Het Eiland Quotes

Het hout, had Paul berekend, was zo'n beetje begonnen te groeien toen Columbus naar het westen voer en werd gerooid toen Abel Tasman zijn ankers liet zakken voor de kust van het eiland dat zijn naam zou dragen. Sindsdien droegen de balken het huis en de boeren die zich er in de loop der tijd aan verhangen hadden.

Het resultaat was een dieet dat zeer rijk was aan koolhydraten, wat nog werd verergerd doordat de eilanders de beperkte hoeveelheid zoet water op het eiland compenseerden door grote hoeveelheden sap van suikerriet te drinken. Geen enkele tandards zou ervan opkijken wanneer de Paaseilanders de meeste gaatjes en andere vormen van tandbederf vertoonden van alle prehistorische volkeren.

Zo is het gegaan met de Indiaanse bevolking van San Nicolas-eiland, voor de kust van Los Angeles, die uiteindelijk werd gereduceerd tot één enkele vrouw die in volstrekte afzondering nog 18 jaar leefde.[...] Brachten de laatste inwoners van Henderson veel tijd door op het strand, generatie na generatie starend over zee in hoop de kano's te zien die nooit meer kwamen, totdat zelfs de herinnering aan hoe een kano eruitzag was vervaagd?

Voor de zachtmoedigen, verdrukten, Tot geregelde arbeid onwilligen, Voor de met moedwil mislukten En de grootsch onverschilligen, De reine roekeloozen, Door het kalm leven verworpen, Die boven steden en dorpen De woestenijen verkozen, Die zonder een zegekrans Streden verloren slagen En ‘t liefst met hun fiere lans De wankelste tronen schragen; Voor allen, omgekomen Door hun dédain voor profijt, Slechts beheerscht door hun droomen De spot der bezitters ten spijt, Neem ik bezit van dit eiland, Plant ik de zwarte vlag, Neem iedere natie tot vijand, Erken slechts ‘t azuur als gezag. Wie nadert met goede bedoeling: Handel, lust of bekeering, Wordt geweerd aan ‘t rif door bezwering Of in ‘t atol door onderspoeling. Oovral op aarde heerscht orde, Men late mijn eiland met rust; ‘t Blijft woest, zal niet anders worden Zoolang ik kampeer op zijn kust.

Een sterk wederzijds verlangen kan harten duizend mijl van elkaar samenbinden.

Met het verleden in mijn hand als een papiertje harlekijn, wanneer je aan het koordje trekt schieten armen en benen in beweging, je kan het ene niet stilleggen zonder het andere, op beklemmende wijze zit alles als een raderwerk met mekaar in verband.

Hij zei: 'Filip, schep het verleden om vrij te zijn voor de toekomst. Trek je eigen karikatuur en je bent ervan af.' Hij antwoordde: 'Goed Filip, maar wat met de schuwe wezel van het schuldgevoel, het vlugge nooit voldane roofdier?

Ik leef niet, ik zit hier en kijk, terwijl ik schrijf zie ik, ontdek ik wat ik tevoren niet wist, ik vind stukjes van een puzzel waaraan ik misschien mijn hele leven zal werken, nooit komt het legwerk klaar want het verleden wisselt voortdurend van gedaante volgens het heden (dat niets anders is dan de kop van dit verleden) en de toekomst (die morgen de kop van dit verleden zal zijn).

Oud manager Heineken: 'Ik kan je vanuit de grond van mijn hart zeggen dat we bij Heineken zaken willen verbeteren en positief willen bijdragen aan de samenlevingen waar we opereren. We proberen ons aan alle regels te houden, hoe moeilijk dat ook is. Het steekt me dat dat onderuit wordt gehaald met opmerkingen dat alles voor ons marketing en commercie is. Het is heel lastig om een eiland van perfectie te zijn in een zee van ellende, maar twijfel niet aan de oprechtheid.' Heineken als eiland van perfectie. En Afrika? Het continent waar Heineken sinds meer dan een eeuw vele miljarden heeft verdiend? 'Een zee van ellende.' Maar twijfel niet aan de goede bedoelingen.

Die avond had ik een functie. Ik vulde een vacuüm. Ik was groen. Een kleine groene vlek in het blauwe schilderij. Ik was het verlaten eiland dat maakt dat de oceaan er zo groot uitziet.

De zomer had alle bomen donker gemaakt, de variatie in het groen was verdwenen. Ik merkte aan de Zweden dat er iets tragisch stond te gebeuren. Er was iets in aantocht dat ze onrustig maakte. Als dieren die krampachtig naar eten zochten voor hun voedselvoorraad scharrelden ze door de stad. September bracht het definitieve oordeel over de zomer: voorbij, over alle hoogtepunten heen en het enige dat de mensen te wachten stond was de eerste sneeuw. Ze maakten zich op voor de periode die zou volgen, als een overtocht van een warme veilige haven over een woeste koude zee naar een ander eiland: Is er genoeg aan boord? Overleven we dit jaar wel? Ze reageerden als op instinct of uit ervaring (geen idee waar het een stopt en het ander begint) en waren binnen de kortste keren klaar voor de maanden vol dikke lagen kleding, vuren in huizen, Volvo’s met loeiende kachels en grote hoeveelheden drank.

Geef ons een zonsondergang van een verdronken zon, geef ons een vuurrode dageraad. Praat met de beuk en de eik, praat met de overweldigende donder. En toon wonderen als het laatste uur daar is, wanneer de blik een glimlach ontlokt, de lamp de nachtvlinder verleidt, de kinderen een droom omhelzen, de olmen een tijd van twijgen aanduiden, de heuvels worden neergedrukt door het Niets. En toon de verblindende pijl, de hemel die tot uitbarsting komt… Toon de harmonische kleuren, wanneer de ademhaling stopt en de vingers droefheden tekenen, de kinderen van glimlachen dromen, de rotsen naar de stilte luisteren, de cipressen de horizon opensplijten. Toon de rust die terugkeert, de hemel die trilt… Praat met het blaadje en de bloem, praat met de dag die verstrijkt. Geef ons een stevige, zekere hartslag. Geef ons, nu, rust.

Bovenaan is de Orthobene volkomen verlaten. De lucht is er zo schoon, het landschap zo helder, dat het lijkt alsof het zich in het middelpunt van het licht bevindt. Het groen is glanzend, het bruin is stralend, het grijs van het graniet is zilverachtig. Antonio Ballero zou hier niet van houden, denk ik, dit kristal is niks voor hem, want zijn verf is onzichtbaar, als amandelmelk tussen het wit, als roet tussen het zwart, als steekvlammen tussen het rood. Bovendien is zijn penseelvoering veel te beminnelijk voor dit landschap van wrede, ondraaglijke schittering. In dat soort gedachten ben ik verzonken wanneer het geritsel op enkele passen van me ineens verandert in het knerpen van vertrapte takken. Ik draai me met een ruk om.

De ware stad van de liefde is niet Parijs. Het is ook niet Reykjavik. Het ligt niet op een eiland, het is een eiland.

Die jonge Vrouwe Alyss van jullie, die zit daar als een eiland van rust en verstand in een stormzee vol botsende golven. Zij heeft geduld, heel veel geduld. Alhoewel ik een paar keer het idee kreeg dat zij op het punt stond mijn onderhandelaar met een stapel van zijn paperassen om de oren te slaan. - Selethen