Nadal Quotes

People sometimes exaggerate this business of humility. It’s a question simply of knowing who you are, where you are, and that the world will continue exactly as it is without you.

I have no sense of humor about losing

The first point is always important, more so in a Wimbledon final

Enduring means accepting. Accepting things as they are and not as you would wish them to be, and then looking ahead, not behind.

However great your dedication, you never win anything on your own

Losing is not my enemy...fear of losing is my enemy

Ta planeta zginie za trzydzieści lat. I to też nie moja wina, ale nadal będę jedną z ofiar. Niewinność nie ma żadnej wartości.

How much discipline? In January 2012, I beat Nadal in the finals of the Australian Open. The match lasted five hours and fifty-three minutes—the longest match in Australian Open history, and the longest Grand Slam singles final in the Open Era. Many commentators have called that match the single greatest tennis match of all time. After I won, I sat in the locker room in Melbourne. I wanted one thing: to taste chocolate. I hadn’t tasted it since the summer of 2010. Miljan brought me a candy bar. I broke off one square—one tiny square—and popped it into my mouth, let it melt on my tongue. That was all I would allow myself. That is what it has taken to get to number one.

Si falta pasión no se encuentra la victoria

Nadal did not just embrace the moment. He gave it a bear hug and lifted it off the ground with its heels kicking.

I have no sense of humor about losing.

I think the doubts are good in life. The people who don’t have doubts I think only two things: arrogance or not intelligence.

The problem nowadays is that children have become too much the center of attention. Their parents, their families, everybody around them feels a need to put them on a pedestal. So much effort is invested in boosting their self-esteem that they are made to feel special in and of themselves, without having done anything.

Humility is the recognition of your limitations, and it is from this understanding, and this understanding alone, that the drive comes to work hard at overcoming them.

Se que cuando mi carrera acabe no seré un hombre feliz y quiero aprovecharla al máximo mientras dure.

When Federer has these patches of utter brilliance, the only thing you can do is try and stay calm, wait for the storm to pass. There is not much you can do when the best player in history is seeing the ball as big as a football and hitting it with power, confidence, and laser accuracy.

Me fascina imaginar que veinte millones de personas están viviendo, muriendo, bebiendo, comiendo, bailando, conduciendo, copulando, asesinando, gritando o llorando en ese preciso instante en esa malla infinita de bombillas bajo mis pies.

Opportunity is a function of density. Get to a place that’s crowded with success. Big cities are Wimbledon—even if you aren’t Rafael Nadal, your game will improve by being on the court with him. And you’ll either get in better shape or learn you shouldn’t be at Wimbledon.

Antifa...does not propose any affirmative ideology. Rather, it is a negative reactionary movement. In a void, anarchism would still attempt to organize society. But Antifa cannot exist without “fascists” to oppose. It therefore claims to see fascism everywhere, even where it does not exist. Ultimately, Antifa is a dumbed-down branch of radical politics.

During a match, you are in a permanent battle to fight back your everyday vulnerabilities, bottle up your human feelings. It’s a kind of self-hypnosis, a game you play, with deadly seriousness, to disguise your own weaknesses from yourself, as well as from your rival.

A society that begins by banning words will end by banning books, and ideas themselves.

Clark Kent and Superman

America is one of the most prosperous countries on earth because of the freedoms Americans enjoy.

Ale cóż, jak powiedziałaby pani Linde, słońce będzie nadal wstawać i zachodzić, nie oglądając się na to, czy zdam ten egzamin, czy nie.

Yo pienso que es más fácil que un chaval gane Roland Garros si ha recibido una buena educación que si la ha recibido mala.

,,Czy to nie są absolutnie najgorsze scenariusze: coś, co mogło się zdarzyć, choć do tego nie doszło, ale nadal może, mimo iż straciliśmy już na to wszelkie nadzieje.

Westminster był kiedyś nadrzecznym bagnem. Osuszono je, zbudowano pałac i wspaniałe opactwo, zapełniono szlachetną architekturą i nienasyconą ambicją. Ale w gruncie rzeczy to nadal bagno.

If he hadn’t made me play without water that day, if he hadn’t singled me out for especially harsh treatment when I was in that group of little kids learning the game, if I hadn’t cried as I did at the injustice and abuse he heaped on me, maybe I would not be the player I am today. He always stressed the importance of endurance. “Endure, put up with whatever comes your way, learn to overcome weakness and pain, push yourself to breaking point but never cave in. If you don’t learn that lesson, you’ll never succeed as an elite athlete”: that was what he taught me.

He has always been obedient, which is a sign of intelligence in a child because it shows you understand that your elders know better than you, that you respect their superior experience of the world.

I ran the risk of being mobbed for autographs. This is an occupational hazard that I accept and I try to take it with good grace. I can’t say “no” to people who ask me for my signature, even to the rude ones who just stick a piece of paper in front of me and don’t even say “please.” I’ll sign for them too, but what they won’t get from me is a smile. So going to the supermarket in Wimbledon, while an enjoyable distraction from the tension of competition, does have its pressures. The only place where I can go shopping in peace—where I can do anything like a normal person—is my home town of Manacor.

Estar concentrado significa hacer en todo momento lo que sabes que tienes que hacer, no cambiar nunca tu plan, a menos que las circunstancias del peloteo o del juego cambien de un modo tan excepcional que justifiquen la aparición de una sorpresa. Pero en términos generales significa disciplina, significa contenerte cuando surge la tentación de jugártela. Luchar contra esa tentación significa tener la impaciencia o la frustración bajo control.

Nie rozumiesz, bo nie wiesz jak wielka jest niszcząca moc władzy. Nadal wierzysz, że można wszystko rozwiązać dzięki logice, że ludzie posłuchają głosu rozsądku, bo przecież w gruncie rzeczy w obliczu Boga wszyscy jesteśmy równi.

The Rafa Nadal the world saw as he stormed onto the Centre Court lawn for the start of the 2008 Wimbledon final was a warrior, eyes glazed in murderous concentration, clutching his racquet like a Viking his axe. A glance at Federer revealed a striking contrast in styles: the younger player in sleeveless shirt and pirate’s pantaloons, the older one in a cream, gold-embossed cardigan and classic Fred Perry shirt; one playing the part of the street-fighting underdog, the other suave and effortlessly superior.

A przecież pragnąłem gorąco i nadal pragnę, aby pani zrozumiała, że mnie, garstkę popiołów, rozpłomieniła ogniem, chociaż to ogień podobny do mnie całego: ogień, co nie rozświetla niczego, nie rozgrzewa, lecz tylko płonie bezużytecznym blaskiem sam dla siebie.

