Gewoon Quotes

Mensen die naar eender waar willen, willen niet per se ergens heen, ze willen gewoon niet blijven.

Nieuwe boeken ruiken zo lekker; je kunt gewoon aan de reuk merken hoe fijn het moet zijn om ze te lezen.

Ik wou dat op een dag, gewoon opeens, alle angst op was, zoals het warme water als ik heel lang heb gedoucht, maar dan overal en voor iedereen.

Iedereen die voor abnormaal wil doorgaan en er hard aan werkt om excentriek en uitzonderlijk te zijn, heeft een grotere voorspelbaarheid dan wie normaal, gewoon, alledaags en onopvallend heet te zijn. Zodra bijzonderheid gewild is, is het meest bijzondere er vanaf. Echt uitzonderlijke mensen weten zelden van zichzelf dat ze uitzonderlijk zijn en als ze er door de jaren heen achter beginnen te komen dat iets hen van anderen onderscheidt, kost het ze meestal hun verdere leven om zich er bij neer te leggen.

Mijn vader is weg, voor altijd verdwenen, en niks is veranderd, het wordt gewoon ochtend, er komt weer een avond. Er is niks veranderd, en alles is anders.

De bomen komen uit de grond en uit hun stam de twijgen. En iedereen vindt het heel gewoon dat zij weer bladeren krijgen. We zien ze vallen naar de grond en dan opnieuw weer groeien. Zo heeft de aarde ons geleerd dat al wat sterft zal bloeien.

Ik kon niets ergers bedenken dan onwetendheid, maar misschien had ik gewoon te weinig fantasie.

Met jou was ik gewoon blank, zonder jou ben ik gebroken wit.

Ik dacht aan hoe je mijn hand pakte, tegen je aan legde en zei: Ik ben hier dus gewoon, Onder je hand. Voel je dat?

Mensen denken altijd dat je een grote reden nodig hebt voor verdriet. Dat is niet zo. Soms is het verdriet er gewoon. Soms gaat het niet weg.

Wat betekent dat, als een jongen zijn hand op je borst legt? Betekent het dat hij een geilneef is? Of was zijn hand gewoon moe?

… En ook’, ging hij verder: ‘ik had er behoefte aan om nog eens alleen te zijn met mezelf. Buiten dit tehuis ligt een wereld waarin je niets anders moet doen dan praten. Praten, praten, praten en nog eens praten. En luisteren of op z’n minst toch doen alsof, naar mensen die praten, praten, praten. En die kriskras door elkaar heen praten, praten, praten. Je hebt familiale en andere verplichtingen, wat vaak weer neerkomt op praten en luisteren, en ik had er gewoon geen zin meer in, in die hele sociale pantomime. Ik wou eindelijk stilte voor mezelf en alleen zijn met mijn gedachten. Hier kan ik dat min of meer. Het is de enige plaats waar wordt geaccepteerd dat ik volledig in mezelf ben gekeerd. Het was mijn laatste kans.

Jy maak niemand moedswillig seer nie. Jy kom niemand doelbewus te na nie. Jy gun mense om te wees wat en wie hulle is solank hulle jou nie moedswillig seermaak of te na kom nie. Jy vergewe hulle as hulle dit wel gedoen het en insien dat hulle drooggemaak het. As hulle dit nie insien nie, sny jy hulle gewoon uit jou lewe. Meet ‘n bietjie jouself, jou familie, jou gemeente daaraan en kyk hoe vaar jou bende. (Nan aan Gideon)

Voelde me langzaam anders worden, merkte dat ik iemand werd die ik niet wilde zijn. Nee, diep vanbinnen wás ik iemand die ik niet wilde zijn. Omdat het anders was, omdat mensen erover zouden praten, omdat ik in andere landen verboden was. Niemand had me gevraagd of ik dit wilde zijn. Niemand had bij me geïnformeerd wat ik ervan zou vinden. Niemand had verteld hoe ik ermee om moest gaan. Opeens was ik het gewoon. En hoe hard, hoe lang, hoe heftig ik het ook bleef ontkennen, ik kon het niet tegenhouden.

s Avonds neem ik een lange warme douche en huil om alles. Het heeft iets bevrijdends, om je te laten te gaan onder een douche. Je tranen bestaan niet echt, ze zijn gewoon een deel van het stromende water.

Dat ze iemand blij kon maken met zoiets als een glas limonade bracht haar een gevoel van heel simpel geluk. Het soort geluk dat nergens van afhing, dat er gewoon altijd wel was en je af en toe terloops even aanraakte.

De laatste tijd doe ik dingen voornamelijk niet. Door dingen niet te doen, kun je ze ook niet fout doen, zou je kunnen zeggen.Maar dan vergis je je. Sommige dingen niet doen is al een misdaad op zichzelf. Niet naar school gaan, niet eten, niet slapen, niet praten, niet willen, niks willen, gewoon helemaal niks, dat is ook fout.

Ze zeggen dat rouw even diep is als liefde was. Sommige dagen kom ik tot het inzicht dat ik geluk heb gehad omdat ik Maria zo lang naast me heb gehad en op andere dagen stel ik vast dat als ik haar niet zo lang naast me had gehad het niet zo moeilijk zou zijn om haar te missen. Elke dag moet ik beslissen of ik dankbaar ben of eenzaam. Maar ik wil haar verdomme gewoon terug zien. Dat is wat ik wil.

Om te beginnen moet één ding duidelijk zijn: met ons tweeën kan het niets worden. Nooit.' 'Maar...' zei Pinchas. 'Jamais.' Mimi voelde zich net een figuur uit een roman. (...) Hij leek gewoon niet te begrijpen wat ze wilde zeggen. Gelukkig schoot haar een zin uit een boek te binnen, die haar heel goed was bevallen en precies bij deze situatie paste. 'Onze harten zingen niet dezelfde melodie.' zei ze.

