Nevis Quotes

Nevis tas moments ir skaists, kad tu runā, bet tas, kad tu klusē.

La montagna non è solo nevi e dirupi, creste, torrenti, laghi, pascoli. La montagna è un modo di vivere la vita. Un passo davanti all'altro, silenzio tempo e misura.

Es nezinu vai tas ir apgalvojums vai jautājums, bet šī doma mani nomāc, skolā mani mācīja un grāmatās es lasu, ka galvenais ir cilvēks, bet pagaidām redzu, ka cilvēks daudz vairāk dara, lai radītu tehniku, nevis lai radītu otru cilvēku. Nē, nē, es nedomāju primitīvo radīšanas aktu, ar to nodarbojas visi, kam vien kaut mazākā iespēja, es domāju- cilvēciskās personības veidošanu.

Dari ar mani, ko gribi. Bet dari. Tūkstoš sejas man saplūst par vienu- par vienu laimīgo tavu, par tādu, kādu es gribu un varu to padarīt. Nē, nevis gribu. Vai tad debesīs iesniedzies tornis ko grib ? Viņš ir, un viņš citādi nevar. Dari ar mani, ko gribi. Nē, esi. Esi tāds, kāds tu citādi nevari.

Galvenais ir padarītais darbs, nevis nepaveiktie labie nodomi.

Mīlestībai nav nekāda sakara ar sirdi - šo atbaidošo orgānu, asiņu pumpi. Mīlestība vispirms saņem ciet plaušas. Vajadzētu teikt nevis: "Man ir salauzta sirds,"bet gan:"Man ir aizsprostojušās plaušas.

Cilvēks kļūst vesels, neslēpjot savas slimības, nevis izliekoties vesels.

Dzīvē uzvar sapņotāju drosme un nevis skeptiķu mazdūšība

Viņš teica, ka tad, kad mums klājas patiešām labi, mums tas noteikti jāpamana. Viņš runāja par parastiem notikumiem, nevis dižām uzvarām: piemēram, par limonādes dzeršanu ēniņā karstā pēcpusdienā vai par smaržu no no tuvējās maiznīcas, par makšķerēšanu, neraizējoties, vai izdosies kaut ko noķert, par gadījumiem, kad kaimiņos kāds savā nodabā patiešām skaisti spēlē klavieres. Tēvocis Alekss mudināja mani šādos mirdzošos mirkļos skaļi sacīt : " Ja tas nav jauki, kas tad vispār ir jauki ?

Kad ārzemniekiem reizēm cenšos izstāstīt, ko nozīmē būt latvietim, tad parasti saku tā: latvieši dzīvo nevis ciematos, bet mežos, atsevišķi cits no cita. Latvietis jūtas brīnišķīgi tikai tad, ja pa logu nevar redzēt nevienu citu latvieti. Tā tas ir. Varu apliecināt. Protams, tam ir blakusefekts – tautas, kas vēsturiski nav dzīvojušas ciematos, izjūt zināmas grūtības pieņemt kolektīvus lēmumus. Katrs pats sev saimnieks un karalis. Vārdu sakot, tipiska režisora mentalitāte.

Sana ahlak vaazı verecek değilim. Yalnız, benim gibi eş dost arasında akıllı geçinen bir insanın nasıl olup da bu kadar manasız ve bomboş bir gençlik geçirdiğine herkesten evvel kendimin hayret ettiğimi söyleyeceğim… Evvela bunun farkında değildim. Kendilerini derecesiz bir zeka ve kabiliyete sahip sayan arkadaşların arasında, mukaddes ve mağrur bir aptallığa sırtımı vererek yaşıyor ve sırf bununla mühim bir şey yaptığımı sanıyordum. Ne gayem, ne düşüncem vardı. Zekam bütün kuvvetini, içinde bulunduğu ana sarf ediyordu. Yerinde bir cevap, keskin bir nükte bütün hakikatlere bedeldi. Böyle günü birlik bir fikir hayatının tabii bir neticesi olarak tezatlara, manasızlıklara, hatta edepsizliklere düşüyordum. İsteyip istemediğimi doğru dürüst bilmediğim, fakat neticesi aleyhime çıkarsa istemediğimi iddia ettiğim bu nevi söz ve fiillerimin daimi mesulünü bulmuştum: Buna içimdeki şeytan diyordum; müdafaasını üzerime almaktan korktuğum bütün hareketlerimi ona yüklüyor ve kendi suratıma tüküreceğim yerde, haksızlığa, tesadüfün cilvesine uğramış bir mazlum gibi nefsimi şefkat ve ihtimama layık görüyordum. Halbuki ne şeytanı azizim, ne şeytanı? Bu bizim gururumuzun, salaklığımızın bir uydurması… içimizdeki şeytan pek de kurnazca olmayan bir kaçamak yolu… İçimizde şeytan yok… İçimizde aciz var… Tembellik var… İradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey: hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var… Hiçbir şey üzerinde düşünmeye hatta bir parçacık durmaya alışmayan gevşek beyinlerimizle kullanmaya lüzum görmeyerek nihayet zamanla kaybettiğimiz biçare irademizle hayatta dümensiz bir sandal gibi dört tarafa savruluyor ve devrildiğimiz zaman kabahati meçhul kuvvetlerde, insan iradesinin üstündeki tesirlerde arıyoruz.

Özür dilemek... Şu hayatta en iyi yapabildiğim şey ne yazık ki bu. Burda bahsettiğim "özür dilemek" apayrı anlamlar içeriyor. Bir nevi savunma mekanizmasından, yanlış olan bir şeyi düzeltmek yerine onu "özür dilemek" aracılığıyla legal hale getirmekten, bir kurnazlık, bir sinsilik abidesi sözcükten bahsediyorum ben.

Draugs nav laba grāmata, ko kurā katrā laikā arī nemazgātām rokām var noņemt no plaukta, lai bagātinātu vientuļu vakara stundu, izkliedētu garlaicību, atrastu sapratēju. Draudzība ir dvēseļu mijiedarbības skaistākais, vārīgākais, rūpīgi kopjamais zieds, kas, ja tam nepievērš pietiekami vērības, nonīkuļo un nokalst, vēl iekām pilnīgi uzziedējis. Ir vārdi, kas satur indi, un drausmi ir, ka izrunāto vārdu nevar paņemt atpakaļ. Kā indīga bulta tas reizēm aizķeras dvēselē un aizdzen to bojā. Bet ir arī vārdi, kuros apslēpts burvju spēks. No viena maza vārda nonīkusi dvēsele var atspirgt, atjaunoties, – sākt ziedēt visiem pavasara ziediem reizē. Tu pacietīgi izturi arī tās drauga īpašības, kas, ja ir citiem, tevi pilda ar īgnumu. Draugs ir nevis labu īpašību katalogs, bet dzīvs cilvēks, kura negatīvās īpašības tu tikpat labi pazīsti kā pozitīvās, nesaslejoties pret tām. Ja draugs no tevis aiziet tādēļ, ka tu žāvājoties muti neaizklāj ar roku, tad neskumsti par to. Kā ir malu mednieki, tā ir malu draugi, kas tver tikai tavas būtības ārējās malas. Ar tiem jauki pakavēties vienu otru stundu, bet dvēseli viņi nebagātina, ziemas vidū nespēj ienest pavasari, pusnaktī neaizdedzina gaismu.

Ja gribi zināt, vēlos būt nevis karavadonis, bet mīlētājs.

Maska ir ārējā patiesība. Nevis tāpēc, ka atklāj, kas aiz tās slēpjas, bet tāpēc, ka aiz tā nekā nav.

Pek çok evliliğin temelindeki kâr-zarar tablosunu örnek alarak baktığında, Teoman zarar hanesine bir nevi içgüveylik yazmış, ama kâr hanesinin doluluğundan gözleri kamaşmıştı.

Neapgāžami ir morāles principi, nevis zinātniski fakti.

Demokracia je na hovno systém. Volič nič o ničom nevie, volič je hovno. Volič vníma iba absolútny povrch.

In the early 1980s, the key political rivalry in St. Kitts and Nevis was between the Labour Party and the People’s Action Movement (PAM).

... ja esi kaut ko pazaudējis, meklē, kur gaišāks, nevis tur, kur pazaudēji. Tam droši vien būtu jāraksturo cilvēku muļķība. Bet man liekas, ka tā ir īstena gudrība.

Gemi bir gün hazırdı. Bu gemi Trifon için bir dünya demekti. Trifon bu gemi için içinde bir şeylerin çarptığını hissediyor,bu gemiye bakarken Trifon, küçük kızların önünden geçtiği zaman duyduğu yumuşaklığı, bir nevi sarsıntıyı, baş dönmesini duyuyordu. Bu gemi Trifon için mavi gözlü bir kızdı. En tuhafı bu mavi gözlü kızı Trifon kendisi yaratmıştı. Bu mavi gözlü kız da Trifon'u seviyordu. Hiç mavi gözlü sahici kızlar Trifon'u severler miydi?

