Lekker Quotes

Nieuwe boeken ruiken zo lekker; je kunt gewoon aan de reuk merken hoe fijn het moet zijn om ze te lezen.

Op een uniek moment in de geschiedenis en op een unieke plek op aarde lees jij deze zin. Misschien dat je deze woorden later nog eens zult zien en de kans is aanwezig dat dit op dezelfde plek zal gebeuren als waar je je nu bevindt (in je bed, je leeskamer, je vaste treincoupé, je lekkere stoel), maar het is een natuurkundige onmogelijkheid dat je mijn voorgaande zin op hetzelfde moment zult herlezen. Wat er thans gebeurt tussen ons, tussen deze zin en jouw aandacht, dit, hier, nu, is uniek, eenmalig en onherhaalbaar. Dit is iets tussen ons, vriend, en het was voorbij eer we er erg in hadden.

Wees niet verdrietig, liefste, maar huil voor mij, Ik zal je tranen in me laten oplossen, ze zullen me herinneren Aan die andere, de tranen die je, heet en blij Op me stortte, toen je stralend mij doorzinderde, Toen je heersend als een man mij nam En even later als een kind in mijn omhelzing Stierf, je kleine dood, lief lekker ding Van me, zoals je keer op keer in me kwam. Kijk hoe ik voor je dans, hoe ik met elke lendenslag Een letter vorm, kijk goed, en lees die letters van Me af, leer me uit je hoofd, zodat ik elke dag jou mag Bezoeken, juichend, neergehurkt voor je gezicht, Opgloeiend van verlangen, hartslag van je, man Van je, in je mond getatoeëerd gedicht.

De tweeling is zestien,’ zei Esmée. ‘Die vinden dit heel naar. Toch denk ik niet dat ze hem missen. Hij was er toch bijna nooit. En als hij er was, dan had hij alleen maar kritiek. Hij wil natuurlijk dat ze vwo doen, maar dat zit er echt niet in. Dat kan hij niet accepteren. Als hij nu iets over hun schoolprestaties zegt, dan roepen ze: “Wat zeur je nou, pap! Jij gaat vreemd, terwijl wij alleen maar op de havo zitten. Ga lekker gauw terug naar je vriendin!

Men zegt soms dat je moet leven tot op de bodem. Van mij mag het. Maar let op. Want soms is de pudding aangebrand daar op de bodem. Als je veel gaat schrapen is het niet zo lekker meer. Ik denk daarom dat pudding eten zonder te schrapen even goed is.

Au!' zeg ik. 'Weet je eigenlijk wel wat een beul je bent?' Nu lacht ze van oor tot oor. Als het mogelijk was, zouden haar mondhoeken helemaal opkrullen. Ze leunt naar voren. 'O, dat weet ik heus wel. En ik weet ook dat jij het lekker vindt.' Sam gniffelt. Mij kan het niet schelen. Ik vind het inderdaad lekker.

Mijn grootvader was oud en wilde niet meer leven. Ik vond dat raar. Wilde hij dan ook niet meer weten hoe het verderging met de wereld? En met mij? En wilde hij dan ook nooit meer een avontuur beleven? Of iets lekkers eten? Ik zou dat verschrikkelijk vinden. Maar mijn grootvader vond dat niet. 'Het is mooi geweest', zei hij. Alsof het niet nog mooier kon worden. Dat kon altijd. Dat wist ik zeker.

Seventig tot negentig procent van de kippen in de winkel heeft een andere potentieel dodelijke ziektekiem onder de leden, de campylobacter. De kippen worden vaak door een chloorbad gehaald om slijk, stank en bacteriën weg te spoelen. Grote kans dat het de consument opvalt dat hun kip niet helemaal smaakt zoals het hoort - hoe lekker kan een met medicijnen volgepropte, van ziektes vergeven en met stront overdekte vogel in vredesnaam smaken? - dus wordt het vlees geïnjecteerd met kunstmatige geur- en smaakstoffen en zoutoplossingen zodat het oogt, ruikt en smaakt zoals we het intussen gewend zijn. (Uit onderzoek van consumentenorganisaties is gebleken dat kip- en kalokoenproducten, vaak zelfs met het predicaat 'natuurlijk', voor tien tot dertig procent bestaan uit toegevoegde geur- en smaakstoffen en water.

