Otto Frank Quotes

The kiss lasted forever as Otto Frank kept talking from behind me. "And my conclusion is," he said, "since I had been in very good terms with Anne, that most parents don't know really their children.

Every child has to raise itself.

I thought of Otto Frank not being a father anymore, left with a diary instead of a wife and two daughters.

There are no walls, no bolts, no locks that anyone can put on your mind.

And don’t miss Frank Otto, the world’s most tattooed man! Held hostage in the darkest jungles of Borneo and tried for a crime he didn’t commit, and his punishment? Well, folks, his punishment is written all over his body in permanent ink!

In addition, several passages dealing with Anne’s sexuality were omitted; at the time of the diary’s initial publication, in 1947, it was not customary to write openly about sex, and certainly not in books for young adults. Out of respect for the dead, Otto Frank also omitted a number of unflattering passages about his wife and the other residents of the Secret Annex. Anne Frank, who was thirteen when she began her diary and fifteen when she was forced to stop, wrote without reserve about her likes and dislikes.

It was quite a different Anne I had known as my daughter. She never really showed this kind of inner feeling,” Otto Frank continued.

- Dime, ¿de verdad crees que éste es el espectáculo más deslumbrante del mundo? -¿Eh? -No. Ni por asomo. Probablemente ni siquiera es el número cincuenta de la lista de los espectáculos más deslumbrantes del mundo. Tenemos un tercio de la capacidad del circo Ringling. Ya has descubierto que Marlena no pertenece a la realeza rumana. ¿Y Lucinda? De 400 kilos nada, 200 como mucho. ¿Y tú crees que a Frank Otto le tatuaron unos furiosos cazadores de cabezas de Borneo? No fastidies. Antes era un montador del Escuadrón Volador. Se pasó 9 años trabajándose la tinta. ¿Y sabes lo que hizo Tío Al cuando murió el hipopótamo? Cambio el agua por formol y siguió exhibiéndolo. Estuvimos dos semanas viajando con un hipopótamo en conserva. Todo es ilusión, Jacob, y no tienen nada de malo. Es lo que la gente quiere que le demos. Es lo que espera de nosotros.

The last entry in Anne’s diary is dated August 1, 1944. On August 4, 1944, the eight people hiding in the Secret Annex were arrested. Miep Gies and Bep Voskuijl, the two secretaries working in the building, found Anne’s diaries strewn all over the floor. Miep Gies tucked them away in a desk drawer for safekeeping. After the war, when it became clear that Anne was dead, she gave the diaries, unread, to Anne’s father, Otto Frank.

On May 10, 1933, National Socialist student groups marched “against the un-German spirit” and burned “un-German writings” in street actions designed to attract publicity. By now it seemed inevitable that the Franks would emigrate to Amsterdam. “When the Jews write in German, they lie,” the Nazis had proclaimed. The works of Thomas, Klaus, and Heinrich Mann, of Arnold and Stefan Zweig, of Kurt Tucholsky, Erich Maria Remarque, and Franz Werfel, not to mention the Communist writings of Marx and Engels and the books of Bertolt Brecht and many others, were tossed into the flames in many German cities to the accompaniment of shouted slogans; it was as though the demonstrators wished to burn the authors themselves at the stake. Otto Frank’s favorite poet, Heinrich Heine, whose poem “Lorelei” every schoolchild knew by heart, was declared a nonperson. In future textbooks, “Poet unknown” would replace the name of Heinrich Heine, a poet who had written a hundred years earlier, “Wherever they burn books they will also, in the end, burn human beings.

The first volume of Mein Kampf appeared in 1925, the second in December 1926; from 1930 on, the two parts were available as one book. Otto Frank leafed through Mein Kampf and had read a few passages in it. ‘No nation can rid itself of this plague [the Jews] except by the sword,’ Hitler wrote. ‘Such a process is and always will be a bloody business.” At the beginning of World War I, the German government should have ‘exterminated the Jews mercilessly’; Germany would not have lost the war if ‘it had gassed 12,000 or 15,000 of them.’ Like Lieutenant Otto Frank, Adolf Hitler had been awarded the Iron Cross in World War I. How much longer would this man be allowed to promulgate his madness? Otto wondered. How far would people let him go? When would they realize what his intentions really were? What if he actually came to power? What would become of the Jews then? Would the Franks still be safe in Germany? Would Hitler be able to deprive them of their livelihood? There was only one thing Otto felt absolutely certain of and stressed repeatedly to his family and friends: We must not allow this man to deprive us of our German identity. If only the economy would finally pick up.

