Obraz Quotes

- Ženo previše pričaš. Čuj, inovjerci. Bog je jedan. Vazda su ljudi bili ljudi, a neljudi - neljudi. To nema veze s vjerom, samo šta kome more u obraz stati, eto, to ti je.

Moja čast, moje poštenje nije ono što vide ljudi, moja je čast i moje poštenje ono što nosi obraz moje unutrašnjosti, a ono bičuje moju dušu mukama za svaku nečistu sjenu i nagrađuje zadovoljstvom ćistoću misli i srca.

Și parcă alături de măștile de catifea și de carton pe care le purtase până-atunci, acum, singur, trebuia să-și sculpteze și să-și puie pe obraz o mască de metal masiv, ghimpată pe dinlăuntru.

I ne volim princip "pamti - pa vrati", to bi mi ukaljalo obraz. Nema lepše pobede od pogleda u nečije oči bez grižnje savesti, i znati da će tu osobu vlastito srce od srama izdati.

Dođi, primi zastavu. Ona je obraz naš, čast naša, slava naša, govor našeg srca, poklik naših pravica, sunce naše slobode. Dok je u našim rukama, dotle smo svoji, slobodni i pravicom naoružani.

Pewnego dnia, gdy ojciec, pijany bardziej niż zwykle, wbił mi właśnie w czoło gruby gwóźdź i zawiesił na nim obraz, który ośmieliłem się skrytykować, powiedziałem sobie w duchu: „Byłoby pocieszające, gdyby zjawiła się wróżka i odstawiła ten numer z trzema życzeniami.

Ko zjutraj vstanem in zagledam v ogledalu svoj obraz, se mi zdi kot obraz nekoga drugega. Če ne bom pazila, se lahko še kje pozabim.

... sve za obraz, a obraz ni za što! Glavu daj, a obraza ne daj!

Nakar se je naenkrat pojavil pred teboj še nekdo, ki je prav tako zataval v megli, in še nikoli prej v življenju nisi videl človeškega obraza, ki bi bil tako velik in razločen. Tako zelo si napenjal oči v meglo, da bi kaj videl, da je bila zdaj, ko je bilo kaj videti, vsaka podrobnost desetkrat bolj razločna kot sicer, tako razločna, da sta bila obadva prisiljena pogledati vstran. Kratko malo nisi mogel pogledati človeku v obraz, on pa ne v tvojega, ko pa je tako boleče videti nekoga v vseh podrobnostih - kot da bi mu gledal notranjščino. Ampak tudi proč nisi hotel pogledati, da ga ne bi čisto zgubil. In tako naprej: ali si se napenjal in strmel v meglo in zagledal stvari, ki so bile boleče, ali pa si se razpustil in zgubil v megli.

Am avut un moment de negare, de refuz, dar întreaga mea fiinţă ţipa să-l recunosc pe cel care îmi furase liniştea, îmi dăduse peste cap viaţa, îmi dăruise nemurirea, mă abandonase pentru a se întoarce mereu la mine. Cel care fusese mereu alături de mine dar în acelaşi timp păstrând distanţa. Îl recunoşteam prin fiecare celulă a fiinţei mele, corpul cu fiecare por al pielii mele dorea să accepte că era el, mereu şi pentru totdeauna. Lacrimi fierbinţi au început să mi se prelingă pe obraz. Le simţeam pe buze, sărate.

Obraz kamna je nespremenljiv. Leti, miruje in pada z nasmeškom.

,,Jak nauczyło mnie doświadczenie, obraz, jaki zakochany tworzy sobie o przedmiocie swojej miłości, nie zawsze zgodny bywa z prawdą

To, že sa vám nepáči obraz v zrkadle, ktoré sa vám niekto rozhodol nastaviť, nie je problém ani zrkadla a ani toho, kto vám ho nastavil. Tvár v ňom je totiž vaša.

El imi daruise durerea si mergeam cu ea prin aerul primaverii care imi tremura langa obraz ca o rasuflare moale.

Pričala si mu o meni?" Isprva Liesel nije mogla govoriti. Možda zbog iznenadne rogobatnosti ljubavi koju je osjetila prema njemu. Ili ga je oduvijek voljela? Vjerojatno. Iako nije bila u stanju govoriti, željela je da je poljubi. Željela je da povuče njezinu ruku i privuče je k sebi. Nije važno gdje. U usta, u vrat, u obraz. Koža joj je bila prazna, u iščekivanju.

Podle jeho názoru by bylo neopatrné se domnívat, že mrtví nemohou nijak ovlivňovat svět, protože mají velkou moc a jejich vliv se nejvíc projevuje na těch, kteří to nejméně tuší. Prohlásil, že lidé nechápou, že to, co mrtví opustili, není sám o sobě žádný svět, ale jen obraz světa v lidském srdci. Zdůraznil, že svět nelze opustit, neboť je věčný bez ohledu na to, v jakém stavu se nacházejí věcí v něm obsažené.

Tak naprawdę ciebie nie ma, nigdy nie było, zostałeś ukształtowany przez innych na ich obraz i podobieństwo, włącznie z ich człowiekowatością. Prawdziwym człowiekiem będziesz dopiero gdy sam wybierzesz swoją drogę.

Angel si zvedne obraz k nosu a začichá. Nakrčí nos, začichá znovu, pak si obrázek zasune do boční kapsy brašny. Všimne si, že se na něj Misty dívá, a vysvětlí to: „Promiňte, to nic. Jenom jsem si na chviličku myslel, že cítím sračky.

Știu mai bine decât voi că "tristețea universală" nu e o ficțiune pusă în circulație de vechii literați,pentru că o port în mine și știu ce-i asta și nu vreau să o ascund.Trebuie să mă obișnuiesc să vorbesc cu curaj,să le spun oamenilor de la obraz care-mi sunt calitățile.

Och, mógł dyskutować w sześciu czy siedmiu językach, ale cóż takiego mówił? Rozmowa kulała. Nic oryginalnego nie przechodziło mu przez głowę nafaszerowaną słownictwem, nic, żaden nowy obraz, żadna osobista opinia, żadna dowcipna uwaga. Zero. Był jak kaleka bez nóg posadzony na najnowocześniejszym na świecie rowerze.

Znanje je bolje od nasljedstva; odgoj je najčistiji obraz; pobožnost je najsigurnija opskrba; ibadet je najbolja zarada; razum je najbolji vodič; lijepo ponašanje najbolji je drug; blagost je najbolji pomoćnik; zadovoljstvo je najveće bogatstvo; Allahova pomoć je najbolja pomoć; a sjećanje na smrt najbolji je propovjednik.

Možno som to dokonca aj videla, len mi to nedávalo v tom čase zmysel. Ako keď máte pred sebou rozsypané puzzle a chýba vám predloha, podľa ktorej ich treba poskladať. Neviete, aký obraz majú tvoriť, ani z ktorého konca začať. Až keď ich niekto začne ukladať na miesto a výsledný obraz sa vám vynára pred očami, dokážete doplniť chýbajúce kúsky.

Každému je jasné, jakou psychologickou skutečnost označuje jako pud, ale co vlastně pud jako takový je, jasné není. Právě tak je jasné, že například obraz Boha odpovídá určitému komplexu psychologických skutečností a že tedy představuje určitou veličinu, s níž lze operovat; ale co je Bůh jako takový, to zůstává otázkou, která je mimo veškerou psychologii.

Uvježbaj se da misliš samo one misli koje odgovaraju na neočekivano pitanje: ''Što ti se sada mota po mislima?'' kako bi, trenutačno i iskreno mogao reći o čemu je riječ, o ovome ili onome, i tako svojim odgovorom dati izravne dokaze o tome da su sve tvoje misli neskrivene i dobrohotne, misli društvena bića koje ne mari za hirove užitaka ili veća zadovoljstva, za suparništvo, zloću, sumnju ili sve ono što bi, priznanjem, izvuklo rumen na obraze.

V určitém okamžiku se musel můj krk nějak uzavřít, jako když zamrzne rybník nebo se zacelí rána, a já jsem zůstala uvězněná ve své hlavě; od té chvíle se ode mě všechno odráželo, jako bych byla uvnitř nějaké skleněné vázy nebo procházela vesnicí, jejíž obyvatele sice vidím, ale neslyším, protože jim nerozumím. Stěny lahve zkreslují obraz i vnějšímu pozorovateli: žába ve sklenici vypadá široká; když se na mě dívali, musela jsem jim připadat směšná.

Majka se čudi što muškarac namjerava otići tek nakon svađe. Uopće je ne zanima o čemu razgovaraju, govori sama sebi. Zasad se još nitko ne žali. Uto je obraz gospode Erike pogodila i druga pljuska. Nimalo ugodan dodir kože o kožu. Erika tiho cvili da ne probudi susjede. Majka počinje pažljivije osluškivati i razabire da iza vrata sobe taj muškarac njenu kćer degradira u neku vrstu vreće za boksa - nje. Majka ga ljutito upozorava da oštećuje tuđe vlasništvo, naime njeno!

Izolacja przykroiła mnie na swój obraz i podobieństwo. Obecność drugiej osoby - jakiejkolwiek osoby - opóźnia natychmiast mój proces myślenia i podczas gdy normalnego człowieka kontakt z innymi pobudza do rozmowy i wyrażenia czegoś, na mnie ten kontakt działa paraliżująco, jeśli tak można rzec. Będąc sam, jestem zdolny wymyślić różne dowcipne powiedzenia, odpowiedzieć szybko na to, czego nikt nie powiedział, błysnąć inteligentną towarzyskością wobec nikogo. Ale to wszystko znika, gdy znajdę się w czyjejś obecności: znika inteligencja, nie potrafię mówić i po jakichś piętnastu minutach odczuwam jedynie senność. Tylko moi wyimaginowani i widmowi przyjaciele, tylko moje rozmowy prowadzone z nimi w marzeniach są dla mnie realne i znaczące, pobudzają mój umysł, który odbija się w nich niczym w lustrze. Ciąży mi zresztą wszelka myśl o zmuszaniu się do kontaktu z innymi. Zwykłe zaproszenie na obiad z przyjacielem budzi we mnie trudny do określenia niepokój. Myśl o jakimś obowiązku towarzyskim - pójściu na pogrzeb, rozmowie z kimś na jakiś temat w biurze, udaniu się na dworzec po kogoś, znanego czy nieznanego - sama ta myśl już mi zakłóca dzień, a niekiedy nawet w przeddzień już się trapię, źle śpię, gdy tymczasem samo zdarzenie nie ma żadnego znaczenia i nie usprawiedliwia niczego. I to zawsze się powtarza, nigdy nie mogę się tego oduczyć. "Moje obyczaje skłaniają mnie ku samotności, a nie ku ludziom": nie wiem, czy to Rousseau, czy Senancour powiedział. Ale był to ktoś w moim rodzaju, choć chyba nie mogę powiedzieć, że z mojej rasy.