Vijftig jaar is zo'n gigantische hoeveelheid tijd om niet te krijgen, ik weet niet hoe ik me daar een voorstelling van moet maken. Vijftig verjaardagen, ja, vijftig keer kerst en zomervakantie en zo, die dingen. Maar ook hoe vaak wel niet je lievelingsliedje op de radio? Hoeveel duizend keer lekker warm douchen? Hoeveel Tell Sell-reclames en films, hoeveel pannenkoeken met stroop? Hoe vaak iemands knie tegen de jouwe en hoeveel computerspelletjes?

Leeftijd was een soort schild, had Norbert gemerkt. Grote delen van de mensheid namen je niet langer bewust waar boven de leeftijd van zestig en het deed er steeds minder toe wat je zei of deed. Ver in de zeventig zijn, betekende dat je je op elk moment gewenst onzichtbaar kon maken. Hij dacht weleens dat oude dames daarom voordrongen bij de bakker en in de rij van de bus, als om te zeggen 'Ik ben er no, let op mij' Norbert zelf had geen enkele behoefte deze plek op te eisen. Liet hem maar lekker zacht zitten zo in het donker.

Ik wilde niet aan haar denken en me op de mantra concentreren: MAAA, zei ik bij het inademenen en OEEMMM bij het uitademen. MAAA... het was vast al bijna twee uur... OEEMMM. MAAA... je zou het niet zeggen, maar die lotushouding zat niet echt lekker...OEEMMM. MAAAA... als ik Jakob en Janus eens over Ticha vertelde? OEEMMMM. Nee, eerst maar eens zien wat er ging gebeuren... MAAAA... wat rook die wierook vreselijk...OEEMMM. MAAA... komt Ticha alleen of neemt ze een paar van die wezens mee met wie ze werkt? OEEMMM. MAAAA... au, au, au ik heb kramp in mijn rechterbeen!

De nabestaande moet worden aangemoedigd 'te gaan zitten in een zonnig vertrek', bij voorkeur met een open haard. Er mag eten, maar 'in zeer kleine hoeveelheden', worden aangeboden op een dienblad: thee, koffie, bouillon, wat toast, een gepocheerd ei. Melk mag ook, maar alleen warme: 'Koude melk is slecht voor iemand die toch al onderkoeld is.' Wat de overige voeding betreft: 'De kok kan iets voorstellen wat doorgaans heel lekker wordt gevonden - maar er dient heel weinig tegelijk te worden geserveerd, want de maag mag wel leeg zijn, de tong verwerpt de gedachte aan eten, en de spijsvertering laat zeker te wensen over.' De rouwende wordt aangeraden zuinig aan te doen bij de aanschaf van rouwkleding: de meeste reeds bestaande kledingstukken, en ook leren schoeisel en strohoeden, 'laten zich volmaakt zwart verven'. De te maken kosten moeten vooraf worden berekend. Tijdens de begrafenis dient er een vriend achter te blijven in het huis. Deze moet ervoor zorg dragen dat het gelucht wordt, dat verplaatst meubilair weer wordt teruggezet en de haard wordt aangestoken om de familie te verwelkomen. 'Het verdient ook aanbeveling wat thee of een soepje klaar te maken,' laat mevrouw Post ons weten, 'en dat dient hun bij thuiskomst te worden gebracht zonder eerst te vragen of ze het believen. Mensen die veel verdriet hebben willen niet eten, maar als ze het krijgen voorgeschoteld zullen ze het automatisch aannemen, en iets warms om de spijsvertering op gang te brengen en de gebrekkige bloedsomloop te stimuleren is wat ze bovenal behoeven.

