Op Avontuur Quotes

Komop, Soraia! pepte zij zichzelf op. Jij alleen kan jouw held zijn!

Als ik jou was, zou ik ze van alles op de mouw spelden. Ik zou zeggen dat je je zus gearmd hebt gezien met een man in een cape, of dat je een plukje haar op een van haar handschoenen hebt gevonden dat eruitzag alsof het van de vacht van een olifant afkomstig was... Mensen verwachten de waarheid hier niet... En die willen ze ook niet horen. Veel mensen hier rekenen er niet op dat ze de wens hier zullen winnen; ze zijn hier voor een avontuur. - Aiko

Wat zouden we beginnen als we wisten wat ons te wachten stond? Niet veel meer, ben ik bang. Konden we ons leven bekijken zoals de goden het zien, van begin tot eind alles overzichtelijk in een oogopslag, dan konden we de stommiteit van bepaalde beslissingen van tevoren inzien. De zinloosheid van ons verzet en al ons vechten zou ons de lust ontnemen wat voor strijd dan ook nog aan te gaan. We zouden geen doodlopend pad meer inslaan en onze weg zonder verder avontuur afsukkelen, rechtstreeks naar het eind dat we onderhand kunnen dromen. Geluk zou ons niet meer kunnen verrassen. In plaats daarvan zouden we gaan zitten wachten, angstig en lamgeslagen, op alle dreunen van het lot, die we van verre zien aankomen. Er zouden geen risico's meer bestaan. Geen spijt. Kortom, het zou er niet veel meer toe doen of wij waken of slapen. Je zou het leven nauwelijks nog kunnen onderscheiden van de dood. Ik vraag me af waar meer durf voor nodig is, doorleven met een lot dat je kent of aanmodderen zonder enig idee van wat je staat te gebeuren.

De jongeman, die de toekomst niet kent, ziet het leven als een soort episch avontuur, een odyssee over vreemde zeeën en langs onbekende eilanden, waarin hij zijn krachten zal beproeven en bewijzen, en aldus zijn sterfelijkheid zal leren kennen. De man van middelbare leeftijd, die de toekomst heeft geleefd waarover hij eens droomde, ziet het leven als een tragedie, want hij heeft gemerkt dat zijn krachten, hoe groot ze ook waren, niet opgewassen zijn tegen de krachten van het toeval en de natuur, die hij voorziet van de namen van de goden, en heeft geleerd dat hij sterfelijk is. Maar de man op leeftijd moet, als hij de hem toegewezen rol goed speelt, het leven als een komedie zien. Want zijn triomfen en zijn mislukkingen voegen zich aaneen, en de een is niet meer aanleiding voor trots of schaamte dan de andere, en hij is noch de held die zichzelf ten overstaan van die krachten bewijst, noch de hoofdpersoon die erdoor wordt vernietigd. Net als elk armzalig, meelijwekkend omhulsel van een acteur, leert hij inzien dat hij zoveel rollen heeft gespeeld dat hij zichzelf niet meer is.

Ze had niet het eeuwige leven met Peter verwacht, maar wel gehoopt op een iets langer avontuur samen.

Dit avontuurlijke leven dat mijn hartstocht is, waarin je alles op het spel zet, waarin je als je verliest je weer opnieuw begint, dit rijke leven dat altijd iets nieuws geeft aan degenen die van het risico houden, dit leven waarin je intens gespannen bent tot de diepste vezels van je wezen, dit leven dat in ons klopt zodra we in beweging komen, zodra we uit het raam springen om het avontuur in te gaan het avontuur dat binnen het bereik van allen ligt, zelfs op de overloop van je huis als je er intens naar verlangt. dit leven waarin je je nooit gewonnen zult geven, omdat je op hetzelfde moment dat je een slag verloren hebt een andere voorbereidt in de hoop ditmaal te winnen, deze levenshonger die je nooit moet trachten te stillen, waarmee je op onverschillig welke leeftijd, in onverschillig welke situatie, je altijd jong moet voelen, om te leven, te leven, in volle vrijheid, zonder enige barrière die je kan beperken tot welke categorie of welke gemeenschap dan ook.

