Keurig Quotes

7am They said that I’d forget you, and I knew it wasn’t true. But sometimes I wake up now, and my heart’s no longer blue. I press the Keurig button, dancing across the room— Sometimes it’s nearly seven, before I’ve thought of you. And though we sleep together, all night side by side, one day I’ll have my coffee without you in my mind.

Hierdoor duurde het even voor ik doorzag wat de Hollanders zelf allang wisten, dat tolerantie iets anders is dan acceptatie, ja eerder het tegenovergestelde, en dat zulke verdraagzaamheid tegelijk een slim middel tot onderdrukking is. Iemand die je als gelijke aanneemt, omarm je onvoorwaardelijk, voor eens en altijd. Maar door iemand te laten weten dat je hem verdraagt, suggereer je in dezelfde adem dat hij eigenlijk een last is, als een zeurende pijn of een onaangename stank waarover je bereid bent tijdelijk heen te stappen. Onder tolerantie schuilt een dreiging: de stemming kan ieder moment omslaan. Eenmaal in kaart gebracht wordt ieder individu geacht keurig op zijn plek te blijven met een goed leesbaar etiket, als vergiften in een apothekerskast.

De rede is van ons bewustzijn maar de buitenkant. Daaronder zit het gevoel. Vanbinnen, waar niemand ons kan zien, durven wij er feilloos op te vertrouwen. Daar weten wij alles zonder woorden. Als wij nooit naar buiten hoefden te treden zouden we geen moment aan onze intuïtie twijfelen. Maar we gaan uit en willen de anderen ook ons innerlijk keurig presenteren. Dus kammen we onze gedachten uit en trekken ze recht. Herinner jij je dan niet dat je als kind instinctief aanvoelde hoe mensen in elkaar zaten, bij wie je het goede kon vinden en wie voor jou gevaarlijk was, wat je moest doen om gevoed te worden, te overleven en liefde te vinden? Ik geloof dat veel van de kennis waarnaar wij op zoek zijn, een antwoord op alle belangrijke vragen, al vanaf onze geboorte in ons aanwezig is en dat wij alleen maar zijn vergeten hoe we die moeten aanboren. Sterker, van het meeste zijn we vergeten dat het bestaat (…). Al die intuïtieve kennis, die op zijn sterkst is bij onze geboorte, wanneer wij haar het hardst nodig hebben omdat ons nog geen andere middelen ter beschikking staan om te overleven, en die minder wordt naarmate wij leren te denken in plaats van te voelen, dat instinctieve weten is niet vergaan. Het ligt alleen bedolven onder de lawine aan argumenten en redeneringen die wij tegenwoordig nodig hebben om onze wereld voor onszelf begrijpelijk te maken. Af en toe, een enkele keer in een droom, in een moment van verstrooiing vinden we er misschien ineens iets van terug. Inspiratie zal een kunstenaar het noemen, voor iemand die gelooft is het een openbaring. Maar voor ons, die rationeel proberen te denken? Misschien zouden wij het een inval noemen, een moment van verlichting waarin je ineens de oplossing ziet van een vraagstuk dat je nog niet eens had geformuleerd.

Er is ooit eens heel keurig uitgerekend dat je van een leven lang regelmatig te joggen twee jaar ouder wordt; maar uit een andere berekening blijkt dan weer dat je daarvoor alles bij elkaar twee jaar moet joggen.

Nella’s colleagues at Wagner weren’t sociopaths. They all knew where one was and was not supposed to pee. But that didn’t make being around them any less stressful. Once you were in close quarters with them each day—once you’d spent more than a year making catatonic small talk around sputtering Keurigs and mottled bathroom sinks and Printer Row, grinning and bearing it while you learned about their new summer homes and their latest European vacations and wondered why you were still making fewer than twenty dollars an hour; once you got used to the fact that almost every time you came into contact with an unknown Black person in your place of work, this person was most likely going to ask you to sign for a package, or offer to fix your computer—it started to grate on you. So much so that, at least once a month, you got up from your desk, sauntered over to the ladies’ room, shut yourself in a stall, and asked yourself, Why am I still here?

Connie begon het bestaan van benen te beseffen. Zij werden belangrijker voor haar dan gezichten, die niet langer meer erg werkelijk waren. Hoe weinig mensen hadden levende, gevoelige benen! Zij keek naar de mannen in de stalles. Grote, worsterige dijen in zwart worstdoek, of diunne houten stokjes in zwart begrafenisgoed, of welgevormde jonge benen zonder enige betekenis, geen sensualiteit of tederheid of gevoeligheid, gewoonweg een pantoffelparade van benen van niets. Zelfs niet iets van de sensualiteit, die haar vader had. Zij waren alle ontmoedigd, zodat zij niet meer bestonden, als het ware. Maar de vrouwen waren niet ontmoedigd. De vreselijke kilometerpaaltjes, die de meeste vrouwen tot benen hadden! Gewoon ergerlijk! Werkelijk voldoende, om een moord te rechtvaardigen! Of de arme pijpestelen! of de keurig nette dingen in zijden kousen, zonder iets, dat op leven leek! Vreselijk, de miljoenen onbeduidende benen, die doelloos rondstapten!