Is Oeroeg minder dan wij' stootte ik uit. 'Is hij anders?' 'Ben je belazerd,' zei Gerard kalm, zonder de pijp uit zijn mond te nemen. 'Wie zegt dat?' Ik bracht, niet zonder moeite, mijn gewaarwoordingen van die middag onder woorden. 'Een panter is anders dan een aap,' zei Gerard, na een pauze, 'maar is een van de twee minder dan de ander? Dan vind je een idiote vraag, en je hebt gelijk. Blijf dat nou net zo idioot vinden, als het mensen betreft. Anders zijn - dat is gewoon. Iedereen is anders dan een ander. Ik ben ook anders dan jij. Maar minder of meer zijn door de kleur van je gezicht of door wat je vader is- dat is nonsens. Oeroeg is immers je vriend? Als hij zo is dat hij je vriend kan zijn- hoe kan hij dan ooit minder zijn dan jij, of een ander?

Een van de vreemde dingen aan de dood, heeft Trudy ontdekt, is namelijk dat je in het kielzog ervan gewoon verdergaat alsof er niets gebeurd is. Het lijkt harteloos en verkeerd, maar nu de rituelen van de rouw afgehandeld zijn, hoeft Trudy alleen nog maar de enorme omvang van deze plotselinge verandering proberen te bevatten.

Misschien dat de anderen van hem hielden omdat ze dachten dat hij onfeilbaar was, maar ik niet. Ik hield gewoon van hem, punt uit.

Iedereen beseft op een dag,' zei hij, 'dat zijn ouders ook maar gewoon mensen zijn. Soms goede mensen, maar soms ook niet.

Wilders gooide met zijn uitspraak over ‘minder Marokkanen’ een grote steen in een stille vijver. Want waar gaat het om. De Marokkanen moeten kiezen: Of ze zijn Nederlander, en dan weten ze ook dat iedereen in Nederland mag zeggen wat hij wil zeggen. Geert Wilders dus niet minder. Of ze zijn hier gewoon als gasten. Dan moet voor hen een andere regeling gelden.

Misschien wist ik ergens wel welke kant het op dreigde te gaan, een glimp verzonken in de duisternis: misschien had ik een voorgevoel van de richting maar was er toch gewoon in meegegaan.

Gewoon "Wonder"...' Ze draaide zich hoofdschuddend zijn kant op. 'Ik dacht dat je geen begaafde was.' 'Ja, dat komt ook niet erg vaak ter sprake. In staat zijn om iemand tijdelijk de wonderen van de wereld te laten zien...' hij zwaaide weer met zijn arm in de richting van de horizon, 'valt nogal in het niet bij met chromen biceps of vingertoppen die kunnen uitbarsten als vulkanen.

Tienduizend koffers per dag. Het is gewoon te veel. We kunnen het niet bijhouden. Elke koffer wordt geopend. Alle inhoud gesorteerd.' Al die koffers staan dan voor tienduizend mensen per dag... onvoorstelbaar!

Er is nooit één waarheid, maar gewoon een zootje verhalen die zich allemaal, tegelijkertijd, in ons hoofd en hart afspelen en elkaar verdringen en met elkaar strijden. Het is allemaal één prachtige rampzalige rotzooi.

Hij is er huiverig voor iets gewoon te vinden alleen omdat het door iedereen zo gezien wordt. Wie verzekert hem dat het perspectief zo meteen niet weer wisselt en hij al zijn verwachtingen opnieuw zal moeten bijstellen?

Jezus, ik ga niet zo iemand worden die het er altijd maar over heeft wat hij gaat doen. Ik ga het gewoon doen. Je de toekomst voorstellen is een soort nostalgie.' 'Huh?' vroeg ik. 'Je zit je hele leven in het labyrint vast, overdenkend hoe je er ooit uit zult ontsnappen, en hoe geweldig dat zal zijn, en dat beeld van de toekomst houdt je op de been, maar je doet het nooit. Je gebruikt de toekomst alleen maar om aan het heden te ontsnappen.

Jarek kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Had ik jou om je mening gevraagd, struiklander?' ... 'In het struikland,' zei Roa, 'hoeft er niemand om de mening van een vrouw te vrágen. Men gaat ervan uit dat ze die gewoon zal geven.

Ik zit alleen maar naar een scherm te staren en te wachten op waarschuwingspiepjes! Denk je dat dat leuk is? NEE! Het is zo stomvervelend dat ik bijna mijn haren er een voor een uit zou trekken, gewoon om iets te tellen te hebben! - David, tegen Mika

Wat het leven in feite zo dodelijk vermoeiend maakt is misschien wel de geweldige inspanning die we op moeten brengen om twintig, veertig jaar en nog wel langer redelijk te blijven, om niet gewoon volkomen jezelf te zijn, dat wil zeggen abject, wreed en absurd.

je kunt alles doorstaan zei Phoebe, zelfs als het vertrouwen geschonden is, als het maar eerlijk wordt bekend. je wordt dan levenspartners op een andere manier, maar je kunt nog wel partners blijven. maar liegen- liegen is een goedkope manier van macht uitoefenen over de ander. wie liegt, kijkt toe terwijl de ander handelt op basis van onvolledige informatie- met andere woorden zichzelf vernedert. ... het is toch eeuwig hetzelfde verhaal. de man verliest de hartstocht voor de huwelikspartner, zonder dat kan hij niet leven. de vrouw is pragmatisch. de vrouw is realistisch. zeker de hartstocht is geluwd, maar zij is tevreden met de lichamelijke genegenheid, gewoon samen met hem in bed liggen, hij in haar armen, zij in de zijne. maar voor hem is dat niet genoeg. hij is een man die niet zonder leven kan

We hebben dit niet kunnen oefenen, dit samen wachten op de dood. Jammer, want ik heb zelden zo veel verenigde onbeholpenheid gezien, zo veel opgetelde soorten van onvermogen, zo veel mensen die bij mekaar niet gewoon zichzelf kunnen zijn, zelfs niet op dit soort uren van de waarheid.