Eens op een mooie zomeravond viel de Student Steivekleut bij me naar binnen. Hij st-stotterde wat, en daar houd ik wel van, het duurt dan wat langer. Graag hoorde hij van me een en ander over een en ander, en dat deed ik dan maar uit me doekjes. Misschien vergat ik een heleboel, want hoe gaat dat, nietwaar, je schrijft zo iets niet op. Ik graaide maar wat rond tussen mijn nu achttienjarige dinges, herinneringen heet dat, en stak van wal met mijn eerste avontuur toen ik zowat negen jaar en in de kostschool ondergebracht was. Het was het maandelijks bezoek van de dokter, die een ouwe sloeber bleek te zijn en het nodig vond, zoals hij zei, drie kleine meisjes der school nader te onderzoeken. Het waren Leentje en Marleentje, dat weet ik nog best, en ook nog ik. (...)

Islamitische Staat is als een bliksemafleider waar alle spanningen en frustraties samenkomen. We leven in een goor neoliberaal tijdperk, en mensen worden door het economische systeem aan de kant gezet. Ze worden steeds overbodiger, kijk maar naar de berichten over de nieuwe golf automatiseringen die op komst is. De strenge islam biedt buitengesloten jongeren een sterke identiteit en groepsgevoel, en daarbovenop een staat die je de kans geeft om iemand te zijn, om avontuur te beleven, om te ‘leven’ tout court. In 2012 had je nog een soort idealisme bij jongeren die naar Syrië trokken. Ze gingen tegen dictator Bashar Al-Assad vechten. Naïef, maar begrijpelijk. Maar nu is Islamitische Staat puur fascistoïde geworden. Iedereen die zich daar nu nog bij aansluit is medeplichtig aan oorlogsmisdaden.

Elke dag is een avontuur. Elke dag brengt me verder en dat letterlijk en figuurlijk op eigen kracht!

De kam kliefde door de baren als vaders vloot op zee.

Verhalen vormen de enige echte magie. Een verhaal kan de onmogelijke afstand tussen individuen overbruggen, ons uit ons eigen leven tillen en in dat van iemand anders zetten, al is het maar voor even. Onze honger naar verhalen maakt ons tot mens. We verlangen in het bijzonder naar verhalen die ons blij maken. Verhalen slaan ergens op, terwijl dat voor de echte wereld niet geldt. Want verhalen zijn de opgeschoonde versie van het echte leven, een gedestilleerde versie van het menselijke gedrag die komischer, tragischer en perfecter is dan het echte leven. In een goed gemaakte holo zitten geen doodlopende verhaallijnen of willekeurige opnames. Als de camera op een detail inzoomt, moet je opletten, want dat detail heeft een cruciale betekenis, die nog duidelijk zal worden. Zo is het echte leven niet. In het echte leven leiden de aanwijzingen niet per definitie tot iets. Wegen lopen dood. Geliefden maken geen heroïsche romantische gebaren. Mensen zeggen lelijke dingen en vertrekken zonder afscheid te nemen en lijden op onzinnige manieren. Verhaallijnen worden zonder ontknoping losgelaten. Soms hebben we een verhaal nodig - één dat goed in elkaar steekt, opbeurend is - om de wereld te helpen weer ergens op te slaan. Er zijn geen gelukkige eindes in het echte leven, omdat er in het leven geen eindes zijn, alleen momenten van verandering. Er is altijd een nieuw avontuur, een nieuwe uitdaging, een nieuwe mogelijkheid om geluk te vinden of weg te jagen. Ik wil holografie studeren omdat het mijn droom is om verhalen te creëren. Ik hoop dat mijn holo's mensen op een dag inspireren om de wereld beter achter te laten dan ze hem aantroffen. Om in ware liefde te geloven. Om dapper genoeg te zijn om voor geluk te vechten.

En van nature heb ik inderdaad verachting voor de vrouw, alleen omdat ik zo jaloers ben. Weet je dat, dat ik verschrikkelijk jaloers ben? Mannenjaloezie berust op de verachting voor de vrouw. Waarom veracht ik dan de vrouw?