Noc Quotes

Kto miłości nie zna, ten żyje szczęśliwy, I noc ma spokojną, i dzień nietęskliwy.

Přicházela noc. "Jaké to asi je?" uvažoval. "Zůstal tam trčet. Myslí si, že je úplně sám a že jsme ho hodili přes palubu. Jak se to může podepsat na lidské psychice?" Otočil se zpátky k Venkatovi. "Zajímalo by mě, co se mu právě teď honí hlavou." DENÍKOVÝ ZÁZNAM: SOL 61 Jak může Aquaman ovládat velryby? Jsou to přece savci! Nedává to smysl.

Cula su naelektrisala vrhove prstiju kojim sam joj doticao kozu i pratio besprekornu liniju glatkih ramena, tragajuci uzalud za malom, najmanjom greskom. Mirisala je na Indiju, na breskvu, na izvor, biseri su virili iz tek odskrinute skoljke njenih usana, osetio sam u bradi laki drhtaj, jeku jedne davne groznice za koju sam mislio da umire kad te obuzme i da se vise ne moze vratiti ako je jednom prebolis. Da, zeleo sam je, jako sam je zeleo... Dodirnuo sam joj mali prst na nozi, bezuspesno pokusao da nadlanicom uklonim beleg iz detinjstva sa njenog levog kolena, udubio se u cudni raspored sicusnih mladeza na tilu vitkih ledja...I trgao se.Uplasen...Koliko to na njoj ima tajnih mesta koja bih zeleo da poljubim? Ali ne sad. Jednom. Mozda... Ja sam momak staromodan. Prevazidjen. Po mojoj religiji, moja zelja je samo pola zelje... Lepo sanjaj, mali misu nabareni. Ko zna da li ces mi ikad vise biti tako blizu? Mozda cu se kajati, mozda cu morati da se napijem svaki put kad se setim ove noci...Neka... Ako ikad budemo spavali zajedno, to ce biti onako kako sam zamislio. I kako Bog zapoveda. I niko nece spavati za vreme tog spavanja... Laku noc, njene pospane oci...

Myslela som na teba deň a noc, kým tvoja duša blúdila a volala o pomoc. Moja viera zatienila tvoj tragický osud a stala sa cestou k víťazstvu.

„Chceš zazpívat něco na dobrou noc?“ „M-hm,“ zamručela jsem, příliš unavená na dobrou noc. „Kláro, jak to s tebou vypadá, od půl devátý do – Au! Dobře, už mlčím.“ Loktem do žaludku se to vypíná, to si musím zapamatovat.

...noc donosi ono sto hoce, i covjek ne moze nista da izmjeni. Moze samo da se osveti, i to je ljudsko, ako moze. Nije uvijek pametno, nije nikad pametno, ali i to biva.

I to już wszystko, i jeszcze tylko ja i mój niepokój, i noc.

Znów wędrujemy ciepłym krajem, malachitową łąką morza. (Ptaki powrotne umierają wśród pomarańczy na rozdrożach.) Na fioletowoszarych łąkach niebo rozpina płynność arkad. Pejzaż w powieki miękko wsiąka, zakrzepła sól na nagich wargach. A wieczorami w prądach zatok noc liże morze słodką grzywą. Jak miękkie gruszki brzmieje lato wiatrem sparzone jak pokrzywą. Przed fontannami perłowymi noc winogrona gwiazd rozdaje. Znów wędrujemy ciepłą ziemią, znów wędrujemy ciepłym krajem.

Zaświadcza się niniejszym, że okaziciel niniejszego zaświadczenia, Nikołaj Iwanowicz, spędził wyżej wymienioną noc na balu u szatana, gdzie został zaangażowany jako środek lokomocji... otwórz, Hella, nawias, a w nawiasie napisz „wieprz”. Podpisano – Behemot.

Nienawidziłem poranków. Przypominały, że noc ma swój koniec i trzeba znowu radzić sobie z myślami

Tesko onome kome dukate u kesi pojedu bakrenjaci i kome noc pojede dane.

O czwartej nad ranem noc powoli unosi czarny tyłek, jakby obżarta wstawała od stołu i szła spać. Powietrze jest jak zimny atrament, spływa asfaltowymi drogami, rozlewa się i krzepnie w czarne jeziora.

Noc knew that his girlfriend was better as he got to the door of Kay’s living room. This he could tell by the sound of her screaming at Turney for some infraction on the Son of Time’s part. He opened it to see her soaking wet, cornering Turney by the stereo and holding a ball of Hellfire. Noc burst out laughing at the normalcy of the whole thing.

Přátelství nevzniká přes noc. Jsou to léta společných zážitků, smíchu i slz, lží i pravd. Trvá to dlouho, než si lidé mezi sebou přátelství vytvoří. Je ale důležité, aby chtěli. Přítel je člověk, který tě nikdy neodsoudí, pokus se budeš snažit své chyby napravit. Pro nás je přátelství to nejdůležitější, co máme. Je to to největší bohatství, které ti pětadvacítka může nabídnout. A já jsem rád, že ses ho rozhodl přijmout.

Lubię noc. […] O trzeciej nad ranem można robić i mówić rzeczy, których nie da się robić czy mówić o trzeciej po południu.

Żadna noc nie jest tak ciemna ani żadna sytuacja tak rozpaczliwa, żeby boska interwencja nie mogła pogorszyć tego stanu.

Noc była czarna jak sumienie faszysty, jak zamiary polskiego pana, jak polityka angielskiego ministra

Noc była pełna białych królików mknących po niebie zamiast gwiazd i księżyca

Świat się wyrównał. Nie ma złych i dobrych. Jest wielki, nieszczęsny tłum depczący sobie po nogach. Jest noc. Noc obojętności, noc apatii, noc chaosu.

Byla to noc, kdy i nejveselejšího člověka může navštívit lítost, aniž působí příliš nepřiměřeně; kdy se citlivým osobám láska mění v úzkost, naděje klesá v pochybnost a víra v naději.

Wstanę teraz, by pójść ku wyspie Innisfree, Chatka z gliny i łóz na środku wyspy stanie: W dziewięciu rzędach groch i ul, i pszczoły, i Mieszkanie będę miał na pełnej pszczół polanie. I znajdę spokój tam, gdzie świerszczy śpiewny gwar, Spokój z poranka mgieł powoli spłynie w końcu; Północ tam zawsze lśni, błyszczy południa żar, A purpurowy zmierzch pełen jest skrzydeł dzwońców. Wstanę teraz, by pójść, bo słyszę fali głos, Choć plusk. gdy liże brzeg, ledwie się wsącza w ciszę; Jezdni pod stopą bruk, chodnik czy asfalt szos, Słyszę go dzień i noc, na sercu dnia go słyszę.

Padało całą noc. Świat miał zamienić się w sopel. Miał przypominać szklaną kulę, w której tkwi mały domek i bałwan, a z błękitnego nieba spadają małe płatki. I tylko hałas w ciemności nie pasował do tego obrazu.

bojim se utoliko vise sto sam ja prirodno rodjen da budem osudjivan, i to veoma tesko, ali svakako ne u sustinskom smislu tvoje price, dakle mozda jos teze osudjivan, rekla bi ti; da, vise volim da podnesem najtezu osudu koja pociva na istini nego laksu osudu koju ne zasluzujem." "Ima li na svetu toliko strpljenja koliko mi je potrebno?" "I uprkos svemu, ponekad verujem: ako je mogucno umreti od srece, to ce se meni dogoditi. I ako je sreca u stanju da u zivotu odrzi nekog coveka, osudjenog na smrt, onda cu ja ostati ziv." "... kada sam licem u lice s tobom, cak i ako se stvari ne menjaju, sve nestaje i pretvara se u nista." "Ili je svet tako majusan ili smo mi gorostasni - u svakom slucaju ga oboje potpuno ispunjavamo." "Kad bi vec bila ovde! Ovde nemam nikog, bas nikog osim straha s kojim se, on grcevito zakacen za mene, a ja za njega, valjam kroz noc." "... CEKACU TE DO POSLEDNJEG DANA BAS KAO STO SAM DO PRVOG." "Niko ne peva cistije od onih koji su u najdubljem paklu; ono sto smatramo za pesmu andjela, u stvari je njihova pesma." "Zasto ne mogu da prihvatim cinjenicu da se ne moze uraditi nista bolje nego ziveti u ovoj jedinstvenoj napetosti nalik stalno odlaganom samoubistvu?" "Proveo sam zivot braneci se od zelje da ga okoncam." "... grese ljudi kad se smeju junaku koji lezi na pozornici smrtno ranjen sve pevajuci neku ariju. Svi mi lezimo i pevamo, godinama.

