Ha Kim Quotes

But I think the first real change in women’s body image came when JLo turned it butt-style. That was the first time that having a large-scale situation in the back was part of mainstream American beauty. Girls wanted butts now. Men were free to admit that they had always enjoyed them. And then, what felt like moments later, boom—Beyoncé brought the leg meat. A back porch and thick muscular legs were now widely admired. And from that day forward, women embraced their diversity and realized that all shapes and sizes are beautiful. Ah ha ha. No. I’m totally messing with you. All Beyonce and JLo have done is add to the laundry list of attributes women must have to qualify as beautiful. Now every girl is expected to have Caucasian blue eyes, full Spanish lips, a classic button nose, hairless Asian skin with a California tan, a Jamaican dance hall ass, long Swedish legs, small Japanese feet, the abs of a lesbian gym owner, the hips of a nine-year-old boy, the arms of Michelle Obama, and doll tits. The person closest to actually achieving this look is Kim Kardashian, who, as we know, was made by Russian scientists to sabotage our athletes.

Sometimes fiction is more easily understood than true events. Reality is often pathetic.

Novels are food for the leftover hours of life, the in-between times, the moments of waiting.

There are only two ways to be a god: through creation or murder.

Why does nothing change, even when you set out for a faraway place?

I always take a close look at those who lose themselves in self portraits. They are solitary souls, prone to introspection, who have really grappled with their existence.

People who don’t know how to summarize have no dignity. Neither do people who needlessly drag on their messy lives. They who don’t know the beauty of simplification, of pruning away the unnecessary, die without ever comprehending the true meaning of life.

And still everything’s the same, even though I did my best to get as far away as I could.

People unconsciously want to reveal their inner urges.

Life is a continuous cycle of once-terrifying things becoming normal.

(...) çok güzel kızlar varmış ve Kant'ı da su gibi okuyorlarmış diye söylentiler çıkarıyorlar, doğru mu acaba? Onları ne yazık ki karşıdan karşıya geçerken ve vapurda bacak bacak üstüne atarken ve piyasa caddelerinde gözlerini ilerde bir noktaya dikmiş yürürken göremiyoruz, nerede saklanıyorlar dersin, bak ben ortadayım, onlarda kim bilir ne isterler? Kant'ın kendisini isterler, hem de güzel bir Kant isterler, kirli çamaşırlarını bile kimselere koklatmazlarmış öyle mi? Beni şimdiye kadar otuz yedinci sayfaya kadar okudular, sıkılıp ellerinden bıraktılar, o sayfam açık öylece kaldım, o sayfada sarardım, bizim bir arkadaş vardı, kadınlara kendini acındıracaksın diye öğüt veriyordu bana, çok üzülüyorum – ne yapacağımı bilmiyorum – yalnız kaldığım için intihar etmeyi düşünüyorum diye dert yandı mı bütün kadınlar ağına düşüyormuş, sonra bir yanlışlık oldu: Bu arkadaş -başımız sağ olsun- intihar etti, benim de korktuğum anlar oluyor, insan bu güven olmaz, pencere bu kadar yakınken ve iki adım daha atınca denize düşmek ihtimali varken, korkmayın canım şey, sizi elde etmek için yalan söyledim, ben ölür müyüm? ha- ha, vicdan azabı rolünde yaşamak niyetindeyim, kendimden bahsettiğime bakmayın, asıl mesele sizsiniz, ben yaşlanıyorum, siz hep genç kalıyorsunuz, yıllardır vapura binerim, yıllardır geniş caddelerde karşıdan karşıya geçerim, yıllardır yollarda yürürüm, gördüğüm kadarıyla siz hep gençsiniz, hep güzelsiniz, yirmi yaşında kalıyorsunuz her zaman, bir bayrak yarışında olduğu gibi gençliği birbirinize devrederek ilerliyorsunuz, ben benzetme için özür dilerim, sizi yerinizden oynatacak kadar heyecanlı bir benzetme yapmayı ne kadar isterdim, bizi iyi yetiştirmediler, hep ukalalık öğrettiler, öğretenleri bir elime geçirebilsem, sizin yanınızdaki delikanlılar da yaşlanmıyor, ne garip ne karışık bir düzen bu, bazen yanınızda yaşlıları da görüyorum, sakın paraya kıymet vermeyin olur mu? Sizi onlarla gördükçe daha çok üzülüyorum, beni kırmayın olmaz mı? (...)

People want to understand evil. A pointless desire. Evil is like a rainbow. It retreats at the same pace as your approach. Evil is evil because you can't understand it.

By connecting your inner child to your internal being, you bring out the hero in you that is inside all of us.

The prison-industrial complex is a $182 billion industry that feeds off the lives of Black, brown, and poor people caught up in its vicious cycle.* While mass incarceration is a complex problem, I wanted to simply (ha ha) focus on how it’s almost impossible to prove someone is innocent without adequate representation.

