Mavis Quotes

What about your crepe?" "Stuff It." "She's crazy about you," Mavis commented. "It's almost embarrassing, the way she fawns.

You--Roarke." Eyes watering, she reached for more tissue. "Jesus, Eve. Jesus Christ, you never sleep with anybody. And you're telling me you slept with Roarke?" "That's not precisely accurate. We didn't sleep.

Be who you were meant to be and not what you've allowed yourself to become," Kate said to Mavis as she wavered over following her dream. from 'Lifesong

I follow my orders without question, as a good soldier would. You ask the same from your soldiers.' 'No, I ask them to be good people. That way if they follow my orders, I will know I am doing the right thing.

Mavis' bear sailed through the air in Cassie's room, falling onto the bed. 'What's he in aid of?' 'He's reconnaissance expert. He wouldn't hear of me enterin' potential hostile ground without testin' for fire. Has his sacrifice been in vain?

But Eve had already scented it, already—despite herself—begun to smile. “It’s coffee,” she murmured, unaware of the way her voice softened as she reached for the simple brown bag Mavis held. “Coffee.” Illusions shattered, Mavis stared. “The man’s got more money than God, and he sends you a bag of coffee?” “Real coffee.” “Oh, well then.” In disgust, Mavis waved a hand. “I don’t care what the damn stuff costs a pound, Dallas. A woman wants glitter.” Eve brought the bag to her face and sniffed deep. “Not this woman. The son of a bitch knew just how to get to me.” She sighed. “In more ways than one.

seni bir gün en yakının ele verirse eğer,öğren susmasını ve ağlamamasını. bir kavanozun içinde mavi bir gül yetiştir her gün daha çok yaşayan. bir masalın ağzını kapat ve yat geniş odalarda. bir oksijen çadırında. ona kötü bir şey olsun istedim. bana aşık olsun istedim.

(Eve)"Hold on. You have to give them a gift for moving?" "Uh-huh. Plus they're shacking, so it should be a couple thing." She (Mavis) ate another canape, fed on to Leonardo. "Why does there have to be a gift for every damn thing?" Eve complained. "Retail conspiracy." Roarke patter her knee. "I bet it is," Eve said darkly. "I just bet it is.

Might have to go to London," she murmured. "Huh. Wouldn't it be a kick in the head if I really did have to be out of the country hunting a criminal mastermind when Mavis goes into labor?" "I, my ass. That goes to we or I'll hurt you

Stories are not chapters of novels. They should not be read one after another, as if they were meant to follow along. Read one. Shut the book. Read something else. Come back later. Stories can wait.

Dost Bir gece habersiz bize gel Merdivenler gıcırdamasın Öyle yorgunum ki hiç sorma Sen halimden anlarsın Sabahlara kadar oturup konuşalım Kimse duymasın Mavi bir gökyüzümüz olsun kanatlarımız Dokunarak uçalım. insanlardan buz gibi soğudum, işte yalnız sen varsın Öyle halsizim ki hiç sorma Anlarsın.

If you want to make a difference, the next time you see someone being cruel to another human being, take it personally. Take it personally because it is personal.

Birisini sevmekle gelen o inanılmaz hoşgörünün gücü azaldığında, ayrıntılar bile batar insana.

Some never participate. Life happens to them. They get by on little more than dumb persistence and resist with anger or violence all things that might lift them out of resentment-filled illusions of security. -Alma Mavis Taraza

İçinde nefret bile olsa alışkanlık ya da bağımlılık yaratan her ilişki biraz aşktır.

I cook better than you," Nick corrected absently. "I think monkeys can probably be taught to cook better than you." "I'd like to have a monkey that cooked for me," said Jamie. " I would pay him in bananas. His name would be Alphonse." "I agree, that would be awesome." Mae said. "People would come for dinner just to see the monkey chef." "You're raving," Nick said, defrosting chicken in the microwave. Mae was a bit impressed with how he seemed to look at the appliance and instantly comprehend its mysteries, when she'd been heating up ready-made meals for years by a method of pressing random buttons and hoping. " I know that's the only way Jamie communicates with people, but I expected better of you, Mavis." "We're cutting out the whole Mavis thing right now, Nick," Mae said warningly. "How many bananas would be good payment for a monkey?" Jamie wanted to know. " I would want to pay Alphonse a fair wage.

If someone creates a Nobel Prize for Unsung Hero, my nominee will be the divorced single mother

Erkeklerin en çok yönlüsü bile monotondur, bu yüzden asıl çok eşliliğe gereksinen kadınlardır. Çünkü cinsel çeşitlilik ihtiyacı insanı öldürmez ama duygusal yetmezlik öldürür.

Mavis.’ He paled a bit. ‘Eve, tell me you’re not going shopping with Mavis.’ His reaction brightened her mood a little. ‘She has this friend. He’s a designer.’ ‘Dear Christ.’ ‘She says he’s mag. Just needs a break to make a name for himself. He has a little workshop in Soho.’ ‘Let’s elope. Now. You look fine.’ Her grin flashed. ‘Scared?’ ‘Terrified.’ ‘Good. Now we’re even.’ Delighted to be on level footing, she leaned in and kissed him. ‘Now you can worry about what I’ll be wearing on the big day for the next few weeks. Gotta go.’ She patted his cheek. ‘I’m meeting her in twenty minutes.’ ‘Eve.’ Roarke grabbed for her hand. ‘You wouldn’t do something ridiculous?’ She tugged her way free. ‘I’m getting married, aren’t I? What could be more ridiculous?