(Ik luister naar hem, en als hij de scène van de koppelaar en het meisje dat verleid wordt voordraagt, word ik door twee tegengestelde opwellingen aangegrepen, ik weet niet of ik moet lachen of kwaadworden. Ik heb het er moeilijk mee: tien keer onderdrukt een schaterlach mijn woede, tien keer eindigt mijn diepe verontwaardiging in een schaterlach. Ik ben geheel van streek door zoveel scherpzinnigheid en laaghartigheid, door de afwisseling van zulke juiste en zulke verkeerde denkbeelden, door een zo totale perversiteit der gevoelens, een zo grote verdorvenheid en een zo ongewone openhartigheid. Hij merkt de strijd die in mij woedt en vraagt: Wat is er?) IK. Niets. HIJ. U schijnt in de war te zijn. IK. Dat ben ik ook. HIJ. Maar wat raadt u me dan aan? IK. Over iets anders te praten. Ach, ongeluksvogel, bent u altijd zo geweest of bent u zo diep gezonken? HIJ. Dat geef ik toe. Maar trekt u zich mijn toestand niet zo aan. Het was niet mijn bedoeling u verdriet te doen, toen ik mijn hart voor u uitstortte. Ik heb bij die mensen nog wat gespaard. Zoals u weet kreeg ik alles wat ik nodig had, absoluut alles, en ze gaven me nog wat extra zakgeld voor mijn persoonlijke pleziertjes. (Dan begint hij met zijn vuisten op zijn voorhoofd te slaan, zich op de lippen te bijten en met een verwilderde blik naar het plafond te staren, terwijl hij uitroept: Wat gebeurd is, is gebeurd. Ik heb wat opzij gelegd, de tijd is voorbij gegaan en dat is al veel gewonnen.) IK. U bedoelt zeker verloren? HIJ. Nee, nee, gewonnen. Men wordt elke minuut rijker: een dag minder te leven of een daalder meer, dat is precies eender. Het belangrijkste is toch iedere avond lekker op je gemak, vrij en overvloedig naar de plee te kunnen gaan: 'O stercus pretiosum!' Dat is het grote doel van het leven in alle rangen en standen. Op het laatste moment zijn we allemaal even rijk: Samuel Bernard die door diefstal, zwendel en fraude zevenentwintig miljoen in goud nalaat, en Rameau, die niets nalaat, Rameau die van de armen zal worden begraven.

Ze kijkt naar iedereen behalve mij, op een manier van: Ik hoor wel wat je zegt, maar ik doe lekker net alsof je niet bestaat.

Gaston Godin, [...], had me gewaarschuwd dat het wel eens zo'n instelling zou kunnen blijken waar meisjes wordt geleerd, [...] 'lekker te ruiken in plaats van hun hersens te gebruiken'.

Julian droeg zijn eenzaamheid als een paar oude, slecht passende schoenen. Hij was eraan gewend geraakt - ze waren in veel opzichten lekker gaan zitten-, maar mettertijd gingen zijn voeten er wel naar staan en kreeg hij eeltplekken en knobbels die niet meer zouden verdwijnen.

Young slut gets raped. Young slut gets what she deserves. Ja, met mijn penis geef ik je straf omdat je geil bent. Met dat worstje tussen mijn benen ben ik oppermachtig. Omdat ik sterker ben dan jij maak ik je dood. Ik verdien een lintje. Lekker op mijn harige borst kloppen omdat ik op kevers kan trappen. Ik swaffel tulpen en trek hun blaadjes eruit. Vuile bloem krijgt wat ze verdient. Knak de steel en kom op de stamper. Oppermachtig ben ik. Vliegen sla ik dood met een elektrisch racket. Ik ben een bad ass motherfucker. Nu mag ik een medaille en al je geld.

In al deze ontsporende mechanismen zien we een overkoepelend of ‘metapatroon’, namelijk de drang tot zelfcontrole. Immers, mijn hele identiteit creëert de illusie dat als ik mezelf niet onder controle houd, mijn kern van slechtheid (het negatieve geloof !) naar buiten komt en schade gaat aanrichten. Deze illusie creëert haar eigen argumenten, kijk maar: eerst is er het negatieve geloof, bijvoorbeeld ‘ik ben zwak’. Daarop volgt de basisregel dat ik mezelf onder controle moet houden in zaken die ik lekker vind, bijvoorbeeld alcohol drinken. Het gedragspatroon zal vervolgens energie steken in het afremmen of onderdrukken van de zin in alcoholische drank. Dat wordt gevoeld als een beknelling. De frustratie daarover bouwt zich op en keert zich op een bepaald moment tegen de zelfcontrole. Er ontstaat een bui waarin we tegen onszelf iets zeggen in de trant van ‘Ach, wat kan het me ook eigenlijk verdommen, ik doe lekker even helemaal waar ik zin in heb.’ Er volgt een uitspatting plus de volgende dag een kater. Op dat moment is er een argument gecreëerd voor een nieuwe ronde van zelfcontrole, een zogenaamd zie-je-wel-argument: ‘Zie je wel dat je helemaal de mist in gaat als je jezelf niet onder controle houdt.’ Het negatieve geloof in de eigen zwakheid is bevestigd door het mislukken van de poging die zwakheid te bedekken met zelfcontrole.