Jej milczenie, które uważałam za współczucie i żal, było milczeniem zrodzonym ze zgorszenia i zakłopotania. Teraz wydawało mi się wprost nieprawdopodobne, że tego nie rozumiałam. Jak wiele musi istnieć na świecie osób, które cierpiały i cierpią nadal, ponieważ nie mogą uwolnić się z sieci własnej nieśmiałości; w swoim zaślepieniu i szaleństwie budują one ogromny sztuczny mur, który przesłania im prawdę. I ja właśnie tak postępowałam. Stworzyłam sobie w wyobraźni fałszywy obraz i wpatrywałam się w niego. Nie miałam odwagi dotrzeć do prawdy.

Doista nisam imao pojma što ću učiniti ili reći nakon što publika otpjeva »Sretan rođendan« Jai. Ali kad sam je pozvao na pozornicu i kada mi je prišla, slijedio sam prirodni impuls. Kao i ona, pretpostavljam. Zagrlili smo se i poljubili, prvo usnama, a onda sam je poljubio u obraz. Publika je nastavila pljeskati. Ćuli smo ih, ali se činilo da su kilometrima daleko od nas. Dok smo stajali zagrljeni, Jai mi je nešto šapnula u uho. — Molim te, nemoj umrijeti. To je zvučalo kao holivudski dijalog. Ali rekla je upravo to. Ja sam je još čvršće zagrlio.

Weźmy twój rozum. Na pozór wydaje się, że myślisz w sposób uporządkowany, logiczny i sensowny. Ale wszyscy wiemy, że w twojej głowie kwitnie istna dżungla nonsensów. Twój umysł to poskręcany, chaotyczny zlepek przypadkowych informacji, które nie kleją się ze sobą z powodu elementarnego braku wiedzy, nie stosowania zasad logiki, niewiarygodnego zaniku zdolności wnioskowania oraz niczym nieuzasadnionego poczucia własnej wyższości. Chaos w płonącym włoskim burdelu podczas bombardowania w czasie II wojny światowej daje mniej więcej obraz tego, co dzieje się zazwyczaj w...

Otkud sam na ovi svet došao, šta sam u njemu činio i kud ću iz njega poći? Lašnje je živit s jednim narodom kojega jezik ne znamo, premda i to nije malena muka, nego provoditi sve svoje življenje s ljudima kojih svojstva, narave i ćudi ne poznajemo. Šta je zabavnije nego znati kako živu ljudi po različni mesti sveta i kakvi su njihovi običaji? Mlada je duša podobna mekom vosku: u kakav ga kalup metneš i slaiješ, onaki obraz od njega napraviš. Dok je taj vosak jošte mek, lasno ga možeš pretopiti, preliti i preobraziti. Črez dugo vreme bude tvrd kao gvožđe; onda se hoće mnogo truda za pretopiti ga i preliti.

Voi, ielelor, măiestrelor, Duşmane oamenilor, Stăpânele vântului, Doamnele pământului, Ce prin văzduh zburaţi, Pe iarbă lunecaţi, Şi pe valuri călcaţi, Vă duceţi în locuri depărtate În baltă, trestie, pustietate, Ca spuma la soare, Iar capul cel deocheat Sa ramâie luminat, Curat, de boală scăpat, Ochii cei vătămători Şi de foc săgetători Înveliţi să fie cu perdele albe, Să nu mai privească la obraze dalbe. Descântece de iele Unde popa nu toacă, Unde fata nu joacă, Vă duceţi în gura vântului Să va loviţi de toarta pământului, Ieşiţi din mână, trup, picior, Şi să pieriţi sus într-un nor, Daţi omului sănătate Că sabie de foc vă bate!

-Jane, mila unora vatămă și jignește atât de tare, că îți vine să le-o azvârli îndărăt în obraz - dar asta e mila inimilor înăsprite, josnice. De fapt, e o durere hibridă și egoistă să asculți pe cineva povestindu-și patimile; e un sentiment împletit cu disprețul care nesocotește pe cel ce-a suferit. Dar nu asta-i mila ta, nu-i așa, Jane? Nu sentimentul ăsta ți-l citesc în clipa de față pe obraz și nu el ți se revarsă în ochi, îți înalță sufletul și face să-ți tremure mâna într-a mea. Mila asta, draga mea, e mama suferindă a dragostei; neliniștile ei sunt durerile tinerești ale patimii cerești. O primesc, Jane; dă-i fiicei libertatea să se ducă acolo unde vrea - brațele mele sunt deschise și o așteaptă.

Izlazeći iz taksija sjetio se kako bi majka ovlažila rupčić u ustima i obrisala mu lice. Znao je da se toga ne treba sjećati i krenuo je prema Grand Central Station pod slamnatim šeširom. Sada pripada zrelom pokoljenju i raspolaže vlastitim životom da nešto učini s njim, ako može. Ali nije zaboravio miris majčine pljuvačke na rupčiću tog ljetnog jutra u onoj niskoj praznoj kanadskoj stanici, crnog željeza i dostojanstvene mjedi. Sva djeca imaju obraze i sve majke vlaže rupčiće slinom da ih nježno obrišu. Te su stvari ili važne ili nisu. A što su, to ovisi o svemiru. Te žive uspomene vjerojatno su znak poremećenosti. Za njega je neprestana pomisao na smrt bila grijeh. Potjerajte kola i plug preko kostiju mrtvih.

W mojej pamięci jest swoim własnym cieniem. Która z nich jest realniejsza, kobieta, która rozłożyła się na trawiastej skarpie moich wspomnień, czy też ta powłoka kurzu i suchy szpik, jedyne jej ślady, które przechowała ziemia? Na pewno gdzieś trwa dla innych, ruchoma figura w gabinecie figur woskowych, jakim jest pamięć, ale ich obraz jest inny niż ten, który ja noszę w myślach, a wszystkie różnią się między sobą. W ten sposób człowiek rozgałęzia się i rozszczepia w umysłach innych ludzi. Nie trwa, nie może trwać, bo to nie jest nieśmiertelność. Nosimy w sobie postacie zmarłych do chwili, aż sami nie umrzemy, a wtedy to nas noszą przez krótką chwilę, a potem ci, co nas nosili, odchodzą, i tak dalej, aż po najdalsze, wymykające się wyobraźni pokolenia.

Jam jak ten wicher światem rwał; Każdą ci rozkosz chwytałem za włosy. Mijałem w pędzie, gdziem przeczuł niedosyt, To. co z rąk uszło mi. puszczałem precz. Jam wciąż pożądał tylko i dosięgał. I znów pożądał, sił wszystkich potęgą Szturmując życie, zrazu w czynie śmiałym. Zaś dziś w mądrości i namyśle źrałym. Już dostatecznie ziemi okrąg znam ten. Zamknięty nam jest widok na świat tamten. Taki. co w górę tylko patrzy, głupiec, W chmurach na obraz swój coś chciałby upiec! Stań raczej mocno i tu się rozejrzyj! Dzielnemu świat ten nie wyda się mniejszy. Na cóż byś błąkać miał się gdzieś w wieczności! Co poznasz, w rękę da się wziąć najprościej. Więc dalej idź, dni ziemskich obwód mierząc; Gdy duchy straszą, idź dalej twą ścieżą, W dążeniu znajdziesz dość szczęścia i znoju, Ty, któryś chwili nie zaznał spokoju!

- Zakochałem się - mówię, przekrzywiając głowę w jej kierunku; jestem bezradny, jestem jak organiczna definicja angielskiego słówka „pathetic", jestem jak podstarzały Donnie Darko, jestem potencjalnym samobójcą z miłości przez utopienie, jestem jak otwarta czakra, cieknący kran i krwawiący nos. Obraz teledysku zaczyna się chybotać, ona się śmieje i celuje pudełkiem w kierunku jednego z unieruchomionych babokloców, i nagle niebo eksploduje różem, taśma zaczyna się topić, świat sika na mnie mistyką - mam dwadzieścia pięć lat, chyba łysieję, i powoli uwypukla mi się brzuch, nie obgryzam już paznokci, szukam pracy i nie myślałem, że spotka mnie to jeszcze kiedykolwiek w życiu - to jak usłyszeć po raz pierwszy w życiu Pixies, jak pierwsze grzyby, jak powolne odfoliowywanie kasety z In utero, którą kupiłeś sobie za rozbitą skarbonkę.

Potkraj Drugoga svjetskog rata izvukli su me iz škole i, kao šesnaestogodišnjaka, gurnuli u vojsku. Nakon kratke vojničke izobrazbe u würzburškim kasarnama došao sam na frontu koja se u to vrijeme već bila pomakla preko Rajne u Njemačku. Četa je bila sastavljena iz samih mladih ljudi, bilo nas je preko stotinu. Jedne večeri komandir čete poslao me prenijeti jednu poruku u komandu bataljona. Noću sam lutao razorenim selima i majurima, a kad sam se pred jutro našao na mjestu gdje sam ostavio svoju četu, našao sam još samo mrtvace: četu je pregazio kombinirani napad lovaca-bombardera i tenkova. Svima njima, s kojima sam još dan ranije dijelio dječje tjeskobe i mladenački smijeh, sada sam mogao gledati još samo ugasli mrtvi obraz. Ne sjećam se ničega doli jednog krika bez glasa. I danas još vidim samoga sebe tako, a iza spomena na to raspali su se snovi mojega djetinjstva.

Proti tomu vyvinulo vědecké krédo naší doby pověrčivou fobii vůči fantazii. Skutečné je však to, co působí. Fantazie nevědomí účinkují – o tom není dovoleno pochybovat. I ten nejmoudřejší filosof může být dokonalou obětí naprosto pitomé agorafobie. Naše famózní vědecká realita nás ani v nejmenším nechrání před takzvanou irealitou nevědomí. Něco za závojem fantastických obrazů působí, ať už tomuto něčemu dáváme dobré nebo špatné pojmenování. Je to něco skutečného, a proto se také jeho životní projevy musí brát vážně. Napřed je ale třeba překonat tendenci ke konkretizování, jinými slovy, jakmile přistoupíme k otázce výkladu, nesmíme brát fantazie doslova. Ano, pokud fantazii právě prožíváme, musíme ji brát více než doslova. Když jí však chceme porozumět, nesmíme zdání, totiž fantazijní obraz, považovat za to, co působí z pozadí. Zdání není ta věc sama, ale pouze její výraz.