Het is al met al niet zo dat het slecht met mij gaat. Het is eerder dat ik een hele tijd zo moe werd van alles, dat je het gewoon niet meer aan kunt horen, het ongeneeslijke geouwehoer van al die types die je met zo'n veel te eerlijk gezicht staan te vertellen wat het beste voor je is.

Vader leek wanhopig. 'Maar, Mattias , je weet dat het onmogelijk is geen sporen na te laten. Er is altijd iemand die je ziet. Altijd iemand die zich je herinnert. Altijd iemand die van je houdt. Bijna altijd. Dat is gewoon zo.' 'Dat is het niet. Het is niet zo dat ik geen sporen wil achterlaten, ze hoeven alleen niet zo zichtbaar te zijn. Ik hoef geen handafdruk in cement. Ik hoef niet geïnterviewd te worden om wat ik doe. Is dat zo erg? Dat je geen behoefte hebt om gezien te worden? Niet iedereen wil vooraan staan. Er zijn ook mensen nodig die nummer twee willen zijn.

Eva voeg zich dat af: waarom mensen niet gewoon krijgen wat ze verdienen, misschien omdat ze ook moeten verdienen wat ze krijge, denk ik nu. Want dat is moeilijk: naar jezelf kijken, en naar het leven dat je altijd hebt geleid, je afvragen of het beter kan, durven toegeven van wel. En dan genoeg op jezelf vertrouwen om te kiezen voor verandering. Omdat de liefde zo groot is. Omdat ze maar niet overgaat. Omdat je weet, diep vanbinnen, dat daar het echte geluk ligt. En dat je echt ten diepste verbonden voelen met iemand alles beter maakt, afstraalt op iedereen die je graag ziet.

Hij herinnert me er graag aan dat ik gemaakt ben van de grondstoffen van het heelal, dat ik uit niets anders besta dan die grondstoffen. 'Eigenlijk,' zei hij eens, 'ben je gewoon een brokje Aarde dat zich heeft losgemaakt van het chemisch evenwicht en op eigen benen probeert te blijven staan.

Ja, soms groeit er een boom in de woestijn. Gelukkig maar. Maar dat wil niet zeggen dat al die andere zaadjes lui zijn of niet genoeg wilskracht hebben. Zij missen gewoon de omgeving om uit te groeien tot een mooie boom. Een boom waar we nochtans allemaal de vruchten van zouden kunnen plukken.

Zeg maar Kai.' Ze knipperde. 'Sorry, wat?' 'Je mag dat "uwe Hoogheid" achterwege laten. Dat hoor ik al genoeg van... iedereen om me heen. Noem me maar gewoon Kai.' 'Nee, dat zou niet...' 'Ik wil er geen keizerlijk bevel van hoeven maken.' Een suggestie van een glimlach speelde rond zijn lippen.

Ganzen lijken mij ook lief, maar papa heeft eens verteld dat je darmee moet oppassen, omdat die kunnen bijten. Dat vond ik raar, want ganzen hebben geen tanden. Toen zei papa dat ze het me hun bek doen, maar dat vond ik em dom verhaal, want bijen is gewoon met tanden, anders heet het toch niet bijten?

Wat was trouwens onkruid? Een plant die niemand plantte? Een zaadje ontsnapt aan de jas van een reiziger, iets wat er niet thuishoorde? Was het iets wat beter groeide dan wat er had moeten staan? Was het niet gewoon een woord, onkruid, met een sliert aan vooroordelen? Onkruid, onding. Onnuttig. Ongewenst.

Weer was het stil. Dan zei je: “Voel hoe de aarde ons draagt. Maf hé? Heb je er ooit al eens bij stilgestaan hoe zwaar dat moet zijn voor de aarde? Al die mensen tegelijkertijd dragen, terwijl wij hier gewoon rustig met ons hele gewicht op haar liggen?” En zo lagen we daar, met heel ons gewicht op de aarde.

Weet je wat ik zo bevrijdend vind? Antwoorden kunnen ‘een beetje juist’ zijn. Ik heb ontdekt dat ik dat best wel leuk vind. Ik wil mijn hele leven een beetje juist zijn. Niet te veel, gewoon een beetje. De wereld in de literatuur is grijs. En dat is goed, want ik heb jarenlang in zwart-wit geleefd. Grijs is prachtig.

Tot ze bij Kai kwam en hij zijn armen rond haar middel sloeg en haar kuste. Hij smaakte naar citroenglazuur... 'Waar was dat voor?' fluisterde Cinder vlak bij zijn oor. Kai sloeg zijn arm rond haar schouders en begeleidde haar de privévertrekken van de koningin uit. 'Ik dacht gewoon aan de positieve toekomst,' zei hij. 'De versie waar jij ook in voorkomt.

Ze zouden geen van allen kunnen begrijpen dat het tegelijkertijd totaal hopeloos en heel zinvol kan zijn. Het zit hem in de woorden, die moeten tot iemand worden gericht. Anders staan ze alleen maar in het woordenboek te wachten tot het ophoudt met regenen. Je mag ze best in bezit nemen, maar alleen als je ze in één adem weer doorgeeft. Je kunt ze niet gewoon vasthouden, dan worden ze nietszeggend.

Renn dacht aan Torak, die door het Woud was gestrompeld om de resten van haar boog te halen. Misschien laat zielzwerven inderdaad zijn sporen na, dacht ze, maar dit is gewoon Torak. 'Dank je wel,' zei ze. 'Kleine moeite.' 'Niet alleen bedankt voor de boog, maar voor veel meer. Ook voor dat je je eed hebt gebroken.' Toen legde ze haar hand op zijn schouder, zoende hem op zijn wang en hobbelde snel weg.