Lielākā daļa putnu ir radīti, lai lidotu. Tas, ka tie nelido, ir ierobežojums viņu lidošanas spēju ietvaros, nevis otrādi. Tu savukārt esi radīts, lai tiktu mīlēts. Tāpēc dzīvot tā, it kā tu būtu nemīlēts, ir ierobežojums tavu iespēju ietvaros, nevis otrādi

Lebo to jedno ja veľmi nenávidím, že sa všetko len tak zmení a už potom je všetko inak a človeku ani nepovedia, že ako je to teraz, a potom si myslí, že je to tak, ako to bolo, ale je to tak, ako to nebolo a potom sa mu môžu ľudia vysmievať, lebo nevie, ako je to teraz.

I will use the conventional Christian term “Old Testament” when talking about the sacred writings of the ancient Israelites—a. k.a. the Hebrew Bible or Tanakh, an acronym for the three sections of the Jewish Bible, Torah (five books of Moses), Nevi’im (prophets), and Kethuvim (writings).

Nav jau tā, ka visvērtīgākais ir lielais, visvarenais prieks. Iegūt kaut ko lielu - nozīmē: veidot lielo, saliekot kopā sīko; varbūt esmu atradusi laimes noslēpumu atslēgu, un tas ir - dzīvot tagadnē. Nevis mūžīgi skumt par pagājušo jeb cerēt uz nākotni, bet pēc iespējas pilnīgi izmantot pašreizējo brīdi.

Allan pochválil Herberta za dobre vykonanú prácu a skvelý herecký výkon. Herbert sa začervenal, chválu odbil mávnutím ruky a pridal komentár, že nie je ťažké hrať hlupáka, keď ním je. Allan povedal, že nevie, aké ťažké to môže byť, pretože tí hlupáci, ktorých doteraz v živote stretol, sa všetci pokúšali hrať opak.

Netaisi centrālapkuri, mūrē krāsni, dvēselīt! Krāsns, ir kā suns — būs pateicīgs, ja labi barosi, taču būs gatavs kopā ar tevi ciest arī badu. Ar centrālapkuri tu mājā ielaidīsi tīģeri. Tīģeris jau ir lepnāks zvērs, tiesa gan, tikai tas neko nepiecietīs. Nevis viņš kalpos tev, tu kalposi viņam, dvēselīt. Kamēr glaudīsi viņu pa spalvai, viņš būs silts un mīlīgs kā sievas cicis, bet, kolīdz kas, uzreiz parādīs tev savu zvēra dabu.

Wohnhäuser lagen. Auf halbem Wege passierten sie The House of Hidden Treasure, einen ungewöhnlichen Laden, in dem es allerhand wunderliche Gegenstände zu kaufen gab. Seinem Besitzer, Mr Strummer, hatte Onkel Titus schon das eine oder andere kuriose Schmuckstück verkauft. Schließlich erreichten sie die bewaldeten Gebiete der Gegend. Als es in einer Senke ein Stück bergab ging, wies Justus auf frische Lackspuren und Kratzer an einer

Tikai doma mūs padara lielākus, nevis telpa un laiks, kuru ietvaros mēs esam nekas. Mēs nekad nedzīvojam tagadnē. Mēs steidzinām nākotni un piesaucam pagātni, cenšamies to atgriezt, it kā tā būtu aizgājusi no mums pārāk ātri. Mēs esam tik nesaprātīgi, ka klaiņojam laikā, kas mums nepieder, un ignorējam vienīgo, kas mums pieder - t.i., tagadni. [..] Lūk, tā arī iznāk, ka mēs nekad nedzīvojam, bet tikai grasāmies to darīt un, piesaucot laimi, to nekad neiegūstam.

V tu chvíli se necítili jako dospělý muž, ale jako malý kluk, který se konečně všem pomstí za dávné křivdy. Vmete jim do tváře, že je někdo! Nezabýval se tím, jak je to od něj mali-cherné, nebo tím, že by se měl mnohem víc zamýšlet nad důvodem, proč ho spasitel nevy-chovával a nechal ho místo toho trčet s ostatními sirotky. A už vůbec ho nenapadlo, že by načasovaní jeho oznámení mohlo mít nějaký zvláštní důvod. Ne, on se jen opájel myšlenkou, že už na něj nikdo nebude pohlížet s despektem.

I GATTICI E vi rivedo, o gattici d'argento, brulli in questa giornata sementina: e pigra ancor la nebbia mattutina sfuma dorata intorno ogni sarmento. Gia vi schiudea le gemme questo vento che queste foglie gialle ora mulina; e io che al tempo allor gridai, Cammina, ora gocciare il pianto in cuor mi sento. Ora, le nevi inerti sopra i monti, e le squallide pioggie, e le lunghe ire del rovaio che a notte urta le porte, e i brevi dì che paiono tramonti. infiniti, e il vanire e lo sfiorire, e i crisantemi, il fiore della morte.

Many Americans often refer to Elizabeth II as ‘Queen Elizabeth of England’ - however, as any Brit will tell you, that’s wrong - they’ll say she is in fact Queen of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland. But of course they’re wrong as well. Her majesty is in fact Queen of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland, Canada, Australia, New Zealand, South Africa, Jamaica, Barbados, the Bahamas, Grenada, Papua New Guinea, the Solomon Islands, Tuvalu, Saint Lucia, Saint Vincent and the Grenadines, Belize, Antigua and Barbuda, and Saint Kitts and Nevis.

Viņa izmisums ir ārkārtējs. Viņa stāsts ir drošības tīkls, pār kuru viņš lidinās kā nepārspējams klauns izputējušā cirkā. Stāsts ir vienīgais, kas viņam neļauj izkrist kā akmenim cauri pasaulei. Tas ir viņa krāsa un gaisma. Tas ir trauks, kurā viņš sevi ielej. Stāsts piešķir viņam formu. Struktūru. Tas viņu iegrozō. Tas viņu satur. Viņa Mīlestību. Viņa Ārprātu. Viņa Cerību. Viņa Nebeidzamo Prieku. Likteņa ironijas dēļ viņš rīkojas tieši pretēji aktierim- nevis iedzīvojas lomā, bet cenšas no tās izbēgt. Bet tieši to viņš nevar. Viņa nožēlojamā sakāve arī ir viņa augstākais triumfs.

Naudas trūkums nebija pats briesmīgākais, galvenā nelaime bija tāda, ka, trūkumā ieslīguši, viņi savā prātā joprojām dzīvoja naudas pasaulē - pasaulē, kurā nauda ir tikums, bet nabadzība noziegums. Viņu krusts bija nevis bezmantība, bet cienījama nabadzība. Viņi bija pieņēmuši un atzinuši naudas likumus, un saskaņā ar šiem likumiem viņi ir tukša vieta. Viņiem nekad nebija ienācis prātā nospļauties un vienkārši dzīvot, ar naudu vai bez, tāpat kā to dara zemākās šķiras. Un tām ir taisnība! Cepuri nost un paklanīties fabrikas strādniekam, kurš ar četriem pensiem pie dvēseles uztaisa savai meičai bērnu! Viņam vismaz dzīslās rit asinis, nevis cipari un summas.