1. misja agencji uległa transformacji – nadal zakładała wykorzystanie technologii, jednak już nie do obrony Ameryki, lecz do panowania nad obywatelami poprzez traktowanie prywatnej łączności internetowej jako potencjalnego źródła elektronicznych informacji wywiadowczych.

I learned that you always have to hang in there, that however remote your chances of winning might seem, you have to push yourself to the very limit of your abilities and try your luck. That day in Melbourne I saw, more clearly than ever before, that the key to this game resides in the mind, and if the mind is clear and strong, you can overcome almost any obstacle, including pain. Mind can triumph over matter.

The rest of the family looked on with a bemusement that, in the case of Rafa’s mother, occasionally gave way to anger. His father, Sebastián, had his misgivings. His uncle Rafael wondered sometimes whether Toni was pushing his nephew too hard. His godfather, his mother’s brother, Juan, went so far as to say that what Toni was doing to the child amounted to “mental cruelty.” But Toni was hard on Rafa because he knew Rafa could take it and would eventually thrive. He would not have applied the same principles, he insists, with a weaker child. The sense that perhaps he might have been right was what stopped the more doubtful members of his family from outright rebellion. One who did not doubt Toni was Miguel Ángel, the professional football player. Another disciple of the endurance principle, in which he believes with almost as much reverence as Toni himself, Miguel Ángel says that success for the elite sportsman rests on the capacity “to suffer,” even to enjoy suffering. “It means learning to accept that if you have to train two hours, you train two hours; if you have to train five, you train five; if you have to repeat an exercise fifty thousand times, you do it. That’s what separates the champions from the merely talented. And it’s all directly related to the winners’ mentality; at the same time as you are demonstrating endurance, your head becomes stronger.

And then, as I was bouncing the ball up and down on the grass, just about to wind up my body to serve, the umpire cut in. “Time violation: warning, Mr. Nadal.” I had apparently spent too long between points, gone over the legal limit of twenty seconds before I served—a rule that is enforced only rarely. But it’s a dangerous rule. Because once you’ve received that first warning, any subsequent violations lead to the deduction of points. My concentration had been put to the test. I could have made a scene. The crowd, I could tell, shared my indignation. But I knew, without having to give it a second thought, that to let my feelings show would do me no good. I’d risk losing that precious asset, my concentration. Besides, the momentum was with me and I was two points away from winning the second set. I put the umpire’s interruption immediately out of my mind and won the point with a terrific and, for me, very unusual shot.

That’s why just about every top professional athlete has been laid low by injury, sometimes a career-ending injury. There was a moment in my career when I seriously wondered whether I’d be able to continue competing at the top level. I play through pain much of the time, but I think all elite sports people do. All except Federer, at any rate. I’ve had to push and mold my body to adapt it to cope with the repetitive muscular stress that tennis forces on you, but he just seems to have been born to play the game. His physique—his DNA—seems perfectly adapted to tennis, rendering him immune to the injuries the rest of us are doomed to put up with.

And of one thing I have no doubt: the more you train, the better your feeling. Tennis is, more than most sports, a sport of the mind; it is the player who has those good sensations on the most days, who manages to isolate himself best from his fears and from the ups and downs in morale a match inevitably brings, who ends up being world number one.

All his fears—be they of the dark, of thunderstorms, of the sea, or of the disastrous disruption of his family life—obey a compelling need. “He is a person who needs to be in control of everything,” Pérez says, “but since this is impossible, he invests all he has in controlling the one part of his life over which he has most command, Rafa the tennis player.

So there was fun and magic in my relationship with Toni, even if the prevailing mood when we trained was stony and severe.

reproachful—I’ve

Miguel Ángel dice que el éxito del deportista de élite se basa en su capacidad «para sufrir», incluso para disfrutar sufriendo.

A więc to tak wygląda nasze życie. Nieważne, jak ogromna i straszna była strata, jak ważna rzecz, którą nam skradziono - wyrwano wprost z rąk - nawet jeśli nas to całkowicie zmieniło, jeśli pozostała z nas tylko warstwa skóry, nadal żyjemy tak samo - w milczeniu. Coraz bardziej zbliżamy się do kresu czasu, żegnamy z życiem, które zostaje w tyle za nami. Powtarzamy, często dość pomysłowo, niekończące się codzienne czynności. Za nami jest już tylko uczucie niezmierzonej pustki.

Zszedłem, podając ci ramię, co najmniej z miliona schodów i teraz, kiedy cię nie ma, jest pusto na każdym stopniu. I w ten sposób krótka była nasza wspólna podróż. Moja trwa nadal, choć już nie potrzebuję połączeń i rezerwacji, pułapek, które szydzą z tych, co uważają, że rzeczywistość jest tym, co się widzi. Zszedłem z miliona schodów, podając ci ramię nie dlatego, że czworgiem oczu więcej można zobaczyć. Schodziłem z tobą, bo przecież wiedziałem, że prawdziwe źrenice, choć takie zaćmione, z nas dwojga miałaś ty.

Jej milczenie, które uważałam za współczucie i żal, było milczeniem zrodzonym ze zgorszenia i zakłopotania. Teraz wydawało mi się wprost nieprawdopodobne, że tego nie rozumiałam. Jak wiele musi istnieć na świecie osób, które cierpiały i cierpią nadal, ponieważ nie mogą uwolnić się z sieci własnej nieśmiałości; w swoim zaślepieniu i szaleństwie budują one ogromny sztuczny mur, który przesłania im prawdę. I ja właśnie tak postępowałam. Stworzyłam sobie w wyobraźni fałszywy obraz i wpatrywałam się w niego. Nie miałam odwagi dotrzeć do prawdy.

DORYDY chórem, przepływając przed Nereuszem, wszystkie na delfinach Cieniów nie szczędź nam i blasków! Luno, na tę młodość świeć! Bowiem miłych naszych gaszków * Z prośbą ojcu śpieszym nieść. do Nereusza Sameśmy tych chłopców miłych Wybawiły z paszczy mórz I ogrzawszy utuliły W cieple mchem moszczonych łóż. Żarem żądzy swej młodzieńczej Każdy z nich się nam wywdzięczy, Więc łaskawie na nich spójrz. (...) MŁODZIEŃCY Już tylko chciejcie tak nadal dbać O nas, młodziutkich żeglarzy! Rodzona o nas nie dbała tak mać, 0 niczym lepszym nie marzym.

