Ni Ki Quotes

Knjiga je nekaj več kot besedna struktura. Je dialog, ki ga začne s svojim bralcem. Ta dialog je neskončen, književnost je neizčrpna, in to zaradi zelo preprostega razloga - ker je vsaka knjiga taka. Knjiga ni stvar brez komunikacije: je razmerje, je opora neštetih razmerij.

Lahko nam je hudo, lahko trpimo, lahko delamo napake, lahko vse zgubimo, lahko nas boli, lahko storimo nekaj nepopravljivega, lahko tavamo v temi, lahko se počutimo krive, nesrečne in ne razumemo, kaj se nam je pripetilo ... Vendar ni nikoli srca, ki bi bilo odveč v našem življenju.

Cza­sem li­nia męskiego kar­ku może zmienić całe two­je życie. Sposób, w ja­ki sięga on do kie­sze­ni po drob­ne, po­wodu­je skur­cz ser­ca i chłód dłoni. To, jak do­tyka twe­go łok­cia lub nie za­pięte­go gu­zika man­kietu koszu­li, budzi w to­bie de­mony, których is­tnienia nikt nie był świadom.

Oseba, ki je vključena v nasilje, rani globoko, kajti zdrava in uravnotežena duša ni sposobna prizadeti druge.

Mar ni ženska zemlja, luna, hiša? In ni moškega, tudi največje barabe, največjega ženomrzca in samca, ki ni vsaj enkrat v življenju začutil želje, da bi pokleknil pred žensko. Za ves trud, ki ga opravlja v veliki mreži življenja.

A tako kakor mi nekoč iz strahu niso dovolili mojega strahu, me zdaj spet iz strahu ne upajo pustiti v moji bolečini. Ko rečejo, da moram živeti naprej, hočejo, da grem na morje, da berem, da si kupim novo krilo. Ker edino to bi pomenilo, da so mi dali sebe dovolj, da me niso zapustili, ker edino to bi pomenilo, da niso ostali razoroženi v skrbi zame. A to rečejo tudi, ker vem, da je žalost, tako kot bolezen, moteča, in da je ni primerno brez kontrole preglasno in predolgo kazati naokrog; malo da, malo, ravno prav, tiho, umaknjeno, preveč pa ne. Vsaj ne tam, kjer jo lahko vidijo vsi. Vsaj ne tam, kjer med neobremenjene zanaša nemir. In vsaj ne tam, kjer pomeni poraz. Poraz pred utvaro, da je kljub vsemu vse dobro in prav, in poraz pred smrtjo samo. Ker ko žalujemo za tistimi, ki so že šli, smrt prav enako kakor takrat, ko se reče "rak", udari v nas z vso močjo. In ko udari, vsa upanja, da je za nas mogoče pa le ni, ugasnejo v temi, skozi katero ne seže naš pogled.

Ko se uprete zasvojenosti in izberete, da boste postali celoviti, se uravnate s svojo nefizično pomočjo. Delo, ki ga je treba opraviti, je vaše, toda vedno vam je na voljo pomoč. Nefizični svet, dejanja vaših vodnikov in učiteljev, se dotikajo vašega sveta na veliko načinov- z mislijo, ki prinaša moč, s spominom, ki vas spomni, s pojavom presenečenja, ki krepi. V nefizičnem svetu je veliko radosti, ko se duša osvobodi svoje negativnosti in se kakovost njene zavesti pomakne navzgor v višje frekvence Luči. Zato ne trpite v samoti. Saj je sploh ni.

Nobenega razkritja ni v očeh, vidim njegovo smrt in njegov prah, ki se sprijema v grudice in nato znova postaja njegovo telo. Torej je res, umrl je. Da me ne bi nikoli več ljubil. In razumem boj, ki ga je sprejemal, sam, tisto noč in vse življenje. Narobe sva storila, da nisva umrla na začetku.

Ali ni žalostno, da se mora naravni zakon sploh zagovarjati? V diskusijah, ki se neogibno znova in znova razvnemajo, mora človek končno le uvideti, da se moramo učiti od živali, kajti človek je resnično edino kuhajoče živo bitje na zemlji. In samo človek pije mleko po odstavitvi in samo človek jemlje zdravila!

Mladost je slepa, kljubovalna zver, ki je lačna, a ne je, ker se sramuje jesti; ki ji ni treba drugega, kakor da namigne vedno naklonjeni ji sreči, ko gre mimo po cesti, naj se ustavi, a ji ne namigne; ki pušča, da tok časa brez haska odteče mimo nje, kakor da bi bil voda - taka zver, ki ne ve, da je zver, je mladost.

Osebnost, ki ni celovita, živi razdvojeno, kar predstavljajo posamezne barve ali njihove kombinacije. Osebnost, ki ni razdvojena, živi celovito, kar predstavlja bela svetloba. Osebnost, ki izgubi stik s svojo dušo, ki izgubi izvir Luči, je osebnost, ki je postala sposobna tega, čemur rečemo zlo in kar predstavlja črnina.

Osebnost se zanima zase. Rada ima vznemirjenje. Ni nujno, da je odgovorna, skrbna ali ljubeča. Duša je energija univerzalne ljubezni, modrosti in sočutja. Ustvarja s temi energijami. Osebnost razume moč kot nekaj zunanjega in jo zaznava kot tekmovanja, grožnje, dobitke in izgube ter jih primerja z drugimi. Ko se uglasite z svojo osebnostjo, daste moč kraljestvu petih čutov, zunanjim okoliščinam in predmetom. Sami si odvzemate notranjo moč. Ko se začnete zavedati svojega duhovnega jaza in izvora, svoje nesmrtnosti, ko izberete in živite v skladu s prvim in šele nato s fizičnim, zapolnite vrzel, ki obstaja med osebnostjo in dušo. Doživljati začnete duhovno moč.

A čeprav so imele stvari v njegovi hiši neizmerno svobodo in so se kopalniške brisače sončile na tleh spalnice, slovarji pa počivali na straniščnem kotličku, je bil moj raztreseni dedek izredno discipliniran bralec. Branja ni nikoli zaključil sredi strani, še manj sredi stavka. Kadar je bral, se ni dal motiti, četudi je zvonil hišni zvonec ali pa je nekaj ričetu podobnega kipelo na štedilniku v kuhinji. Poglavje je vedno prebral od začetka do konca, če pa so bila poglavja predolga, je z branjem zaključil na koncu prvega odstavka na levi strani. Zato je bilo preprosto ugotoviti, kje je dedek prejšnji večer zaključil z branjem, ugotoviti, kateri stavek je bil zadnji, ki ga je v življenju prebral.

Od vseh navad, ki jih ima sodobni človek, je prebiranje dnevnega časopisa gotovo ena najslabših. Zjutraj, ko je glava najbolj odprta, se vanjo vsuje zlo, kar ga je prejšnji dan pridelal svet. V preteklosti je zadostovalo, da nisi bral časnikov, pa si bil rešen. Danes to ni več mogoče; obstajajo mediji in dovolj je, da jih vklopiš za sekundo, pa te zlo že naskoči in prodre vate.

… To je bila svetloba, ki si je še trenutke pred tem ne bi mogla predstavljati in tudi zrak je bil tako topel in miren, da bi travnik ne mogel biti bolj nebeški. Ko sva pomislila, da to ni bil osamljen pojav, ki se ne bo zgodil nikoli več, temveč da se bo dogajal večno, ob nešteto večerih, in razsvetljeval ter pomirjal najnovejše otroke, ki bodo hodili tamkaj, se je zdel še veličastnejši.

Čudno, ko zdaj podoživljam čustvene boje tistih časov, dobim vtis, da moja velika mladostniška kriza ni nastopila, kakor se praviloma dogaja, ko sem odraščala v dekle, ampak v otroških letih. Pri dvanajstih, trinajstih štirinajstih sem že imela neko svojo žalostno trdnost... Vse je bilo le ena izmed naštetih malih vlogic, ki sem jih morala odigrati, če sem hotela imeti mir... Niso nas vzgajali za doslednost, temveč za prilagodljivost.

Oseba, ki išče odnose z drugimi samo, da bi zadovoljila lastne potrebe (čustvene, spolne) bo ugotovila, da je vsak odnos v bistvu enak, da so ljudje v njenem življenju nadomestljivi, da so izkušnje s prvim in izkušnje z drugim v bistvu enake. To je vodoravna pot. Vsaka nova izkušnja v resnici ni nova. Je bolj ali manj ista stvar. Če želimo doživeti pravi in globok odnos, to zahteva, da se približamo in vzpostavimo odnos z zabestjo in skrbjo za drugega. To je navpična pot.

Biyolojide eskiden beri işlenegelen bir günah, özelliğin tanımıyla özelliğin kendisini birbirine karıştırmaktır. Örneğin ''güzellik'' tanımını mavi gözlü olma diye yaparsak, o zaman tabi ki de ''güzellik geni''ni bulabiliriz. ''Zeka''yı sırf belli bir testteki, sırf belli bir tip problemi çözme performansı olarak tanımlarsak, o zaman tabi ki ''zeka geni'' bulabiliriz. Genom kendi kurgularımızın genişliğinin veya darlığının bir aynasıdır yalnızca; Narkissos'un suda yansıyan yüzü.

Roke imam na mizi, ne premikam se več, ne dotikam se več čopa, ničesar več ne počnem, ni časa, ni volje za pretiravanje. Vse je že tu. In vem, da tudi njemu ni tako dobro, kot se zdi, da obstaja nekaj, česar mi ne pove med tolikimi stvarmi, ki mi jih pripoveduje s svojimi komaj malce zabuhlimi očmi, z več podočnjaki kot nekoč, zaznamovanimi z rahlimi gubicami, ki mu tako lepo pristojijo, gubicami njegovih nasmehov, vseh nasmehov ob vseh priložnostih daleč od mene, od tod. Nepotrebnih.

Če se dotakneš drevesa, ni nič drugače, kot če se dotakneš kakšnega drugega živega bitja, pravzaprav je še lepše. Zakaj? Če recimo potrepljam psa po glavi, res da zatipam nekaj toplega in trepetavega, vendar zmeraj čutim, da je zraven še nekaj, kar mu odvrača pozornost, bodisi da mu kruli v želodcu, bodisi da se mu toži po nekomu, bodisi da se samo spominja hudih sanj. Razumeš? V psu je preveč misli in preveč potreb, tako kot pri čoveku. Ali bo lahko miren in zadovoljen, ni odvisno samo od njega. Pri drevesu pa je drugače. Od takrat, ko vzklije, pa do takrat, ko umre, nepremično vztraja na istem mestu. Med vsemi bitji sega s koreninami najbližje srcu Zemlje, s krošnjo pa najbližje nebu. Sokovi v njem se pretakajo od zgoraj navzdol in od spodaj navzgor. Širi se in krči, kakor mu veleva dnevna svetloba. Čaka na dež, čaka na sonce, čaka zdaj na ta letni čas, potem na naslednjega, čaka na smrt. Od vseh stvari, ki mu omogočajo življenje, ni prav nobena odvisna od njegove volje. Obstaja in to je vse. Ali zdaj razumeš, zakaj je božati drevesa lep? Ker so trdna, ker dihajo tako počasi in umirjeno, tako globoko.

Vsako dejanje, misel in občutek spodbudi namen in ta namen je vzrok, ki obstaja kot vzrok s posledico. Če smo soudeleženi v vzroku, ni mogoče, da ne bi bili soudeleženi tudi v posledici. Na ta najglobji način smo odgovorni za vsako svoje dejanje, misel in občutek, kar pomeni, za vsak svoj namen. Mi sami bomo deležni sadu vsakega svojega namena. Zato je pametno, da se začnemo zavedati mnogih namenov, ki dajejo sporočila našim izkušnjam, da razvrstimo, kateri nameni ustvarjajo katere posledice, in izbiramo svoje namene glede na posledice, ki jih želimo ustvarjati.

Včeraj sem šla na večerjo z Libby, prijateljico iz gimnazije. Pred kratkim je ugotovila, da je noseča, in ta misel ji ni prinesla niti trenutka veselja. Njeno razmerje prej ni bilo resno, zdaj pa je to naenkrat postalo. Začela sta iskati stanovanje, ki bi ga kupila. Ko je pripovedovala, mi je bilo jasno, da bo to past - kako jo lahko otrok z njenim novim partnerjem ujame v past, v novo življenje. Že se je okrog nje dvigala arhitektura, kot bi raslo mesto, v hitrem posnetku. Stolpnice so švigale kvišku; nov partner, nov otrok, nova primožena družina, nov dom. V njej raste otrok, zunaj nje pa se dvigajo zidovi.

Osebnosti, ki se zaveda svoje razdvojenosti in se zavestno bori, da postane celovita, ni treba ustvarjati negativne karme, da bi se razvila, da bi se naučila ustvarjati odgovornost, da bi pridobila avtentično moč. Ko se zavestno borite z izbiro med hotenji svoje osebnosti in potrebami svoje duše, ste v dinamiki, s katero se lahko razvijate brez ustvarjanja negativne karme. To je dinamika skušnjave. Skušnjava je sočuten način Vsemirja, da vam dovoli, da greste skozi to, kar bi bila škodljiva karmična dinamika, če bi pustili, da bi se fizično izrazila. Je energija, s katero je vaši duši milostno dana priložnost, da gre v prostem teku skozi življenjsko učno uro, skozi položaj, ki se ga da, če ga jasno razumete, odstraniti in pozdraviti v mejah svojega zasebnega sveta energije, ne da bi ga izlili v večje energetsko polje drugih duš. Skušnjava je generalka za karmično izkušnjo negativnosti. Celotna dinamika skušnjav je sočutna pot, ki vam omogoči, da vidite možna tveganja in se očistite, preden lahko vplivate na življenja drugih. Je oblika vabe, v katerih se negativnost sočutno potegne iz vas, če to razumete, preden ustvarite karmo. Ko se odzovete na vabo, se očistite, ker se začnete zavedati, in vam v resnici ni treba doživeti izkušnje. Očistite se, ne da bi ustvarjali karmo in sodelovali z drugimi dušami. Kako krasna je skušnjava. Je magnet, ki vleče vase zavedanje k temu, kar bi ustvarjalo negativno karmo, če bi ostalo nezavedno.