A revolution cannot progress without the fuel of terror. With time that relationship inverts: the revolution presses forward for the sake of terror. Like an artist, the man creating terror should be detached, cold-blooded. He must keep in mind that the energy of the terror he releases can consume him.

La muerte se ha transformado en una especie de pornografía que se transmite en vivo por televisión. La masacre que en el pasado se difundía en forma de rumor, ahora se emite rápida y detalladamente vía satélite. Nadie se estremece viendo pornografía.

Nosotros no nos hemos separado por completo, pero aún no ha llegado el momento de que volvamos juntos a la carretera. Ahora está adquiriendo conocimientos en otro lugar. No tenemos más remedio que esperar.

The present is re-created to immortalize memories. It's pathetic, but that's human tendency now.

It’s funny, the truth makes people uncomfortable, but a lie gets people excited. Isn’t that right?

Then again, there are at least a few things in life you can't learn from others.

But no matter how you die, the world always stays the same.

Abundance is more than your money, your title or your profession.

The sooner we accept the situation, the sooner we can work on course-correction.

Certi credono che la famiglia sia solo un fatto di DNA, ma non è così. Ha a che fare con le persone che ti amano, che rimangono al tuo fianco qualsiasi cosa accada. Conoscono i tuoi segreti e i tuoi difetti, e tu i loro, e ci si vuole bene comunque.

I always take a close look at those who lose themselves in self-portraits. They are solitary souls, prone to introspection, who have really grappled with their existence. And they know such introspection, though painful, is secretly exhilarating. And if someone asks me the kind of question I myself might pose, I can tell he's lonely.

An artist's passion shouldn't create passion. An artist's supreme virtue is to be detached and cold.

If you haven’t thought about quitting even once when working on your business, that business is not your real passion.

If you aren't practicing what you preach, how can, and why should, anyone trust you?

The inner child never wants to hurt anyone; your inner child always comes from a place of love.

If you haven’t though about quitting even once when working on your business, that business is not your real passion.

If you can’t trust yourself, love yourself and believe in your dreams, it makes it hard for anyone else to trust, love or believe in you.

Experts only look like experts to me when they talk about things I know nothing about.

Why does nitrogen break so often? Because it’s hard to fix! Ha-ha.

-¿Quieres saber lo que significa tener hijos?-le dije mientras se sentaba-. Pues significa que a veces tienes que dejar que tu hija haga cosas que te parecen estúpidas, confiando en que, el hecho de que tú no seas capaz de hacerlas no quiere decir que ella tampoco. Que tal vez ella es lo suficientemente sensata como para salir del embrollo en que se ha metido.

As beliefs, energies, and acceptance can change, so can choices. Don’t feel that because you have made a choice, it has to last forever. If it is time to change a choice, change it!

I'm a Cancer, you know," I tell her. "So it's hard for me to talk. And I have all these weird dreams, not the ones with the Sony Girls - ha-ha - but mostly where I mow the lawn. Sometimes I just wash the car, like Gupta! But there's this voice in my head, and Lt. Kim thinks that once we get it to go away, I'll stop worrying that the good things in life are destined to fail, like you and me. But I'm up in this satellite dish, and I'm thinking: what if this is the voice that still believes things can be okay, that believes in good and warns me from bad? It wants to protect me, just like the United Nations.

You’re not a conventional man.” “No!” He hooted. “I never claimed to be! Except before certain selection committees of course. A conventional man! Ah, ha ha ha ha ha!—the conventional men get Maya. That is their reward.” And he laughed like a wild man.

Voglio imparare a leggere. Warin ha detto che andava a lezione.” “Perché qualcuno come te dovrebbe aver bisogno di leggere?” Bruto non aveva una risposta. Non aveva avuto bisogno di saper leggere per lavorare per Darius, e non ne aveva bisogno per occuparsi di Gray. Non aveva intenzione di diventare uno studioso, o di essere rispettato per qualcosa che non fosse la sua taglia. “Voglio… voglio imparare le cose,” riuscì finalmente a mormorare. Lord Maudit grugnì, ma poi scosse le spalle. “Molto bene. Avrai le tue lezioni

Art is about going a little nuts and justifying the next sentence.

I used to think I could change the world, but now I realise that I can't even control my urge to eat something sweet.

Many of us are guilty of not taking enough time to dial into our inner child's voice.

The process of acceptance is to train your mind to focus on what you have.

The BEACH Success System is a process to be used over and over again. It’s not a one-time exercise.

The ability to differentiate between life challenges and who you are at the core is everything. A failed business, relationship or dream doesn’t make you a failure as a person.

When we’re all living in the space of the inner child, loving, honoring, respecting, and embracing its desires, we are at peace.