Talent jest daremny, jeśli angażuje się w służbie samego siebie, bez innego celu niż zyskanie uznania, podziwu czy poklasku. Prawdziwy talent musi przekazywać wartości, które go przerastają i które dodają mu skrzydeł. Jeśli mogłem być pewnego wieczoru obiorcą objawienia, miałem, we własnym mniemaniu, prawo zabrać głos. Drżę na myśl, że moje zwierzenia zostaną opacznie zrozumiane... Nie, nie mam się ani za proroka, ani za człowieka natchnionego. (...) Jednak, na wzór innych, nie oszukuję: żyję i piszę, czerpiąc z jednego źródła, swojej duszy. To właśnie ona widziała światło - i widzi je nadal, także przez najczarniejsze ciemności.

Czułem się zupełnie tak samo, jakby nagle wyrzucono mnie nocą do morza z pokładu płynącego statku. (...) Nie wiem, czy zostałem popchnięty, czy sam spadłem, ale w każdym razie statek płynął dalej, a ja w ciemnej, zimnej wodzie patrzyłem, jak oddalają się światła pokładu. Nikt – ani pasażerowie, ani załoga – nie wiedzieli, że wpadłem do morza. Nie miałem się czego uchwycić. Nadal czuję w sobie ten strach. Obawę, że moje istnienie zostanie nieoczekiwanie zaprzeczone, że choć nic złego nie zrobiłem, zostanę wyrzucony nocą do morza. Prawdopodobnie dlatego nie potrafię już tworzyć z ludźmi głębszych związków. Zawsze teraz zachowuję w stosunku do innych pewien dystans.

Toni, himself not immune to the family traumas, had been sympathetic, for the most part. But now, as my annus horribilis approached its end, he said that enough was enough. It was time to buck up and return to work. “There are a lot of people who have problems in life but keep going,” he said. “What makes you so special that you should be the exception?

- One się nie starzeją. (...) Kiedy jeszcze byłem sam na wyspie, obrazy ze snu stawały się coraz wyraźniejsze. W końcu wyskoczyły z moich myśli i wdarły się w tutejszą rzeczywistość. Nadal jednak pozostają fantazją. A fantazja ma tę cudowną moc, że to, co stworzy, na zawsze pozostaje młode i żywe. (...) Słyszałeś o Roszpunce, mój chłopcze? Pokręciłem głową. - Ale o Czerwonym Kapturku słyszałeś? Albo o Królewnie Śnieżce czy Jasiu i Małgosi? (...) Ile oni mają lat, jak myślisz? Sto? Może tysiąc? Są zarazem bardzo młodzi i bardzo starzy, ponieważ zrodzili się w wyobraźni ludzi. Nie, nie przypuszczam, by karzełki się zestrzały i posiwiały. Nawet stroje, które noszą, nie mają najmniejszego choćby zagniecenia. Inaczej jest z nami, zwykłymi śmiertelnikami. My się starzejemy i siwiejemy. To my się zdzieramy na strzępy i pewnego dnia odchodzimy. Z naszymi snami jest inaczej. One potrafią żyć w innych ludziach przez długi czas po naszym odejściu z tego świata.

- Wiesz, Tsukuru – głos Eri wydobywał się spomiędzy jej palców. - Mam do ciebie prośbę. - Jaką? - Czy mógłbyś mnie przytulić? Tsukuru pomógł jej wstać i objął ją. Dwie duże piersi przylgnęły do niego jak jakiś dowód. Na plecach czuł ciepło jej dłoni. Miękki, mokry policzek dotknął jej szyi. - Myślę, że już nigdy nie będę mogła wrócić do Japonii – wyszeptała. Jej ciepły, wilgotny oddech musnął jego ucho. - Bo wszystko by mi przypominało Yuzu. I nasze... Tsukuru nic nie powiedział, tylko mocniej ją objął. Stali tak objęci, prawdopodobnie widoczni przez otwarte okno. Ktoś mógł tamtędy przechodzić. Edvard z dziećmi mógł w każdej chwili wrócić. Ale takie rzeczy nie miały znaczenia. Niech ludzie sobie myślą, co chcą. Musieli się tu teraz obejmować ze wszystkich sił. Musieli się zbliżyć i razem odegnać długi cień złego ducha. Prawdopodobnie Tsukuru po to tu przyjechał. Bardzo długo – ile to mogło trwać? - stali tak blisko siebie. Biała firanka nadal nieregularnie kołysała się na wietrze, policzki Eri nadal były mokre, a Alfred Brendel nadal grał utwory z "Roku drugiego. Włochy: Sonet Petrarki nr 47" i "Sonet Petrarki nr 104". Tsukuru dokładnie je wszystkie pamiętał. Mógłby je zanucić z pamięci. Po raz pierwszy zdał sobie sprawę, jak głęboko wsłuchiwał się w nie sercem. Nic więcej nie mówili. Słowa nie miały mocy. Jak tancerze, którzy przestali się poruszać, stali tylko cicho objęci, poddając się nurtowi czasu. Był to czas, w którym mieszały się przeszłość, teraźniejszość i prawdopodobnie także trochę przyszłości. Między ich ciałami nie było luk, jej ciepły oddech w regularnych odstępach owiewał jej szyję. Tsukuru zamknął oczy i poddając się brzmieniu muzyki, wsłuchiwał się w odgłos bicia serca Eri, który nakładał się na stukot małej łódki uderzającej o pomost.