To ti ja pričam, mantijo!" - sada Jovan preuze loptu. "To! Izvlače iz sebe najveće nečoveštvo onda kad misle da zastupaju Boga, spaljuju veštice, vidi ti to! A što? Što ne puste Boga, kad već ima taj lepi tačni kantar? Što ga ne puste da on odmeri ko je kol'ko kriv? Ti reče da ima i bič, pa neka onda on izbičuje koga treba kad mu odu gore na istinu, a ne ljudi to da rade! E, zato ja ne dajem ni dve pare na to sve šta ti propovedaš! Ja živim svoje i ne diram nikoga, a Bog i dobro i zlo neka rade šta god oće. A ne da lajem u prazno ki ovi što se zovu dobri ljudi, a kad na njih daš taj božji bič u ruke... Tad su gori od svakog dušmana, jer im se može, to je za dobro dobra, a? Nije, nego nemaju u sebe snagu da budu stalno zli, to čuči u njih tako... i onda glume dobrotu. Čekaju opravdanje da se pokažu kak'i su. Takvi isti ki ti, mantijaši debeli!

Ko je Jean Valjean odšel od škofa, smo videli, je stopil iz vsega, kar je bila do tedaj njegova misel. Ni se zavedal, kaj se dogaja v njem. Upiral se je starčevemu angelskemu dejanju in njegovim blagim besedam. “Obljubili ste mi, da postanete poštenjak.” “Odkupil sem vašo dušo. Vzamem jo duhu pogubljenja in jo darujem Bogu.” – Nenehoma ga je to podiralo. Taki nebeški prizanesljivosti je postavil nasproti napuh, ki je v nas kakor trdnjava zla. Nagonsko je čutil, da je duhovnikovo odpuščanje največji napad in najhujši naskok, ki ga je kdaj majal; da bo njegova zakrknjenost dokončna, če se otrese te dobrotljivosti; če se pa vda, se mora odreči sovraštvu, s katerim os v toliko letih napolnila njegovo dušo dejanja drugih ljudi, in mu je gódilo; da mora to pot zmagati ali pa biti poražen in da se je vnel boj, silen in odločilen boj med njegovo hudobnostjo in dobroto tega človeka.

Yahudilerin Filistin'e yerleşme düşüncesi, daha başından yapay, zorla­ma bir ülkü olarak görünüyordu bana; ve işin daha da kötü yanı, bu düşüncenin, Avrupa hayat tarzına özgü bütün o çapraşık yön­temlerin, çözümsüz sorunların, onlar olmadan daha mutlu, daha barış içinde hayatını sürdürebilen bir ülkeye bulaştırılması tehlike­sini de beraberinde getiriyor olmasıydı. Yahudiler buraya, yurdu­na dönen kimseler gibi gelmiyorlardı; ülkeyi Avrupalı modellere uygun, Batılı amaçlara göre tasarlanmış bir yurt haline getirmek ni­yetini güdüyorlardı daha çok. Sözün kısası, evin içindeki yabancı­lar durumundaydılar. Ve bunun için de, Arabların kendi yurtları­nın göbeğinde bir Yahudi yurdunun oluşturulması fikrine karşı ke­sin bir direniş göstermelerinde herhangi bir haksızlık yoktu bence; tersine, görüyordum ki haksızlığa uğratılan, zora koşulan taraf Arablardı ve bu haksızlığa karşı meşru bir savunma eylemi içinde bulunuyorlardı.

Şehrin kurucusuna hürmeten yaptığı tumturaklı saygı nöbetlerine devam eden Boncuk tam bir toplum mühendisiydi çünkü az evvel pagan tapınağı öperken şimdi de Keros tapınağının yanındaki Severus Surları’na tırmanmış ve karşısına çıkan Isapostolos kaidesi ve ardından yükselen Kutsal Havariler Kilisesi’ni göstererek istavroz çıkarmıştı. Hava bulutlu olmasına rağmen bu kilisenin som altından kubbesi öyle davetkar parıldıyordu ki kalabalık kimsenin telkini olmaksızın minik adımlarla bu kiliseye girmişti. Herhalde en az kendisi kadar sahtekar olan imparatorluğun kurucusu Konstantin’e sevgisini kontrol edemediğinden olsa gerek Boncuk da en öndeydi. Bu kalabalığa kilisenin hemen yanındaki imarethaneye sığınan evsizler ve dilenciler de eklenince mabedin kapıları kendiliğinden açıldı yahut bu dehşetli hareketliliği görüp kaçan rahiplerin aklına kapıları kilitlemek gelmedi. Kapıyı aralayıp zemini kaplayan kızıl akik taşları üzerinde yürüyen Boncuk, on üç sıralı lahdin tam ortasında bulunan ve diğerlerine göre daha görkemli olanın kapağını itmek için davrandığında kalabalık hemen el attı ve sürülen taşın altından Allah’ın yeryüzündeki naip hükümdarı Konstantin’in cesedi çıktı. Artık havanın kuruluğundan mı yoksa lanetli metal altının kurtları böcekleri kaçırmasından mıdır nedir bilinmez, ceset yer yer diriydi. Ortaya çıkan dehşet verici koku kapağı açanların çil yavrusu gibi dağılmasını sağlasa da Boncuk aklını kaçırmış gibi davranmaya fasılasız devam ediyor ve Konstantin’in kellesini kaldırmış ona sarılıyordu. Sonra ne olduysa bir anda kafatasını yere düşürmüş gibi yaptı ve istifini bozmadan lahde elini daldırdı. Önce cesedin parmaklarındaki koca koca altın ve elmas yüzükleri çıkarıp kendine parmaklarına geçirdi ve sonra da cesedin başucunda duran tomar tomar yazmayı koynuna attı. Ardından iki yüz yıl evvel hakkın rahmetine kavuşan imparatorun eline iliştirilen altın kılıcı alıp kaldırdı. Havada belli belirsiz dolanan ışık harelerini kılıcın parlak yüzeyiyle yakalayıp coşkun ve bir o kadar da şaşkın bir halde kiliseyi dolduran insanların yüzüne tutan Boncuk nereden estiyse şunları söyledi tam o anda; “Gölgelerin gücü adına, güç bende artık!...

Le premier empereur est appelé l'Empereur du Ciel. Il a déterminé l'ordre du temps qu'il a divisé en dix troncs célestes et douze branches terrestres, le tout formant un cycle. Cet empereur vécut dix-huit mille ans. Le second empereur est l'Empereur de la Terre ; il vécut aussi dix-huit mille ans : on lui attribue la division du mois en trente jours. Le troisième empereur est l'Empereur des Hommes. Sous son règne apparaissent les premières ébauches de la vie sociale. Il partage son territoire en neuf parties, et à chacune d'elles il donne pour chef un des membres de sa famille. L'histoire célèbre pour la première fois les beautés de la nature et la douceur du climat. Ce règne eut quarante-cinq mille cinq cents ans de durée. Pendant ces trois règnes qui embrassent une période de quatre-vingt-un mille ans, il n'est question ni de l'habitation, ni du vêtement. L'histoire nous dit que les hommes vivaient dans des cavernes, sans crainte des animaux, et la notion de la pudeur n'existait pas parmi eux. A la suite de quels événements cet état de choses se transforma-t-il ? L'histoire n'en dit mot. Mais on remarquera les noms des trois premiers empereurs qui comprennent trois termes, le ciel, la terre, les hommes, gradation qui conduit à l'hypothèse d'une décadence progressive dans l'état de l'humanité.

Vsak medsebojni odnos je del stalne učne dinamike. Ko vplivate drug na drugega, je del te dinamike iluzija. Zaradi te iluzije lahko vsaka duša dojame,kaj mora razumeti, da se bo zdravila. Kot predstava v živo predstavlja položaje, ki so potrebni, da bodo postali celoviti tisti vidiki vaše duše, ki potrebujejo zdravljenje. Z iluzijo se učimo- Pripada osebnosti. Iluzijo boste zapustili, ko boste umrli, ko se boste vrnili domov. Vendar lahko osebnost, ki živi v ljubezni in Luči, ki gleda skozi oči svoje duše, če govorimo metaforično, gleda iluzijo, ne da bi jo hkrati potegnilo vanjo. To je osebnost, ki dopusti, da se avtentična moč izrazi. Iluzija je izjemno tesno povezana s potrebami vsake duše. Vsak položaj je vedno namenjen vsaki osebi, ki jo zadeva. Ne morete naleteti ne in tudi ne boste naleteli- niti za hip ne- na nobeno okoliščino, ki ne bi bila neposredno in takoj namenjena potrebi vaše duše, da se zdravi in dosega celovitost. Iluzijo za vsako dušo ustvarjajo njeni nameni. Zato v iluziji vedno mrgoli najustreznejših izkušenj, s katerimi lahko zdravite svojo dušo. Iluzija je prilagodljiva. To pomeni, da posamezne duše, ki so sodelovale pri nastanku iluzij , nimajo svoje neodvisnosti pri tem, kar je v iluziji ustvarjenega skupaj. Pomeni, da ni zaznave, ki se je ne da pozdraviti, kot tudi ni namena, ki se ga ne da spremeniti ali zamenjati z drugim. Bistvo duhovne psihologije je razumevanje, kako iluzija nastane, kako deluje, razumevanje dinamike, ki leži za njo in vloge, ki jo igra pri evoluciji duše.

Bacon da Descartes da biri empirist, öbürü rasyonalist yoldan insan aklının doğuca ve aracısız olarak doğal gerçekliğe yönelip doğal olgular arasındaki nedenselliği saptayabileceğine inanırlar. Oysa Vico, çağının temel eğilimine tamamen karşıt bir tutumla şunu sorar: Acaba gerçekten de fiziksel dünya hakkında bir nedensel bilgiye ulaşabilir miyiz? Onun bu soruya verdiği yanıt, kendi döneminin ve tüm yeniçağın bu soruya verdiği yanıta karşıttır: Bizler ancak kendimizin neden olduğu ve kendimizin yaptığı şeyi nedensel, temelli ve doğru olarak bilebiliriz. Oysa doğa bizim yaptığımız ya da nedeni olduğumuz bir şey değildir; doğayı yaratmadığımıza, tam tersine yaratılmış bir şey olduğumuza göre, bizlere doğayı doğrudan ve yetkin olarak tanıma yolu açık değildir. Bizler, Descartes'in formulüe ettiği şekliyle, matematiğin idelerinden yararlanıp deney ve gözlem yoluyla doğayı ''bilimsel'' olarak ele aldığımızda ''gerçek'' doğal nedenleri değil, düşünme gücümüzün soyut tasarımlarına ve duyarlık yetimizin bize sağladığı duyumlarımıza açık olduğu kadarıyla doğanın ''bize görünen nedenleri''ni saptamakla yetiniriz. Descartes'in sarıldığı rasyonel kesinlik (..) ancak görünür gerçekliğin bilgisini elde etmede bize hizmet edebilir. (..) Descartes matematiksel idelerin kesinliğini, apaçıklığını vurgulamakta haklıdır; ama o, ideleri bizim yarattığımızı atlamış, onları Tanrı'nın doğuştan içimize yerleştirdiği şeyler saymış ve onlarda bulduğu kesinliği doğaya taşımaktan çekinmemiştir. Vico için ise sayılar, geometrik şekiller, doğanın gerçeğini bilmek için asla zemin oluşturamayacak soyutlamalardır. (..) Sayılar ve şekiller ''toplumların doğası'' hakkında ne ifade edebilirler ki?

Kakor v odgovor na to novo stvarnost je Gabriele govoril o demokraticnosti in o dobrem sozitju v nasi obmorski dezeli, in pritem so njegove oci begale od mene k dolgim rezancem na mizi, pa spet k meni, kakor da dvomijo, ce bom verjel novim besedam. In priznam, da se mi je, ko sem ga poslusal, njegovo razodetje zdelo cudno, in res sem pomislil, da ima za tiste izraze o bratstvu najbrz poglavitno zaslugo neponovljivo okolje, v katerem so bili izreceni; ker v dokoncni enakosti v gladu in pepelu res ni bilo mogoce se misliti na trmo o dozdevnih prednostih in razlockih. Prav zato pa se mi je zdelo neumestno, da mi po toliko letih skupnega bivanja na istih ulicah in na istem obrezju somescan, pripadnik italijanske elite, prvic govori v cloveskem jeziku prav tukaj, kjer je bilo vse clovesko postavljeno na tehtnico; in ceprav sem se zavedal, da je nespremenljiva enakost obsojenih teles odrinila stran vse zapreke, sem se vendar upiral misli, naj bi skupni strah pred pecjo botroval pri spocetju novega bratstva. Strah je bil namrec substanca nase skupnosti ves cas, od konca prve svetovne vojske, od tistih dni, ko so knjige s polic nasih knjiznic stresli pred Verdijev spomenik in se radovali zubljev, ki so jih pozirali. In potem je bil strah nas vsakdanji kruh, ko so postajali pogorisca nasi odri v predmestjih, ko je fasist streljal celo na slovenskega pridigarja v templju ob Kanalu, ko je vaski jeticni ucitelj s svojo slino kaznoval ustnice dekletca, ki se je predrznilo spregovoriti v rodnem jeziku. Ali ni bil ob vsej tej preteklosti zakasnel vznik prijateljske besede v krematorijskem svetu? Ali se ti trzaski italijanski clovek pribliza samó takrat, ko preti tudi njemu unicenje?