The more open we are, the more we can learn. The more we learn, the more we recognize that every one of us is a hero

Beliefs are our foundation and our guiding compass, navigating us through life.

top connecting with the world. Connect with yourself on your beach. Stop thinking. Stop analyzing. Start feeling. Start dreaming.

I am thankful and blessed to be in a position where I have learned as much from those that have taught me as I have from those that I continue to teach.

The goal is to move the thinking that we do every day to the feeling that we often ignore and don't pay attention to.

If your beliefs are not useful to you, or they are not bringing you peace and abundance, update them!

Work is against human nature because it's tiring.

Authenticity and honesty can be awkward and uncomfortable.

I am not the type that is trying to help add balance to your life by removing the balance in your savings account.

There are fears that are worth facing and there are fears that are not. You don't have to face all fears, only the ones that are relevant to you at that moment in time.

There isn’t much I do well. I excel at only one thing, but it’s the kind I can’t brag about. Think of the countless people who end up in the grave proud of something they can never share with others.

I always thought people got upset when someone betrayed them because they were angry at being lied to, at having the wool pulled over their eyes. But now I see it isn't true. Betrayal dismantles your confidence. That's why it's so upsetting. Now I can't believe in anything. I can't tell if I enjoyed my life until now, or if I'm doing the right thing, or what. How can someone this stupid do anything well? How can I do anything well in the future? I'm probably just going to get used by everyone. Don't you think so?

Tao muốn kể cho mày nghe, tao đang làm loại công việc gì bây giờ. Mày có nhớ không, mùa hè năm cấp ba tao nhận thêu tranh thuê? Nghe thì cũng hay, nhưng công việc chỉ đơn giản là khâu lên các ô vuông nhỏ tí trên tấm vài đã được đục sẵn lỗ, tô sẵn màu. Một công việc đơn giản. Đơn giản tới con khỉ cũng làm được. Một công việc giá nhân công rẻ mạt, chỉ dành cho mấy đứa học sinh và mấy bà cô ở nhà, bởi nó làm đầu óc mình chết dần từng chút một. Chết dần từng chút một. Phải rồi. Tại sao ngay từ đầu tao lại nhận công việc này chứ? Có lẽ lúc đó tao đang cần tiền quá, mà công việc này cũng đơn giản dễ làm. Thật ra nó cũng không tệ lắm. Bật Tivi to tiếng lên cho át suy nghĩ của mình rồi cứ cắm mặt ngồi khâu đến tối thôi. Nhưng mùa hè đó, nhiều đêm nhiều đêm trong giấc mơ tao cứ chập chờn múa lượn những ô chỉ vuông đó những dòng kẻ đó những hàng lỗ tăm tắp những động tác không suy nghĩ đó. Và tao sợ, tao sợ thật sự. Tao sợ mình sẽ kẹt lại cuộc đời đó mãn kiếp, sẽ dính cứng với những công việc vô nghĩa này ở một xó xỉnh nào đó không ai hay biết. Nỗi sợ làm người tao lạnh cứng lại, giữa đêm khuya mà mồ hôi chảy ròng ròng, phát sốt phát rét. A ha ha, tao lại kể những chuyện ngày xưa vớ vẩn rồi. Vì ngày hôm nay, mọi chuyện cũng không khác gì mấy. Cả ngày nhìn chằm chằm vào mấy linh kiện đuợc giao rồi cắm mặt vào màn hình. Cũng chẳng máy móc đến như công nhân băng chuyền chỉ làm một việc đập tem vào bao bì, nhung cũng không cần bao nhiêu não. Mỗi lần đứng dậy vào giờ ăn trưa, tao nghe thấy tiếng những khớp kim loại kêu răng rắc trong đầu mình, số liệu chạy loạn xạ trong đầu như cái máy tính hỏng Windows, và cái cảm giác lạnh buốt mùa hè ấy lại xuất hiện trở lại.