Converts have it soft," said Mary. "They come to it late, without ever having had the Devil under the bed. They sail in and admire the stained-glass windows. All the dirty work has been done.

Büyük bir hürriyet, tabii büyük bir yalnızlıktır.

Even though Mavis was my secret friend, she is the only one I hope I see again. She’s the only one I wonder about. I hope she wonders about me too.

Öğretmeninin yanlışını bulmanın keyfiyle sevinen bütün büyümemiş insanlar gibi sırıttı genç asker. Büyüyenlerse, öğretmenlerinin yanlışlarını bulmaya başladıklarında müthiş kederlenirler!

We’re going to get a couple things straight here, Roarke.’ ‘Your color’s back.’ Pleased with himself, he rose and nipped a kiss onto the tip of her nose. ‘That gray cast to your skin didn’t suit you.’ Then he grunted as her fist jammed into his stomach. He cleared his throat manfully. ‘Your energy level’s obviously up, too. Want coffee?’ ‘I want you to know that if you ever pull a stunt like that again, I’ll . . .’ She trailed off, narrowed her eyes at Mavis. ‘What are you grinning at?’ ‘It’s fun to watch. You two are so tipped over each other.’ ‘So tipped he’s going to end up on his back checking out the ceiling if he doesn’t watch out.

I can't be in your place as I don't have a fat, knocked-up ass to sit on. Yeah, you asked me for a major, and if you want to come through on it, you'll sit down, shut up, and let me work. Bitch.

Roarke called here about a half an hour before you showed up.” “He did?” “Real casual like. Asked about the baby, like that. I may not have seen it if I hadn’t been looking, because he’s just that good. But you’re not the only one bleeding tonight.

Ama her şey yalnızlık içinde büyüdü. Büyüdü. İnsan sevgisi zaman zaman yalnızlığımızın boyutlarını aştı, zaman zaman da insanlar yalnızlığımızı birbaşınalığımızdan daha derin, daha dayanılmaz boyutlara iteledi. O zaman kentin denizlerini izledik. Dalgaların köpüklerinin sonsuzluğu anımsattığı bir zaman ışığında. Kuzey rüzgarının mavi-yeşile bürüdüğü suların yüzeyinde. O kentte kimse mutlu olmadı, ama kimse de mutsuz değildi. Çünkü kimse inanmaz mutluluğa.

Uzaktaki sevilen, yosunlu deniz kokar. Rengi turkuvazdır. "Anne özlemi" fırından yeni çıkmış ev kurabiyesi kokar. Rengi yeşildir. "Baba özlemi" tütün kokar. Bu özlem deve tüyü rengindedir.

Why do we love each other? Because we are what we are, and we're both okay with it.

There was just Mavis and me, but it never seemed lonely because we never stopped talking. I could have an argument, in earnest, about who was the best “Kid” in the Hall, without having to explain who they were. One friend with whom you have a lot in common is better than three with whom you struggle to find things to talk about. We never needed best friend gear because I guess with real friends you don’t have to make it official. It just is.

Yeryüzünün en zalim ve intikamcı yaratığının insan olduğuna bizzat şahit olanlar artık yalnızdır arkadaşım.Onlar artık hiçbir insanoğlu ve insankızıyla akraba,arkadaş,yakın olmak istemezler.İşte ben bu nedenle kimsesiz kaldım.Artık tamamen yalnızım.

Aklınızda belli bir araba var mı Bayan Lane?'' O gece mavi yakayı istiyordum.''Viper.'' ''Onu almanıza niçin izin vereyim?'' ''Çünkü bana borçlusun.'' ''Size neden borçluyum?'' ''Çünkü sana tahammül ediyorum.

Okay.” Mavis nodded decisively. “Then you tear it down. You don’t take no for an answer. You nag and you pick and you stick until it pops out of him. Whatever it is. Girls are good at this, Dallas.” “I’m not good at being a girl.” “Sure you are. You’re your own kind of girl. Think of it as kicking his ass until he cracks.

She was a pretty girl, with a pointed face and blue-black hair. But she was an untidy, a dusty sort of girl, and you felt that in a few years something might go wrong; she might get swollen ankles or grow a mustache.

As she read over Eve's shoulder, Mavis let out a low whistle. "Not the Roarke! The incredibly wealthy, fabulous to look at, sexily mysterious Roarke who owns approximately twenty-eight percent of the world, and its satellites?" All Eve felt was irritation. "He's the only one I know." "You know him." Mavis rolled her green shadowed eyes. "Dallas, I've underestimated you unforgivably. Tell me everything. How, when, why? Did you sleep with him? Tell me you slept with him, then give me every tiny detail." "We've had a secret, passionate affair for the last three years, during which time I bore him a son who's being raised on the far side of the moon by Buddhist monks.

Tell me, Harry, what difference would it make if it wasn't real?" Harry thought a moment, his chinless face sour. "We wouldn't have to do what we think we have to do. But even if we don't have to do what we think we have to do, it won't make any difference if we do it Which means we should just go ahead." Mavis sighed. "Just go ahead." "Just go ahead," said Hagbard. "A powerful mantra." "And if we don't go ahead," said George, "it doesn't matter either. Which means that we just do go ahead." "Another powerful mantra," said Hagbard. "Just do go ahead.

I still do not know what impels anyone sound of mind to leave dry land and spend a lifetime describing people who do not exist. If it is child's play, an extension of make believe - something one is frequently assured by people who write about writing - how to account for the overriding wish to do that, just that, only that, and consider it as rational an occupation as riding a bicycle over the Alps?