Mężczyźni bez kobiet" / Mężczyźni bez kobiet (...) zapisanie samej esencji niebędącej faktami jest jak umówienie się z kimś po ciemnej stronie księżyca. Jest zupełnie ciemno, nie ma żadnych punktów orientacyjnych. A do tego powierzchnia jest za duża. Próbuję powiedzieć, że powinienem był się zakochać w M, kiedy miała czternaście lat. Ale naprawdę zakochałem się w niej znacznie później i (niestety) nie miała już wtedy czternastu lat. Spotkaliśmy się w nieodpowiednim czasie. Tak jakbyśmy pomylili umówiony dzień. Miejsce i godzina się zgadzały, ale dzień był nie ten. Lecz M nadal miała w sobie czternastoletnią dziewczynę. Ta dziewczyna kryła się w niej w całości – nie częściowo, jak w moim przypadku. Kiedy uważnie wytężałem wzrok, udawało mi się dostrzec, gdy przychodziła i odchodziła. Podczas seksu, gdy trzymałem M w ramionach, stawała się staruszką albo dziewczynką. W ten sposób zawsze żyła we własnym czasie. W takich chwilach bez namysłu tak mocno ją obejmowałem, aż sprawiałem jej ból. Być może za mocno. Ale musiałem. Nie chciałem jej nikomu oddać. (...) nagle stajesz się jednym z mężczyzn bez kobiet. Ten dzień przychodzi nieoczekiwaniebez żadnego ostrzeżenia, bez żadnej wskazówki, bez przeczucia, złego znaku, nikt nawet nie zapukał ani znacząco nie chrząknął. Mijasz zakręt i orientujesz się, że już tam jesteś. Ale nie możesz się cofnąć. Gdy raz miniesz ten zakręt, to miejsce staje się twoim jedynym światem. I nazywany w nim jesteś jednym z „mężczyzn bez kobiet”. Bardzo chłodno i w liczbie mnogiej. (...) A kiedy raz zostaniesz mężczyzną bez kobiety, twoje ciało głęboko przesiąknie kolorem tej samotności. Jak w dywan o pastelowych barwach wsiąka plama czerwonego wina. Choćbyś miał dużą wiedzę na temat prowadzenia domu, jej usunięcie prawdopodobnie okaże się straszliwie trudne.Z upływem czasu nieco zblednie, ale pewnie pozostanie plamą do końca twojego życia. Ma prawa jako plama, czasami nawet ma prawo do publicznego wypowiadania się jako plama. Będziesz musiał żyć z jej łagodnym blednięciem i wieloznacznym kształtem. W tym świecie inaczej brzmią dźwięki. Inaczej odczuwa się pragnienie. Inaczej rosną włosy. Inaczej zachowują się pracownicy Starbucksów. Solówka Clifforda Browna też brzmi inaczej. Inaczej zamykają się drzwi w metrze. Inna jest nawet odległość spacerem z Omotesandō do Aoyama Itchōme. I nawet jeżeli potem los ześle ci nową kobietę, jeśli będzie wspaniałą kobietą (a raczej: im wspanialsza będzie, tym bardziej), w tej samej chwili zaczniesz myśleć o tym, że ją utracisz. Sugestywne cienie marynarzy, dźwięk obcych języków, którymi mówią (grecki? estoński? tagalog?) wywołują w tobie niepokój. Nazwy egzotycznych portów całego świata napawają cię strachem. A to dlatego, że wiesz już, jak to jest być mężczyzną bez kobiety. Jesteś perskim dywanem w pastelowych barwach, a samotność nigdy nieznikającą plamą z portwajnu. Tak więc samotność przychodzi z Francji, a ból rany ze Środkowego Wschodu. Dla mężczyzn bez kobiet świat jest bezmiernym i bolesnym chaosem, ciemną stroną księżyca.

Skierowaliśmy się w stronę domu. Ale ten marsz już nie był zwyczajny... coś takiego, jakbyśmy wkraczali w ogród w nowej inkarnacji, prawie uroczyście, nieomal przy dźwiękach muzyki... i podejrzewałem że jestem w szponach jakiejś jego decyzji. Co się stało z nami? Po raz pierwszy odczułem go, jako wrogość, i to bezpośrednio zagrażającą. Nadal po przyjacielsku ujmował mnie pod ramię, ale bliskość jego była cyniczna i zimna.

The first place to look for the answers is not in the legs or the arms but the head, “the most fragile part of the body,” in Forcades’s words, and the most decisive in determining victory or defeat in elite sports, especially in an individual sport like tennis. “Tennis is all about resolving emergencies, one emergency after another over a prolonged period of time. No point is ever the same, and decisions have to be taken constantly in fractions of seconds.

...mam dla ciebie ciekawą ofertę, jeśli nadal pociąga cię wizja baru dla mieszkańców sanatorium. No i patrzenie na mnie w opiętej koszuli. - Opiętej czy rozpiętej? Bo coś przerwało, a to bardzo istotny szczegół. - Jeśli mi ją rozepniesz na zapleczu, nie będę protestował.

Najgorsza w tym wszystkim jest zwykła samotność. Możesz żyć samotnie w nieskazitelnie czystym otoczeniu, mając pod ręką wszystko, czego potrzebujesz. I nadal możesz być zupełnie odizolowany.

... jeśli nadal to lubisz, jesteś w tym dobry i dobrze się czujesz, nie widzę powodu, dla którego nie miałbyś [...] pokonać wszystkich ...

sealed

I looked at you there, a big, grown-up champion with his arms in the air, and suddenly my mind leapt back in time and I saw an image of a deadly serious, skinny little boy of seven training on a court back home in Manacor.

- A teraz rusz się albo, przysięgam na Boga, rozbiorę się do naga i zatańczę bourrée! Podparłam się pod boki i spojrzałam na niego wyzywająco. Nawet nie zerknął na przechadzających się obok ludzi. Nawet się nie zmieszał. A przecież Reid zawsze się rumienił. - Zrób to. Zmrużyłam oczy i stanęłam wyprostowana, żeby wydawać się większa. - Zrobię. Nie myśl, że nie. Zrobię to od razu. Uniósł brwi. Nadal ironicznie się uśmiechał. - Czekam.

DI

Cars

El día que me venza la misma soledad que a ti, la misma certeza inevitable del engaño, no quiero que el dolor se enrosque en mis vísceras o se oculte en el bajo vientre, ni que pudran de vergüenza los pliegues exhaustos del cerebro. No quiero la rabia ni el silencio que te han herido a ti. Quiero afuera ese dolor, expuesto, narrando sus raíces y meandros a quien lo sepa ver, abierto al otro, leído, compartido en la piel y en los labios sonoros, en la página, en la calle. Que todo eso me desborde porque no será solo mío. Al final, pues, sí que hay algo en mí que vive, escribe y se tatúa contra mi padre. Esa lucha también es amar, aunque destroce.

At 1–1, on his serve, I smelled blood.

In short, you will reconnect with your intuition and the well of wisdom inside of you that knows which decisions are right for YOU.

Ignorance, unprocessed emotions, and lack of conflict management and communication skills are the real issues.

Z zaspokojoną tedy ciekawością Przychylcie ucho do tej prośby błazna: Niech odpowiedzi następnej nie zazna, Uratowany od świata nicością. A jeśli nadal proceder zwodniczy Zechcecie ze mną uprawiać, panowie, To już wam Szekspir nie wierszem odpowie, ale jak zwierze ranione zaryczy. Wiem, że się niebo nie różni od piekieł, i na nic owej wiedzy nie zamienię, Niech więc gra w kości trwa dalej zaciekła, A moją resztą niech będzie milczenie.