Of the 1,019 prisoners sent on the last train from Westerbork to Auschwitz, Otto Frank was one of the forty-five men and eighty-two women who survived.

As he sat down, a man in the next booth cleared his throat violently. Then he said, 'Honesty is my God. Frankly, I wouldn't have lied to Hitler.' There was a kind of female moan of assent. Sophie peered over the back of the booth and saw a woman, her head resting over the back of the booth and saw a woman, her head resting on one hand as though it had come loose from her neck. 'How do you know what Otto feels? What is it you want him to do? You and he have been fighting for years, haven't you? Like smiling people in a swimming pool, kicking each other under water.

To those who encountered Otto at the time, he seems to be a man purged by fire, walking through Amsterdam as though in a strange dream, searching for news of his children. Finding out that he was his family's sole survivor must have sent him to a very dark place. Vince hypothesized that Otto's grief had eventually turned into a mission to find the people responsible for the Annex raid, although his motive was not vengeance; he was seeking accountability and justice.

I don’t know if Otto will help us. He doesn’t know where she is, and he’s afraid to confront Dr. Frank.’ “‘Why? Why is he afraid? He’s one of them.’ “I nod. ‘That’s why.

Porque os verdadeiros criminosos foram os homens no topo - Otto Frank

Annelies Marie Frank was born in Frankfurt, Germany on June 12, 1929, to her parents Edith and Otto Heinrich Frank.

