Hun Me Quotes

I said to Hun Sen, “Thank you, Hun! You have also told me that there was a kidnapping incident which almost bankrupted your family! Can you please elaborate upon that?” (A Gracious Enemy & After the War Volume Two)

Ik voel me vandaag beroerd. Maar laat ons om ons heen zien. Sommige mensen worden reeds bij het begin van hun leven zwaar gestraft: zij worden als vrouw geboren.

You want to know how many times a day I question why I’m with you?” “Five times.” “A hundred.” “If you told me you were going to exaggerate, I would have picked that, but I thought we were being realistic here, hun.

Are you going to rape me at any point or anything?" I just figured it was good to get things out in the open, get myself in the right headspace. He whipped his head around and looked at me like I'd just insulted his grandmother. "The fuck? No, I'm not." He gave me the squint side-long. "Are you going to rape me?

In Norwegian that would be 'hun ma dra. Kanskje er hun gravid.'" Astley sttempts to smile. i can't help teasing him. "Which? Asking to go to the bathroom or dissing me because I'm pregnant." "you are with child?" his eyes open wid, all mock terrified. "No! Shut up. You know I'm not." I punch him in the arm and then lead him into the stairwell, shutting the door behind us. "Okay. Seriously, Astley, what happened to you? Why is your head bleeding?

Zlata Dromenko was a stout Cossack about my height with a thick single eyebrow giving her a serious, severe look. I found out she’d been a mail-order bride who came over from Ukraine to marry a local farmer, a Russian immigrant. He died, though, and now Mrs. Dromenko worked in the hospital bullying patients like me. I called her “Hun,” because she made me think of Attila. I was curious as to how Mr. Dromenko died but was afraid to ask.

En hij gaf me met zijn nieuwe, afgetakelde verschijning een laatste les mee, een les waar ik hem om haatte; helden bestaan niet; je heb alleen mensen die ploeteren, mensen die zo goed mogelijk hun best doen.

Det er vanskelig å vite helt sikkert om mormor er en litt sprø person fordi hun har vært for mye i Miamas, eller om Miamas er et litt sprøtt sted fordi mormor har vært der for mye.

Onder het wandelen bedenk ik vaak volmaakte zinnen, die ik me later thuis niet meer kan herinneren. Ik weet niet of de ontzaglijke poëtische kracht van die zinnen berust op hun inhoud of op het feit dat ze nooit hebben bestaan.

De rust waarvan ik in een bibliotheek zo geniet bestaat niet alleen uit stilte. Al dat papier dempt ieder geluid, maar ook het ruisen van mijn gedachten. Hun ongedurigheid vindt troost in de overmacht aan kennis langs de wanden. Die is zoveel groter dan ooit in mijn hoofd zal passen. Dat kalmeert me en herinnert mij eraan dat ik niet per se alles hoef te weten en begrijpen. Zoveel is al opgeschreven en ik heb het allemaal binnen handbereik. Daar hoef ik mij dus niet meer mee bezig te houden. Zelfs al zal ik nooit meer dan een fractie van al die feiten tot mij kunnen nemen, ze zijn er, het staat er, de wereld is gerubriceerd, en als ik er eens nodig iets uit moet begrijpen kan ik het opslaan. Als de werkelijkheid zo onder controle en verifieerbaar is, kan ik haar makkelijker loslaten. Misschien is dit wel het nut van al die schrijvers, dat zij vastleggen wat buiten mij is zodat ik mij, zolang ik me met hen omring, kan wijden aan wat in mij leeft.

Steden maken me bang. Maar waag je niet te ver buiten hun muren, want dan betreed je het domein van de Vegetatie. Over een afstand van vele kilometers is de Vegetatie opgerukt in de richting van de steden. Ze ligt op de loer. Als de stad dood is, neemt de vegetatie de macht over. Ze zal zich langs de muren omhoogslingeren en ze overwoekeren, ze zal in all hoeken en gaten doordringen en de stenen uit elkaar laten spatten; ze zal alle holen dichten en overal zullen groene vangarmen naar beneden hangen.

Then it is a good thing I rescued you," Hun-Kame said. "You did not rescue me," Casiopea replied. "I opened that chest. Besides, I wasn't a princess in a tower. I knew I'd get away one way or another, and I was not waiting for a god to liberate me. That would have been both silly and unlikely.

At the end of the vacation, I took a steamer alone from Wuhan back up through the Yangtze Gorges. The journey took three days. One morning, as I was leaning over the side, a gust of wind blew my hair loose and my hairpin fell into the river. A passenger with whom I had been chatting pointed to a tributary which joined the Yangtze just where we were passing, and told me a story.In 33 B.C., the emperor of China, in an attempt to appease the country's powerful northern neighbors, the Huns, decided to send a woman to marry the barbarian king. He made his selection from the portraits of the 3,000 concubines in his court, many of whom he had never seen. As she was for a barbarian, he selected the ugliest portrait, but on the day of her departure he discovered that the woman was in fact extremely beautiful. Her portrait was ugly because she had refused to bribe the court painter. The emperor ordered the artist to be executed, while the lady wept, sitting by a river, at having to leave her country to live among the barbarians. The wind carried away her hairpin and dropped it into the river as though it wanted to keep something of hers in her homeland. Later on, she killed herself. Legend had it that where her hairpin dropped, the river turned crystal clear, and became known as the Crystal River. My fellow passenger told me this was the tributary we were passing. With a grin, he declared: "Ah, bad omen! You might end up living in a foreign land and marrying a barbarian!" I smiled faintly at the traditional Chinese obsession about other races being 'barbarians," and wondered whether this lady of antiquity might not actually have been better off marrying the 'barbarian' king. She would at least be in daily contact with the grassland, the horses, and nature. With the Chinese emperor, she was living in a luxurious prison, without even a proper tree, which might enable the concubines to climb a wall and escape. I thought how we were like the frogs at the bottom of the well in the Chinese legend, who claimed that the sky was only as big as the round opening at the top of their well. I felt an intense and urgent desire to see the world. At the time I had never spoken with a foreigner, even though I was twenty-three, and had been an English language student for nearly two years. The only foreigners I had ever even set eyes on had been in Peking in 1972. A foreigner, one of the few 'friends of China," had come to my university once. It was a hot summer day and I was having a nap when a fellow student burst into our room and woke us all by shrieking: "A foreigner is here! Let's go and look at the foreigner!" Some of the others went, but I decided to stay and continue my snooze. I found the whole idea of gazing, zombie like rather ridiculous. Anyway, what was the point of staring if we were forbidden to open our mouths to him, even though he was a 'friend of China'? I had never even heard a foreigner speaking, except on one single Linguaphone record. When I started learning the language, I had borrowed the record and a phonograph, and listened to it at home in Meteorite Street. Some neighbors gathered in the courtyard, and said with their eyes wide open and their heads shaking, "What funny sounds!" They asked me to play the record over and over again.

Ganzen lijken mij ook lief, maar papa heeft eens verteld dat je darmee moet oppassen, omdat die kunnen bijten. Dat vond ik raar, want ganzen hebben geen tanden. Toen zei papa dat ze het me hun bek doen, maar dat vond ik em dom verhaal, want bijen is gewoon met tanden, anders heet het toch niet bijten?

I'm Sorry for Hurting You <3 I'm writing this message cause I feel really bad, thinking about the way I hurt you makes me really sad. I'm sorry for all the hurt I've caused you and I regret the things I've done. I've lost the 1 girl I've ever loved and it was cause of the things I've done. Baby I feel so bad right now, cause I tore your world apart, and now all I can think about is how I broke your heart. These tears that run down my cheek are filled with sadness and hurt, because I loved you so much and now I know that it will never work :( I messed up and now I see that you mean the absolute world to me. I know sorry is not enough because I'm such a screw up.. But for whatever its worth I wanted to say, that you cross my mind every single day... The thought of you makes me smile, and I know our love was real, so I'm writing you this letter so that you know how I truly feel. What I really want to say is that I'm sorry, I know that you didn't deserve to be hurt like that, and I know that you will find someone who will love you and treat you right, they will make you happy and that person won't hurt you like I did. So I'm sooo SORRY for everything I've done, so all i have to say is that I love you and I'm so sooo sorry hun. :( Dedicated to Natasha

Another time he felt himself reenacting a conversation with father, a long talk about duty and honor and all the reasons why enlisting was the right thing to do. It was a talk they'd had several months ago, and Frank had agreed with everything his father had said, only this time Frank found himself taking a contrary opinion. What the hell's so honorable about it? Duty to whom? To myself, or the guys who would be fighting without me, or to the people here at home afraid of the Hun? Or duty to President Wilson, or to Carnegie, or to God, or to all the fallen soldiers before me, to Great-grandad Emmett and his bleached bones down at Antietam?

Nothing that comes from your lips, whatever it might be, could ever make me hate you.

My grandfather was terrible. I do not miss him or his house," she admitted. “Then it is a good thing I rescued you," Hun-Kame said. "You did not rescue me," Casiopea replied. "I opened that chest. Besides, I wasn't a princess in a tower. I knew I'd get away one way or another, and I was not waiting for a god to liberate me. That would have been both silly and unlikely.

You feel safer in your bedroom, but you’re actually much safer in the shelter.” It didn’t matter how I felt. She made me go into the shelter every time the sirens wailed. Men came and removed all the signposts from the roads around the village, so that when Hitler invaded he wouldn’t know where he was. When he invaded, we were to bury our radio. Jamie had already dug a hole for it in the garden. When Hitler invaded we were to say nothing, do nothing to help the enemy. If he invaded while I was out riding, I was to return home at once, as fast as possible by the shortest route. I’d know it was an invasion, not an air raid, because all the church bells would ring. “What if the Germans take Butter?” I asked Susan. “They won’t,” she said, but I was sure she was lying. “Bloody huns,” Fred muttered, when I went to help with chores. “They come here, I’ll stab ’em with a pitchfork, I will.” Fred was not happy. The riding horses, the Thortons’ fine hunters, were all out to grass, and the grass was good, but the hayfields had been turned over to wheat and Fred didn’t know how he’d feed the horses through the winter. Plus the Land Girls staying in the loft annoyed him. “Work twelve hours a day, then go out dancing,” he said. “Bunch of lightfoots. In my day girls didn’t act like that.” I thought the Land Girls seemed friendly, but I knew better than to say so to Fred. You could get used to anything. After a few weeks, I didn’t panic when I went into the shelter. I quit worrying about the invasion. I put Jamie up behind me on Butter

Verder ken ik 'r een, die is uit Oss afkomstig; nou, meneer weet hoe 't dáár toegaat, in Oss, daar vermoorden ze hun eigen vader als ze jarig zijn. Hij heeft me wel 's verteld uit z'n jeugd, hoe de jongens erop uitgingen, op winteravonden, om ieder die ze tegenkwamen, en 't hoefden niet eens vijanden te zijn, met hun kop in 'n plas te houden tot ze gestikt waren. Alleen maar voor de lol. Dat soort lui pleegt 'n moord zoals u uw neus snuit...

