Oordeel Niet Quotes

Ik denk dat wij onszelf verminken, omdat we ons onbruikbaar willen maken voor een verlangen, voor een ideaal, voor een verhaal. We ontzeggen ons het recht, en ontnemen ons bij voorbaat de kans, op een beloofd geluk, waarvan wij denken dat het niet voor ons is weggelegd. Door ons ongeschikt te maken, helpen wij het lot een handje en nemen het zelf op ons. We maken ons liever eigenhandig onaantrekkelijk, dan dat we dat oordeel over onze aantrekkingskracht, waarde en betekenis aan anderen overlaten. We worden liever dik, dronken, ontrouw en ongelukkig, dan dat we het angstaanjagend grotere aanpakken, een ideaal waarmaken dat we koesteren en daarvoor erkenning zoeken bij anderen.

De vroege christenen geloofden dat het hun voornaamste plicht was om elkaar lief te hebben, maar ze stelden zich niet open voor vreemdelingen. Deze gemeenschap voelde zich aangevallen en klitte samen tegen 'de wereld'. Sommige van hun leden hadden hun leer onverdraaglijk gevonden en 'gingen niet verder met Jezus mee'. De gelovingen zagen deze afvalligen als 'antichristenen', vervuld van een dodelijke haat jegens de messias. De leden van deze christelijke sekte waren ervan overtuigd dat alleen zij het bij het rechte eind hadden en dat de hele wereld tegen hen was.[...]Omdat Jezus Gods laatste openbaring aan de wereld was, hield dit gebrek aan acceptatie een oordeel in: degenen die hem afwezen, waren de kinderen van de duivel en zouden in de duisternis blijven.

Wat is dan de blijvende meerwaarde van zo’n postmoderne analyse voor het politieke leven? Vooral bij minder geslaagde postmoderne analyses verglijdt kritisch denken naar een intentieproces, waarbij de morele veroordeling primeert op een correcte analyse. De interpretatiestrijd wordt een doelbewuste poging van een dominant discours om een ander discours weg te drukken. De stille stem wordt de verdrukte, onrechtvaardig behandelde en gediscrimineerde stem. Dan bestaat de alternatieve canon niet alleen uit vergeten, maar uit onderdrukte denkers. Het gaat niet meer over genuanceerd bouwen op het verleden, maar over de tribunalen oprichten voor denkers en hun dwalingen. De doorslaggevende vraag is wie de ander heeft benadeeld. Al leert Nietzsche volgens de postmoderne opvatting dat geen enkel oordeel objectief of absoluut kan zijn, toch bestaat de neiging om vanuit het postmoderne denken filosofische vragen vooral tot morele posities te herleiden. Het oordeel, de aanklacht en de beschuldiging zijn tegenwoordig de ondertoon van heel wat ‘kritisch’ denkwerk over de samenleving.

Dus - besloot ik - hadden de mensen wel gelijk mij te minachten en te schuwen. Al begrepen zij me niet door een beredeneerde ontleding, instinctief beseften zij toch de kille holheid van mijn ziel. Zelfs over hen, die wij maar van aanzien kennen, matigen wij ons een oordeel aan en dikwijls is dit oordeel veel juister dan zijn oorsprong zou doen vermoeden. Uit een trilling om mijn mond, een opslag van mijn ogen, de klank van mijn stem trok de kameraad die mij vermeed, de leraar, die mij wantrouwde, de voorbijganger, die een ander om inlichting aansprak, onbewust een nadelig besluit voor mijn vriendelijkheid, mijn oprechtheid, mijn hulpvaardigheid en al leidden zij daaruit een volmaakt onjuiste karakteristiek van mijn persoon af, hun antipathie was toch gegrond.

Dat idee van de Dag des Oordeels, wanneer alle opgestapelde schulden volledig afgelost zullen zijn en een ontwrichte wereld eindelijk in het lood is gebracht, is later in geseculariseerde vorm overgenomen door het moderne linkse project. De instantie van het oordeel is dan echter niet meer God, maar het volk. Linkse politieke bewegingen zijn te vergelijken met 'woedebanken'. Ze verzamelen woedeinvesteringen en beloven grootschalige wraak, het herstel van een allesomvattende gerechtigheid.

Voor reden vatbaar Beargumenteer je eigen argumenten Heb je oordeel niet snel klaar Wees gevat en heb een gegronde reden Aan de oppervlak is waar het zal bewegen

Ik ben bang voor ontmaskering, wanneer onthuld zal worden dat niemand ooit echt van mij gehouden heeft omdat ik niet de persoon ben die men voor zich dacht te hebben. Iedereen zal me doorzien als iemand die niks kon en niks kan en niks zal kunnen. Achter mijn rug om zal gefluisterd worden wanneer mijn ware gezicht aan het licht komt. Op een kwade dag zal ik me niet meer kunnen beheersen, zal ik toegeven aan driften, aan het geweld dat mijn genenpoel dicteert en aan de verleidingen van de duisternis, waarna ik er, te laat voor berouw, bij het laatste oordeel achter kom dat de hemel wel degelijk bestaat, maar dat voor mij de poort gesloten zal blijven.