In hun persoonlijke leven waren zij bijzonder hulpeloos: ze wisten van geen buigen, veinzen of compromissen sluiten, elk woord van hen was een mening, een opwelling, een protest. Dat zijn juist de bloemen waardoor de zeis zo lekker zoeft. Dat zijn juist degenen die de strosnijder zo makkelijk fijnhakt.

Lomp, stom en onbenullig, in herhaling, graag, graag, graag, mooi, mooi, bijzonder, gezellig, leuk en lekker.

Broodje Aap op straat loopt anders bijzonder lekker.

Hmm, lekker vleesje, zei Loïs.

Tilburg heeft wat dat betreft geen enkel begrip.

U zoekt het zelf maar lekker alleen uit, kunt u prima?

Ik vind van wel. Een sporter beloon je met een hapklare brok, plastic en karton om weg te vreten of kanen.

Droom maar lekker verder, met de garnalencocktail, het schimmelpaard en de wiebelige beentjes van Kabouter Puntmuts.

Al in de vroege ochtend, het was bijna nog nacht, had Gregor de gelegenheid de kracht van zijn zojuist genomen besluiten te toetsen, want vanaf de gang opende zijn zuster, bijna volledig aangekleed, de deur en keek nieuwsgierig naar binnen. Zij kon hem niet dadelijk vinden, maar toen zij hem onder de canapé ontdekte - God, hij moest toch érgens zijn, hij had toch niet kunnen wegvliegen - , schrok zij zo, dat zij, zonder zich te kunnen beheersen, de deur van buitenaf weer dichtsloeg. Maar alsof zij berouw had van haar handelwijze, deed zij de deur meteen weer open en kwam, als ging het om een ernstige zieke of zelfs een vreemde, op haar tenen binnen. Gregor had zijn kop tot vlak aan de rand van de canapé naar voren geschoven en observeerde haar. Of zij wel zou merken dat hij de melk had laten staan, en wel allerminst uit gebrek aan eetlust, en of zij ander voedsel zou komen brengen, dat meer aan zijn wensen tegemoet kwam? Als zij het niet uit zichzelf deed wilde hij liever verhongeren dan haar erop attent te maken, hoewel hij eigenlijk een geweldige aandrang voelde om onder de canapé vandaan te schieten, zich aan zijn zusters voeten te werpen en haar om wat lekker eten te smeken. Maar zijn zuster zag dadelijk tot haar verbazing de nog volle kom, waaruit alleen rondom een beetje melk was gemorst, zij nam hem meteen op, weliswaar niet met haar blote handen maar met een lap, en droeg hem de kamer uit. Gregor was uiterst nieuwsgierig wat zij ter vervanging zou brengen en hij maakte zich daar de meest uiteenlopende voorstellingen van. Nooit had hij echter kunnen raden wat zijn zuster in haar goedheid werkelijk deed. Zij bracht hem, om zijn smaak te onderzoeken, een hele keur aan spijzen, op een oude krant uitgespreid. Er was oude, half verrotte groente; botten van het avondeten in een gestolde witte saus, wat rozijnen en amandelen; een kaas die Gregor twee dagen tevoren oneetbaar had verklaard; een stuk droog brood, een met boter besmeerd stuk brood en een met boter besmeerd en gezouten stuk brood. Bovendien zette zij bij dit alles ook nog de waarschijnlijk definitief voor Gregor bestemde kom neer, waarin zij water had gegoten.

