Geweldig Zijn Quotes

Ge kunt soms gedachten hebben die niet te dragen zijn tusschen vier muurkens. Die zoo geweldig groot zijn dat ge aan uw deurken moet, of anders zou uw kop openklakken.

Geloof me, ouders zijn lastposten. (Maar ook geweldig, natuurlijk.)

Jezus, ik ga niet zo iemand worden die het er altijd maar over heeft wat hij gaat doen. Ik ga het gewoon doen. Je de toekomst voorstellen is een soort nostalgie.' 'Huh?' vroeg ik. 'Je zit je hele leven in het labyrint vast, overdenkend hoe je er ooit uit zult ontsnappen, en hoe geweldig dat zal zijn, en dat beeld van de toekomst houdt je op de been, maar je doet het nooit. Je gebruikt de toekomst alleen maar om aan het heden te ontsnappen.

Wat het leven in feite zo dodelijk vermoeiend maakt is misschien wel de geweldige inspanning die we op moeten brengen om twintig, veertig jaar en nog wel langer redelijk te blijven, om niet gewoon volkomen jezelf te zijn, dat wil zeggen abject, wreed en absurd.

Wanneer alle spelers na de gedane arbeid op de parkeerplaats voor de school in de steeds warmer wordende avondlucht bijeenkwamen om de ervaringen van die dag uit te wisselen, begreep ik dat iedereen geraakt werd door het stuk waarmee hij bezig was en we voelden dat het over de dood ging en ik geloof dat we beseften (al weten de goden dat we er niet bewust aan dachten) dat dit Wohlmans manier was om ons te vertellen dat ons, zodra we klaar waren met deze school, niet de toekomst wachtte met al zijn openbaringen, kansen en al die andere zaken die we ons hadden voorgesteld - een zee van mogelijkheden en ervaringen - maar juist het begin van iets anders, iets zonder de exploderende kleurenpracht die we elkaar hadden voorgeschilderd, hier zetten we de eerste onmogelijke stappen op weg naar het werkende leven, naar de routine, de eindeloze herhaling, de systematiek en het leven van alledag waar iedereen die vóór ons volwassen geworden was al lang deel van uitmaakte, ochtenden, werkdagen en bezoekjes aan de supermarkt en de rijen voor de kassa en de uren voor de tv of de uren met de was of koken en kinderen die je op sommige dagen liever niet gehad had en de grenzeloze irritatie over de naïeve jeugd die het had over Kerouac, de planning van de volgende ochtend, dit alles ad nauseam herhaald, slechts onderbroken door korte dagen die zich ontvouwden en dan weer verschrompelden, 's zomers of met Kerst, dagen die alleen nog extra benadrukten dat niemand ons kwam verlossen en dat we alleen maar konden hopen dat we in elk geval een beetje konden dansen op het ritme van onze inmiddels o zo voorspelbare levens, dat dat juist onze redding zou blijken zodat we niet langer zouden vechten tegen de monotonie maar die juist zouden accepteren, dat we het triviale zouden omarmen, zoals Wohlman ongetwijfeld gedaan had, tot we op een dag wakker werden en beseften dat de maat waarop we dag in dag uit bewogen, wankel en allesbehalve gracieus, uiteindelijk onze eigen hartslag was, naar, bij gebrek aan een beter woord, hartenlust kloppend van opluchting omdat we nu eindelijk in de geweldige maalstroom waren beland van identieke, voorspelbare dagen.

Wat het leven in feite zo dodelijk vermoeiend maakt is misschien de geweldige inspanning die we op moeten brengen om twintig, veertig jaar en nog wel langer redelijk te blijven, om niet gewoon volkomen jezelf te zijn, dat wil zeggen abject, wreed en absurd. 't Is een nachtmerrie als jij, strompelende stumperd die je in werkelijkheid bent, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat maar steeds de superman moet spelen, wat ergens toch wel het ideaal van deze wereld is.

Ik vind het grootmoedig van Butler dat ze de diffuse 'commodificatie van identiteit' aanmerkt als het probleem. Ik zou, minder grootmoedig, willen zeggen dat het simpele feit dat ze lesbisch is voor sommige mensen al het overige naar de achtergrond dringt, dat ongeacht welke woorden van de lippen van de 'lesbienne' rollen, welke ideeën aan haar geest ontspruiten, bepaalde luisteraars maar één ding horen, 'lesbisch, lesbisch, lesbisch'. En dan is het maar een kleine stap naar het niet serieus nemen van de lesbienne als 'identitair' - niet alleen de lesbienne, overigens, maar eigenlijk iedereen die weigert zich stilletjes te voegen naar een 'postraciale' toekomst die maar al te zeer lijkt op het raciale heden en verleden - terwijl het in feite de luisteraar is die zich niet kan losmaken van de identiteit die hij de spreker heeft toegedicht. De spreker 'identitair' noemen fungeert dan als doeltreffend excuus om niet naar haar te luisteren, in welk geval de luisteraar zijn rol als spreker weer kan oppakken. En vervolgens kunnen we snel doorgaan naar het zoveelste congres met een keynotespeech van Jacques Rancière, Alain Badiou of Slavoj Žižek [...] en dat alles in aanbidding van de zoveelste geweldige blanke man die op het podium staat te oreren, precies zoals we dat al eeuwen en eeuwen hebben gedaan.