Ik heb gewoon even wat tijd nodig om... na te denken.' 'Er is weinig om over na te denken,' zei Torin. 'U hebt dit meisje gevraagd wat ze moest doen, en ze heeft een zeer beknopt antwoord gegeven. We weten allemaal dat u haar zult helpen, dus het lijkt me pure tijdverspilling om eerst nog de voor- en nadelen van die beslissing te gaan afwegen... Ik weet vrij zeker dat ik ze wel een kwartier kan ophouden.

Weet jij dat je geen traanbuisjes hebt?' 'Wat? Echt wáár? En ik maar denken dat ik emotioneel introvert was... Ik ben ook niet in staat om te blozen, voor het geval dat uw volgende geniale opmerking ging worden... Mijn hersenen houden mijn lichaamstemperatuur constant in de gaten en ze dwingen me af te koelen als ik te snel te warm wordt. Gewoon zweten, zoals een normaal mens, was blijkbaar te veel gevraagd.

Het probleem met Nederland is dat Mark Rutte telkens heeft beweert dat hij geen visie heeft, en dat heeft hij ook niet, behalve dan de boel een beetje runnen. En je ziet waar je dan uitkomt, als je geen visie hebt, dan kan je ook geen leiding geven natuurlijk, want dan laat je gewoon door allerlei lobby groepen je beleid bepalen zo lang jij maar aan de macht kunt blijven en een coalitie meerderheid kunt vinden.

Er was gewoon geen bewegingsruimte om helemaal niets te willen, dan begonnen ze meteen weer over je negatieve houding door te zagen, terwijl ik vind dat dat een van de steunpilaren van de vrijheid is, om het zo maar eens te zeggen, dat je nou eens een keer niet wilt kiezen tussen al die mogelijkheden die de wereld al voordat je geboren werd voor je heeft uitgedokterd en waar je zelf helemaal nooit om hebt gevraagd.

Nu reageerde ze door mij duidelijk te maken dat ik in feite niets had gewonnen, dat er op de wereld helemaal niets te winnen viel. Dat haar leven net als het mijne vol uiteenlopende, idiote avonturen zat, en dat de tijd zonder enige zin gewoon voorbij gleed, en dat het fijn was elkaar alleen maar af en toe te zien om het dwaze knarsen van de hersenen van de een te horen echoën in het dwaze knarsen van die van de ander.

Wat hield deze liefdespermanentie in? Een zeker geloof in de liefde van de ander, dat zonder onmiddellijk bewijs of teken van de belangstelling van de geliefde in stand kon blijven, het geloof dat de partner, hoewel voor het weekend in Milaan of Wenen, niet bezig was een cappuccino of Sachertorte te nuttigen met een liefdesrivaal, het geloof dat een stilte gewoon een stilte was en niet een aanwijzing dat de liefde ter ziele was.

toch, er knaagt iets aan me. Op een goeie kilometer afstand staat er wel een dozijn borden, die melden waarom we dit gebied zo waardevol moeten vinden. Ze tonen waar je moet kijken en leggen uit wat je ziet. Ze geven me het gevoel dat ik een passant ben, een toeschouwer, en het landschap een decor, zoals in een Disneyfilm. De natuur is niet meer iets wat er gewoon is, wat buiten ons staat, aan zichzelf overgeleverd. Ze is nu toevertrouwd aan een conservator.

Wat het leven in feite zo dodelijk vermoeiend maakt is misschien de geweldige inspanning die we op moeten brengen om twintig, veertig jaar en nog wel langer redelijk te blijven, om niet gewoon volkomen jezelf te zijn, dat wil zeggen abject, wreed en absurd. 't Is een nachtmerrie als jij, strompelende stumperd die je in werkelijkheid bent, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat maar steeds de superman moet spelen, wat ergens toch wel het ideaal van deze wereld is.

...en ik koesterde en knuffelde het geheim tot ik van pure gelukzaligheid in een soort wakende slaap wegdommelde waarin ik allemaal beelden zag: "..." Die beelden hadden nergens iets mee te maken, behalve dan dat ze zo prachtig waren in al hun eenvoud en helderheid, zonder dat ze iets betekenden en zonder dat ze het een of andere verhaal te vertellen hadden, ze bestonden gewoon alsof ze altijd al hadden bestaan; de wereld zit al veel te vol met dingen die een begin en een eind hebben.

Angst is een natuurlijke reactie van de mens op datgene wat hij niet begrijpt of niet kent en waarvan hij denkt dat het gevaar inhoudt. Het is gewoon een afweermechanisme, net als zweten wanneer je het warm hebt en rillen wanneer je het koud hebt. Je bent nu bang omdat je niet weet wat daar is, dus moet je gaan kijken om erachter te komen. Is er niets, geweldig, vals alarm. Is er wel iets of iemand, dan kun je dat alleen overwinnen door uit te vinden wat het is en het dan het hoofd te bieden.

Mijn vader houdt van jazz en heeft een uitgebreide verzameling platen en banden waarvan hij vroeger als hij uit zijn werk kwam kon genieten. Hij kon met een rothumeur binnenkomen, maar als hij Dexter Gordon had opgezet en zichzelf een wodkacocktail had ingeschonken, ebde zijn stress snel weg en werd alles ‘te gek, jongen, gewoon te gek.’ Op het moment dat de naald op de plaat neerdaalde, maakt hij zijn das los en werd hij iemand anders dan degene die hij daarvoor was geweest, een conservatieve ingenieur met in zijn borstzakje een stel ibm-pennen met het opschrift denk na.

Je kan gewoon zitten tobben en je eigen gek maken en tenslotte je eigen ophangen en je kan ook je tobben een beetje in een vorm zetten, schrijven, er geld voor krijgen, je eigen in leven houden, niet afhankelijk zijn van andere mensen en onopgemerkt, in onopvallende kledij rondlopen en door iedereen met rust gelaten worden, dat is prachtig. Met al je zenuwen en al je gevoeligheid. Want er zijn er tienduizenden en honderdduizenden die zoals ik rondmarcheren en die leggen zich toevallig niet op het schrijven toe en kunnen niet schrijven. En dat is een stuk lastiger. Want ze moeten door anderen in leven gehouden worden of ze moeten zich schikken op een kantoor.