Fourth position of solution. How johnny! Finest view from horizon. Tableau final. Two me see. Male and female unmask we hem. Begum by gunne! Who now broothes oldbrawn. Dawn! The nape of his name-shielder’s scalp. Halp! After having drummed all he dun. Hun! Worked out to an inch of his core. More! Ring down. While the queenbee he staggerhorned blesses her bliss for to feel her funnyman’s functions Tag. Rumbling. Tiers, tiers and tiers. Rounds.

Og som den gangen da pent kledde menn med briller gikk rundt i strøket og ringte på alle dørene og ville fortelle om Gud og Jesus og himmelen, og mormor sto på balkongen sin i åpen morgenkåpe og skjøt på dem med paintballgevær, og Britt-Marie ikke helt kunne bestemme seg for om hun var mest opprørt over det med paintballgeværet eller det med at mormor ikke hadde noe på seg under morgenkåpen, men meldte henne til politiet for begge deler, for sikkerhets skyld.

Heus jongen, de reden om te vechten doet er nooit toe. Die is altijd een smoes. Net als bij jullie mensen.' Ik begreep niet wat ze bedoelde. 'Mensen?' vroeg ik. 'Mensen worden toch niet gegoten?' Ze keek me aan. 'Jawel,' zei ze. 'Jawel jongen, ook mensen worden gegoten.' Ik dacht dat ze me voor de gek hield, maar ze ging door: 'En bij dat gieten gaat het om de eerste druppel: die wint, en dat winnen zit in het bloed. Daar blijven ze hun leven lang om vechten. Op leven en dood. Ze kunnen het niet helpen.

Iedereen die met me praat is in mijn ogen een dode; een dode die om zo te zeggen uitstel heeft gekregen; iemand die toevallig een ogenblikje leeft.[...] Met verbazing en ironie constateer ik dat de meeste mensen er geen enkel vermoeden van schijnen te hebben dat ze dood zijn, of zo goed als. Dood vanaf hun geboorte. 'Schimmen die lopen' zegt Shakespeare. Al die politici, al die geleerden, al die literatoren, die handelen en normaal voelen, alsof ze werkelijk leven, alsof de worm van de verrotting niet al in ze zit, vanaf hun eerste kreet, vind ik belachelijk.

Og da sa rektor at Elsa tross alt måtte ta på seg litt av skylden fordi hun faktisk hadde «provosert» gutten, og da måtte man faktisk forstå at gutten hadde hatt «problemer med å beherske seg». Og det var da mormor prøvde å kaste globusen på rektor, men mamma klarte å få tak i mormors arm i siste liten, slik at vinkelen ble feil, og globusen traff rektors datamaskin i stedet og knuste skjermen. «JEG BLE PROVOSERT, SÅ JEG KUNNE IKKE BEHERSKE MEG!» brølte mormor til rektor da mamma halte henne ut i korridoren. Mormor var ganske vanskelig å ha med å gjøre når hun ble provosert. Kan man si.

Hun, I promise this isn’t a shot at your manhood. You don’t need to prove me wrong. That pie will burn your mouth if you’re not used to it.” “Well, now I feel like I’ve been issued a challenge.” Before I could stop him, he snatched a meat pie and took a large bite. I sighed and sat back in my chair to watch the show. Felix grinned triumphantly and kept chewing. Two seconds ticked by. Panic crept into his eyes, but he kept chewing, trying to save face. “Feeling the burn yet?” I asked. He shook his head and placed his hands on his knees. Then leaned back again to thrum his fingers against the bench. Soon his eyes began to water, his face turned redder than a cayenne, and he could no longer contain his coughing fit. I took pity and handed him a flask of water. “Did she imbue it with the souls of the damned?

Als puber had ik eens ergens gelezen dat gevangenen in hun eenzaamheid troost zochten bij hun eigen hand en om de opwinding groter te maken eerst een kwartier op die hand gingen zitten, de rukhand, niet om hem op te warmen maar om hem ongevoelig te maken, doof en kloppend, en als ze zich dan met die hand beroerden was het of een ander hen aanraakte. Misschien had ik het niet gelezen, maar was het mij met hese stem verteld in een kring geilpompers achter het fietsenhok van de school. Maar ik weet nog hoe opwindend het klonk en dat ik diezelfde dag mijn hand onder mijn billen plette, op een van onze houten stoelen, en dat hij eerst pijn deed en daarna koud werd en tintelde alsof het bloed eruit werd geduwd, en toen ik hem weer vrijliet was hij wit en vreemd, hij sliep. De hand zocht mij, nee, niet daar waar gewoonlijk de opwinding van een veertien-, vijftienjarige broeit, maar hij aaide over mijn wang, mijn nek, hij kroop onder mijn hemd, streelde mijn blote schouder en ik verbeeldde me dat het mijn moeder was. Ik hield van die hand. En ik moest huilen.

Misschien staat alles wel in het teken van een groot moederschap, als een gemeenschappelijk verlangen. De schoonheid van de maagd, een wezen dat (zoals u het zo fraai uitdrukt) ‘nog niet heeft opgeleverd’, bestaat in het moederschap, dat zichzelf voorvoelt en voorbereidt, dat vrees en verlangens koester. En de schoonheid van de moeder bestaat in een dienend moederschap, en in de oude vrouw leeft een grote herinnering voort. En ook in de man is moederschap, lijkt me, zowel lichamelijk als geestelijk; zijn verwekken is ook een soort baren, en baren is het als hij uit zijn meest persoonlijke rijkdom creeert. En misschien zijn de seksen wel verwanter dan men denkt, en de grote vernieuwing van de wereld zal er misschien wel in bestaan dat de man en het meisje, bevrijd van alle valse gevoelens en gevoelens van onlust, elkaar niet als hun tegenpool zullen zoeken, maar als broer en zus en als buren, en dat zij zich als mens zullen aaneensluiten om eenvoudig, ernstig en geduldig de hun opgelegde zware last van hun seksualiteit gezamenlijk te dragen. - Thans in Worpswede bij Bremen, 16 juli 1903

De naam Balbec in een boek te zien staan was ook in de lente genoeg om het verlangen naar stormen en de Normandische gotiek in mij wakker te roepen; de naam Florence of de naam Venetië deed mij ook als het stormde verlangen naar zon, leliën, het Dogenpaleis en de Santa Maria del Fiore. Maar dat het beeld dat ik van die steden had voorgoed met hun namen was versmolten hield in dat die het transformeerden, het onderwierpen, als ik het weer voor me zag, aan hun eigen wetten; het gevolg was dat ze het mooier, maar ook anders maakten dan de steden van Normandië en Toscane in werkelijkheid konden zijn, en dat ze door de arbitraire geneugten van mijn fantasie te verhogen, de toekomstige teleurstelling op mijn reizen vergrootten. (...) Woorden geven ons van de dingen in het klein een heldere en gangbare voorstelling zoals er op scholen aan de muur hangen om de kinderen een voorbeeld te laten zien van wat een werkbank is, een vogel, een mierenhoop, dingen opgevat als gelijk aan alle andere van hetzelfde soort. Maar namen geven van de mensen - en van de steden waardoor wij ze gaan zien als individueel, uniek zoals mensen - een vaag beeld dat aan die namen, aan hun klank, hel of donker, een tint ontleent waarin ze uniform zijn gekleurd.

Wat ik 'vermoeidheid' noem is ouderdom, en daarvoor bestaat geen rust behalve de dood. Wat is het ergst van al dit 'slecht want strijdig met de natuur'? Jong zijn en je genot ontzeggen of oud zijn en het nog steeds zoeken? Er zijn zekere geneugten van het vlees die het ouder wordende lichaam steeds vergeefser najaagt als het er zich in zijn jeugd niet aan bedronken heeft. Te kuise jongelingsjaren leiden tot liederlijke ouderdom. Het is waarschijnlijk gemakkelijker af te zien van wat men heeft gekend dan van datgene waarover men fantaseert. Men heeft hierin geen spijt van wat men heeft gedaan, maar van wat men niet heeft gedaan en zou hebben kunnen doen. En die spijt krijgt dan zelfs de donkere kleur van wroeging. Ik heb het gevoel dat ik ook hierin het meest tot onthouding gebracht word door redenen van esthetische aard. Oude handen verdorren wat zij strelen, dunkt me, maar ze hebben hun eigen schoonheid wanneer ze zich vouwen in gebed. Jonge handen zijn gemaakt voor liefkozingen en de mantel der liefde, het is jammer ze te vroeg samen te vouwen. Ja, die in gebed gevouwen handen verzinnebeelden fraai de mystieke omhelzing van het ongrijpbare, als de verliefde armen in het luchtledige grijpen omdat de realiteit ontglipt en er niemand is.

In het begin trok ik de draden uit mijn kleren om te kunnen borduren, met de dag werden mijn werken mooier en met de dag mijn kleren kleiner. Daarom naai ik vooral in blauw. Blauw is niet de kleur van mijn expressie. Blauw is de kleur van de bloezen en het beddengoed dat de patienten.bewoners.gekken.gevangenen van Colonia Juliano Moreira krijgen en het was de enige draad die ik had voordat de dame mijn ordening van de wereld 'kunst' begon te noemen, waarna mensen me begonnen op te zoeken en schroot en andere nuttige voorwerpen meenamen. Soms borduurde ik zo veel, kwamen de ideeen zo snel, dat ik nog maar een hemdsmouw overhield. Die droeg ik binnenstebuiten, om dan rond te dwalen met de andere naakte patienten, die hun kleren van zich af rukten omdat ze die aanzagen voor dwangbuizen.hommels.vuur. Het duurde uren voordat het personeel me ontdekte, het duurde jaren voordat ze beseften dat ik alleen naakt rondliep omdat dit nodig was voor mijn werk, dat als ik genoeg fatsoenlijk materiaal had, ik met liefde mijn beddengoed heel hield. Dat waren de heerlijkste dagen, verscholen achter de armoedige planten in de tuin, op mijn rug met steentjes als een aureool rond mijn hoofd, in de onaangeharkte tuin met de warmte van de Rio-zon op mijn penis en buik.