Samotność - odwieczny refren życia. Nie gorszy i nie lepszy od paru innych rzeczy. Za dużo się o tym mówi. Człowiek zawsze jest sam i nigdy sam nie jest. Nagle pojawiły się skrzypce, nakładając się gdzieś na półmrok. Jakiś ogród na wzgórzach otaczających Budapeszt. Ciężki zapach kasztanów. Wiatr. I sny jak młode sowy, siedziące skulone na ramieniu, o oczach coraz jaśniejszych o zmierzchu. Noc, która nigdy nie staje się nocą. Pora, w której wszystkie kobiety pięknieją. Duże brązowe motyle skrzydła wieczoru.

Oh but the gods do so love me,” I shared softly. “To give me a man who would allow his soul to be taken over by the darkness of night, for he’s a man who loves so deeply, he lost those who had his love, was cast into the shadows, and he refuses to crawl to the light.

Jenom proto, že pravdu přehlížíme, nepřestává existovat. Naopak, ignorování pravdy nás nutí žít ve lži. Lež zhoršuje každý den, každou noc. Představme si totiž, že na silnici vidíme překážku. Například strom, který ji přehradil. Pochopitelně nám nevyhovuje. Vezmeme deku, přehodíme ji přes strom a předstíráme, že žádná překážka neexistuje. Jestliže tomu dokonce uvěříme a rozjedeme své auto, jako by na silnici žádná překážka nebyla, o strom si ještě natlučeme nos. V životě je to stejné. Jakákoli překážka se musí odstranit, ne zamaskovat.

[Brzask] jest to pora, kiedy przedmioty tracą konsystencję cienia, jaką darzyła je noc, i odzyskują po trochu właściwe sobie barwy; ale najpierw przechodzą jeszcze przez coś niby strefę pośrednią, niejasną, zaledwie muśnięte czy raczej otoczone dokoła światłem: o tej porze mniej niż kiedykolwiek ma się pewność istnienia świata.

Nikdy som veľmi nerozumel poézii, ale keď som si prečítal báseň Ľubomíra Feldeka Dobrú noc, má milá a v nej verš „esesák sa objal s eštebákom“, bolo mi jasné, akú dokáže mať silu. V tejto jedinej krátkej vete sa zračili vtedajšie časy: tí komunisti, ktorí sa premenili na nacionalistov, sa spojili s fašistami, lebo ich k sebe priťahoval spoločný odpor k demokracii.

Przytłumione stukanie dobiegające z zewnątrz przerywało ciszę, jakby coś chciało się dostać do środka, coś szarego, ponurego i bezkształtnego, coś smutniejszego niż smutek - odległe anonimowe wspomnienie, niekończąca się fala, która nadpływała i pragnęła odzyskać i pogrzebać to, co poprzednio przyniosła i porzuciła na wyspie - trochę człowiek, a trochę światło i myślenie. -Dobra noc na picie. -Tak... i zła, żeby być samemu. Ravic myślał przez chwilę. - Do tego wszyscy musieliśmy się przyzwyczaić - powiedział w końcu. - To, co nas kiedyś trzymało razem, zostało zniszczone. Rozsypaliśmy się niczym szklane paciorki z zerwanego sznura. Nic nie jest już trwałe. - Ponownie napełnił kieliszek. - Jako chłopiec przespałem kiedyś noc na łące. Było lato, niebo zupełnie bezchmurne. Zanim zasnąłem, widziałem Oriona, który stał ponad lasami na horyzoncie. Potem, w środku nocy, obudziłem się - i Orion stał nagle w górze nade mną. Nigdy nie zapomnę tego widoku. Wcześniej uczyłem się, że Ziemia jest planetą i się obraca, ale uczyłem się tego tak jak wielu rzeczy, o których czyta się tylko w książkach, i nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Wtedy po raz pierwszy poczułem, że naprawdę tak jest. Czułem, jak lecę bezszelestnie przez niesamowitą przestrzeń. Odczuwałem to bardzo mocno, wydawało mi się niemal, że muszę się trzymać, żeby nie wyrzuciła mnie siła odśrodkowa. Było tak pewnie dlatego, że obudzony z głębokiego snu, opuszczony przez pamięć i przyzwyczajenie, patrzyłem przez chwilę w ogromne przesunięte niebo. Ziemia przestała nagle być dla mnie trwałą podstawą - i od tamtej pory już nigdy się nią nie stała.

W dzień przesieka wyglądała całkiem zwyczajnie, tracąc bezpowrotnie swój magiczny urok. Nic dziwnego, że prawdziwi romantycy i miłośnicy wolności wybrali noc. Noc, a nie dzień, gdy nędza i śmieci skaczą do oczu, gdy widać, jak brudne i brzydkie są nasze miasta, gdy na ulicach pełno jest głupich ludzi, a na drogach — śmierdzących samochodów. Dzień to czas więzów i pęt, obowiązków i zasad. Noc to czas wolności.

Tę porę roku dostrzec we mnie możesz, Gdy liście żółte, żadne, nieco liści, Z drżących gałęzi zwisają na mrozie; Gdzie słodko śpiewał ptak, nagi chór zniszczeń. Zmierzch dnia twym oczom we mnie się odsłania, Gdy słońce gaśnie na zachodzie nisko, A noc je z wolna pochłania, pochłania - Bliźniaczka śmierci - pieczętując wszystko. Nikły żar we mnie widzisz, po płomieniu, Który w popiele młodości umiera Na łożu śmierci, gdzie zagaśnie w cieniu, Przez to pożarty, co dotąd pożerał. (...)

Sheila miała własną walizkę i my ze Slimem też i poszliśmy na przystanek i kupiliśmy Sheili bilet i zaczekaliśmy z nią na autobus. Ale kiedy ten autobus szykował się już do odjazdu, wszyscy byliśmy strasznie smutni i wystraszeni. „Jadę w ciemną noc” powiedziała Sheila, jak zobaczyła autobus z napisem Chicago. „Jadę i nigdy już tu nie wrócę. Trochę jakbym umarła. Ale jadę tam, do Kalifornii”. „Raczej dopiero zaczynasz żyć, skoro tam jedziesz” zaśmiał się Slim, a Sheila powiedziała, ze ma taka nadzieje.

Bohaterka tej historii chciałaby, żeby wojna i dla niej wreszcie się skończyła. Ale wojna, jeśli już się zacznie, nie ma końca. W każdym razie nie dla każdego. Generałowie podpiszą akt kapitulacji, w niebo wystrzelą kolorowe fajerwerki, szeregowcy upiją się ze szczęścia, że ocaleli. I do cywila. A dla cywili dalej trwa cicha, niewidoczna wojna. Wykrwawiają się w niej samotnie dzień po dniu, noc po nocy, rok po roku. Do końca swoich dni, a niektórzy znacznie dłużej. Wojna, jak masa upadłościowa, przechodzi na własność potomnych.

Dyk měl ve zvyku pronášet sentence z vlastního kadlubu, které krášlil podvodnými, zpravidla biblickými zdroji. Už dávno pochopil, že v Česku se za nejzazší projev inteligence považuje opakování toho, co už někdo někdy řekl. Kdysi, v dobách, kdy sbíral po parcích brouky, se ke svým sentencím hlásil („…jak já vždycky říkám“) a nikdy se mu nedostalo jiné reakce než rozpačitého úsměvu. Jednou ho napadlo dodat: „Kniha Rút, 4,6“ – a hle, pohledy vůkol zazářily, ženské uznale, mužské závistivě. Od té doby tak činil pokaždé. „Noc je předzvěstí jitra. Leviticus 2, 10,“ pravil zvedaje se ze židle a opouštěje podnikový večírek. „Kopej v písku a nalezneš sebe sama. Kazatel 17, 5,“ nabádal kolegyni v práci, na niž si dělal zálusk. „Otec mocným hlasem volá, běda, syn jej neslyší. Gilgameš, zpěv třetí,“ utěšoval souseda, který si stěžoval na chování pubescentního potomka.