Hz. Yuşâ (A.S.) öğrenmek istedi: "Seninle ilk tanıştığımız zaman, burasına bir yerden bahsetmiştin. Orası neresidir?" Adam düşündü. Hz. Yuşâ (A.S.) sorduğuna pişman oldu. Teklif etti: "Eğer yaranı, sıla hasretini deşeceksem, sus." "Hayır. O yara kabuk bağladı artık. Sana nasıl anlatacağımı düşünüyordum." "İyi öyleyse." Adam şöyle başladı: "Önümüzdeki vadi içinde akan Erden Nehridir değil mi?" "Evet." "Güneydeki Lût Denizine dökülür." "Öyle." "Nehir kuzeyde Taberiye gölünden su alır." "Doğru." "O halde Erden nehri, bu iki deniz arasında akan bir boğazdır." "Belki." "Ey Yuşâ! Yurdunun sınırı Toroslara dayanıyor. Diyelim ki onu aştın. Hep kuzeybatıya doğru git. Birçok dağlar ve ovalar, dereler, nehirler geç. Nihayet bir gün şu vadinin daha derin ve genişine ulaşacaksın. Kuzey ile güneyinde de Taberiye gölü ile Lût denizinden büyüğü var. Bunun doğusunda, kuzey denizine yakın tepe benim bir zaman yurdumdu. Orasına Dev Dağı derdim. Şurada oturduğumuz gibi oturur, engin güzellikleri seyrederdim. Hile, fesat, kötülük yoktu. İnsanlardan uzaktım. Mavi ile yeşil dostlarımdı sadece. Huzurumu bulmuştum. Ama olan oldu nihayet. İçimdeki sese uydum. Kaya gibi koptum dağımdan. Şükür ki küçük bir örneğiyle avunuyorum." Adamın anlatttığı yer İstanbul Boğazı'ydı. Kuzeyde Karadeniz, güneyde Marmara vardı. Boğaz, Erden vadisi gibiydi. Karadeniz Lût denizi yerine geçerdi. Marmara da Taberiye gölü yerine. Adamın Dev Dağı dediği tepe, Boğazın Anadolu kıyısında Karadeniz yakınındaydı. . . . Hz. Yuşâ (A.S.) tekrar tenhaya çekildi. İlhamları gibi oldu. O yıl vefat etti. İsrailoğullarını onu nereye gömeceklerini pek düşündürmedi. Mademki Efrayim Dağlığı'nda Gaaş Dağı'nın Timatsarah Tepesi'ni pek seviyordu, oraya defnettiler. Bu olay üzerinden üç bin seneye yakın zaman geçti. İstanbul Boğazı'nın doğu kıyısında Karadeniz'e yakın bir tepe var. Adı Yuşâ Tepesi'dir. Karşısında da Telli Baba var. Nasıl ki bir zamanlar Anadolu Hisarı ile Rumeli Hisarı Boğaz'ın emniyetini madde bakımından sağlamış ve sağlıyorlarsa, bu iki tepede yatanların da Boğaz'ın emniyetini mânen sağladıkları, ebediyen Müslümanlara kalacağı anlatılır. Telli baba kimdir. Onun Fatih Sultan Mehmet ordusunda bir asker olduğu, erdiği ve tel çekerken şehit düştüğü rivayeti yaygındır. Ya Yuşâ Tepesi'ndeki, acaba Hz. Yuşâ (A.S.) mıdır? Yoksa başka bu adda bir veli midir? Çeşitli söylentiler anlatılır. Umumi fikir onun Hz. Yuşâ (A.S.) olduğu merkezindedir. Eskiden adı Dev Dağı olan o yerde savaşırken, gövdesi ikiye ayrıldığı halde, tepenin en üstüne çıkmış ve ruhunu teslim etmiştir. Ona onyedi metre boyunda, dört metre eninde bir mezar yapılmıştır. Baş ve ucunda iki küçük taş vardır. Elbet Hz. Yuşâ (A.S.) bu kadar büyük değildi. Mezarının geniş ve uzun tutulması, rütbesinin enginliğindendir. Yuşâ Tepesi'ni asırlık kavaklar süsler. Doğrusunu şüphesiz ancak Hazreti Allah (C.C.) bilir.

Danes bi dejal, da me je srednji vek privlačil zaradi dveh razlogov. Najprej zaradi poklicnih razlogov. Odločil sem postati zgodovinar po poklicu. Prakticiranje večine znanosti je brez dvoma stvar profesionalcev, strokovnjakov. Zgodovinska znanost ni tako ekskluzivna. Četudi gre po mojem mnenju za razpravo, ki je pomembna za naš čas, ko mediji omogočajo malone vsakomur pripovedovati ali pisati zgodovino v podobah ali v besedah, se ne bom lotil vprašanja kakovosti zgodovinske produkcije. Nikakršnega monopola ne zahteva za znanstvene zgodovinarje. Diletanti in vulganizatorji zgodovine so po svoje dopadljivi in koristni; njihova uspešnost pa kaže, kako močno potrebo občutijo današnji ljudje, da bi se udeleževali kolektivnega spomina. Želim si, da bi zgodovina ob tem, ko bo postala bolj znanstvena, lahko še zmeraj ostala umetnost. Če hočemo hraniti spomin ljudi, potrebujemo prav toliko okusa, stila in strasti kakor strogosti in metode. Zgodovino delamo z dokumenti in idejami, z viri in z domišljijo.

Monotono pojejo kraguljčki prah po cesti dviga se lahak - In ujeta pokrajina je zadihala, se rešila bodal in samokresov in policijskih psov, čeprav je bila pesem otožna. Ni bila koračnica, ne bpjni klic, ampak mehek sen, izpoved trudnega človeskega srca. Zato je bila ta pesem njegova pesem, zato mu jo zdaj pojejo; kraguljčki pa pozvanjajo, cingljajo lagodno, kakor da jih utruja starost stoletij. Joj kako otožna je ta pesem, poln ganotja njen domači zvok, še v osrčju mojem ogenj vnema, ki zagrnil ga je mrak globok. Zbor se je poslavljal od svojega pevca, ki ne bo nikoli več pel.

In nihče ni smel na njegov grob. In pred njegovim grobom je korakala straža. In kdor se je naslednji dan vtihotapil na pokopališče, je lahko samo od daleč videl stražo in zapuščeni grob. A videl je tudi goro rož na grobu, in toliko jih je bilo, rož, da so lezle vse naokoli dol na druge grobove. Piramida vencev in šopkov kjub kljub puškam in samokresom; venci in cvetje, ki so v noči prišli neubranljivo kakor kraguljčki v noči k poslednji podoknici. A pušelci in šopki so bili kot na kup zmetanon kamenje, na kup zmetana polena, ker so bili vrženi čez zid, naskrivaj, iz razdalje kakor gobavcu.

Dvignil je pogled in njene zazrte oči so mu pritrdile: premagovala sta s tem neko drugo in drugačno zimo, kot je bila ta, vse tu naokoli. Utrnilo se me je v teh trenutkih več, kot vse minule dni, ko je krčevito tuhtal in omahoval. Želela sta si v zavetje drugega, ni ju bilo sram golote, ki je razkrivala tudi rane, niti strah praznine, ki sta jo morala zapolniti. Vsaj skušala sta verjeti, da si ne bosta nudila le tolažbe, ampak tudi upanje.

Neden Ankara Seçildi? 15. ve 16. yüzyıllarda 20 bin nüfuslu bir şehirdi; Ankara önemli bir vilayetin merkeziydi. Bugünküne ilave Kırşehir, Kayseri ve Bozok dediğimiz Yozgat sancağı da eyalete bağlıydı. Roma'dan beri önemli bir askeri merkezdi. Ünlü Galatya krallığında, yani Keltlerin istilası ile kurulan bu coğrafyada da zamanla Yunanca hakim oldu. Ama gene de isimlerde, adetlerde Galat-Kelt kültürü yaşamıştır. Bizans dediğimiz Ortaçağ Roma'sı, topladığı her taşı hatta eski dönemin sanat eseri parçalarını dahi AnkaraKalesi'ni inşa etmek için kullandı. Şehir devamlı istila tehdidi altındaydı. doğrusu Selçuklu döneminde de aynı şey yapıldı. Nitekim timur'un orduları da şehri kuşattı ama şehri şehirliler savundu. Ankara ahilerini oluşturan lonca mensupları bir kardeşlik dayanışması içinde hem şehri yönetiyorlardı hem de birbirleriyle çatıştıkları görülmezdi. Timur'un ordularına bile dayandılar. Profesör Özer ergenç naklediyor: "Malumdar ki şehrin kadısı, tayin edilen valinin beratını kontrol eder." 17. yüzyılın ünlü kadısı Vildanzade sancak beyi beraatıyla gelen Celali eşkıyasının tayinini tanımadı ve şehre sokmadı. İlginç şehirdir, gayrimüslimlerden hemen her cemaat vardı. Ankara Yahudileri özgün bir zümredir. Hatta şehrin ... uzak bir bölgeye has olan zeytinyağı görülür çünkü; Ankara Yahudisinin "koşer" yemek listelerinden konuluğ ,sted,ü, yemeği tatlısı, tuzlusu, etlisi ve yağlısıyla yapabilmek için zeytinyağlılar mutfağını iyi tanırlardı. Şehrin ermeni tüccarları tiftik ticaretine karışmıştı. Ankara 17. yüzyıl sonuna kadar kumaş ihraç merkeziydi. romalı İmparator hamamlarının kalıntılarının yanındaki mezarlıkta Polonyalısından İngilizine kadar yabancı tüccar kabirlerine rastlanır. İsveç'in psikoposları bile Ankara sofundan cüppe giyerlerdi. Bugün Çankırı Caddesi'ndeki vilayet konağının etrafında önemli bir istimlak ve arkeolojik kazı faaliyetinin yapılması gerekir. Oysa Ankara Belediyesi Sümerbank'ın da ne derecede değerli bir tarihi bina olduğu tartışılır. bunlar bazı mimari tarihçilerinin kuruntularıdır. Her halükarda heykelin arkasındaki binaların yıkılması (ki bunlar 1950'li yılların sonu ve 60'lara aittir) ve Ankara kalesinin bütün haşmetiyle ortaya çıkması gerekir. 1919'un Aralık sonunda Ankara'ya gelen Mustafa Kemal Paşa böyle bir şehir buldu; fakirdi fakat belirli bir servet birikimi de yok değildi. Tozlu topraklıydı ve muhafazakar görünümlüydüama dünya ile teması olan bir şehirdi. Osmanlı Bankası'nın şubesi vardı. Harp içinde tatil edilseler de yabancı okullar ve konsolosluklar mevcuttu.

Mogoče je imela prav, mogoče se mu je res gnusila. Ampak gnus ni razlog za ločitev, gnus je obenem najvišja stopnja intimnosti. Končna točka intimnosti. V kar se intimnost neizogibno razvije. Domačnost gnusa, njegova nespremenljivost, poželenje, ki jo izzove. Hrepenenje, da bi se ti drugi še zadnjič lahko zagnusil. In da bi se pri tem vedno malo gnusil tudi samemu sebi.

Ölmeden Ege Denizi’ni gezen insana ne mutlu” diye düşünüyordum. Bu dünyanın birçok zevkleri vardır: kadınlar, meyveler ve düşünceler. Ama, tatlı bir sonbahar vakti, her adanın adını mırıldanarak bu denizi yarmak... Sanırım ki, cennette bile insanın yüreğine daha fazla girebilecek başka bir zevk yoktur. Başka hiçbir yerde düşlerle, bu derece sakin ve gerçekten daha kolay biçimde buluşamazsınız; sınırlar seyrekleşir ve en külüstür geminin bile direkleri filizlenip salkım verir; şu Yunanistan'da hayranlık, gereksinmenin sağlam bir çiçeğidir.

Občutek strahu po naravi ni nič slabega. To je biološki opozorilni vzgib, ki varuje in ščiti naše življenje. Je celo gibalo, spodbuda narave, ki želi svoje stvari obvarovati lahkomiselnosti in nevarne vratolomnosti. Ko nas ne bi bilo strah, bi na glavo skakali v vsako mlako, divjega bika čohali po glavi ali v ozkih gorskih ovinkih brez pomisleka prehitevali. Upravičeni strahovi pomenijo naso samoohranitev, če jim le prisluhnemo. Vse pa je odvisno od doze. … prav tako ni pametno popuščati strahovom, ki niso primerni situaciji. Nekdo ne bo šel več v gozd samo zato, ker bi se mu lahko čez pot priplazila kača. Drugi se ne bo več vozil z avtobusom, ker bi mu lahko bilo sčabo. … tak način izogibanja kaže na preveliko mero strahu pred prizadetim in to ni zdravo. Kot smo že rekli: Frankl je menil, da tistemu, ki je bolan zaradi strahu, manjka pogum za trpljenje. … svoboden - to je geslo: kdor je pripravljen junaško vzeti nase taka izmišljena strah vzbujajoča “mini-trpljenja”, se bo osvobodil premoči svojih strahov in se bo vrnil nazaj k tistemu ščepcu strahu, ki po volji narave čuva njegovo življenje pred katastrofami.

