Omstandigheden Quotes

Politiek onderscheid leidt noodzakelijkerwijs tot onderscheid tussen de burgers. De toenemende ongelijkheid tussen het volk en zijn leiders doet zich weldra ook voelen tussen de individuen, en neemt naar gelang de hartstochten, talenten en omstandigheden duizend gedaanten aan.

De ware schuldige is niet degene die zich gedwongen ziet een dergelijke keuze te maken; de schuld ligt bij degenen die de omstandigheden hebben geschapen waarin zulke keuzes moeten worden gemaakt".

Het begrip 'objectieve tegenstander', waarvan de identiteit wijzigt in overeenstemming met de heersende omstandigheden - in die zin dat, zodara één categorie geliquideerd is, de oorlog kan worden verklaard aan een ander.

Madame Bovary was nog nooit zo mooi geweest als nu; zij bezat de raadselachtige schoonheid die uit vreugde, geestdrift en succes voortspruit, een schoonheid die ontstaat wanneer de aard van het wezen harmonieert met de uiterlijke omstandigheden.

Elke godsdienst die voorgeeft zich te bekommeren om de zielen der mensen, maar zich niet bekommert om de sloppen die hen verdoemen, de economische omstandigheden die hen wurgen en de sociale omstandigheden die hen verminken is een godsdienst waar geen leven in zit. Zulk een godsdienst is van het soort dat de marxisten ambiëren - opium voor het volk.

We zijn inferieure schepselen, net goed genoeg om te jongen. We hebben eierstokken, moeten ons er iedere maand bij neerleggen dat we bloeden, we zijn afhankelijk van de maan. Onze hersenen zijn minder ontwikkeld dan die van onze metgezellen en onze lichaamskracht is geringer. In alle omstandigheden zijn we emotioneler. Als een vrouw ziet dat een rivale mooiere schoentjes draagt dan zij zelf, zal ze niet ophouden de ander omlaag te halen en te kwetsen. Kun je je twee mannen voorstellen die elkaar verfoeien vanwege hun molières? Mannen wedijveren met elkaar op het niveau van geld, ambitie en intelligentie. Zij hebben het vermogen tot afstand nemen en onthechting, terwijl vrouwen iedere beheersing verliezen zodra ze een poederdoos of een ring zien. Nooit zal een vrouw een Michelangelo, een Bach of een Palladio zijn. Grote filosofen met een rok aan bestaan niet. Hoe wil je dat ze systemen ontwerpen zoals Kant, Hegel of Marx? Een dergelijk abstraherend vermogen kan niet ontstaan in de geest van een pop.

En er rees in him een vreemde verwondering op, een verwondering, dat een mens steeds zichzelve, steeds zijn eigen individu was, zonder zich ooit te kunnen verwisselen in de persoonlijkheid van een ander. Dikwijls, zonder de minste aanleiding, doemde die verwondering bij hem op, te midden van de vrolijkheid der anderen en vulde zij hem met een grote verveling bij de gedachte aan het onherroepelijke noodlot, dat hij steeds Vincent Vere was en wezen zou, dat hij nimmer herboren kon worden in een geheel ander schepsel, dat ademde onder geheel andere omstandigheden in een geheel anderen kring. Hij zou graag verschillende gemoedslevens hebben doorleefd, in verschillende eeuwen hebben bestaan, en in telkens wisselende metamorfozen zijn geluk hebben willen zoeken. En dat verlangen scheen hem tegelijkertijd zowel zeer kinderachtig, om de bespottelijke onmogelijkheid, als zeer verheven, om de grootse onbereikbaarheid, die het omvatte, en hij meende, dat niemand dan hij zulk een verlangen koesterde en gevoelde zich zeer hoog boven andere mensen geplaatst... In die mijmering van hem, of de drie anderen zeer ver van hem waren, als van hem gescheiden door den nevel van rook... Een gevoel van lichtheid doorzweefde eensklaps zijn hersenen; het werd, of hij elk voorwerp met heller kleuren zag, hun gelach en gepraat harder hoorde klinken in zijn oor, als op een plaat van metaal, den geur van de tabak, vermengd met een aroom van gestorten wijn, in meer scherpte rook, terwijl de anderen in zijn slapen en zijn polsen klopten, alsof zij barsten zouden...