Un om deştept nu poate face nimic din propria sa persoană şi numai prostul poate. Da, un om deştept din veacul al nouăsprezecelea trebuie şi este obligat din punct de vedere moral să fie o fiinţă eminamente lipsită de caracter; iar un om de caracter, un militant trebuie să fie o fiinţă eminamente mărginită. Asta-i convingerea mea, la cei patruzeci de ani pe care-i am. Am acum patruzeci de ani şi când te gândeşti că patruzeci de ani înseamnă o viaţă întreagă; doar înseamnă bătrâneţea cea mai adâncă. Să trăieşti mai mult de patruzeci de ani e indecent, trivial, amoral! Ia răspundeţi-mi sincer, cinstit: cine trăieşte mai mult de patruzeci de ani? Vă spun eu cine trăieşte: proştii şi ticăloşii trăiesc. Tuturor bătrânilor o să le-o spun de la obraz, tuturor acestor bătrâni respectabili, tuturor acestor bătrâni cu părul alb şi parfumaţi! Lumii întregi o să i-o spun de la obraz! Am dreptul să vorbesc aşa pentru că o să trăiesc până la şaizeci de ani. Până la şaizeci de ani o să trăiesc! O să trăiesc până la optezci de ani!... Staţi puţin! Lăsaţi-mă să-mi trag sufletul...

- Kad sam bio klinac – odvrati Orr – hodao sam po cijeli dan s divljim jabukama u ustima. S po jednom ispod svakog obraza. Yossarian odloži torbicu iz koje je počeo vaditi toaletne potrepštine, pa se sumnjičavo sav ukruti. Prođe jedna minuta. - A zašto? – nije mogao da najposlije ne zapita. Orr se slavodobitno naceri. - Zato što su bolje nego divlje kestenje – odgovori. Orr je klečao na podu šatora. Radio je bez predaha, rastavljao ventil, pomno rasprostirao sve sićušne djeliće, brojio ih i onda beskonačno proučavao svaki pojedini od njih, kao da nikad u životu nije vidio ništa ni približno slično, pa onda ponovo sastavljao cijeli mali mehanizam, pa opet, i opet, i opet, i opet, a da nije ni najmanje gubio strpljenje ni zanimanje, niti pokazivao znakove umora ni namjeru da ikad završi posao. Yossarian ga je promatrao kako se bakće, i bio je uvjeren da će biti prisiljen da ga ubije s predumišljajem ako ne bude prestao. Pogled mu pade na lovački nož koji je mrtvac objesio iznad okvira mreže protiv komaraca onoga dana kad je stigao. Nož je visio uz mrtvačevu praznu kožnu futrolu iz koje je Havermayer ukrao revolver. - Kad nisam mogao doći do divljih jabuka – nastavi Orr – uzimao sam divlje kestenove. Divlji kestenovi su otprilike iste veličine kao divlje jabuke i zapravo imaju bolji oblik, iako oblik nije uopće važan. - A zašto si nosio divlje jabuke u ustima? – upita ga iznova Yossarian. – To sam te pitao. - Zato što imaju bolji oblik nego divlji kestenovi – odgovori Orr – Upravo sam ti to sad rekao. - A zašto si ti – opsova Yossarian i zadivljeno – zlopogleđo, odrode i kučkin sine sa sklonošću za tehniku, nosio bilo šta u ustima? - Ja nisam nosio bilo šta u ustima – reče Orr – Ja sam nosio divlje jabuke u ustima. Kad nisam imao divlje jabuke, nosio sam divlje kestenove. U ustima. Orr se kesio. Yossarian odluči da šuti i šutio je. Orr je čekao. Yossarian je čekao dulje. - Po jedan ispod svakog obraza – reče Orr. - Zašto? Orr to jedva dočeka. - Kako zašto? Yossarian odmahnu glavom smješkajući se i ne hoteći dalje govoriti. - Nešto je čudno na ovom ventilu – razmišljaše Orr naglas. - Šta to? – priupita Yossarian. - Zato što sam htio… Yossarian je već znao. - Isuse Kriste! Zašto si htio… - … Da imam obraze kao jabuke. - … Da imaš obraze kao jabuke? – pripita Yossarian. - Htio sam da imam obraze kao jabuke – ponovi Orr. – Još dok sam bio klinac, htio sam da jednom imam obraze kao jabuke, pa sam odlučio da radim na tome dok ih ne dobijem, i bogami sam radio dok ih nisam dobio, a eto vidiš kako sam to postigao, noseći divlje jabuke u ustima po cijele dane. On se ponovo naceri. – Po jednu ispod svakog obraza. - A zašto si htio da imaš obraze kao jabuke? - Nisam ja htio da imam obraze kao jabuke – reče Orr. – Ja sam htio da imam velike obraze. Nije mi bilo toliko stalo do boje, samo sam htio da budu veliki. Radio sam na tome baš kao oni luđaci o kojima pišu u novinama kako po cijele dane stišću gumene lopte samo zato da ojačaju ruke. Zapravo sam i ja bio jedan od tih luđaka. I ja sam po cijele dane nosio u rukama lopte. - Zašto? - Kako zašto? - Zašto si po cijele dane nosio u rukama lopte? - Zato što su lopte… - poče Orr. - … Bolje nego divlje jabuke? Orr odmahnu glavom smijuckajući se. - Ja sam to radio zato da sačuvam svoj dobar glas, ako me tko uhvati kako nosim divlje jabuke u ustima. Kad sam imao lopte u rukama, mogao sam poricati da u ustima imam divlje jabuke. Kad god bi me tko zapitao zašto nosim u ustima divlje jabuke, samo bih otvorio šake i pokazao da nosim gumene lopte, a ne divlje jabuke, i da su mi u rukama, a ne u ustima. To je dobar izgovor. Ali nisam nikad znao jesam li ga jasno izložio, jer te ljudi prilično teško razumiju kad govoriš sa dvije divlje jabuke u ustima.

- Nie ma człowieka, bodaj najmędrzszego - rzekł Elstir - aby w pewnej epoce młodości nie mówił rzeczy lub wręcz nie prowadził życia, których wspomnienie musi mu być przykre i które pragnąłby zatrzeć w pamięci. Ale nie powinien żałować absolutnie owej przeszłości, bo nie może być pewien, czy zostałby mędrcem - w tej mierze, w jakiej to jest możliwe - gdyby nie przeszedł przez wszystkie śmieszne lub wstrętne fazy, nieodzownie poprzedzające to ostatnie wcielenie. Wiem, że są młodzi ludzie, synowie i wnukowie ludzi dystyngowanych, którym preceptorzy wszczepili od szkolnej ławki szlachetność ducha i wykwint moralny. Ci może nie potrzebują nic usunąć ze swego życia, mogliby ogłosić i podpisać wszystko, co kiedy powiedzieli; ale to są ubogie natury, pogrobowcy doktrynerów, posiadacze mądrości negatywnej i jałowej. Nie dostaje się mądrości w darze, trzeba ją odkryć samemu w wędrówce, jakiej nikt nie może podjąć za nas ani jej nam oszczędzić, bo ona jest spojrzeniem na świat. Żywoty, które pan podziwiasz, postawy, które ci się wydają szlachetne, nie były przygotowane przez ojca ani przez preceptora; poprzedziły je początki bardzo odmienne, kształtowało je wszystko zło i wszystka banalność panujące dokoła. Wyrażają walkę i zwycięstwo. Rozumiem, że obraz tego, czym byliśmy w pierwszej fazie, nie jest podobny do nas i jest w każym razie niemiły. Ale nie trzeba się go zapierać, bo jest świadectwem, żeśmy naprawdę żyli, że, wedle praw bytu i praw ducha, z pospolitych składników życia, z życia pracowni, z koterii artystycznych (o ile chodzi o malarza) wydobyliśmy coś, co je przerasta.

Obraz boha, který vzniká ze spontánního tvůrčího aktu, je živou postavou, bytostí, která existuje ve svém vlastním právu, a proto autonomně stojí proti svému údajnému stvořiteli. Na důkaz této skutečnosti budiž uvedeno, že vztah mezi stvořitelem a stvořeným je dialektický a že člověk, jak zkušenost ukazuje, bývá nezřídka tím osloveným. Právem či neprávem z toho naivní rozum usuzuje na to, že vzniklý útvar existuje o sobě a pro sebe, a má sklon se domnívat, že jej nevytvořil sám, ale že se v něm tento útvar zobrazil - kteroužto možnost nemůže žádná kritika popřít, poněvadž vznik a vývoj tohoto útvaru (postavy) je finálně orientovaný přirozený proces, v němž příčina anticipuje cíl. Protože jde o přirozený jev, zůstává nerozhodnuto, zda je obraz boha vytvářen, nebo zda se tvoří sám. Naivní duch nemůže jinak, než vzít v úvahu jeho samostatnost a prakticky rozvinout jeho dialektickou vztaženost. To se projevuje v tom, že ve všech obtížných nebo nebezpečných situacích se tato účastná přítomnost vzývá za účelem, aby se obtížila nesnesitelně se jevícími těžkostmi a očekávala se od ní pomoc. V psychologické oblasti to znamená, že komplexy, které zatěžují duši, jsou vědomě "přeneseny" na obraz boha, což představuje pozoruhodným způsobem přímý opak aktu potlačení. Při potlačení, respektive vytěsnění jsou komplexy přenechávány nevědomé instanci tím, že člověk preferuje to, aby je zapomněl. U náboženského cvičení má však právě velký dosah to, že si zůstáváme svých potíží, tj. "hříchů" vědomi. Výborným prostředkem k tomu je vzájemné vyznávání hříchů (Jakub 5, 16), které člověku účinně brání, aby se stal nevědomým. Tato opatření směřují k udržení konfliktů ve vědomí, což je také conditio sine qua non psychoterapeutického postupu. Tak jako lékařské ošetření zapojuje osobu lékaře, tak křesťanské cvičení zapojuje Spasitele; neboť, jak se praví, "V něm jsme vykoupeni jeho obětí a naše hříchy jsou nám odpuštěny". On je ten, jenž nás zbavil naší viny a zpětně nás z ní vykoupil; Bůh, jenž stojí nad hříchem, "On hřichu neučinil a v jeho ústech nebyla nalezena lest"; "On ,na svém těle vzal naše hříchy' na kříž..." "...tak i Kristus byl jen jednou obětován, aby na sebe vzal hříchy mnohých..." Tento Bůh je charakterizován jako sám bez viny a jako ten, jenž se sám obětuje. Vědomá projekce, ke které směřuje křesťanská výchova, tím přináší dvojnásobné psychické dobrodiní. Za prvé si člověk udržuje vědomí existence konfliktu dvou protikladných tendencí a zabraňuje tím tomu, aby se potlačením, respektive vytěsněním a zapomněním stalo ze známého utrpení neznámé, a tím o to mučivější; a za druhé si člověk ulehčuje břímě tím, že je odevzdává Bohu, který zná všechna řešení. Božská postava je však nejprve psychickým obrazem, komplexem představ archetypické povahy, jež je vírou kladen jako identický s metafyzickým ens. Věda nemá žádnou kompetenci toto kladení posuzovat. Musí se naopak pokoušet provést své vysvětlení bez tohoto hypostazování. Může proto jen konstatovat, že na místo nějakého objektivního člověka nastupuje nějaká zdánlivě subjektivní postava, tj. komplex představ. Tento komplex má, jak ukazuje zkušenost, určitou funkční autonomii a projevuje se jako psychická existence. S ní má co do činění v první řadě psychologická zkušenost, a až potud může být tento zážitek také předmětem vědy. Ta může zjistit jen existenci psychických faktorů, a pokud nepřesahujeme přes tuto mez nějakou vírou, jsme ve všech takzvaných metafyzických otázkách konfrontováni výlučně s psychickými existencemi. Tyto jsou, jak právě odpovídá jejich psychické povaze, nejtěsněji spojeny s individuální osobností, a proto vystaveny všem možným variacím v protikladu k postulátu víry, jejíž stejnotvárnost a stálost je zaručena tradičně a institucionálně.