Fakir düşmüş bir ailede doğdum. Buna rağmen çocukluğum epeyce mesut geçti. Fakirlik, içimizde ve etrafımızda ahenk bulunmak şartıyla –ve şüphesiz muayyen bir derecesinde- zannedildiği kadar korkunç ve tahammülsüz bir şey değildir. Onun da kendine göre imtiyazları vardır. Benim çocukluğumun belli başlı imtiyazı hürriyetti. Bu kelimeyi bugün sadece siyasi manâsında kullanıyoruz. Ne yazık! Onu politikaya mahsus bir şey addedenler korkarım ki, hiçbir zaman manâsını anlamayacaklardır. Politikadaki hürriyet, bir yığın hürriyetsizliğin anahtarı veya ardına kadar açık duran kapısıdır. Meğer ki dünyanın en kıt nimeti olsun; ve tek insan onunla şöyle iyice karnını doyurmak istedi mi etrafındakiler mutlak suretle aç kalsınlar. Ben bu kadar kendi zıddı ile beraber gelen ve zıtlarının altında kaybolan nesne görmedim. Kısa ömrümde yedi sekiz defa memleketimize geldiğini işittim. Evet, bir kere bile kimse bana gittiğini söylemediği halde, yedi sekiz defa geldi, ve o geldi diye biz sevicimizden, davul, zurna, sokaklara fırladık. Nereden gelir? Nasıl birdenbire gider? Veren mi tekrar elimizden alır? Yoksa biz mi birdenbire bıkar, “Buyurunuz efendim, bendeniz, artık hevesimi aldım. Sizin olsun, belki bir işinize yarar!” diye hediye mi ederiz? Yoksa masallarda, duvar diplerinde birdenbire parlayan, fakat yanına yaklaşıp avuçlayınca gene birdenbire kömür veya toprak yığını haline giren o büyülü hazinlere mi benzer? Bir türlü anlayamadım. Nihayet şu kanaate vardım ki, ona hiç kimsenin ihtiyacı yoktur. Hürriyet aşkı, -haydi Halit Ayarcı’nın sevdiği kelime ile söyleyeyim, nasıl olsa beni artık ayıplayamaz, kendine ait bir lügati kullandığım için benimle alay edemez!- bir nevi snobizmden başka bir şey değildir. Hakikaten muhtaç olsaydık, hakikaten sevseydik, o sık sık gelişlerinden birinde adamakıllı yakalar, bir daha gözümüzün önünden, dizimizin dibinden ayırmazdık. Ne gezer? Daha geldiğinin ertesi günü ortada yoktur. Ve işin garibi biz de yokluğuna pek çabuk alışıyoruz. Kıraat kitaplarında birkaç manzume, resmî nutuklarda adının anılması kâfi geliyor.

Divi aktieri, ieslodzīti dīvainā izrādē, kurā nav ne miņas no darbības vai sižeta. Mokās ar savām lomām, bēdādami, kāda cita bēdas. Sērodami kāda cita sēras. Nespēdami, nekādi nespēdami izkļūt no izrādes. Vai par naudu tikt pie vārdotāja ar īpašu grādu, lai tas viņus apsēdinātu un pateiktu: "Jūs neesat Grēcinieki, jūs esat Tie, pret kuriem Grēkots. Jūs bijāt tikai bērni. Jums nebija varas. Jūs esat upuri, nevis pāridarītāji." Tagad būtu labāk, ja viņi tam būtu tikuši pāri. Ja viņiem būtu ļauts kaut uz brīdi nēsāt upura traģisko masku. Tad viņi varētu visu ieraudzīt citā gaismā, ienīst visu notikušo. Vai tiekties pēc atriebības. Un galu galā varbūt atbrīvoties no atmiņām, kas viņus vajāja.

Holivuda patiesībā ir noskaņa, gara stāvoklis, mīts, nevis noteikta vieta… Visur, kur sapulcējas ļaudis, kas reprezentē un veido filmu, ir Holivuda. Tā ir sabiedrība, kurā neviens nekam netic un tomēr visi pārtiek no pasakām. Kur visi liekuļo un tomēr cer kļūt bagāti, pārdodot savu sirsnību… Holivudu visi noniecina, bet katrs tai vēlas piederēt. Holivuda neatzīst nekādus likumus un tomēr vērtē visas lietas ar visneiecietīgāko mērauklu – naudu. Talantam, skaistumam, izglītībai, gaumei, ģenialitātei pašai par sevi nav nozīmes. Ja šīs lietas nevar tūdaļ pārvērst naudā, tad tās ir šķitums, pie kā nav vērts kavēties… Nekur pasaulē vienuviet nesapulcējas tik daudz ievērojamu mākslinieku un sava aroda labāko meistaru kā Holivudā, un tomēr reti kur mākslai tik smagi tiek nodarīts pāri!

Anita Rožkalne: Vai, jūsuprāt, latviešu valoda ir bagāta valoda, vai ar to var izteikt visu, kas jums jāizsaka? Dace Meiere: Var. Protams, ka var, bet reizēm gadās ierobežojumi. Trakums ir tas, ka mēs latviešu valodā, sevišķi pēdējās desmitgadēs, nemitīgi nodarbojamies ar ārprātīgu paškastrēšanos vai kā to varētu nosaukt, ka mēs nemitīgi sev aizliedzam lietot tādus vai citus vārdus, kādas zudīgas politiskas vai vēl kādas gaumes dēļ, ka liela daļa leksikas tās izcelsmes dēļ tiek pasludināta par nelietojamu. Ir interesanti to vērot arī saskarsmē ar redaktoriem un korektoriem. Es jau tulkoju laikam gadus septiņpadsmit, un gaume mainās. Ir lietas, ko visas korektores mēģina labot, un tad pēc pieciem gadiem kaut kas mainās, un viņas labo atkal kaut ko citu, un tad vēl. Tad nāk nākamā direktīva no augšas, un viņas atkal skauž nākamos vārdus ārā. Tas ir tik jocīgi. Ja autors lieto sešus sinonīmus, tad kāpēc latviski es drīkstu lietot tikai divus, jo kādam liekas, ka tas ir dialektisms, un tas varbūt pēc izcelsmes ir nepareizs. Sevišķi, piemēram, cīņa ar ģermānismiem. Tas reizēm ir tik komiski. Piedodiet, manas "bikses" ir ģermānisms. Es saku: "jā", un to reāli plaši sāka lietot latviešu valodā tikai XIX gs. vidū. Stenders rakstīja, ka mamzeles, kuras grib iztaisīties par tādām kā no Rīgas, tās saka: "jā, jā". Pirms tam latviešu valodā tāda vārda nebija, tas ieviesās tikai caur reliģiskajiem tekstiem. Es saku: "un, un, un". Tas ir ļoti jauns ģermānisms. Valodas ainā tas taču ir tik jauns! Es saku "nieres" vai es saku "īkstis"?! Nē! Ja mēs tā ņemam, tad lielākā daļa – kas nav ģermānisms, tas mums ir kalks. Kāpēc dažiem kalkiem tiek ļauts dzīvot, bet citiem ne?! Mēs nemitīgi sev uzliekam kaut kādas robežas, turklāt tās ir kādas īslaicīgas gaumes diktētas. Un vēl: ja aizguvums ir grieķiskas vai latīniskas cilmes, tas, protams, ir svešvārds. Ja tas nāk no kādām mūsdienu valodām, kas tas mums ir?! Tas ir, fui, barbarisms, vai ne?! Nedod Dievs to lietot. Regulāri ir grāmatas, kuras latviski nevar un nedrīkst tulkot tikai tāpēc, ka latviski mēs to nevaram uzrakstīt, jo mēs nedrīkstam rakstīt tā, kā mēs runājam. Es ļoti ceru, ka beidzot nāks kāda jaunā paaudze, kas rakstīs latviski, tajā īstajā latviešu valodā, kurā cilvēki runā, nevis tādā ideālajā, izdomātajā valodas mūmijā, kura guļ stikla zārciņā ļoti skaisti ar krauklīšiem apkārt. Es pati jau arī... pati sev esmu kā tāds krauklītis, jo tas iekšējais cenzors šo gadu laikā arī ir izstrādājies un reizēm neļauj rakstīt tā, kā varbūt vajadzētu – daudz brīvāk. Nemitīgi sev tiek uzlikti kādi ierobežojumi. Mēs latviski cenšamies rakstīt tā, kā būtu jāraksta. Nemitīgi grāmatu valodai tiek uzspiestas kaut kādas didaktiskās funkcijas – mācīt, kā būtu pareizi. To līdzsvaru atrast ir ļoti grūti. Kāpēc lielākā daļa latviski tulkoto krimiķu nav lasāma, piedodiet! – jo lielākā daļa varoņu runā kā latviešu valodas skolotājas pirmspensijas vecumā. To nevar lasīt! Tas falšums tik ļoti sit cauri katram teikumam.

Kad es biju zēns, nomira mans vectēvs. Viņš bija tēlnieks un ļoti labs cilvēks. Viņš mīlēja pasauli un cīnījās pret naba­dzību, un viņa rokas vienmēr kaut ko veidoja. Viņš taisīja mums rotaļlietas un savā mūžā izgatavoja ne­skaitāmus darinājumus. Un, kad viņš nomira, es pēkšņi sapratu, ka raudu nevis par viņu pašu, bet par to, ko viņš vairs nedarīs. Es raudāju tādēļ, ka veetēvs nekad vairs netaisīs rotaļlietas, negriezīs koka figū­riņas, nepalīdzēs mums audzēt baložus, nespēlēs vi­joli un nestāstīs joku stāstus tā, kā to neprata neviens cits. Vectēvs bija daļa no mums, kad viņš nomira, tā visa pēkšņi vairs nebija, un neviens nespēja šo robu aizpildīt. Viņš bija neparasts cilvēks. Viņš bija ļoti va­jadzīgs cilvēks. Es neesmu varējis samierināties ar viņa nāvi. Bieži es domāju tieši par to, cik daudz brī­nišķu kokgrebumu viņa nāve sev paņēma līdz, cik daudz joku stāstu palika neizstāstītu, cik daudz ba­ložu nenoglāstītu. Viņš veidoja pasauli. Viņš deva pasaulei kaut ko no sevis. Tai naktī, kad viņš nomira, tā kļuva daudz, daudz nabagāka.