Güçsüz bir vücut ruhu güçsüzleştirir. İnsanlar için, iyileştirdiğini öne sürdüğü tüm hastalıklardan daha zararlı olan tıbbın gücü buradan geliyor. Kendi adıma, hekimlerin hangi hastalıklarımızı iyileştirdiklerini bilmiyorum, ama bize çok daha kötü hastalıklar verdiklerini biliyorum: Korkaklık, ödleklik, saflık, ölüm korkusu. Hekimler vücudu iyileştirse de, cesareti öldürüyorlar. Cesetleri yürütseler, bundan bize ne? Bize insanlar gerek, ellerinden insanların çıktığı da hiç görülmüyor. Tıp, aramızda modadır; öyle olması gerekir. O, ne yapacaklarını bilmeyerek, korumakla vakit öldüren işsiz güçsüzlerin, aylakların eğlencesidir. Bunlar ölümsüz doğmak gibi bir talihsizliğe uğrasalardı, insanların en zavallıları olurlardı: Kaybetmekten hiçbir zaman korkmayacakları bir yaşam kendileri için hiçbir değer taşımazdı. Bu gibi insanlara onları pohpohlamak için gözdağı veren ve her gün duyabilecekleri tek zevki, ölmemiş olma zevkini aşılayan hekimler gerekir. Burada tıbbın hiçliği üzerinde uzun uzadıya durmak niyetinde değilim. Amacım yalnızca onu ahlaksal açıdan incelemektir. Bununla birlikte, insanların tıbbın yararı konusunda da, tıpkı gerçeği ararken yaptıkları gibi aynı safsatalara başvurduklarını belirtmekten kendimi alamıyorum. Bu insanlar bir hastanın tedavi edilmekle iyileştiğini ve bir gerçeğin aramakla bulunduğunu varsayıyorlar: Bunlar bir hekimin iyileştirdiği bir kişinin sağladığı avantajı onun öldürdüğü yüz hastanın ölümüyle ve keşfedilmiş bir gerçeğin yararını aynı zamanda ortaya çıkan yanlışların zararıyla karşılaştırmak gerektiğini görmüyorlar. Öğreten bilim ve iyileştiren tıp kuşkusuz çok iyidir, ama aldatan bilim ve öldüren tıp kötüdür. Öyleyse bize bunları ayırt etmeyi öğretin. İşte sorunun düğüm noktası burada. Eğer gerçeği bilmediğimizi bilseydik, hiçbir zaman yalanın kurbanı olmazdık; doğaya karşın iyileştirme isteğinden vazgeçmeyi bilseydik, asla bir hekimin eliyle ölmezdik: Bu iki şeyi yapmaktan vazgeçmek akıllıca bir şey olurdu; bu vazgeçişten elbette kazançlı çıkardık. Dolayısıyla tıbbın kimseye yararlı olmadığını tartışmıyorum, ama insanlık için zararlı olduğunu söylüyorum. Her zaman olduğu gibi, bana, yanlışlar hekimin yanlışlarıdır, tıbbın kendisi yanılmazdır denecektir. Ha şöyle; ama öyleyse tıp hekimsiz gelsin; onlar birlikte geldikçe, sanattan medet ummaktan yüz kez daha çok, sanatçının yanlışlarından korkmak gerekecektir. Vücut hastalıklarından daha ziyade ruh hastalıkları için oluşmuş bu yalancı sanat, kimilerine başkalarına olduğundan daha yararlı değildir. Bizi hastalıklardan kurtarmaktan çok, bize hastalık korkusu aşılar; ölümü geriletmekten çok, onu bize önceden hissettirir, yaşamı uzatacak yerde yıpratır; uzatırsa, bu daha da soyun aleyhine olur, çünkü zorla uyguladığı tedavilerle elimizden toplumu, verdiği korkularla da görevlerimizi alır. Tehlikelerden korkmamıza yol açan şey, tehlikeleri bilmektir: Kendisini yara almaz, zarar görmez sanan kişi hiçbir şeyden korkmaz. Şair, Akhilleus'u tehlikeye karşı silahlandıra silahlandıra, onun elinden değerinin saygınlığını alıyor; onun yerinde kim olsa aynı değerde bir Akhilleus olurdu. Gerçek cesaret sahibi insanlar mı istiyorsunuz, o zaman onları hekimlerin hiç bulunmadığı, hastalıkların sonuçlarının bilinmediği ve ölümün hiç düşünülmediği yerlerde arayın. Elbette insan sürekli acı çekmesini bilir ve huzur içinde ölür; insanın yüreğini alçaltan ve ona ölmeyi unutturanlar, reçeteleriyle hekimler, ilkeleriyle filozoflar, yüreklendirici konuşmalarıyla papazlardır.