Mag de columnist liegen? Natuurlijk, als het maar lekker leest wat hij schrijft en als hij maar niet klaagt wanneer anderen zijn leugens ontdekken. Vorige week heb ik op deze plaats ook gelogen. Weliswaar heel onschuldig, maar toch, de waarheid was het niet. Ik schreef iets over mijn neiging tot mompelen, en gebruikte daarvoor 'de grote lijster' - turdus viscivorus. Om te beginnen wist ik tijdens het schrijven niet precies of viscivorus wel met v's geschreven moest worden (ik lijd namelijk aan een milde vorm van dyslexie - ook een moeilijk woord, dat dan ook niet voor niets 'woordblindheid' betekent) en ik kon de dichtbundel waarin dit woord staat, de verzamelde gedichten van Jan Hanlo, niet vinden. Mijn woordenboeken geven geen uitsluitsel voor dit type woord, dus ik zat ermee. Maar omdat ik toch door moest, besloot ik het erop te wagen. Ik typte het hele stuk uit en stuurde het een dag voor de deadline naar de krant. Natuurlijk kwam het boek boven water toen de brief al verzonden was. Ik bleek me niet vergist te hebben, viscivorus wordt inderdaad met v's geschreven. Maar nu had een ander deel van mijn hersenen me weer gefopt. Ik had me als titel 'St Louis Blues' herinnerd, terwijl het ''s Morgens' is. Wat te doen? Er is een tijdgrens voor schrijvers zoals ik, en die is ruim bemeten. De krant zelf hanteert ook een grens en tussen die twee zit natuurlijk wel wat tijd. Ik zou kunnen telefoneren en vragen of St. Louis Blues nog veranderd kon worden in 's Morgens. Daarover stond ik in dubio, want er was nog een andere mogelijkheid: de reacties van de lezers afwachten. Ik besloot tot het laatste. Iedereen die me zou schrijven om me op de vingers te tikken, zou een schuldbewust en boetvaardig antwoord krijgen. Met de hand geschreven. Ik kocht bij de kantoorboekhandel alvast een pak A4. Ik moet u zelfs een kinderlijke bekentenis doen, de dag na het uitkomen van de krant liep ik in spanning naar de brievenbus om de vloed in ontvangst te nemen. Maar er kwam niets, niemand nam de moeite of niemand vond het een ernstig probleem of niemand leest jan Hanlo of niemand leest mij. Zoiets moet het zijn. Maar wat me toch kwaad maakte, langzamerhand, als aanwakkerende wind, was de selectie. Als ik namelijk een enkele (doodenkele) keer vloek in deze rubriek, of beweer dat ik ernstig twijfel aan het bestaan van een Almachtige God, of een opmerking maak die in het gevoelige brein van een feministe als 'vrouwonvriendelijk' wordt genoteerd, dan komen de brieven wel, compleet met opzeggingen van het abonnement. Maar als ik een werkelijk belangrijke misser maak, een groot dichter verkeerd citeer, dan blijft het stil. Het lijkt erop dat mijn prioriteiten toch anders liggen dan die van mijn lezers. (En misschien is dat maar goed ook.)

Gisteren, zag ik tot mijn verbazing dat er al een lammetje, was geboren, zo vroeg in het jaar! Het lammetje had allerlei kleuren en lag lekker in de zon te slapen, met ogen dicht. Ik geloofde, bijna mijn ogen niet.

Schiet lekker op, om aangifte te mogen, doen te Crematorium Reeshof ( .. ).

Ik zeg dat we elkaar morgen weer zien of misschien boven op de rots, vanavond; dat ze best een keer bij ons thuis kan komen als ze dat wil. Maar zij zegt alleen 'dat zien we nog wel' en ik denk dat ze daar alles mee bedoelt. Dan knik ik maar. En ga. Ik draai me nooit om om te zwaaien. Verdwijn gewoon de trap op naar het huis en opa, en op dat moment is alles precies zoals het moet. Het is eigenlijk best lekker om soms ook alleen te kunnen zijn.

Je hebt een heel sterke authenticiteit, dat maakt eenzaam en vaak onbegrepen. Zo’n eigenheid vraagt om aandacht en brengt speciale behoeften met zich mee, maar daar zit de wereld niet op te wachten. Mensen hebben er geen oog voor of geen zin in, ze weten niet hoe ze van je moeten houden. Dat is niet jouw schuld, niet de schuld van de wereld, het is de realiteit.[...] Deze

Ik wrong en wreef me opene muis tegen z'n geertig likkende mond aan en spoot meteen al me geil, dat hij zo lekker vond, uit me mossel weg. Het stroomde zo over z'n gelaat, een fontein van geil, waarvan hij dronk of het een whisky-pruimsap was. Ik verloor het bewustzijn erbij (...)