Prečítal som si Klausov list Mečiarovi, išiel som sa vyšabliť a potom som ho upravil pre svoju krátku správu bývalému premiérovi k sedemdesiatke: Vážený pán Vladimír Mečiar! Poznal som Vás ako politika, ktorý nevie dodržať slovo. A to nebolo a nie je v českej a slovenskej politike výnimočné. Poznal som Vás ako ako človeka, ktorý sa nebojí riskovať a pokojne so svojimi komplicmi okradne krajinu o miliardový majetok a organizuje štátom objednané kriminálne činy, násilné útoky či dokonca vraždy. Súčasne som Vás poznal ako štátnika, ktorý dokonale ovláda umenie klamať, manipulovať médiá a šíriť štátnu propagandu jedného názoru. Pre svoju zem a pre svoj národ ste nehľadali racionálne riešenia zásadných problémov. A to v dobe veľkých existenčných neistôt, ktoré väčšina občanov pociťuje dodnes, ale Vy a Vaša rodina a Vaši spojenci už dávno nie. Vôbec ma neprekvapuje, že svoju sedemdesiatku oslavujete v blahobyte, spokojne a šťastne na slobode, a nie vo väzení, kam podľa mňa patríte. A vlastne ma ani nezaráža, keď Vám blahoželajú premiér slovenskej republiky aj český prezident - vo svojej podstate sa podobáte ako vajce vajcu. Vaša verzia mafiánskeho kapitalizmu sa zakorenila mimoriadne hlboko. Pri príležitosti Vášho životného jubilea Vám úprimne želám, nech Vás nesúdi len história.

Another basic feature of a Gestalt model of intervention is the special definition of resistance and the way of dealing with it. The Gestalt-oriented consultant assumes as a working hypothesis that there is a great deal of ambivalence regarding change in any system.

En nihayetinde dostlarımızı söylediklerimize hak verenlerden seçeriz. Seni sevebilecekleri seçip seni sevebileceklerin en onay vereceği şeyleri anlat, sonra da kendini kahraman san. Tüm sosyal ağların içinde olan ya da ardında yatan... Bir nevi kendi cemaatimizi oluşturma peşinde değil miyiz hepimiz? İçinde de kendi seçtiklerimiz.

Hamilton was born on January 11, 1755 outside of the United States on an island called Nevis, which is a British island in the West Indies. His story, which begins on this island, is one of the great immigrant stories in American history.

Pretēji tam, kā varētu domāt, psihoterapeits visefektīvākais ir nevis tur, kur viņam vairs nav "problēmu", bet tieši tur, kur viņš jūtas kā uz nedroša tilta un kur viņam pašam ir neskaidrības. Protams, psihoterapeits nevar palīdzēt klientam jautājumā, kurā viņš pats ir iestrēdzis, taču viņš nevar palīdzēt arī tad, kad viss ir skaidrs (..), klienta grūtības viņam neizsaka pilnīgi neko, neaizkustina, nerada iebildumus, neliek šaubīties. Tādā gadījumā viņš var tikai censties saprast ar prātu, bet tas būs pārāk abstrakti.

Klausoties dzeju, man gribas to pašam piepildīt ar savu saturu, nevis klausīties, kā konkrētais aktieris izmanto cita autora dzeju, lai stāstītu man par savām personīgajām problēmām, savu “sarežģīto iekšējo pasauli.” Mani tā neinteresē. Ideālam dzejas lasītājam jābūt neitrālam kā stāvošam ūdenim. Jo tikai gludai ūdens virsmai piemīt spoguļa īpašības un tajā sevi spēj ieraudzīt katrs, kas tajā spoguļojas.

Again, remember to bring a number of $1 bills for ferries, taxis, etc., or you will be going home with a lot foreign currency.

From the tender pier, head left along the waterfront. Three blocks beyond, you'll come upon a reconstructed 17th century manor on the waterfront.  The ground floor houses the Museum of Nevis History. This was originally a private home and the birthplace of Alexander Hamilton.  The museum contains various artifacts (Hamilton spent the first 17 years of his life here before heading to colonial America). This is mainly a cultural museum with an interesting variety of exhibits, including some Amerindian artifacts. The Nevis Historical and Conservation Society has its headquarters here. This old stone building on Nevis is the birthplace of Alexander Hamilton.

Today St. Kitts is the only Leeward Island, of the Caribbean, that still grows sugar cane. However, sugar cane is very expensive to grow, harvest, and process. The fields are now state owned and the entire island crop is processed in one government-run factory. The dozens of sugar plantations, which had dotted the island, climbing from the shore up into the mountains, were gradually abandoned. In time, the handsome stone structures -- complete factories-- fell to wind, weather, and vandalism. Here and there on the island one can still see a signature smokestack rising a hundred feet into the sky, or the egg-shaped base of an old windmill. The possibility of a merger with other Leeward Islands and the Virgin Islands has been debated, as has the growing problem of drug trafficking, in which St Kitts & Nevis, like most small Caribbean islands, has become involved. The people of Nevis are themselves deeply split, roughly between the population of the southern towns, which favor independence, and the rest of the island, which does not. Were Nevis to become independent, it would be the world's smallest sovereign state after the Vatican, which naturally gives rise to concerns about its economic viability.

CRUISE PORT There are two deep water ports located on the Basseterre harbor – the Birdrock Deepwater Port and Port Zante. The Birdrock Port, which is situated on the eastern side of the Basseterre harbor, is used mainly for freight, but handles the overflow when there are more cruise ships than Porte Zante can handle. Port Zante is the newer of the two facilities, and is situated in downtown Basseterre, in the center of the harbor. The facility comprises a single pier along which two of the largest ocean liners in the world can dock at any one time. In fact, this port is one of only two in the entire Caribbean, at which the Queen Mary II can berth. Port Zante also has a marina to accommodate yachts and other small craft.

St. Kitts was the oldest and wealthiest of the English colonies in the Caribbean. This island had rich volcanic soil, a climate of sun and rain, and an endless supply of slaves. Annually it yielded a fortune in sugar and rum for its wealthy, mostly absentee, landholders. Around 1775, the time of the American Revolution, 68 sugar plantations existed on St. Kitts alone!

Today St. Kitts is the only Leeward Island, of the Caribbean, that still grows sugar cane. However, sugar cane is very expensive to grow, harvest, and process. The fields are now state owned and the entire island crop is processed in one government-run factory. The dozens of sugar plantations, which had dotted the island, climbing from the shore up into the mountains, were gradually abandoned. In time, the handsome stone structures -- complete factories-- fell to wind, weather, and vandalism.

a quick swim in the Caribbean.

GETTING AROUND You are much better off hiring a taxi/guide to give you a tour of the island. You'll see pretty much everything the Scenic Railway people see but you'll also be able to stop and explore the petroglyphs, the Batik Factory at Romney Manner, the Fortress at Brimstone Hill, the Black Rocks, the beaches of the southern peninsula, old plantation ruins, churches and places of historical interest (all of which are not part of the Scenic Railway tour) and still have time for a nice leisurely lunch, and afternoon drink at a beach bar, a little shopping and maybe even

SHOPPING and SIGHTSEEING Shopping opportunities start within a few hundred feet of the cruise ship dock (many new "duty free" shops in Port Zante) and continues on into the town of Basseterre. You can shop all day long if you wish and never be more than a 10 minute walk from your ship.  Just remember, in St. Kitts they will take American dollars but give change in Eastern Caribbean dollars, so be sure to take smaller denominations of U S bills when you go ashore. Upon disembarkation, cruise ship visitors are greeted by cultural acts, displays and exhibitions, as well as many ground operators offering various island excursions. The duty-free shopping district on Port Zante, where fine jewelry, liquor and souvenirs are available along with restaurants, is just past this area. Immediately beyond the shops lies Pelican Mall, the ground floor of which houses the headquarters of the St. Kitts Tourism Authority. Here, brochures can be picked up and inquires made.