Ik keek allang niet meer uit naar de begeesterende leerkracht. Ik dacht: leer me nu maar gewoon hoe ik de woordeen moet articuleren zodat de achterste rij er ook wat van verstaat. En toen de nieuwe leraar drama binnen kwam lopen, met een hoed op en cowboylaarzen aan, dacht ik: weet je wat, een onenightstand, dat is nu ook eens zoiets wat ik altijd al heb willen kunnen. Let op, hij was niet mooi. Mannen hoeven niet mooi te zijn. Ze moeten op die bepaalde manier lopen. Zo van: ik loop maar wat, ik denk daar echt niet bij na, bij mij gaat dat gewoon vanzelf. Van mannen die zo lopen, ga ik struikelen. En ik was lang niet de enige die voor hem viel. We zaten allemaal tussen de spleten van het theatergordijn naar hem te gluren. Hoe hij zich met zijn laarzen op tafel steendood zat te ergeren aan ons onbestaande acteertalent. Door het draaien van zijn ogen voelden we ons elke dag kleiner worden. We zagen de posters met onze namen erop al kromtrekken en loslaten. We schrokken wakker uit nachtmerries over parochiale centra. 's Avonds huilden we bij een gaskachel die het nooit deed. Wij waren de nieuwe groten der aarde, waarom zag hij dat niet? De lul met zijn stomme laarzen. En de trieste muziek werd een streepje harder gezet. Net zolang tot het meisje dat wel een serieuze studie deed met een bezemsteel tegen het plafond ging bonken.

Zoals je kunt beslissen je te verlieven - doordat je de beste foto's van iemand opzoekt en ze steeds bekijkt, doordat je iemand kleedt in je mooiste fantasie, doordat je bij de kerstborrel tijdens All I Want For Christmas naar hem kijkt zodat hij terugkijkt bij de woorden Is You - zo kun je ook beslissen om je te ontlieven, een koud oog op te zetten, te zeggen: het zal de tijd van de maand wel zijn dat ik iedereen zou willen, even lichaamstemperatuur van 37 graden is alles wat ik vraag, gewoon een zachte huid waar mijn eisprong op kan landen, en je expres de slechte foto's bestudeert en de kleinzerigheden in herinnering roept - en de noodzaak valt weg, dit is een volstrekt toevallige attractie, en volstrekt inwisselbaar - zo kijk ik nu.

En als wij weer over de eenzaamheid praten, dan wordt steeds duidelijker dat dat in wezen niet iets is wat je kunt uitzoeken of nalaten. Wij zijn eenzaam. Men kan zichzelf zand in de ogen strooien en doen alsof het niet zo is. Dat is alles. Maar hoeveel beter is het niet om in te zien dat wij het wel zijn, en daar gewoon vanuit te gaan. Het zal ons dan wel duizelen; want alle punten waarop ons oog gewoon was te rusten, worden ons afgenomen, niets is meer nabij en al wat ver is is oneindig ver. Wie vanuit zijn kamer, nagenoeg onvoorbereid en onverhoeds, op de top van een hoge berg zou worden neergezet, zou iets soortgelijks moeten voelen: een weergaloze onzekerheid, het overgeleverd zijn aan iets onbekends zou hem bijna te gronde richten. Borgeby Gård Flädie, Zweden, 12 augustus 2017

Iemand reikte mij het beeld aan van de onderzeeër. Nu ben ik nog nooit in een duikboot geweest, maar het paste voor mij perfect bij wat ik ervoer. Je ligt op de bodem. Het buitenpantser beschermt je tegen het water dat tegen je aandrukt. Alles lijkt te vertragen: het geluid, de tijd, de realiteit. Je hebt weliswaar een periscoop om wat boven het wateroppervlak rond te kijken, maar dat lijkt toch eerder een andere verre wereld. De plek waar alles zich afspeelt, is de cabine waar je in zit: je binnenkant. (...) Het enige wat je in contact kan brengen met het feit dat je leeft, is dat iemand je streelt. Dat er aandacht is voor je gemis en verdriet. Als je je handen niet mag gebruiken om je medeleven te tonen, kies dan woorden die strelen. Gewoon strelen, je moet de pijn niet oplossen. Dat kan je toch niet. Zoek woorden die een warm dekentje kunnen leggen.

Connie begon het bestaan van benen te beseffen. Zij werden belangrijker voor haar dan gezichten, die niet langer meer erg werkelijk waren. Hoe weinig mensen hadden levende, gevoelige benen! Zij keek naar de mannen in de stalles. Grote, worsterige dijen in zwart worstdoek, of diunne houten stokjes in zwart begrafenisgoed, of welgevormde jonge benen zonder enige betekenis, geen sensualiteit of tederheid of gevoeligheid, gewoonweg een pantoffelparade van benen van niets. Zelfs niet iets van de sensualiteit, die haar vader had. Zij waren alle ontmoedigd, zodat zij niet meer bestonden, als het ware. Maar de vrouwen waren niet ontmoedigd. De vreselijke kilometerpaaltjes, die de meeste vrouwen tot benen hadden! Gewoon ergerlijk! Werkelijk voldoende, om een moord te rechtvaardigen! Of de arme pijpestelen! of de keurig nette dingen in zijden kousen, zonder iets, dat op leven leek! Vreselijk, de miljoenen onbeduidende benen, die doelloos rondstapten!