We Germans have everything to gain in this struggle for existence, for to lose this war would mean our finish. Asiatic barbarism would flood Europe just as it happened at the time of the Huns or the Mongolians. Nobody knows that better than the German soldier and the nations who are fighting by his side and who have had an opportunity to become acquainted with the meaning of Bolshevist liberation of humanity. England however, will win nothing in this war. It will lose and then perhaps it will gradually begin to realize that the fate of nations and peoples must not be entrusted to the care of a cynical drunkard nor of people who are mentally ill. Truth will be the final victor in this fight. Truth, however, is with us. I'm proud of the fact that destiny has chosen me to lead the German nation in such a great period. For always I aim to tie my name and my life to its fate. I have no other favor to ask of the Almighty but to let us be victorious in the future as we were in the past and to let me live only as long as he considers necessary to conclude this fight for existence of the German nation for there is no greater glory than the honor to be the leader of one's people and thereby the bearer of responsibility in times of stress and nothing could make me feel any happier than the thought that that people is my own, my German people. Adolf Hitler – speech to the Reichstag, April 26, 1942

Cousin West,” Kathleen said a month later, fiercely pursuing him down the grand staircase, “stop running away. I want a word with you.” West didn’t slow his pace. “Not while you’re chasing me like Attila the Hun.” “Tell me why you did it.” She reached the bottom step at the same time he did and swung around to block his escape. “Kindly explain what deranged mode of thinking caused you to bring a pig into the house!” Cornered, he resorted to honesty. “I wasn’t thinking. I was at John Potter’s farm, and he was about to cull the piglet because it was undersized.” “A common practice, as I understand it,” she said curtly. “The creature looked at me,” West protested. “It seemed to be smiling.” “All pigs seem to be smiling. Their mouths are curved upwards.” “I couldn’t help it; I had to bring him home.” Kathleen shook her head disapprovingly as she looked at him. The twins had already bottle-fed the creature with a formula of cow’s milk whisked with raw egg, while Helen had lined a basket with soft cloth for it to sleep in. Now there was no getting rid of it. “What do you intend for us to do with the pig once it’s full-grown?” she demanded. West considered that. “Eat it?” She let out an exasperated huff. “The girls have already named it Hamlet. Would you have us eat a family pet, Mr. Ravenel?” “I would if it turned into bacon.” West smiled at her expression. “I’ll return the pig to the farmer when it’s weaned,” he offered.

De Britse premier David Cameron, die ondertussen al ontslag heeft genomen, gaat straks de geschiedenis in als de kinkel die pokerde en verloor. De voorstanders van een brexit met een aantal racisten als voortrekkers (stijl Nigel Farage en Boris oh nson) hebben hun slag thuisgehaad waardoor het Verenigd Koninkrijk nooit nog kan terugkeren in de EU. De leuze "Storm is raging over het Channel, the continent is isoltated" heeft het gehaald. Het fiere Albion is teruggekeerd. Dat de Briiten Europa de rug toekeerden is al bij al verstaanbaar. De EU is een grijs en onaantrekkelijk Europa gedomineerd door bureaucraten en gekenmerkt door een groot democratisch deficit. Maar win werkelijkheid stemden de Britten over een heel ander pijnpunt, over de vreemdelingenkwestie. Misleid door alle leugens die de leavers schaamteloos voor waarheid verzwendelden. Het grootste nadeel van de exit is dat Europa nu niet langer nog kan dromen van een sterk Europees leger dan zich bewapent met Europese tuigen i.p.v. Amerikaanse, en dat het nu nog meer vastzit aan de Verenigde Staten voor zijn veiligheid. En als daar Donald Trump de presidentsverkiezingen wint dan wordt de wereld waarin wij leven op slag een flink stuk gevaarlijker dan die nu, met de islamfundamentalisten, al is. Ondertussen staan in het grijze Europa al andere racisten klaar - bijvoorbeeld Geert Wilders - om een exit uit Europa te eisen. De beurzen kleuren ondertussen bloedrood. Het Britse pond verloor 16 procent van zijn waarde. Wie à la baisse speculeerde op het pond heeft zijn inleg forst zien stijgen. Een oud klant van mij belde me zopas nog op dat hij 2,5 miljoen euro play money geriskeerd heeft en dat dit er nu 20,4 miljoen zijn geworden.

Wanneer ik probeer na te gaan wat ik aan de kant van Méséglise te danken heb - de bescheiden ontdekkingen die daar hun toevallige decor of onmisbare inspiratiebron hadden - herinner ik me dat het op een van die wandeltochten was, dat najaar, bij de dichtbegroeide helling die Montjouvain beschut, dat ik voor het eerst werd getroffen door die onevenredigheid tussen onze indrukken en de gebruikelijke uitdrukkingswijze daarvan. Toen ik, na een uur monter tegen regen en wind te hebben opgetornd, aankwam bij de plas van Montjouvain, bij een met dakpannen afgedekt hutje waar de tuinman van M. Vinteuil zijn gereedschap opborg, was de zon weer doorgebroken, en zijn in de stortbui schoongespoelde verguldsel glansde als nieuw in de lucht, op de bomen, op de muur van de hut, op het nog natte pannendak, waar boven aan de nok een kip rondstapte. De blazende wind rukte horizontaal aan de grassen die in het muurbeschot groeiden en aan de donzen veren van de kip, die, het ene zowel als het andere, gerekt tot in hun volle lengte, meegaven op het waaien met de overgave van inerte, lichte dingen. Het pannendak bracht in de plas, die de zon opnieuw liet spiegelen, een roze marmering teweeg waar ik nooit eerder acht op had geslagen. En toen ik op het water en op het muurvlak een bleke glimlach de glimlach van de hemel zag beantwoorden, riep ik in mijn enthousiasme, zwiepend met mijn weer dichtgevouwen paraplu: 'Allemachtig, allemachtig.' Maar tegelijkertijd besefte ik dat het mijn plicht zou zijn geweest het niet bij die ondoorzichtige woorden te laten, maar te proberen iets van mijn verrukking te begrijpen. En het was ook die dag - dankzij een voorbijkomende boer die er al uitzag of hij vrij slechtgehumeurd was, wat erger werd toen hij bijna mijn paraplu in zijn gezicht kreeg, en die mijn 'mooi weer hè, goed om te lopen' stug beantwoordde - dat ik te weten kwam dat dezelfde emoties zich niet tezelfdertijd, volgens een al van tevoren vaststaand patroon, bij alle mensen voordoen. Altijd als ik, later, door het wat langdurige lezen in een spraakzame stemming was gebracht, had de schoolvriend met wie ik maar al te graag een gesprek wilde beginnen er juist plezierig op los gepraat en wenste nu ongestoord te kunnen lezen. Als ik net vol genegenheid aan mijn ouders had gedacht en bezield was van de beste voornemens, die hun het meest plezier zouden doen, hadden zij dezelfde tijd gebruikt om achter een - door mij vergeten - pekelzonde te komen waar ze mij streng om berispten terwijl ik naar hen toe rende om hun een zoen te geven.

„Zie zoo, nu zie ik ze niet meer. Jij weet niet wat handel is, Koekebakker, anders zou je der niet om lachen. Om te beginnen ga je tot je achtiende jaar op school. Heb jij ooit geweten hoeveel schapen er in Australië zijn en hoe diep ’t Suezkanaal is? Nou juist, daar heb je het. Ik heb dat geweten. Weet jij wat polarisatie is? Ik ook niet, maar ik heb ’t geweten. De raarste dingen heb ik moeten leeren. Vertaal in ’t Fransch: [80]„onder benefice van inventaris.” Ga der maar tegen aan staan. Je hebt er geen begrip van, Koekebakker. Dat duurt zoo jaren. Dan doet je ouwe heer je op een kantoor. Dan merk je, dat je al die dingen geleerd hebt om met een kwast papier nat te maken. Overigens is ’t ’t ouwe gedonderjaag, ’s morgens om negen uur present en urenlang stil zitten. Ik vond dat ik op die manier niet opschoot. Ik kwam altijd te laat, ik probeerde wel op tijd te komen, maar ’t wou niet meer, ik had ’t zooveel jaren gedaan. En taai. Ze zeiden dat ik alles verkeerd deed, daar zullen ze wel gelijk aan gehad hebben. Ik wilde wel, maar ik kon niet, ik ben geen kerel om te werken. Ze zeiden, dat ik de anderen van hun werk hield. Ook daarin zullen ze wel gelijk gehad hebben. Als ik klaagde, dat ik ’t niks lollig vond en vroeg of ik daarvoor nu op school al die wonderlijke dingen had geleerd, dan zei de oue boekhouder: „Ja jongetje, het leven is geen roman.” Bakken vertellen, dat kon ik en dat vonden ze leuk ook, maar ze waren er niet tevreden mee. De ouwe boekhouder wist al heel gauw niet wat hij met me doen moest. Als de baas er niet was maakte ik dierengeluiden, zong komieke liedjes, die ze nog nooit hadden gehoord. De zoon van den baas was een ingebeelde kwajongen; af en toe kwam i op kantoor om centen te halen. Hij sprak vreeselijk gemaakt en keek met een allerellendigst, door niets gemotiveerd vertoon van superioriteit naar de bedienden van zijn pa. De lui lachten zich een beroerte als ik dien jongeheer nadeed. Ik heb daar ook nog een schrijfmachine bedorven en een boek weggemaakt. Toen hebben ze me aan een toestel gezet, dat ze de „guillotine” noemden. Daar moest ik monsters mee knippen. Dagen lang heb ik daaraan gestaan: alle monsters werden scheef. De lui hadden ’t wel in de gaten, ze hadden niets [81]anders verwacht. Ze hadden me daar alleen maar aan gezet om erger te voorkomen. Die monsters werden weggegooid; die gingen nooit naar de klanten. Toch had ik in die dagen nog gelegenheid om een brief verkeerd in te sluiten. Natuurlijk was ’t erg; de man die den brief kreeg mocht niet weten, dat de baas zaken deed met den man waaraan i geschreven was. De boekhouder was totaal van streek. Toen begreep ik, dat ik maar liever heen moest gaan. Ik kreeg een poot van den baas. Ik was zelf ook blij dat ik wegging en heb hem hartelijk de hand geschud. Ik heb gezegd, dat ’t me speet, maar dat ik er niets aan doen kon en ik geloof, dat ’k ’t meende. Zie je, Koekebakker, dat is handel. Ik ben daarna nog drie weken volontair geweest op een effectenkantoortje, krantjes nakijken met een boek om te zien of de stukken van de klanten waren uitgeloot. Je ergste vijand zal er voor bewaard blijven. Ze moesten me wegdoen. Ik moest daar ook copieeren. Er was geen denken aan, dat ze uit ’t copieboek konden wijs worden. Ik zag wel in dat ’t zoo niet ging, ik kon er mijn hoofd niet bij houden.