Op de vijfendertigste verjaardag van mijn vader, 26 oktober 1925, ben ik geboren. 's Ochtends om kwart over zes. Mijn vader heef tnog steeds het psalmboek dat hij op die dag als verjaardagsgeschenk kreeg. Het zwarte linnen is een beetje afgesleten aan de hoeken zodat daar het karton zichtbaar is. Maar verder ziet het er nog keurig uit. Mijn vader zei wel eens als hij zijn handen er strelend over liet gaan, dat het een mooi cadeau was, maar dat ík het liefste cadeau was dat hij op die dag kreeg. Later, toen ik het geloof de rug toedraaide, herreip hij dat min of meer. Toen zei hij, de bijbel citerend, dat het beter was dat ik niet geboren ware, of dat een molensteen om mijn hals gehangen en ik in het diepste der zee verdronken ware.

De klerk tekent alles keurig, netjes en adequaat op.

Manus eet niks,' zei ik tegen mijn moeder en ik vroeg of ik wat brood mocht nemen en wat melk, om hem te voeren. Alles mocht. Met een schoteltje vol keurig vierkant blokjes doorweekt brood, toog ik weer naar de garage, prikte een stuk brood aan het uiteinde van een twijg en stak Manus het voedsel toe. 'Eet,' zei ik. Hij reageerde niet. Het brood dat ik tegen zijn snavel aanduwde, liet los en bleef hangen, wat er slordig en vies uitzag en ook extra zielig. Omdat hij zich tot dan toe niet verroerd had, durfde ik mijn hand uit te steken en hem aan te raken, door met de top van mijn wijsvinger zijn kop te strelen. Hij liet het toe en daardoor hield ik opeens veel meer van hem dan daarvoor. Het was een prachtige vogel en hij zou mijn onafscheidelijke metgezel worden. Zittend op mij schouder nam ik hem overal mee naar toe en als hij een eindje ging fladderen, bleef hij altijd dicht bij mij in de buurt. Cirkelend boven mijn hoofd hield hij mij nauwlettend in het oog. Als kauw kon hij gemakkelijk praten met andere vogels en hij vertelde hun dat hij bij mij hoorde. Alle vogels wilden vanaf dat moment ook wel bij mij horen, maar voor mij kon er maar een de eerste zijn en de eerste was Manus en dat namen ze ook voor lief. Wel spraken ze onderling af dat, waar ter wereld ik mij ook bevond, iedere vogel mij zou beschermen, omdat ik de vogelvrouw was en hun taal begreep. Soms vlogen hele zwermen boven mijn hoofd, die mij allemaal herkenden en vanuit de lucht volgden. Ook op de speelplaats. Als ik in de klas zat en door het raam naar buiten keek, zat het muurtje vol met vogels, die daar wachtten tot ik uit school kwam en zij mij naar huis konden volgen. Alle kinderen wisten dat het mijn vogels waren en ze begrepen ook dat ik daarom geen mensen nodig had, want ik was van de vogels.

Misschien kon ik door klein te doen, klein te zijn, de vrouw verstoppen die mijn lichaam zonder overleg geworden was. Ik kroop nog verder weg achter de facade van 'niets aan de hand, alles gaat goed', want goede meisjes hebben noch veroorzaken problemen. Dus was ik keurig, zonnig, gehoorzaam, monter, slim, beleefd, uitmuntend, vrolijk, hartelijk.

Sociale hiërarchieën bestaan. Ze bestaan uit een gesprek dat niet wordt gevoerd, maar wel wordt gevoeld. De vraag is: wat gebeurt er als we de hiërarchie niet meer accepteren? Ik herinner me een les Duits. Onze docente was een keurige mevrouw uit Bloemendaal. Uit het niets zei ze, zonder ironie: 'Socialisme is vooreerst een levenshouding.' Dat ben ik nooit vergeten.

sleepy toddlers back to their own beds, they write thank-you notes and dispose of the torn envelopes of read mail, they put their shoes away, they nail down plans and don’t parent from the couch, they read school emails and listen to voice mails and make dinners and rinse out Keurig machines and remember to use sunflower seed butter and that gymnastics is on Tuesdays and that next week the nanny has off and that this week is a nephew’s graduation. Do you have it? Very good. Now take a deep breath in, exhale. That’s right. Deeper now. Just relax and imagine.