Atatürk, halifeliği kaldırarak kendini "Allah'ın yeryüzündeki gölgesi" olarak gören sultanların/padişahların mutlak otoritesine dinsel meşruiyet kazandıran; "sultanları tanrılaştıran" yüzlerce yıllık bir şeytani düzene son vermiştir. Böylece Muaviye'nin İslam'ın özüne/Kur'an'a aykırı olarak yarattığı sultan/halife ŞİRK DÜZENİ'ni yıkmıştır. Prof. Öztürk'ün deyişiyle, "Anlaşılan o ki Cumhuriyet devrimi, halifeliği kaldırmakla, Kur'an'ın yolu üstünden büyük bir şirk kalıntısını temizlemiştir." Dolayısıyla halifeliğin kaldırılması İslam'a aykırı değil, tam tersine İslam'ın ruhuna uygundur. Nitekim 3 Mart 1924'te halifelik kaldırılırken de bu işin gerçek dine aykırı değil, dine uygun olduğunun ısrarla altı çizilmiştir. İzmir milletvekili ve Adalet Bakanı Seyit Bey'in halifeliğin kaldırılması dolayısıyla Meclis'te yaptığı konuşma bu bakımdan çok dikkat çekicidir: Seyit Bey'in, halifeliğin kaldırılmasının "İslam tarihinde yapılmış çok büyük bir devrim" olduğunu belirterek sürdürdüğü konuşmasının bazı bölümlerini birlikte okuyalım: "Halifelik sorunu bir din sorunu olmaktan çok, bir dünya sorunudur. İnançla ilgili sorunlardan değildir, millete ait genel hukukla ilgili işlerdendir." "Halifelik demek hükümet demektir. Kur'an memleket işleri için iki düstur gösterir. Birinci düstur meşverettir (danışma). Memleket işleri, halkın kendi aralarındaki danışmaları yolu ile yapılacaktır ki, bugün uygarlık dünyasında uygulanan usul de budur. İkinci düstur: Emir verme durumunda bulunanlara uymadır ki, bu da hükümetsizliği, anarşiyi ortadan kaldırmak içindir." "Gerçi Kur'an'da halife deyimi vardır ama bir din esası olarak değil, eski peygamberler için adalet dağıtımı anlamında kullanılmıştır. (...) Halifelik, dinin temel sorunlarından değildir, milletin kendi işidir, politik bir sorundur. Zamana, alışkanlıklara göre değişir. Bu nedenle peygamber ölürken yerine bir halife bırakmamıştır.

Definicije ti prinašajo samo škodo. Krava je žival, ki daje mleko. In? Krava je torej koza. Edina pravilna definicija je: krava je krava. Vse drugo je pena. Edina enačba, ki velja je: pet je pet. Dva in tri je pet? Je ali pa ni. Če se zmenimo je, če se ne zmenimo, ni. Dve jezeri in tri bilke trave prav gotovo ni pet, česa?

Our life force bioenergy has been known by a multitude of names around the world. For instance: Ki is the Japanese equivalent of chi or life energy; Prana is the Hindu term for Life force, or Life energy. Lung is a Tibetan word meaning inner ‘winds’ of life force; Ruach Ha Kodesh is Hebrew for Breath of God; Nafs and Ruh is the Islamic terms for a kind of ‘soul breath’; Spiritus Sancti is the Latin (Catholic) term meaning 'Holy Spirit’; Pneuma is Greek for 'vital breath’; Élan vital is the term for 'vital life-force' in classical European Vitalism; Orgone was the revolutionary psycho-biologist Wilhelm Reich's term for vital life force; nilch'i is the Navajo term for ‘sacred life-giving wind or life-force’; ni is the Lakota Sioux term for life-force; Mana is an Oceanic-Polynesian term (and more recently also adopted as the term for life-force by several fantasy role-playing games); ha, or the more-specifically Hawaiian (Huna), is the term for ‘breath’ or sacred life force; Ka is the Ancient Egyptian idea of a vital essence or life energy; and, of course, the classic term for bio-energy that George Lucas adopted for his modern classic Star Wars is ‘the Force.

Korku nedir siz bilir misiniz? Korku… Korku sarı ırmakta boğulmak gibi bir şeydir.Yahut, korku soğuk bir kış gününde ansızın insanın karşısına çıkan parçalamaya hazır bir kurt sürüsünün ateş gibi gözleridir. Korku bazen büyük işler yaptırır insanlara.Şu Çin Seddi’ni görüyor musunuz? Kansudan kuzey doğuya doğru, taa denize kadar uzanır, denizi de geçer, Kore’ye varır. Bizim seddimiz. Öyle sanıyorum ki mümkün olsa bir adam şu dolunayın üstüne çıksa, işte oradan bile bu Seddi görebilir. Temellerinde kan vardır. Ne faydası oldu dersiniz? Hiç! Sadece korku denen elle tutulmaz, gözle görülmez duyguyu herkes görsün diye cisimleştirdik. Yaa işte Çin Seddi korku demektir. Batıdan gelenleri durduramadı bu set. İşte bizi de görüyorsunuz. Korkunun, korkudan yapılmış nöbetçileri… Güven içinde olmak ne güzel şey. Bu seddin ötesindekiler böyle işte. Keşke ben de büyücü olabilsem.

Zakonska zveza brez jasno določenih vlog ji je bila tuja in mogoče je tudi to prispevalo h gotovosti, ki nama jo je vlivala njena prisotnost. Prek nje sva namreč okušala nekoliko banalno nostalgijo po zastarelem, preprostem vzorcu družine, v katerem ni bilo treba vsakemu biti vse hkrati - moški in ženska, razumski in čustven, popustljiv in strog, romantičen in pritlehen - vzorcu družine, drugačnem od današnjega, ki nam nalaga tako široko in neprepoznavno odgovornost, da se v vsakem primeru vedno izkažemo za pomanjkljive.

Tudi najbolj svobodomiselni sistem psihiatrične nomenklature je nasilen do biti drugega. Če z drugimi vzpostavljamo odnose tako, da verjamemo, da jih lahko razvrščamo v kategorije, ne bomo ne prepoznali ne negovali tistih delov, ključnih delov drugega, ki presegajo kategorije. Omogočajoč odnos vedno predpostavlja, da drugega ni mogoče dokončno spoznati.

Diğer yandan soncumhuriyetimizin kurucusu ulu önder Atatürk için hiçbir şey tesadüf değildir. Ankara'yı başkent seçişini bakın nasıl anlatmaktadır: "Nihayet Ankara'da durdum ve memleket işlerini, milletin arzusu üzerine sevk ve idare etmek için başka yere gitmeye lüzum hissetmedim. Türkiye'nin ve Türk milletinin menfaatlerinin en emin müdafaası da ancak Ankara'dan olabileceği, hadiselerle sabit olmuştur. Bunun en kuvvetli etkenleri arasında Ankara'nın coğrafi yeri de vardır... Ankara'nın doğal ve coğrafi konumuna dğeer katan bir başka yön daha vardır. En acı ve felaketli günlerde millet her taraftan zehirlenirken Ankaralılar, memleket ve milletin gerçek kurtuluşuna yönelik girişimler hakkındaki iman ve güvenlerini bir an dahi sarsmamışlardır... Ben Ankara'yı coğrafya kitabından ziyade tarihten öğrendim ve cumhuriyet merkezi olarak öğrendim. Hakikaten, Selçuklu idaresinin bölünmesi üzerine ANadolu'da teşekkül eden küçük hükümetlerin isimlerini okurken bir "Ankara Cumhuriyeti"ni görmüştüm. Tarih sahifelerinin bana bir cumhuriyet merkezi olarak tanıttığı Ankara'ya ilk defa geldiğim o gün de gördüm ki aradan geçen asırlara rağmen Ankara'da hala o cumhuriyetkabiliyeti devam ediyor. Türkiye'nin hemen bütün bölgelerini gezdiğim ve gördüğüm için hükmettim ki, o zaman isimleri cumhuriyet olmayan diğer yerlerin bugünkü halkı da aynı kabiliyetten asla uzak değiller... Beni Türkiye'nin en münasıp merkez Ankara olabileceğini düşünmeye sevk eden ilk vesile çok eskidir ve fennidir. " Görüldüğü gibi Mustafa Kemal'in Ankara'sının pabucunu dama atmak (*) kolay değildir. Bu şehir çoğumuzun sandığı gibi yapay bir başkent olmayıp, kökü derinlere giden, belki sade ve basit, ancak karakterinde bağımsızlık, kardeşlik, dürüstlük, çalışkanlık gibi yüce değerleri barındıran bir cumhuriyet başkentidir. (*) Ahi Evran esnafın denetlenmesine büyük önem verirdi. Her fırsatta esnafları gezer, yapılan işlerin temizliğini sağlamlığını kontrol ederdi. Ayakkabıcıları gezerken bepenmediği ayakkabıyı dükkanın damına atardı. Günümüzdeki "pabucu dama aıtlmak" deyimi, o zamanlar "bugün falan ustanın pabucu dama atıldı" şeklinde dillendirilen bu adetten gelmektedir...

Lipe tako kot vse druge rastline živijo v večnem času, katerega začetek je skrit v drevesnem semenu. Sen ne raste, ne razvija se skupaj z drevesom, vedno je enak. Drevesa so sicer ujeta v prostoru, v času pa ne. Časa jih osvobajajo njihove sanje, ki so večne. V njih ne rastejo čustva kot v sanjah živali in se ne rojevajo slike kot v človeških sanjah. Drevesa živijo od snovi, od pretakanja sokov iz zemeljskih globin in od obračanja listov proti soncu. Duša drevesa počiva po večbivanjskih selitvah. Drevo doživlja svet samo preko snovi. Nevihta je za drevo toplo -mrzel, lenobno-sunkovito curek. Kadar pride, postane cel svet nevihta. Za drevo ni sveta pred nevihto in po nevihti.

Nekaterim rečem je nemogoče uiti, nekatere reči je nemogoče doumeti. Človeka se oklenejo in ga držijo, čeprav se mu na trenutke dozdeva, da jih obvladuje ali vsaj spoznava. Toda ne, že v naslednjem hipu se svet znova obrne, izmakne človekovi roki. Logika obvladovanja je neizprosna. Kot da je edino ravnovesje sveta nenehno tehtanje, kjer se mera nikoli ne obrne človeku v dobro. Naj si človek naloži še toliko spoznanj in samozavesti, vedno poseže vmes nevidni goljuf, ki na koncu prevesi v prid narave, čeprav le za zrno soli. Zdelo se mu je, da je tako vedno bilo in da tako vedno tudi bo. Kajti edina pravičnost, s katero je lahko stopil pred razsodnika z zlato ostjo, je bila njegova duša. Te pa sam ni mogel nikoli do kraja izmeriti. Tako je bil vedno v dvomih, kaj nosi in koliko je to življenje vredno.

Svoboda ni neodvisnost. Človek je vedno od koga ali česa odvisen. Svoboda pomeni, da se osvobodiš strahu. Živeti brez strahu je edina svoboda, ki jo lahko kdaj dosežemo.

Artur se je smehljal. "Včasih, Adam, mislim, da me bo zaradi nje konec. Ampak ali smem kriviti njo? Navsezadnje sem jo jaz iskal, ni tako?" "Kaj hočete reči?" "Tiste ljudi, ki jih srečamo, iščemo, ni tako?

Avrupa ya da Amerika’da bir ana firmaya bağlı ol duklarını hatırlatan Alpar, üretim için gerekli ara mal ların ve hammaddelerin bu ana firmalardan getirildiği ni belirterek, dedi ki: Bu ana firmalar, az gelişmiş ülke lerde kendilerine bağlı olarak çalışan şirketlere ham madde ve ara malı gönderirken bunun fiyatım dünya fi yatlarının üzerinde tutarlar, böylece peşinen kâr transfer etmiş olurlar. Bu uygulamanın sonucunda, karlan düşük görünür, bu sayede hem yerli ortakların paylan azalır, vergileri düşer, hem de öteki yabancı firmalar kâr koku sunu alıp o ülkeye yatırana heveslenmez. Yapılan hesap lara göre, yabancı sermayeli firmalann ana firmaların dan yaptıkları ithalâtla ihracat arasında, Türkiye aley hinde 440 milyon dolarlık bir fark olduğu saptanmıştır.

Res je. Nisem poznavalka. Modi sem prenehala slediti pri dvajsetih, torej že dobrih trideset let nimam pojma, kaj je moderno. Glavno, da je temen žakelj, ki ga navlečem nase, dovolj širok, da mi ni treba ves čas vleči trebuha noter. Zakaj sem se torej tako razpištolila? Ker je zaradi teh deklet (in vedno več fantov) s patološko potrebo po pozornosti, ki se šopirijo po medijih kot kokoši in petelini na gnoju slovenske praznine, vedno več mladih in otrok prepričanih, da je to dovolj, da človek v življenju uspe. Da je ta groteskni sejem ničevosti v resnici boljše življenje.