Bu köylü kısmı iyilik bilmez. Netsen neylesen faydasız. Onlar için paralan, rezil ol, köylümün bir tekinin kılma hile gelmesin diye çırpın, canını ver uğurlarına, bana mısın demezler. Azıcık açık yerini görmesinler, aç kurt gibi üstüne aldırırlar. Bunların düşük yerini buldun muydu yükleneceksin. Gözünün yaşına bakmayacaksın. Tüm suç hükümette. Hükümet yüz veriyor bunlara. Kimse değil, hükümet. Tutmuş bir de bunlara oy verdirip hükümet kurduruyor. Hükümeti bunlar yapıyormuş! Teh! Tuzlayım da kokma! Bak hele, şu uyuz Mahmudun kurduğu hükümete! Bak hele, nasıl da dediğini, istediğini yapıyorlar Uyuz Mahmudun! Seçim zamanı gelince de - yanlarından geçilmez. İki gün kapısına varıp yalvaracaksın da, öyle verecek oyunu. Bunlar oy verince ne oluyor ki? Canım bu hükümetin işi iş değil. Yanlış işler yapıyor. Bunlar kim, hükümet kim arkadaş! Anlatamazsın. Satamazsın ki, bunlar üç keçiyi sayamazlar. Güdemezler. Hep bunlar o İsmetin başının altından çıktı. Bir kocaman, atadan dededen gelme Muhtar bile, benden yana olsunlar diye onlara yüzsuyu döküyor. Ellerinden gelse, muhtarlık yapacak başka birisini bulsalar, vallahi de billahi de çeker oylarını başkasına verirler. Sümüklü Öksüze bile verirler de onu Muhtar yaparlar. Amma hükümet adamını ağırlayacak evinde yatıracak, ona güzel sözler edecek kimse yok köyde Hele bulsunlar birisini. Kaldırır atıverirler soydan muhtarlarını şuraya. Ve de bir daha yüzümüze bakmazlar. Bu İsmetin çıkardığı bu iş olmasaydı, Taşbaşoğlu böyle ayrı baş çekebilir miydi? Hep onun yüzünden. Bir daha da hükümet yüzü görebilir misin İsmet! Başımıza çıkardıklarından bir tek oy alabilir misin İsmet! Benim şu kara canım sağ iken sana zırnık oy verdirmem. Kendi düşen ağlamaz. Sen yaptın, sen çek! Bizi bu belâya koşan sensin. Bak bakalım, şu başımıza adam diye çıkardığın, muhtarlığa karıştırdığın, oy sahibi yapıp da sözüm ona hükümeti ellerine verdiğin ayağı yalınlar, sana bir tek oy veriyorlar mı? Aaaah İsmet! Sende de azıcık akıl varsa, ben şu bıyıklarımı keserim. Paşa olmuşsun, Cumhurbaşkanı olmuşsun ya, boşuna. Adam hiç elindeki düğümü, durup dururken, götürüp de kendi ayağına düğümler mi? Yaşın da geldi geçti derler. Bir daha, enseyin kökünü görürsün de Cumhurbaşkanlığım göremezsin. Taşbaşoğlunu başıma adam diye çıkardın mı, çıkarmadın mı, ölsem yitsem de, seni babamdan çok sevsem de, senden yana olamam arkadaş! Koca Cumhurbaşkanlığını, durup dururken, iki yalınayağın oyuyla başkasına veren, koskoca bir milleti idare edemez. Koca bir Paşalığı başkasına verene ben akıllı diyemem, arkadaş, isterse ünün Firengistanı tutsun. Çok büyük siyasetçi ol! Sen bir işe yaramazsın, arkadaş! Sana da hiç bir vakit benim gönlüm doğrulmaz, arkadaş! Belli bil. Bu işi yaparken adam hiç yanma yönüne, sadıkana muhtarlarına sormaz mı? Bu millet beni ister mi istemez mi, demez mi? Az daha senin yüzünden perişan olup, köye rezil oluyorduk. Bereket ki hemen karşıya geçtik. Hükümet nerde, millet orda. Sen bunu bilmez misin? Bilmezsen, öğrendin işte arkadaş! Öğrendin ya,iş işten geçti. Taşlar alıp kara bağrın döğersin şimdi ya, devlet dediğin bir kuştur, elinden bir boşanır kaçarsa, bir daha tutamazsın arkadaş! Şimdi de tutacağım diye çırpın dur. Çırpın ha çırpın. Bir daha koklatırlar mı adama. Tüm millet seninle olsa, iki baldırıçıplağın oyuyla, bir daha Reisi cumhurluğu sana kaptırırlar mı? Taşbaşoğlu adamı ne bilir, iti ne bilir? Onu sen adam edip karşıma diktin ya, ben onun oyunu bile sana verdirmem. Bunu böylece bile de, dövünesin. Aaaah İsmet aaah! Senin zamanında olsaydı... Seni ne yapmalı bilmem ki... Belânı buldun ya, bize de mazarratın dokundu. Bir uyuz dananın kırk köye mazarratı çok olur arkadaş! Belli bil. Yemek yemeden, soyunmadan yatağa girdi. Hınçlıydı. Uzun zaman gözleri gökyüzündeki yıldızlarda İsmet Paşayı, yaptığı kötü işleri düşündü. Kafası bu işleri, bu İsmet Paşanın işlerini bir türlü almıyordu. En sonunda şu sonuca vardı ki insan kocayınca böyle olur.