En terwijl de trein me wegbracht, kwam ik terecht op planeten waar het altijd nacht is, op roltrappen waar geen einde aan komt en tussen echtgenotes die hun mannen doodslaan met bevroren lamsbouten. Dat was puur genot.

All i can say to women is to guard your personal space with discrimination, anno every and anybody to get access to your life so they can have a story to tell about you. For what they do inno hun, is tek the likkle weh dem know bout you and spread it like that is you. A few composite of events , experiences and perceptions makes someone create this tabloid about you not knowing anything about you. I don't let people get close to me anymore. Some people who managed to do so, should already know that i will never allow them to get so close to me that they get a platform to fabricate stories about me. What's worse, in this time and age, people are quick to believe the worse of others. I don't make it bother me, am like oil, that shit don't stick it just rolls the fuck off. Not only that, they can't lower me for oil never sinks, don't even try mixing it, it will float right back on top.

Soms vlogen een troep kleine-burgerhuisjes van de een of andere gemeente voorbij, met hun nog schaarse lichtramen. Van welke gemeente kon ik niet zeggen. Ze kwamen me alle bekend voor; ze gelijken immers ook allemaal vreselijk op elkaar of toch in elk geval weer op zoveel andere. Hun namen ken ik ook wel maar ik heb nooit naam en uitzicht vast aan elkaar kunnen verbinden, hoewel ik al sinds mijn kinderjaren door dit landschap trein. Dat moet ook een gevolg van vrij dromerige natuurliefhebberij zijn. Ik geloof niet dat het op onverschilligheid wijst, maar veeleer een vorm van liefde is, die de wijde omarming van het geheel, boven de aanbidding van een bijzonderheid verkiest.

Een kanttekening van het strand. Hallo. Ik ben het strand. Ontstaan door golven en stromingen. Ik ben gemaakt van geërodeerd gesteente. Ik lig vlak aan zee. Ik ben er al miljoenen jaren. Ik was er al toen het leven zelf ontstond. En ik moet je iets vertellen. Je lichaam kan me niets schelen. Ik ben een strand. Het kan me echt geen reet schelen. Je vetpercentage boeit me absoluut niet. Dat je buispieren zichtbaar zijn, maakt geen indruk op me. Het laat me koud. Je bent een van de tweehonderdduizend generaties mensen. Ik heb ze allemaal langs zien komen. De generaties na jou zal ik ook zien. Dat zullen er minder zijn. Sorry. Ik hoor wat de zee me influistert. (De zee haat jullie. De vergiftigers. Zo noemt hij jullie. Ik weet het, een beetje melodramatisch. Maar dat is wat jullie voor de zee zijn. Drama.) En ik moet je nog iets zeggen. Ook de andere mensen op het strand zijn niet geboeid door jouw lijf. Echt niet. Ze kijken naar de zee, of zijn druk bezig met hun eigen uiterlijk. En als ze wel iets van je vinden, wat kan jou dat schelen? Waarom maak je je zorgen over de meningen van een vreemde? Doe wat ik doe. Laat het van je afglijden. Je mag jezelf zijn. Gewoon zijn. Gewoon stranden.

Cousin West,” Kathleen said a month later, fiercely pursuing him down the grand staircase, “stop running away. I want a word with you.” West didn’t slow his pace. “Not while you’re chasing me like Attila the Hun.

One night he left his tent and rambled around aimlessly in the sleeping camp. He wandered to the enclosure where the captives’ tents stood near the banks of the river Rha. The night was cold, silvery with moonlight, and silent; he could hear the river gently lapping against its banks. It was a sweet, soothing sound like the lullaby his mother used to sing. As he listened a change came into the rhythm of the river’s song—now it was sad, yearning . . . and he could hear words. Someone was singing near by. The melody coiled around his heart and drew him, down the grassy slope, down to the river’s edge he went. The soft grass deadened his footsteps and he saw the singer before she heard him. Leaning against a tree so close to the river that her moonlit figure was reflected in the water, stood one of the captive girls. Bendeguz stood motionless, watching and listening. Her deep sad voice seemed to melt the fierceness around his heart, the restlessness left him, he was at peace. The song came to an end. The girl turned away from the river with a sigh . . . she saw Bendeguz. She made a move as if to run away, then shrank against the tree and faced him defiantly. There was contempt in her eyes and pride in the lift of her head. Bendeguz wanted to say: “Do not be afraid,” but now he could not, for there was no fear in her eyes—just cold, proud contempt. He walked closer, he could have touched her, and still she faced him defiantly. “What is your name?” he asked and his voice was gentle. “Alleeta.” “Alleeta . . .” he repeated slowly. “Alleeta, your eyes are as cold as ice. Do you hate me?” She looked at him for a long time then she turned her head away. “No, not now,” she whispered. “Always I have before, but not now.” She was speaking the language of the Huns, yet it wasn’t the same. To Bendeguz the words she spoke were like her elusive reflection in the water, the same words he knew but subtly different. And suddenly the words of her song rang again in his ears: Lead me westward, White Eagle of the Moon, oh, lead me On silvery rays of the Moon— Westward I long to fly . . . . “Alleeta, where did you learn that song—where did you learn the language of my people?” he asked. She looked at him, surprised. “It is the language of my people and it is a song we all know, the Song of the White Eagle.” “The White Eagle!” exclaimed Bendeguz.

Vroeger keek ik bewonderend naar volwassenen, die precies leken te weten hoe ze hun leven moesten leiden en wat er onder welke omstandigheden van hen werd gevraagd. Ik dacht: ik moet geduld hebben, mijn jeugdjaren zijn alleen een warming-up, op een dag zal ik bij die volwassenen horen en weet ik ook wat ik moet doen. Inmiddels begrijp ik dat de warming-up niet wezenlijk verschilt van de echte wedstrijd. Ik merk geen moment dat ik ouder word, om me heen zijn er alleen steeds meer jongeren. Ik zie mijn leeftijdgenoten niet langzaam toewerken naar een perfecte baan of een zorgeloos huwelijk. Ze belanden per toeval bij een kantoor of bedrijf, waar ze zonder nadenken hun meest vitale uren verkopen voor een gemiddeld tarief; ze gaan naar bed met vreemdelingen die een biertje voor hen halen bij een huisfeest, ze krijgen relaties met mensen die het geduldigst naar hun verhalen luisteren, en degene uit hun vriendenkring die rond zijn of haar dertigste nog beschikbaar is, heeft de grootste kans de ouder van hun kind te worden. (Uit: De derde persoon, p. 17)

friendly.” I sat back down on the couch, tucking my legs underneath me. “Just talk to him, hun. I don’t know Troy as well as I should, but he seems like a good man. Straight to the point, no nonsense.” “Yup, that is definitely the vibe I got off of him also. Plus he told me he’s not into playing games.” Gravel stomped back in the room and tossed his phone onto the coffee table. “Pack your shit, you need to stay at the clubhouse until we clear up the shit storm that followed you. Things are not looking good right now.” Gravel barked. “Wait, what are you talking about?” What the hell had changed from the time Gravel’s phone rang to now? “Mark’s

Voorzover ik me herinner duurde het geruime tijd voordat ik van mijn verbazing over de onverhoopte terugkeer van Austerlitz was bekomen; in elk geval staat me nog bij dat ik, voordat ik naar hem toe ging, een tijdlang nadacht over zijn gelijkenis met Ludwig Wittgenstein die mij nu voor het eerst opviel, over de verbijsterde uitdrukking die ze beiden op hun gezicht droegen. Ik geloof dat het vooral de rugzak was, waarvan Austerlitz mij later vertelde dat hij hem vlak voordat hij was gaan studeren voor tien shilling had gekocht uit voormalige Zweedse legervoorraden in een surplus-store aan Charing Cross Road, en dat het het enige waarachtig betrouwbare in zijn leven was geweest, het was geloof ik deze rugzak die mij op het eigenlijk nogal bizarre idee bracht van een zekere lichamelijke verwantschap tussen hem, Austerlitz, en de in 1951 in Cambridge aan kanker gestorven filosoof. Ook Wittgenstein had voortdurend zijn rugzak bij zich gehad, in Puchberg en Otterthal evenzeer als wanneer hij naar Noorwegen ging of naar Kazachstan of naar zijn zusters thuis om het kerstfeest te vieren in de Alleegasse. Die rugzak, waarvan Margarete haar broer op een keer schrijft dat hij haar bijna net zo lief is als hijzelf, reisde altijd en overal met hem mee, ik geloof zelfs over de Atlantische Oceaan, op de lijnboot Queen Mary, en vervolgens van New York tot Ithaka. Als ik nu dus ergens op een foto van Wittgenstein stuit, heb ik steeds meer het gvoel dat Austerlitz mij daarop aanstaart, en als ik naar Austerlitz kijk is het alsof ik in hem de ongelukkige denker zie, die zowel in de helderheid van zijn logische gedachtengangen als in de verwarring van zijn gevoelens zat opgesloten, zo opvallend is de gelijkenis tussen die twee, in hun gestalte, in de manier waarop ze je als van achter een onzichtbare grens bestuderen, in hun slechts provisorisch ingerichte leven, in het verlangen met zo weinig mogelijk toe te kunnen, en in het onvermogen zich bezig te houden met preliminairen, dat karakteristiek was zowel voor Austerlitz als voor Wittgenstein.

