Held Zijn Quotes

Hoe kan het een wet zijn dat je, als je iemand kwijtraakt, ook meteen jezelf kwijtraakt? -Ik wil niet mee, ik wil niet mee! Nu weet ik: geen verzet. Het is zoals wanneer je wordt gepakt door een wild dier of door de stroming: hou je van de domme. Wees geen held.

Komop, Soraia! pepte zij zichzelf op. Jij alleen kan jouw held zijn!

Ik geloof niet in helden, tenzij ze zich verpleegster noemen. Zij kennen de keerzijde van het krijgshaftige gebalk over 'respect voor elke vonk van leven'. Zij weten wat dat betekent in de praktijk. Zij helpen de onmachtigen en de dementen hun vernederingen van alledag te doorstaan, van voeding tot ontlasting. Het zijn de zaken waar men liever over zwijgt, van politicus tot prelaat. Het potsierlijk gemorste lopend voedsel, de drinkbeker voor kleuters in de handen van een huilende negentigjarige, de onbehandelbare pijnen, de stoma's, de urinezakjes hangend aan een kapstok naast het bed dat je niet meer verlaat, de nooit eindigende tragikomedie van de ontlasting. Dat ganse bittere repertoire van kots en kak.

Nee, wat ik bedoel is dat het volkomen stil is, als in een stomme film, dat ze je niet meer vragen wat je nu eigenlijk wilt in dit leven, of waar je je toch tegen verzet, of wat je later wilt worden en of het wel goed met je gaat. Dat ze eindelijk eens allemaal hun mond houden, en als het helemaal stil is geworden, dat dan de held uit zijn stoel opstaat en er alleen nog een tekst in beeld verschijnt: 'Er wordt een nieuwe bladzijde omgeslagen. Hij gaat nu bedenken hoe het verder moet. Hij heeft zijn hele leven nog voor zich.

Het ongelukkige met dit alles is dat er geen 'volk' bestaat in de aandoenlijke betekenis die jij eraan toekent, je hebt alleen mensen die uitbuiten en dei uitgebuit worden, en een ieder die uitgebuit wordt, wil maar één ding: uitbuiter worden. Verder gaat zijn verstand niet. Het heldhaftige, naar gelijkheid strevende proletariaat bestaat niet. 't Is een ijdele droom, dwaas geklets, vandaar dat al die idiote kinderlijke voorstellingen die men ervan geeft, volstrekt nutteloos en walgelijk zijn: de proletariër in zijn blauwe overall, de held van morgen - en de gemene, vetgegeten kapitalist met zijn gouden horlogeketting. 't Zijn allebei even grote hufters. De proletariër is een mislukte bourgeois.

De jongeman, die de toekomst niet kent, ziet het leven als een soort episch avontuur, een odyssee over vreemde zeeën en langs onbekende eilanden, waarin hij zijn krachten zal beproeven en bewijzen, en aldus zijn sterfelijkheid zal leren kennen. De man van middelbare leeftijd, die de toekomst heeft geleefd waarover hij eens droomde, ziet het leven als een tragedie, want hij heeft gemerkt dat zijn krachten, hoe groot ze ook waren, niet opgewassen zijn tegen de krachten van het toeval en de natuur, die hij voorziet van de namen van de goden, en heeft geleerd dat hij sterfelijk is. Maar de man op leeftijd moet, als hij de hem toegewezen rol goed speelt, het leven als een komedie zien. Want zijn triomfen en zijn mislukkingen voegen zich aaneen, en de een is niet meer aanleiding voor trots of schaamte dan de andere, en hij is noch de held die zichzelf ten overstaan van die krachten bewijst, noch de hoofdpersoon die erdoor wordt vernietigd. Net als elk armzalig, meelijwekkend omhulsel van een acteur, leert hij inzien dat hij zoveel rollen heeft gespeeld dat hij zichzelf niet meer is.

Aurelio had de zwartste blik aan het hof doch zijn ziel was blank.

Over het transgender thema: De hoofdpersoon is een transvrouw, maar dat is niet zozeer het belangrijkste issue van de roman. Een transgender is niet alleen zijn of haar geslachtsoperatie. Een transgender is ook nog een mens. Met een beroep, bakker of fietsenmaker. Met liefdes en hobby's en meningen.

Wie eens zijn zangen dichtte in het diepst der kwellingen, god en schoonheid lasterde, zich tegen recht en hoop wapende, die wil nu trouwen met een vrouw, 'die er goed bij zit'. Die eens was de magiër, de ziener, de onhandelbare boef achter wie de deuren van het bagno definitief gesloten worden, de mensenkoning op een aarde zonder goden, die draagt nu doorlopend acht kilo goud in een gordel zwaar om zijn buik, jammerend dat hij er dysenterie van krijgt. Is dat de mytische held die men ten voorbeel stelt aan zovele jonge mensen, die wel niet 'de wereld uitkotsen' maar toch van schaamte zouden sterven alleen maar bij de gedachte aan een dergelijke gordel?

Westerlings rechterhand, onderluitenant Vermeulen, en twee knil-officieren, majoor Stufkens en kapitein Rijborz, trokken door naar het noorden en tilden de ‘methode-Westerling’ naar een nieuw triest niveau. Lijsten met verdachten werden achterwege gelaten, ondervragingen bleken overbodig. Als geen enkele rebel gevat kon worden – velen waren allang naar het binnenland gevlucht – haalden ze gewoon de plaatselijke gevangenis leeg. Oppakken, schieten en vooral zorgen dat het gezien werd. Abubakar Lambogo, een rebellenleider die terugkwam van een militaire vergadering, werd niet alleen gedood, maar ook onthoofd, waarna zijn hoofd publiekelijk werd tentoongesteld. ‘Elke week gingen wij op de marktdag naar Enrekang. Toen we daar waren, zagen we bij de ingang van de markt het hoofd van Abubakar Lambogo op een paal gespietst staan. Ik keek heel kort, maar herkende hem meteen. Hij kwam soms thuis bij ons op bezoek. Er stonden veel mensen omheen. Het hoofd werd bewaakt door soldaten van het knil.’ Een andere ooggetuige wist precies welke bedoeling hierachter stak: ‘De Nederlanders deden dit doelbewust om de mensen van Enrekang en omstreken bang te maken. Ze durfden hun huizen niet meer uit. Er waren enkel donkere knil-soldaten daar, ik vermoed dat het Ambonezen waren. Hun kapitein heette Blume, maar die zag ik niet. Een van hen zei: “Hier is jullie held!” Ik zweer op mijn geloof dat het Nederlandse leger dit deed.’1024 In september 2020 kende de Nederlandse staat de zoon van de onthoofde Lambogo een schadevergoeding van 874,80 euro toe. De zoon heeft het bijzonder lage bedrag geweigerd