Het ego zorgt ervoor dat je keuzes maakt die zo veel mogelijk waardering en succes opleveren en die wegblijven van de oude pijn. Maar die keuzes worden dus eigenlijk gemaakt vanuit angst – angst dat wanneer je helemaal jezelf zou zijn, zoals jouw ‘ware zelf’ naar het leven kijkt, dat je dan weer afgewezen wordt.

They looked at each other and enjoyed a chain of grins. They liked the idea of being Bloomers. It was a totally apt and enticing term. Fun, lively, taking them forward. Their own word. Lekker!

De Pijlen van de Beschermer,' zei Wren. Ze hadden het gisterochtend te horen gekregen. 'Bekt niet echt lekker, toch?' 'Ze hadden zich Barrons Drankorgels moeten noemen,' zei Celeste. 'Ze spreken twee keer per week af in De Huilende Wolf.

Met concurrentie is op zich niks verkeerd en competitie kan best leuk zijn. Het wordt een probleem als het hele leven in het teken van competitie komt te staan. Het idee dat concurrentie alleen maar ons professionele leven betreft en we thuis lekker kunnen relaxen klopt niet langer. Ik ben een product dat ik zelf aan de man moet brengen, in voortdurende competitie met andere producten in een omgeving die één grote markt geworden is. Omwille van die concurrentie moet ik mezelf aanprijzen en oppimpen, want enkel zichtbaar succes telt mee. Voor wie doe je het eigenlijk? De boodschap is dat we ons de vraag moeten stellen wat een goed leven inhoudt, goed voor mij en goed voor de ander.

Joost was geen fan van het neerslachtig zijn, al was hij het vaak. Hij bestreed deze neerslachtigheden met bier, verveling, antiek, vrouwen, en veel rijstpap. Hij at zich de pleuris aan de rijstpap. Lekker toch? En goedkoop! In de nachtwinkel kost een blik Boss-rijstpap één euro zestig. Dat is praktisch geen geld voor zo'n smakelijke spijs. Dat blijft hier maar duren, terwijl ik eigenlijk met de nieuwe hond van m'n ex-vrouw zou moeten gaan wandelen. Maar ja, eens een roman altijd een roman. Probeer personages maar 'ns de nek om te wringen, dat gebeurt niet zomaar een-twee-drie, als je een professional bent zoals ik. Door iedere muur heen, en verder geen gezeik.

Racisme is niet een individuele instelling, het is een systeem, dat individuen blijven uitvoeren

Misschien moeten we eerst kritisch nadenken over het systeem voordat we ambieren zelf aan de top van de piramide te komen. (over een vrouwelijk CEO willen zijn in een patriarchaat}

En zo is het natuurlijk. Een weg inslaan die je leuk vindt, resulteert niet per definitie in een geweldig leven. Follow your dreams. Het zijn altijd dezelfde mensen die deze lijfspreuk gebruiken. De mensen met succes. De CEO’s van bedrijven, de influencers die het wél is gelukt boven te komen drijven, en de mensen die inderdaad het geluk hebben gehad om van hun passie een succesvolle baan te maken. Maar had je Vincent van Gogh destijds gevraagd of het volgen van je passie aan te raden is, dan zou hij zonder twijfel hebben geantwoord dat je je geen oor moet laten aannaaien (padoem patsss).

As we drove out of one of The Kruger National Park’s main gates, before I could think further, I added, “That was a lekker holiday!” If South Africa had taught me one thing, it is that South Africans who are natural collectors of little moments understand that the feelings of contentment should have a scale to measure where exactly a person is on the range of gratitude. And lekker is exactly that, one word to measure the depth of one’s connection to the feelings of life within one. In that moment, my scale of contentment was sky high, and by the way I had just pronounced that word, I had just made it clear to the world that I was starting to understand the value of one word to convey a complete thought of happiness through its shifting context of interpretation – the gift of acknowledgement of an instant spark of awareness within. Lekker, simply stated -- a visceral connection to our understanding of the wealth of happiness residing in our heart by means of a single moment unfolding right now – in front of us. Lekker…enough said.