- „Kto powiedział, że noc jest od spania? Nie, nie, proszę państwa, noc jest właśnie od niszczenia sobie życia. Od analiz tego, co było już i tak zanalizowane milion razy. Od wymyślania dialogów, na które i tak nigdy się nie odważymy. Noc jest od tworzenia wielkich planów, których i tak nie będziemy pamiętać rano. Noc jest od bólu głowy do mdłości, od wyśnionych miłości” (…) - „Bo są dwa rodzaje bólu, Oskarku. Cierpienie fizyczne i cierpienie duchowe. Cierpienie fizyczne się znosi. Cierpienie duchowe się wybiera”. (…) - „Życie to taki dziwny prezent. Na początku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne. Potem się go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby się niemal je odrzucić. W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka. I próbuje się na nie zasłużyć”. Oskar i pani Róża – Eric-Emmanuel Schmitt

The Ukraine is still under Russian influence, even if they did give us independence. Ethnic Russians number 22% of our population. The facts remain they will control us economically. We will continue to owe them monetarily for the natural gas, the petroleum and all other industrial tools we need. After they’ve exhausted our scant resources and we have run up large bills, they will just walk right back in and take us over again. Monitor it closely in the years to come, Nicholas, you will see I am right. It could be easy to disregard this movement of mine, if it weren’t for the queer twists and turns history takes from time to time.

We wtorek zbudziłem się o tej porze bezdusznej i nikłej, kiedy właściwie noc się już skończyła, a świt nie zdążył jeszcze zacząć się na dobre. Zbudzony nagle, chciałem pędzić taksówką na dworzec, zdawało mi się bowiem, że wyjeżdżam – dopiero w następnej minucie z biedą rozeznałem, że pociąg dla mnie na dworcu nie stoi, nie wybiła żadna godzina. Leżałem w mętnym świetle, a ciało moje bało się nieznośnie, uciskając strachem mego ducha, duch uciskał ciało i każda najdrobniejsza fibra kurczyła się w oczekiwaniu, że nic się nie stanie, nic się nie odmieni, nic nigdy nie nastąpi i cokolwiek by się przedsięwzięło, nie pocznie się nic i nic. Był to lęk nieistnienia, strach niebytu, niepokój nieżycia, obawa nie-rzeczywistości, krzyk biologiczny wszystkich komórek moich wobec wewnętrznego rozdarcia, rozproszenia i rozproszkowania. Lęk nieprzyzwoitej drobnostkowości i małostkowości, popłoch dekoncentracji, panika na tle ułamka, strach przed gwałtem, który miałem w sobie, i przed tym, który zagrażał od zewnątrz – a co najważniejsze, ciągle mi towarzyszyło, ani na krok nie odstępując, coś, co bym mógł nazwać samopoczuciem wewnętrznego, międzycząsteczkowego przedrzeźniania i szyderstwa, wsobnego prześmiechu rozwydrzonych części mego ciała i analogicznych części mego ducha.

Od pierwszego Adama, który ujrzał noc, I dzień, i kształt swojej dłoni, Ludzie snuli opowieści i utrwalali W kamieniu, w metalu czy na pergaminie To wszystko, co zawiera ziemia czy co tworzy sen. Oto ich dzieło: Biblioteka. Powiadają, że liczba jej woluminów Przekracza liczbę ciał niebieskich Czy ziaren piasku na pustyni. Człowiek, Co chce ją wyczerpać, Traci rozum i zuchwałe oczy. Zawarta jest tu rozległa pamięć wieków Minionych, miecze i bohaterowie, Lakoniczne symbole algebry, Wiedza, co sonduje planety Rządzące przeznaczeniem, Moce ziół i talizmanów ze słoniowej kości, Wiersz, w którym trwa pieszczota, Nauka, co rozszyfrowuje samotny Labirynt Boga - teologia, Alchemia, która w błocie szuka złota, I formy wyobrażeń bałwochwalcy. Niewierni twierdzą, że gdyby spłonęła, Spłonęłaby historia. Lecz się mylą. Te nieskończone księgi zostały spłodzone Przez ludzką bezsenność. Jeśliby z nich wszystkich Nie ocalała ani jedna, bezsenność Spłodzi na nowo każdy wers i każdą kartę, Wszystkie prace i każdą miłość Heraklesa, Każdą lekcję każdego manuskryptu. Teraz, w pierwszym stuleciu Hidżry, Ja, ów Omar, co ujarzmił Persów I narzuca Islam kuli ziemskiej, Rozkazuję żołnierzom, by zniszczyli ogniem Rozległą Bibliotekę, Co nie zginie. Niech będzie pochwalony Bóg, który nie śpi, i Muhammad, Prorok.

- Ej Maryśka! Noc się kończy! - i porwał kobietę do tańca. Zderzyli się ciężko, bezwdzięcznie i cieleśnie, by z brzękiem wywalcowac zza stołu pod drzwi, a potem wzdłuż sciany i na powrót, jak ciężarny, dziecinny bąk. Spadła szklanka, brzękneła, ale chrzęst deptanego szkła przepadł w śmiechu Maryśki. Zamiotła czerwonymi włosami powietrze i ogień smagnął nagie ramiona Gacka. Upał jak czarny miód wlewał się oknem i ciała tancerzy wirowały wolno, splecione, związane tą pewnością która zjawia się od pierwszego dotyku i wszystko, co ma się stać, własciwie już się stało. Ciężki od krwi wir wciągał wszystko wokół. Ściany w rzucik, półnagą Sandy z gazety, żółtą kulę żyrandola, stół i satelity popielniczek i naczyń, wersalkę i ciemną Czestochowską za szkłem, podłogę, dreszcz przenikał dom aż po miekką skórę nieba, w którym gwiazdozbiory ocierały się o siebie nazwajem, sunąc ku ciemniejszej niż noc rozpadlinie zachodu i tylko Gacek pozostawał nieruchomy. Muzyka urwała się raptem, lecz oni kołysali się dalej, jakby dzwięki nie były im potrzebne. Krzesło upadło na podłogę. Edek posłał je kopniakiem w kąt i próbował coś zrobić z kasetą, chociaż nie chciał ani na chwilę wypuścić tancerki z rąk. - Pić! - zawołała Maryśka, ale butelka była już pusta. - Co Gacek? Po wódkę też strach? - zaśmiał się Edek.

Miałaś być mistyczną syntezą, w której pan i chłop we mnie mieli spocząć w bratnim uścisku, miałaś zebrać i skupić moje najtajniejsze siły płciowe i spotęgować je w pragnieniu nowej przyszłości, — miałaś zlepić to, co od początku było we mnie złamane, żelazny rdzeń wbić w krzyż pacierzowy mego bytu, — najdelikatniejsze struny miałaś we mnie potrącać, w których może drżał kawałek duszy w ślubnym uścisku z moją płcią. Tego wszystkiego nie zdołałaś i dusza ma Cię odtrąciła. Ale teraz: w tej wielkiej chwili, w której się może z Tobą połączę i w jedno zleję, teraz, ukochana moja, położę głowę na Twym łonie, będę całował Twoje długie, piękne ręce — u Twych stóp rzucam krwawy ciężar mego panowania ponad światem i wszystkim jego płodem — teraz daję Ci moją duszę z powrotem. Ty moja, ukochana, oblubienico śmierci, Ty ukochana całą bezgraniczną głębią mej pustki. Słyszę coś, co jest głębokie jak świat, ciemne jak noc, a panuje ponad wszelkim bytem. To tęsknota za tą syntezą, której rozkosze wywyższyły mnie nad wszystkich ludzi — syntezą, którą na próżno przez Ciebie osięgnąć pragnąłem. I weź, weź moją duszę, niech się rozleje w kształtach Twego ducha i powróci razem do praidei, z której Ja Ciebie stworzyłem. Zimny dreszcz poranny czołga się po mym ciele: Nadszedł już mój czas. A gdy wzejdzie młody, czysty, święty dzień ponad ślubnym łożem natury, ten biały młody dzień, który Ja, władca bytu, Ja, w którym i przez którego wszystko istnieje — wtedy mnie już nie będzie.