Wat de massa's weigeren te erkennen, is de toevalligheid die de werkelijkheid doordringt. Ze zijn vatbaar voor alle ideologiën, omdat ideologiën feiten uitleggen als loutere illustraites van wetten en omdat ze elke samenloop van omstandigheden elimineren, dankzij het verzinsel van een alomvattende almacht, die geacht wordt de oorsprong te zijn van elke gebeurtenis. Om te kunnen gedijen moet de totalitaire propaganda ontsnappen uit de werkelijkheid en haar toevlucht nemen tot fictie, het toeval vervangen door consistentie.

Heb ik er behoefte aan dat de ander in het water springt als ik erin val? of dat hij mij tegen moordenaar verdedigt? Ik kan zwemmen en moorden worden er niet meer gepleegd. Het hart dorst niet naar opofferingen maar naar vertrouwelijkheid. Ik vraag de ander te beminnen zoals ik bemin, te wenen zoals ik ween en om dezelfde dingen, en te voelen wat ik voel, meer niet. Niets is zo nutteloos als die heldhaftige vriendschappen die, om zich te bewijzen bepaalde omstandigheden nodig hebben. Het moeilijke is iemand te vinden die niet bij iedere gelegenheid op je zenuwen werkt.

Het overgrote deel van alle luister [in de wereld] is louter schijn waaraan het wezen van de zaak ontbreekt, zoals bij toneeldecors. Bewimpelde en bekranste schepen, kanonschoten, feestverlichting, toeters en bellen, juichen en gillen enzovoort, dit alles is enkel het uithangbord, de aanduiding, de hiëroglyfe van de vreugde, maar de vreugde zelf is daar meestal niet te vinden: zij is de enige die voor het feest heeft bedankt. Waar ze werkelijk opduikt, daar komt ze in de regel ongenood en onaangediend, vanzelf en sans façon, stil aangeslopen, vaak bij de meest onbetekenende, bij de futielste aanleidingen, onder de meest alledaagse omstandigheden, het minst nog bij schitterende of roemrijke gelegenheden: ze is als het goud in Australië her en der naar de grillen van het toeval verstrooid, zonder enige regelmaat en wet, veelal slechts in heel kleine korreltjes, hoogst zelden in grote hoeveelheden.

Hij herkent dat toontje van haar. 'Je bekijkt het maar.' Wanneer hij het nu op een ruzie laat aankomen, zal hij zeker het onderspit delven. Zoals altijd is zij de redelijkheid zelve. Bij een reconstructie zullen er geen verzachtende omstandigheden zijn. Wat heeft zij nou helemaal gezegd? Wanneer je haar zinnen een voor een uittypt, ze achter elkaar terugleest, zal er niets dan redelijkheid in doorklinken. Maar in de uitgetypte zinnen hoor je dat toontje van haar niet. Hoe ze het zegt. 'Je kan doodvallen.' Dat zegt ze niet, maar dat hoor je wel. Ze zegt het op een toon alsof hij er helemaal niet is. Bij een echte ruzie zijn er twee partijen. Ze schelden elkaar de huid vol. Ze zeggen verschrikkelijke dingen die nooit meer terug te draaien zijn - denken ze terwijl ze staan te schreeuwen. Maar het valt allemaal reuze mee. 'Waar ging dat nou weer over?' zeggen ze wanneer ze elkaar na afloop van de ruzie met tranen in de ogen in de armen nemen. Maar er is ook een andere manier. Je gaat de ruzie helemaal niet aan. Er is alleen onverschilligheid, je laat aan alles merken dat het je niets kan schelen wat de ander doet of zegt - dat het je niet raakt.

Ik zal je helpen God, dat je het niet in mij begeeft, maar ik kan van te voren nergens voor in staan. Maar dit éne wordt me steeds duidelijker: dat jij ons niet kunt helpen, maar dat wij jou moeten helpen en door dat laatste helpen wij onszelf. En dit is het enige, wat we in deze tijd kunnen redden en ook het enige, waar het op aankomt: een stukje van jou in onszelf, God. En misschien kun nen we ook er aan meewerken jou op te graven in de geteisterde harten van anderen. Ja, mijn God, aan de omstandigheden schijn jij niet al te veel te kunnen doen, ze horen nu eenmaal ook bij dit leven. Ik roep je er ook niet voor ter verantwoording. I shall try to help You, God, to stop my strength ebbing away, though I cannot vouch for it in advance. But one thing is becoming increasingly clear to me: that You cannot help us, that we must help You to help ourselves. And that is all we can manage these days and also all that really matters: that we safeguard that little piece of You, God, in ourselves. And perhaps in others as well. Alas, there doesn’t seem to be much You Yourself can do about our circumstances, about our lives. Neither do I hold You responsible.

