Op Pad Quotes

Op visite in zo'n ongestoffeerd huis kun je moeilijk aan de gastheer vragen of u even op zijn iPad mag kijken wat hij de laatste tijd zoal gelezen heeft.

Je moet er toch niet bij nadenken hoeveel afslagen een mens op zijn pad misloopt omdat hij eerder naar zijn twijfels luistert dan naar zijn impuls.

Als je beseft dat iets niet het juiste pad voor je is, dan is het tijdverspilling om er toch domweg op te blijven lopen.

En la forest de Longue Attente chevauchant par divers sentiers m'en voys, ceste année présente où voyage de Desiriers. Devant sont aller mes fourriers pour appareiller mon logis en la Cité de Destinée. Et pout mon cœur et moy ont pris l'ostellerie de Pensée. Dedans mon livre de pensée j'ay trouvé escripvant mon cœur la vraie histoire de douleur de larmes toute enluminée. In het Woud van Lang Verwachten te paard op pad, dolenderwijs, zie ik mijzelf dit jaar bij machte tot Verlangens' verre reis. Mijn knechtstoet is vooruitgegaan om 't nachtverblijf vast te bereiden, vond in Bestemming's Stad gereed voor dit mijn hart, en mij ons beiden, de herberg, die Gedachte heet. In 't boek van mijn gepeinzen al vond ik dan, schrijvende, mijn hart; het waar verhaal van bitt're smart verlucht met tranen zonder tal. Charles d'Orléans

Wat zouden we beginnen als we wisten wat ons te wachten stond? Niet veel meer, ben ik bang. Konden we ons leven bekijken zoals de goden het zien, van begin tot eind alles overzichtelijk in een oogopslag, dan konden we de stommiteit van bepaalde beslissingen van tevoren inzien. De zinloosheid van ons verzet en al ons vechten zou ons de lust ontnemen wat voor strijd dan ook nog aan te gaan. We zouden geen doodlopend pad meer inslaan en onze weg zonder verder avontuur afsukkelen, rechtstreeks naar het eind dat we onderhand kunnen dromen. Geluk zou ons niet meer kunnen verrassen. In plaats daarvan zouden we gaan zitten wachten, angstig en lamgeslagen, op alle dreunen van het lot, die we van verre zien aankomen. Er zouden geen risico's meer bestaan. Geen spijt. Kortom, het zou er niet veel meer toe doen of wij waken of slapen. Je zou het leven nauwelijks nog kunnen onderscheiden van de dood. Ik vraag me af waar meer durf voor nodig is, doorleven met een lot dat je kent of aanmodderen zonder enig idee van wat je staat te gebeuren.

Dit is waarschijnlijk het geheim: denken kwam er volstrekt niet aan te pas, enkel was er altijd maar en zonder aarzeling de dringende gewaarwording dat, wat ze je ook proberen wijs te maken, dingen niet noodzakelijkerwijze zijn zoals je wordt geleerd. Er is zoveel meer mogelijk. Altijd en op elk gebied. Wij moeten het daarom wel zonder na te denken doen, dat ene wat zij geen van allen in ons zien, dat ongekende. Die ene keer, die geen ruimte in ons laat voor twijfel, mag een mens niet afgaan op een afweging. Anders zouden we aan wat het meest de moeite waard is nooit beginnen, ons eigen pad bijvoorbeeld of de liefde, het loskomen, de lucht.

Maak je geen zorgen, Modderjongen,' zei Holly. 'Ik hou je goed in de gaten, om te zorgen dat je op het rechte pad blijft.

Pim van Lommel liet zien, dat als een mens, een tikkeltje onder spanning komt te staan, er zoiets leuks als een bijna-doodervaring op het pad, komen mag.

Een meesterwerk is geen etiket dat vanuit de commercie wordt opgeplakt, maar dat door strenge lezers wordt gevoeld, omdat elke bevochten centimeter op weg naar het einde een pad is waar de lezer op getrokken wordt, omdat hij voelt dat hij niet anders kan, omdat hij weet dat hij geen keus meer had zodra hij het boek opensloeg, zoals de schrijver geen keus meer had toen hij aan het werk begon. Het zijn die twee handen die ineen grijpen, die van de lezer en de schrijver. Niemand anders zit daartussen, niemand anders zal het daadwerkelijk begrijpen, totdat het boek wordt opengeslagen en gelezen.

Ik bewonder haar, moeder, echt. Zoals zij alles aanpakt wat op haar pad komt en nooit opgeeft.' Angeline Fowl zoog verbaasd haar adem in. 'Nou, Artemis Fowl de Tweede, dat is zo'n beetje de langste niet-wetenschappelijke zin die ik je ooit heb horen uitspreken.

Humm humm haa. Rahmumm humm haa,' chantte Opal ter afronding. 'Vrede in mij, verdraagzaamheid om mij heen, vergeving op mijn pad. Goed Mervall, laat maar zien waar die smerige mens zit, zodat ik hem zijn eigen organen kan laten opvreten.