I won. Rafael claimed later that he’d let me win, so I’d be in a better frame of mind for the final, but I don’t believe him. It’s important for me to win, at everything. I have no sense of humor about losing.

Minęło niewiele czasu, miała jednak wrażenie, że cała wieczność. Życie bez Oryńskiego wydawało się jakąś alternatywną wizją rzeczywistości. Nie miała zamiaru dopuścić do tego, by trwało nadal choćby w niewielkiej części. Znajdzie sposób, by pobudzić neurony w jego mózgu i sprawić, że przypomni sobie absolutnie wszystko. Pierwszego papierosa razem, pierwsze skradzione spojrzenia, żarty o wspólnym exodusie i założeniu kancelarii. Wszystko.

Żałuję innych wersji swojego życia, nawet tych, których nigdy nie chciałam i nadal nie chcę.

Przenikał go strach przed tym, co miało się wydarzyć. Jego myślami zawładnęła gorączka, która niosła ze sobą irracjonalny strach przed... Przed wiedzą, znajomością szczegółów, które przypominają nam o człowieczeństwie. Imiona są dla twarzy niczym splecione ze sobą węże, grożące najboleśniejszym ukąszeniem. Nigdy już nie wrócę do Listy Poległych. Teraz rozumiem, że bezimienny żołnierz jest darem. Żołnierz, który ma imię - martwy, stopiony wosk - wymaga od żywych odpowiedzi... odpowiedzi, której nikt nie jest w stanie udzielić. Imiona nie dają pocieszenia. Są próbą odpowiedzi na pytania, na które nie sposób odpowiedzieć. Dlaczego to ona zginęła, a nie on? Dlaczego ocaleni pozostają bezimienni - jakby ciążyła na nich klątwa - a poległych otacza się czcią? Dlaczego czepiamy się tego, co utraciliśmy, ignorując to, co udało się nam zachować? Nie wymieniajcie imion poległych, gdyż zajęli oni nasze miejsce i zajmują je nadal, dopóki będzie trwało nasze życie. Niech mojej śmierci nie okryje chwała. Niech zginę nieznany i zapomniany. Niech nikt nie powie, że jestem jednym z poległych, którzy oskarżają żyjących.

you cannot separate the person from the athlete. And the person comes first. Rafa has succeeded because he is a good person, with a good family behind him.

When the urge to return home comes over me, sleep is no consideration.

To jest prawdziwa tajemnica cywilizacji. Choć zawsze wykorzystywał ją w swym interesie, nadal nie zbliżył się do jej zrozumienia. Gotowość inteligentnych (powiedzmy, w miarę inteligentnych) osób do oddania przerażająco wielkiej części swego krótkiego życia w służbie komuś innemu. A jaka spotykała je za to nagroda? No cóż, może odrobina bezpieczeństwa. Cement, jakim jest stabilizacja. Dach nad głową, coś na talerzu i umiłowane potomstwo, skazane na powtarzanie tej samej drogi życiowej. Czy to była uczciwa transakcja? On by jej za taką nie uznał.

Na razie w Polsce nadal nie można burzyć zabytków (choć, jak wiemy, robi się to nagminnie), a siedlisko małej żabki wstrzymuje budowę obwodnicy miasta. Ale gdy chce się postawić na szczycie góry wielki hotel i nie trzeba przy tym nic burzyć ani przesiedlać żadnych żabek, to na upartego można to zrobić.

Nie wiemy, co się stało, mówili bohaterowie straconych złudzeń, byliśmy przekonani, że wygramy, przeciwnik całkowicie nas zaskoczył swoją chęcią zwycięstwa, choć wszystko wskazywało na to, że Bóg nam sprzyja i słuszność jest po naszej stronie. Przez ostatnie miesiące niezwykle ciężko pracowaliśmy nad naszą wyższością moralną, wiele energii włożyliśmy w przewagę etyczną, często powtarzaliśmy najwznioślejsze pieśni; jesteśmy bardzo rozczarowani i zawiedzeni, mówił polski trener w publicznym oświadczeniu dla mediów, nasze serca przepełnia smutek, ale także sportowa złość, ponieważ przegraliśmy niesprawiedliwie. Nie ulega wątpliwości, że przez cały czas byliśmy i nadal jesteśmy lepsi, w przyszłości chcemy zaś być jeszcze lepsi. Nasze racje moralne były bardzo dobrze przygotowane, konsultowaliśmy się z historykami i teologami, okazało się jednak, że w dzisiejszych czasach każdy ma swoje racje moralne i inni mają lepsze, nowsze i świeższe. Nie ma już dziś drużyn ze słabymi racjami moralnymi, nawet te zespoły, które jeszcze niedawno były słabeuszami, poczyniły ogromne postępy w relatywizacji i dziś zarówno indywidualne wyszkolenie, jak i zbiorowe działanie wychodzą im bardzo dobrze, co nas też głęboko zasmuca. Musimy teraz przemyśleć to bolesne niepowodzenie i wyciągnąć z niego słuszne wnioski. Najbliższe kilka lat planujemy poświęcić na budowę drużyny, która będzie potrafiła nawiązać walkę jak równy z równym z najsilniejszymi przeciwnikami. Pozostaniemy przy sprawdzonym stylu gry, ale oczywiście wzmocnimy i poprawimy nasze najbardziej udane zagrywki, zmyłki i kiwki. Świetnie też nam wychodziła gra w dziada, nasza koncepcja podawania sobie piłki w poprzek boiska – jak to mówią – nie miała sobie równych. Proszę pokazać mi drugi zespół z tak wysokim procentem podań w poprzek boiska. Poza tym najładniej ze wszystkich drużyn śpiewaliśmy Jeszcze Polska nie zginęła. To świadczy o bardzo wysokim morale drużyny.