Wat me het meest aan bestsellers stoorde, was hun eindeloosheid. Hoe konden deze spannende boeken spannend worden genoemd? Honderden pagina’s aan het lijntje worden gehouden over wie het gedaan had, af en toe maar een hapje worden gevoerd op het eind van een hoofdstuk, als was je een hond op training. Ik vond het denigrerend. Zou een boek waarin je niet de dader maar de misdaad moest voorspellen niet veel interessanter zijn?

Al had ik er niets aan gedaan, ik voelde me onlosmakelijk deel van het wonder van dit perfecte wezentje - dit wezentje dat linea recta een plekje in mijn hart opende waarvan ik niet wist dat ik het had, en dat ik zomaar mocht vasthouden en zoenen in de wetenschap dat ik haar haar leven lang zou kennen tot het mijne voorbij was.

Mocht er vandaag een wereldkampioenschap ter plaatse trappelen georganiseerd worden, dan worden Pascal Smet en zijn team met een straat voorsprong wereldkampioen. Hij beweert dat er geen tijd is om alles in een decreet te gieten de komende twee jaar. Geen tijd? Zet tien onderwijsspecialisten (bij voorkeur geen socialisten) TWEE WEKEN lang bij elkaar en je hebt een gedetailleerd en waardevol voorstel. Het enige wat ik de voorbije 10-15 jaar zien veranderen heb in het onderwijs is de voorzichtige introductie van nieuwe technologie en hier en daar wat kleine veranderingen in het lessenpakket. Digitalisering is omnipresent geworden in ons leven maar nog steeds zie ik elke dag kinderen sleuren met rugzakken vol papier. De jeugd maakt massaal gebruik van smartphones en tablets maar ik vraag me af hoeveel van die jongeren weten hoe de soft- en hardware in elkaar zitten. Het zijn nochtans deze zaken die hun verdere leven zullen sturen en zelfs domineren. Kennis die leerlingen moeten verwerven via huiswerktaken wordt blindelings overgenomen van Wikipedia, zonder enige kritische benadering of eigen inbreng. Ook in het hoger onderwijs zie je dit meer en meer. De kloof tussen afgestudeerden en de arbeidsmarkt was nooit groter dan vandaag en dan komt zo'n Pascal Smet vertellen dat er geen tijd is om te hervormen.

De doffe elende van iedere nieuwe of vernieuwde politieke partij is dat ze wordt geïnfiltreerd door opportunisten die, van zodra ze een functie binnen de partij krijgen, ze naast hun schoenen gaan lopen. In 1991 was dit het geval met ene Louis Standaert die amper 72 stemmen verzamelde maar dankzij mijn groot overschot aan stemmen toch verkozen werd als volksvertegenwoordiger. Omdat kort voor de verkiezingen alle opiniepeilingen uitwezen dat we meer dan 5 % van de stemmen zouden halen werd ik vier dagen voor de verkiezingen, na volkomen gefantaseerde klacht van een infiltrante (Ann Holvoet), meteen in de gevangenis opgesloten (de democratie, nietwaar). Daar liet men mij 40 dagen zitten, tot na Kerstmis. In die tussentijd belegde de vers verkozen Louis Standaert een partijvergadering waarop hij eiste dat ... Van Rossem uit de partij moest worden gezet. Later, tijdens dezelfde legislatuur ging hij onder de naam "Banaan" scheep met Roland Duchâtelet om minder dan 2 % van de stemmen binnen te halen. En ook nu is het niet anders. Een aantal volksjongens binnen het nieuwe R.O.S.S.E.M. kreeg het aan de stok met de intellectuelen van de R.O.S.S.E.M., wilde die afschaffen, en mezelf uit de partij laten zetten. Dit trieste maneuver lekte uiteraard uit zodat op grond van art. 2.3 van de statuten de drie oproerkraaiers prompt uit het partijbestuur en de partij werden gezet. Liever er nu korte metten mee gemaakt dan ze straks aan een zitje in het Parlement te helpen om me een dolk in de rug te laten steken à la Louis Standaert. En al ben ik voor mijn politieke tegenstanders een steenezel, dan zal ik mij toch niet een tweede keer aan dezelfde steen stoten.

Over 'Im Westen nichts Neues' van Remarque: 'Wat me het diepst heeft getroffen is het afschuwelijke spleen waardoor de jongeren van toen bevangen en overweldigd werden - de totale en meedogenloze verwoesting van hun jeugd en de verwachting die ze van het leven koesterden. De uitbeelding van die toestand beklemt me des te meer omdat ik dat gevoel in het laatste jaar zelf heb leren kennen - dat gevoel dat er iets verknoeid is, dat ik nooit de weg zal gaan die ik me heb voorgesteld te zullen gaan. Tegelijk met de zekerheid dat het verleden dood is draag ik de twijfel aan de toekomst in me mee. Soms voel ik me oud - en ik ben pas 20 jaar.

Ik realiseerde me dat er in het land waar ik was geboren en waarvan ik me had afgewend op een manier die met de dag onomkeerbaarder was, veel mannen en vrouwen waren zoals hij, in wezen fatsoenlijke mensen die hun leven lang hadden gedroomd van een economische, sociale, culturele en politieke vooruitgang die de Peruaanse samenleving modern, welvarend en democratisch zou maken, met mogelijkheden voor iedereen, alleen om steeds weer te worden ontgoocheld en zich, net als oom Ataúlfo, op hun oude dag - al met één voet in het graf - verward af te vragen waarom we in plaats van vooruit te gaan achteruitgingen en er nu erger aan toe waren - met meer tegenstellingen, ongelijkheden, geweld en onveiligheid - dan toen hun leven begon.

Zo breek je verzet, kreeg ik te horen, door het mooiste wat mensen bindt te gijzelen, hun liefde en toewijding, zorg en trouw te vermorzelen alsof het iets verderfelijks was. Door familiebanden en vriendschappen te laten veranderen in mijnenvelden. Dit alles opdat iedereen die naar vrijheid verlangt en daar iets me wil zichzelf niet anders kan zien dan een tikkende tijdbom, een permanente dreiging voor zijn naasten. Hoe menselijker je was, hoe dichter je bij schoonheid, waarheid en al hun nuances wilde komen, bij rechtvaardigheid en menselijke waardigheid, hoe groter het ontploffingsgevaar. Als je weet dat je met één woord het leven van je kind kunt ruïneren, bedenk je je wel honderd keer voordat je in een koppige verzetsbui iets zegt. Dan houdt je je mond.

In die maanden vroegen mijn dochters me vaak om uit te leggen waarom er miskramen zijn, en ik vertelde hun dan wat mijn favoriete dokter zei: 'Er moeten tienduizend dingen goed gaan, wil een kindje geboren worden.' 'Maar dat betekent ook,' zo voegde ik eraan toe, 'dat tienduizend dingen -en nog veel meer- net goed zijn gegaan, zodat jullie vandaag leven.' Dit was een wonder dat tot mijn verbeelding sprak. Als ik in een menigte op straat of in de kerk op zondag keek naar ieder gezicht, dacht ik aan de duizenden dingen die net goed waren gegaan, zodat wij leven in de wereld, samen op een gewone dag. De alledaagse glorie van heel ons leven is een geschenk. Ik dronk het wonder in, gespitst op ieder teken van leven, ieder vleugje troost. Dit wonder verzachtte de pijn op geen enkele manier. Maar het bracht dankbaarheid voort, die net zo echt is als verdriet.

Kunt u me niet een onderwerp voor mijn doctoraalscriptie opgeven, professor? Nee, meneer, mevrouw, als het vak u niet voldoende boeit dat u zelf een onderwerp kunt bedenken, waarom moet ik dat dan voor u doen? Ja maar professor, andere professoren… Ik weet precies wat u bedoelt, meneer, mevrouw, andere professoren geven hun studenten probleempjes op, welzeker, onbelangrijke probleempjes die ze zelf niet de moeite waard vinden, maar als die dan zijn opgelost, zijn ze niet te beroerd er zelf een artikel over te schrijven. De student die het vuile werk gedaan heeft, mag blij wezen als hij als co-auteur wordt vermeld. Maar zo ben ik niet, begrijpt u?

Dus - besloot ik - hadden de mensen wel gelijk mij te minachten en te schuwen. Al begrepen zij me niet door een beredeneerde ontleding, instinctief beseften zij toch de kille holheid van mijn ziel. Zelfs over hen, die wij maar van aanzien kennen, matigen wij ons een oordeel aan en dikwijls is dit oordeel veel juister dan zijn oorsprong zou doen vermoeden. Uit een trilling om mijn mond, een opslag van mijn ogen, de klank van mijn stem trok de kameraad die mij vermeed, de leraar, die mij wantrouwde, de voorbijganger, die een ander om inlichting aansprak, onbewust een nadelig besluit voor mijn vriendelijkheid, mijn oprechtheid, mijn hulpvaardigheid en al leidden zij daaruit een volmaakt onjuiste karakteristiek van mijn persoon af, hun antipathie was toch gegrond.

How?” He began to list off what they had to work with. “A mortal; useless trash; someone sedated to the gills; and me, a mascot. Even if the four of us offered ourselves up in a steamer basket, do you think we’d be more than an appetizer for the Hunger Ghost?

Malom nh simt kon hun kia hun na apno me apni na begano me begani,simt is diyar me kitni ajnabi h to

A white person can date a Black person and still be racist. Because there’s levels to that sh*t. Like a lasagna.” I frown but Shu says, “Stay with me. So, on the top, that cheesy layer, that’s what you can see clearly. Hate speech, mad looks, and violence. Obvious stuff you can’t ignore. But all them layers underneath, the ones that are harder to see, microaggression and unconscious bias? Giving your white “girlfriend jewelry, boat rides, and meet-and-greets with the family, but your Black girlfriend pasta in your house? Racism, hun.

Ik wil niet in een wereld zonder kathedralen leven. Ik heb hun schoonheid en verhevenheid nodig. Ik heb ze nodig als verzet tegen de platvloersheid van de wereld. Ik wil opkijken naar hun stralende kerkramen en me laten verblinden door hun betoverende kleuren. Ik heb hun glans nodig, hun gebiedend zwijgen. Die heb ik nodig als verzet tegen de smerige eenheidskleur van uniformen. Ik wil mijzelf hullen in de bittere kou die in de kerken hangt. (...) Een wereld zonder die dingen zou een wereld zijn waarin ik niet meer wil leven.