Tu oto leży „Marek“. Uciekł był ze mną z więzienia, z zamku w Łęczycy. Czekałem na niego ciemnemi nocami, brodząc dookoła miasta po moczarach. Och, ciemnemi nocami... Tłukło mi się wówczas w piersiach inne, głupie serce. Kochałem go. Gwiazdy do mnie o nim mówiły. Światło księżyca nas ostrzegało, jak siostra czuła. Skoczył w moje ramiona z wysokiego muru. Uciekaliśmy po przez błota, rozkisłe łąki, przez głuche lasy. Tylko to jedna ciemna noc wie, ile między nami było niezłomnego pobratymstwa. W piersiach mu grały suchoty, a śmiechem się wtedy radosnym zanosił. Niosłem go, gdy mi padał, nie czując ciężaru, jak matka nosi dziecko. Po całej nocy chodu, o świcie, pomnę, weszliśmy na plebanię do księdza starego, żądając posiłku i paru godzin snu. Drżał ksiądz i szeptał modlitwę. Nakarmił nas wyklętych rewolucyonistów, przemokłych zbiegów napoił winem. Jedliśmy wtedy w milczeniu we trzech, patrząc sobie nawzajem w oczy i widząc nawskroś polskie, niewolnicze serca, naszą wylękłą, nadwiślańską dolę, mieszając trwożny posiłek z gorzkiemi łzami. Śmieszna polska nędzo!  Wzamian, kiedym ja w walce z wojskiem, na rogu wielkomiejskiej ulicy postrzał otrzymał w ramię, on mię „Marek“ towarzysza wywlókł zaułkami — z pomiędzy patrolów, wydźwigał na ramieniu, schował w izbie swojej.  Dzieci troje i żonę wysłał spać do ciasnej sieni, w łóżku mię swojem położył i leczył sam, żeby nie wzywać lekarza. Ukrył mię, ocalił wtedy, wywiózł chorego w daleką stronę.  Śmieszna polska nędzo!  Wydałem żandarmom ono tęgie braterstwu między nami dwoma. I wszystek nasz sekretny zamach, któryśmy razem czynili. I każdą myśl, zaprzysiężoną słowem męskiem, naszem, honornem, głuchą tajemnicę, powziętą pospołu, gdyśmy nocami obaj w gorączce szeptali.  Śmieszna polska nędzo!

Tam między gałązkami coś tkwiło — coś sterczało odrębnego i obcego, choć niewyraźnego… i temu przyglądał się też mój kompan. — Wróbel. — Acha. Był to wróbel. Wróbel wisiał na drucie. Powieszony. Z przechylonym łebkiem i rozwartym dzióbkiem. Wisiał na kawałku cienkiego drutu, zahaczonego o gałąź. Szczególne. Powieszony ptak. Powieszony wróbel. Ta ekscentryczność krzyczała tutaj wielkim głosem i wskazywała na rękę ludzką, która wdarła się w gąszcz — ale kto? Kto powiesił, po co, jaki mógł być powód?… myślałem w gmatwaninie, w tym rozrośnięciu obfitującym w milion kombinacji, a trzęsąca jazda koleją, noc hucząca pociągiem, niewyspanie, powietrze, słońce, marsz tutaj z tym Fuksem i Jasia, matka, chryja z listem, moje „zamrażanie” starego, Roman, zresztą i kłopoty Fuksa z szefem w biurze (o których opowiadał), koleiny, grudy, obcasy, nogawki, kamyczki, liście, wszystko w ogóle przypadło naraz do tego wróbla, jak tłum na kolanach, a on zakrólował, ekscentryk… i królował w tym zakątku. — Kto by go mógł powiesić? — Jakiś dzieciak. — Nie. Za wysoko. — Chodźmy. Ale nie ruszał się. Wróbel wisiał. Ziemia była goła, ale miejscami nachodziła ją trawa krótka, rzadka, walało się tu sporo rzeczy, kawałek zgiętej blachy, patyk, drugi patyk, tektura podarta, patyczek, był też żuk, mrówka, druga mrówka, robak nieznany, szczapa i tak dalej i dalej, aż ku zaroślom u korzeni krzaków — on przyglądał się temu, podobnie jak ja. — Chodźmy. Ale jeszcze stał, patrzył, wróbel wisiał, ja stałem, patrzyłem. — Chodźmy. — Chodźmy. Nie ruszaliśmy się jednak, może dlatego, że już za długo tu staliśmy i upłynął moment stosowny do odejścia… a teraz to stawało się już cięższe, bardziej nieporęczne… my z tym wróblem, powieszonym w krzakach… i zamajaczyło mi się coś w rodzaju naruszenia proporcji, czy nietaktu, niestosowności z naszej strony… byłem śpiący. — No, w drogę! — powiedziałem i odeszliśmy… pozostawiając w krzakach wróbla, samego.

Długo jakoby znosiliśmy i po dziś dzień jeszcze znosimy reżim wiktoriański. Nasza seksualność - powstrzymywana, niema, obłudna - naznaczona byłaby piętnem imperialnej cnotki. Mówi się że jeszcze początek XVII wieku nie całkiem pozbawiony był szczerości. Praktyk seksualnych nie uprawiono potajemnie, nie liczono się nazbyt ze słowami, rzeczy zaś jawiły się bez zbytnich osłonek; nieprzyzwoitość traktowano z poufałą pobłażliwością. W porównaniu z wiekiem XIX normy określające rubaszność, rozwiązłość, sprośność były całkiem swobodne. Jednoznaczne gesty, śmiałe słowa, jawne akty transgresji, pokazywane i skore do zbliżeń części anatomiczne, dzieciarnia dokazująca wśród śmiechu dorosłych bez skrępowania i zgorszenia “parada cielesności”. Światło jakoby miało nagle zmierzchnąć, aż wreszcie nastała monotonna noc wiktoriańskiej burżuazji. Seksualność dostaje się pod klucz. Przeprowadza się do mieszkania. Konfiskuje ją mieszczańska rodzina. I zagarnia dla poważnej czynności reprodukowania. Wokół seksu zapada milczenie. Legalna i wydająca potomstwo para małżonków stanowi prawo. Mianuje się wzorem, wprowadza normę, bierze w posiadanie prawdę, strzeże prawa do zabierania głosu i zastrzega sobie zasadę sekretu. Zarówno w wymiarze społecznym, jak i w każdym domu seksualność uznana, lecz pożyteczna i płodna zajmuje jedno jedyne miejsce: sypialnię rodziców. Resztę trzeba, naturalnie, zatuszować; konwenans obyczajowy unika ciała, powściągliwość słów odbarwia wypowiedzi. Bezpłodność zaś, jeśli zbyt wyraźna rzuca się w oczy, obraca w anomalię - otrzyma jej status i poniesie koszty. Wszystko, co nie jest podporządkowane rozrodczości lub przez nią uszlachetnione, traci dach nad głową i wszelkie prawa. Nie ma też dlań słowa. Zostaje wygnane, zabronione, wtrącone w milczenie. Nie dość, że nie istnieje, nie wolno mu zaistnieć i czeka je usunięcie w razie najmniejszych przejawów w czynie lub w mowie. Wiadomo, na przykład, że dzieci nie mają płci: dlatego jest im zakazana, dlatego nie przystoi im o niej mówić, dlatego zamyka się oczy i zatyka uszy w sytuacji, gdy ją demonstrują, dlatego narzuca się w tym względzie powszechne i przykładowe milczenie. Tak przedstawiałaby się represja w odróżnieniu od zakazów zwykłego prawa karnego: funkcjonuje ona jako skazanie na unicestwienie, ale też jako nakaz milczenia, potwierdzenie nieistnienia, i dlatego orzeka, że nie ma o czym mówić, czemukolwiek się przypatrywać, o czymkolwiek wiedzieć. Oto kulejąca logika hipokryzji naszych mieszczańskich społeczeństw - co prawda zmuszona do pewnych ustępstw. Skoro nielegalne przejawy seksualności trzeba jakoś umiejscowić, niech sobie broją gdzie indziej - tam gdzie można by je wpisać w sferę jeśli nie produkcji, to przynajmniej zysku. Dom schadzek i dom bez klamek okażą się przybytkami tolerancji: prostytutka ze swym klientem i sutenerem, psychiatra ze swym histerykiem - Stephen Marcus nazwałby ich ” innymi wiktorianami” - potrafili, jak się wydaje, chytrze wprowadzić przemilczaną rozkosz w sferę praw branych w rachubę; cichaczem zaakceptowane słowa i gesty podlegają tam wymianie po odpowiednich cenach. Tylko tam dziki seks może przybierać realne kształty, ściśle co prawda wyizolowane, i prowadzić sekretne dyskursy, ograniczone w zasięgu, stosujące własny kod. Wszędzie indziej panuje nowoczesny purytanizm i jego potrójny dekret o zakazie, nieistnieniu i niemocie. Czyżbyśmy uwolnili się wreszcie od patronatu dwóch długich stuleci, kiedy historię seksualności należało odczytywać przede wszystkim jako kronikę narastającej represji? Tyle, o ile, powiadają. Może dzięki Freudowi. Z jaką jednak ostrożnością, lekarską rozwagą, naukową gwarancją nieszkodliwości, i z jaką dbałością o zachowanie wszystkiego, bez obawy “naruszenia” bezpiecznej i dyskretnej przestrzeni pomiędzy kanapą a dyskursem: intratny szept wciąż jeszcze dochodzi do łóżka.