Het conflict tussen bedrijven en actievoerders is dat van narcolepsie versus herinnering. De bedrijven hebben geld, macht en invloed. Ons enige wapen is publieke verontwaardiging. Verontwaardiging heeft de Yuccan Dam verhinderd, Nixon afgezet en, ten dele, een einde gemakt aan de wandaden in Vietnam. Maar verontwaardiging is moeilijk tot stand te brengen en te hanteren Allereerst moet je een nauwkeurig onderzoek hebben; in de tweede plaats wijdverbreid bewustzijn; pas als dat een kritische massa heeft bereikt komt publieke verontwaardiging als een explosie tot stand. Elke fase kan gesaboteerd worden. De Alberto Grimaldi's kunnen nauwkeurig onderzoek bestrijden door de waarheid te begraven in commissies, saaiheid en onjuiste informatie, of door de onderzoekers te intimideren. Ze kunnen bewustzijn doven door misleidende educatie, door tv-stations te bezitten, een "vergoeding" te betalen aan invloedrijke schrijvers of gewoon door media op te kopen. In de media - en niet alleen in de Washington Post - voert een democratie zijn burgeroorlogen.

We hebben een ongelooflijke kracht waarmee we betekenis toekennen aan de dingen, aan plekken, aan alles: maar we kunnen het gewoon niet vastleggen, alles wordt meteen weer neutraal, geleende voorwerpen, vluchtige ideeën, gevoelens zo breekbaar als kristal. Zelfs lichamen, de begeerte van lichamen: onvoorspelbaar. We kunnen met alle intensiteit die we in ons hebben op een bepaald stukje wereld mikken, maar een uur later is dat weer als pasgeboren. Je kunt iets begrijpen, het tot in detail kennen, maar zelf heeft het zich alweer omgedraaid, het weet niets van jou af, het heeft een eigen raadselachtig leven dat geen rekening houdt met hoe jij haar ziet. Degenen die van ons houden verraden ons, en wij verraden degenen van wie we houden. We kunnen niets vastleggen, geloof me. Toen ik jong was, en probeerde te verklaren waar die doffe pijn die aan me kleefde vandaan kwam, was ik ervan overtuigd geraakt dat het probleem lag in het feit dat ik niet in staat was mijn eigen weg te vinden; maar ziet u, in werkelijkheid legt men een lange weg af, en ook vol moed, inzicht, hartstocht, en eenieder over zijn eigen, juiste weg, zonder fouten. Maar we laten geen sporen na. Ik weet niet waarom. Onze voetstappen laten geen sporen na. We zijn misschien wel sluwe, snelle, wrede dieren, maar we zijn niet in staat om de grond te markeren. Ik weet niet. Maar, gelooft u me, we laten niet eens sporen na in onszelf. Er is dus niets dat onze intentie overleeft, en wat we bouwen is nooit gebouwd.

Hoe snel de politieke en sociale veranderingen zich ook voltrekken, het belet u niet om te leven, aan andere dingen te denken of aan helemaal niets, te wandelen in de bossen, te zwemmen in zee, het theater of de opera te bezoeken, boeken te lezen, u te vermaken en te lachen. Terwijl stormen en omwentelingen om me heen razen, zet ik mijn weg gewoon verder. Tijdens de werken blijft de zaak geopend.

Gewoon een eikel.

Gewoon normaal, normaal gewoon, loopt de stront over het trottoir.

De veilig gehechten worden terecht verpletterd, gillen nog dat ze daar geen recht op hebben. De veilig gehechten gillen dat er voor iedereen voedsel is en voldoende land, dat we gewoon even moeten overleggen

Sommige mensen zijn gewoon Niet Leuk om mee te praten.

Wat was een goede dag? Was een goede dag een dag waarop ik mezelf niet beschadigd had? Als ik er heelhuids doorheen was gekomen? Automobilisten toeterden naar mij omdat ik zomaar overstak of om drie uur 's nachts zonder licht over landweggetjes fietste. Ik zat onder de blauwe plekken en schaafwonden, omdat ik niet oppaste en gewoon maar tegen deuren en muren op liep. Het maakte me niet uit wat er met mij gebeurde. Als je al tot in het diepst beschadigd bent, dan wordt beschadiging bijna een levenswijze. Niemand wil dat zien. De meeste mensen kijken liever de andere kant op als ze zo iemand tegenkomen, bang om zelf beschadigd te worden.

Ik heet Elizabeth. Niet Beth of Liesje of Liesbeth, of Liza of Betje, gewoon Elizabeth. Ik heb een hekel aan zulke verbasteringen. Moeders en vaders zadelen je daarmee op zonder je iets te vragen, en dan zit je er mooi mee. Het zijn geen echte namen. Elizabeth is mijn echte naam.

Mooi. No Fear vind ik een goeie. Mensen zijn zo vaak bang. Ze durven gewoon niet te leven. Ik vind dat je risico's moet durven te nemen en je hart moet volgen. En vooral niet te veel stressen. No span! zeggen ze in Suriname. Geen spanning, geen stress!

Ik vouw je op tot je een boek bent en stop je in de binnenzak van mijn huid

Hij was gewoon alle schaakstukken te offeren, tot hij één pion overhield: met deze pion joeg hij dan zijn tegenstander de stuipen op het lijf.

Tegen een baantje bij een bank of de een of andere industrie waar ik in plaats van Papillon gewoon Henri Chappière zou zijn, een aangepast burger gehoorzaam aan de wetten gemaakt door andere mensen die ze toepassen op de anderen en maar al te blij zijn dat ze er zelf gemakkelijk van kunnen afwijken omdat ze tot de bevoorrechte klassen horen? Is er veel geld nodig om je hele leven gelukkig te zijn als je gezond bent? In plaats van een vette bankrekening kun je beter een vlam in je hart hebben, een rekening die nooit uitgeput raakt als hij je de begeerte geeft om te leven, te leven, steeds en altijd weer intens te leven.

Sommige dingen gebeuren gewoon. Soms kun je het toeval richten. Als hij hangende schouders ziet. Of schoenen met versleten punten. Of ogen die alleen maar naar binnen kijken. Dan laat de jongen een kersenpitje vallen voor de voeten van een voorbijganger. Ze kijken op en soms komen ze naar boven. Dan zitten ze naast hem op het dak. Te zwijgen. Te praten. Te kijken naar de zonsondergang. De jongen zwijgt of luistert of kijkt mee. De mensen blijven nooit. Eventjes hebben ze nodig. Eventjes om op adem te komen. Eventjes om hun woede van het dak te schreeuwen. Eventjes om stilletjes te vertellen over wie ze graag zien. Eventjes om radeloos het hoofd te schudden. Daarna gaan ze weer. Dan leunt de jongen achterover, tegen de pannen van het dak. Dan kijkt hij naar de wolken.