1. ‘’Astfel, esenta lumanarii nu este ceara care lasa urme, ci lumina.’’ 2. ‘’Cel ce iubeste doar aproprierea dragostei, nu va cunoaste niciodata intalnirea cu ea.’’ 3. ‘’Caci am aflat ca omul este asemenea unei citadele. Rastoarna zidurile pentru a-si gasi libertatea, dar nu mai e decat fortareata nimicita, deschisa inspre stele. Atunci incepe spaima de a nu mai fi.’’ 4. ‘’Si am inteles ca au nevoie de liniste. Caci numai in liniste adevarul fiecaruia se leaga si prinde radacini. Caci ceea ce e important, inainte de toate,…, este timpul.’’ 5. ‘’ …limbajul nu contine nimic care sa fie vrednic de interes. Invata sa asculti nu zarva cuvintelor, nici rationamentele ce le permit sa se insele. Invata sa privesti mai departe.’’ ‘’Iata pentru ce am dispretuit dintotdeauna, ca fiind zadarnica, zarva cuvintelor. Si nu m-am increzut in artificiile limbajului. ‘’ 6. ‘’ Caci abilitatea nu este decat un cuvant gol. In creatie nu exista ocoluri. Creezi ceea ce faci si nimic mai mult. Iar daca pretinzi ca urmarind un scop, te indrepti spre un altul, deosebit de primul, doar cel pe care cuvintele il inseala te va crede abil.’’ 7. ‘’Caci fiecare iubeste in felul sau aceeasi imagine. Doar un limbaj insuficient ii opune pe oameni unii altora, caci dorintele lor nu difera. N-am intalnit niciodata pe cel care sa doreasca dezordinea sau josnicia sau ruina. Imaginea care-i framanta si pe care ar vrea s-o intemeieze se aseamana de la un capat la celalat al universului, dar caile de atingere a ei difera.’’ 8. ‘’ Desigur, cu cat munca pe care o consumi in numele dragostei este mai grea, cu atat mai mult te exalta. Cu cat dai mai mult, cu atat cresti mai mult. Dar trebuie sa existe cineva care sa primeasca. A pierde nu inseamna niciodata a darui.’’ 9. ‘’ Caci, o data mai mult, am aflat ca logica ucide viata. Si ca nu contine nimic prin ea insasi… Dar facatorii de formule s-au inselat asupra omului. Au confundat formula, care este umbra plata a cedrului, cu cedrul, din volumul, greutatea si culoarea lui, cu incarcatura sa de pasari si frunzisul sau, care nu s-ar putea exprima si cuprinde in cuvinte firave…Caci aceia confunda formula care desemneaza, cu obiectul desemnat. Si cum ar putea suporta ceea ce nu se poate formula, sau nu s-a implinit inca, sau intra in contradictie cu un alt adevar? Cum sa stie ca, intr-un limbaj care formuleaza dar nu cuprinde, doua adevaruri se pot opune?’’ 10. ‘’ Dar daca nu te ating, te construiesc ca pe un templu. Si te inalt in lumina. Si tacerea ta inchide in ea campiile. Iar eu te iubesc dincolo de mine sau tine. Si inventez imnuri pentru a-ti celebra imperiul…Nu esti decat o treapta in drumul meu spre eternitate.’’ 11. ‘’ Dar cei pe care ii numesc liberi si hotarand numai pentru ei insisi, inexorabil singuri, aceia nu sunt condusi, plutesc fara vant in panze, iar rezistenta lor nu este decat capriciu incoerent. Cei pe care ii urasc, sunt, mai ales, cei care nu exista cu adevarat. Rasa de caini ce se cred liberi, fiind liberi de a-si schimba opiniile, de a nega (cum ar putea sti ca neaga, de vreme ce ei insisi sunt judecatori?), liberi de a trisa, de a renega si de a se vinde , si pe care ii fac sa-si schimbe parerile doar aratandu-le troaca atunci cand le e foame.’’ 12. ‘’Caci dragostea nu-ti e data ca un cadou al acestui obraz, la fel cum linistea si calmul nu sunt produs al privelistii, ci al ascensiunii reusite, al muntelui dominat, al instalarii tale in cer. La fel- dragostea. Iluzia este ca o intalnesti, cand de fapt se invata.Si se inseala cel care rataceste prin viata, pentru a fi cucerit, cunoscand prin scurte fioruri , gustul tumultului inimii si visand sa intalneasca marea febra ce il va incinge pentru totdeauna, desi ea nu este decat o desarta victorie a inimii sale. De asemenea, nu te odihnesti in dragoste, daca ea nu se transforma din zi in zi, ca in maternitate.

Crn obraz, puna torba!

Izsanjal sem to telo ta obraz to resnico Izsanjal ta obstoj in občutek, da sem ločen Izsanjal sem red v neredu in začetek v koncu Sanjam bolečino in sanjam radost Izsanjal sem ta obstoj

Tko izgubi obraz, izgubi i poštenje.

Kada je na kazan ići, brzi ste i okretni svi, a kad je u službi potrčati, vežu vam se noge i stane vam pamet. A meni obraz zbog vas gori.

Când o lacrimă îți alunecă pe obraz înseamnă că-ți izvorăște din adâncul sufletului.

každý bol sám so svojimi starosťami. Keď sa niekto z nás náhodou pokúsil zdôveriť alebo povedať niečo o svojich pocitoch, odpoveď, ktorú dostal, nech bola akákoľvek, ho poväčšine zranila. Všimol si totiž, že hovorí o niečom inom ako jeho spoločník. Sám vskutku vyjadroval to, o čom dlho rozmýšľal, a obraz, ktorý chcel vypovedať, dlho sa piekol na ohni čakania a vášne. Spoločník naopak videl v tom všedné dojatie, bolesť, aká sa predáva na trhoch, sériovú melanchóliu.

Výhodou spisovateľa je, že môže urobiť to, čo novinár nemôže. Spisovateľ totiž môže mať pravdu, no novinár ju nemá čo mať. Hrdým majiteľom pravdy je každý hrdý majiteľ zadku. Novinár musí mať fakty. Spisovateľ nie je povinný použiť v románe ani jeden jediný fakt a vlastne by ani nemal. Spisovateľ si má vymýšľať a môže ukázať veľmi pravdivý obraz nejakej konkrétnej situácie.

Nebuna care căuta în pamperşi folosiţi Căuta în pamperşi laptele matern dintr-un sân pălmuit de bărbaţii care plătesc mirosul pruncilor înecaţi în ea ca într-un wc public căuta în pamperşi hrana câinilor cărora le mirosea gura a oameni nerecunoscători pe care-i lăsa să o lingă pe obraz căuta în pamperşi harta cu vopselării de lux să se drogheze căuta în pamperşi parcul unde propriul copil îşi plimba câinele în lesă şi râdea zgomotos sub umbrela roşie

Yanosh căscă năuc ochii la sunetul subțire, la fel de ascuțit ca pumnalul pe care tocmai îl scăpase. Imediat cum apăsă mai tare, de această dată cu tot brațul, Mazu șuieră un blestem, dar nu reuși să-l facă pe Yanosh să cedeze. De deasupra, el se aplecase pentru a doua oară, simțind pe obraz răsuflarea bucătarului, zbuciumată și temătoare. - Când ai de gând să le spui?

- Nie otworzę - zapewniła. - Po prostu muszę mieć świadomość, że mogę to zrobić. - Wiesz, że tak mówi każdy palacz przed tym jak wraca do fajek? - Nie jestem każdym, Zordon. - Wiem - odparł i wziął ją za rękę. - Jesteś uberpalaczką, prawdziwą lokomotywą napędzaną nikotyną, maszyną na dym i... - To nie brzmi najlepiej. - Ale daje dość prawdziwy obraz - powiedział Kordian, przyciągając ją do siebie. Pocałował ją długo i namiętnie, a w tym samym czasie sięgnął w kierunku jej torebki. Zamiast niej trafił jednak na dłoń Joanny. - Nie ze mną takie numery - mruknęła, nie odrywając się od jego ust. - Przebrzydła kreaturo.

Z wszystkich korzyści, które można tu sobie wyobrazić, korzyścią najważniejszą byłoby powieszenie Stanisława Augusta Poniatowskiego. Jego śmierć na szubienicy byłaby wielkim wydarzeniem w historii Polski, wydarzeniem, które w całej swojej ohydzie, potworności i wielkości radykalnie i już na zawsze zmieniłoby nasze dzieje – zupełnie inny ich obraz mielibyśmy teraz w naszych głowach. Naród ufundowałby się na tym morderstwie – stałby się przez ten czyn groźnym i dzikim narodem królobójców – i ten czyn dziki i straszny uczyniłby Polaków (może przedwcześnie, a może w samą porę) narodem nowoczesnym – idącym przez krew ku swoim nowym przeznaczeniom.

Wszelka miłość jest jak blask słońca, które Bóg trzyma w dłoni. Miłość wymazuje w człowieku to, co ciemne, i z najbardziej zgorzkniałej, ubogiej, złej duszy wykwita najpiękniejszy kwiat, jaki może wyrosnąć z tej gleby. Kiedy człowiek kocha, Bóg zawiesza swój obraz w przybytku jego duszy. To ludzie dopiero uczynili rzeczą ludzką miłość, winę, przykazanie i grzech.