De eerste weken na hun kennismaking was hij misselijk van verliefdheid geweest. Hij at niet, sliep niet, zijn skelet begon brutaal door zijn vlees heen te schemeren. In plaats van te werken sleet hij een verveloos pad uit op zijn vloer. Hij sprak zichzelf streng toe, maar zijn hart gehoorzaamde niet. Voor het eerst bleek hij behept met die fondanten gemeenplaats, een hart. Hij kon zich niet meer herinneren waarvoor hij geleefd had toen hij zijn jongen nog niet kende. Zijn vroegere bestaan leek dor en onecht, het was al haast vergeten. Hij verachtte zichzelf om deze obsessie, maar waarvoor hij anders zou leven en werken dan ter ere van zijn jongen wist hij niet. Zijn liefde maakte hem zielsongelukkig en toch was ze niet wat doorgaans een ongelukkige liefde heet. Ze werd beantwoord, met een vanzelfsprekende onthutsende graagte.

Jonathan Pennington laat zien hoe Jezus iedere zaligspreking belichaamt. Als je wilt zien hoe een mens tot bloei komt, hoe zegen er uit ziet, kijk dan naar Jezus, de man van smarten. Hij leefde een onaangenaam leven in armoede, trouwde nooit, had geen seks, en stierf in pijn, verlaten door zijn vrienden, in relatieve onbekendheid. Hij is het verbazingwekkende beeld van de Gezegende, Gods gezalfde. Jezus kennen is leren wandelen op zijn vreemde pad van bloei, van overvloedig leven.

Het is zo gemakkelijk om het leven uit te stellen, je dromen op de bovenste plank te leggen waar je ze niet meer kunt zien, zodat je nooit hoeft te erkennen dat ze niet vervuld zijn. Te gemakkelijk om het allemaal te laten eindigen zonder je verwachtingen ooit leven in geblazen te hebben, ze ooit de kans te hebben gegeven om te vliegen. Het is beter dat geld uit te geven, de tijd en de moeite te besteden, dat pad te lopen, dat papegaaienshirt aan te trekken, of wat er ook voor nodig is om die droom te vervullen.

Grote Panda', zei Kleine Draak, 'ik hou van de manier waarop je naar me luistert en tegen me praat en met me op pad bent, maar het allermeest hou ik van het gevoel dat je me geeft

We hebben eerder de gewoonte ons het leven als een rechte lijn voor te stellen, een lange tocht van geboorte tot dood waarin we onze krachten bundelen, alleen om ze weer in te leveren, terwijl we langzaam maar zeker onze jeugdige schoonheid verliezen. Dat is een grove onwaarheid. Het leven kronkelt als een pad door de bossen. We hebben tijden waarin we floreren en tijden waarin we bladeren verliezen, waardoor onze naakte botten worden blootgelegd. Op een gegeven moment gaan ze weer groeien.

Elmwood UFO Capital of the World Stop through Elmwood at any time of year other than the last full weekend in July, and you’ll think the aliens have already come and gone … and took everyone with them! Not much seems to be happening in this sleepy little burg. But that hasn’t always been the case. The first UFO sighting near Elmwood occurred on March 2, 1975. A star-shaped light chased a local woman and eventually landed on her car’s hood when she stopped to get a better look. A year later, in April 1976, another fireball—this one the size of a football field—shot out a blue light beam that blasted all the sparkplugs in a police cruiser driven by officer George Wheeler. Little green men seem to have trained their laser sights on Elmwood. And Elmwood welcomes the extraterrestrial attention. A few years ago Tomas Weber of the UFO Site Center Corporation in Chippewa Falls proposed that a two-square-mile UFO landing pad be built near town. The price? Twenty-five million dollars. The project has yet to get off the ground, or on the ground. Nobody talks much about it anymore, perhaps due to some type of black-ops “shadow government” cover-up.

Woorde en visse, dink ek. Visse en woorde. En hoe fragiel, die liefde, dink ek met opgehoue asem, en diep nog ’n mossel uit. Hoe diep die see. Hoe seker die voël wat silwer sien flits en fokus en op ’n diep-diep vlak waarvan min mense enigiets weet, aanvoel dat daar iets is om te gryp, en dan duik, af af af, die spieël van die oppervlak breek, steeds af, en die snawel sekuur om die romp van die weerligvissie slaan, en met die dood van die prooi die vermoede van lewe bevestig. Hoe breekbaar die liefde. Soos ’n kuiken op ’n onbegonne krans wat oopbek die onbekende toekoms wil verorber, wat skree en huil en treur vir kos en vir lewe wat nog nie geken is nie, ’n ongeleefde lewe. En later, met ’n sak vol toegeklemde mossels op pad huis toe, die sneeuberge links én regs in die oneindigheid, vlieg ’n woudduifpaar (Hemiphaga novaeseelandiae) verby, hul vlerkval volmaak in pas, hul vlug oos, berge se kant toe …

Dis moontlik dat ons so ingekruip raak in ons stories van seer en ons pad na verligting daaruit dat ons geen empatie het vir ander se pyn nie; dat ons nie bewustelik dink daaraan dat ons nie die enigstes is wat deur ’n gebeurtenis geraak is nie. Ons pyn en genesing raak ons afgod, en ander moet op eiers trap rondom ons of van hul pyn vergeet totdat ons klaar gely het.