Zodra ze hun klauwen in u hebben geslagen is uw lijf het hunne. Ze stellen uw dood uit zonder u hierin te erkennen. Voor ge het beseft druppelen er maanden vagevuur via een infuus bij u binnen. Voor ge het weet wordt ge, zelf op de rand van de dood zijnde en daarnaar verlangende, een soort van chemisch vat in dit ondermaanse. En dat is wat me zo woest kan maken, dat ge uzelf de illusie van vrijheid hebt opgelepeld om dan, helemaal op het einde, alsnog uw lijf en leden aan de onvrijheid over te leveren.

De ouderdom is een schande,’ vervolgde hij. ‘We hoeven er niet omheen te draaien, het is een schande om een uitgedroogde zak met botten te zijn. Gaandeweg verdwijnen zelfs je meest dierbare gevoelens, als namen die je vergeet. Er gaan dagen voorbij zonder een noemenswaardig gevoel. Het overkomt me geregeld dat ik me bij bepaalde gelegenheden de bijpassende of bijbehorende gevoelens alleen nog maar herinner. De gevoelens die de avondrust vroeger bij me placht op te roepen kan ik me nog herinneren, ja, maar ik héb ze niet meer. Ik héb ze niet meer.’ Simonetti gluurde naar zijn rechterhand, die nog steeds op de hand van Zuccarelli rustte, en hij was vastbesloten hem daar te laten liggen. Klaag maar, zeur maar, raas maar, oude man. Hij dacht aan een Romeins restaurant waar voor een raam onder de menulijsten een aquarium was opgesteld. Soms lagen in dat aquarium vijf, zes kreeften boven op elkaar, traag bewogen hun scharen, en ze leken zich niet bewust te zijn van elkaar. ‘Maar het heeft ook zijn voordelen,’ hoorde hij Zuccarelli zeggen, ‘die verdwijning van gevoelens, zoals het zijn voordelen heeft om verlost te zijn van die dolle dictator tussen je benen. Laatst bedacht

De doden zijn dood en het maakt niet uit of hun een eer wordt bewezen. Het is voor ons, de levenden, dat het iets betekent. De herinnering heeft geen enkel nut voor hen die ze eert, maar ze dient degenen die zich ervan bedienen. Met mijn herinnering bouw ik mijn identiteit op, met haar troost ik me.

But you aren't asking me to climb a tree now, are you?" No hun, I'm asking you to fly.

Gabby, what’s wrong?” “Clay is here.  In fur,” I said as quietly as possible. After a brief pause, Sam chuckled.  “What did you expect, Hun?  He scented you as his Mate.  He’s probably been following you since.  Only, when you were with me, he trusted me to protect you and kept his distance.  Moving away...well, you might have forced his hand a bit.  Then again, I think he had planned on joining you from the start.” “Right...”  I heard a creak of leather and knew Sam had sat in his office chair to get comfortable for a long conversation. “Listen, this isn’t so bad.  With him there, you won’t need to worry as much about other men, right?” “Yeah, but what about him?”  I went to my dresser to look for clothes. “I told you...he has control.  You won’t have to worry about him becoming aggressive with you.” Before I could say anything, Rachel’s muted voice called from the kitchen. “Hey, Gabby?” “I gotta go.  Just wanted to tell you he was here.  I’ll call if anything stranger pops up.

I think it’s vital. It’s odd to me because many people say we live in these awful times and we need culture and art especially in times like these, in these dire times. Well, first of all, I don’t think these times are more dire than other times. People who say that just need to go back and read Herodotus, read any book of history, read a biography of Attila the Hun. If people are going to wring their hands over these troubled times, I would think that humor should be indispensable. I find it strange that –at least in my take on it—the people who are the most alarmed about the dire times we live in are the ones who seem to be humorless, in their taste for poetry anyway. Humor is just an ingredient.

Zelf heb ik Frisch één keer ontmoet, in Edinburgh. Wat weet ik daar nog van? Niet veel. Met Mulisch en Reve was ik de Nederlandse delegatie bij een groot schrijverscongres. 1962. Vier jaar voor hij aan dat dagboek zou beginnen. Hij was niet groot, en had een bril met een zwaar montuur en zoiets als dubbele glazen, waardoor het leek of de ogen vergroot werden. Ik was negenentwintig, en het enige dat er van mij vertaald was kon hij niet gelezen hebben. Maar je bent aanwezig, dus misschien ben je wel wat. Van Harry was toen ook nog niet veel vertaald, maar hij had zijn allure mee, en straalde een onmetelijke zekerheid uit. We stonden met Frisch aan de bar, wat we besproken hebben is vervlogen. Frisch had een behoorlijke slok op, amuseerde zich, en liet ons praten. Harry sneed door een menigte met die neus als een schegbeeld, misschien heeft Frisch dat wel opgeschreven. Ontmoetingen met schrijvers die je niet kunt lezen hebben altijd iets spannends, omdat er niets te bewijzen valt. Henry Miller liep er rond, Angus Wilson, Stephen Spender, Normal Mailer, beroemde Schotten waar wij nog nooit van gehoord hadden, je hoort erbij maar je bent niemand en god weet wat je geschreven hebt in die rare taal van je, en iedereen is vriendelijk. Ik voelde me zoals een van de onnozele kinderen in het voorgeborchte, nog niet gezondigd, wachtend op de hemel die misschien wel een hel is. Eén beeld is me altijd bijgebleven. In een zaal waar al die beroemdheden rondliepen zat een adellijke Schotse familie in kilts met de kleuren en ruiten van hun clan. Ze hadden schoenen met zilveren gespen, en een dolk met een zilveren gevest in een wollen kniekous gestoken. Smokingjasjes op die rokken, een zwartglanzende vlinderdas, ridderordes. Geen ogenblik keken ze op naar de eventuele beroemdheden, al ze die al kenden. Ze zaten daar als atavistische beelden in een feodale oase, werden van achteren bediend door mensen die ze niet aankeken, en waren zichzelf volstrekt genoeg. Het is een halve eeuw geleden en ik weet het nog.

I might never be really free of him, and I brought this into your life. Insanity and trouble. Maybe even danger. Oh, John... What a bad deal you got with me.” He smiled at her, touched her lips with his. “You can’t believe for one second that’s how I feel. Paige, I don’t care if you have an army of loaded Huns on your tail. The day you and Chris came into my life, that was the biggest miracle of my life. I wouldn’t trade you for anything.” She tightened her arms around him. “Do you know you’re the sweetest man who ever lived?” He laughed at her. “See, that’s the thing. Until you, I was just a fisherman and cook. Look at me now.” He grinned at her. “Now I’m not only the sweetest man alive, I’m like the world’s greatest lover.” That

Ze weten het. Die daemondingen. Ze weten hoe ik dieren haat... Dat luipaard. Ik heb er jaren nachtmerries van gehad. Vroeger hield ik van dieren. Zij hielden ervan... pap en mam. Ze wijdden hun leven aan de bescherming van dieren tegen stropers. Na hun dood deed elk dier me aan hen denken.' - Nick 'Ik denk dat ik dat net zo voel. Maar je weet dat het niet de schuld was van dat luipaard.' - Claire

De rust waarvan ik in een bibliotheek zo geniet bestaat niet alleen uit stilte. Al dat papier dempt ieder geluid, maar ook het ruisen van mijn gedachten. Hun ongedurigheid vindt troost in de overmacht aan kennis langs de wanden. Die is zoveel groter dan ooit in mijn hoofd zal passen. Dat kalmeert me en herinnert mij eraan dat ik niet per se alles hoef te weten en begrijpen. Zoveel is al opgeschreven en ik heb het allemaal binnen handbereik. Daar hoef ik mij dus niet meer mee bezig te houden.

Ik probeerde een uiltje te knappen, maar nu was mijn hoofd tot leven gekomen. Het was een peuter in een kamer vol nieuwe gasten. Het sprong en krijste en gooide de boeken van de planken. Ik ben een van de langzaamste praters die je ooit zult ontmoeten, dat klopt, maar mijn hoofd is, als ik het tot mijn beschikking heb en het niet slaapt of geleend wordt, niet langzaam. Mijn brein, dat weet ik zeker, ik kan het bewijzen, zweeft op de vleugels van een kolibrie. Hij zweeft en gaat op en neer. En hoewel ik alles van enig belang kan vergeten - dat is waarom mensen me hun geheimen vertellen - heeft mijn geest een onvoorstelbaar talent voor orde als het om pijn gaat.

Gabriel wilde een lange tijd helemaal niets. 'Je hoeft in het leven geen ambitie te hebben. Je moet juist proberen om zo weinig mogelijk uit te voeren. Het leven dringt zich elke dag aan je op, en daar moet je mee zien om te gaan. Dat alleen is al werk genoeg.' Nu zat hij alweer tien jaar op de taxi. 'Letterlijk op straat beland,' zei hij. Zijn gouden hoektand viel me ineens op. Het was de eerste keer sinds ik in de taxi zat dat hij lachte. 'Ik heb veel van die zogenaamd succesvolle mensen in mijn taxi gehad. Ze zijn allemaal angstig en onzeker. Ze grijpen alles vast en zijn bang iets te verliezen. Ze blijven maar zeggen dat ze gelukkig zijn. "Goed zo, meneer," zeg ik. "Goed voor u." Ik kan me de hel niet voorstellen waarin ze leven. De taxi is mijn venster. Ik zie het leven van gelukkige mensen en ik rij er in hoge snelheid aan voorbij. En als ik ze oppik en ze doen hun verhaal, dan weet ik weer waarom ik blij ben als ze uitstappen.

Rose stares at the ceiling like oh my God. “You want to know how many times a day I question why I’m with you?” “Five times.” “A hundred.” “If you told me you were going to exaggerate, I would have picked that, but I thought we were being realistic here, hun.

He’s mine. If the two of us have a problem, it’s between us, no matter who’s in the wrong. An outsider criticizing him in front of me is no different from slapping me in the face.

Look, I’m a chain-smoking drunk. I’m annoying. I talk too much. I have a shitty temper. At best, I can pretend to be tender and considerate for about three days before I blow my cover. I’m great at wasting money, and I’m no help at all on the everyday-life front, but I’m great at causing trouble. My own mother stopped being able to cope with me and kicked me out ages ago.