Powinniśmy wychodzić za mężczyzn, którzy potrafią nas rozbawić do łez, z którymi chciałoby się przegadać całą noc i którzy podadzą nam miseczkę, gdy mamy jelitówkę.

Od czasu do czasu uśmiechał się do mnie i mówił coś — ale chyba po to, żeby umożliwić mi przebywanie z sobą i uczynić swoją obecność mniej przygniatającą. Zrozumiałem, że wydobycie go z miasta, wyrzucenie w te przestrzenie pozawarszawskie, było przedsięwzięciem ryzykownym... bo na tle tych rozległości szczególna jego jakość wewnętrzna musiała rozlegać się silniej... i on sam to wiedział, gdyż nigdy nie widziałem go bardziej ściszonym, nieznacznym. W pewnej chwili zmierzch, ta substancja która zjada kształt, poczęła stopniowo go zacierać i stał się niewyraźny w wagonie rozpędzonym i roztrzęsionym, wjeżdżającym w noc, skłaniającym do niebytu. Lecz to nie nadwątliło jego obecności, która stała się tylko mniej dostępna oczom: czaił się za welonem niewidzenia, taki sam. Wtem zapaliło się światło i znów wyciągnęło go na jaw, ukazując jego podbródek, kąciki ust zaciśniętych i uszy... on zaś nie drgnął, stał z oczyma wlepionymi w kołyszący się sznurek i był! Pociąg znów stanął, gdzieś za mną szuranie nogami, ścisk zatacza się, coś chyba się dzieje — ale on jest i jest! Ruszamy, noc na zewnątrz, lokomotywa buchnęła iskrami, nocna staje się jazda wagonów — po co mi było zabierać go z sobą? Dlaczego obarczyłem się tym towarzystwem, które, zamiast odciążać, obciążało?

Kościół przestał być kościołem. Wdarła się przestrzeń, ale przestrzeń już kosmiczna, czarna, i to nawet nie działo się już na ziemi, lecz raczej ziemia przeistoczyła się w planetę zawieszoną we wszechświecie, kosmos stał się obecny, to odbywało się w jakimś jego miejscu. Tak dalece, że światło świec, a nawet światło dnia, wdzierające się poprzez witraże, stało się czarne jak noc. Więc nie byliśmy, już w kościele, w tej wsi, ani na ziemi, tylko — i zgodnie z rzeczywistością, tak, zgodnie z prawdą — gdzieś w kosmosie, zawieszeni z naszymi świecami i naszym blaskiem, i tam gdzieś w bezmiarach wyczynialiśmy te dziwne rzeczy ze sobą i pomiędzy sobą, podobni małpie która by wykrzywiła się w próżni. Było to szczególne drażnienie się nasze, gdzieś, w galaktyce, ludzka prowokacja w ciemnościach, dokonywanie dziwacznych ruchów w otchłani, wykrzywianie się w astronomicznych bezkresach. A temu tonięciu w przestrzeni towarzyszyło straszne wzmożenie konkretności, byliśmy w kosmosie, ale byliśmy jak coś przerażająco danego, określonego we wszystkich szczegółach. Ozwały się dzwonki na podniesienie. Fryderyk ukląkł.

Miejsca, w których w dzień panuje zgiełk, nocą zazwyczaj wyglądają złowieszczo...

Mrok jest sprzymierzeńcem tajemnicy.

„V čase medzinárodného výstupu sme boli na Chate pod Rysmi a noc predtým sme losovali. Ťahali sme zápalky. A kto prehral, dal si čelovku a išiel hore." A ďalej? Vraj vyliezol na vrchol, tam si stiahol nohavice a tú tabuľu, ktorú tam na Leninovu slávu dali, osral. Aj to je citát. Samozrejme, okrem praktického problému to predstavovalo aj problém ideologický. Navyše sa opakoval. Bolo ho treba riešiť, no a tak potom pred tým davom niekoľkých tisícov ľudí vždy ráno na vrchol vyšiel akčný oddiel a znečistenú tabulu očistil. Nebola to vďačná robota a hlavne neriešila problém, ale dôsledky. Práve preto potom na vrchol postavili celonočnú stráž. Po ceste na Rysy na niektorých skalách nájdete farebné Leninove stopy, ktoré Leninove nie sú, ale to viete. Dôležitejšie je však niečo iné: v čase komunizmu predstavovali Vysoké Tatry únik. Pre väčšinu to bol únik do prírody a na vzduch, ale pre mnohých to bol únik pred komunizmom ako takým. V Tatrách sa naozaj lepšie dýchalo. Inak sa žilo, inak a menej sa cestovalo, inak a pomalšie tiekli informácie, a to neplatí len pre obdobie komunizmu. Bola to sloboda, ktorú si už dnes zrejme nevieme predstaviť, lebo si ju našťastie predstavovať ani nemusíme. Vysoké Tatry boli ďaleko, doliny dlhé a chaty vysoko. Žili v nich ľudia, ktorí milovali hory a do iných sa dostať nemohli - a chceli mať pokoj. A inde ho nájsť tiež nemohli. A raz do roka si na Chate pod Rysmi ťahali zápalky, no a kto prehral, išiel hore.

Chci žít celý život tak, jak si úžívám dnešní noc.

Noc nasze przeinacza widzenia.

Dawno nie miałem snu, jak ten wieczór, jak ta noc.

POETA Coraz piękniej — pani sama. MARYNA Pięknieję w tej samotności; pan już, widzę, przypiął skrzydła, pan już upoetyzował chwilę i dom cały, wesele i gości. POETA Tak — już wszelakie straszydła, cały raj fantastyczności zimaginowałem żywy. MARYNA No i stał się pan szczęśliwy, miarkując talentu tyle; a my co — my nie poeci; — czy nie uważa pan, że nad nas leci jakaś kaskada czułości, że się nam na oczach świeci, jakbyśmy już coś widzieli — ? POETA Może, to może być, że staliście się anieli przez tę noc nieprzespaną, przetańczoną, przegraną a dalej co — ? MARYNA Myślę właśnie, co dalej z anielstwem począć — że do wozu się koniki zaprzągnie, my siądziemy — lokaj trzaśnie z bicza — i wszystko… POETA Jak z bicza trzask zgaśnie.

Takie zimno bardzo rano; noc tę dzisiaj nieprzespaną zapamiętam długie czasy.

RACHEL (...) Chcę poetyczności dla was i chcę ją rozdmuchać; zaproście tu na Wesele wszystkie dziwy, kwiaty, krzewy, pioruny, brzęczenia, śpiewy... POETA I chochoła! RACHEL Już pan wierzy?! Już to pana zajęło: słoma, zwiędła róża, noc ta nadprzyrodzona Moc.

