpaden en in de bouwveldjes, de oude mensen die hier kwamen aanschuifelen in de eerste fladderige plekjes zonneschijn; ze hadden de kleur en bijna de vorm van oud knoestig geboomte; hij volgde hun bewegingen met spanning; hij trachtte hen snel te tekenen.

In 't verdriet om zijn tijd, en in toenemende maagpijn schilderde hij, terwijl er buiten sneeuw viel : 'De Blinden die elkander in de Gracht leiden'; 't Valt voor in zijn vredige streek, met de kerk, ginder rustig en uitnodigend gezeten aan de voet van een buikrond heuveltje. Hier van voor, rechts, diept een koele gracht, waar lis wiegt en irissen tintelen. Op de voorgrond, in de richting van die gracht, komen de zes blinden met hun wijde mantels aan, achtereen elkaar vasthoudend aan hun staf, of de hand op de schouder van de voorgaande gelegen. Hun oude, getaande, domme bedelaarsgezichten zijn smekend omhoog gericht; maar hun ogen zijn ofwel gesloten, of 't zijn enkel matte, witte ballen of uitgezworen holtens. Ze zullen de gracht intuimelen, één voor één, lijk de voorsten al bezig zijn, - de eerste had nogal muziek bij! Rond dit drama bloeit een schone, zachte zomer. Er is stilte, vrede en zon! Daarin ligt heel zijn tijd : 't verscheuren van elkanders overtuiging, de blindheid van elkendeen; daarin ligt zijn twijfel, zijn gebroken droom, zijn geloof, zijn verlangen naar rust, heel zijn hart en heel zijn ziel, - heel de tegenstrijdigheid van zichzelf en van zijn tijd. Toen hij de schilderij af had; - 't was enige dagen voor Kerstmis - liet hij palet en borstels uit zijn hand glijden. 'Nu heb ik, geloof ik, niets meer te doen dan maagpijn te lijden', zuchtte hij.

Ik houd me maar aan de regel van de oude koning, die heeft gezegd dat één ontstoken vuurpijl meer licht verspreidt dan honderd kisten vuurwerk op zolder.

The smells I associate with yoga are contradictory. Freshly showered bodies and sweat. Sandalwood from a scented candle mixed with hot feet on rubber mats. Head-clearing pure air, ozonic freshness- and deep oriental mystery. Stillness and invigorating renewal. Feminine grace and masculine strength. Anima and animus. My scents of yoga are: Madagascan Jasmine by Grandiflora Lime Basil and Mandarin Cologne by Jo Malone London Exhale by B Never Too Busy To Be Beautiful Pour Monsieur by Chanel Oud by Maison Francis Kurkdjian New West for Her by Aramis Black Lapsang by Bodhidharma Santal by Diptyque (my favorite candle for the yoga studio)

Zijn leven lang is hij een adolescent gebleven, een jochie dat me met de jaren in onbewaakte momenten steeds perplexer kon aanstaren vanuit dat oude lichaam, waarin het leek opgesloten te zitten als een reiziger in een trein die tot diens ontzetting de verwachte bestemming voorbij rijdt.

Het kan niet anders dan dat ze de drie grote takken heeft gezien waar dit jaar geen bladeren aanhangen. (…) Ik kan er niet naar kijken. Ze zijn het bewijs van verval en sterfelijkheid. Ik voel pijn in haar plaats als ik eraan denk dat ze ernaar moet kijken. Vanavond, als ze al diep genoeg slaapt, zal ik de ladder tegen de oude stam zetten en de drie takken afzagen, zo stil en pijnloos mogelijk.

Ze hebben nooit geweten wat had kunnen gebeuren, wanneer oude zaken zich hadden doorgezet.

Ik zou aan de zijde staan van het oude Habsburgse Rijk.

Rieux wist dat de huilende oude man op dit moment net als hij vond, dat deze liefdeloze wereld eigenlijk een dode wereld was en dat er altijd een ogenblik komt waarop je genoegt krijgt van gevangenissen, van werk en van moed, en hunkert naar het gezicht van een bepaald wezen en een hart vol liefde.