Ai không biết đến vẻ đẹp của sự đơn giản thì đến chết cũng sẽ không hiểu nỗi ý nghĩa đích thực của cuộc sống

Tuve que ahorrar un poco para mi siguiente obsesión. Los discos de mi padre se me habían quedado cortos, así que finalmente dejé de desayunar durante unas semanas y reuní lo suficiente para una nueva adquisición. Un disco. Era Temptin' Temptations, de los Temptations. En la portada aparecían cinco jóvenes negros vestidos de blanco inmaculado, con chaquetas cortas de un botón y zapatos negros. Recuerdo la primera vez que lo puse en el tocadiscos. Primero un crujido. Y luego, BAM. Una música elegante, evocadora, romántica. Chirriando, algo lejana, tomando la habitación. La canción era «Since I lost my baby». Mirándolo, comprendí. Esa foto pintaba un mundo superior en el que los hombres eran dandis y toda la música era gloriosa, sus trajes nítidos, blancos, sus caras de ébano, sus zapatos relucientes. Donde cada minuto de vida era así: refinado y pleno, hermoso. Sin manchas. Un mundo irreal en el que nadie envejecía y había códigos de honor, y todo era puro y bello. Un mundo que no se parecía en nada a mi pueblo, a mi instituto, a los jugadores de fútbol que me perseguían para mantearme. Mi tía abuela me ha contado muchas veces cómo entraba en mi cuarto y me encontraba dormido al lado del tocadiscos, durmiendo plácidamente en el suelo. Aquellos discos eran mi medicina y mi vaso de leche caliente, mi primer compadre, mi escondite y mi refugio, mis armas. Con el tiempo llegaron las Marvelettes y los Impressions, los Temptations y Betty Harris, Bobby Womack y Al Green, Sam Dees y los Miracles. También Gloria Jones, Kim Weston, Barbara Acklin, Esther Williams, Curtis Mayfield, los 4 Tops, las Supremes, Chuck Jackson, Z.Z. Hill, Tommy Hunt, Billy Stewart, Sly & The Family Stone, Nina Simone, Billy Butler, Gene Chandler, Shirley Ellis y J.J. Jackson. Nunca volví a escuchar otra cosa

The snow, the first of which fell in October, kept the family inside. But as soon as it started to melt, all the farmers would rush out of their shingled houses and set fire to the mountain greenery to clear the land, like they were taking part in a festival. The crackling flames would shimmer between the valleys. But nowadays no one can hold such a festival. You can't burn up the land just because the dull winter has passed Now people resort to setting themselves on fire.

Numero tre: siate spontanei. La vita ha troppe regole, limitazioni, orari. Cambiate i vostri programmi per lasciare spazio al divertimento. Siate in ritardo una volta ogni tanto (sto dicendo a te, Keller) e godetevi il momento per quello che è o per quello che può diventare. Numero quattro: non giudicatevi. Abbiamo tutti i nostri difetti. Tenete gli occhi su di voi e il naso fuori dagli affari degli altri, a meno che non siano gli altri a invitarvi. E quando siete invitati, aiutate, non giudicate.

Akademisyenliğin ritmini hiç anlamıyorsun," diyor W. İlmin mevsimlerini, ekim mevsimini, filize bakıp onunla ilgilenmeyi, hasadı, düşüncenin mahsulünü toplama dö­nemini hiç bilmiyormuşum. Her yaz başı W.'nin düşlediği buymuş: Yaklaşan son­ bahar, düşünce mahsullerinin olgunlaşıp toplanmaya ha­zır hale geldiği, rüzgarla eğildiği sonbahar. Güneş yanığı kollarıyla suladığı, bin bir özenle bakıp büyüttüğü fikir­lerin hasadını toplamayı düşlemiş hep. Düşünceyi eleme süreci varmış bir de. Düşüncenin harmanını savurmak. Sapı samandan ayırmak. "Ama sa­man hep karışacak," diyor W. En büyük düşünürler bile samandan kurtulamaz. Yine de buğday vardır. Yıl boyu verilen emeğin kanıtı ortadadır. Ama ne anlarmış W. bunlardan? Mahsulü bereketsiz olmuş. Her zamanki gibi. Boş tarlada yalnız başına ağlı­yormuş şimdi. "Ah, ne zaman keşfedeceğiz çalışmamızı, gerçekten çalış­mamızı mümkün kılacak ritmi? Ne zaman o sabit basınç her günü bir iş gününe çevirecek, her gün önceki günden aldığı güçle bir adım daha ileri gidecek?" Momentum: düşünce tarafından fırlatılmak, serbest bırakılmak, düşüncenin sapanından çıkan bir taş gibi. İşte o zaman iş dünyevi değil, semavi olacak. Yıldızlar gibi, yörüngesinde dönen gezegenler gibi çalışacağız o za­man. Yaptığımız işler galaksilerin aheste dönüşleriyle, evrenin sabit bir şekilde sonsuza genişlemesiyle bir ola­cak. Eylemsizlikten, bir tanrının dinlenmesinden farkı kalmayacak. "Belki de aradığımız şey bir tür Şabat'tır," diyor W. Gözlerimizi kapayacağımız bir zaman; ama sadece din­lenmek için değil, toparlanmak, iyileşmek için. Emeğimi­ze sadece içeriden değil, dışarıdan da bakabilmeliyiz. Kim demişti bunu? Daha büyük eserlerin, ilahi bir emeğin bize dokunmasına izin vermeliyiz. Ancak o zaman ger­çekten çalışmaya başlayabiliriz, kendi kanalımızın merkezine gizli bir akımla taşınmış gibi. Kendimizi kanatıncaya kadar çalışmamız gerektiği­ni söylüyor W. Gözlerimiz kan çanağına dönene, burnu­muzdan kan fışkırana dek. Çünkü kendimize ait bir fikir bulunca olacağı bu: Burun deliklerimizden kan fışkıra­cak. Kan damlaları, fikirlerimizi yazdığımız sayfalara boşalacak. Bütün yazılar içinde, kanla yazılanı seviyorum bir tek. Nietzsche demiş bunu. Kanla yazmak, ama bizim kanı­mızla değil. "Tanrı'nın kanıyla yazacağız," diyor W. gi­zemli bir sesle. Burun deliklerimizden fışkıran Tanrı'nın kanı olacak..