Jak dość powszechnie dzisiaj wiadomo, w 1996 roku Sokal wysłał do amerykańskiego magazynu „Social Text” artykuł zatytułowany Transgresja granic. Ku transformatywnej hermeneutyce kwantowej grawitacji. Ów tekst był od początku do końca jednym wielkim nonsensem. Stanowił starannie wycyzelowaną parodię postmodernistycznych metagłupot. Inspiracją była książka Paula Grossa i Normana Levitta Higher Superstition: the academic left and its quarrels with science — ważna pozycja, która zasługuje na to, by zyskać w Wielkiej Brytanii równie duży rozgłos jak w Stanach Zjednoczonych. Nie mogąc uwierzyć w to, co w niej przeczytał, Sokal sięgnął po literaturę postmodernistyczną i przekonał się, że Gross i Levitt nie przesadzają. Postanowił coś z tym zrobić. Gary Kamiya skomentował to następująco: Każdy, kto spędził dużo czasu na mozolnym przedzieraniu się przez obskuranckie, pełne obłudy, naszpikowane żargonem brednie uchodzące dziś za „wybitną” myśl humanistyczną, wiedział, że prędzej czy później coś takiego musi się zdarzyć: że jakiś błyskotliwy naukowiec uzbrojony w nie tak znowu tajne hasła („hermeneutyka”, „transgresja”, „Lacanowski”, „hegemonia” — żeby wymienić tylko kilka z nich) napisze całkowicie zmyślony artykuł, złoży go w modnym piśmie i doprowadzi do jego opublikowania. […] Tekst Sokala zawiera właściwą terminologię. Odwołuje się do najważniejszych autorytetów. Wali z grubej rury w grzeszników (białego człowieka, „realny świat”) i pochyla się nad cnotliwymi (kobietami, metafizycznym szaleństwem). […] A przy tym wszystkim jest kompletnym, czystym bełkotem — co jakoś umknęło uwadze odpowiedzialnych redaktorów „Social Text”, którzy muszą teraz czuć się równie źle jak Trojanie następnego ranka po wprowadzeniu do miasta pięknego, wielkiego konia. Redaktorom pisma artykuł Sokala musiał się wydać prawdziwym darem, ponieważ został napisany przez fizyka mówiącego wszystko to, co chcieli usłyszeć, atakującego „hegemonię postoświecenia” i takie niemodne koncepcje jak istnienie realnego świata. Nie wiedzieli, że autor naszpikował tekst wierutnymi bzdurami naukowymi z gatunku tych, które każdy posiadacz dyplomu licencjackiego z fizyki mógłby z łatwością wskazać. Artykuł nie został jednak wysłany do żadnego recenzenta posiadającego choćby takie kwalifikacje. Redaktor Andrew Ross i jego współpracownicy byli zadowoleni, że tekst jest zgodny z ich ideologią, i zapewne schlebiały im odsyłacze do ich własnych prac. Ten żałosny przykład nieudolności zasłużenie przyniósł im w 1996 roku Nagrodę Ig Nobla w dziedzinie literatury. Pomimo tej kompromitacji i feministycznych pretensji redaktorzy ci nadal są „samcami alfa” na akademickim tokowisku. Sam Andrew Ross ma wystarczająco dużo prymitywnej pewności siebie wynikającej z piastowania stałego etatu profesorskiego, żeby mówić: „Cieszę się, że mam z głowy wydziały anglistyki. Nienawidzę literatury, a wydziały anglistyki są pełne ludzi, którzy ją kochają”. Nie brakuje mu także prostackiego samozadowolenia, które pozwoliło mu zacząć książkę o „naukoznawstwie” słowami: „Ta książka jest dedykowana wszystkim nauczycielom nauk ścisłych, których nigdy nie miałem. Z nimi nie mogłaby powstać”. On i jego koledzy zajmujący się „naukoznawstwem” i „kulturoznawstwem” nie są nieszkodliwymi dziwakami wegetującymi w prowincjonalnych college’ach. Wielu z nich piastuje katedry na najważniejszych amerykańskich uniwersytetach. Tacy jak oni zasiadają w komisjach zatrudniających ludzi na uczelniach, decydując o losie młodych naukowców, którzy mogliby sekretnie pragnąć uczciwej kariery naukowej na przykład w dziedzinie literaturoznawstwa albo antropologii. W świecie nauki jest wielu uczciwych ludzi, którzy chętnie przemówiliby pełnym głosem, gdyby mieli

Cenę za to płaciła Lisbet. Erik nie odpowiedział. Wpatrywał się w ekran komputera, jakby myślami był zupełnie gdzie indziej. – Koniecznie musiałeś mnie tu ściągać dzisiaj? – powtórzył Kenneth. – W niedzielę? To naprawdę nie mogło poczekać do jutra? Erik powoli odwrócił się od ekranu. – Rozumiem twoją sytuację osobistą – powiedział w końcu. – Ale jeśli nie uporządkujemy ofert, które mamy do przedstawienia w tym tygodniu, równie dobrze możemy zamknąć firmę. Wszyscy musimy być gotowi do pewnych poświęceń. Kenneth był ciekaw, jakie to poświęcenia Erik jest gotów ponosić. Sprawa nie była aż tak pilna, jak sugerował. Papiery można by z powodzeniem uporządkować jutro, a stwierdzenie, że od tego zależy byt firmy, było grubą przesadą. Erik prawdopodobnie potrzebował pretekstu, żeby wyjść z domu, ale po co ściągał jego? Pewnie dlatego, że mógł. Wzięli się do pracy. Milczeli. Biuro zajmowało jeden duży pokój, nie dało się zamknąć drzwi, żeby nie mieć towarzystwa. Kenneth spoglądał ukradkiem na Erika. Coś się w jego wyglądzie zmieniło, chociaż nie umiałby powiedzieć co. Wydawał się jakiś niewyraźny. Z całą pewnością zmęczony. Fryzura nie tak perfekcyjna jak zwykle, koszula trochę pognieciona. Niepodobny do siebie. Chciał spytać, czy w domu wszystko w porządku, ale zrezygnował. Zamiast tego, siląc się na spokój, spytał: – Czytałeś wczoraj o Christianie? Erik drgnął. – Tak. – Ale heca. Grozi mu jakiś świr. – Kenneth powiedział to obojętnym, niemal niefrasobliwym tonem, chociaż serce waliło mu w piersi. – Mhm… – Erik nie odrywał wzroku od ekranu, ale nie dotknął ani klawiszy, ani myszki. – Czy Christian coś ci o tym mówił? – Miał uczucie, jakby się powstrzymał od zdrapania strupa. Podobnie jak Erik nie chciał o tym rozmawiać, a jednak nie mógł się pohamować. – Mówił ci? – Nie, nie mówił mi o żadnych pogróżkach – odparł Erik, grzebiąc w papierach leżących na biurku. – Był bardzo zajęty książką, nie spotykaliśmy się zbyt często. Zresztą może chciał zachować to dla siebie. – Czy nie powinien zgłosić tego na policję? – Skąd wiesz, czy tego nie zrobił? – Erik nadal przewracał papiery. – To prawda… – Kenneth umilkł. – Ale co może policja, skoro to anonimy? Chodzi mi o to, że nadawcą może być jakiś szaleniec. – A skąd ja mam to wiedzieć? – odparł Erik i zaklął, bo skaleczył się papierem w palec. – Cholera jasna. – Zaczął ssać palec. – Myślisz, że to poważne pogróżki? Erik westchnął. – Po co to roztrząsać? Przecież powiedziałem, że nie mam pojęcia. – Podniósł nieco głos i zachrypł. Kenneth spojrzał na niego ze zdziwieniem. Erik naprawdę nie był sobą. Czy na pewno chodzi o firmę? Nie ufał mu. Może zrobił coś głupiego? Odsunął od siebie tę myśl. Był dobrze zorientowany w sprawach firmy i z pewnością by zauważył, gdyby Erik popełnił jakieś szaleństwo. Pewnie chodzi o Louise. To prawdziwy cud, że jeszcze są razem. Wszyscy byli zdania, że obojgu wyszłoby na zdrowie, gdyby powiedzieli sobie do widzenia i rozeszli się każde w swoją stronę. No, ale to nie jego sprawa. Zresztą ma dość własnych zmartwień. Kliknął w plik Excela z miesięcznym sprawozdaniem. Ale myślami był zupełnie gdzie indziej.