POETA Co mówisz, okropne widziadło, na koń? — gdzie? — jak? Żelazna twoja dzwoni szczęka, żelazna więzi mnie ręka. RYCERZ Na koń, zbudź się, ty żak, ty lecieć masz jak ptak! Bioręć w pętle. POETA Na arkan mnie wiąże! RYCERZ Poznasz, ktom jest, gdy zaciążę — ty więzień mój, mnie służ; biorę przemocą, Ja Moc: za mną, przede mną ognia kurz; po drogach, po których lecę, drzewa się palą jak świece, ciskają się błyskawice, jak lecę, Duch: wytężaj, wytężaj słuch! POETA Puszczaj, przepadaj w Noc — o, ręce, ręce martwieją... RYCERZ Ty mój! POETA Precz. —

Krwi, krwi pragnę, krwawe żniwo! Wracam do dom w noc szczęśliwą, w noc ponurych wichrów łkań. Niosę dań, orężną dań.

Noc spokojna... Spokojna? Wszystko to złudzenie. Nie, nie jest tu spokojnie i nigdy nie było. Ściany ból zakrywają, jak ciemności ziemię.

— Bardzo... bardzo mi się podobał pani występ — wydukał. — Dziękuję — wydukałam ja. To nie było to, rozumie pan? Chcieliśmy powiedzieć sobie coś zupełnie innego, jakąś rzecz, która by miała znaczenie. Przez cały czas o tym myślałam, kiedy dukaliśmy kolejne słowa, przestępując z nogi na nogę. Wreszcie to ja nie wytrzymałam. — Dziękuję za to, co pan zrobił. Przed moim występem. Widziałam, że z trudem przełyka ślinę. Może poczuł znowu to, co musiał przecież czuć wtedy. Zabrał mój strach. Pewnie wziął go na siebie. — To przecież... to wszystko dla pani. Mało efektowna i błyskotliwa rozmowa? Ja nie spałam po niej całą noc i zapewniam, że on nie spał także.

》Sada chwyciła suszącą się bieliznę, którą uprała jej Etsuko, i poczuła miły zapach płynu do płukania. Jej włosy łonowe ukryły się pod majtkami, piżama przykryła najpierw piersi, tatuaże i ramiona, a potem stopy i dłonie, wszystko z wyjątkiem twarzy. Uderzyła ją myśl, że dookoła ludzie chodzą z odsłoniętymi twarzami. Choć skóra na twarzy przecież jest tą samą, która pokrywa piersi czy uda, nikt nie miał problemu z tym, by akurat tę część ciała wystawiać na światło dzienne. Choć akurat twarzami ludzie różnili się między sobą najbardziej. Sada rozłożyła się na posłaniu i wsunęła rękę pod piżamę. Jej skóra w środku nie różniła się specjalnie od tej na zewnątrz. Tę w środku musiała jednak chować — tylko dlatego, że była nieco zaokrąglona. Tylko dlatego, że porosły ją ciemne włosy. Dlaczego uciekamy przed nagością? I jak to jest, że nagle ktoś chce oglądać kogoś innego nago? Dlaczego choćby „tylko koniuszeczki”? Sada pościągała ze swojej leżącej na poduszce twarzy wszystkie części. Poczuła się czysta i lekka, więc ściągnęła też piżamę i bieliznę. Tej nocy spała nago. Gdy śniła, elementy jej twarzy musiały same wrócić na swoje miejsca. W jej śnie pojawiła się Tae i całą noc głaskała śpiącą nago Sadę. 《 ~ Kanako Nishi, Oczy, nosy, usta, brwi, Tajfuny, 2024, s. 105

Smutek zniknął z jego oczu, zamaskowany z wprawą osoby, która nie od dziś grzebie uczucia na dnie duszy, mając nadzieje, że nie wybuchną.

W Hybrydach tańczono rock and rolla i twista, podrywano i pito, ale podobno tylko piwo i wino. Tam – opowiada Głowacki – rozpoczynał długą noc opętany jak gracz Dostojewskiego manią hazardu kapitan Służby Bezpieczeństwa, postrach pokerzystów, bo kiedy przegrywał, wyciągał rewolwer i zabierał się całkiem konkretnie do popełnienia samobójstwa. Natychmiast pocieszano go i wręczano przegraną kwotę. Nie trzeba było wiele wyobraźni, żeby przewidzieć, czym by się skończyło dla grających znalezienie w mieszkaniu ciała oficera służb specjalnych.

Měl v rukou kufříček a poprvé svěšený ramena. Ale v mých očích vyrostl za tu noc o ohromný kus.

Fabian wstał, z ciekawością pochylił się nad okularem teleskopu. Czerniejące niebo zapowiadało mroźną noc, gwiazdy były podobne do kryształków rozkruszonego lodu. Kosmos trwał w bezruchu jak uwięziony w zimnym szkle. – Jaki sens mają wszystkie inne sprawy? – słyszał za sobą głos Vogta. – Sam patrzę godzinami nie po to, żeby ulegać tandetnym wzruszeniom. Patrzę na wielki spokój. Często tak zapominam o świecie, że czuję, jakbym dosłownie pływał w wielkim spokoju. Teraz puszczają sputniki, żeby i tam naśmiecić. Ludzka bezmyślność i natręctwo nie znają przyzwoitości ani granic. Niech pan patrzy, patrzy, może to ostatnia chwila.

The next morning, I was finally able to have a proper look at the “NOC.” The place looked like some bizarre mountainous Disney Land at first glance. It wasn’t a town and there weren’t any houses to be seen anywhere. It was simply an area that was completely dedicated to having fun in the mountains and on the river. Everything was built on and centered along the large, Nantahala River that flowed swiftly past. There was a restaurant, an amazing outfitting store, gazebos, picnic areas, and places to rent kayaks and rafts to partake in river adventures. It was one of the most unique and fun looking locations I encountered on the journey. DSOH,

Noc sylwestrowa. O jedną więcej? Nie, o jedną mniej.

Trzeba to uczcić. -Co? - zdziwiłam się. - To. - Gestem objął drzewa i trawę, i nas, i zwierzęta, i noc. Wystarczyło tylko przystanąć. Spojrzeć. Żyć. Pomyślałam z żalem o tych wszystkich, którzy gdzieś teraz wyjeżdżają.

Łamią się piersi, trzeszczy kość, próchnieją dłonie, twarze bledną... I wszyscy w jednym zmarli dniu i noc wieczystą mieli jedną! Lecz cienie zmarłych - Boże mój! - nie wypuściły młotów z dłoni! I tylko inny płynie czas - i tylko młot inaczej dzwoni... I dzwoni w przód! I dzwoni wspak! I wzwyż za każdym grzmi nawrotem! I nie wiedziała ślepa noc, kto tu jest cieniem, a kto młotem?

No dobrá. Tohle drzé, nevycválané štěně teď půjde a bude celou noc pít. A kdoví, co ještě.

I dislike weeping", I muttered. "God gave us a variety of ways to get hurt out and do it clean. Blood cleans a wound, tears clean a different kind of wound...

Pod koniec lata, podobnie jak podczas deszczów jesiennych, co noc skalną drogą wspinały się dziwne orszaki tramwajów bez pasażerów, kołysząc się nad morzem. Mieszkańcy dowiedzieli się w końcu, co to jest. I mimo patroli broniących wejścia na drogę ludzie dość często przedostawali się na skały sterczące nad falami i gdy przejeżdżały tramwaje, rzucali kwiaty do środka. Słychać było wówczas, jak tramwaje poskrzypują w letniej nocy, dźwigając ładunek kwiatów i trupów.

Ale czasem zdrada oznacza, że jakiś dom zmiecie nawałnica. W jednej chwili i z taką siłą, że latami nie będzie można go odbudować. A ich dom był piękny. Z jasnowłosą serdeczną mamą i męskim opiekuńczym ojcem, który bardzo kochał swojego sześcioletniego syna. Troszczył się o niego i spędzał z nim dużo czasu. Był wzorem, autorytetem i całym światem. To mu jednak nie przeszkodziło nagle odrzucić własne dziecko niczym puste opakowanie po niesmacznym posiłku. Bezwartościowe i niepotrzebne.