Autosuficiencia. Y un huevo. Somos putos monos. La clave siempre ha sido el trabajo en equipo.

No es el mal lo que uno debe temer, es el tiempo. Nadie puede vencer al tiempo ni nada se puede hacer contra él.

No sabe que en el placer que yo busco no hay lugar para otros. No recuerdo ningún momento de placer compartido. Yo siempre he cavado muy profundo dentro de mí, ahí es donde he encontrado el placer más duradero.

La vergüenza y la culpa. La vergüenza es un sentimiento dirigido a uno mismo, mientras que la culpa, apunta hacia otros.

Non riesco a uscire dalla mia stanza senza prima fissare il portatile di Bright Side, rimasto intatto sul comò da oltre una settimana. Lei lo ha lasciato a me. Contiene tutta la musica che ha scritto – e io mi sento onorato di averlo ricevuto. La mente mi sta gridando di prenderlo, ma il cuore sta facendo pesare la sua autorità e mi ordina di partire senza. Non sono pronto.

So che mi sto ossessionando in modo totalmente insano, ma ho paura che se non continuo a tenerla viva nella mia testa, la dimenticherò. E dimenticare mi fa cagare sotto dalla paura. Franco è convinto che dovrei consultare un medico. Forse prendere delle pillole per dormire, o degli antidepressivi. Io invece penso che quella sia una via d’uscita per chi non ha coraggio. Non voglio cominciare a ingoiare medicine per evitare il dolore

The Japanese cameras that used to proliferate in these places have almost all been replaced by camcorders. Like a magic lamp, the camcorder swallows the palace and sucks in the pond in front. In these tourists' minds, the Belvedere is reduced into an unfocused square image, cast with a bluish tint. The present is re-created to immortalize memories. It's pathetic, but that's human tendency now.

A great deal of success in life depends on the relationship you have with yourself, your partner and your money.

As long as we’re breathing, we have a chance to start over and build a stable future.

When you feel you have limited or no freedom… whether in business, personal or spiritual pursuits… It's time to begin exploring other options and choices out there. You always have options and choices in life.

Your willingness to create a change in beliefs, a shift in energy, an acceptance of where you are, and the courage to make the right choices for yourself will make you into the hero you were always destined to be.

Most people say use your head; I say use your heart. It will guide you closer to where you want to be. The head should be following the heart, not the other way around.

The work you have to do to accomplish your needs and desires is going to be a harder road than working on the needs and desires for someone else.

By staying open minded and listening to the needs and desires of your inner child, you open yourself up to the possibilities of anything and everything.

Another method of handling a perceived negative energy is to temporarily remove yourself emotionally and physically, from the situation.

Some fail because after they choose the direction for their careers, they spend too much time second-guessing their decision.

Shhh, lower your voice. You’re like an animal,” he said. “Ha, that’s what women are like when they don’t have men around. They’re like animals.

Operation Ranch Hand skulle sannolikt ha varit en hyllad militär strategi om det inte varit för alla amerikanska soldater som också de drabbades av växtgifterna. Meningen var att gravitationskraften skulle dra dropparna nedåt, mot fienden. Men vindarna blandade sig i leken och männen som besprutade blev i sin tur besprutade. Barnen som hade turen att växa upp fick under tio års tid se dessa åttio miljoner liter växtgifter i regnbågens alla färger falla som regn från en molnfri himmel. Idag, fyrtiofem år senare, vittnar de många grava missbildningar hos barnbarnen till dessa barn om människans förmåga att skapa genmutationer, att omvandla naturen och höja sig själv till gudarnas nivå. Det står i vår makt att skapa ett ansikte med delvis upplösta drag, att få en andra skalle större än den första att växa ut, att få ögon att tränga ut sina hålor, att suga själen ur kroppen genom att tömma vätsketankar med en färg lika rosa som blommor, vit som lättsinnet, purpurröd som "purple hearts", grön som löven under monsunregnen och blå som den oändliga himlen

Hayatımızı ölümle ilgili düşüncelerle mahvediyoruz, ölümümüzü ise hayatla ilgili düşüncelerle.

ben ürküyorum kendimden beynime sanki darbeler iniyor beynime sanki hah ha keserler ve kelimeler benim kıvrımlarımı kim oyuyor?