Viņš [Antons Šandors Levī] domāja par sadistu kā par pašapzinīgā mazohista pieredzes reaģentu. Attiecībās starp sadistu un mazohistu notiek īsta varas apmaiņa, kurā abi sniedz un iegūst kaut ko tādu, kas abiem ir iekšēji nepieciešams. Levī arī atzīst, ka īsteni sadistisks impulss sakņojas nevis naidā vai dusmās, bet greizsirdībā vai skaudībā. Mazohists tiek uzlūkots kā sadista "es" projekcija vai, kā Levī to dēvēja, "dēmoniskā patība". Sadists tad sāk trenēt, kontrolēt un pat sodīt savu "dēmoniskās patības" simbolu caur mazohistu.

Ve içine sırlar doluyordu. Yalnız duyulan ve asla bilinmeyen o sırlar ki, birbiri üstüne yığılarak bir iğne ucu kadar küçük bir saha içinde adeta büyük denizler gibi derinleşiyordu. Şinasi, bu ummanın içine benliğini atarak boğmaya, bir nevi deruni intihara çalışıyordu, fakat ölmüyordu; hayata daha kuvvetle kavuşan maneviyatının bu tatlı ve müthiş basü badelmevti içinde kendini oraya atıyor, çıkıyor, tekrar atıyordu. Ve bu, saatlerce, bazen günlerce devam ediyordu: Ruhi(perversite)lerin en nefisi.

Jews mainly call Tanakh (from the first letters of Torah [Law/Teaching], Nevi’im [Prophets], and Kethuvim [Writings])

And now nobody was even sure who in the pub had said it, but it had somehow become fact. This was what happened in a little village. Someone said something and it got embellished and before you knew it the molehill was Ben Nevis

Pie vietas piesien cilvēki. Un dažbrīd sanāk, ka dzīvojam viņu, nevis savu dzīvi. (33.lpp)

The OT was divided into three section by the Jews: The Torah (The Law of Books of Moses), the Nevi’im (or the Prophets) and the Ketuvim (or writings).

Niekto oči má a nevie, aký dar to je. Otvára ich a z dverí do dverí ho vodí oči dvoje. Oči nad ním stále bdejú, len čo ráno vstane. Môžeš robiť fúru vecí a nemyslieť na ne.

Liels cilvēks kļūst nevis ar saviem 18 vai 20 gadiem, bet ar savu degsmi, ar mīlestību pret dabu, darbu, cilvēkiem. Nemirstīgs cilvēks kļūst, kad viņš savu darbu un mīlestību māk pacelt pāri savam cilvēkmūžam.

these “suspect heretics” to invite Inquisitors from Colombia to Jamaica. Fearing an investigation of the refugees might lead to their own exposure, Jamaica’s Portugals sent a note to Cromwell’s agent: Jamaica could be conquered with little resistance, and they pledged their assistance. The following year, a Jew from Nevis led thirty-six English ships into the harbor, and two local Jews negotiated and signed the peace treaty surrendering the island to England. The treaty exiled the Spanish, and Cromwell invited Jamaica’s Portugals to stay on openly as Jews.

Welcomed by the English, Jews from all over the New World shed their converso cloaks and emigrated to Jamaica. The community soon included shipowners from Mexico and Brazil, traders from Peru and Colombia, and ship captains and pilots from Nevis and Barbados. Together their knowledge of New World trade was unsurpassed. By 1660, Jamaica had become the Jews’ principal haven in the New World. Unlike the small, isolated isles in the eastern Caribbean, Jamaica was a major island in the middle of the shipping lanes, an ideal base from which to strike at Spanish shipping,

Asya Hun çağında bile, süslenmek için bir nevi kırmızı boya (ruj) kullanan (bu boya Çin'de de moda olmuştu) ve saçlarına güzel kokular süren Türk kadınlarının eskiden beri gergef işledikleri Priskos'un kaydından anlaşılmaktadır.

İnsan, binler çeşit elemler ile müteellim ve binler nevi lezzetler ile mütelezziz olacak bir zîhayat makine ve gayet derece acziyle beraber hadsiz maddî, manevî düşmanları ve nihayetsiz fakrıyla beraber hadsiz zâhirî ve bâtınî ihtiyaçları bulunan ve mütemadiyen zeval ve firak tokatlarını yiyen bir bîçare mahluk iken, birden iman ve ubudiyetle böyle bir Padişah-ı Zülcelal'e intisap edip bütün düşmanlarına karşı bir nokta-i istinad ve bütün hâcatına medar bir nokta-i istimdad bularak herkes mensup olduğu efendisinin şerefiyle, makamıyla iftihar ettiği gibi;

«Non posso risponderle, Ciancio», disse Fedja, «ma devo ammettere che mi risulta spiacevole ascoltarla. In primo luogo, io non amo quando l’abilità oratoria viene usata per confutare le cose evidenti; in secondo luogo, sono anch’io un essere umano». «Lei è un uomo delle nevi. Lei è l’anello mancante. La cosa non la riguarda. Inoltre, se proprio lo vuole sapere, lei non è commestibile (...)»

Hamilton’s crowded years as treasury secretary scarcely exhaust the epic story of his short life, which was stuffed with high drama. From his illegitimate birth on Nevis to his bloody downfall in Weehawken, Hamilton’s life was so tumultuous that only an audacious novelist could have dreamed it up. He embodied an enduring archetype: the obscure immigrant who comes to America, re-creates himself, and succeeds despite a lack of proper birth and breeding.

Človek je nešťastný preto, lebo nevie, že je šťastný; jedine preto. To je všetko, všetko! Kto sa to dozvie, ten sa hneď stane šťastným, v tom okamihu.

Pensa agli innumerevoli ragazzi che presso a poco a quell’ora vanno a scuola in tutti i paesi, vedili con l’immaginazione, che vanno, vanno, per i vicoli dei villaggi quieti, per le strade delle città rumorose, lungo le rive dei mari e dei laghi, dove sotto un sole ardente, dove tra le nebbie, in barca nei paesi intersecati da canali, a cavallo per le grandi pianure, in slitta sopra le nevi, per valli e per colline, a traverso a boschi e a torrenti, su per sentier solitari delle montagne, soli, a coppie, a gruppi, a lunghe file, tutti coi libri sotto il braccio, vestiti in mille modi, parlanti in mille lingue, dalle ultime scuole della Russia quasi perdute fra i ghiacci alle ultime scuole dell’Arabia ombreggiate dalle palme, milioni e milioni, tutti a imparare in cento forme diverse le medesime cose, immagina questo vastissimo formicolìo di ragazzi di cento popoli, questo movimento immenso di cui fai parte, e pensa: – Se questo movimento cessasse, l’umanità ricadrebbe nella barbarie, questo movimento è il progresso, la speranza, la gloria del mondo. – Coraggio dunque, piccolo soldato dell’immenso esercito.

Her majesty is in fact Queen of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland, Canada, Australia, New Zealand, South Africa, Jamaica, Barbados, the Bahamas, Grenada, Papua New Guinea, the Solomon Islands, Tuvalu, Saint Lucia, Saint Vincent and the Grenadines, Belize, Antigua and Barbuda, and Saint Kitts and Nevis.

Biz hemşireleriniz de siz muhterem kardeşlerimizle beraber olacağız, yahut beraber yaşamak hakkını kazanacağız ve bugünden itibaren cemiyetimiz muhterem kardeşlerimizin vatani her emirlerini ifaya bir dakika tereddüt etmeyerek hazır olduğumuzu arz ile bizleri vazifemizde teşci’ edecek ma’nevi müzaheretlerinize daimen intizar, eyler na-mütenahi hürmetlerimizin kabulünü istirham eyleriz.’’ (Reis-i Muhteremi Mustafa Kemal Paşa Hazretlerine)

Pensa agli operai che vanno a scuola la sera dopo aver faticato tutta la giornata, alle donne, alle ragazze del popolo che vanno a scuola la domenica, dopo aver lavorato tutta la settimana, ai soldati che metton mano ai libri e ai quaderni quando tornano spossati dagli esercizi, pensa ai ragazzi muti e ciechi, che pure studiano, e fino ai prigionieri, che anch’essi imparano a leggere e a scrivere. Pensa, la mattina quando esci; che in quello stesso momento, nella tua stessa città, altri trentamila ragazzi vanno come te a chiudersi per tre ore in una stanza a studiare. Ma che! Pensa agli innumerevoli ragazzi che presso a poco a quell’ora vanno a scuola in tutti i paesi, vedili con l’immaginazione, che vanno, vanno, per i vicoli dei villaggi quieti, per le strade delle città rumorose, lungo le rive dei mari e dei laghi, dove sotto un sole ardente, dove tra le nebbie, in barca nei paesi intersecati da canali, a cavallo per le grandi pianure, in slitta sopra le nevi, per valli e per colline, a traverso a boschi e a torrenti, su per sentier solitari delle montagne, soli, a coppie, a gruppi, a lunghe file, tutti coi libri sotto il braccio, vestiti in mille modi, parlanti in mille lingue, dalle ultime scuole della Russia quasi perdute fra i ghiacci alle ultime scuole dell’Arabia ombreggiate dalle palme, milioni e milioni, tutti a imparare in cento forme diverse le medesime cose, immagina questo vastissimo formicolìo di ragazzi di cento popoli, questo movimento immenso di cui fai parte, e pensa: – Se questo movimento cessasse, l’umanità ricadrebbe nella barbarie, questo movimento è il progresso, la speranza, la gloria del mondo. – Coraggio dunque, piccolo soldato dell’immenso esercito. I tuoi libri son le tue armi, la tua classe è la tua squadra, il campo di battaglia è la terra intera, e la vittoria è la civiltà umana.