Ik vouw je op tot je een boek bent en stop je in de binnenzak van mijn huid (Uit: Ik zie je gewoon graag)

Als je een vrouw ziet lopen, als je haar rustig naar huis ziet wandelen, als je haar op straat voorbij ziet zweven. Als je haar broze botten wilt breken, en het wanhopige gesmeek wilt aanhoren, en het roze vlees wilt voelen kneuzen, en de bloedende, strakgespannen huid wil proeven. Als je haar werkelijk ziet en haar wilt. Bedenk je dan, Raak haar niet aan. Laat haar gewoon voorbijlopen. Leg niet je hand over haar mond en trek haar niet op de grond. Want in ontwetendheid, in onnadenkendheid, in je onopzettelijkheid, heb je misschien je zware hand op Bella gelegd. En zij is vannochtend wakker geworden met het besef dat ze er eindelijk genoeg van heeft.

Ik geloof dat we überhaupt alleen boeken moeten lezen die ons bijten en steken. Als het boek dat wij lezen ons niet met een vuistslag op onze schedel wekt, waarom lezen we dat boek dan? Opdat het ons gelukkig maakt, zoals jij schrijft? Lieve God, gelukkig waren we toch ook gewoon als we geen boeken hadden, en boeken die ons gelukkig maken zouden we desnoods zelf wel kunnen schrijven.

We willen toch weten hoe de extraheerder in elkaar zit? Nou, dan ga je toch gewoon naar binnen?

(S)limme ondernemers en zelfbenoemde dromers allang plannen maken om de planeet, waarop de mensheid zich recent heeft gedragen als een rockband in een hotelsuite, gewoon achter zich te laten en met een kosmische ark van Noah de eigen verwoestende instincten en bezitsaanspraken naar andere delen van de melkweg te brengen.

Slimme ondernemers en zelfbenoemde dromers maken allang plannen om de planeet, waarop de mensheid zich recent heeft gedragen als een rockband in een hotelsuite, gewoon achter zich te laten en met een kosmische ark van Noah de eigen verwoestende instincten en bezitsaanspraken naar andere delen van de melkweg te brengen.

Zenith maakte een vreemd geluid en wendde snel haar gezicht af. 'Moet je nou láchen?' 'Sorry!' De heks slaagde er niet in haar vrolijkheid te verbergen. 'Het is gewoon dat ik, na alles wat we hebben meegemaakt, niet kan geloven dat het een tóéspraak is die je zo nerveus maakt.

Lange tijd koesterde ik de sentimentele wens om terug te keren naar het begin van de jaren negentig om mijn jongere ik gewoon even stevig vast te houden, op de manier waar ze vroeger zo naar verlangde, en niet te luisteren naar haar tegenwerpingen dat het 'prima' met haar ging. Want ik weet wat ik tegen haar zou zeggen. Ik zou haar omhelzen en ik zou haar vertellen dat ik weet dat ze eenzaam is, dat ik weet dat ze zich verloren voelt, dat ik weet dat ze zich waardeloos voelt. En dan, omdat ze mij niet is, omdat ze mij is, zou ik haar verzekeren dat ze inderdaad iets heeft, iets verbazingwekkends, iets liefs, iets speciaals, iets moois, iets breekbaars, iets sterks, iets wat het waard is om voor te vechten.

Ik zeg dat we elkaar morgen weer zien of misschien boven op de rots, vanavond; dat ze best een keer bij ons thuis kan komen als ze dat wil. Maar zij zegt alleen 'dat zien we nog wel' en ik denk dat ze daar alles mee bedoelt. Dan knik ik maar. En ga. Ik draai me nooit om om te zwaaien. Verdwijn gewoon de trap op naar het huis en opa, en op dat moment is alles precies zoals het moet. Het is eigenlijk best lekker om soms ook alleen te kunnen zijn.

Moet ik iets geworden zijn? Kan ik niet gewoon niets blijven? Tegen identiteit zijn? (...) Maar ik ben niks. Ik ben leeg en vormloos, een parasiet die zich vastbijt in de wensen van anderen, de vorm aanneemt die een ander voor me gedroomd heeft. Ik was bereid alles van Albert te incasseren, zolang hij maar bij me zou blijven, zolang ik mijn voeding maar niet kwijt zou raken en weer gereduceerd zou worden tot niets. Nou, het is zover hoor. Nu zit ik hier met jou. Heb je er eigenlijk over nagedacht waarom dat is? Dat lijkt me duidelijk. Dit is de hel. Waar niemand wil zijn, maar de meeste mensen toch belanden. Met de deuren naar verleden en toekomst stevig op slot.

Toen ik op mijn achtste een keer een week bij mijn grootouders logeerde omdat mijn ouders met vakantie waren, vroeg ik mijn grootvader waarom oma toch zo vreemd deed, en waarom ze mijn naam niet meer wist. Ik vroeg het tijdens de reclame van een film die we keken. 'Oma heeft moeite bij haar herinneringen te komen,' zei mijn grootvader. 'Haar geheugen is als een grote zolder, vol dozen met stickers erop en spullen erin, maar oma weet niet meer zo goed in welke doos ze moet kijken om een herinnering op te halen, of wat sommige woorden betekenen die op de dozen staan. Alles zit nog wel in haar hoofd, maar oma weet niet waar ze moet zoeken om erbij te komen. Soms weet ze dus ook niet meer welke naam bij jouw gezicht hoort. En daar wordt ze verdrietig van, of bang. Begrijp je dat?' Ik knikte. 'Heel goed. En daarom moeten we lief zijn voor oma. Want het is al vervelend genoeg dat ze zo in de war is. Gelukkig is ze vaak gewoon gelukkig, op de zolder in haar hoofd.