Belki de bütün sıkıntıların sebebi bu. Belki paranın kendisi değil de sayısı önemlidir. İnsanların yaşamasında önemli olan ayrıntılar değil mi? Ayrıntısız yaşayan yalnız bitkler. Azotlu, sulu, klorofilli, güneş ışıklı bir yaşama. Biraz da hayvanlar. At, aşacağı kısrak topalmış, kemikliymiş aldırmaz. Genen de yem yediği ahırın, çifte koşulduğu tarlanın yolunu ayırır. Köpekler, görmeye alışmadıkları bir çeşit giysi giymiş insana havlarlar. Ya insanlar? Onların yaşamında her şey ayrıntı. Önemli olan yemek değil, yenece yemeğin çeşididir; giysi değil, giysinin çeşidi. Günlerin adı bile... Belli günlerde belli yaşamaları vardır. Pazar günleri pazarlık yaşamalarını kuşanırlar, çarşambaları çarşambalık! Hep ayrıntılar! Paranın sayısı gibi. Güler'in mavi gözlü oluşu gibi.

Sessizliğin gücünü küçümseyen ya da inkar edenler, kanımca önemli bir silahın farkında değiller.

Aklın akçesi geçmiyor aşk mezadında.

Tuhaf değil mi, duyguların kıkırdaktan yapıldığını sanırdım ben. Oysa kemiklerimi kırdılar!

If you listen at doors, you hear what you deserve.

Konuşmaya kalksa Ada'yı anlatacağını biliyor, bunun için dudaklarını kemirerek kilitlemeye çalışıyordu. Halbuki hiç değilse onu anlatabilmeyi ne çok özlemişti...

I couldn’t even picture Mavis’s face anymore. It was sad. She was being erased. I wanted to put my finger on her forehead, but there was nothing there.

(...) Çünkü ortalama yeteneklerle doğan birisi için kendinden çok daha yetenekli insanlarla yaşamanın çoğu kez kendi gelişimini engelleyen bir etken olduğunu gözledim. (...)

It was orbital, it was mag, it was beyond the ult.

By one tomorrow, I'll look enough like her to pass. I'm calling Mavis." "Oh." Peabody brightened. "Oh, that's iced." "Easy for you to say. You won't have to listen to lectures from her and Trina on why I haven't had my eyebrows shaped lately, or why I haven't used the butt cream or whatever. And I'll probably have to agree to a full treatment after the op." This was said with undisguised bitterness. "I know how they work." "You're a true soldier, sir, sacrificing yourself for the cause." "Wipe that smile off your face, Officer." "Wiping, sir.

You've got to take time for you, or your internal organs get all shriveled and your skin goes saggy. I read all about it. Anyway, Trina's got some outrageous new body paint." "No. Absolutely. I don't do body paint." Mavis rolled her eyes. "For me, Dallas. We know you. But I think you should give it a try one of these days. I bet Roarke would really go for the Gold-Dust. It does amazing things for the boobs. Makes them sparkle." "I don't want sparkling boobs." "It's flavored, too. Frangipani." "Really?" Roarke blew out a stream of smoke. "I'm very fond of tropical flavors.

What do you think of human intelligence?" asked Mavis Pellington lamely. "Of whose intelligence in particular?" asked Tobermory coldly. "Oh, well, mine for instance," said Mavis with a feeble laugh. "You put me in an embarrassing position," said Tobermory, whose tone and attitude certainly did not suggest a shred of embarrassment. "When your inclusion in this house-party was suggested Sir Wilfrid protested that you were the most brainless woman of his acquaintance, and that there was a wide distinction between hospitality and the care of the feeble-minded. Lady Blemley replied that your lack of brain-power was the precise quality which had earned you your invitation, as you were the only person she could think of who might be idiotic enough to buy their old car. You know, the one they call 'The Envy of Sisyphus,' because it goes quite nicely up-hill if you push it.

Şimdi artık biliyorum ki, bütün yaşantımız içinde ancak bir kaç kişiye böyle hak tanırız. Onu şımartır, yüz verir, alttan alır ve hatta ona teslim bile oluruz. O da bunu, zaten taa en başından bilmektedir. Eğer çok şanslı değilseniz, karşınızdaki şımarır, ipin ucunu kaçırır. Bİn pişman olur, incinir, düşkırıklıklarıyla yaralanır ve acı çekersiniz sonunda. Bazen, çok ender de olsa şanslısınızdır ve bir mucize yaşarsınız. Çünkü, karşınıza dilinize akraba biri çıkmıştır. ( Tanrım mucizeleri ne çok seviyoruz böyle! ) O sırada kaç yaşında olduğunuzun kesinlikle bir önemi yoktur. (Hayır yoktur!) Ve ben şanslıydım!

Writing is like a love affair: the beginning is the best part.

All immigration is based on misapprehension.

It's a fucking pharmaceutical conspiracy, Eve. We've wiped out just about every known plague, disease, and infection. Oh, we come up with a new one every now and again, to give the researchers something to do. But none of these bright-eyed medical types, none of the medi-computers can figure out how to cure the common fucking cold. You know why?" Even couldn't stop the smile. She waited patiently until Mavis finished another bout of explosive sneezing. "Why?" "Because the pharmaceutical companies need to sell drugs. You know what a damn sinus tab costs? You can get anticancer injections cheaper. I swear it.

Sen hiç kimsenin olamayacağı kadar çok şeyimsin benim... yüreğimde sana ayrılan yer herkesinkinden büyük. yalnızca bir arkadaş, bir kan kardeş, bir sırdaş, bir çok yakın dost değil, bir büyük sevgisin sen... yanında sonsuz şımarabileceğim ve hala kaybetmekten kormayacağım tek kişi... yani biraz annem, biraz babam, hatta hiç görmediğim dedem, belki hiç doğmayacak oğlum... sonra daimi hayranım ve tabi dokunulmamış sevgilim... sen benim masumiyetimsin tuna... benim en yakınımsın! aslında belki öbür yarımsın? bütün bunlar ne demek anlıyor musun? hı?