Niemniej to nadal nie tłómaczy Krainy Ciemności, mamutów, całego świata podziemnego Syberji.

Sé que si me las arreglo para seguir jugando al máximo nivel hasta los veintinueve o treinta años, habré tenido mucha suerte y me sentiré contento.

The rest of the family looked on with a bemusement that, in the case of Rafa’s mother, occasionally gave way to anger. His father, Sebastián, had his misgivings. His uncle Rafael wondered sometimes whether Toni was pushing his nephew too hard. His godfather, his mother’s brother, Juan, went so far as to say that what Toni was doing to the child amounted to “mental cruelty.

Wśród mocniejszych i dłuższych teraz okrzyków, które echo niosło aż do stóp tarasu, w miarę jak coraz więcej różnokolorowych bukietów pojawiało się na niebie, doktor Rieux postanowił napisać opowiadanie, które tu się kończy, żeby nie należeć do tych, co milczą, żeby świadczyć na korzyść zadżumionych, żeby zostawić przynajmniej wspomnienie niesprawiedliwości i gwałtu, jakich doznali, i powiedzieć po prostu to, czego można się nauczyć, gdy trwa zaraza: że w ludziach więcej rzeczy zasługuje na podziw niż na pogardę. Wiedział jednak, że ta kronika nie może być kroniką ostatecznego zwycięstwa. Może być tylko świadectwem tego, co należało wypełnić i co niewątpliwie powinni wypełniać nadal, wbrew terrorowi i jego niestrudzonej broni, mimo rozdarcia osobistego, wszyscy ludzie, którzy nie mogąc być świętymi i nie chcąc zgodzić się na zarazy, starają się jednak być lekarzami. Słuchając okrzyków radości dochodzących z miasta, Rieux pamiętał, że ta radość jest zawsze zagrożona. Wiedział bowiem to, czego nie wiedział ten radosny tłum i co można przeczytać w książkach: że bakcyl dżumy nigdy nie umiera i nie znika, że może przez dziesiątki lat pozostać uśpiony w meblach i bieliźnie, że czeka cierpliwie w pokojach, w piwnicach, w kufrach, w chustkach i w papierach, i że nadejdzie być może dzień, kiedy na nieszczęście ludzi i dla ich nauki dżuma obudzi swe szczury i pośle je, by umierały w szczęśliwym mieście.

Filozofia, jaką wyznajesz, determinuje, czy się zdyscyplinujesz, czy też będziesz nadal popełniał błędy. — Jim Rohn

desafío consiste en escalar la cumbre de las propias posibilidades.

En cuanto a mí, aprendí una gran lección con aquella victoria. Una lección que Toni me había estado taladrando desde hacía años, pero que hasta entonces no había comprendido cuánto era cierta. Aprendí que hay que perseverar siempre, que por muy remotas que parezcan las probabilidades de ganar, hay que pujar hasta el límite de las propias fuerzas y probar suerte. Aquel día en Melbourne me di cuenta, con más claridad que nunca, de que la clave de este deporte se encuentra en la mente; y si se tiene la mente despejada y fuerte, se puede vencer casi cualquier obstáculo, incluido el dolor. La mente pude vencer a la materia.

Mimo że jest 2014 rok, to jedynie Ameryka szaleje na punkcie treści generowanych przez userów, czyli właśnie YouTube’a czy Twittera. W Polsce to dopiero raczkuje. Słyszałem o akcji jednego z operatorów komórkowych, który stawia bardzo mocno na reklamę z gwiazdami dużego formatu i do tej pory w ogóle nie współpracował z blogerami. I to jest właśnie zabawne. Słyszałem, że były zakusy na akcję, w której liczący się youtuberzy będą w sieci jednego operatora. Byłby to dość ciekawy zabieg marketingowy pokazujący zasięg tej sieci komórkowej w internecie. Akcja jednak spełzła na niczym, a pieniądze, które miały być na nią przeznaczone, poszły na zwykłe banerki na onet.pl. To nie jest wymyślona historia. W: Być może to było zorganizowane. K: To się nawet nie zaczęło, ktoś by chociaż napomknął, do kogoś by uderzyli – nie mówię, że do nas, ale to dziwne: w 2014 roku operator komórkowy, czyli ktoś, kto naprawdę musi walczyć o nowych ludzi, młodych ludzi, którzy mają swoją pierwszą komórkę, pierwszy abonament, nie atakuje rynku internetowego, tylko nadal woli mieć banerki klikalne na portalach.

Zawsze kończyliśmy kurs w ten sam sposób: wydając trzy okrzyki na cześć L. Rona Hubbarda. Okrzyki te zaczynano wznosić, kiedy wszyscy stawaliśmy przed jego portretem wiszącym na ścianie. Choć LRH opuścił swoje ciało, wszyscy nadal postrzegali go jako bohatera, człowieka, któremu tak bardzo zależało na ludziach, że pomógł im, użyczając swej mądrości i wynalezionych przez siebie technik. Nie miało znaczenia, w której byliśmy sali – portret LRH wisiał w każdej, łącznie z sypialniami. Było to dziwaczne i miałam wrażenie, jakby LRH zawsze mnie obserwował.

