Ogen Liefde Quotes

Verliefd worden moet je eigenlijk met je ogen dicht doen". - Andy Warhol Helemaal mee eens. Dan hoef je degene die je leven heeft verwoest niet steeds voor je te zien.

we zoeken schoonheid op alle plaatsen waar we het nooit zullen vinden vertel me liever hoe ruw je huid voelt hoe troebel je ogen hoe leeg je hart en dan vertel ik je wel hoe mooi je bent

Maar plotseling begon mijn hart sneller te slaan, mijn hand beefde en drukte de zijne; ik werd warm en met mijn ogen zocht ik in het halfduister zijn blik en plotseling voelde ik, dat ik niet bang voor hem was, maar dat deze angst liefde was, een nieuwe liefde, groter en inniger dan vroeger.

Op aarde, achter de Muur, wonen tweehonderdzeventigduizend kinderen van twaalf en dertien,' zei hij. 'Tweehonderdzeventigduizend, Ellie. En vorige week hebben ze stuk voor stuk op school een beker Fitmix gedronken, behalve Mika Smith in Barford-Noord. Vertel jij me maar eens waarom. Waarom was jóúw broer de enige die weigerde? Het is nogal toevallig, vind je niet?' Ellie sloeg haar ogen neer en voelde een vlaag van liefde en trots. 'Hij heeft het niet gedronken omdat hij niet achterlijk is,' zei ze zachtjes.

(...) liefde voor de menigte -en bijgevolg ook angst daarvoor- is bij alle mensen een van de krachtigste drijfveren, of ze hun medemensen nu proberen te verleiden, te verbijsteren of hun te laten merken hoezeer ze hen minachten: zelfs bij de meest verstokte eenzaat heeft een onverbiddelijk, levenslang volgehouden kluizenaarsbestaan vaak te maken met een scheefgegroeide liefde voor de menigte, een liefde die zozeer de plaats inneemt van alle andere gevoelens dat de patiënt, als hij merkt dat hij de bewondering van zijn conciërge, van de voorbijgangers op straat of de op hem wachtende koetsier niet kan afdwingen, de mensen dan maar liever niet meer onder ogen komt, en daarom afziet van elke activiteit waarvoor hij de deur uit zou moeten.

Bij het licht van het vuur zag alleen Ana de blik die de Trianera haar toewierp. Het was maar een seconde, misschien nog minder. De blik van een zigeunerin: koud en hard, in staat om tot in de ziel door te dringen. Ana rechtte haar rug, bereid de uitdaging aan te nemen, maar ze stuitte op de blik van de Graaf. Luister en leer! zei zijn gezicht.
   De Trianera zong zonder muziek, zonder dat iemand schreeuwde, klapte of haar aanmoedigde. Een melancholisch vers, een debla: een lied gericht tot zigeunergodinnen. Haar hese stem, oud, zwak, vals, raakte degenen die luisterde echter in hun diepste wezen. Ze hield haar gekromde, trillende handen voor haar borst, alsof dat haar kracht gaf, en zing over het vele leed van de zigeuners: het onrecht, de gevangenis, de verbroken liefdes... in verzen zonder metrum die hun betekenis ontleenden aan het ritme dat de stem van de Trianera eraan wilde geven en die altijd eindigden met een loftuiging in zigeunertaal. Deblica barea, schitterende godin.
Er leek geen einde aan het lied te komen. De Trianera had het zo lang kunnen maken als haar verbeeldingskracht of haar herinneringen zouden hebben toegelaten, maar ten slotte liet ze haar handen op haar knieën vallen en hief ze haar tot dan toe gebogen hoofd op. Met een brok in hun keel brastten de zigeuners, onder wie ook Ana, opnieuw in applaus uit; velen met betraande ogen. Milagros klapte ook, terwijl ze schuin naar haar moeder keek.  (p. 50-51, La reina descalza)

Misschien. Maar ik geloof niet in liefde op het eerste gezicht. Dan toch liever na tenminste een tweede blik, door de juiste bril... - En wat voor bril is dat, als ik vragen mag? Die van het hart. Op het eerste gezicht voeren de ogen het bevel. Maar bij de tweede blik neemt het hart het over. - En bij een derde? Het hoofd. En dan is het te laat. - Te laat waarvoor? Voor de liefde. - Doet het hoofd niet aan de liefde? De liefde van het hoofd is tweedehands! Hij imiteert die van het hart, maar zonder succes.

