Ooievaar Quotes

Maar als alle zieken die geen vertrouwen hebben in artsen krankzinnig zouden zijn, zaten de gestichten vol; sterker nog, als alle artsen die beweren hun patiënten te kunnen genezen dat ook werkelijk konden, waren de kerkhoven leeg.

Alles verliest zijn waarde als het er altijd is, alsof je langzaam blind wordt. Dat hij van Sally hield, begreep hij ook pas toen ze langer de zijne was.

Een uur is een object, zo lijkt het, waarvan ze de omvang inschat aan de hand van wat haar ogen zien, en hier is niets dan duisternis, als een nachtkaars is de tijd gedoofd.

De berg heeft zijn duistere kant verloren, het is een vriend geworden, zijn enige, want hij durft niemand meer te vertrouwen.

Alles bestaat maar en gaat maar door, op iedere zomer volgt een nieuwe zomer, op iedere nacht een dag en weer een nacht, bloemen zijn nauwelijks uitgebloeid en uit de zaden groeien alweer nieuwe, ieder mens krijgt een kind en dat krijgt weer een kind en dat op zijn beurt ook weer een kind, het maakt niet uit wat jou overkomt, want er is in jouw plaats altijd een ander, even goedgelovig en vermeend bijzonder en vervangbaar als jij, en die hele aardse tredmolen draait zo maar door, tot in de eeuwigheid der eeuwigheden. Het laat hem niet meer los, dat gevoel van verdovende herhaling tot in het oneindige. Hij valt in slaap, het is er ’s ochtends nog steeds en de dagen en de nachten daarna. Er is niets om voor wakker te worden, om voor op te staan. Het is alsof hij uitgeput tegen een muur wil leunen, en telkens als hij een stap in zijn richting doet, wijkt de muur terug. Eindelijk begrijpt hij waarom Eliza May bij haar volle verstand voor de naam Emery en de vloek koos. Het was geen keuze voor de dood, het was een keuze juist voor het leven, hartstochtelijk en kort. Alles verliest zijn waarde als het er altijd is, alsof je langzaamaan blind wordt.

Ze besloot dat ze niet kon, niet wilde weten. En dat niet-begrijpen - het wonder van het leven, het mysterie van de dood - laat zich alleen vangen in kunst.

Ze gaat lichttherapie doen, zegt ze, want ze is depressief. Ik vraag zit je ooit buiten. Nee, nooit. Maar nu gaat ze onder gekleurde lampjes liggen, want het kan toch niet zo zijn dat al die lichttherapeuten met hun jarenlange expertise in het laten knipperen van lampjes niet op kunnen boksen tegen de zon. Die mensen leren toch niet voor niks met lampjes knipperen. Ze weten precies waar die depressie met zijn mergelgrotoogjes zich in het brein heeft verstopt, en de vleermuis van zijn iris schrikt op als het peperdure regenbooglicht naar binnen straalt. Lichttherapie. Dat deed ik vroeger in een tent, met een zaklamp. Maar die Chinese zaklampen tegenwoordig, daar maak je zo een ooievaar blind mee. Geef mij dus maar de zon, of de wattenpeertjes van de wolken, waarom hebben de depressies geen rechten?

Maar hij laat zich niet verleiden tot het omschrijven van een gevoel dat hij alleen zeer gebrekkig in woorden zou kunnen vangen en daarmee zou verminken.

Amélie krijgt geen grip op hem, hulpeloos moet ze toekijken hoe Laure zich vernedert voor een man die haar als een vals instrument beschouwt dat gestemd moet worden, de gevoelens waarmee zij zo wanhopig worstelt, zijn de snaren die hij bespeelt.

Ze gaan met elkaar naar bed, hij omdat hij ervan uitgaat dat ze zullen trouwen, en zij omdat het blijkbaar hoort bij zo’n magere liefde die zich in de werkelijkheid afspeelt.

In haar gesprekken met hem (…) stelt ze alles ter discussie, zelfs de uitgangspunten van het katholieke geloof, die hij niet kan bewijzen alleen dan door te citeren uit de Bijbel. Wat een vreemde cirkelredenering is, zegt zij, zoiets als het bestaan van een dromedaris aantonen, niet door er een te vangen en te bestuderen, maar door een koe te beschrijven, en via een ingewikkeld betoog te verklaren waarom bij deze dromedaris de bult onder de buik hangt en niet op de rug is gegroeid, en waarom hij hoorns heeft en boe zegt, en wat niet zoal, net zolang totdat in de belevenis van mensen een koe een dromedaris is geworden. En stuit iemand vervolgens op een echte dromedaris, dan houden de kenners vol dat het geen dromedaris kan zijn, want kijk maar, zeggen ze, lees de beschrijving.” (p. 417)

Alleen vanaf de drempel kijkend naar onze versimpelde, geordende wereld der grote dingen, ervaren we verandering, en dus Tijd. Die Tijd is het gevolg van ons onvermogen om de wereld te zien zoals hij werkelijk is.” (p. 601/602)

In zijn wanhoop ziet hij dat hij door een hem vreemde, beangstigende wereld wordt omgeven, een wereld zonder eindigheid, en daarom zonder gemis en zonder schoonheid. Alles bestaat maar en gaat maar door, op iedere zomer volgt een nieuwe zomer, op iedere nacht een dag en weer een nacht, bloemen zijn nauwelijks uitgebloeid en uit de zaden groeien alweer nieuwe, ieder mens krijgt een kind en dat krijgt weer een kind en dat op zijn beurt ook weer een kind, het maakt niet uit wat jou overkomt, want er is in jouw plaats altijd een ander, even goedgelovig en vermeend bijzonder en vervangbaar als jij, en die hele aardse tredmolen draait zo maar door, tot in de eeuwigheid der eeuwigheden. Het laat hem niet meer los, dat gevoeld van verdovende herhaling tot in het oneindige.