En bij mij keek iedereen naar mijn dikke dijen,' mopperde Sapodila toen het harnas haar op de gang smeet. 'Dit is zo oneerlijk.' 'Je hebt heel mooie dijen,' antwoordde Charlie, die keurig op zijn voeten terechtkwam. Omdat Sapodila hem een vuile blik toewierp, voegde hij er haastig aan toe: 'Ik bedoelde natuurlijk niet dat iedereen ernaar moet kijken. Zeker niet als jij dat niet wilde. Maar goed, hm... Zullen we gaan?

she was going straight into Hollywood Station. 9 Ballard kept all her work suits in her locker at the station and dressed for her shifts after arriving each night. She had four different suits that followed the same cut and style but differed in color and pattern. She dry-cleaned them two at a time so that she always had a suit and a backup available. After arriving nearly eight hours early for her shift, Ballard changed into the gray suit that was her favorite. She accompanied it with a white blouse. She kept four white blouses and one navy in her locker as well. It was Friday and that meant Ballard was scheduled to work solo. She and Jenkins had to cover seven shifts a week, so Ballard took Tuesday to Saturday and Jenkins covered Sunday to Thursday, giving them three overlap days. When they took vacation time, their slots usually went unfilled. If a detective in the division was needed during the early-morning hours, then someone had to be called in from home. Working solo suited Ballard because she didn’t have to run decisions by her partner. On this day, if he had known what Ballard’s plan was, Jenkins would have put the kibosh on it. But because it was Friday, they would not be working together again until the following Tuesday, and she was clear to make her own moves. After suiting up, Ballard checked herself in the mirror over the locker room sinks. She combed her sun-streaked hair with her fingers. That was all she usually had to do. Constant immersion in salt water and exposure to the sun over years had left her with broken, flyaway hair that she kept no longer than chin length out of necessity. It went well with her tan and gave off a slightly butch look that reduced advances from other officers. Olivas had been an exception. Ballard squeezed some Visine drops into her eyes, which were red from the salt water. After that she was good to go. She went into the break room to brew a double-shot espresso on the Keurig. She would be operating now and through the night on less than three hours of sleep. She needed to start stacking caffeine. She kept her eye on the wall clock because she wanted to time her arrival in the detective bureau at shortly before four p.m., when she knew the lead detective in the CAPs unit would also be watching the clock, getting ready to split for the weekend. She had at least fifteen minutes to kill, so she went upstairs to the offices of the buy-bust team next to the vice unit. Major Narcotics was located downtown but each division operated

Mevrouw Mac Pie?' stamelde Samuel, die van de ene verbazing in de andere viel. 'Jawel! Die keurige oude vrijster, die zo principieel is... Ook zij heeft haar schaduwzijde. Het is een gemene dievegge, die gefascineerd is door alles wat blinkt! - Rudolf

Ik zou dat keurig netjes beschrijven en laten gelden.

When you incorporate follow-up into your regular sales practice, jotting off a quick and friendly email is practically effortless—and it’s free. It’s free! It costs you nothing to send an email, and it takes less time than it does to make yourself a donut-shop-flavored Keurig coffee. If there was any chance the Lockes were going to buy an apartment—ever—it was going to be from me. Let the follow-up parade continue! When you follow up with a lead, don’t just

You know how to work a Keurig, Alessandro Moretti? Or are you more for decoration?

Het hardblauw en hagelwit van de borden langs de Nederlandse snelweg, die ik nu voorbij zie schieten vanuit mijn taxi, en die Amsterdam-Zuid aangeven. Zijn verkeersborden ergens anders ter wereld zo kraakhelder, zo onaangetast, zo keurig dwingend? Staan ze ergens anders zo recht? Desoriëntatie wordt hier in de kiem gesmoord; de beste ontwerpers van bewegwijzering komen uit Nederland, net als de beste cartografen, al eeuwen. Een natie van kaartenmakers en navigators zijn we, geen land voor dwalers en zoekers. Kil en ongastvrij eigenlijk, dit blauw en wit, hoe goed het je de weg ook wijst. Dáár is de bestemming en nergens anders. Voel je vrij om er deze smetteloze asfaltweg naartoe te nemen, maar verwacht niet te veel gezelligheid want dat is voorbehouden aan inboorlingen.

Normaal gesproken appte ze als een negentiende-eeuwse schoolmeester die opeens een smartphone in zijn handen had gekregen: met keurige hoofdletters, gepast gebruik van emoji's, en altijd keurige volzinnen.