Ne tas vien ir svarīgi, ka skolotāja mīl savu darbu, ne mazāk svarīgi ir, lai bērni tāpat mīlētu viņu un atrastu viņas darbā to, kas viņiem nepieciešams šodienas dzīvei. Ja tā nav - iznāk nelaimīga mīlestība, kurā viens grib dot, bet vairs nespēj un neprot, tādēļ cits saņem ne to, kas vajadzīgs un ko viņš cer sagaidīt. Rodas disonanse kā īstā mīlestībā. Ja mīl tikai viena puse, nekāds labais pāris neiznāks. Tā ir bēdīga, nervoza koeksistence, nevis normāls darbs.

Mēs, dzejnieki, vai, citādi sakot, tas “neskaitāmais mazākums”, kas esam nākuši zemes virsū uzturēt spēkā šīs pasaules asinsriti, apzināmies to, ka īsts dzejnieks ir tas, kurš, nedzīvodams no dzejas vien, nekad nepārstāj pēc tās tiekties. Laimīgs ir tas, kuru dzejošana padara nevis bagātu, bet brīvu. Un gudrs savukārt ir tas, kurš tic, ka īstenībā viņa paša ir daudz vairāk, nekā viņam un apkārtējiem šķiet, un kurš vienmēr strādā arī tā lielākā sevī labad.

Nihayet şu kanaate vardım ki, ona hiç kimsenin ihtiyacı yoktur. Hürriyet aşkı,– bir nevi snobizmden başka bir şey değildir. Hakikaten muhtaç olsaydık, hakikaten sevseydik, o sık sık gelişlerinden birinde adamakıllı yakalar, bir daha gözümüzün önünden, dizimizin dibinden ayırmazdık. Ne gezer? Daha geldiğinin ertesi günü ortada yoktur. Ve işin garibi biz de yokluğuna pek çabuk alışıyoruz. Kıraat kitaplarında birkaç manzume, resmî nutuklarda adının anılması kâfi geliyor.

Dün akşamdan beri bir şey yememiştim, fakat midemde açlıktan ziyade bir nevi bulantı hissediyordum. Bacaklarımda yorgunluk değil, gövdeme doğru yayılan bir gerilme vardı. Bu sefer ağır ağır ve düşüncelere dalarak gidiyordum. Şehre yaklaştıkça ümitsizliğim artıyordu. Bundan sonraki günlerimin ondan ayrı olarak geçeceğini bir türlü kabul edemiyor, bu ihtimali ciddilikten uzak, gülünç, imkânsız buluyordum... Hiçbir zaman başımı eğip yalvarmaya gidemezdim. Böyle bir şey hem elimden gelmez, hem de bir faydası olmazdı...

Tu esi ievērojis, ka cilvēki patiesībā lepojas nevis ar pelnīto, bet ar neizbēgamo? Piemēram - lepns, ka esmu vīrietis! Bet tu jau vienkārši piedzimi ar krāniņu, nevis to izpelnījies. Nekad nav dzirdēts, ka kāds teiktu - lepojos, ka man piešuva krāniņu! Vai nogrieza, kā nu kuram. Īsāk sakot - cilvēki lepojas ar to, ko nav izpelnījušies, vai arī nevar ne mainīt, ne ietekmēt. Ar to, no kā nevar izbēgt, saproti? Jo lepoties ar sasniegumiem - tā ir iedomība. Sūds tas tavs lepnums - SŪDS! Psiholoģisks mehānisms, lai sadzīvotu ar problēmu. Tas tāpēc, ka citādi būtu jāguļas zemē un jāļaujas, lai tevi atspārda. Lepnums nav tad, kad tam būtu īpašs iemesls. Lepnums ir tad, kad būtu citādi jākauc no atzītas realitātes.

Kentleşme konusunu konuşmuştuk. Peki kentlerimizin ruhu hakkında ne söylersiniz? Estetik kaygıdan niye böylesine uzağız? Böyle bir kentleşmede ruh olmaz. Ankara gençken bir nevi bozkırdaki bir Balkan şehriydi. Bugün Ankara’da geceleri insanın ruhu kararır. Bekâr bir insan orada yaşayamaz. Oysa Paris’in % 49’u bekârdır. Şu bakımdan söylüyorum: Öyle bir şehirdir ki bekâr insan Paris’te sıkılmaz. Sokaklarda içi açılır. Aşağı yukarı bütün Avrupa böyledir. İstanbul’da belki yaşanabilir ama orada da bir katliam başladı.

Binaenaleyh mümkin olan bir şeyin daima bir halde tevakkuf ve sükût etmekle atalette kalması, o şeyin ahval ve keyfiyetleri için bir nevi ademdir. Çünki o şeyin istikbal halleri ademde kalır, yol bulup vücuda gelemez.

Mesela Rauf Bey der ki ben Rical-i Osmaniye'den birinin çocuğuyum. Yani Osmanlı devlet adamlarından birinin çocuğuyum Ve benim kanımda padişahın nimeti devreder. Doğru mudur? Doğrudur. Çünkü bir padişahçı terbiye almıştır. O da ayıp bir şey değil. Çünkü padişahlık devrinde, padişahçı terbiye almak pekâlâ Türkiye'de bir nev'i kendi kendini yetiştirmekti. Herkes Mustafa Kemal gibi âsi olmaz. Refet Paşa'ya sorar Atatürk mesela 'Sen ne dersin?'; Ben Rauf Bey'in dediğine iştirak ederim, der. İşte Ali Fuat Paşa da Atatürk'ün çok eski arkadaşı ve çok zeki. Tanıdım ben yakından Ali Fuat Paşa'yı. Yazdığı bir önemli şeyde sonuna koydum Tek Adam, el yazısıyla. Çok şâyân-ı dikkattir. Ha o idare eder, der ki Ben yeni geldim Moskova'dan henüz daha düşüncem yok, tetkik edeceğim, der. Ama şimdi ne oldu? Şimdi Atatürk var ortada, başka türlü konuşur ama ifade eder mi, etmez. Konu ise saltanatın kaldırılıp kaldırılmayacağıdır. Rauf Bey demiştir ki Paşam Meclis heyecan içinde, sen saltanatı kaldıracakmışsın, padişahlığı kaldıracakmışsın, kat'iyen olamaz. Padişahsız bu millet iktidar olmaz. Mustafa Kemal her zamanki taktiğini kullanır. Sen ne diyorsun, der. Onun taktiği odur. Böyle kritik şey oldu mu 'Peki sen ne diyorsun' der. İşte o vakit padişahın şeyiyim, onsuz olmaz. Öteki de böyle filân. Ve sonunda Mustafa Kemal der ki canım, daha şimdi bir şey yok. Siz tatmin edebilirsiniz Meclisi, filân. İşte onlar da tatmin edilmiş şeyler kendilerini. Giderler 16 gün sonra saltanat kalkar. Ve saltanat kalkarken Meclis'te Rauf Bey'e de sms verir Mustafa Kemal. 'Rauf Bey siz bir şey söylemeyecek misiniz?' Çıkar kürsüye, der ki çok isabetlidir, bu büyük bir tarihi karardır, şudur, budur iner... Yine herkes heyecanlı nutuklar söyler. Son söz sizin olsun. Çıkar, bu millî bayram olsun, der Rauf Bey...

Tāda sajūta, it kā tas būtu bīstami. Tas ir bīstami. Tas, kas ar mani varētu notikt, ieejot iekšā, tuvojoties, izgaistot. Nokļūstot tur, kur es ilgojos, nevis atsakoties, bet jūtot, ka man tas ir nepieciešams, ka tas ir tas, ko es gribu. Un tas ir bīstami daudz apjomīgākā un citādākā veidā nekā līdz šim. Tur ir vēl kaut kas, kaut kas cits. Es nezinu, kas tas ir.

Bet bagāts ir nevis tas, kam daudz pieder, bet tas kam nekā vairāk nevajag un kam vienmēr ir ko dot.