„Nie wszy­scy muszą sie­dzieć na ka­na­pach, oglą­dać te­le­wi­zję i go­to­wać obia­dy – mówią uczest­nicz­ki wy­pra­wy w Andy. – Świat byłby po­twor­nie nudny. W życiu są też po­trzeb­ni lu­dzie, któ­rzy wcho­dzą tam, gdzie nikt nie wszedł, nawet jeśli dają po­wo­dy do dys­ku­sji czy budzą emo­cje. I Wanda na pewno była taką osobą. Miała szer­szy ho­ry­zont i więk­sze plany, cele i ma­rze­nia niż zwy­kli śmier­tel­ni­cy”.

Tak się skła­da, że je­śli wrzu­cisz w Go­ogle fra­zę «ka­rie­ro­wicz­ki», wy­sko­czy ci cał­kiem spo­ro lin­ków, ale je­śli wrzu­cisz «męż­czyź­ni ka­rie­ro­wi­cze», wy­szu­ki­war­ka spy­ta, czy masz na my­śli: „męż­czyź­ni – ka­rie­ry” (…). «Ka­rie­ro­wi­czo­stwo» – pa­to­lo­gicz­na po­trze­ba po­sia­da­nia płat­nej pra­cy – jest do­le­gli­wo­ścią, na któ­rą naj­wy­raź­niej cier­pią je­dy­nie ko­bie­ty

Avrupalıların geçen yüzyıldaki millet tariflerini başlıca iki grupta toplayabiliriz: Kültür Birliğine Dayanan Tarifler 'Millet'in kültür birliği ile tarif edilmesi Fransızların buluşudur ve Fransız tesir sahasına girenler tarafından da benimsenmiştir. 'Millet' konusunda bir şeyler söylemek isteyen çok insan 'kültür' birliğinde reddedilmesi imkansız bir ortak unsura ulaştığını sanmıştır. 'Kültür birliği' esasına göre yapılmış, Fransız örneği millet tariflerinden bazıları şunlardır: Ernest Renan: 'Millet bir ruhtur, bir manevi cevherdir. Bu manevi cevheri meydana getiren iki şey vardır ki; bunlar gerçekte bir bütündür. Bunlardan biri geçmiştedir, öteki şimdiki zamanla ilgilidir. Biri zengin hâtıralar mirasına ortaklaşa sahip olmaktır; öteki bugünkü duruma razı olmak, beraber yaşamak arzusu taşımak, atadan kalmış olan mirası verimli kılmak iradesidir. İnsan bir anda meydana gelmez, millet de fert gibi fedakârlıklardan, çabalardan, benliğin bir gayeye bağlanmasından, adanmasından meydana gelen uzun bir geçmişin sonucudur.' Ernest Lavisse: 'Biz Fransızlara göre millet, insanların isteği ile tasdik edilmiş tarihî bir eserdir. Milleti meydana getiren unsurları itibarıyla pek çeşitli olabilir; fakat başlangıç noktasının ehemmiyeti yoktur, esas olan varılacak noktadır. Bazıları milleti; tabiî bir durum olan ırk ile karıştırırlar.' Fustel De Coulanges: 'Aralarında fikir, his, ümit, hâtıra ve menfaat birliği bulunan insanlar, kalben bir millet teşkil ettiklerini hissederler. Milletle ırk, aynı şey olsaydı; Belçika'nın Fransa'dan, Portekiz'in İspanya'dan, Hollanda'nın Prusya'dan ayrı olmaması gerekirdi.' Irk, Dil Birliğine Dayanan Tarifler Fransızların 'Kültür birliği'ni millet tarifine esas almalarına karşılık, Almanlar 'Irk, Dil birliği'ni öne sürmüşlerdir. Alman tarihçileri ile dilcileri, uzun süren müthiş bir çalışma sonunda, Cermen kavimlerinin geçmişini didik didik ettiler. Mukaddes Roma-Cermen İmparatorluğunu öğrenmek, öğretmek ve yeniden kurmak Alman milletinin mefkfûresi haline geldi. Dilcilerin çalışmaları ve buluşları milleti ırkla birleştirdi. Irk birliğinin temel belirtisini de dil birliğinde gördüler. 'Eski Alman Tarihini Tetkik Cemiyeti' üyelerinden Pahlman şöyle diyordu: 'Alman tarihi yalnız eski zamanların incelenmesi ile kalmaz, şimdiki zamana 'Rein'imizden daha şiddetli bir akış ile gelip karışmalıdır.' Hülasa, mefkfûreci Alman âlimlerinin hemen hepsi, Niebuhr, Grim Kardeşler, Schlegel, Bopp, Offrit Müler, Gervinus, Mommsen, Strauss, 'Millet' (yani Almanları) müşterek dilde beliren ırk birliği esasına göre tarif ettiler. Hangisi Doğru? Fransızların tarifi mi, yoksa Almanların tarifi mi doğru? Böyle bir sorunun münakaşasına girmeden, tariflerin kaynağına inelim. Her iki tarif neye göre yapılmıştır? Fransızlar kültür birliğini, Almanlar ırk - dil birliğini ileri sürerken ölçüleri neydi? İlim mi? Eğer ölçü ilimse, sonuçlar niçin farklı? İşte bütün bu soruların tek cevabı, zamanlar boyunca millet anlayışlarının kaderine hakim olan anahtarı verecektir. Ayrı tariflerin sebebi (yukarıdaki tarifleri kastediyoruz) cephede çarpışan Fransız ve Alman askerlerinin ötesinde, Fransız ve Alman milliyetçiliklerinin çatışmasıdır. Gerçekten, milletle milliyetçilik arasındaki münasebet iki yönde gelişir. Ya, maalesef bizde olduğu gibi, millet tarifindeki farklar yüzünden çatışan milliyetçiliklerin çatışmasından değişik millet tarifleri ortaya çıkar; yahut milliyetçiliklerin çatışmasından değişik millet tarifleri ortaya çıkar. Yalnız lütfen bir daha hatırlanmalı ki, çatışma Fransız yahut Alman milliyetçilerinin kendi aralarında değil, Fransızlarla Almanlar arasındadır. Bu yüzden tarafları kınamak, milletlerin menfaati gereği ilme ihanet ettiklerini söylemek boş lâftır. İki taraf da, kendi milletlerinin şartlarına göre, ilmin icaplarına uymuşlardır.

C'est parce que j'aime ce qui est cool... Voilà pourquoi je m'habille de cette façon.

Şimdi onun için ben kendi kitaplarımda hem bir görüş açısına hem bir yazı sistemine daima bağlı kalmışımdır. O da demin ifade ettiğim şeydir, yani bu diyalektik bir dünya görüşünün eseridir ki ben bunu bu diyalektik dünya görüşünü hem kendi formasyonumun hem bunu takip eden devrin sadık kaldığım prensipleri sayarım. O da şudur: Madem olaylar, şartların neticesidir, o halde bir kitap yazarken, bir biyografi eseri veyahut vs... Evvela şartları verelim. O kadar şartları verelim ki okuyucu şartları okuyup bitirdiği zaman arkasından ne geleceğini bilsin. Nitekim ben Tek Adam'da bunların tasfiyesi hareketinden bahsetmeden evvel, evvela ihtilâllerin kanunu bahsini koymuşumdur. Bütün ihtilâller evlâtlarını yer. Bu doğru mudur? Doğrudur. Evlâtlarını yemesi de mi doğrudur? Evet, evlâtlarını yemesi de doğrudur. Niçin? Çünkü ihtilâl, cebir ve zor işidir. O halde bu cebri, zoru yönetenler evvela muayyen bir merhalede, kadro, önde gelen yani idareciler, kumandanlar, liderler filân... bir zaman için tek bir hedefte birleşmişlerdir, misal vereceğim. Mesela İstiklâl Harbi zamanında. Her biri ayrı formasyonda, ayrı terbiyede, ayrı ilimde adamlar olmakla beraber, Karabekir'ler, Ali Fuat Paşa'lar vs. bir tek fikirde birleştiler. Ne idi bu? Düşmanı vatandan atmak. Düşmam vatandan atmak için münakaşa edilecek hiçbir taraf yoktur. O halde bütün mücadele, her biri kendi sahasında, hattâ birbirinden emir almadan icâbında, düşmanı kovmak için ne lâzımsa yapmışlardır. Günün birinde düşman kovulmuştur vatandan. Düşman vatandan kovulunca, şimdi hak sahipleri teşekkül etmiştir. Bilmem anlatabiliyor muyum? Hak sahibi teşekkül etti. Malûm ya bir cephede bir saat nöbet bekleyen asker dahi 20 sene sonra evinde onu dinlerseniz, çocuklarına anlatırken, nerede ise harp onun eseridir. Haklı mıdır? Haklıdır. Neler çektik der. Halbuki bir saat nöbet beklemiştir. Halbuki o kumandanlar ve bu liderler bir saat nöbet beklememiştir. Harbin bütün musibetlerini, sıkıntılarını vs.ni yaşamışlardır. Binaenaleyh hak sahibidirler bu zaferde.

Dönemeç Moskova’ya son gidişim 1932’dedir. Milletlerarası yazarlar kongresine katılmıştık. Bu seyahatte, Komünist Partisinin ve hükûmetinin haberi var yok bilmiyorum, çünkü o zamanki Millî Savunma Bakanı Voroşilof ne yaptığını bilmez bir serseri olduğunu beni davet ederek söylemişti. Lehli aslından olduğunu iddia eden biri bana lüzumundan fazla sokuldu idi. Hâkimiyet-i Milliye Başyazarı ve Atatürk’ün yakınlarından olduğumu bildiği için bu sokuluşu manalı idi. Henüz pek açılmamakla beraber dilinin altında bir şeyler dönüp durmakta olduğunu seziyordum. O zamanki büyükelçimiz Hüseyin Ragıp’a bahsettim: - Aman, dedi, bu sırada hâlleri bir tuhaf... Biraz daha deşmeğe bak, belki faydalı şeyler öğreniriz. Beni komünist davasına çekmek, yahut herhangi bir işbirliği teklifinde bulunmak gibi hemen kat’î tavır takınılmak gereken bir konuşma olmadığı için temaslarına güçlük göstermedim. Nihayet bir gün: - Büyük haber, dedi. İstalin’in pek yakınlarından iki arkadaş sizinle görüşecekler. İki memleket arası münasebetler için bu fırsatınimet bilmelisiniz. Sovyetler Birliği-Türkiye münasebetlerinde tam dönüm noktası tarihine rastladığı için teferrüatı ile aklımda tutmuşumdur. Otele benzer bir büyük binanın bir yatak dairesi salonuna benzer hususî bir odasında idik. Öğle yemeği vakti idi. Biri kısa sakallı, biri tıraşlı iki Rusça konuşan, sonra göğsünde büyük ihtilâl nişanlarından birinin rozeti bulunan ve Türkçe konuşan üçüncü adam... Hepsi birbirinden dikkatli ve beyaz ceketli dört garson da hizmet ediyordu. Bir garson bile çok olduğuna göre bunların kontrol polisleri olduğunu tahmin etmiştim. Sözü şöyle açtılar: - Sizin partinizde sollar ve sağlar vardır. Biz bir gün sağların hâkim olmıyacağını bilemeyiz. Bunlara güvenemeyiz de! - Bizim partide yalnız Mustafa Kemal vardır ve onunla beraber olanlar... yollu söze başlayarak. Mustafa Kemal’in Rusya ile Türkiye emniyetlerini bir tuttuğunu, hatta bir gün İsmet Paşa ile beraberken: - Politikamız bir daha bu iki milleti karşı karşıya getirmemektedir! dediğini, pek samimî anlatmağa koyuldum. Anlattıklarımın hepsi doğru idi. Sovyetler Birliği bizden yüz çevirmedikçe, bizim Sovyetler Birliği’ni şüpheye düşürecek herhangi bir harekette bulunmamız veya harekete katılmamız ihtimali olmadığını bilirdim. Maksadım, eğer bunlar İstalin’in adamları ise onun kulağına en doğru haberlerin gitmesi idi. Şurası da var ki o zamana kadar Moskova’dan henüz dostluktan başka bir şey de görmemiştik. Sözcü: - Hayır, dedi meselâ Müşir Fevzi Paşa’ya Bakü’yü vaadetseler, ve bu taviz üzerinden aleyhimize bir ittifak arasalar Fevzi Paşa bunu reddetmez. Bizde böyle bir ayrılışma olamıyacağına dair uzun boylu ve boşuna dil döktüm. Nihayet tarihi söz ağzından çıktı: - Türkiye bir emperyalist harbinde bizim için ya sed ya sıçrama yeri vazifesi görür. Onu mu görür, bunu mu görür, sözler, şahıslar ve antlaşmalar bizi inandırmaz. Ancak rejim beraberliği ile emin olabiliriz. Bu söze dikkat edin. O zamanlar peyk kuruluşları yoktu. Derin bir iç kırıklığı ile İstanbul’a döndüm. Dil Kurultayı günlerinde idi. Dolmabahçe Sarayı’nda Atatürk’ü gördüm. Baştan başa hikâyeyi anlattım. Pek dikkatle dinledi. Sonra: - İsmet Paşa rahatsız yatıyor, git kendisine de anlat, dedi. İsmet Paşa aynı büyük dikkatle dinledikten sonra: - Karahan bize elçi geliyor. Seni elçiliğe davet ettikleri zaman bütün bunlar olmamış gibi davranacaksın. Yazılarında eski dostluk edebiyatını değiştirmiyeceksin, dedi. Doğrusu bizimkiler Sovyetler Birliği ile Türkiye’nin arası bozulmamak için, en çetin güçlüklere katlanmışlar, Moskova’nın kafasından Türkiye’yi peykleştirmeyi geçirmeksizin dost olarak tutmasına çalışmışlardır. Fakat dönüş de 1932 Dil Kurultayı günlerine rastlayan esrarlı toplantıdaki dönüştür. İç tehlikelerinden kurtulduğuna ve büyük kuvvetler arasına yeniden katıldığına inanan Sovyetler Birliği, artık yeni politikasına sarılmıştı.