Kinderen zijn niet meer dan hun omstandigheden van hen maken. Totdat ze opgroeien.

Welke prachtige landen, kusten of rijken en ook bezeilt en aanschouwt, welke omstandigheden voordelen en vermakelijkheden men ook geniet, het zou alleen maar pijn doen als we niet meer de hoop konden koesteren dat alles ééns te kunnen navertellen in ons vaderland; want het is alleen deze hoop die ons reizen tot 'reizen' maakt; zonder die hoop zou er niet veel verschil zijn tussen reizen en ballingschap.

Welke prachtige landen, kusten of rijken men ook bezeilt en aanschouwt, welke omstandigheden voordelen en vermakelijkheden men ook geniet, het zou alleen maar pijn doen als we niet meer de hoop konden koesteren dat alles ééns te kunnen navertellen in ons vaderland; want het is alleen deze hoop die ons reizen tot 'reizen' maakt; zonder die hoop zou er niet veel verschil zijn tussen reizen en ballingschap.

Mensen staan altijd klaar met hun meninkjes, maar soms is iets alleen maar een ongelukkige samenloop van omstandigheden.

Mensen staan altijd meteen klaar met hun meninkjes, maar soms is iets alleen maar een ongelukkige samenloop van omstandigheden.

Identiteiten zijn niet ons bezit. Onze lichamen veranderen zelfs naargelang de omstandigheden. Shape shifting. De rek is alleen niet oneindig - we werden niet plotseling een tijger, of een Nederlander. Ondanks de onomkeerbaarheid van de multiculturele samenleving bleek het die avond eenvoudiger om door te gaan voor een Spanjaard.

Arka kauwde teleurgesteld op een pluk haar en nam de omgeving geconcentreerd in zich op. Het waren niet echt optimale omstandigheden. Ze was verdwaald, haar paard was gevlucht, ze had niets te eten, een slang die zo groot was als een huis wachtte op haar kans haar te verorberen en de mist was nog altijd even dicht.

Wegens omstandigheden ben ik verworden tot een leugenaar, een slotenbreekster, een lezeres van geheime documenten. Mijn situatie bepaalt wie ik ben, alleen en op drift - samen met Doug - op een zee van ellende, geleid door invloeden van buitenaf. Ik probeerde alleen mijn veilige plekje te beschermen. - Becca

Hij herkent dat toontje van haar. 'Je bekijkt het maar.' Wanneer hij het nu op een ruzie laat aankomen, zal hij zeker het onderspit delven. Zoals altijd is zij de redelijkheid zelve. Bij een reconstructie zullen er geen verzachtende omstandigheden zijn. Wat heeft zij nou helemaal gezegd? wanneer je haar zinnen een voor een uittypt, ze achter elkaar terugleest, zal er niets dan redelijkheid in doorklinken. Maar in de uitgetypte zinnen hoor je dat toontje van haar niet. Hoe ze het zegt. 'Je kan doodvallen.' Dat zegt ze niet, maar dat hoor je wel. Ze zegt het op een toon alsof hij er helemaal niet is. Bij een echte ruzie zijn er twee partijen. Ze schelden elkaar de huid vol. Ze zeggen verschrikkelijke dinen die nooit meer terug te draaien zijn - denken ze terwijl ze staan te scheeuwen. Maar het valt allemaal reuze mee. 'Waar ging dat nou weer over?' zeggen ze wanneer ze elkaar na afloop van de ruzie met tranen in de ogen in de armen nemen. Maar er is ook een andere manier. Je gaat de ruzie helemaal niet aan. Er is alleen onverschilligheid, je laat aan alles merken dat het je niets kan schelen wat de ander doet of zegt - dat het je niet raakt.