My mother has lived every day of her life as if it were preparation for some kind of crisis.

Comrade isn't simply a word. Comrades are about heart. It's the unconditional trust in your partners. Please, feel free to lean on me.... And I, too, will lean on you as well.

The vicar's handshake was warm and reassuring, but shaking hands with Mavis was like clutching a bunch of dead twigs.

Aynı alanda yetenekli olan birisine yardım etmek, öncelikle rüştünü ispat etmiş bir özgüven ve o kişinin ileri tarihte rakip olamayacağına dair bir ön-onay gerektirir.

She and Marie were Montreal girls, not trained to accompany heroes, or to hold out for dreams, but just to be patient.

And you figure because the two of you don't rub smooth she'll let things slide?" Her eyes, colored to match her hair were round and sad. "That's jerk thinking, Sumerset. Dallas'll work till she drops to do right by you, and I figure you know it. If somebody came after you, she'd step between and take the hit, because that's who she is. I figure you know that, too.

Mother never delivered lectures or administered exams. She never assigned essays. There was a computer in the basement with a program called Mavis Beacon, which gave lessons on typing.

Devetüyü Yüksekkaldırım'dan, açık mavi Tophane'den yana yürüyordu. "Tanrım, hangisi?" Köşede bir an durdu. Sonra devetüyünün arkasından gitti. Her şey o bir anlık duruşta olup bitmişti. Gene yanıldı. Açık mavili B. idi. Onun arkasından gitseydi hikaye bitecekti. Ama o Güler'le gitti.

An appointment for what?" The singer caught his attention. He cocked a brow, watching her roll her eyes and gesture. "Unless she's having some sort of seizure, I believe the vocalist is signaling you." Resigned, Eve glanced over, shook her head. "She's a friend of mine." She shook her head more emphatically when Mavis grinned and turned both thumbs up. "She thinks I got lucky.

I am not interested in theories, she had taught herself to say, for fear of being invaded by something other than a dream. But she was not certain what she meant and not sure that it was true.

En acıtıcı yara, asıl yanılanın insanın kendisi olduğunu anlamasıdır. İzi hiç silinmeyen tek yara, kendine ihanet eden bilinç tarafından kanatılmıştır! En güç affedilen hata, insanın kendine ait olanlardır aslıda...

He loves me. Roarke, I mean. He loves me.” “Oh, so very much.” “Nobody did before. Before Mavis, she just wouldn’t give up and leave me alone. And Feeney. But he’d feel weird saying the whole love thing, so . . .” She mimed zipping fingers over her lips. “But Roarke doesn’t feel weird about it. He’s full of it, the love, I mean. And when he loves me, things that never worked in me did—do. It was easier when they didn’t work, but it’s better when they do. You know?” “I do. You should rest now.” “Want to finish, give my report. Is my face messed up? I hate when that happens. Not like I’m pretty or anything, but—” “You’re the most beautiful woman ever born,” Roarke said from the doorway, and Eve sent him a woozy, drugged smile. “See, told ya he’s full of it.

A woman can always get some practical use from a torn-up life . . . She likes mending and patching it, making sure the edges are straight. She spreads the last shred out and takes its measure: 'What can I do with this remnant? How long does it need to last? A man puts on his life ready-made. If it doesn't fit, he will try to exchange it for another. Only a fool of a man will try to adjust the sleeves or move the buttons; he doesn't know how.

Emotions can get in the way or get you on the way

The older I get the more grateful I am not to be told how everything comes out.

It happened that at the late age of twenty-seven I had run away from home. High time, you might say; but rebels can't always be choosers.

Düzenli ve yerleşik ilişki aslında bir disiplin işidir.

Her insan ilişkisinde bir kral / kraliçe ve köle(ler) vardır.

Like his father, like Jules Renard, he had been carried along the slow, steady swindle of history and experience.

little and then gone back.  Miss Mavis hadn’t turned up—and she didn’t turn up.  The stewardess began to look for her—she hadn’t been seen on deck or in the saloon.  Besides, she wasn’t dressed—not to show herself; all her clothes were in her

Ah . . . listen. It’s better for your case, and your fancy lawyers would back me up, if you and I aren’t seen running around together. Primary investigator and defendant. It doesn’t look good.” “You mean I can’t—” Mavis shut her mouth, regrouped. “All right then, we won’t go running around together. Leonardo can work here. Roarke won’t mind, will you?” “On the contrary.” He took a satisfied drag on his cigarette. “I think it’s a perfect solution.” “One big happy family,” Eve mumbled. “The primary, the defendant, and the tenant of the murder scene, who also happens to be the victim’s former lover and the defendant’s current. Are you all insane?

I wanted to say something to you, before everything changes again. Because I know this is going to change everything. A good change. An abso mag change, but still. Dallas, you're the best person I know." "Are you sure you haven't had the drugs already?" Mavis gave a watery laugh. "I mean it. Leonardo, he's the sweetest, but you're the best. You do what's right, you do what matters, whatever it takes. Your the first of my family, and you really started me on the road. I wouldn't be here, wouldn't be doing this except for you." "I think Leonardo had more to do with it" Mavis grinned, rubbed her belly. "Yeah, he had the fun part. I love you. We love you." She too Eve's hand, laid it on her belly. "I wanted to tell you" "Mavis, if I didn't love you, I'd be a thousand miles from this room.