Tako nekako perpetualno na odlasku, mutno, samotno nerazriješen u sramotnoj samoći, ne razumijem te, sebe ne razumijem, nemam primjera... dokle mislim i da nisam zdravo. Sinoć sam nešto sanjao.” “Ali je to samo kratkotrajno, tek zapreka i smetnja, samo si umoran i to će proći, vjeruj mi”, je izgovorila stegnuvši mi ruku, “uvjerena sam!... Immanuel, pa nije li da sve što si dosad pokušao, na kraju se obistinilo? Na kraju si uspio? A i ja sam napokon tu, vidiš da sada mogu češće dolaziti, i bit ću, ja sam uvijek tu.” Jedan zgureni čovuljak na tvrdoj drvenoj stolici u bijeloj košulji dugih rukava nalakćen o stol u polumraku najmanje sobe osamljenog, najmljenog seoskog kućerka u vrući ljetni dan; miris raspadajućeg vapna, starih drvenih dasaka, miris zemlje i prašine i prosušene tinte po papiru jedva preglednih gomila, no i onaj sapuna, slobode, tvoj miris naime, a ti sjediš do mene toliko zapravo neopisivo mi potrebna, moj posljednji prijatelj, sa ormara, u sjeni ljušti se tirkizna pokost, rijetkim brašnasto nježnim i bijelim i žutim zrakama sunca polako padaju čestice i vrijeme postoji, ali nerazdruživo, kao horologij oko nas prazne stvari zadržavaju prolaznost, pak ti osluškujem dah, slušam odnose, vjetar, dopunjavan korelacijama ne shvaćajući uzrujanost, zanos, ni mladost, a ni zdravlje kad sam pomalo, razumije se, bolestan; na prozoru hrapavo stabarje, mračno, izrasta iz visoke trave, u šušljetu krošnji blagim ćarlijajnjem vrućega lahora, vani je vruće, drače pucketa, no moje lice je oznojeno, gleda me sa stakla nezdravo, blijed sam, crna mi kosa pada u oči. “Immanuel...” “A ne želiš čuti moj san?” “Želim, reci mi.” Pa sam se napregnuo, namjestio se, mislim da sam tiho zadrhtao od neke osobite studeni tek još jedanput iza prstiju primijetivši inedite, mirna, nepomična rasprava, nedovršena ideološka polemika, benavi suprotiv ondašnje vlasti kao i poziv na čovjekoljublje, ustvari ne mnogo dalje od toga, od neke osjetljive, nježne prosudbe, još i prijazne, susretljive, a režimska inteligencija umjesto represije, nekada je preferirala odgovarati na pisanije, no manje ozbiljno, čak u polušali, drugačiji jedan pristup ikakvoj novoj misli... “Možeš li mi dati vode...? Kao da mi se vrti.” Zatvorio sam potom oči; šuštaj tvoje odjeće, težina tijela u hodu, tiho lupkanje stakla i kristalni žubor vode, tvoje pitanje uto šaptom: “Jesi li jeo?” “Ne mogu. Možda ću kasnije...” ... privatno me naravno traže, pedantno strvoderski, poput kakvog prestrašenog, zaraženog opasnog psa, zakulisno mi zatvaraju i poznanike, po buturnicama ih premlaćuju neotesano divlje, nerazumno, nepotrebno brutalno, neke neistine se kužno šire, da sam nastran, da sam konfuzan, istom žaljenja vrijedan shizoidni paranoik, pak osamljeni potrošeni nesretnik i nitkov... nasilnik!... na što u javnosti, u štampi, kordijalnost, argumentacija, pravedna evaluacija svega što zastupam, nigdje ni grote uzbuđenja, već sve suhoparna, uspavljujuća, beskrvna besjeda dokraja dosadna docilnoj javnosti; sirova ljudska užgana pobuna tek je scenerija nečije obuzdane predstave, i svaki trud je spušten u apsurd, a izistinski, odavna sam već izmoren od toga... “Tako sam sanjao da mi je život nešto udaljeno, nešto jedva moje, a ono što jesam je sve manje tu. Odvilo se isto da su mi dani, prošli kao i budući, kao i čuvstva, moja životna žar, obraz mi, sve je pripalo nekom drugom, baš recimo uobičajeno banalno, slično kakvom vlasništvu na bazaru prodano i ostavljeno, kadno taj koji kupuje ne zna ni što odnosi; za takvoga je to kuriozum, besprimjerni položaj ugode u dokonici, trofej karnalni nehajno nazočan, a strvina je ljudska ništa do li maska; odvojen od vremena...” si govorio kao bunovan, od vrućice poten i malaksao, sanen, daha oslabljena u modrini dana pastelno prisutnoj, a što je svjetlinom ti milovala vruće znojno lice crnih trepavica, iscrpljeno, sa takvim duševnim razmakom od mene, toliko vanljudskim da je stežući me boljelo.

Sada više nije tako, ali sjećam se tog jednog vremena u svom životu kad mi je u vezi ičega osjećati nekakav obzir, pa čak i prema vlastitoj opstojnosti, ne samo komforu nego cjelovitom samopreživljavanju, bilo nedohvatljivo, čudnovato, strano.”, mirno je govorio literat blago nagnuta lica si nježno prstima dotičući obraze. “I zato mi je donositi sumanute odluke, pak se na sumanutost oslanjati bilo nešto sasvim prirodno kao disanje. Hipnoza okolnosti...?

W industrialnym społeczeństwie przełomu wieków wartość kobiety związana była bezpośrednio z jej posagiem, a nie, jak wmawiano kobietom, ich osobistymi przymiotami czy sukcesami. W związku z szybko następującymi przemianami gospodarczymi i społecznymi, rozwojem klasy robotniczej, emancypacją grup zmarginalizowanych, konserwatywne mieszczaństwo wytworzyło ideał "prawdziwej", kobiecej kobiety. Obraz dziewiczej narzeczonej, a następnie oddanej domowi, religijnej, posłusznej żony, która będzie organizować mężowi zmagającemu się z kapitalistycznym światem ciepły dom i rodzinę, zawładnął wyobraźnią klasy wyższej tak bardzo, że według jego miary oceniano kobiety ze wszystkich klas społecznych, niezależnie od materialnych warunków ich egzystencji.

W industrialnym społeczeństwie przełomu wieków wartość kobiety związana była bezpośrednio z jej posagiem, a nie, jak wmawiano kobietom, ich osobistymi przymiotami czy sukcesami. W związku z szybko następującymi przemianami gospodarczymi i społecznymi, rozwojem klasy robotniczej, emancypacją grup zmarginalizowanych, konserwatywne mieszczaństwo wytworzyło ideał "prawdziwej", kobiecej kobiety. Obraz dziewiczej narzeczonej, a następnie oddanej domowi, religijnej, posłusznej żony, która będzie organizować mężowi zmagającemu się z kapitalistycznym światem ciepły dom i rodzinę, zawładnął wyobraźnią klasy wyższej tak bardzo, że według jego miary oceniano kobiety ze wszystkich klas społecznych, niezależnie od materialnych warunków ich egzystencji.

W industrialnym społeczeństwie przełomu wieków wartość kobiety związana była bezpośrednio z jej posagiem, a nie, jak wmawiano kobietom, ich osobistymi przymiotami czy sukcesami. W związku z szybko następującymi przemianami gospodarczymi i społecznymi, rozwojem klasy robotniczej, emancypacją grup zmarginalizowanych, konserwatywne mieszczaństwo wytworzyło ideał "prawdziwej", kobiecej kobiety. Obraz dziewiczej narzeczonej, a następnie oddanej domowi, religijnej, posłusznej żony, która będzie organizować mężowi zmagającemu się z kapitalistycznym światem ciepły dom i rodzinę, zawładnął wyobraźnią klasy wyższej tak bardzo, że według jego miary oceniano kobiety ze wszystkich klas społecznych, niezależnie od materialnych warunków ich egzystencji.

Pripadám si ako kúsok puzzle vhodený do zlej škatule. Akoby niekto poskladal celý obraz a mňa len dotlačil na miesto zívajúce prázdnotou.

Widzenie i tak jest w większości oszustwem. Tak naprawdę nie widzimy nic, w wysokiej rozdzielczości jest tylko parę stopni tam, gdzie skupia się oko. Reszta pola to mgła – tylko światło i ruch. Ruch powoduje zogniskowanie. A nasze oczy cały czas latają. To się nazywa „ruchy sarkadyczne”. Obraz się rozmazuje, bo ruch jest za szybki, żeby mózg nadążył z integrowaniem klatek, więc między przystankami oko po prostu się wyłącza. Rejestruje tylko te izolowane stop-klatki, ale mózg wycina puste kadry i montuje materiał, dając mózgowi... złudzenie ciągłości. (…) I wiesz co jest naprawdę niesamowite? Jeśli coś porusza się tylko podczas tych przerw, mózg po prostu to ignoruje. To coś jest niewidzialne.

Práce s duší není snadná. Obvykle nás přivádí na taková místa, jejichž návštěvu bychom si raději odpustili, a probouzí takové pocity, o které nejméně stojíme. Nejcennější cesta může být také tou nejobtížnější. Není snadné pohlédnout na obraz, který nám nahání nejvíce strachu. Přesto však duše bývá právě tam, kam dojdeme jen s největším úsilím.

Nie ma pan żadnych pragnień? Nie chciałby ujrzeć świata lepszym, doskonalszym? Każdy chce. Nawet zbrodniarze — ba, oni najmocniej, może mi pan wierzyć, od nikogom nie słyszał tylu projektów ogólnoludzkiej szczęśliwości i marzeń szlachetnych o raju na Ziemi, co od morderców i inszych złoczyńców wysokiego afektu, a im brudniejsza ich zbrodnia, tem pewniej potem w swej spowiedzi po wzniosłe słowa sięgną, jakby w owym ostatecznym upadku, zrzuceni na samo dno najgłębszej, najciemniejszej studni, mogli już patrzeć tylko wzwyż, tylko jeden obraz przed oczyma im pozostał: niebo, gwiazdy, przestwór anielski.

Inteligencja odzwyczaiła cię od uczciwości. Żyjesz między nimi, ale jak za szkłem matowym albo pod maską. Ich widzisz jasno i wyraźnie. Oni ciebie - tylko w części. I wiesz o tym. Że jest taka część ciebie - zachowania słowa uczucia myśli - która dla innych pozostaje niewidoczna. Inteligencja to rodzaj czapki niewidki. Bo nawet jak cię widzą - myślą, że widzą co innego niż widzą. Tyle, co potrafią pomyśleć i zrobić sami. A ty się poruszasz za tą zasłoną. Robisz dzikie miny i pokazujesz im wała. (Nie widzą.) Tak zwane sytuacje towarzyskie: wbijasz szpilę, oczernisz, poniżysz, spowodujesz zdradę i cierpienie - bezkarnie, bezwinnie. Bardziej inteligentni od początku żyją w nieustannym teście moralności: jak się Iks zachowa, gdy nikt Iksa nie widział, nikt nie słyszał, nikt się nie dowiedział. Etyka bogów. Aż spotykasz kogoś, kto widzi, słyszy, wie. Drugi taki jak ty. Lub nawet bardziej. Nagle alarm. On mnie ujrzał naprawdę! On mnie ujrzał całego! Czyli jakiego? I po raz pierwszy musisz zasymulować w głowie niezakryty, niezamaskowany obraz siebie. Jakim jestem w jego oku - tego, który przejrzał miny, półsłówka, aluzje, pozy. Co za ból! Moment uczciwości po tylu, tylu latach. (Pękła czaszka).