Er zijn in het leven weinig omstandigheden waaraan de mens niet went, vooral wanneer hij ziet dat iedereen in zijn omgeving ze aanvaardt.

Onder ideale omstandigheden zou het woord 'aansteller' nooit als aantijging in de mond worden genomen om iemand onderuit te halen. Iedere pijn zou als legitiem beschouwd worden en niet eerst gewogen en getoetst hoeven te worden om te zien of die wel bestaansrecht heeft. Het feit dat de wond er is, zou reden genoeg zijn om de wond in achting te nemen, zonder voorgaand verhoor. 'Kijk naar mijn wond', zou je kunnen zeggen tegen de wereld, niet om aandacht te zoeken, maar om begrip te vinden.

De voormalige troonopvolger en de onmogelijke koningin. Ik denk dat we onder de juiste omstandigheden samen de hele wereld zouden kunnen vernietigen. - Esther

Vroeger keek ik bewonderend naar volwassenen, die precies leken te weten hoe ze hun leven moesten leiden en wat er onder welke omstandigheden van hen werd gevraagd. Ik dacht: ik moet geduld hebben, mijn jeugdjaren zijn alleen een warming-up, op een dag zal ik bij die volwassenen horen en weet ik ook wat ik moet doen. Inmiddels begrijp ik dat de warming-up niet wezenlijk verschilt van de echte wedstrijd. Ik merk geen moment dat ik ouder word, om me heen zijn er alleen steeds meer jongeren. Ik zie mijn leeftijdgenoten niet langzaam toewerken naar een perfecte baan of een zorgeloos huwelijk. Ze belanden per toeval bij een kantoor of bedrijf, waar ze zonder nadenken hun meest vitale uren verkopen voor een gemiddeld tarief; ze gaan naar bed met vreemdelingen die een biertje voor hen halen bij een huisfeest, ze krijgen relaties met mensen die het geduldigst naar hun verhalen luisteren, en degene uit hun vriendenkring die rond zijn of haar dertigste nog beschikbaar is, heeft de grootste kans de ouder van hun kind te worden. (Uit: De derde persoon, p. 17)

Een totalitaire staat brandmerkte zijn onderdanen ook dan met een schandteken als die zich verre hielden van het openbare leven, als zij in de bescherming van de anonimiteit hun integrante menselijkheid probeerden te bewaren. De essentie van de totalitaire staat is namelijk juist dat hij totaal is en dus voortdurend dwingt tot het innemen van een positie voor of tegen: hij onteigent het denken totaal, als een onverwachte ramp brengt hij ons uit ons normale doen, uit ons persoonlijke bestaan, en zet ons nachtmerrieachtige alternatieven voor waartussen we gedwongen worden te kiezen. Zo stapt de persoon zelf in de nachtmerrie, hij wordt zelf een spookfiguur die droomachtige handelingen uitvoert waarvoor hij onder normale omstandigheden nooit de verantwoording op zich zou willen nemen en waarvoor hij zich dus vaak ook niet verantwoordelijk voelt. In de dynamiek van het nazi-totalirisme werd het slachtoffer een goed functionerend onderdeel van de machinerie die voor zijn vernietiging tot stand was gebracht; dit is vermoedelijk de meest vernederende ervaring die de mens tot dusver in zijn geschiedenis heeft opgedaan...

Natuurlijk wil een bedrijf investeren onder de gunstigst mogelijke omstandigheden en zoals Jean-Francois van Boxmeer me vertelde: wij zeggen nooit nee tegen een subsidie. Maar kun je van verantwoord ondernemerschap spreken als je tot het uiterste gaat in een land waar de staat zo goed als failliet is, met een regering die in de touwen hangt?

We zijn zakken. Vanbinnen zitten we slordig volgestouwd met een weke machinerie die instaat voor onze huishouding. Dit samenstel van machines maakt het ons mogelijk te bewegen, met de ogen te knipperen of te lopen, krijgt het voor elkaar dat we niet één keer vergeten te ademen, laat ons weer bij bewustzijn komen na het slapen en dwingt ons om tot elke prijs vol te houden, ongeacht de omstandigheden, zelfs als die omstandigheden beestig bar zijn. We zijn gedwongen om tot elke prijs vol te houden tot het uur van onze dood.