You’ve never asked me for anything; I don’t even know how to suck up to you. But the truth is, if there’s anything you really want, you could just tell me, and as long as I have it… So why lie to me?

I originally wanted to come and go quietly, but because of a simple coincidence—because of you—it was all for naught. From that night when you truly belonged to me… No, from that day when you told me, for the second time, that you wanted to give your heart to me, I… I could never let you go again.

Daqing screamed into his ear. “I’ve been looking for you all over the world! You heartless dick! I almost turned the entire Netherworld upside down trying to find you! What just happened? Was there a gas explosion at the Yanluo Courts?! Me-fucking-ow, I was scared to death!

If I’m curious about the Hephthalite Huns1 or the rocket equation2 or how much money Joe Biden3 has gotten from the entertainment industry, I can have it in less time than it takes the barmaid to draw me a beer.4

December 24, 2002 come home form work and I felled very sick. I felt a very sick a sharped pain on my bones, very high fever, and sweating, I could not stayed on my own feet. I changed and went to bed. My husband said "Honey pleas stay in Livingroom with me and the children because its Christmas eve" I told him I am in pain and cant stay i need to go to bed and fail to sleep. I see Jesus on my dream. He was standing at the end of my bed and telling me "What you doing on the bed while every one is preparing to celebrate my birthday?" I said "I'm not feeling good were I was very sick" He asked me "Where it hurts" I respond my joined to my feet, He reached down and touched my both feet, and I can feel the pain leaving, He walk on the side of the bed and asked again me "Are you hurting anywhere else" I said yes the joined of me knee" and I can see him reached down and touching both my knees" he asked me again where you hurting I told him "My elbows joined" and He reached again and I can feel the pain leaving. He "asked again are you hurting anywhere else?" I said " Yes my head is killing me" I see Him reaching out to touch my forehead. My husband come to the room, and touch my head and wake me up and asked me "How are you doing hun?" I open my eyes, and rook around the room, and told my husband "Where is He?" He said "I heard you talking to some one, who were you talking to? that's why I come to check on you" My husband asked me "How are you feeling now?" I realized I was not in pain anymore but my head still hurting, I got up took Advil, and started prepared for the Christmas eve party! This is my 2nd time seeing Jesus in my dream!

I said to Hun Sen, “Thank you, Hun! You have also told me that there was a kidnapping incident which almost bankrupted your family! Can you please elaborate upon that?

...så tænker jeg i stedet på Lydia, pigen, og hvordan det ville have været, hvis hun ikke var blevet overfaldet og dræbt. Ville hun have siddet i sin lejlighed og tænke skødesløst over formålet med sit liv, indtil hun mødte nogen og fik et barn, som med tiden ville sidde alene sin lejlighed og tænke skødesløst over formålet med sit liv?

In my life I've done more suffering than thinking— though I believe one understands better that way. You see, dogs aren't enough any more. People feel so damned lonely, they need company, they need something bigger, stronger, to lean on, something that can really stand up to it all. Dogs aren't enough; what we need is elephants. . . It seems that the elephants Morel was trying to save were purely imaginary and symbolic, a parable, as they say, and that the poor bastard was really defending the old human rights, the rights of man, those noble, clumsy, gigantic, anachronistic survivals of another age - another geological epoch. . . you announce this salvation as coming *soon’— though I suppose that in the language of paleontology, which is not exactly that of human suffering, the word soon’ means a few trifling hun- dred thousands of years. Earth was his kingdom, his place, his field— he belonged. . The lorry was literally stuffed with ‘trophies’: tusks, tails, heads, skins— an orgy of butch- ery. De Vries, was certainly not collecting for museums, because most of them had been so riddled with shot as to be unrecognizable and in any case unsuitable for the pleasure of the eye. I suppose there are things that nothing can kill and that remain forever intact. It’s as if nothing could ever j^ppen to human beings. They’re a species over which it’s not easy to triumph. They’ve a way of rising from the ashes, smiling and holding hands. "Well, I finally got an idea. When he fails, do like me: think about free elephant ride through Africa for hundreds and hundreds of wonderful animals that nothing could be built—either a wall or a fence of barbed wire—passing large open spaces and crush everything in its path, and destroying everything—while they live, nothing is able to stop them—what freedom! And even when they are no longer alive, who knows, perhaps continue to race elsewhere still free. So you begin to torment your claustrophobia, barbed wire, reinforced concrete, complete materialism imagine herds of elephants of freedom, follow them with his eyes never left them on their run and will see you soon feel better ... " years of isolation in the depths of the jungle have no power against a tenacious hope, and that a hundred acres of land at the height of the rainy season are easier to clear than are certain little intimate nooks of our soul. she understood perfectly well how unconvincing this sounded, but she couldn’t help it: it was the truth. He felt that, at his age, patience was ceasing to be a virtue and was becoming a luxury he could less and less afford. He strove for one last time to look at the affair with all the detachment and all the serenity suitable to a man of science. the immense sky, filled with absence. with the impassive face of a man who feels perfectly sure of having the last word. Of course to the pure all things are pure.

Het kostte me drie dagen om iedereen te begraven. Drie dagen lang in de modderige aarde met het zweet op mijn lijf en hun bloed aan mijn handen, waarvan ik wenste dat het mijn éígen bloed was. Drie dagen lang moest ik die rottige aaskraaien wegjagen.

And what if she says she's up for it?” Bobby asked. “How do we teach her to be smarter?” “That's a high-class problem, my friend,” Clare announced. “If Attila the Hun walked into this office right now and convinced me that he really wanted to get better dealing with people, I know we could do it. Most training and development comes down to how much a person wants to change.

En hoewel in de tweede fase van de dictatuur, de laatste vier jaar geleid door generaal Francisco Morales Bermúdez, het populisme enigszins werd ingetoomd, bleven de kranten en de radio- en televisiestations in handen van de staat, was politiek bedrijven onmogelijk en gloorde er geen sprankje hoop dat de democratie zou worden hersteld. De verbittering die sprak uit de brieven van oom Ataúlfo deed me pijn, zowel om hem als om de Peruanen van zijn generatie, die op hun oude dag moesten toezien hoe hun droom van een Peru dat vooruitgang boekte geen werkelijkheid werd maar daarentegen steeds verder uit het zicht verdween. De Peruaanse samenleving zonk dieper weg in armoede, onwetendheid en gewelddadigheid.

Iedereen had zijn eigen verhaal, maar het leven ging door, het werd ondanks alles weer zomer en ik keek naar de kinderen die me druk pratend op hun stepjes inhaalden, naar de oude vrouw die haar hond uitliet en naar het spinnenweb bij de bushalte dat zacht in de wind heen en weer bewoog... Ineens vermengden al mijn herinneringen en gedachten zich tot één gevoel: het is oké, tenminste op dit moment.

In die wilde en peilloze nachten van de voorlente, bedekt onder reusachtige, nog rauwe en geurloze hemels, die met hun woeste leegten en weidse luchten naar de sterrendoolhoven leidden - nam vader me mee uit eten in een klein tuinrestaurant dat ingesloten tussen de achtermuren van de laatste kleine huizen van het marktplein lag. In het natte licht van de lantaarns, rinkelend in de zuchten van de wind, staken we het grote gewelfde plein dwars over, eenzaam en terneergedrukt door de enormiteit van de luchtlabyrinten, verloren en gedesoriënteerd in de lege ruimen van de atmosfeer. Vader tilde zijn door flauw schijnsel overgoten gezicht op naar de hemel en keek bitter en bekommerd naar dat sterrenkiezel waarmee de banken tussen de wijd vertakte en uitstromende kolken lagen bezaaid. Hun ontelbare, onregelmatige verdikkingen waren nog niet geordend in constellaties, die oeverloze en dorre uiterwaarden waren nog niet door figuren beteugeld. De triestheid van stellaire leegten drukte op de stad, waar de nacht door licht van lantaarns werd doorweven, die onverschillig hun stralenbundels van knoop tot knoop samenbonden.

What is with the wild height of your ceiling? Halfway to you—shooting star—you give me a notion that different experiences and different avenues cultivates creativity, hun, because, when I look at you, I don’t think. I see a mirror of what I want to become. Last night, you told me to chase a dream I didn’t think could happen. I felt down and felt left outta’ the rat race toward the cheese of life.

Everybody’s want and need is similar. Life isn’t complicated, hun—maybe on Mars, but not on Earth. We all want to be loved and need to love—even those who stab us with a word that catalyzes a bloody wound because—the love you give is greater than the love you take. If life is comparable to foam of a ten-foot wave, you can find me ducking under and giving her a pecker on the cheek.

Death doesn't scare me, but the thought that I will never again look upon flowers disturbs me.

Who were these people who were Nico's friends at that club? It seemed like an Italian-Spanish coffeeshop. I'm not sure, it was quite far from downtown in a pretty hidden location. I don't remember the name of the club or the street, but if I drive from Urgell I can find it. I took a few pictures outside the reception area while we were waiting outside with Adam to be allowed to enter after being registered as club members. They took our entry into the almost empty private club very seriously, unlike my girlfriend selling weed in their dispensary at age 20, when I just gave her a job elsewhere. The pictures I took were of two skateboards hanging on the wall next to each other. They were spray-painted with smiling devilish faces, the comedy and tragedy masks. („Sock and buskin: The sock and buskin are two ancient symbols of comedy and tragedy. In ancient Greek theatre, actors in tragic roles wore a boot called a buskin (Latin cothurnus). The actors with comedic roles wore only a thin-soled shoe called a sock (Latin soccus).” – Source: Wikipedia) There was another skateboard hanging on the wall, showing the devil smiling with his eyes and teeth and horns only visible in the darkness of the artwork. I doubt they were Italians – they were rather Spaniards – but I never really met anyone else from there besides Nico and Carulo. But I trusted Carulo; he was different. Carulo was a known person in Catalonia. He was known to be the person who was sitting in the Catalan Parliament and rolled a joint and lit it up, smoking during a session as a protest against the law prohibiting marijuana growing and smoking in Spain. Nico told me when he introduced me to Carulo in the summer of 2013, almost a year earlier: “This is the guy you can thank for being able to smoke freely in Catalonia without the police bothering you. Tomas, meet Carulo.” He never really ordered from me if I had met him before. He had no traffic; his growshop was always closed. He was only smoking inside with his younger brother, who was always walking his bull terrier. Their white Bull Terrier was female, half the size of Chico, but she was kind of crazy; you could see in her eyes that she was not normal; she had mental issues. At least, looking into Carulo's eyes and his brother's eyes, I recognized the similar illness in their dog's eyes. In 2014, it had been over four years since I had been working with dogs in my secondary job interpreting Italian and travelling every fifth weekend. Additionally, Huns came to Europe with their animals, including their dogs. There are at least nine unique Hungarian dog breeds.