Je to princip dobře známý z české obecní politiky i z národnostních tahanic za monarchie: co nám přijde levněji? Je skandální mluvit tak samozřejmě o „zradě“ Francie tváří v tvář obrovským francouzským vojenským výdajům a naprosté ležérnosti ČSR v poměru k její vlastní obraně po nejméně osm let před rokem 1936! Je za tím totiž vypočítavost: Francie nás ubrání! Že se jí do toho nechtělo, to je pak ta zrada. Partnerem ve vztahu k francouzské subretě (obraz autentický, 1939) je typický český Kecal, který počítá, co mu to vynese, a když nic, pak chytře vyhne se. Je to kalkulace nejenom na to, že Francouzi budou umírat za naše zájmy (což už samo o sobě je hnusné), ale dokonce i s tím, že nám obrana přijde levněji, že oni to za nás zaplatí! A uspokojení z toho je nejen v podvědomí, ale občas je i veřejně vyslovováno, beze všeho studu.

Ništa ne miriše na život kao jesen. Bar meni. Nekako je realna. Ne laže da tek postaješ dok već godinama, pa i desetljećima, traješ. Proljeće već zna zavarati. Osjetiš da se tek budiš, kao što se budi sve oko tebe, i pomisliš da si na početku sebe. A nisi. I zima zna obmanuti. Kao, sve si namirila, zasluženo se smirila, i sad je tvoje samo da traješ prkoseći i najmanjem dahu topline koja te topi. Ljeto se lagahno (raz)odjene uzimajući sebi za pravo da mu se pripiše moranje otkrivanja svega što inače zovemo intimom, pa se insan polakomi za tom lahkoćom i podrazumijevanjem, kao da nije sebe – svoju vlastitu kožu – izložio vrelini da je prži. Kao… kao da kože ima unedogled. Kao da joj ne može ništa biti. Kao da je nepotrošni materijal. A nije. Jesen. Malo priča, malo šu(š)ti. Nešto rodi, nešto struhne. Samo što osmijehom Sunca umije obraze, eto ti suza iz oblaka „niodakle“. Život.

Pre više od tri stotine godina digao nas je iz naše otadžbine, jedinstvene Andaluzije, strašni, bezumni, bratoubilački vihor, koji i danas ne možemo da shvatimo, i koji ni do danas nije sebe shvatio, razbacao nas svuda po svetu i načinio od nas prosjake kojima ni zlato ne pomaže. Nas je, evo, bacio na Istok, a život na Istoku nije za nas lak ni blagosloven, i što čovek dalje ide i bliže se primiče sunčevom rođaju, sve je gore, jer je zemlja sve mlađa i sirovija a ljudi su od zemlje. I naša je muka u tome što nit’ smo mogli da potpuno zavolimo ovu zemlju kojoj dugujemo što nas je primila i dala nam utočišta, nit’ smo mogli da zamrzimo onu koja nas je nepravedno oterala i prognala kao nedostojne sinove. Ne znamo je li nam teže što smo ovde ili što nismo tamo. Ma gde bili izvan Španije, mi bismo patili, jer bismo dve otadžbine imali uvek, to znam, ali ovde nas je život suviše pritisnuo i unizio. Znam da smo odavno izmenjem, ne pamtimo više ni kakvi smo bili ali se sećamo da smo bili drukčiji. Davno smo krenuli i teško smo putovali i nesrećno smo pali i zaustavili se na ovom mestu, i zato nismo više ni senka onoga što smo bili. Kao prah sa voćke koja ide od ruke do ruke, sa čoveka spadne prvo ono što je najfinije na njemu. Zato smo i mi ovakvi. Ali vi nas znate, nas i naš život, ako se ovo sme životom zvati. Živimo između „okupatora“ i raje, bedne raje i groznih „okupatora“. Odsečeni potpuno od svojih i bliskih, staramo se da čuvamo sve što je špansko, pesme i jela i običaje, ali osećamo kako se sve u nama menja, kvari i zaboravlja. Pamtimo jezik naše zemlje, onakav kakav smo poneli pre tri veka i kakav se više ni tamo ne govori, a smešno natucamo jezik raje sa kojom patimo i „okupatora“ koji nad nama vladaju. Tako da nije možda dalek dan kad ćemo čisto i ljudski moći da se izrazimo samo u molitvi kojoj zapravo i ne treba reči. Ovako usamljeni i malobrojni, ženimo se između sebe i vidimo da nam krv tanča i bledi. Savijamo se i sklanjamo pred svakim, zlopatimo se i dovijamo, što se kaže: na ledu vatru ložimo, radimo, stičemo, štedimo, i to ne samo za sebe i svoju decu nego za sve one koji su jači i drskiji od nas i udaraju nam na život, na obraz, i na kesu. Tako smo sačuvali veru zbog koje smo morali da napustimo svoju lepu zemlju, ali izgubili gotovo sve ostalo. Na sreću, i na našu muku, nismo izgubili iz sećanja ni sliku te naše drage zemlje, onakve kakva je nekad bila, pre nego nas je maćehinski oterala; isto kao što nikad neće ugasnuti u nama želja za boljim svetom, svetom reda i čovečnosti u kom se pravo ide, mirno gleda i otvoreno govori. Toga ne možemo da se oslobodimo kao ni osećanja da, pored svega, takvom svetu pripadamo, iako, prognani i nesrećni, u protivnom živimo. To bismo, eto, hteli da se zna tamo. Da naše ime ne ugine i u tom svetlijem i višem svetu koji se stalno zamračuje i ruši, stalno pomera i menja, ali nikad ne propada i uvek negde i za nekoga postoji, da taj svet zna da ga u duši nosimo, da mu i ovde na svoj način služimo, i da se osećamo jedno sa njim, iako smo zauvek i beznadno rastavljeni od njega.

Morda bom na poti po tej pustinji kar na lepem zagledala hiško. Nekdo bo sedel na pragu in opazoval, kdaj se bo prikazala svetilka z utripajočo rumeno lučjo. Plamen mi bo osvetlil obraz in nekdo me bo uzrl. Zagledal. Prepoznal. In se razveselil. Mogoče pa tudi ne. Vseeno pa bom. Vseeno sem tukaj.

Jeśli Herbert nie wierzył w harmonię sfer, to właśnie dlatego, że jest ona wspaniale niedostępna zmysłom. Prześladował go obraz okrutnie abstrakcyjnych niebios, w których wieczna szczęśliwość, pozbawiona wszystkiego, co materialne, ziemskie i przemijalne, przedstawia się jako koszmar, nieodparcie przywodzący analogie z totalitarnymi systemami na ziemi. Język nasz wyraża to, co jest na tym świecie, to tylko możemy sobie wyobrazić, choćby w fantastycznych konfiguracjach. Świat niepoznawalny zmysłami, niewyrażalny językiem - jest dla nas nieludzki. Stojąc u wrót doliny (a jest to dolina sądu pośmiertnego), chcemy przemycić tam cząstkę ciała, wnieść ulubiony przedmiot, wejść z ukochaną osobą, ze zwierzątkiem (choćby tym "bardzo małym"), z którym łączy nas wzajemne przywiązanie. A to nie jest możliwe.

Minciuna e unicul ascendent al umanității asupra tuturor celorlalte vietăți. Prin ea se ajunge la adevăr! Sunt om, și sunt om pentru că mint. Niciodată omul n-a ajuns la un adevăr fără să se fi mințit de cel puțin paisprezece sau, poate, o sută paisprezece ori, ceea ce, într-un fel, ne face cinste. Dar noi nu știm nici măcar să mințim din capul nostru. Minte-mă, dar minte-mă în felul tău, și te sărut pe obraz! O minciună originală valorează, poate, mai mult decât un adevăr al altuia. În primul caz, ești om; în cel de-al doilea - doar un papagal. Adevărul n-are moarte, pe când viața poate fi înmormântată pentru totdeauna: s-au văzut exemple cu nemiluita. Noi toți, toți fără excepție, suntem, ascultați ce vă spun, în ceea ce privește știința, cultura, gândirea, invențiile, idealurile, aspirațiile, liberalismul, rațiunea, experiența și așa mai departe, în clasa întâi la gimnaziu. Ne-am învățat să trăim pe seama creierului altora, ne-am nărăvit la minte leneșă!

I musíme opět vyhledat pravítko a provázek a ve zdi vznikne nová díra; obraz visí až někdy k půlnoci - značně nakřivo a nespolehlivě - stěna na metry kolem dokola vypadá, jako kdyby po ní byl někdo jezdil hráběmi, a kdekdo je k smrti utahaný a umlácený - jen strýc Podger ne.

Tak więc mam przed oczami ciągle ten obraz, jak w czasie rosyjskiego oblężenia, gdy waliły działa i kruszyły się mury twierdzy, gdy trzęsła się ostrzeliwana ziemia i ludzie padali jak muchy, Pan w izbie oficerskiej przy wieży swojego więzienia ssał kobiecą pierś i naprawiał w ten sposób dziurawy, nędzny świat.

A když běžím těch posledních deset kilometrů, opět už pod noční oblohou, běžím obklopený celým týmem, který je tu, aby mě doprovodil a pomohl mi splnit tento sen, a uvědomuju si, že hranice nejsou v mém těle, v mých nohách. Vidím, že jsem mohl běžet mnohem rychleji během celé trasy, že jsem mohl běžet rychlostí, kterou běžím teď. Co mě to brzdilo? Byla to moje mysl, která mě rozptylovala a demotivovala. Kladla mi do cesty překážky a dokázala rozostřit obraz cíle, zmátla mě, ztratil jsem směr a ztratil jsem právě to rozhodnutí dokázat to. Tlačila mě, abych si myslel, že to nepůjde. Ale nejsem smutný, naopak, zjistil jsem, že hranice fyzických sil pro naše tělo neexistují. Na nich závisí pouze rychlost a síla, ale opravdové hranice, ty, které ovlivní, zda to vzdáme, nebo budeme pokračovat a bojovat, ty, které nám umožní splnit si své sny, nezávisí na našem těle, nýbrž na naší mysli, naší motivaci a na chuti uskutečnit své sny.