Sounds Represented By Letters Vowels A E I O U B BA BE BI BO BU CH CHA CHE CHI CHO CHU D DA DE DI DO DU DH DHA DHE DHI DHO DHU F FA FE FI FO FU G GA GE GI GO GU GH GHA GHE GHI GHO GHU H HA HE HI HO HU J JA JE JI JO JU K KA KE KI KO KU KH KHA KHE KHI KHO KHU L LA LE LI LO LU M MA ME MI MO MU MB MBA MBE MBI MBO MBU N NA NE NI NO NU

Ljubezen nam včasih želi narediti veliko uslugo; obrne nas z glavo navzdol in z nas strese vse, kar je nesmiselnega." ... Mila se mu medlo nasmehne. Hafiz, ja, vem zanj. Mila spregovori v tihi angleščini in se počasi obrne proti izhodu. To je tisti pesnik, ki pravi, da Sonce še nikoli ni reklo Zemlji, da mu - kljub vsej toploti in svetlobi, ki ji jo daje - kar koli dolguje...

Ci, któ­rzy pro­wa­dzą oso­bi­ste no­tat­ni­ki, to cał­kiem od­mien­ny ga­tu­nek, sa­mot­ni i z upo­rem urzą­dza­ją­cy rze­czy­wi­stość po swo­je­mu, nie­spo­koj­ni mal­kon­ten­ci, dzie­ci naj­wy­raź­niej przy na­ro­dzi­nach do­tknię­te ja­kimś prze­czu­ciem czy stra­tą.

Morda, morda pa ne. Kmet ne verjame, da je mogoče vedeti, ali so stvari, ki se zgodijo v življenju, dobre ali slabe. Če se nehamo trdno oklepati tovrstnih prepričanj, je to osvobajajoče in znak modrosti. Veliko lahko pridobimo, če si zapomnimo, kako malo v resnici vemo o prihodnosti, če objektivno ločujemo, kar verjamemo od tistega, kar vemo. Redko sem koga slišal reči: “vse se je izteklo točno tako, kot sem mislil, da se bo.” Nasprotno, vsaj kar se mene tiče, bi moral priznati, da se večina stvari, za katere me je v življenju skrbelo, nikoli ni zgodila. In večina stvari, ki so se zgodile, nikoli nisem pričakoval.

Začenjal sem spoznavati, da je včasih najboljša oblika zdravljenja kar takšna, da preprosto storim to, česar me je strah - če seveda preživim. Če se začnes bati tega, da si na prostem, pojdi ven. Če se bojiš zaprtih prostorov, prebij nekaj časa v dvigalu. Če te je strah samote, se prisili, da si nekaj časa sam. Ko trpiš za depresijo in tesnobnostjo, se ti udobje znanega skrči z velikosti sveta na velikost postelje. Ali pa na nič. Še nekaj. Dražljaji. Vzburjenje. Takšno, ki ga doživljaš v neznanih krajih. Včasih je to lahko zastrašujoče, lahko pa je tudi osvobajajoče. Na poznanem kraju se ti duševnost osredotoča le na samo sebe. Ničesar novega ni, kar bi morala opaziti pri tvoji zdolgočasenosti. Nobenih potencialnih zunanjih groženj, le notranje. Ko se prisiliš, da stopiš v nov prostor, po možnosti v tuji državi, se neizbezno vsaj malo bolj posvčaš svetu zunaj svoje glave.

Občutki. To je tisto, kar je pomembno. Ljudje vse preveč cenijo misli, vendar so občutki tisto, kar je ključno. Želim si brati knjige, ob katerih se smejim in jočem, začutim strah in upanje ter ob njih zmagoslavno vzkliknem. Želim, da me knjiga objame ali me grabi za vrat. Ni mi mar niti, če me brčne v trebuh. Kajti tu smo zato, da občutimo. Želim si življenja. Želim si ga brati in ga pisati in ga občutiti in ga živeti. V tem drobnem hipu obstoja, ki nam je dan, želim čim dije čutiti vse, kar je sploh mogoče čutiti.

Bu serbest okuma saatinde, isteyen öğrencilere müzik öğretmenleri tarafından mandolin, keman, akordeon, bağlama dersleri de veriliyordu. Hatta bağlama dersini kimi zaman, enstitüleri birer birer gezen Âşık Veysel veriyordu. Abdullah Özkucur O ortaya çıkar; saz meraklıları da onun karşısına yarımay şeklinde otururlar: Âşık Veysel'in çaldığı türküye göre sazına bakarak seslerini de ayarlayarak ona göre tele vurmaya, çaldığı gibi çalmaya temrin ederlerdi. Böyle kısa bir zamanda da ona uyarlar, onu öğrenirlerdi. Âşık Veysel'in kazası Âşık Veysel, Köy Enstitüleri'ni gezer, saz hevesi vermek için enstitülerde belli bir süre dururdu. Bir gün başka bir yere gitmeden önce, "Çevreyi gezelim," dediler. Mualla Eyüboğlu var, Ferit Oğuzbayır var; epeyce kalabalığız. Bir gün önceden erzak hazırlandı, söğüşler yapıldı, kumanyalar alındı, arabaya dolduruldu. Ertesi sabah Âşık Veysel'le Küçük Veysel, erzak arabasına bindiler, dağın eteğinden gidecekler; biz İdris Dağı'nın yamaçlarından gideceğiz. Böyle yola çıktık. Çok kalabalıktık. Mualla Hanım'ın yanından hiç ayrılmadığım için biliyorum, karlara basarak gidiyoruz. Dağı aştık, Dereşik köyüne vardık, Dereşik köyünde hafif bir yamaç var, ondan sonra köy görünüyor. Oraya vardık. Tonguç da var başımızda. Yaya yürüyor. İşte köyü gezdi arkadaşlarımız, öğlen oldu, yemek zamanı geldi fakat erzak arabası gelmedi. Bekliyoruz, gelmez. Bir de haber geldi ki arabanın dingili kırılmış, araba devrilmiş, erzaklar etrafa saçılmış, Âşık Veysel yaralanmış, sazı kırılmış. Hemen bir ekip çıktı, Âşık'ı aldılar, getirdiler. Ama Âşık Veysel'in suratı asık, sanki yağmur yağacak gibi, bulutlar aşağı inmiş hava kararmış gibi, canı sıkılıyor. Epeyce dinlendikten sonra Âşık, yanındaki Hidayet Gülen'e, “Eline kâğıdı kalemi al," dedi, kalemi kâğıdı aldı, “yaz bakayım,” dedi. “Ben gidersem, sazım sen kal dünyada / gizli sırlarımı aşikâr etme / olsun dillerin söyletme yâre” diyerek “Sazım” türküsünü yazdırdı. Abdullah Özkucur

Kendilerini "Müslüman" sayan "Türkler"i Muhammed, "Müslüman" saymak şöyle dursun; "düşman" diye "ilan" etmiştir. İslam dünyasında en sağlam kabul edilen hadis kitaplarında da bu var. Başlı başına bir bölüm olarak. Bölümün adı da çok ilginç: "Kıtalu't-Türk." Anlamı da, "Türklerle öldürüşmek (savaş)". Buhârî'de, Ebu Davud'da ve Tirmizî'de bölümün adı bu. İbn Mace'de "Bâbu't-Türk", yani "Türkler Bölümü". Müslim'deyse, "Kıyamet alametleri" arasında yer alıyor. Muhammed, "Peygamberliğinin bir kanıtı" olarak, gelecekten "haber" verirken, "Kıyametin bir alameti" olarak "Türklerle nasıl çarpışılacağı"nı, "Müslümanlar'ın, Türkleri nasıl öldürecekleri"ni de anlatıyor. Hem "Türk" diye ad vererek, hem de "tarif" ederek, yüzlerinin, gözlerinin, burunlarının, derilerinin, renklerinin nasıl olduğunu anlatarak. Anlaşılan o ki, Türkler konusunda kendisine birtakım bilgiler verilmiş. Muhammed'in anlatmasına göre, "Türklerle öldürüşme", ta "Kıyamet"e dek söz konusu. "Kıyametin bir alameti" olarak da "Müslümanlar", yeryüzündeki "Türkleri öldürüp temizleyecekler". Yoksa "Kıyamet kopmayacak". İşte hadislerden bir kesim: "Müslümanlar, Türklerle öldürüşmedikçe, kıyâmet kopmayacaktır. Yüzleri kalkan gibi, üst üste binmiş (kalın) derili olan bu toplumlar... kıl giyerler."* "Siz (Müslümanlar), küçük gözlü, basık burunlu, yüzleri kalkan gibi, derisi üst üste binmiş olan toplumla öldürüşmedikçe kıyâmet kopmayacaktır."** "Şu da kıyâmet alâmetlerinden: Kıldan (keçe) ayakkabı giyen bir toplumla vuruşup öldüreşeceksiniz. Geniş yüzlü, yüzleri kalkan gibi, üst üste binmiş derili toplumla vuruşmanız-öldürüşmeniz kıyâmet alâmetlerindendir. Siz (müslümanlar), küçük gözlü, kızıl yüzlü, basık burunlu, yüzleri kalkan gibi, derisi üst üste binmiş olan Türklerle öldürüşmedikçe kıyâmet kopmaz."*** "Sizinle (siz müslümanlarla), küçük (çekik) gözlü toplum, Türkler savaşacaktır. Siz onları, üç kez önünüze katıp götüreceksiniz, süreceksiniz. Sonunda Arap Yarımadası'nda karşılaşacaksınız. Birincide, olanlardan kaçan kurtulur. İkincide kimi kurtulur, kimi yok edilir. Üçüncüdeyse onların tümü kırılacaktır."**** Muhammed'in, bugün kendisine "Peygamberimiz, efendimiz" diyen Türklere bakışı, tutumu budur işte. * Müslim, e's-Sahîh, Kitabu'l-Fiten/62-65, hadis no. 2912; Ebu Davud, Sünen, Kitabu'l-Melâhim/9; Babun fî Kıtâli't-Türk, hadis no. 4303; Neseî, Sünen, Kitabu'l-Cihâd/Babu Gazveti't-Türk... ** Buhârî, e's-Sahîh, Kitabu'l-Cihâd/96; Müslim, e's-Sahîh, Kitabu'l-Fiten/62, hadis no. 2912; Ebu Davud, Sünen, hadis no. 4304; Tirmiziî, hadis no. 2251; İbn Mace, hadis no. 4096-4099. *** Buhârî, e's-Sahîh, Kitabu'l-Cihâd/95; Müslim, e's-Sahîh, Kitabu'l-Fiten/66, hadis no. 2912; İbn Mace, hadis no. 4097-4098. **** Ebu Davud, Sünen, hadis no. 4305.

Learn Chinese in 5 Minutes  1) That’s not right = Sum Ting Wong  2) Are you harbouring a fugitive = Hu Yu Hai Ding  3) See me ASAP = Kum Hia  4) Stupid Man = Dum Fuk  5) Small Horse = Tai Ni Po Ni  6) Did you go to the beach = Wai Yu So Tan  7) I bumped the coffee table = Ai Bang Mai Fa Kin Ni  8) I think you need a face lift = Chin Tu Fat  9) It’s Very dark in here = Wai So Dim  10) I Thought you were on a diet = Wai Yu Mun Ching  11) This is a tow away zone = No Pah King  12) Our meeting is scheduled for next week = Wai Yu Kum Nao  13) Staying out of sight = Lei Ying Lo  14) He’s cleaning his automobile = Wa Shing Ka  15) Your body odor is offensive = Yu Stin Ki Pu  16) Great = Fa Kin Su Pah