Dostluk, aşk, sevgi, insanlık, eşitlik, vefa, sağduyu, affetmek, hoşgörü, özgürlük, güvenmek, inanmak, adil olmak, aklın yolları... hepsi, hepsi kullanımdan kalkmış veya tamamen içerik değiştirmiş, üstelik ciddiye alınması toplumsal yasalarla yasaklanmış kavramlardı artık.

Her şey birdenbire oldu. Birdenbire vurdu gün ışığı yere; Gökyüzü birdenbire oldu; Mavi birdenbire. Her şey birdenbire oldu; Birdenbire tütmeye başladı duman topraktan; Filiz birdenbire oldu, tomurcuk birdenbire. Yemiş birdenbire oldu. Birdenbire, Birdenbire; Her şey birdenbire oldu. Kız birdenbire, oğlan birdenbire; Yollar, kırlar, kediler, insanlar... Aşk birdenbire oldu, Sevinç birdenbire.

(...) Kız kuzeni görenler onun güzelliğinden hemen etkilenir ve ona övgüler yağdırırdı. Bu sırada eli ayağına dolaşan ve nereye koyacağını bir türlü bilemediği güzelliğiyle çaresiz kalan zavallı kız kuzeni yalnız bırakan Ada beni yakalar, kendinden emin ve o şahane sesinde küçük ürpertilerle fısıldardı: "Sen de onu çok güzel buluyor musun Mabelciim?" Böyle bir şeyi nasıl olup da düşünebildiğine şaşkınlıktan ağzım açık kalır, herkesin duyacağı biçimde bağırırdım: "Bence sen dünyadan bile güzelsin Ada!" (Ertesi yıl evreni öğrenecek ve "evrenden bile güzel" olduğunu söyleyecektim.) (...)

A man of the mouth, formerly the most oral of surgeons, Henry had the habit of giving his lady patients laughing gas, putting them out, then fiercely fucking them, while tugging on their wisdom teeth. His getting caught was a slip of the tongue, so to speak. While he was buried deep in a muff, some sharp thing slipped, and his prize patient, Mrs Mavis Gilette, woke to find a harpoon hole in her cheek and her lost licker languishing on the floor.

Matisse bir zamanlar bir santimetre kare mavi ile aynı mavinin bir metre karesinin aynı şey olmadığını söylemişti. Alanın yaygınlığı tonu değiştirir. Aynı şekilde, mavi bir daire aynı maviden bir kareyle aynı şey değildir. Sınırların şekli de tonu değiştirir. Ama bu yalnızca başlangıç. Her ton doku tarafından, çevresindeki diğer tonlarla görüntünün yarattığı uzam tarafından, resmin içindeki ve üzerindeki ışık tarafından ve görüntünün çekim alanı demek olan o tuhaf olgu –asla hareket etmeyen bu sessiz sanatın çerçevesi içinde, nesnelerin düşme ve gerileme oranlarını belirleyen şey– tarafından farklılaştırılır.” sayfa 19

Bir gün gelecek, binalarımız çökecek, otomobiller hurdaya dönmüş olacak, uçaklardan ve roketlerden kurtulmuş olacağız, tekerleğin ve atomun parçalanmasını bulmuş olmaktan vazgeçeceğiz, mavi tepelerden taze bir rüzgâr esecek ve ciğerlerimizi alabildiğine dolduracak, ölmüş olacağız ve soluk alacağız; bu, hayatın ta kendisi olacak. Çöllerde sular tükenecek, biz yeniden çöllere dönebileceğiz ve vahiylere kulak vereceğiz, savanlar, göller ve akarsular arılıklarıyla bizi çağıracak, elmaslar kayaların içinde kalacak ve parıltıları hepimizi aydınlatacak, balta girmemiş ormanlar, bizi düşüncelerimizin karanlık ormanından çekip alacak, düşünmeye ve acı çekmeye son vereceğiz; bu, kurtuluşun ta kendisi olacak.

Aşk çünkü karanlık bir eğlencedir sen üzülürsün, aşk eğlenir Aşk bir kere yalnız bırakırsa insanı yalnızı bir kere daha yalnız bırakır aşk da

(Hayatta ne zaman mutlu olsam, bunun en iyi günlerim olduğunu hatırlatacak bir mutsuzluk habercisi daima karşıma çıkmıştır. Ya bizim kültürümüz bunlardan çok fazla yetiştiriyor ve ihraç edilemez olduklarından başımıza kalıyorlar, ya da dünkü mutsuzluklarını şimdiki zamanda yenmeye uğraşmayanlar, başkalarının mutluluklarını da sınırlayarak teselli buluyorlar!..)

ONLAR Onlar ki toprakta karınca, suda balık, havada kuş kadar çokturlar; korkak, cesur, cahil, hakim ve çocukturlar ve kahreden yaratan ki onlardır, destanımızda yalnız onların maceraları vardır. Onlar ki uyup hainin iğvasına sancaklarını elden yere düşürürler ve düşmanı meydanda koyup kaçarlar evlerine ve onlar ki bir nice murtada hançer üşürürler ve yeşil bir ağaç gibi gülen ve merasimsiz ağlayan ve ana avrat küfreden ki onlardır, destanımızda yalnız onların maceraları vardır. Demir, kömür ve şeker ve kırmızı bakır ve mensucat ve sevda ve zulüm ve hayat ve bilcümle sanayi kollarının ve gökyüzü ve sahra ve mavi okyanus ve kederli nehir yollarının, sürülmüş toprağın ve şehirlerin bahtı bir şafak vakti değişmiş olur, bir şafak vakti karanlığın kenarından onlar ağır ellerini toprağa basıp doğruldukları zaman. En bilgin aynalara en renkli şekilleri aksettiren onlardır. Asırda onlar yendi, onlar yenildi. Çok sözler edildi onlara dair ve onlar için: zincirlerinden başka kaybedecek şeyleri yoktur, denildi.