-aşk, şehvetin estetik şeklidir...kesilmiş bir koyunun kasap dükkânındaki manzarası hoşa gitmez, hatta bazılarına iğrenç görünür. fakat usta bir aşçının elinde nefis bir et yemeği olduğu zaman, dükkândaki manzarasına bakamayanlar bile onu iştahla yer. aşk da böyledir. aslında şehvettir yani hayvanî bir istek. fakat romantik bir muhayyele onu o kadar süsler ve güzelleştirir ki aşkın ilâhî bir duygu olduğuna inanırız. yüzlerce yıldan beri bu şairane tarifleri dinleye dinleye aşkın insanüstü bir şey olduğunu sanmışızdır. gerçekte şehvet isteğinden başka bir şey değildir. aşkın şehvetle aynı şey olduğunun kesin bir delili de vuslattan sonra ikisinin de sönmesidir. - yıllarca süren aşklar nedir? - vuslata erememenin, yahut çok geç ermenin, belki de âşıktaki geç soğuma karakterinin neticesi... - hep sevenden bahsettin, dedi. sevilenin bu aşk illetindeki rolü nedir? - sevilen ne kadar güzel ve çekici olursa aşk da o kadar şiddetli ve uzun olur. bazı kadınlar veya kızlar bilmeden karşısındaki erkeği delirtir. bazıları sanatkârdır. bunu bilerek yapar. kadın, oldukça iptidaî bir yaratıktır ama erkeği sürüklemek bilgisinde çok ustadır. vuslattan, sonra erkeğin bıkacağını sezdiği için onu daha çok bağlayacak türlü hünerler gösterir. böylece aşk olgunlaşır. sözün kısası, şairin dediği gibi: mecnûn’a cihan dopdolu leylâ görünürmüş. şehvet, hayatın en büyük prensibidir. insan neslinin tükenmemesini sağlar. insan, akıl ve duygu bakımından çok üstün ve ileri olduğu için bu prensibi de olgunlaştırmış, güzelleştirmiştir. yiyeceğini, giyeceğini, barınacağını güzelleştirdiği gibi. şehvet, aşk haline geldikten sonra artık insanlar arasında yarış başlamış ve beyinler, muhayyeleler gerçekte olan güzellerle kanmayarak onları icad etmek yoluna girmiştir. sevgiliyi âşık yaratır, sonra tapar. onda eşsiz güzellikler, büyüklükler bulur. aslında alelâde bir kız veya kadındır ama mecnûn’un leylâ’yı görüşü gibi onu ilâhlaştırdıkça artık aşk denilen tezahür başlamıştır. bununla beraber aşk lüzumlu bir şeydir... -neden? -yaşamayı tatlı bir hale getirdiği, ihtiras olduğu için lüzumludur, ihtiraslar çok defa parlak ve olumlu neticeler doğurur. siyasette, ilimde, sanatta ihtiras olmasa belki de bugünkü medeniyet olmazdı. aşk bir nevi anormal duygudur, âşıklar da anormal hastalardır ama ruh hekimliği bakımından her büyük insan da az çok anormal sayılır. bütün insanlar tam normal olsa insanların akıllı ve şuurlu hayvanlardan farkı kalmaz. aşk olmasaydı erkek-dişi ilişkileri bayağı bir çiftleşmeden ibaret kalacaktı. - dünyanın temeline dinamit doldurup fitili ateşledin! dedi. - anlamadım. neden? - şundan: aşk bir şehvet. şehvet de vuslatla sönen bir duygu. öyleyse insanlar zevcelerine boyuna ihanet edeceklerdir. böyle bir dünyada zevk kalır mı? cezmi gülümsedi: - insanların çözemeyecekleri problem olarak da galiba yalnız bu kalacaktır. insanların zevcelerine boyuna ihanet edecek olması seni ürkütmesin. zaten insanlığın bugünkü manzarası nedir? hatta bu ihanet karşılıklı değil mi? birkaç hafta gazetelerin polis vakalarını dikkatle okursan söylediklerime hak verecek çok ilgi çekici örnekler bulursun. bunların çoğu sevgili yaratmak içgüdüsünden doğar. bir prensesin avamdan bir erkekle, yaşlı bir erkeğin körpe bir kızla sevişmesi gibi hâdiseler seni önce şaşırtacak, sonra bunlara alışacaksın. hatta sen bile, bu kadar ciddî karakterde olduğun, askerlik dışındaki hiçbir konuya aldırış etmediğin halde günün birinde kendinden yirmi beş yaş küçük bir kızı sevebilirsin...

I want to acknowledge that most of the cakes, gingerbreads, and biscuits in this book would not have existed if not for sugar imports that were made possible due to slavery, which was particularly concentrated in the Caribbean islands of Barbados, St. Kitts, Nevis, Antigua, and Jamaica, and later Grenada and Trinidad in the 17th, 18th, and 19th centuries, until the British Slavery Abolition Act took effect on August 1, 1834 - which unfortunately only resulted in partial liberation. Sugar has a cost, and that cost was paid by those held in bondage.

Nezini, ka pasaule katru rītu jāiedēstī par jaunu vai jāizritina kā paklājs, kas pa nakti bija salocīts pagalvī, un jāpaskatās, kas tur ir un vai viss ir — nevis jāpinas sprediķos, kur var apmaldīties ātrāk nekā mežā?

Memlekette fikir ve vicdan hürriyetine karşı alınmış hükümet tedbirlerinin de, bir nevi yetkilisi ve sorumlusu durumuna düşmüş olan Maarif Nezareti, okul ve eğitim işlerinden çok, kitap sansür etmek, devrin ideolojisine aykırı bulduğu kitapları yurda sokmamak, toplatıp yaktırmak ve genç nesillerin manen uyanmasına, milli ve medeni bir ruhla yetişmesine engel olacak tedbirleri almakla meşguldü. Meşihat da maarif hayatı ve müesseseleri üzerinde müdahalesini gittikçe genişletiyordu. Son yıllarda vazifelendirdiği medrese ulemasından müfettişler, dini inançlara aykırı tedris ve telkinlerin yapılıp yapılmadığını anlamak üzere, Mülkiye'nin sınıflarına, idadilerin fizik, kimya ve tabiat derslerine bile girip çıkmaya başlamışlardı. Tarih dersi ilkokullardan kaldırılmış, öteki okullarda da adeta dondurulmuştu.” İşte Şemsi Efendi, bu şartlar altında ve bu şartlara karşı olarak açtı okulunu. Öteden beri kullanılan ezberci sistemi bırakarak “Usul-i Cedide” denilen yeni sistemle okuma yazma öğretmeye başladı. Eski sistemle hiç arapça bilmeyen öğrenciye, anlamını bilmeden hece hece kelime ezberletilirdi. Öğretimde esas olan, zekaya değil, hafızaya yönelmekti. İsmail Eren, bir makalesinde, eski ve yeni sistemi şöyle karşılaştırmış: “Bir zamanlar ders okumak, anlamadan yüzlerce sahifeleri papağan gibi ezberlemek demekti. Eski zamanlarda pek faydalı olan medreseler gittikçe bozulmuştu. Medreselerde okunan matematik, ilahiyat ve fizik dersleri yavaş yavaş ortadan kalkmıştı. Bütün bunların yerine de, kuru ve usulsüz surette okunan iki ders kalmıştı. Din ilimleri ve Arapça. Üstelik Arapça öğretimi de oldukça ağırdı, bir kelime bilmeyen talebeye ders başlar başlamaz 'nasara, yansuru' diye bir kelime öğretmeye kalkışılırdı. Daha kelimelerin manasını bilmeyen zavallı talebe de bunları duyduğu gibi beller, sanki bununla bir şey öğrenmiş olurdu ve artık bundan sonra bütün arapça diliyle yazılmış kitaplardan okuyup, anlamaksızın, ezberlemekle değerli gençlik harap edilirdi. Hele kendi dilimize kimsenin önem verdiği yoktu. Okutmaya tenezzül etmezlerdi. Türkçe, medreselerde bilinmez, hükümet kalemlerinde öğrenilirdi. Bu yüzden herkes milli dilden yüz çevirmiş, arapçaya bağlanmıştı. Gittikçe okumuşlarla halkın arası açılıyor, bu iki sınıf halk birbirini anlayamaz bir hale geliyordu. Bu acı ve müessif hal, nihayet bir önemli inkilap ile değişti ki, o inkilap da “Yeni Öğretim Usulü'nün vaz-ı olayıdır.' Yeni usul, eski anlamaksızın ezberlemek kaidesinin tamamiyle zıddıdır. Şimdi hemen her mektepte cereyana başlayan bu usulün ruhu, talebeye her şeyin sebebini teferruatiyle anlatmak, hafızaya değil zekaya hitap etmektir. Hiç bir vakit anlaşılmamış bir nokta bırakmamak istenilir. Talebe okuduğunu anlamalı ve ona ruhen kani olmalıdır. Böyle olursa alınan malumat zihinde bir kanaat kuvvetiyle yerleşir ve artık bir daha çıkmaz. Halbuki ezberlenen, fakat anlaşılmayan bir şey zaman geçtikçe unutulur. İşte eski usule nispetle bu kadar üstünlüğe sahip olan yeni usulün Selanik'te ilk kurucusu olan zat, muhterem üstad Şemsi Efendi Hazretleri'dir. Bu muhterem zat, Selanik eğitim hayatının mücessem bir tarihidir. Rüşdiyeyi bitirdiği günden bugüne kadar bütün mesaisini eğitim hizmetine hasretmiştir.