Ik vrees dat die groep oververwende getatoeëerde halve jeanetten zelfs tegen Ierland niet kan winnen, mogelijks enkel tegen Zweden. In het laatste geval eindigen we 3de in onze groep en komen we in de 1/8ste finale uit tegen Duitsland waar de zogezegde n°2 van de wereldranking, België dus, genadeloos zal worden afgemaakt. Dat zou trouwens geen slechte zaak zijn, dan kunnen we vanaf juni 2017 Michel Preudhomme nationale coach maken. En speel eens met een achterlijn met op de flanken Meunier en Jordan Lukaku naast Alderweireld en Vertongen, met op het middenveld Carasco en in de spits Batsuay. Zet de leeggespeelde De Bruyne (al weken niet meer in vorm) op de bank en laat Hazard maar over het veld dartelen zoals hij wil. En negeer al wat Wilmots (geef hem stadionverbod als het moet) als instructies meegeeft. Speel eens lekker anarchisisch onder de leuze "Ni Dieu, ni maîre" (Léo Ferré).

Oor my eerste boek, Confessions oor kerkwees, het ’n dominee in die Kaap gesê: “Dit lees lekker op die toilet.” My gebed is dat dit ook so sal wees met hierdie boek.

Ook dit bezoek verliep volgens een vast programma. Zodra we zaten kwam de huisknecht binnen met een blad vol gebak en bonbons en madame Odette schonk uit een grote blauwe kan chocolade. Dat was het moment waarop de jonkers binnenstoven, die met groot misbaar hun aandeel opeisten. Er waren altijd dezelfde soort gebakjes, hoog en langwerpig met drie lagen mokkacreme gevuld, versierd met zilveren pilletjes op de wijze van dominostenen. Als gast kreeg ik altijd dubbel-zes met de twaalf zilveren pillen, tot woede en ergernis van Lucien en Robert. Gelukkig verdwenen die altijd met de buit naar hun eigen kamers en daarna werd het pas echt gezellig. Een vette witte kat, met de knecht binnengekomen, lag te spinnen op de satijnen schoot van de barones die dicht bij de grote gashaard zat. Ik zat soezerig naar de vlammetjes te staren toen madadme Odette met een serie zuchten opmerkte: 'Een vrouw zoals ik. Beleeft haar hel. Hier al op aarde.' Ik vond dat ze zich niet te beklagen had in die mooie warme kamer met al dat lekkers en zo prachtig gekleed; en daar Lucien en Robert haar eigen kinderen waren, zou zij ze niet akelig vinden.

Lekker rustig werken op internet.

We hebben notie genomen van uw bezwaren tegen onze expeditie,' zei Evanlyn koeltjes. 'Ja, maar we hebben er lekker niet naar geluisterd!' voegde Alyss eraan toe.

Hij had voorlopig nog geen idee waar hij een gele doek of gele verf kon vinden, maar hij was ervan overtuigd dat de kwartiermeester er wel een oplossing voor wist. Dat was immers het werk van kwartiermeesters, problemen oplossen. Hij salueerde en haastte zich naar de opslagruimte. 'Lekker hoor, commandant zijn,' zei Gilan. 'De details kun je aan anderen overlaten, jij zegt gewoon tegen een krijger dat hij voor een gele lantaarn moet zorgen.' 'Ik vraag me wel af waarom Maddie zo nodig wilde dat de lantaarn geel is,' gromde Arnaut. Gilan lachte. 'Ze is een Jager. Wij maken het graag ingewikkeld voor de rest van de wereld.

Als iemand, een beest, werkt voor 'Shopify Plus'. Ik geloof, dat je dan elders een pistool kunt gaan bemachtigen. Je moet maar een bedrijfsnaam bedenken.

Ze merkte niet dat er een lekkere dikke vlieg over het plafond wandelde. Dat de lucht langzaam grijs werd met een beetje zeepgroen erdoorheen. Dat er een meisje binnenkwam dat de stilte wegjoeg.