Flora was in that state where the spirit may be willing but the flesh is weak and wishes to go on holiday - and where the flesh in most cases wins hands down with a packed suitcase. It did so now. So she did what many a researcher both great and insignificant does when they are stuck. She yawned while contemplating how to catch the Muse by surprising Her. Almost invariably, the Muse has seen it all before - and also yawns.

Gemi bir gün hazırdı. Bu gemi Trifon için bir dünya demekti. Trifon bu gemi için içinde bir şeylerin çarptığını hissediyor,bu gemiye bakarken Trifon, küçük kızların önünden geçtiği zaman duyduğu yumuşaklığı, bir nevi sarsıntıyı, baş dönmesini duyuyordu. Bu gemi Trifon için mavi gözlü bir kızdı. En tuhafı bu mavi gözlü kızı Trifon kendisi yaratmıştı. Bu mavi gözlü kız da Trifon'u seviyordu. Hiç mavi gözlü sahici kızlar Trifon'u severler miydi?

Vardığın yer orası değil. Onun çok ötesindesin. Ama geldiğinde inandığın yer orası ve bunda sakınca yok. Seni doğru okuyorum değil mi, sevgili ölümlü? Her zaman içinde bulunan, sana uçma fantezini yaşatan şu mavi tüylü kanatların sahibi olduğunun farkına yeni vardın. Bir mil yüksekliğindeki bir uçurumun kenarında duruyorsun, güven duyarak öne doğru eğiliyorsun, kanatlar açılıyor, denge durumundan çıkarken o konuma havada geleceğini umuyorsun. Öyle mi?

Biliyorum, kolay değil yaşamak, Gönül verip türkü söylemek yar üstüne; Yıldız ışığında dolaşıp geceleri, Gündüzleri gün ışığında ısınmak; Şöyle bir fırsat bulup yarım gün, Yan gelebilmek Çamlıca tepesine... -Bin türlü mavi akar Boğaz'dan- Her şeyi unutabilmek maviler içinde. Biliyorum, kolay değil yaşamak; Ama işte Bir ölünün hala yatağı sıcak, Birinin saati işliyor kolunda. Yaşamak kolay değil ya kardeşler, Ölmek de değil; Kolay değil bu dünyadan ayrılmak.

Apartman Cicegi Sen gidince dili biraktim Kaldirdim cekyati televizyonu onunden ........................................................................ ........................................................................ Sen gidince sepet aldim balkona Evden cikmak yoldan cikmak gibi buyudu gozumde Kusun kafesini actim bir aksamustu Kafesin adini Mavis koydum Sen gidince Rasyonel dusunceyi biraktim Gazete falan okurken buyuk kolaylik oldu Iki ayri cicek yetistirdim iki ayri saksida Birinin adini Solmaz koydum Digeri soldu

Rüzgar Şimdi bir rüzgar geçti buradan Koştum ama yetişemedim, Nerelerde gezmiş tozmuş Öğrenemedim. Besbelli denizden çıkıp Kıyılar boyunca gitmiştir, Tuz kokusu, katran kokusu, ter kokusu Yüreğini allak bullak etmiştir. Sonra başlamış tırmanmaya dağlara doğru Bulutları koyun gibi gütmüştür, Okşayıp otları yaylalarda Büyütmüştür. Köylere de uğradıysa eğer Islak, karanlık odalarda beşik sallanmıştır, Güneş altında çalışanlara İmdat eylemiştir. Sonra başlayıp alçalmaya ovalara doğru, Haşhaş tarlalarında eflatun, pembe, beyaz, Kıraçlarda mavi dikenler.. Toz toprak gözlerine gitmiştir. Şehirlere uğramış ki yanımdan geçti, Haşhaş çiçeğine benzer kızlar görmüştür, Bir gülüş, bir tel saç, allık pudra Alıp gitmiştir. Şimdi bir rüzgar geçti buradan Koştum ama yetişemedim, Soraydım söylerdi herhalde Soramadım.

No one is as real to me as people in the novel. It grows like a living thing. When I realize they do not exist except in my mind I have a feeling of sadness, looking around for them, as if the half-empty cafe were a place I had once come to with friends who had all moved away.

I don’t know where to start. How to start. It’s like trying to navigate a maze in the dark, and . . .” Then the cat sprawled weightily over her feet. And that was it, the start. “I miss home. Roarke had you bring the cat, because the cat’s home. I never had anything, didn’t want anything until that cat. I don’t even know why I took him, exactly, but I made him mine.” She took a long, slow drink of wine. “I missed him. I miss Peabody and her smart mouth and steady ways. I miss Feeney and Mavis and my bullpen. Hell, it’s so bad I even miss Summerset.” When Roarke made some sound, she turned narrowed eyes on him. “If you ever tell him I said that, I’ll shave you bald in your sleep, dress you in frilly pink panties, and take a vid that I’ll auction and sell for huge amounts of money.” “So noted,” he said, and thought: There’s Eve. There she is.