Hij hield extreem veel van zijn echtgenote. Hij hield, met andere woorden, te veel van die ene vrouw. Dat ze op jonge leeftijd overleed zag hij dan ook als de wraak des hemels voor die liefde. een andere verklaring voor haar dood had hij niet. Na het overlijden van zijn echtgenote hield hij zich ver van alle vrouwen. Hij nam niet eens een meid in huis. Het koken en poetsen liet hij over aan een man. Dit deed hij niet omdat hij alle andere vrouwen haatte. Het was omdat die vrouwen allemaal leken op zijn echtgenote. Zo rook bijvoorbeeld iedere vrouw net als zij naar vis. En, overtuigd dat ook dit de wraak des hemels was omdat hij te veel van zijn vrouw had gehouden, vond hij berusting in het feit dat hij het moest stellen zonder vrouw in zijn leven. Maar in zijn huis was één vrouw aanwezig om wie hij niet heen kon. Hij had een dochter. Uiteraard leek zij meer dan welke andere vrouw ook ter wereld op zijn overleden echtgenote. De dochter zat inmiddels op de hogere middelbare meisjesschool. Midden in de nacht ging het licht aan in haar kamer. Hij gluurde door een kier in de schuifdeuren. Het meisje hield een kleine schaar vast. Terwijl ze haar opgetrokken knieën uit elkaar spreidde en langdurig omlaag tuurde, hanteerde ze de schaar. De volgende dag, nadat zijn dochter naar school was vertrokken, staarde hij stiekem naar de witte bladen van de schaar en hij kreeg koude rillingen. Weer ging midden in de nacht het licht aan in de kamer van zijn dochter. Hij gluurde door de kier in de schuifdeuren. Ze griste een witte doek van de vloer, klemde hem in haar armen en liep de kamer uit. Hij hoorde water uit de kraan stromen. Even later stak zijn dochter het vuur van het komfoor aan, legde de witte doek erop en ging afwezig zitten. Daarop begon ze te huilen. Toen ze ophield met huilen, knipte ze haar nagels boven de doek. Op het moment dat ze de doek wegnam vielen die er kennelijk af, want hij rook de misselijkmakende geur van brandende nagels. Hij had een droom. Daarin vertelde zijn overleden echtgenote aan hun dochter dat hij haar geheim had gezien. Sindsdien keek zijn dochter hem niet meer aan. Hij hield niet van zijn dochter. De gedachte dat een man op zijn beurt de wraak des hemels zou ondergaan vanwege zijn liefde voor haar, deed hem huiveren. Op een nacht richtte zijn dochter uiteindelijk een dolk op zijn keel terwijl hij sliep. Hij wist dat. Hij berustte erin dat het de wraak des hemels was, omdat hij tot het uiterste van zijn echtgenote had gehouden en te veel had gehouden van die ene vrouw, en hij hield rustig zijn ogen gesloten. Hij voelde dat zijn dochter het had gemunt op de vijand van haar moeder, en hij wachtte op het mes.

Een wonderlijke vriendschap was het, die tussen Narziss en Goldmund tot ontplooiing kwam; er waren maar weinig mensen, die er plezier in hadden, en af en toe had het er zelfs de schijn van, dat de twee er zelf geen plezier in hadden. Narziss, denker die hij was, kon er in het begin het minst gemakkelijk mee uit de voeten. Hij was een en al geest, ook in de liefde; het was hem niet vergund zich zonder verder na te denken aan iemands aantrekkingskracht gewonnen te geven. Hij had in deze vriendschapsverhouding geestelijk de leiding, en gedurende een aanzienlijke periode bleef hij eenzaam in een leven van genegenheid, en wist hij, dat hij zijn vriend pas werkelijk de zijne zou kunnen noemen op het moment, dat hij hem tot inzicht gebracht zou hebben. Goldmund gaf zich, van binnen uit, met warmte, speels en zonder zich rekenschap te geven, over aan het nieuwe leven; Narziss zag hun verheven noodslot in het volle bewustzijn van zijn verantwoordelijkheid onder ogen.

Zestien maanden lang,' zei de vreemdeling, 'heb ik geen vrouw in de ogen gekeken. Je hebt mooie ogen, Teresa, ze doen me denken aan de hemel boven Venetië. Soms zag ik een stukje hemel door het raam van de gevangenis, als ik even op en neer mocht lopen door de gang. Wat ik zag was een koel grijsachtig blauw, alsof de zee erin weerspiegeld werd. Je ogen hebben de kleur van de eeuwige dingen, maar dat zul je wel niet begrijpen en dat hoeft ook niet. Al die misverstanden, hoe lang bestaan die al niet tussen een man en een vrouw? Hoe vaak heb ik me achteraf niet geschaamd, als ik weer eens veel te veel gepraat had met een vrouw? Kus me maar.' Zijn stem klonk ongedwongen en vriendelijk. Toen het meisje zich niet verroerde en hem met haar grijsblauwe ogen bleef aanstaren, keek hij haar verwonderd aan en vroeg haar nog een keer vriendelijk: 'Kus me maar, of begrijp je het niet?' Later herinnerde Teresa zich dat zijn stem ook zo geklonken zou hebben, als hij haar om een glas water had gevraagd. Het had net zo eenvoudig en terloops geklonken, maar omdat ze nog nooit een man had gekust, bleef ze hem een beetje verdwaasd aankijken. Met een al even nonchalant gebaar sloeg hij zijn arm om haar middel en vroeg belangstellend: 'Wat voel je?' 'Niets,' antwoordde het meisje. 'Begrijp je me niet?' vroeg hij licht geprikkeld. 'Begrijp je niet wat ik vraag? Ik vroeg je niet wat je eigenlijk van mannen vindt of hoe je over de liefde denkt. Luister nou eens, kleintje, ik vraag je wat je voelt als ik je aanraak, als ik met twee vingers over je arm streel, als ik mijn hand op je hart leg. Kijk zo... Wat voel je nu, op dit moment?' Het meisje stond op, lichtte met een gracieuze beweging haar rok bij de zijkanten iets op van de vloer, zoals ze dat in de gelagkamer wel eens had zien doen, maakte een diepe buiging en zei toen beleefd: 'Met uw goedkeuring, meneer, ik voel niets.

Ik sluit mijn ogen en fluister je liefde.