Orzeł czuwał na poddaszu całą noc i teraz nadrabiał braki snu. Snajper potrafi spać w każdych warunkach, bo musi być wypoczęty, jeżeli ma gospodarować swoim czasem i życiem innych. Jaganowi zaświtała myśl, żeby przywiązać mu głowę paskiem do siedzenia. Zrezygnował jednak, bo dojeżdżali już do Szatoj, ostatniego miasteczka, w którym mogli jeszcze napotkać blokadę. A poza tym żołnierz bez paska przy spodniach obniża swoją wartość bojową.

jeżeli Tamiza, która płynęła obok nich, srebrzysta w popołudniowym świetle, przypominała noc dawno temu, gdy księżyc świecił jasno jak szyling, z tą samą dziewczyną i chłopcem na moście. Jeśli kamienie Blackfriars pamiętały kroki ich stóp, myślała sobie: W końcu koło zatoczyło pełen krąg, a oni zachowają milczenie.

Przyjdziesz do mnie we śnie, a następnie W ciągu dnia powrócę do zdrowia. Wówczas noc będzie wynagrodzeniem Beznadziejnej tęsknoty za dnia. — Matthew Arnold

Gdzieś, gdzie noc nie jest treścią wszystkiego, gdzie noc jest lekka i rześka jak zimny, gazowany napój, gdzie mija szybko, bo natychmiast przegania ją nasycony, rozżarzony dzień, od którego kręci się w głowie

Nie celuję ani w ich system myślowy, ani w ich system polityczny, a tylko w sumienie tych komunistów, którzy nim potrząsają jak sztandarem. Chcę przyszpilić tę ich subtelną a świńską zmianę tonu, gdy przewekslowuje się ich na własny teren, to nagłe ujawnienie chytrości, to doznanie fatalne, gdy z nim rozmawiasz, że znienacka światło zmienia ci się w ciemność - że nie masz do czynienia z kimś światłym, a tylko z kimś zaślepionym, jak noc najczarniejsza. Wolnomyśliciel? Tak, na swoim podwórku. Na swoim, fanatyk. Niewierzący? W tobie; w sobie pielęgnujący wiarę z zapałem mnicha. Mistyk, który ucharakteryzował się na sceptyka, wierzący zażywający niewiary, jak instrumentu, tam gdzie to może być przydatne jego wierze. Sądziłeś, że przed tobą ludzka dusza, spragniona prawdy, ale oto błysnęły chytre ślepia polityki. Mniemałeś, że idzie o świadomość, czyli o duszę, czyli o etykę, ale okazuje się, że najważniejszy jest triumf rewolucji.

Netvor odpověděl. Všechno jsem si představil a pochopil jsem - milión let čeká osaměle na někoho, kdo se nikdy nevrátí. Milión let sám na dně mořském. Už to stačí k šílenství. Z oblohy mezitím mizí ptakoještěři, na pevninách vysychají bažiny, přežívají se lenochodi, šavlozubí tygři končí v dehtových jámách a po kopcích se jako bílí mravenci rozbíhají lidé. Mlhový roh houkl. "Minulý rok," řekl McDunn, "plaval kolem majáku celou noc.

Już nie będzie się łaziło W ten mrok nocny, co nas krył Choćby serce jeszcze biło. Choćby księżyc znów się skrzył.   Miecz odrzuca zdartą pochew. Duch odmawia piersiom snu. Miłość niech odpocznie trochę. Serce musi nabrać tchu.   Więc choć noc kochania uczy I zbyt wcześnie wraca brzask Nie będziemy już się włóczyć W księżycowy blask.

Młody i zdrowy mężczyzna ma cały wachlarz możliwych przebudzeń. Najprzyjemniejsze, gdy całują cię w ucho i mówią: „Kochanie… dziękuję, to była niezapomniana noc…”. Co ciekawe, może to być również wariant najstraszniejszy, tylko wtedy czuły głos jest głosem męskim i ma kaukaski akcent.

Miła moja, kochana. Taki to mroczny czas. Ciemna noc, tak już dawno ciemna noc, a bez gwiazd, po której drzew upiory wydarte ziemi — drżą. Smutne nieba nad nami, jak krzyż złamanych rąk. Głowy dudnią po ziemi, noce schodzą do dnia, dni do nocy odchodzą, nie łodzie — trumny rodzą, w świat grobami odchodzą, odchodzi czas we snach. A serca — tak ich mało, a usta — tyle ich. My sami — tacy mali, krok jeszcze — przejdziem w mit. My sami — takie chmurki u skrzyżowania dróg, gdzie armaty stuleci i krzyż, a na nim Bóg. Te sznury, czy z szubienic? długie, na końcu dzwon — to chyba dzwon przestrzeni. I taka słabość rąk. I ulatuje — słyszę — ta moc jak piasek w szkle zegarów starodawnych. Budzimy się we śnie bez głosu i bez mocy i słychać, dudni sznur okutych maszyn burzy. Niebo krwawe, do róży podobne — leży na nas jak pokolenia gór. I płynie mrok. Jest cisza. Łamanych czaszek trzask; i wiatr zahuczy czasem, i wiek przywali głazem. Nie stanie naszych serc. Taki to mroczny czas.

No, sweetheart, you don’t understand,” Noc declared, striding through the door and into the hall. “They didn’t get it. Now they’ll get it.

Frannie, sweetheart,” Noc whispered,

Promise, Franka, I got you,” Noc said.

Náhle téměř střízlivá, chtěla počkat na úsvit, až tenoučký šedý proužek na východě ukončí podivnou noc.

U sopstvenoj zemlji osecam se kao stranac Ja sam jak, ali nemam snage ili moci Kad pobedjujem osecam se kao gubitnik Kad osvane zora ja govorim laku noc Kad lezim imam uzasan strah da ne padnem.

[I] figure, you got your head in a book, you're always alone, even if someone's with you.

Člověk potřebuje zažít noc, aby uviděl den; potřebuje prožít smutek, aby si dovedl vážit radosti; potřebuje neštěstí, aby pochopil štěstí.

Rozumiesz, w metrze przecież w gruncie rzeczy zawsze jest noc, dlatego czas nie ma tu sensu, choćby jak najuważniej go kontrolować. Rozwal swój zegarek, a zobaczysz w co przeobrazi się czas, to bardzo interesujące. Zmieni się nie do poznania. Przestanie być rozdrobniony, rozbity na kawałki, godziny, minuty, sekundy. Czas jest jak rtęć: rozdrobni się go, a on znowu się zrośnie, znowu stanie się niepodzielną całością. Ludzie go oswoili, uwiązali na łańcuszki swoich zegarków kieszonkowych i stoperów i dla tych, którzy trzymają go na łańcuchu biegnie jednakowo. Ale spróbuj go oswobodzić, a zobaczysz: dla różnych ludzi czas płynie inaczej, dla kogoś wolno i ociężale, odmierzany wypalonymi papierosami, wejściami i wyjściami, a dla innego pędzi i zmierzyć go można tylko przeżytymi żywotami. Myślisz, że teraz jest rano? Istnieje pewne prawdopodobieństwo, że masz rację: w przybliżeniu jeden do czterech. Tym niemniej ten poranek nie ma żadnego sensu, przecież on istnieje tam, na powierzchni, gdzie nie ma już życia. W każdym razie nie ma tam już ludzi. Czy ma znaczenie to, co dzieje się na górze, dla tych, którzy nigdy tam nie bywają? Nie. Dlatego też mówię ci "dobry wieczór", a ty, jeśli chcesz, możesz odpowiedzieć "dzień dobry". A co do samej stacji, to nie posiada ona w ogóle żadnego czasu, no może oprócz jednego, przedziwnego: dziś jest czterysta dziewiętnasty dzień i jest to odliczanie wsteczne.

Rano, o bladym świcie, ludzie wychodzili do roboty. Jedni z rozpaczą – że idą tyrać za parę groszy, drudzy odprowadzali ich nienawistnym spojrzeniem, że w ogóle mają dokąd pójść. Wracali o bladym zmierzchu – noc go wygnała, noc go przygnała, a co lepsze – też nie wiadomo.

Where did you take your certification exam?” doesn’t allow for the possibility that they didn’t take a certification exam. Multiple questions in one. Questions should only ask one thing. For example, “Are you notified of failures by your customers and the NOC?” doesn’t tell you which part of the question your respondent was answering for. Customers? the NOC? Both? Or if no, neither? Unclear language. Survey questions should use language that your respondents are familiar with, and should clarify and provide examples when necessary. A potential weakness of many survey questions used in business is that only a single question is used to collect data.