I feel like I haven’t been through enough to complain about, but still too much to let go of…if that makes sense? Honestly, I feel like every other black woman in the world, Mavi. Like somebody, somewhere is always saying, ‘Stay strong.’ Or, ‘people have been through worse.’ Like being a black woman is supposed to make me impenetrable and emotionless and if I complain or if I cry or if I ask for help, like God forbid if I ask for child support, or welfare, or I go on a rant, then I’m angry, and I’m lazy, and I’m a bum bitch, and I’m bitter. Like on one hand, I’m supposed to be so strong, but not too proud, and not have a voice because then I’m the angry black woman, so I should internalize my feelings, but also hold the world up on my shoulders. I mean, I just feel like black women have the most labels and many of them ain’t positive. And I just feel like… Like somebody along the way forgot that I was a woman, just a woman…And

when she asked where Miss Mavis might be answered that he hadn’t the least idea.  I sat with my friend at her particular request: she told me she knew that if I didn’t Mrs. Peck and Mrs. Gotch would make their approach, so that I must act as a watch-dog.  She was flurried and fatigued with her migration, and I think that Grace Mavis’s choosing this occasion for retirement suggested to her a little that she had been made a fool of.  She remarked that the girl’s not being there showed her for the barbarian she only could be, and that she herself was really very good so to have put herself out; her charge was a mere bore: that was the end of it.  I could see that my companion’s advent

O gün bugündür, Küp Gölünün oralardan geçenler, gölün kıyısına oturmuş, kara, ışık gibi akan uzun saçlarını sırtına vermiş, başı iki elleri arasında gözlerini som mavi suya dikmiş Gülbahar'ı görürler. Arada sırada Ahmet gölün sularında Gülbahar'ın gözüne gözükür ve Gülbahar kollarını açıp Ahmet'e yürür..... Göl kaynar, Ahmet silinir. Gülbahar silinir ve küçük ak bir kuş gelip kanadını suyun som mavisine batırır. Ve sonra da bir atın kapkara gölgesi gölün üstünden gelir geçer. Her yıl, bahara çiçeğe durduğunda, dünya nitelendiğinde, Ağrıdağının çobanları dört yandan gelirler, kepeneklerini gölün bakır toprağına atıp üstüne otururlar. Bin yıllık sevda toprağının üstüne otururlar. Tanyerleri ışırken kavallarını bellerinden çekip Ağrıdağının Öfkesini, sevdasını çalarlar. Ve gün kavuşurken ak kuş gelir...

That was when I realized that the world is demanding something more of me. That was also when I realized that the world is demanding something more of the church. People like Mavis are watching us and wondering why we remain silent on the critical social issues of our day. Why aren’t we more involved? Why aren’t we pitching in to solve the problems of racial injustice, gender disparity and social inequity in our world? When unarmed young black men are shot and killed in the United States, why are so many Christians silent as we watch these events unfold? When over 200 schoolgirls are abducted in Nigeria or 148 college students are shot to death in Kenya or 43 abducted in Mexico, why is the Christian community not standing in greater solidarity with them? Mavis would have every right, still today, to look us in the eye and demand answers.

Gömleğinin üzerindeki o iki tanımlanamaz leke, gözümün önünde yeniden belirdi. Ya çakıl taşı, bütün bu hikayenin başlangıcı olan şu ünlü çakıl taşı yok mu, o da...ne olmak istemediğini şimdi pek iyi hatırlamıyordum. Ama onun edilgen direncini unutmamıştım. Ya Otodidakt'ın eli? Bir gün kitaplıkta bu eli sıkmış ve bunun bir ele benzemediğini duymuştum. Kocaman beyaz bir kurt gelmişti aklıma, ama tam bu da değildi. Hele Mably Kahvesi'ndeki bira bardağının ne idüğü belirsiz saydamlığı. Ne idüğü belirsiz! İşte seslerin, kokuların, tatların özelliği. Yuvalarından uğratılmış tavşanlar gibi, önünüzden hızla geçtikleri ve onlara fazla dikkat etmediğiniz zaman, güven verici ve düpedüz varlıklar olduklarına inanabilirdiniz...Yeryüzünde, gerçek mavi, gerçek kırmızı, bir gerçek kayısı ya da menekşe kokusu olduğuna inanabilirdiniz. Ama onları bir an durdurduğunuzda, bu güven ve rahatlık duygusu yerini derin bir tedirginliğe bırakıyordu: Renkler, tatlar ve kokular hiçbir zaman gerçek değildi, hiçbir zaman kendileri ve sadece kendileri olarak kalmıyorlardı. En yalın niteliğin bile, kendinde, kendisi bakımından ta içinde ta içinde bir fazlalık vardı. Şurada, ayağımın altında duran şu siyah, siyahtan çok, bu rengi hiç görmemiş, ama hayal gücünü durdurmasını beceremeyen bir kimsenin, siyahı hayal etmek için harcadığı çabayı hatırlatıyordu.Bu çabayla o kimse, renklerin ötesinde ne idüğü belirsiz bir varlık düşünmüştü.Bu, bir renge benziyordu, ama aynı zamanda...bir çürüğe,bir salgıya,bir sızıntıya da benziyordu. Başka bir şeye, sözgelimi bir kokuya da benziyordu. Çünkü bu, ıslak toprak, yaş ve ısınmış odun kokusu, şu sinirli ağaç parçası üzerine cila gibi yayılmış siyah koku, çiğnenmiş şekerli lif tadı içinde eriyordu. Bu siyah rengi tek başına görmüyordum, görme gücü soyut bir icat; temizlenmiş, yalınlaştırılmış bir düşünce; insanların bir düşüncesidir. Şuradaki siyah, biçimden yoksun ve tüylü şu bulunuş; görme, koklama ve tatma güçlerini aşıp geçiyor, onlardan taşıyordu. Ama bu zenginlik, bir kargaşa haline giriyor ve fazlalık olduğu için, sonunda bir hiçlik ortaya çıkıyordu.