Als iets de eerste keer niet gaat, moet je het gewoon een tweede keer proberen. Want twee keer is reeds recht. Dat heb ik mijn vader eens horen zeggen.

Dit het min gebeur, maar ek het geleer as dinge vir Anton buite beheer raak, is sy meganisme om dit te hanteer om op te kyk en te gil – hard te gil. Ná ’n paar gille is hy heeltemal ontlaai en gaan hy onverstoord voort. Anton reageer eintlik hoe ons almal wil reageer, maar te skaam is oor wat mense sal dink. Dalk sou dit vir ons ook beter werk as ons gewoon kon gil om van ons frustrasies ontslae te raak. Die samelewing sou dalk beter daaraan toe wees as ons dinge eerder soos Anton gedoen het. – Stefan Visagie (huismaat)

Je kunt je kapot filosoferen over de zin van het leven, maar wat als de zin van het leven nou gewoon is dat je zin hebt in het leven?

Dat iemand ze vergeeft, ondanks alles, en gewoon voor ze blijft openstaan en vasthoudt aan zijn eigen, móóie dromen, dat brengt ze in de war en neemt iets van hun hardheid weg.

Geef plaaggeesten nooit waar ze op uit zijn, want dan hebben zij gewonnen. Het beste wat je kunt doen, is niet boos op ze blijven. Dat iemand ze vergeeft, ondanks alles, en gewoon voor ze blijft openstaan en vasthoudt aan zijn eigen, móóie dromen, dat brengt ze in de war en neemt iets van hun hardheid weg. ‘Maar,’ zul je zeggen, en terecht, ‘zulke nachtmerries kunnen erg lang duren. Nare dingen mogen dan voorbij gaan, maar met zo’n plaaggeest zit je soms jaren opgescheept. En als je daar dan niet plots uit kunt ontwaken, zoals uit merries in de nacht, hoe houd je je dan zo lang staande?’ Het antwoord is simpel: de oplossing zit hem in het vasthouden aan grotere dromen, heuse levensdromen.

Geef plaaggeesten nooit waar ze op uit zijn, want dan hebben zij gewonnen. Het beste wat je kunt doen, is niet boos op ze blijven. Dat iemand ze vergeeft, ondanks alles, en gewoon voor ze blijft openstaan en vasthoudt aan zijn eigen, móóie dromen, dat brengt ze in de war en neemt iets van hun hardheid weg. ‘Maar,’ zul je zeggen, en terecht, ‘zulke dagmerries kunnen erg lang duren. Nare dingen mogen dan voorbij gaan, maar met zo’n plaaggeest zit je soms jaren opgescheept. En als je daar dan niet plots uit kunt ontwaken, zoals uit merries in de nacht, hoe houd je je dan zo lang staande?’ Het antwoord is simpel: de oplossing zit hem in het vasthouden aan grotere dromen, heuse levensdromen.

Het lijkt wel alsof de belangrijkste les die het Antwerpse college uit de hele saga heeft geleerd, is dat zowat alles kan zonder dat je er als politicus op wordt afgerekend. Dat het volstaat om gewoon niet te antwoorden wanneer er lastige vragen worden gesteld. Dat het rendeert om journalisten weg te zetten als lasterlijk en dat het helpt om zelf, via gerichte lekken en technieken die het daglicht schuwen, de teneur bepalen.

Westerlings rechterhand, onderluitenant Vermeulen, en twee knil-officieren, majoor Stufkens en kapitein Rijborz, trokken door naar het noorden en tilden de ‘methode-Westerling’ naar een nieuw triest niveau. Lijsten met verdachten werden achterwege gelaten, ondervragingen bleken overbodig. Als geen enkele rebel gevat kon worden – velen waren allang naar het binnenland gevlucht – haalden ze gewoon de plaatselijke gevangenis leeg. Oppakken, schieten en vooral zorgen dat het gezien werd. Abubakar Lambogo, een rebellenleider die terugkwam van een militaire vergadering, werd niet alleen gedood, maar ook onthoofd, waarna zijn hoofd publiekelijk werd tentoongesteld. ‘Elke week gingen wij op de marktdag naar Enrekang. Toen we daar waren, zagen we bij de ingang van de markt het hoofd van Abubakar Lambogo op een paal gespietst staan. Ik keek heel kort, maar herkende hem meteen. Hij kwam soms thuis bij ons op bezoek. Er stonden veel mensen omheen. Het hoofd werd bewaakt door soldaten van het knil.’ Een andere ooggetuige wist precies welke bedoeling hierachter stak: ‘De Nederlanders deden dit doelbewust om de mensen van Enrekang en omstreken bang te maken. Ze durfden hun huizen niet meer uit. Er waren enkel donkere knil-soldaten daar, ik vermoed dat het Ambonezen waren. Hun kapitein heette Blume, maar die zag ik niet. Een van hen zei: “Hier is jullie held!” Ik zweer op mijn geloof dat het Nederlandse leger dit deed.’1024 In september 2020 kende de Nederlandse staat de zoon van de onthoofde Lambogo een schadevergoeding van 874,80 euro toe. De zoon heeft het bijzonder lage bedrag geweigerd

Wat mis ik het soms om klein te zijn en door een standvastige volwassene meegetrokken te worden. Zonder dat het je wat aangaat waar naartoe. Je gewoon een lamme arm laten trekken. Het bestaat niet meer.

Vergeet nooit: mensen zien wat ze verwachten. Met een beetje geluk zien ze ons gewoon voor twee Temujai aan.' 'En als we dat beetje geluk niet hebben?' vroeg Maddie, die de twee touwtjes van haar slinger om haar pols wikkelde en er een loden balletje in legde. Will liet even een stilte vallen voor hij antwoord gaf. 'Dan hebben zij pech gehad,' zei hij uiteindelijk.