Ştiu bine cît a trecut de atunci. Nimic n-am uitat. Îmi aduc aminte de fiecare fir de iarbă pe care l-am rupt spre a-mi împleti pe deget un inel. Îmi aduc aminte de fiecare fir de păpădie, al cărui moţ l-am retezat cu nuiaua, în joacă. Îmi aduc aminte de fluturii pe care i-am prins şi de culorile vii şi minunate pe care le-am şters, în glumă, de pe aripile lor. Îmi aduc aminte urmele de bou din care am băut apa ploii în cîmp. Îmi aduc aminte de fiecare vis pe care l-am visat în somn şi de fiecare vis pe care l-am visat treaz, cu ochii deschişi. Îmi aduc aminte de fiecare bucătură pe care am băgat-o în gură şi de fiecare zi în care am flămînzit. Îmi aduc aminte de fiecare sunet pe care l-am auzit, de fiecare cîntec care a răsunat şi a plîns în mine, de fiecare pumn pe care atunci, ori mai tîrziu, l-am primit în ceafă, în coaste, în obraz. Nimic din anii aceia n-a murit în mine. Au murit multe din cele văzute, auzite, trăite mai tîrziu. Dar cum să uit pe mama şi pe tata? Cum să uit pe fraţii şi surorile mele? Cum să uit neamurile noastre, şi megieşii noştri, şi satul? Cum să uit plopul, şi duzii, şi salcîmii, şi corcoduşii? Cum să uit chipurile şi faptele oamenilor? Nu. Nimic n-am uitat.

Ti, jejichž narcismus se upíná k nějaké skupině, jsou právě tak citliví jako individuální narcisté a zuřivě reagují na každou skutečnou nebo domnělou urážku, způsobenou jejich skupině. Jejich reakce jsou ještě intenzivnější a zcela jistě uvědomělejší. Jednotlivec, není-li vážně duševně nemocný, bude mít aspoň občas pochybnosti o svém vlastním narcistickém obrazu. Příslušník skupiny takové pochybnosti nezná, protože většina lidí v jeho okolí sdílí jeho narcismus. V případě konfliktu mezi skupinami, které vzájemně útočí na svůj kolektivní narcismus, propukne na obou stranách intenzivní nepřátelství. Narcistický obraz vlastní skupiny se vystupňuje, zatímco nepřátelská skupina se zase co nejvíc snižuje. Vlastní skupina se stává obráncem lidské důstojnosti, pořádku, morálky a práva. Druhé skupině se přiřknou ty nejhorší vlastnosti: je podvodná, bez skrupulí, krutá a od základu nelidská.

Tutaj powinny być uwzględnione zwłaszcza wyniki badań Rüdingera, który wykazał, że u donoszonego noworodka cała grupa zwojów, która otacza bruzdę Sylwiusza jest u dziewcząt bardziej pojedyncza niż u chłopców i jest uboższą w zakręty, że wyspa Reila jest u chłopców przeciętnie we wszystkich wymiarach nieco większa, wypuklejsza i silniej pobruzdowana niż u dziewcząt. Wykazał on również u dorosłych, że kobiecy gyrus frontalis tertius jest prostszy i mniejszy od męskiego, zwłaszcza ten jego odcinek, który bezpośrednio graniczy z gyrus centralis. Oglądanie tablic, przekonuje, że różnice są bardzo znaczne. Rüdinger wykazał dalej, że „całe medjalne pasmo zwojów płatu ciemieniowego i wewnętrzny górny zwój przejściowy są w kobiecych mózgach w swoim rozwoju zahamowane”. U mężczyzn umysłowo nisko stojących (np. u murzyna) znalazł on stosunki płatu ciemieniowego podobne do kobiecych, podczas gdy u duchowo wysoko stojących mężczyzn potężny rozwój piata ciemieniowego dawał całkiem inny obraz. Najbardziej proste stosunki znalazł Rüdinger u pewnej bawarskiej kobiety, mówi on poprostu o „typie zbliżonym do zwierzęcego”. Jest więc wobec tego dowiedzionem, że te części mózgu, które są szczególnie ważne dla życia umysłowego, jak zwoje płatu czołowego i ciemieniowego są u kobiety gorzej wykształcone niż u mężczyzn i że różnica ta istnieje już przy urodzeniu.

Šeptem zavolal na jakýsi obraz – na nějakou vidinu – zavolal dvakrát a to volání nebylo víc než pouhý dech… ‚Ta hrůza! Ta hrůza!

začátek. "Jsou to mimozemšťané," opakoval, "vím to." "Tvoje vysvětlení pro cokoli jen trochu odlišnýho zní: mimozemšťani," řekl Lister. "Ztratíš klíče, a jsou za tím mimozemšťani. Ze zdi spadne obraz: mimozemšťani. Když jsem tehdy vypotřebovali za den celou ruličku hajzlpapíru, tak sis taky myslel, že to jsou mimozemšťani." "My jsme ji přece celou nevypotřebovali," nasadil Rimmer svůj nejlepší výraz, asi jako Rod Sterling ve filmu Zóna soumraku. "Tak kdo to udělal?" "Mimozemšťani nám vypotřebovali hajzlpapír, jo?" "To, že jsou mimozemšťané, neznamená, že nemusejí navštěvovat onu nejmenší místnůstku. Jenom tam pravděpodobně dělají něco podivného a mimozemského; třeba jim to leze nahoře z hlavy nebo něco takového." Lister usrkl čaje a nad nápadem se zamyslel. "Tak to bych teda nerad," uzavřel téma, "seděl za jedním z nich v kině.

Još uvijek je volio Oliviju. Volio ju je kad se mrštila dok se gledala u ogledalo, njezin osmijeh kada je razmišljala o nečemu zabavnom, kako je kolutala očima na neku njegovu nevještu dvosmislenu šalu, kako je sjedila podvijenih nogu dok je čitala, njezino duboko disanje kao u crtićima kada je bila ljuta, kako bi joj se oči ispunile suzama dok su vodili ljubav, kako bi njegovo srce zakucalo brže kada se ona smijala, kada bi je ulovio kako ga promatra dok je mislila da on to ne primjećuje, polagano zatvaranje očiju kada je slušala omiljenu pjesmu na radiju, način na koji bi ga bez ikakva oklijevanja ili nelagode primila za ruku u bilo kakvoj prilici, volio je njezinu kožu, njezin dodir koji ga je elektrizirao, kada je ujutro pospano prebacivala nogu preko njega dok su ležali, njezina prsa naslonjena na njegova leđa dok su spavali, kada bi se rano ujutro iskrala iz postelje, poljubila ga u obraz i provjerila je li pokriven. Što se od toga promijenilo?

Kolega v práci jej hovoril o spolužiakovi z gymnázia, ktorý napísal poviedku o dvoch rodinách, čo sa nemali rady. Tiež sa navzájom počúvali horčičákmi, klopali si na radiátory a búchali päsťami na stenu. Až do tej steny urobili dieru a zistili, že na druhej strane je taký istý byt, iba v zrkadlovom obraze, ba aj takí istí ľudia. Nie sme to my?

... Ja sam padao na rub očaja, tresao se u čučnju naslonjen na drvo i potiho puštao suze da se kotrljaju niz obraze. Dva sata prije zore, Ladi se digao i ponovno pokušao zapaliti vatru. Nedugo potom, ponovno je započeo pljusak. Kad se razdanilo, spakirali smo stvari, Ladi je znao da se borim s odlukom, ali ništa nije govorio. To me izluđivalo. Da je samo spomenuo povratak, vratio bih se, ali nije. Bio je spreman ići dalje ako ja to odlučim. To me ubijalo u pojam. Prvi puta sam se osjetio slab od manjka hrane. Na glad sam se bio navikao, ali nikad u životu nisam osjetio toliku glad da nemam snage pokrenuti se. Koliko god sam imao stotinu dobrih razloga za odustajanje i povratak, mučilo me samo jedno - to da unatoč svemu mogu ići dalje. Ali odustao sam.

La menuo aspektas bonege - mi provos la kokidajon." "Aha, tak tohle opravdu vím..." Tvář ženy vystřídal na monitoru obraz Hollyho, který klidným tónem pronesl správnou odpověď: "Menu vypadá výborně; dam si kuře." "Holly, esperantisté by ti řekli," udělal Rimmer dvěma prsty ionské znamení pro "odprejskni": ",Bonvolu alsendi la pordisto - lausajne estas rano en mia bideo,' a já myslím, že všichni víme, co to znamená." "Ano," řekl Holly, "znamená to: "Mohl byste poslat pro vrátného? Zdá se, že mám v bidetu žábu.

Kursy Langdona poświęcone Dantemu zawierały zawsze odniesienia do znakomitych dzieł sztuki inspirowanych Piekłem. Oprócz Mapy Piekieł Botticellego mówił o Trzech Cieniach, prześwietnej rzeźbie Rodina z Wrót Piekieł, ilustracji Stradanusa przedstawiającej Flegiasa wiosłującego pośród ciał spływających Styksem... lubieżnych grzesznikach Williama Blake’a wirujących w wiecznym wichrze... dziwnie erotycznej wizji Bouguereau, w której Dante i Wergiliusz przyglądają się walce nagich młodzieńców... udręczonych duszach Bayrosa, cierpiących pod strumieniami rozgrzanych do czerwoności kamieni i sypiących się z nieba płomieni... serii drzeworytów i akwareli Salvadora Dalego... i wreszcie o cyklu czarno-białych rycin, które przedstawiały pełen obraz piekieł, od ich wrót aż po legowisko skrzydlatego Szatana, autorstwa Gustave’a Doré. Jednakże dopiero dziś zrozumiał, że okrutna

Uršuľa sa pozrie na stenu, vidí tam nový obraz, reprodukciu z NDR, aké dostať v parádnych rámoch za pomerne nízku cenu. (Ak si pomyslíme, že reprodukcia je dobrá, nemusíme sa ani hanbiť, keď nás taký obraz vzruší rovnako ako originál. Napokon, koľko ľudí rozozná originál? Pár snobov má nejaké city s tými originálmi, ale keby sa zistilo, že majú dobrú kópiu... zabudol som, čo som chcel napísať.)

Jur pe Inger. Isi apleca iar capul si o saruta pe obraz. La dracu' cu asta. Jur pe noi. -De ce pe noi? -Pentru ca nu mai cred in nimic altceva.