3- Çin'de, kültür çevreleri: Çin, gerçekten uçsuz ve bucaksız denebilecek kadar, geniş bir bölgedir. Bu sebeple, bu geniş memlekette, her çeşitten kültürleri görmek mümkündür. Ancak Prof. Eberhard'ın, Çin araştırmalarına getirdiği yeni bir metod ve görüşü de, göz önünden uzak tutmamamız gereklidir. Her milletin oluşmasında görüldüğü gibi, Çin kültürü ile toplulukları da, oluşup ve gelişirken, dış tesirlerden arınmış ve uzak kalmış olamazlardı. Eski çağlarda Çin'in kuzeyi baştanbaşa Türk ve Moğol kavimleri tarafından kuşatılmıştı. Bunlardan, kimlerin Türk ve kimlerin de Moğol olduklarını, kesin olarak söylemek çok güçtür. Ancak bir gerçek varsa, doğuya doğru eski Moğol dünyasının başladığı ve batıya doğru da, Türklerin çoğaldığı idi. Mançurya'dan inen kavimler ile onların kültür tesirleri, hiçbir zaman Doğu Çin'de eksik olmamıştı. Bu kitabımızda, Mançurya'dan inen bu kavimleri, 'Proto-Moğol' veya 'Eski Doğu Moğolları' adları ile adlandıracağız. Otto Franke ile Prof. Eberhard ise, bunları biraz daha modern bir deyişle, Tunguz adı ile adlandırmıştır. Çin'in doğusunda doğan Ahyang ve Lungşan gibi kültür bölgeleri, sürekli olarak Mançurya'nın tesirinde kalmıştı. Bu ilk izleri, yüzyıllarca sürecek olan kavimler trafiğinin, ilk belirtileri olarak, kabul etmek de mümkündür. Buna rağmen bereketli Şantung ovalarında doğmuş olan bu gelişme, ziraatçi Çin kültürünün öncüleri olmalı idi. Çin'in batısında ise, Çin kültürlerini arayıp bulmak, çok zordur. Çünkü bu bölgede kavimler trafiği, çok daha yoğundur. Ayrıca Çin'in en eski bir kültür merkezi sayılan Yangşao da, Çin'in, batısında değildi. Honan bölgesinde yayılan bu kültür, kuzeyden ve batıdan gelen yolların üzerinde bulunuyordu. Etrafı ise, hayvan yetiştiren Ortaasyalı ve Tibetli kavimlerle çevrilmişti. Bunun için Yangşao kültüründe, tarımın yanında, hayvancılık da yer alıyordu. Halbuki Çin'in doğusundaki Lungşan kültüründe ise ziraat, çok daha ağır basıyordu. Batıdaki Yangşao kültürü, Ortaasya ve Avrupa ile de, birçok yakınlıklar gösteriyordu. Ortaasya kavimlerinin tarihi ile kültürleri hakkında açık bir bilgileri olmayan Çinli araştırıcılar için bu yakınlık, adeta bir sürpriz olmuş ve birçok fantezilerin doğmasına yol açmıştı. Halbuki Ortaasya'daki 'Hayvan üslubu' (Animal style) adı verilen san'at ve kültürün, Ortaavrupa ile olan ilişkileri, herkes tarafından bilinen bir gerçekti. Arkeologların görüşleri yanında, tarihçilerin de geçerli sözleri vardır. Prof. Eberhard'ın da dedikleri gibi, Doğuasya etnolojisini her yönden tarihten önceki çağlara kadar inceleyebiliriz. Çünkü Çin yazılı kaynakları ile tarihten önceki çağlar arasında, ilişkiler vardır. Batı Çin kültüründe, bol sayıda batı izlerinin bulunmasının da elbette ki bir sebebi vardı. 'Yangşao kültürünü Çin'e getirenler, kimler olabilirdi?' Gerçi burası, batıya giden yollar üzerinde idi. Fakat bu kültür ovada değil, dağlık bölgede kurulmuştur. Prof. Eberhard, şöyle diyor: 'Çin'de oturan eski kavimler hakkında bilgilerimiz vardır. Bu bilgilerimize göre, bu bölgenin eski halkı, Türkler ile karışmış Tibetliler olmalı idi. Yangşao kültürünü yaratanlar arasında en başta gelenler, Tibetlilerdi. Ondan sonra da Türkler geliyorlardı. Bu kültürün oluşmasında üçüncü sırayı alan, Tai kavimlerinin tesirleri ise, zayıf kalıyordu. Bu sebeple Doğu Türkistan' da bulunan Çin keramiklerinin oraya nasıl gitmiş oldukları da, ancak bununla anlaşılabilir. Bu da herhalde Türk kavimleri tarafından gerçekleştirilmiş olmalıdır.' Bu sözler, yazılı kaynaklara göre Çin tarihinin nasıl oluştuğunu, iyi bilenlerin bir görüşüdür. Bu kültürün şimdilik, M.Ö. 2000 yıllarında oluştuğu söyleniyor. Az sonra bu çağ ile ilgili tarih kaynaklarını inceleyeceğiz.