Biz necm ü hilâli Belde-i Tayyibe gibi yine onlardan fethetmiştik. Temdîd ü i'mârı vazife vü şi'âr edinerek girdiği yerlerde ahşâb kulübeler, silâhsız adamlar, biçilmiş, biçilmemiş ekinler imhâ eden bayrakların mâcerâlarına bizim necm ü hilâl hiçbir vakit, hiçbir yerde iştirâk etmemiştir. 'Afvı zekât-ı zafer 'add eden -i'tirâf ederim ki bu yüzden biraz da sâde-dil olmakla ma'rûf- bir kavimiz. Yapmak için girdiğimiz yerleri aslâ yıkmadık. Eğer memleketimizde harâbe varsa... Eğer tarîk-i temeddünde geri kalmışsak sebeplerini bizde değil, hâriçte arasınlar. Atalarımızın bastığı yerlerde yalnız otlar değil, kasabalar, şehirler de bitiyordu. Zemînî vü süflî ihtirâslara semâvî kutsiyetler vermek isteyen ehl-i salîbin sekiz yüz seneden beri mütevâlî tecâvüzlerine ma'rûz iken, yine büsbütün harâb u yebâb olmadık. Muzaffer vakt-i fırsatta 'adûdan intikam almaz Mürüvvet-mend olan nâ-kâmî düşmanla kâm almaz diyor yılanı kendi koynumuzda besleyip büyütüyorduk. Kumkapı'da sakin Yunanlı Petro, fırında yaktığı o bayrağın biraz da cezâ-yı gafletini vermiş oldu. Fâtih Sultan Mehmed İstanbul'a dâhil olduğu gün te'lîf-i 'anâsır mesleğini iltizâm etmişti. Hâkimiyet Yıldız Sarayı'ndan Ayasofya Meydânı'na intikâl ettiği zamân, intihâb ettikleri sandûklarını hâmil 'arabalarda papazlarla imâmlar, yan yana öpüşüyorlardı. Meletyus, Zaven gibi vekâlet-i mesîhiyeyi âlet-i şerr ü tezvîr eden kefere-i ni'met dâhilde, hâriçte, îkâ'-yı şûru fesâd ederken bunları tatyîb için, biz Nemrût Mustafa gibi cellâdlara bî-günâhlar astırdık. İşte necm ü hilâlin ekseriyetle şâhid olduğu vakâyi'-i dâhiliye!.. Bunlar istisnâ olunursa, bayrağımıza isnâd olunabilecek hiçbir kusûr, sürülebilecek hiçbir leke yoktur. O, düştüğü yerlerde bile, pek mehîb ü 'ulvî kaldı. Şimdi Plevne'deki gibi bayrağın rengi ne olursa olsun, orada ilelebet temevvüc edecek sancak bizim -mağlûbiyeti bile zaferleri mecbûr-ı ihtirâm eden- râyetimizdir. Bizans'ın necm ü hilâli bizim elimizde livâü'l-hamd-i İslâm'a temessül etti; Şühûd-i hâdiseden birinden işittim: İlk (İnönü) muhârebesinin mütereddid bir safhasında, kumândânımız 'İsmet Pâşâ, - Yârabbi!.. Biz de mağlûb olursak senin dînini kimler muhâfaza, ismini kimler tekrâr edecek?.. demiş. Necm ü hilâlin bu pek sevgili oğlu ve 'askeri şu hitâbıyla kendi kavminin İslâmiyet ve insâniyetteki mevki'ini pek güzel ta'yîn etti. Allah'ın kıyâmete kadar takdîs edileceğine îmân ettiğimiz İsm-i Celâl'i önünde dâ'imâ bizim bayrak yürüyecektir. Mâlikânesi Ümit Burnu'ndan Edirne'ye ve Septe Boğazı'ndan Çin Surları'na kadar imtidâd eden bir bayrağı bütün Yunanistan, dağları, adaları ve denizleriyle birlikte bir fırın olsa -nasıl ki oldu!..- yine yakamaz. Derler ki: Çinliler du'âlannı kâğıtlara yazarak ve yakarak göklere gönderirlermiş. Kumkapı'da sâkin Yunanlı Petro eğer fi'l-hakîka bizim bayrağı yakmış ise, dumanı Kara Hisâr-ı Sâhib'den İzmir rıhtımına kadar yanan hânelerden yükselen dûdu âteşle birleşsin ve Yunanîlerin yeryüzündeki vahşetlerini semâvîlere ve Allah'a kadar söylesin!..

Başka­larının işlerine hiç karışmadığı zaman kişi kendi işleri için o kadar en­dişe duyar ki, kendi "benliği"ni bir dine çevirir, ya da tersten havarilik yaparak "benliği "ni yok sayar.

Çin Sanggünü Meng-Tien, üçe ayırdı ordusunu. Birinci birliği peşimizden göndererek dağları, geçitleri tutup oralardaki önemli bölgeleri kontrol altına aldı. Hemen yeni kaleler, surlar inşa ettirmeye başladı buralarda. Böylece can damarlarımızı sıkmayı düşünüyordu. "Kısa bir zaman sonra, büyük umutlarla yaptırdığımız, gurumuz Teoman Kalesi'ni de aldı. Orada, canla başla savaşan yiğitlerimizin tamamı uçmağa vardı. Sarı ırmağın çok ötesinde, To Dağı ve Peichin yaylalarının ortalarından ilerleyerek, kontrolümüzdeki bölgeyi ve Yüksek Hisar'ı ele geçirdi Meng-Tien. Ordusunun ikinci birliğini, o bölgede yedekte tutuyordu. Orhun'dan gelebilecek, yıkıcı ve yıpratıcı olacak devlet ve boy akınlarımızı engellemek, ihtiyaç olan bölgelere hemen çeri nakletmek için hazırdı bu ordu ki sayıları yüz binden fazlaydı çerilerin. Üçüncü parçayı ise elde ettiği bölgeleri, tamamen bizlerden, Hun budundan arındırmak amacıyla kullanmaya başladı. Hâlâ Sarı ırmağın kızılyanında, Ordos'ta kalmaya direnen, yerinde tutunmaya çalışan Hun boyları sıkıntılara düştüler. Azınlıkta kalmışlardı. Böylesi kalabalık bir orduya dayanamazlardı. Onlar da vuruşa vuruşa geri çekildiler. Sarı ırmak, bize çok uzak artık! Karayanındaki, kızılyanındaki otlaklarımız, Hun yurdu olan topraklar tamamen Çinlilerin elinde. "Kızıl Dağlar" adını verdiğimiz, Çinlilerin "Yin-şan" dediği dağlar, bizim yaylalarımız, Çin ordusunun egemenlik bölgesi oldu. Bir tek Hun uruğu kalmadı oralarda.

Çin ile savaş olacaktı belki bu bitig Çin sarayına ulaştığında. "Olsun!" dedi kurultay, "Onayladık!" "Daha da güzel olacak" diyordu, Mete Tanhu. Sonra da yeni töreyi koydu. "Bundan sonra yılın beşinci ayında ikinci kurultayımızı yapacak, olanları bitenleri konuşacağız. Kararları birlikte alacağız!" Kurultay, o gün devletin sağ yanını Shang-chün kentinden, günbatımına, Tibet'e kadar bütün toprakları senin buyruğuna veriyorum. Oraları, töreme bağlı kalarak, yönet!" Sol Bilge Eliği'ni, kurultaya danışarak atadı Mete Tanhu! Han, Sol yana buyruk gönderdi. "Sol yanın başkenti Shang-kun kentidir. Oradan gündoğusuna; Hui ırmağı kıyılarına, Feng-cheng kentinin doğu kıyısına kadar ki oralar bir zamanlar Tunghuların yurduydu; Sol Bilge Eliği'nin yönetimindedir." Sol yana bağlı beyler de belirlendi kurultayda. Otlakları, yaylakları verildi. Doğrudan kendisine bağladığı boyları ve beylerini de söyledi birer birer ve onlara Tai-chün ve Yün-chung arasındaki yerleri im etti. "Simdilik bu kadar!" dedi sözün sonunda. Şimdilik… Yeni topraklar aldığımızda, yeni yurtlar edindiğimizde…

1965 Türkiyesi Sayın İnönü, 27 Mayıs'tan sonra da, 1946'da başladığı denemenin başarısı için elinden geleni yaptı: 27 Mayıs'ı, "İlk Hedefler Beyannamesi" sınırları içinde tuttu. Seçim sonrası huzursuzluklarını ve darbe teşebbüs­lerini önledi. En güç durumlarda dahi, soğukkanlı ve güler yüzlü bir idarenin örneğini verdi. Ekonomik durgunluğu giderdi. İşçilere geniş haklar tanıdı. Fındık, tütün, buğday fiyatlarını yükselterek, köylü kütlesi­ni kazanmaya çalıştı. Ümit etmekteydi ki, artık yeni hir demirkırat dene­mesi önlenecek ve 27 Mayıs Anayasası çerçevesinde kalkınmanın zorun­lu kıldığı reformlara el atılacaktır. Ümitler gerçekleşmedi ve CHP, Menderes dönemindekinden çok daha büyük bir yenilgiyle karşılaştı. CHP, servet beyannamesi, vergi açıklaması, tarım vergisi, Sovyetler'le yakınlaşma gibi teşebbüslerden ve Toprak Reformu sözlerinden ürken varlıklı üyelerinin ihanetine uğradı. CHP'li eşraf ve ağa takımı, etkileri altındaki seçmenleri de peşlerinden sürükleyerek reformcu gidişe karşı durdular. CHP "ortanın solundayız" yerine, "sağındayız" da dese, hakim sınıf çıkarlarına dokunan tedbirler yüzünden bu ihaneti tanıyacaktı. CHP reformculuğunu son derece yetersiz bulan ilerici unsurların hir kısmı da, açık, seçik ve tutarlı hir programla ortaya çıkan TİP'e kaydılar. Böylece 20 yıllık deneme, halktan yana her türlü reform fikrine karşı çıktığı halde, fakir köylü ve işçinin oylarını toplayan Menderes politikası şampiyon­larını, büyükçe bir çoğunlukla yeniden iktidara getirdi. 20 yıllık denemenin ortaya koyduğu sonuç şudur: "Feodal kalıntılardan hâlâ kurtulamamış ve az sayıdaki işçisi dahi bölgesel bağlılıkların etkisi altında bulunan bir toplumda Parlâmentoculuk, geri unsurların egemenliğini sağlamaktadır. Halbuki azgelişmiş bir ülkede sistemin yaşaması ve istikrara kavuşması, Parlâmento'nun zorunlu reformları gerçekleştire­bilmesine bağlıdır. Aşırı sağcı çoğunluklar getiren sistem ise, reform yol­larını tıkamakta ve toplumun azınlıktaki dinamik unsurları arasında hoşnutsuzluğu körüklemektedir. Bu durum yalnız Türkiye'ye özgü değildir. Güney Amerika'da etraflı bir sosyolojik araştırmaya girişen Fransız siyasî bilimler uzmanı Lambert bizimkine hayli benzer bir sosyal yapıya sahip bulunan ülkelerin çoğunda, parlamenter sistemin aşırı muhafazakarlığın güçlü bir aracı olduğunu or­taya koymuştur. Reformcu güçler, sistemin dışına çıkış yolları aramış­lardır. Prof. Duverger de "Politikaya Giriş" adlı eserinde şu acı hükme varmaktadır: "Modern usullerin görünüşü altında eski feodal otokrasi rejimleri işler. Demokratik usuller, eski rejimlerin yıkılmasına yardım etmek şöyle dursun onları gizleyerek devam etmesini sağlar." Bu ölçüde kötümserliğe elbette yer yoktur. Yalnız, çok önceden başla­yan temel hâtâlar yüzünden, azgelişmişliğin bütün zincirlerini kırmak için yeterli olan yirmi yıllık bir süreyi israf ettiğimizi daha uzun yıllar israfa ha­zırlandığımızı bilmek gerekir. Reformcu güçlerin sosyal yanı değişmediği sürece gelecek seçimlerde de başarısızlıklara uğraması mümkündür. Ho­şumuza gitmiyor diye, başını kuma sokunca kem gözlerden korunduğunu sanan devekuşları gibi bu acı gerçeği görmekten kaçamayız. Türkiye'de Anayasa düzeninin bugün en samimi savunucuları, hiç şüphe yok, reformcu güçlerdir. Bu düzeni yaşatmak için, reformcular, ellerinden gelen çabayı gösterecekler ve Parlâmento-Devrim çelişmesine, demokratik bir çözüm yolu arayacaklardır. Açık gerçekleri olduğu gibi görmekten kaçınmayan bir tutum bugünkü çıkmazdan kurtulma çabasının sağlam bir hareket noktasını teşkil etmesi bakımından önemlidir. Rejimler hayallere değil gerçeklere dayanarak uzun ömürlü olurlar. Anayasadan ve reformlardan yana güçler, Türkiye'nin daha uzun süre zaman israfına tahammülü kalmadığını göz önünde tutarak, demokratik devrim yolunu açma durumundadırlar. Yön, Sayı 135, 29 Ekim 1965

Medsebojna povezanost našemu življenju daje smisel in namen. Moč, ki jo ima v našem življenju, je bila potrjena, ko se je za glavno skrb udeležencev izkazal strah pred odtujenostjo; strah, da nas zaradi nečesa, kar smo storili ali nam ni uspelo storiti, zaradi nečesa, kar smo ali od koder prihajamo, drugi ne marajo ali nismo vredni, da bi bili z njimi povezani. Naučila sem se, da to skrb rešimo z razumevanjem svoje ranljivosti ter krepitvijo sočutja in poguma - s tem, čemur pravim sramoodbojnost.

A zatem, od­po­wia­da­jąc na za­da­ne wcze­śniej py­ta­nie: nie, nie mu­sisz zawo­do­wo zaj­mo­wać się pi­sa­niem, aby pisać – i robić to do­brze. Nie musisz też mieć wro­dzo­ne­go ta­len­tu ani setek li­te­rac­kich od­zna­czeń na kon­cie. Aby za­cząć pisać – wy­star­czy za­cząć pisać. Aby za­cząć pisać dobrze – trze­ba po­znać tech­ni­ki, które czy­nią nasze pi­sa­nie lep­szym. Zbyt proste? A kto po­wie­dział, że wszyst­ko za­wsze musi być dia­bel­nie skompliko­wa­ne?

Nekdo lahko prebije vse življenje med štirimi stenami. Če se ne zave ali če ne občuti, da je jetnik, tedaj ni jetnik. So pa, ki jim je ječa celotni naš planet. Ki vidijo naskončno prostranstvo vesoljstva, milijone zvezd in tujih nebesnih teles, do katerih jim je za vekomaj zaprta pot. Ta zavest jih dela največje sužnje časa in prostora.