Leading MSO in India Fastway group is pioneer in digital entertainment services and dominant market leader in this space. Fastway has an internet arm Netplus Broadband which is 100% subsidiary of Fastway group and fastest growing ISP in the region providing Next-Gen Services. Netplus Services Includes: Service reach in 300+ cities over 10000 KM of underground & 16000 KM last mile FTTH network. Service reach by 14K+ channel partners. Netplus services are available in Punjab, Himachal Pradesh, Haryana, Chandigarh, Rajasthan, Uttar Pradesh, Uttarakhand and Jammu & Kashmir. High-speed broadband services. Fastest growing broadband service provider with 3 lac customers and 300+ towns launched. 1st service provider to launch 1000 Gig plan and smart telephony services in the region. State of art NOC with peering and cashing with all major content providers. Leading 2000+ Enterprise customers. We are recognized organization directly involved in providing Wi-Fi solution under govt. Smart city projects. Netplus Core Strengths: Next-Gen Services including Broadband , IPTV | OTT & Voice. Truly unlimited plans. Affordable & economical pricing. Service reach – 14K+ channel partners. Technology: Fiber to the home – (FTTH) FTTH is the installation and use of optical fiber from a central point directly to individual residences, apartment buildings to provide unprecedented high-speed Internet access. FTTH increases the connection speeds available to computer users. FTTH promises speeds up to 1000 Mbps and can deliver a multitude of digital information -- video, data, more efficiently. Fixed Line Services – Smart Telephony Netplus Next Gen “Smart Telephony Services” works over broadband Network and will offer Unlimited local & STD Calling. This service offers customers HD quality voice calls along with faster call set up time and host of new features.USP of this service is that calls can be received both from Fixed line and Mobile.Including Freedom of Movement within WIFY. IPTV & OTT Services The Only organization giving Quad Play experience to users across North India. IPTV stage gives quick access to many channels, combined with alternatives and imaginative administrations, for example, Video-on-Demand and Catch Up TV for watchers who need to watch a program post-communicate. One of the areas where Netplus is going to emphasize on with its new offerings is the use of Smart Home Solutions. Using the FTTH services, users will be able to take hold of their Surveillance Cameras, smart connected Speakers, IP TV, Smart Plugs, Alarms , Video Doorbells and more. 5th floor OPP GURDEV HOSPITAL THE GRAND MALL H BLOCK Ludhiana 141012 Telephone: +91-70875-70875

As far as she was concerned, NOC for Dirk meant Noxious Obnoxious Cretin.

POLÁMAL SE MRAVENEČEK Polámal se mraveneček, ví to celá obora – o půlnoci zavolali mravenčího doktora. Doktor klepe na srdíčko, potom píše recepis: „Třikrát denně prášek cukru, Bude chlapík jako rys.“ Dali prášku podle rady, mraveneček stůně dál, celý den byl jako v ohni, celou noc jim proplakal. Čtyři stáli u postýlky, pátý těšil: „Neplakej! Zafoukám ti na bolístku, do rána ti bude hej!“ Zafoukal mu na ramínko, pohladil ho po čele, hop! a zdravý mraveneček ráno skáče z postele!

The Guardian reported that a beluga whale named Noc had, after seven years in captivity, begun to mimic human speech. Belugas, members of the toothed whale family along with dolphins, have been nicknamed “the canaries of the sea,” for their expressive vocals.

Nemôžete od nich vypýtať deky aj pre nás?“ navrhol Rumbledale. Noc bola mrazivá a kúpeľ v potoku ho veru nezahrial. Steny vozidla boli taktiež príšerne studené. „Určite nám nejaké dajú. Aj s hromadou vankúšov pod zadok a teplým čajom,“ odbil ho sarkasticky Sorrow. „Ešte vás nikto nezajal?“ „Povedal som vám, že už som sedel v base, ale zajatec? Som v tomto skrátka nový, nepoznám všetky nuansy tejto profesie,“ odsekol mechanik.

I hated the oppressive heat of the summer. I hated sweating and squinting and shifting around uncomfortably, knowing relief wouldn’t come for a while yet.

Noc, I fear you’re making excuses because you hold feelings for me and this allows you not to see me for me. Or the me I used to be before all that occurred.

Prologue Amit reflects on his journey as a Niyojit Shikshak (contractual teacher) in Bihar. He recounts how a hopeful government job became a nightmare filled with caste bias, corruption, and false accusations. The prologue sets a tone of betrayal, resilience, and the fight for justice. Chapter 1 – The November Confusion Amit and his friend Keshaw are torn between staying in their current school or joining as permanent BPSC teachers. They weigh job security against family responsibilities and the emotional toll of leaving their home postings. Chapter 2 – Document Struggles Amit and Keshaw face bribery demands while trying to obtain No Objection Certificates (NOCs) and dues clearance. Their determination and resistance to corruption highlight the flawed administrative system. Chapter 3 – First Day at New School Amit joins UMS Bishnupur Bande. The school environment appears friendly. He meets new staff and students, sensing both warmth and the undercurrents of future conflicts. Chapter 4 – Teacher Bonding Amit bonds with young male teachers—Raj, Niraj, Zeeshan, and Sadan. Their unity and liveliness trigger jealousy among female teachers, especially Nivedita, who quietly begins observing and plotting. Chapter 5 – Rising Popularity and Innocent Bonds Amit’s English classes earn student admiration. Priti, a bright and expressive girl, becomes especially close. Innocent gestures and appreciation from students create joy but foreshadow trouble. Chapter 6 – Insecurity and Politics Nivedita, threatened by Amit’s popularity, starts manipulating narratives. Gossip spreads. Meanwhile, Niraj’s behavior with female students raises eyebrows. The seeds of conspiracy are planted. Chapter 7 – Gossip and Exposure Raj and Amit discuss suspicious behavior by Niraj, particularly his inappropriate interest in female students. They uncover Niraj’s troubling pattern, but fear gossip spreading to outsiders. Chapter 8 – Nivedita’s Hidden Desires Nivedita’s personal loneliness leads her to a secret physical relationship with Niraj. She uses this bond to tighten her grip on school politics and boost her ego. Chapter 9 – Jealousy and False Accusation Raj, jealous of student Shweta’s friendship with Zeeshan, anonymously accuses them of misconduct. When his lie is exposed, he is forced to confess and apologize, learning a bitter lesson. Chapter 10 – Raj’s Manipulation Raj tries to win Khusboo’s affection by manipulating Amit and spreading lies. Though his initial attempt fails, Khusboo softens toward him, creating romantic tension. Chapter 11 – Lies and Mistrust Spread Raj strategically spreads misinformation about Amit to both Khusboo and Niraj, stirring conflict. Khusboo confronts Amit, while Niraj falsely believes Amit has betrayed him. A rift begins. Chapter 12 – Crossing Limits Niraj’s actions toward female students, including inappropriate touching, become evident. Nivedita humiliates Khusboo for minor issues, while resentment and discomfort grow among staff and students. Chapter 13 onward (summary continuation idea): The rest of the chapters gradually unravel the conspiracy against Amit. He becomes a victim of coordinated false allegations involving manipulated students and jealous staff. Amid institutional silence and caste-biased politics, Amit fights to prove his innocence. Relationships shift, some allies emerge, and Amit’s character is tested as he faces suspension, betrayal, and emotional breakdowns. Eventually, the truth begins to surface, but not before Amit pays a heavy price. The novel concludes with resilience, as Amit prepares for justice—not just for himself, but for every teacher wronged by a corrupt system. The Teacher by Anurag Bikram

Kiedy wsuwaliśmy zwłoki do worka, widzieliśmy niewiele larw – ledwie garstkę. Teraz było ich tam całe mrowie, dosłownie dziesiątki tysięcy. Jeden ze studentów zapytał, skąd się tam wzięły. Czy w ciągu czterdziestopięciominutowej podróży powrotnej na uniwersytet mogło dojść do jakiegoś masowego wylęgu? Wyjaśniłem, że czerwie były tam od początku, a w tym przypadku chodziło tylko o błędną ocenę pory dnia. Czerwie nie lubią słońca, więc jeśli ciało leży na otwartej przestrzeni, w ciągu dnia chowają się pod skórą. Gdy zamknęliśmy ciało w nieprzejrzystym czarnym worku, larwy uznały, że zapadła już noc, więc wyszły żerować na zewnątrz.