Mēs esam nevis kauli un miesa, bet viss, ko esam redzējuši, dzirdējuši un lasījuši.

Vai cilvēku, kurš ir mums līdzās, mēs redzam tādu, kāds viņš ir patiesībā? Vai arī tikai savas interpretācijas atspulgu? Varbūt mēs katrs dzīvojam savā prātā un veidojam attiecības nevis ar reālām būtnēm, bet gan tēliem, ko paši esam radījuši?

Es neesmu ne noskumis, ne arī sliktā garastāvoklī. Dzīve visur ir dzīve. Dzīve ir mūsos un nevis ārpus mums. Arī pēc manis dzīvos cilvēki, un būt par cilvēku cilvēku vidū un tādam palikt mūžam, lai kāda nelaime mums uzbruktu, neskumt un nezūdīties - lūk, tā ir dzīve! tas ir dzīves uzdevums. To es tagad esmu ieskatījis...

Nožēlojams ir nevis tas, kam neatbild ar mīlestību, bet tas, kas neprot mīlēt.

Ja nepieķeramies ne cilvēkiem, ne lietām, ne arī kādai idejai vai kādam aicinājumam, tad dzīve ir vai nu bezgala garlaicīga, vai pilnīgi bezvērtīga. Nevis pieķerties šai pasaulei un tās skaistumam ir neprātīgi, neprātīgi ir pieķerties cilvēkiem un lietām, tā it kā tās būtu mūžīgas. Viss zemes virsū ir izzūdams, bet tikai dvēselē aklais un kurlais, sirdī nepateicīgais var teikt, ka pasaule tādēļ būtu mazāk skaista. Saules rieta blāzma ilgst tikai īsus mirkļus, bet vai tā nav daiļuma pilnīgākais simbols? Katra puķe reiz novīst, bet vai lai mēs tādēļ viņu neapbrīnotu?

Daudzi cilvēki pārtiek nevis no patiesības, bet no tuvcilvēku spriedumiem, tie viņus dara laimīgus un nelaimīgus, bet nekas pasaulē nav tik maldīgs, nepastāvīgs un nepatstāvīgs, tik aplams un nedibināts kā ļaužu valodas.

Dadaizm, fütürizm ve sürrealizm cereyanları bütün sanat dallarında olduğu gibi edebiyat sahasına da o zamana kadar görülmedik teknik yenilikler getirdi. Burjuva nizamını yıkmak isteyen Marksistler de bunlardan bazılarını kullandılar. Fakat buna aldanmamalıdır. Marksizm, edebiyat sahasında kendi ideolojisine en uygun olan toplumsal gerçekçiliği benimsemiştir. Komünist Rusya'nın davranışından da anlaşılacağı üzere, o, modern sanatçıların çeşitli düşüncelerle girişmiş oldukları yenilik hareketlerine karşıdır. Demirperde'ye dahil olmayan memleketlerdeki Marksistler, modern sanat cereyanlarına uymak için kendi doktrinlerine tamamıyla zıt olan sanatkârların yarattığı ifade şekillerinden de faydalanmışlardır. Modern şiirde en büyük yenilikleri yapan Ezra Pound siyasî inançları bakımından faşist, T. S. Eliot dinci ve gelenekçidir. Marksist şairlerin çoğu şekil ve üslûba ait birçok özellikleri onlardan almışlardır. Bilhassa bizdeki Marksistler, esas itibariyle XIX. yüzyıldan kalma sığ gerçekçilikten kurtulmak için şiirlerine modern bir görünüş vermeye çalışmışlardır. Avrupalı şiir cereyanlarının şekle has yenilikleri onlar sayesinde Türkçeye girmiştir. Birbirinden farklı unsurları bir araya getiren bu nevi şiirler, dış görünüşleri bakımından modern bir tesir uyandırmakla beraber, kendi içlerinde pek insicamlı değillerdir.

1 For some readers, the traditional Christian designation to describe the first half of the canon, the Old Testament, is problematic. The defining adjective, “old,” can denote something irrelevant or inferior or in need of completion—all meanings that work to diminish the collection’s role and importance on its own terms. As a result, some prefer the Jewish designation the “Hebrew Bible” or the “Tanak” (an acronym based on the beginning letters of the three sections of the Hebrew Bible: the Torah, the Nevi’im, and the Ketuvim). Others, perhaps attempting to retain a Christian interpretive identity, have proposed the First Testament or the Older Testament as a necessary corrective. Words and intentions matter, so I have a great deal of respect for those wishing to avoid any hint of Christian supersessionism through an adapted use of terminology. In this work, I will use the Hebrew Bible. 2

Osmanlı Devleti, 1356'da Gelibolu Yarımadasındaki Çimpe Karlesi'nin alınmasından sonra Rumeli'nde süratli bir şekilde yayılmış, aralıksız 1912 yılına kadar sürecek olan yaklaşık 550 yıllık Türk hâkimiyeti sırasında Rumeli Türkleşmiştir. Müslüman Anadolu Türklerinin Rumeli'ye gelişleri başlangıçta "Kolonizatör Türk Dervişleri" ile başlamış, söz konusu "dervişler" askerî fütuhattan önce yerli halkın ve özellikle IX. yüzyılda bölgeye gelip yerleşen Peçenek ve Kuman Türklerinin gönüllerini kazanarak asıl fetih hareketinin zeminini oluşturmuşlardır. Ordunun ardından veya onlarla birlikte hareket eden, bir nevi "psikolojik harp" veya "istihbarat" unsuru olarak da değerlendirilebilecek olan tarikat mensubu birçok dervişin, ıssız yerlerde yolların geçtiği önemli mevkilere zaviyeler ve tekkeler inşa etmesiyle ilk teşebbüsler başlamış, kurulan bu tekke ve zaviyeler ilk iskân nüvelerini teşkil etmiştir. Rumeli'yi bu şekilde iskân eden "Sarı Saltuk" ile Bursa'nın fethinde rol oynayan "Geyikli Baba" bunlara örnek olarak verilebilir.

Cermenlik (Almanlık) mefkûresi, Prusya'nın Napolyon ordusu tarafından tezlîl edildiği (aşağılandığı) büyük felâket anında feveran etti (coşkunluk kazandı). O zamana kadar milletim nev-i beşerdir (insanlıktır), vatanım rû-yı zemin (yeryüzü) diyen filozof Fichte bile o anda iliklerine kadar Cermen olduğunu his ve ilân etti.

Cahit Sıtkı ve Orhan Veli neslinin üslûbu son derece açık ve sadedir. Bunun sebebi, onların bizzat varlığı güzel bulmaları ve onu teşbih, istiare, mecaz gibi edebî sanatlarla süslemeye ve değiştirmeye lüzum görmemeleridir. İçinde yaşadıkları âlemden memnun olmayanlar umumiyetle bu nevi sanatlara başvururlar. Dünyadan nefret eden Divan şairleri bu çeşit oyunlar vasıtasıyla onu bir masal âlemi haline getiriyorlardı. Servet-i Fünuncularla Fecr-i Ati şairlerinde de benzetme, mecaz vb. gerçeği aşma vasıtalarıdır. Görünen aleme bağlı olan sanatkarlar, umumiyetle gerçeği değiştirmiyorlar. Ara sıra edebî sanatlara başvursalar dahi, bunların fonksiyonu, İçinde yaşadıkları alemin gerçekliğini belirtmektir.

Hamilton Reserve Bank, founded by financial experts, thrives in 150+ countries, uniting tradition and innovation for secure banking.

The Hebrew Bible is called "Tanakh," a title that amalgamates its collective parts: Torah, Nevi'im (Prophets), and Ketuvim (Writings). Tanakh preserves and interprets the historical, cultural, and religious heritage of Israel and Judah. In its current form, it serves as both the definitive anthology that constitutes Judaism's holy scriptures and a pillar of Jewish religious life, but these roles postdate its compilation.