Je oude leven is dan als een jurk die niet meer past. Je schouders komen niet meer op hun plek, de rits gaapt open en hoe hard je ook je best doet, je hebt een nieuwe jurk nodig. Je ontdoet je letterlijk van dat wat niet past en wordt een versie dichtbij de dag dat je puur naakt en schreeuwend op aarde kwam.

Je kan je niet inbeelden hoe rijke mensen in elkaar zitten. Om vier uur ’s nachts belden ze me uit m’n bed. ‘Heb je het gezien? De Nasdaq is gecrasht.’ Ik had geen leven meer. Ze maakten zich ook constant zorgen over me. Mijnheer Van Rossem, zo snel rijden met de auto, ik zou dat toch niet doen. Ik denk dat niemand ooit voor meer verzekerd is geweest dan ik. Ik was hun moneymaker, ze waren als de dood dat mij iets zou overkomen.

Als aan de grond genageld stond ik voor Masaccio’s Verbanning uit het paradijs. In een sombere, bruine omgeving, die in niets leek op een tuin, hield Adam zijn gebogen hoofd bedekt met zijn handen. Eva’s ogen waren gewonde holtes die bijna dicht waren geknepen en haar openstaande mond uitte een gekwelde kreet die door de tijd echode en in mijn hart weergalmde. Het pathos van hun schaamte ontroerde me zo erg dat mijn benen verslapten. Ik hield me vast aan de stenen balustrade. Tussen Eva en mij voelde ik geen kloof van eeuwen gapen. “Ik wil haar in mijn armen nemen om haar te troosten,” zei ik zacht. “Michelangelo, Rafaël en Botticelli zaten precies hier dit fresco na te tekenen,” zei Pietro met een nonchalance alsof hij meer dan honderd jaar geleden tussen ze had gestaan.

Beelden, zijnde driedimensionale objecten in plaats van tweedimensionale schilderijen, zijn echter dan schilderijen,” zei een heer. “Daarom zijn ze in staat een bedrieglijker illusie te creëren – dat wil zeggen dat beeldhouwkunst de hoogste kunstvorm is.” “Daar ben ik het geheel mee oneens,” zei ik terwijl ik een paar stappen achter Galileo stond. Op het moment dat hij me herkende, strekte zijn glimlach zich helemaal uit tot de bult onder zijn oog. Hij opende hun kring om me naar voren te laten komen. “Wat denkt de signorina?” spoorde een heer aan, alsof een dame die een mening durfde te uiten een noviteit was. Ik kende deze mannen niet, maar ik stortte me in de discussie, hun kunstmatige manier van spreken aannemend. “Reliëf dat het gezichtsvermogen misleidt ligt net zozeer binnen het bereik van de schilderkunst als van de beeldhouwkunst omdat met schilderen alle kleuren van de natuur vorm kunnen worden gegeven, waar de beeldhouwkunst slechts licht en donker tot haar beschikking heeft. Hoewel de beeldhouwkunst diepte creëert die door aanraking wordt waargenomen, verwerft de schilderkunst diepte zonder dat voordeel. Daarin ligt de grotere uitdaging en derhalve haar superioriteit.” “De signorina heeft gelijk,” bracht Galileo in. “Wat is er zo indrukwekkend aan het nabootsen van de beeldhouwster, de Natuur, door de natuur zelf, steen, te gebruiken om volume te creëren?” Hij wendde zich tot mij voor mijn instemming. “ Van de twee is de schilderkunst de superieure, maar om meer dan één reden. De schilderkunst, zijnde tweedimensionaal, staat verder van de realiteit, en hoe verder de middelen om na te bootsen staan van datgene wat nagebootst moet worden, des te bewonderenswaardiger de nabootsing zal zijn.

Ze zullen zeggen dat ik me aanstel, dat ik flauw doe, dat ik er toch ook om kan lachen, dat ik kleinzerig ben, hypersensitief, vermoeiend, zeurderig, klagerig, jammerend, muggenzifterig, ze zullen gaan bekvechten over definities en over pietluttige woorden struikelen, ze zullen zich beroepen op de onontkoombaarheid en universaliteit van racisme, ze zullen betogen dat het genetisch is, zelfs, ze zullen bagatelliseren en nuanceren, ze zullen mij uitmaken voor een ophitser, voor racist, voor een abject sujet, ze zullen mij beschuldigen van wij-zijdenken en polarisatie, ze zullen zeggen dat ze het nóóit zo bedoelden, ze zullen zeggen: hoe zit het met jouw vooroordelen dan en hoe racistisch ben jij eigenlijk, ze zullen beginnen over Turkije, over de Koerden, de Armenen, ze zullen zeggen dat het erger is in de Verenigde Staten, ze zullen zeggen dat ik ze om de oren wil slaan, dat ik moraliseer, dat ik een gutmensch ben, ze zullen al hun energie en denkkracht stoppen in het bedenken van een relativering, ze zullen tot in den treuren bakkeleien en kissebissen over intenties, ze zullen de hakken in het zand zetten, en de kont tegen de krib gooien en ze zullen de prei in hun oren steken die ze toevallig in hun rugzak hebben zitten. Ze zullen die ene situatie uit hun eigen leven aanhalen als tegenvoorbeeld, die ene keer op 3 oktober om 13.41 uur om precies te zijn, in 1995, toen ze op Schiphol ook zonder reden uit de rij werden gehaald. Ze herinneren het zich nog als de dag van gister, maar ze beginnen er niet over om een brug naar je te slaan en om te zeggen dat ze zich dat vervelende gevoel goed kunnen inbeelden, nee, ze beginnen erover om de claim van etnisch profileren te ondermijnen, om je te vertellen dat je niet zo moet zeuren en niet zo vermoeiend moet doen en dat je er ook om kunt lachen.

Ik dacht: dit is het gelach in de schaduw van de galg, zo klinken mensen die weten dat ze ten dode zijn opgeschreven, zo ziet een stad eruit die naar de verdommenis gaat. Diezelfde hysterie tref je aan in de beschrijving die Thucydides geeft wanneer de pest uitbreekt in Athene: 'Overweldigd door de hevigheid van de rampspoed, en niet wetend wat hen te doen stond, werden de mannen onverschillig [...] en de grote losbandigheid begon.' Net als de inwoners van Athene deden de Angolezen uit de musseque alsof het einde der tijden was aangebroken: een schreeuwerige, chaotische, bandeloze samenleving die op de rand van uitsterven verkeerde. Geen wanhopige mensen, maar mensen die dansten, die de kiduru en de kizomba deden, zoals Kalunga me uitlegde toen de meisjes in de sloppenwijk in het rond stonden te draaien en soms wat danspasjes invoegden onder het lopen. Het wemelde van de prostituees in de stad, veelal vluchtelingen uit Congo, die mannen oppikten in de Pub Royal en de Zanzibar. De meeste mensen giechelden als gekken omdat ze beseften dat hun dagen geteld waren. Zo klonk dat Angolese gelach mij in de oren: als geraaskal dat getuigde van groot lijden, als versterkt doodsgereutel. Net als de inwoners van Athene hing hen rampspoed of de dood boven het hoofd en 'besloten ze te genieten van een klein deel van hun leven'. Kalunga stapte op zijn motorfiets, maar startte hem niet. Hij zat uit te kijken over de stad en zei: 'Zo zal de wereld eruitzien wanneer het einde der tijden is aangebroken.

Kuch dhundhla sa yaad hai; kuch dhundhla sa he dekhti hun; woh sehmi si andheri raat, woh aik ajeeb si khamoshi aur phankay ki ahista se chalne wali bechain awaaz. Khirki per nazar pri to yun lga jese chand or sitaron ki lapait mein mehfooz hun mein; lekin achanak woh jo aik dastak hui aur dill ki dharakne ki raftar kuch tez maloom hui balkay khassi tez maloom hui ese jese kisi ne mun per hath rakh dya hou; tharthrahat aur ghabrahat k sath awaz halak se nikal rhi hai lekin koi sunne wala nahi ya awaz he nahi thi. woh khamosh si aah-o-pukaar, woh nazron ka gir jana, aur honton ka khushk hojana; woh jo yun mehsoos hua k shayad kisi ki mojoodgi ka najaiz ehsas hua, kisi ka hona na gawaar kya, na zeb lga; khassa haya ka daman chaar hou rha tha, kaheen badboo si mehsoos hui; shayad woh qatal-e-khass ho rha tha, khuda dekh raha tha; uski woh garam sansain aur meri khamosh siskyan; laal joray per kali siyaahi ka rung charh raha tha, woh jora mehaz aik hawa ka jhonka sa mehsoos hua jo tez andhi ki nazar hogya; woh kaheen mehfil-e-khass loot raha tha, mein usi mehfil mein khud ko zinda dargor ker rhi thi; aur kaheen chambeli ka phool murjha gya, baghbaan kahan tha? Koi to dastak thi jiske hone per yun lga, woh jo me mehfooz thi apne he ghar mein woh mehaz aik khayal tha; aik veham-o-ghuman tha; jo kaheen us raat k andhere mein dher hogya.

Later in the war, I flew in the Middle East over desert. You’d look down and there was a lot of sand. It meant nothing to me. But flying over Kent and Surrey and the green fields of southern England and the Thames Estuary – that was home. The fact that someone was trying to take it away or break it up made you angry.30 Who the Hell do these Huns think they are flying like this over OUR country in their bloody bombers covered with Iron Crosses and Swastikas?31

Think of it this way. A Jap, or a Hun, or a Mongol, or a Saracen, or a Roman, or Hitler… what’s the difference? No difference, Johnny. They all had the same idea. And so guys like you and me, guys who believe men should live in peace, and treat each other with respect, and leave each other alone to live their own lives, guys like us, we sign up and put on a uniform and get a gun and we stand up to these bastards and tell them they can’t pull their crap in the world anymore.