GÜNLERDEN Evet evet Doğrusu bilmiyorum Dalıp dalıp gidiyorum böyle Dalıp gidiyorum ve dalgınlığımda bir kent Bir duvar, bir de sen, duruşunda güz özellikleri Dostlar, bütün dostlar içerde. Bir kent mi, bir yüz mü, binlerce yüz mü, bir kent mi Beyaz mı, daha mı beyaz, o kadar çok mu beyaz Bütün bunları kendime bir adres gibi sorup Hüznüme, kalbime, soğuğuma Gelecekten arta kalan bir mutluyum. Ben gelecekten korka korka dönen bir mutluyum Dünyanın bu küçük sesini işit Bak, bir dalı, bir örtüyü, bir denizi tutan ellerime Nanelerden, ıtırlardan, ıhlamurlardan gelen Anlayamadığın sevgililik Var ya Yani uzaktan yüzünü bile seçemediğin birinin Adı en sevdiğin şairin adıyken. Soruyorsun bir de Gülüyorsun, gül ya, neden gülmeyeceksin Ağlayacaksan ağla işte Bir gülüp bir ağlayacaksan böyle sen Soyulmuş bir dilim ayva yetişiyor gözlerime Kaynamış suda pembeleşirken. Kederlerde bütün yüzler birleşir Ve unutma gereklidir Bir başka bakışında da gökyüzleri vardır, düz Kuş sürüleri vardır, eğri Bir sana bir ayak bileklerine bakanların dünyası da vardır ki İster kıyıları çekine çekine döven sulara benzet İster ağır ağır yanan yaprak kümelerine Anlıyor musun Anlıyorsun elbette Ne yaparsan yap yürürlüktedir yetinmezlik. Maviyi soruyordun, gözlerimden yüzüme yayılan maviyi mi Bir renk değildir mavi huydur bende Ve benim yetinmezliğimdir Ve herkesin yetinmezliğidir belki Denecektir ki bir süre Ve denenecektir Bir akşamüstünü düşünmek bir akşamüstünü düşünmekten başka nedir ki. Gelecekten utanarak dönen bir sevinçliyim Ya sizler Ey sırasını beklemeden gelen akşamüstleri.

In ninety seconds they were naked and he was nibbling at her ear while his hand rubbed her pubic mat; but a saboteur was at work at his brain. 'I love you,' he thought, and it was not untrue because he loved all women now, knowing partially what sex was really all about, but he couldn't bring himself to say it because it was not totally true, either, since he loved Mavis more, much more. 'I'm awfully fond of you,' he almost said, but the absurdity of it stopped him. Her hand cupped his cock and found it limp; her eyes opened and looked into his enquiringly. He kissed her lips quickly and moved his hand lower, inserting a ringer until he found the clitoris. But even when her breathing got deeper, he did not respond as usual, and her hand began massaging his cock more desperately. He slid down, kissing nipples and bellybutton on the way, and began licking her clitoris. As soon as she came, he cupped her buttocks, lifted her pelvis, got his tongue into her vagina and forced another quick orgasm, immediately lowering her slightly again and beginning a very gentle and slow return in spiral fashion back to the clitoris. But still he was flaccid. 'Stop,' Stella breathed. 'Let me do you, baby.' George moved upward on the bed and hugged her. 'I love you,' he said, and suddenly it did not sound like a lie. Stella giggled and kissed his mouth briefly. 'It takes a lot to get those words out of you, doesn't it?' she said bemusedly. 'Honesty is the worst policy,' George said grimly. 'I was a child prodigy, you know? A freak. It was rugged. I had to have some defense, and somehow I picked honesty. I was always with older boys so I never won a fight. The only way I could feel superior, or escape total inferiority, was to be the most honest bastard on the planet earth.' 'So you can't say 'I love you' unless you mean it?' Stella laughed. 'You're probably the only man in America with that problem. If you could only be a woman for a while, baby! You can't imagine what liars most men are.' 'Oh, I've said it at times. When it was at least half true. But it always sounded like play-acting to me, and I felt it sounded that way to the woman, too. This time it just came out, perfectly natural, no effort.' 'That is something,' Stella grinned. 'And I can't let it go unrewarded.' Her black body slid downward and he enjoyed the esthetic effect as his eyes followed her— black on white, like the yinyang or the Sacred Chao—what was the psychoses of the white race that made this beauty seem ugly to most of them? Then her lips closed over his penis and he found that the words had loosened the knot: he was erect in a second. He closed his eyes to savor the sensation, then opened them to look down at her Afro hairdo, her serious dark face, his cock slipping back and forth between her lips. 'I love you,' he repeated, with even more conviction. 'Oh, Christ, Oh, Eris, oh baby baby, I love you!' He closed his eyes again, and let the Robot move his pelvis in response to her. 'Oh, stop,' he said, 'stop,' drawing her upward and turning her over, 'together,' he said, mounting her, 'together,' as her eyes closed when he entered her and then opened again for a moment meeting his in total tenderness, 'I love you, Stella, I love,' and he knew it was so far along that the weight wouldn't bother her, collapsing, using his arms to hug her, not supporting himself, belly to belly and breast to breast, her arms hugging him also and her voice saying, 'I love you, too, oh, I love you,' and moving with it, saying 'angel' and 'darling' and then saying nothing, the explosion and the light again permeating his whole body not just the penis, a passing through the mandala to the other side and a long sleep.