Abdülhamid'in Alevi ve Ezidileri Sunnileştirme politikası başarılı olmamış; ancak Kürt blokunun parçalanmasında ve misyonerlerin uzaklaştırılmasında başarılı olmuştu. Öte yandan Arapların yanı sıra gerek Sunni gerekse Alevi Kürt aşiret reislerini yanına çekebilmek için Aşiret Mektebi'ni kuruyor ve Dersim'den kimi aşiret reislerinin çocuklarını da burada kendi ilkeleri doğrultusunda yetiştiriyordu. Yaptığı bir başka uygulama ise, bu gençlerin geldikleri yörelere misyoner niteliğinde Hanefi din adamları göndermekti. Nitekim bu misyoner faaliyetinin sonucudur ki, Dersimli Aleviler o tarihten sonra başta cenaze törenleri olmak üzere kimi alanlarda Kuran'a başvuruyorlardı.

Dost Ku Dolat Ki Niga Sy Mat Dhaku Aksar Wafa Krny Waly Dost Gareeb Huty Han Hazrat❤️Ali R.A دوست کو دولت کی نگاہ سے مت دیکھو اکثر وفا کرنے والے دوست غریب ہوتے ہیں حضرت علیؓ Logoo Ko Dua Ky Liyay Kayny Sy Zaida Baytr Ha Aasay Aamal Kru Ky Logoo Ky Dil Sy Aip Ky Liyay Dua NiKly Hazrat Ali R.A لوگوں کو دعا کے لئے کہنے سے زیادہ بہتر ہے ایسے عمل کرو کے لوگوں کے دل سے آپ کے لئے دعا نکلے حضرت علیؓ Logoo Ky Aayboo Sy Es Tra Ghafil Hu Jao Jes Tra Sooty Huwy Tum Dunya Sy Ghafil Hu Jaty Hu Hazraat❤️Ali R.A لوگوں کے عیبوں سے اس طرح غافل ہو جاؤ جس طرح سوتے ہوئے تم دنیا سے غافل ہو جاتے ہو حضرت علیؓ Namaz Ki Fiker Apny Oopr Farz Khada Ki Kasam Dunya Ki Fiker Sy Azad Hu Jao Gy Or Kamiyabi Tumary Kadam Chomy Gi Hazrat❤️Ali R.A نماز کی فکر اپنے اوپر فرض کرلو خدا کی قسم دنیا کی فکر سے آزاد ہو جاؤ گے اور کامیابی تمہارے قدم چومے گی حضرت علیؓ Guna Pr Nadamat Guna Ko Mita Dyti Ha Nayki Pr Gror Nayki Ko Taba Kr Dyta Ha Hazrat❤️Ali R.A گناہ پر ندامت گناہ کو مٹا دیتی ہے نیکی پر غرور نیکی کو تباہ کر دیتا ہے حضرت علیؓ Sabr Ki 2 Surtayn Han Ju Phasand Hu Usey Bardasht Krna Or Ju Phasand Hu Es Ka Entaazr Krna Hazrat❤️Ali R.A صبر کی دو صورتیں ہیں جو نہ پسند ہو اسے برداشت کرنا اور جو پسند ہو اس کا انتظار کرنا For more urdu quotes and urdu poetry visit our website urdupoetryweb.com

Dunya Ma Sab Sy Tez Raftar Chiz Dua Ha Jo Dil Sy Zaban Tak Ponchny Sy Phaly Allah Ky Pas Ponch Jati Ha دنیا میں سب سے تیز رفتار چیز دعا ہے جو دل سے زبان تک پہنچنے سے پہلے اللہ تعالی کے پاس پہنچ جاتی ہے Tuba Ruu Ka Ghosal Ha Jatni Bar Kia Jay Ruu Ma Nikhar Paida Huta Ha توبہ روح کا غسل ہے جتنی بار بھی کی جائے روح میں نکھار پیدا ہوتا ہے Allah Ki Raymat Ki Phali Nishani Ye Ha K Ensaan Ku Apne Aayb Nazr Any Shuru Hu Jaty Han اللہ کی رحمت کی پہلی نشانی یہ کہ انسان کو اپنے عیب نظر آنے شروع ہو جاتے۔ Allah Ky Faysluu Pr Yakeen Rakhu Zindagi Bhot Asaan Hu Jay Gi اللہ کے فیصلوں پر یقین رکھو زندگی بہت آسان ہو جائے گی Ghamu Ki Raa Pr Bary Sakoon Sy Chalu Keu ky Ye Raa Allah Ku Kareeb Kr Dati Ha غموں کی راہ پر بڑے سکون سے چلو کیوں کہ یہ راہ اللہ کو قریب کر دیتی ہے Ma Roz Ghuna Krta Hu Wu Chupata Ha Apni Raymat Sy Ma Majboor Apni Aadat Sy Wu Mashoor Apni Raymat Sy میں روز گناہ کرتا ہوں وہ چھپاتا ہے اپنی رحمت سے میں مجبور اپنی عادت سے وہ مشہور اپنی رحمت سے Ju Allah Ky Diyay Huway Rizk Ko Kafi Samjy Wu Zindagi Ma Kbi Kisi Ka Motaj Ni Huta جو اللہ کے دیئے ہوئے رزق کو کافی سمجھے وہ زندگی میں کبھی کسی کا محتاج نہیں ہوتا Sabr 1 Sawari Ha Ju Kbi B Apny Sawar Ko Girny Nahi Dayti Na Kisi Ky Kadmoo Ma Na Kisi Ki Nazroo Ma صبر ایک ایسی سواری ہے جو کبھی بھی اپنے سوار کو گرنے نہیں دیتی نہ کسی کے قدموں میں نہ کسی کی نظروں میں For more urdu quotes and urdu poetry visit my WEBSITE urdupoetryweb.com

Resnica ni kruta, le prebujenje iz nevednosti boli kakor vsako drugo rojstvo. Teci za resnico, dokler ti ne zmanjka sape. Sprejmi bolečino, ki je nujna, da se boš na novo ustvaril. Vse življenje bo trajalo, da boš razumel te misli; vse težko življenje, prekinjeno s trenutki pijanosti.

So dnevi, ko se ne bi smelo zasvitati. Če pa se je že moralo, če je nujno, da se zasvita prav vsakega dne, bi morala obstajati kakšna možnost, da se človek izogne dnevu, ki ga zagotovo ne potrebuje, da se na primer na tak dan ne zbudi ali da kako drugače ostane zunaj njega. Brez te možnosti človek ni svoboden, saj ni in ne more biti svobodne volje v bitju, ki ne mote samo odločiti niti o tem, česar noče.

Henrik je upravičeno ocenil, da ga ni greha, ki se ne bi zlahka prilepil na žensko in se od moškega zlahka odbil.

Peki, öyleyse ne oldu? Sen menekşe sevmiyor muydun?" "Seviyordum." "Artık sevmiyor musun?" "Menekşeyi bütün çiçeklere tercih ederim." "Niye aldırmadın peki?" "Gidip çocuğa sor bakalım, ısırganı var mıymış?" "Isırgan mı? Isırganı ne yapacaksın?" "İstiyorum!" "Isırganı mı?" "Evet, ısırgan, ısırgan!" "Delirdin mi sen? Ne yapacaksın ısırganı? " "Beni dağlamasını istiyorum." "Ne?" "Dağlamasını istiyorum. Gia, sor bakalım, ısırganı var mı?Olmayacağını biliyorum. Isırgan otunu toplamaya korkardı sanırım. Isırganı kimsenin satın almayacağından da korkardı. ..Ben ise alırdım." "Sen ne söylediğinin farkında mısın?" "Annemin üstüne yemin ederim ki alırdım! Beni dağlardı ve ben böylece ilkbaharı hatırlardım. Böğürtlen çalılığını hatırlardım, köyün ortasından geçen yolu hatırlardım, kuyuyu, ninemi, dedemi, Tehuri Nehri'ni, kulübeyi ...

Smreke ob vodi so iz morastih sanj vlekle tiste, ki so jih sanjali. Smreke ob morasti vodi so bile lovilci sanj, ki so iz sanj vlekli tiste, ki jih niso sanjali. Mora, mora, kakšna mora. Poroženeli prsti smrekastih sanj. Kaj vse je požrl ogenj, kateri ogenj. Smreke so bile skeleti smrek. Njihova struktura jasno vidna zainteresiranemu očesu. Smreke so bile gozd in niso videle samih sebe zaradi gozda. Kaj se je zgodilo drvarjem, ki so šli mednje. Kaj se je zgodilo gobarjem, ki so šli mednje. Poroženel travnik, poroženelo rastje, ki ni raslo navzgor, ampak vase. Poroženele smreke, njihovi trnovi listi. Nekoč je šla v gozd zeliščarica, in smreke so si iz nje pripravile gostijo. Nekoč je šel v gozd smrek drvar, in kdo je zdaj posekal koga. Nekoč so se smrečne veje staknile in postavile mejo med tukaj in zdaj in tam in potem.

Trenutek zatem smo utonili v čudovito tišino, kar pa meni ni nikoli pomenilo absolutne, brezglasne tihosti. Taka v gorah sploh ne obstaja. Vedno se od nekod priplazi nek zvok, včasih pritajeno skrivnosten vzdih vetra, ki ga bolj čutiš kot res slišiš, pogosto pa je tišina narave kar glasna. V mojo predstavo o šepetu tišine spadajo tudi prvobitni zvoki narave: če v robeh potegne veter, če zaropota kamen, če zaškriplje ledenik, če zažvižga gams ali zapivka kavka. Celo šumi moje lastne hoje, udarci cepina ali palice ne izničijo gorske tišine, to stori šele izgovorjena beseda.

Moja obsesija je bila, da moramo imeti revolucijo, ki ni podobna francoski ali ruski, temveč prej ameriški, v smislu, da je revolucija za nekaj, ne proti nečemu. Revolucija za ustavo, ne za raj. Antiutopična revolucija, saj utopije vodijo do giljotine in gulaga

W Sta­nach nie­za­leż­nie od po­li­tycz­ne­go roz­da­nia rzą­dzi więc kilka po­tęż­nych or­ga­ni­za­cji lob­by­stycz­nych. Naj­waż­niej­sza z nich to Wall Stre­et, a więc banki i in­sty­tu­cje fi­nan­so­we. Drugą jest sek­tor mi­li­tar­ny oraz bez­pie­czeń­stwa. Wy­jąt­ko­wo groź­ny dla resz­ty świa­ta, co po­ka­za­ły wy­pad­ki sprzed de­ka­dy. Trze­ci blok to po­tęż­ne lobby izra­el­skie. Potem jesz­cze lobby gór­ni­czo-naf­to­we. Szcze­gól­nie wpły­wo­we od cza­sów Geo­r­ge’a W. Busha, który po­sta­wił wieu naf­cia­rzy na czele po­wią­za­nych z rzą­dem ogra­ni­za­cji zaj­mu­ją­cych się śro­do­wi­skiem. Na tym przy­kła­dzie do­brze widać, jak dzia­ła ta „neo­li­be­ral­na de­re­gu­la­cja”. To zna­czy naf­cia­rze w imie­niu rządu re­gu­lu­ją swój wła­sny sek­tor. I niech pan zgad­nie, w któ­rym kie­run­ku to re­gu­lu­ją! Oczy­wi­ście robią to w taki spo­sób, żeby więk­sza część kosz­tów ich dzia­łal­no­ści zo­sta­ła prze­rzu­co­na na in­nych. W tym przy­pad­ku na śro­do­wi­sko. W ten spo­sób ich pro­duk­ty mogą być śmiesz­nie tanie. A sek­tor ban­ko­wy? Do­kład­nie ta sama hi­sto­ria. Po­zwo­lo­no ban­kom w imię wol­no­ści ro­snąć do roz­mia­rów, gdy stały się zbyt duże, by upaść. I teraz rząd musi je ra­to­wać za każ­dym razem, gdy wpad­ną w kło­po­ty. I to nie tylko po­przez ba­ilo­uty. O wiele czę­ściej od­by­wa się to w spo­sób dużo bar­dziej za­ka­mu­flo­wa­ny. Przez dłuż­szy czas Fed mu­siał wpusz­czać w go­spo­dar­kę cięż­kie mi­liar­dy do­dat­ko­wych do­la­rów. W efek­cie na Wall Stre­et pa­nu­je nie­spo­ty­ka­na hossa. A re­al­na go­spo­dar­ka jak tkwi­ła, tak tkwi w kło­po­tach. Na rynek we­wnętrz­ny to się w ogóle nie prze­kła­da. To nie jest żadna de­re­gu­la­cja. To jest sa­mo­re­gu­la­cja.

To je najbolje. Sicer bi se jim utegnilo še dozdevati, da so v ječi. Nič zato. Ženske ste vajene haremov in ječe. Nekdo lahko prebije vse življenje med štirimi stenami. Če se ne zave ali če ne občuti, da je jetnik, tedaj ni jetnik. So pa, ki jim je ječa celotni naš planet. Ki vidijo neskončno prostranstvo vesoljstva, milijone zvezd in tujih nebesnih teles, do katerih jim je za vekomaj zaprta pot. Ta zavest jih dela največje sužnje časa in prostora.

Nebo se je nenadoma stemnilo. Bog je dvignil roke. Edina milost, ki je ostala, je bilo ljubiti brez zadržkov tisti utrudljivi dan, ki ni obrodil nobenega sadu.