Ten podrozdział pokazał, że percepcja to złożony proces. Percepcja, budowana na wrażeniach zmysłowych, ale podlegająca wpływom doświadczenia, tendencyjności, uprzedzeń oraz kultury (ang. culture), może być różna u poszczególnych osób. Badania sugerują, że na percepcję wpływają utajone uprzedzenia (ang. prejudice) rasowe oraz stereotypy (ang. stereotypes). Na przykład w kilku badaniach wykazano, że uczestnicy mający jasną skórę identyfikują broń szybciej i z większym prawdopodobieństwem spostrzegają przedmioty niebędące bronią jako broń, gdy obraz przedstawiający broń zostanie zaprezentowany jednocześnie z obrazem osoby o ciemnej skórze (Payne, 2001; Payne et al., 2005). Co więcej, decyzje osób rasy białej o strzeleniu do uzbrojonego celu w grze wideo są podejmowane szybciej, gdy cel jest ciemnoskóry (Correll et al., 2002; Correll et al., 2006). To badanie jest bardzo ważne, jeśli weźmiemy pod uwagę liczbę głośnych przypadków z ostatnich kilku dziesięcioleci, kiedy młode osoby o ciemnej skórze zostały zabite przez ludzi, którzy twierdzili, że osoby faktycznie nieuzbrojone były uzbrojone i/lub stanowiły zagrożenie dla ich bezpieczeństwa. Powyższy przykład dotyczy Stanów Zjednoczonych, ale opisuje powszechne zjawisko znaczenia stereotypów i uprzedzeń dla trafności percepcji.

- Nie dość, że wasz święty obraz to ruska ikona, to na dodatek Madonna jest czarna? Jeszcze mi powiedz, że była Żydówką. Polscy narodowcy o tym wiedzą?

Moj obraz je moje plemstvo.

Ea este, desigur, o drept-credincioasă, dar o credincioasă a unui Hristos biruitor, care seamănă cu marele ei soț decedat înainte cu doisprezece ani. „Morțile” altora n-o mai impresionează, decât în funcție de „mortul” ei. Lacrimile îi curg, dar pe vechile brazde, ce i s-au săpat în obraz după moartea fulgerătoare a omului ei. Morțile altora sunt pentru ea un prilej nou de lacrimi, un izvor de jale deschis în amintirea singurului ei „mort”.

Strah bi nas moralo biti, da bomo na razpotjih življenja izgubili srce, pozabili na sočutje, zatajiki stik z živostjo v sebi, si nadeli oklep, ki nas bo naredil brezčutne, in masko, ki jo bomo zamenjali za lastni obraz. Ustrašiti bi se morali, kadar se zalotimo, da na semnju ničevosti poceni prodajamo resnici in investiramo v pološčeno plehkost videza. Skrbeti bi nas moralo, ali ne zapravljamo svojega kratkega, krhkega življenja za to, da blefiramo in poziramo. To je tisto, česar bi se morali zares bati. Ne pa, kaj bodo rekli sosedje. - Tina Košir Mazi

- Daj już spokój - ucięła. - Co mam ci powiedzieć? Rzeczywiście jestem kobietą pełną sprzeczności. - Niewątpliwie. - A ty to doceniasz. - Nie sposób nie docenić. Ani przecenić. - Poza tym dzięki Cymelium wiesz już o mnie wszystko. Teraz pozostaje ci tylko poprowadzić linie od przeszłości do teraźniejszości. Otrzymasz cały obraz Chyłki. - Pełen blefów, złudy, niedopowiedzeń i zmyłek. - Od Chyłki do zmyłki niedaleko. Nazwisko zobowiązuje.

I to je bilo tako lako, kao pustiti komadić papira da mi isklizne iz prstiju. Suze su mi klizile niz obraze, a svaku sam od njih isplakala zbog drugog razloga. Bilo je toliko toga što sam trebala oplakati, činilo mi se.

Šta se desi sa onim suzama što se utope u očima? Što nikada ne skliznu niz obraz, one koje se vrate u dušu. Da li one uništavaju čovjeka iznutra ili ga pak čine jačim? Pitamo li se ili zaboravimo na činjenicu da baš je nešto ojačalo ili sredilo... To boli, te suze koje nisu završile na licu već su se vratile tamo gdje su pronašle utočište.

Fiona ga gleda i smije se ukočeno, gotovo mrtvo, kao preparirana rajska ptica. Iz nje istovremeno zrači otmjenost i odbojnost i teško je reći što će u toj mrtvoj trci prevladati. Onda joj glava lijeno klone na grudi i umiri se kao mehanička igračka čija se zavojnica odmotala do kraja. Neko vrijeme sporo diše kao da je usnula, a onda se trzne, pogleda u Roberta i stane mumljati, pa se opet opusti i bezbrižno klone utonuvši u sjedalo. Robert gleda liniju njezinog tijela kako se napinje ispod bijele koktel haljine. Gola noga se ukočeno, elegantno pruža ispod zadignute svile, bradavice na malim grudima napinju tkaninu, naramenica joj je skliznula s ramena otkrivajući bijelu kožu prošaranu sitnim pjegama koje su se rastrčale duž tankih ruku. Usnula, Fiona se pomakne i nasloni obraz na zaglavlje sjedala. Pod novim kutom Robertu se učini da žena pokraj njega postaje sjena koja se povlači iz stvarnog svijeta, kao zadnji bljesak svjetla što se gasi i za sobom ostavlja zebnju. Izgužvana i presavijena kao suha, slomljena trska, blijedi i povlači se u neprivlačnost koja se preobražava sve dok ne izgubi svaku šansu za povratkom u stvarnost. Odjednom, sve postane neopisivo tužno, čak i skliznula naramenica s njenog ramena na Roberta ostavi dojam kao da kraj njega spava neka sirota žena, prosjakinja, iskorištena i odbačena od svijeta, kao nezačinjen i bljutav zalogaj, sažvakana i ispljunuta od života, prezrena od svih, od same sebe možda i ponajviše. Nagne se nad nju kako bi joj popravio naramenicu i time pokuša umanjiti taj iznenadni gubitak normalnosti, kao da će ta tanka traka na haljini, vraćena na mjesto ispraviti sve pogrešno što se odjednom tu dogodilo i uspostaviti neku novu ravnotežu. Kad joj se približio, Robert osjeti kako posljednji velovi parfema bubnjaju s njezinih vratnih žila prije nego ishlape i iznova u njemu pobude nešto neizrecivo, nešto što jest i nije strast. Dok je promatra kako diše, na tren mu se učini kao da je sišla s neke renesanse slike. Svjetlost je obasjava i naglašava njezinu gracioznost zbog koje u njemu krene rasti želja da je dodirne, možda i nedolično. No tada, usnula Fiona se iznenada prene, naglo udahne, pogleda u Roberta i strastveno ga poljubi. Robert se zbuni, ali ne uzmakne, te prihvati poljubac. Na tren ga omami zadah vina i nikotina, žestoko ga protrese bizaran osjećaj ugode i raspadnutosti, kao da se pod njim odjednom otvorio bezdan, ali mu to ne smeta pa ne želi misliti na to koliko dugo će trajati pad ni s kakvim će posljedicama završiti. ʺPad ili let, to sami biramo što jeʺ, prođe mu misao glavom u trenu kad Fiona položi dlan na njegovo lice i privuče ga na sebe. Robert uzdahne i ispreplete prste s njezinima. Osjeti njezin majušni dlan u svome pa ga snažno stisne na što ona odgovori uzdahom. Vrelina u trbuhu do kraja mu probudi nagon pa gladno navali na nju, no onda nasluti da nešto nije kako treba. Kao da se svijet zaustavio i postao slika, ulje na platnu na kojem dvoje oživjelih likova pokušava osluhnuti jesu li sami. Robert se odmakne i shvati da Fiona čvrsto spava. Vrati se na svoju sjedalo, prođe rukom kroz kosu, pa se u nevjerici stane smijati. Onda osjeti kako je i dalje uzbuđen. Dodirne Fionu kažiprstom, klizne joj mekano preko ramena niz ruku pa se vrati preko ramena na vrat. Odmakne joj kosu, dodire ušnu školjku pa se opet primakne i stane iščekivati hoće li se probuditi. Kad shvati da od toga neće biti ništa, pomisli kako bi je mogao iskoristiti tu kraj drvoreda, skriven od pogleda u rano dublinsko jutro, no istog trena se namršti kao da se sam sebi zgadio, prezre svoju pomisao i odmakne se na svoje sjedalo.

Słyszał o kobiecie, która będąc w ciąży, wystraszyła się kota wyskakującego spod łóżka. Urodziła potem dziewczynkę z kocią głową. Duński król Frederik IV planował wybudować szpital dla niepełnosprawnych, jednak wcale nie zamierzał ich tam leczyć; chciał tylko usunąć chorych z widoku publicznego, aby nie musiały ich oglądać kobiety oczekujące potomstwa. W XVIII wieku medyczni doradcy na dworze brytyjskiego króla Jerzego twierdzili, że upodobanie ciężarnej do jedzenia mięsa królika prowadzi do rodzenia królików, a w literaturze medycznej odnotowano przypadek miłośniczki owoców morza, której nowo narodzone dziecko miało kształt małża. W końcu lekarze stali się sceptyczni wobec tej teorii, co doprowadziło do dramatycznej rozgrywki w niemieckim sądzie. Oto w 1790 roku pewna kobieta została oskarżona o cudzołóstwo po tym, jak wyszła za czarnoskórego mężczyznę i urodziła białe dziecko. W swoich zeznaniach twierdziła, że na ścianie w jej mieszkaniu wisiał obraz przedstawiający mężczyznę o jasnej karnacji, a ona często przystawała, żeby podziwiać artyzm tego malowidła. Niestety i tak została skazana.

Jeno wyjmij mi z tych oczu szkło bolesne - obraz dni, które czaszki białe toczy przez płonące łąki krwi. Jeno odmień czas kaleki, zakryj groby płaszczem rzeki, zetrzyj z włosów pył bitewny, tych lat gniewnych czarny pył.

Imam pitanje. Što znači kada frajer koji je proveo godine izbjegavajući ozbiljnu vezu kaže da je odjednom promijenio mišljenje? Je li to samo prolazna stvar zbog koje će požaliti za nekoliko mjeseci ili je to ozbiljno? Rukom joj je pogladio obraz, a glas mu je bio nabijen emocijama. Znači da je pronašao onu pravu ženu zbog koje želi imati onaj "i živjeli su sretno zauvijek" kraj kao u bajci.

ciekawe czy istnieją tutaj gdzie krzyżują się drogi deszczu wiatru i zniszczenia czy istnieją, ruch twarzy kształt uczucia tych, których tak dziwnie ubyło w naszym życiu tych, którzy pozostali cieniami fal i myślami z bezkresem morza a może nie, nie pozostaje już nic prócz ciężaru tęsknoty za ciężarem istnienia żywego tam, gdzie trwamy teraz nierealni zginając się jak gałęzie przeraźliwej wierzby ułożone w stos w czasie rozpaczy podczas gdy żółty prąd powoli kładzie wykorzenione sitowie w bagnie obraz kształtu, który skamieniał wraz z decyzją o wiecznej goryczy