Pociąg z Warszawy do Łodzi spóźnia się pół godziny. Ninel z zadowoleniem konstatuje, że dworzec nadal nie został odnowiony, nie wzniesiono nawet rusztowania. Krzywe perony, brudne ściany, obskurne budki z trującymi zapiekankami i hot dogami. Jest tak brzydko, jak zapamiętała. Albo nawet brzydziej. Spostrzeżenie owo napawa ją otuchą. Oddycha lżej. Z całych sił nienawidzi Łodzi, miasta, w którym się urodziła, wychowała i z którego uciekła przy pierwszej nadarzającej się okazji z pomocą studiów i męża. Oddycha lżej, dookolna szpetota upewnia ją, że nie zwariowała. Miasto Łódź zasługuje na nienawiść. Jest przykre, przynajmniej od strony dworca, jak mało które miejsce na ziemi; nic, tylko zamknąć oczy i pomodlić się o schludny natychmiastowy pociąg – albo lepiej karetkę pogotowia na sygnale – odjeżdżający dokądkolwiek, aby precz stąd.

Stary świat umarł, a narodził się nowy – wolny, zmechanizowany, szampański, nawołujący do płodzenia „dynamodzieci”. Mimo to serce nowoczesnego człowieka nadal czuło więcej aniżeli mózg jego mógł wyjaśnić. Prosiło więc o pomoc religię, filozofię i naukę, ale pozostawało nienasycone. Religia, matka dogmatów i dylematów, była mu za ciasna. Znała odpowiedź na każde pytanie, ale żadna z odpowiedzi nie była wystarczająca. Filozofia przemawiała do umysłu, a nie serca. Pouczała, jak nieustanną pracą myśli uprząść nić, która połączy człowieka ze wszechświatem, ale nie dała recepty na emocjonalne poczucie jedności. Nauka z kolei nigdy nie odpowiedziała na bezradne pytania o egzystencję. Singer mówił: „Prawdziwy artysta ma wiele wspólnego z człowiekiem, który cierpi”[96]. I który szuka.

Nic dziwnego, że takie dziecko, gdy trochę podrośnie, chce mieszkać samo, poszukuje macierzyńskich kobiet, guru, systemów, nie chce się angażować. W starszym wieku, po trzydziestce, nadal będzie czuć swą bezbronność i nie potrafi się bronić przed innymi ludźmi rozwścieczonymi swoją własną bezbronnością.

When Nadal told trainees that for men on a journey, the whole world would become their house, he was encouraging far more than mobility alone. He was pronouncing a fundamentally hopeful, optimistic, adventurous, and even playful outlook. Leaders with a "whole world is our house" attitude eagerly look forward to what lies around life's next bend. Ingenuity rests on the conviction that most problems have solutions, and that imagination, perseverance, and openness to new ideas will uncover them.

Wydawało się, że to ostatnie takie miejsce na Ziemi, gdzie nadal obowiązywały zasady tradycyjnego kodeksu honorowego – Pasztunwali, gdzie mężczyzna musi się sprawdzać jako rycerz, który na śmierć odpowiadał śmiercią, a gość w tej tradycji był i jest święty.

Zdawało się, że Komendę Główną AK opanowały pewnego rodzaju wizje. Tak jakby jej członkowie wyobrażali sobie, że w opuszczonej przez Niemców Warszawie czekają na przysłowiowym czerwonym dywanie na to, by powitać Sowietów eleganckim wojskowym salutem na znak obustronnego szacunku, uznania i dobrej woli. Ludzie ci przeżyli wojnę, tworząc armię podziemną z myślą o wywołaniu powstania przeciwko Niemcom, a teraz nadeszła chwila, by odnieść wielkie polityczne zwycięstwo nad Stalinem. Nadal nie mogli zrozumieć, że mając zaledwie kilku tysięcy słabo uzbrojonych żołnierzy, nie dysponują niczym, co choćby przypominało siły wojskowe zdolne pokonać jedną, a może nawet dwie największe armie świata, ale nie istniał plan „B”.

Do tej chwili trwał miły, słoneczny dzień. Teraz nadal był słoneczny, lecz już całkiem niemiły.

De la Peña és un cas de premonició col-lectiva eternament incomplerta. Tots els que l'hem defensat sabem que no tenim raó però ens neguem a admetre-ho. En sobretaules de sopars de Nadal especialment nostàlgics, quan arriba l'hora de les confessions o quan baixem els cartrons i els papers dels regals al contenidor, impulsats per l'excès d'alcohol i d'hidrats de carboni, ens veiem amb cor d'afirmar que De la Peña és el millor jugador que hem vist mai. És una afirmació tramposa i oportunista perquè tothom sap que hem admirat amb molta més devoció altres jugadors però, en els debats culers, sempre hi ha un moment en què arrisques més del compte i, com feia De la Peña, calcules malament les conseqüencies del que, en principi, semblava una genialitat o una bona idea. A prop del contenidor, aquesta afirmació pot derivar en el descobriment d'un altre delapeñista i aleshores les abraçades són d'una calidesa nadalenca.

my goal is the same - it's to always be happy playing, it's to enjoy the game and improve always."- Rafael Nadal The

Tam na polu orze traktor, obok pali się reaktor. Jakby Szwedzi znać nie dali, nadal byśmy tak orali.

Powinienem się już do takiego widoku przyzwyczaić. Jestem w Kompanii już od dawna. W istocie przejmuję się tym mniej niż niegdyś. Zabezpieczyłem zbroją swe moralnie wrażliwe miejsca. Nadal jednak staram się unikać najgorszych widoków. Wy, którzy będziecie po mnie bazgrać w tych Kronikach, zdaliście już sobie sprawę, że unikam przekazywania całej prawdy o naszej bandzie szubrawców. Wiecie, że są oni okrutni, gwałtowni i ciemni. To prawdziwi barbarzyńcy, wprowadzający w życie swe najokrutniejsze marzenia. Hamuje ich jedynie obecność kilku przyzwoitych facetów. Nieczęsto pokazuję ich z tej strony, ponieważ ci ludzie są moimi braćmi, moją rodziną, a już w dzieciństwie nauczono mnie, że nie mówi się źle o krewnych. Stare nauki mają najstarszy żywot. Kruk śmieje się, gdy czyta moje zapiski.