In town, during the week, I pocketed my emotions—silent and screaming anguish in all shades of red—Father’s way. But on these trips out of town, the neung-jae grasses that skimmed my body ripped holes in my pockets and emptied all the red I had saved.

As boys grow to men, they keep score on their fathers. In one column goes the wins—the times he protected his family, provided for them so they did not know hunger, taught his children how to navigate the world. In the other column are his sins. Sometimes, these losses weigh heavily.

Happiness is found in simplicity and commonness. Or maybe happiness descends from the sky like it did that hot August day. More than seven decades on, I suspect happiness is the capacity to stay human. I still don’t know for sure.

Die Experten dieser Welt kommen mir nur wie Experten vor, solange sie über Dinge reden, von denen ich nichts verstehe

of calling it Kim Peculiar, Kim Ha Ha.

Anyway, after that I called myself a poet. The way you feel about writing poems that no one reads and committing murders that no one knows about is not that different.

Ha; işte orada bahsedilen, bütün kuvvetleri nefsinde toplayıp tek partiyi, ta­biî dolayısıyla, devleti ve memleketi kendi başlarına idare edecek olan yüksek meclisin azasını diyorum; onları kim seçecek; bu zorbalar heyeti, kuvvet ve salâhiyetlerini kimden ve nasıl alacak? Hayret, hayreti uzma (Böyle vaziyetlerde daima kullandığı kelimelerden) Bu ne sakat düşüncedir, bu nasıl zihniyettir? Gö­rülüyor ki varmak istediğimiz hedef, henüz en yakın arkadaşlar tarafından bile, zerre kadar anlaşılmış değildir. Çocuk; biz öyle bir idare, öyle bir rejim istiyoruz ki; bu memlekette bir gün -eğer dünyada hükümdarlık aleyhinde gittikçe artan kuv­vetli cereyan muvacehesinde kalanlar varsa- Padişahlığa taraftar olanlar dahi bir fırka kurabilsinler.

Performance art is different. I meet things directly. I see death and lust in audience’s eyes. Depending on what I see in their eyes, my work changes immediately. If the purpose of art is to confront beauty, especially live beauty, aren’t all other artistic forms fake? They are compromises and the residue of the desire for useless immortality. All criticism of performance art starts with the fear of true beauty. People preserve beauty because of their obsession with immortality. They are slaves of dead art.

Ella no lo sabe. No sabe que en el placer que yo busco no hay lugar para otros. No recuerdo ningún momento de placer compartido. Yo siempre he cavado muy profundo dentro de mí, ahí es donde he encontrado el placer más duradero.

Mi ha chiesto di vivere fino a cento anni, così forse ci permetteranno di rivederci...ma come si fa a vivere così tanto? E se fossi così fortunata da arrivare a quell'età, ci vorrà ancora così tanto prima della riunificazione?

It’s funny, the truth makes people uncomfortable, but a lie gets people excited.

Medio año. Y durante todo ese tiempo en realidad no hemos tenido líderes. Esas reuniones nocturnas en las que todos dicen lo que piensan y el grupo decide lo que es necesario hacer; así tendría que ser siempre. Y nadie pierde el tiempo comprando o vendiendo, porque no hay mercado. Todo aquí pertenece a todos por igual. Y, sin embargo, ninguno puede explotar nada que le pertenezca, pues no hay nadie fuera a quien vendérselo. Ha sido una sociedad comunal, un grupo democrático. Todos para uno y uno para todos.

Hon gick oförskräckt framåt och sköt nätterna ifrån sig, tänkte bort slagen och använde kroppen som sköld för att skydda sin dotter mot hotet att bli tillbakaskickad till Vietnam, där hon inte längre tyckte sig ha några hållpunkter. Det var lätt att blunda eftersom de båda enda speglarna i den mörka lägenheten reflekterade hans vredesutbrott snarare än hennes egen gestalt, som framträdde i skärvor. Hon hade glömt hur hon såg ut i ett stycke, ända tills den dag då Julie råkade öppna dörren till badrummet när hon höll på att ta av sig kockjackan och hon såg sig själv i Julies blick.

Bu kapıları bana Atatürk açtı softa herif anladın mı, Atatürk açtı bu kapıları bana, sen kim oluyorsun da yeniden o karanlık deliklere tıkmaya kalkıyorsun Türk kadınını ha!

Joo Sung-ha, a North Korean defector from Chongjin who became a journalist in Seoul, told me he believed that Kim Jong-il had tacitly agreed to let women work privately to relieve the pressure on families. “If the ajummas [married women] hadn’t been allowed to work, there would have been a revolution,” he said.