3- Çin'de Kültür Çevreleri: Çin, gerçekten uçsuz ve bucaksız denebilecek kadar, geniş bir bölgedir. Bu sebeple, bu geniş memlekette, her çeşitten kültürleri görmek mümkündür. Ancak Prof. Eberhard'ın, Çin araştırmalarına getirdiği yeni bir metod ve görüşü de, göz önünden uzak tutmamamız gereklidir. Her milletin oluşmasında görüldüğü gibi, Çin kültürü ile toplulukları da, oluşup ve gelişirken, dış tesirlerden arınmış ve uzak kalmış olamazlardı. Eski çağlarda Çin'in kuzeyi baştanbaşa Türk ve Moğol kavimleri tarafından kuşatılmıştı. Bunlardan, kimlerin Türk ve kimlerin de Moğol olduklarını, kesin olarak söylemek çok güçtür. Ancak bir gerçek varsa, doğuya doğru eski Moğol dünyasının başladığı ve batıya doğru da, Türklerin çoğaldığı idi. Mançurya'dan inen kavimler ile onların kültür tesirleri, hiçbir zaman Doğu Çin'de eksik olmamıştı. Bu kitabımızda, Mançurya'dan inen bu kavimleri, 'Proto-Moğol' veya 'Eski Doğu Moğolları' adları ile adlandıracağız. Otto Franke ile Prof. Eberhard ise, bunları biraz daha modern bir deyişle, Tunguz adı ile adlandırmıştır. Çin'in doğusunda doğan Ahyang ve Lungşan gibi kültür bölgeleri, sürekli olarak Mançurya'nın tesirinde kalmıştı. Bu ilk izleri, yüzyıllarca sürecek olan kavimler trafiğinin, ilk belirtileri olarak, kabul etmek de mümkündür. Buna rağmen bereketli Şantung ovalarında doğmuş olan bu gelişme, ziraatçi Çin kültürünün öncüleri olmalı idi. Çin'in batısında ise, Çin kültürlerini arayıp bulmak, çok zordur. Çünkü bu bölgede kavimler trafiği, çok daha yoğundur. Ayrıca Çin'in en eski bir kültür merkezi sayılan Yangşao da, Çin'in, batısında değildi. Honan bölgesinde yayılan bu kültür, kuzeyden ve batıdan gelen yolların üzerinde bulunuyordu. Etrafı ise, hayvan yetiştiren Ortaasyalı ve Tibetli kavimlerle çevrilmişti. Bunun için Yangşao kültüründe, tarımın yanında, hayvancılık da yer alıyordu. Halbuki Çin'in doğusundaki Lungşan kültüründe ise ziraat, çok daha ağır basıyordu. Batıdaki Yangşao kültürü, Ortaasya ve Avrupa ile de, birçok yakınlıklar gösteriyordu. Ortaasya kavimlerinin tarihi ile kültürleri hakkında açık bir bilgileri olmayan Çinli araştırıcılar için bu yakınlık, adeta bir sürpriz olmuş ve birçok fantezilerin doğmasına yol açmıştı. Halbuki Ortaasya'daki 'Hayvan üslubu' (Animal style) adı verilen san'at ve kültürün, Ortaavrupa ile olan ilişkileri, herkes tarafından bilinen bir gerçekti. Arkeologların görüşleri yanında, tarihçilerin de geçerli sözleri vardır. Prof. Eberhard'ın da dedikleri gibi, Doğuasya etnolojisini her yönden tarihten önceki çağlara kadar inceleyebiliriz. Çünkü Çin yazılı kaynakları ile tarihten önceki çağlar arasında, ilişkiler vardır. Batı Çin kültüründe, bol sayıda batı izlerinin bulunmasının da elbette ki bir sebebi vardı. 'Yangşao kültürünü Çin'e getirenler, kimler olabilirdi?' Gerçi burası, batıya giden yollar üzerinde idi. Fakat bu kültür ovada değil, dağlık bölgede kurulmuştur. Prof. Eberhard, şöyle diyor: 'Çin'de oturan eski kavimler hakkında bilgilerimiz vardır. Bu bilgilerimize göre, bu bölgenin eski halkı, Türkler ile karışmış Tibetliler olmalı idi. Yangşao kültürünü yaratanlar arasında en başta gelenler, Tibetlilerdi. Ondan sonra da Türkler geliyorlardı. Bu kültürün oluşmasında üçüncü sırayı alan, Tai kavimlerinin tesirleri ise, zayıf kalıyordu. Bu sebeple Doğu Türkistan' da bulunan Çin keramiklerinin oraya nasıl gitmiş oldukları da, ancak bununla anlaşılabilir. Bu da herhalde Türk kavimleri tarafından gerçekleştirilmiş olmalıdır.' Bu sözler, yazılı kaynaklara göre Çin tarihinin nasıl oluştuğunu, iyi bilenlerin bir görüşüdür. Bu kültürün şimdilik, M.Ö. 2000 yıllarında oluştuğu söyleniyor. Az sonra bu çağ ile ilgili tarih kaynaklarını inceleyeceğiz.

Brilleslijper, Joseph Brilleslijper-Gerritse, Fietje Rebling-Brilleslijper, Rebekka Brandes-Brilleslijper, Marianne Brilleslijper, Jacob v.d. Berg-Walvisch, Pauline Teixeira de Mattos, Abraham Teixeira de Mattos-Gompes, Louise Frank, Otto Frank-Hollander, Edith Frank, Margot Betti Frank, Annelies Marie The last train to Auschwitz will leave Westerbork the following morning.

The fact that Otto survived the horror of the concentration camps demonstrated his profound will to live.