Ik heb een klacht over "Klacht.nl". Ze zijn te goed geworden!

Al in de vroege ochtend, het was bijna nog nacht, had Gregor de gelegenheid de kracht van zijn zojuist genomen besluiten te toetsen, want vanaf de gang opende zijn zuster, bijna volledig aangekleed, de deur en keek nieuwsgierig naar binnen. Zij kon hem niet dadelijk vinden, maar toen zij hem onder de canapé ontdekte - God, hij moest toch érgens zijn, hij had toch niet kunnen wegvliegen - , schrok zij zo, dat zij, zonder zich te kunnen beheersen, de deur van buitenaf weer dichtsloeg. Maar alsof zij berouw had van haar handelwijze, deed zij de deur meteen weer open en kwam, als ging het om een ernstige zieke of zelfs een vreemde, op haar tenen binnen. Gregor had zijn kop tot vlak aan de rand van de canapé naar voren geschoven en observeerde haar. Of zij wel zou merken dat hij de melk had laten staan, en wel allerminst uit gebrek aan eetlust, en of zij ander voedsel zou komen brengen, dat meer aan zijn wensen tegemoet kwam? Als zij het niet uit zichzelf deed wilde hij liever verhongeren dan haar erop attent te maken, hoewel hij eigenlijk een geweldige aandrang voelde om onder de canapé vandaan te schieten, zich aan zijn zusters voeten te werpen en haar om wat lekker eten te smeken. Maar zijn zuster zag dadelijk tot haar verbazing de nog volle kom, waaruit alleen rondom een beetje melk was gemorst, zij nam hem meteen op, weliswaar niet met haar blote handen maar met een lap, en droeg hem de kamer uit. Gregor was uiterst nieuwsgierig wat zij ter vervanging zou brengen en hij maakte zich daar de meest uiteenlopende voorstellingen van. Nooit had hij echter kunnen raden wat zijn zuster in haar goedheid werkelijk deed. Zij bracht hem, om zijn smaak te onderzoeken, een hele keur aan spijzen, op een oude krant uitgespreid. Er was oude, half verrotte groente; botten van het avondeten in een gestolde witte saus, wat rozijnen en amandelen; een kaas die Gregor twee dagen tevoren oneetbaar had verklaard; een stuk droog brood, een met boter besmeerd stuk brood en een met boter besmeerd en gezouten stuk brood. Bovendien zette zij bij dit alles ook nog de waarschijnlijk definitief voor Gregor bestemde kom neer, waarin zij water had gegoten.

En zo is het natuurlijk. Een weg inslaan die je leuk vindt, resulteert niet per definitie in een geweldig leven. Follow your dreams. Het zijn altijd dezelfde mensen die deze lijfspreuk gebruiken. De mensen met succes. De CEO’s van bedrijven, de influencers die het wél is gelukt boven te komen drijven, en de mensen die inderdaad het geluk hebben gehad om van hun passie een succesvolle baan te maken. Maar had je Vincent van Gogh destijds gevraagd of het volgen van je passie aan te raden is, dan zou hij zonder twijfel hebben geantwoord dat je je geen oor moet laten aannaaien (padoem patsss).

Loeser herinnerde zich nog goed wanneer hij voor het eerst van de nieuwe drug ketamine had gehoord. ... 'Het voelt alsof je een peilloos diepe, donkere tunnel in wordt gezogen. Of, anders gezegd, alsof alle lasten en zorgen van het leven van je schouders zijn getild en zijn vervangen door één enkele, veel zwaardere en massievere last. Je armen en benen doen het niet meer en je kunt niet meer goed praten. Als je genoeg inneemt kan het uren duren, maar het lijkt nog langer omdat de tijd vertraagt.' Hildkraut glimlachte droefgeestig. 'Het is geweldig.' Aan hun voeten kreunde iemand zachtjes als om zijn woorden kracht bij te zetten. 'En Wagner klinkt opeens fantastisch.

Gedachten zijn de vreemdste dingen die er zijn, dat weet ik zeker. Ze kunnen stilstaan, ze kunnen op hol slaan, ze kunnen geweldig springen en ze kunnen kronkelen. En je kunt zomaar opeens in ze verzinken. Alsof ze modder zijn. En dat zijn ze ook, soms. En soms zijn ze keihard. Of zijn ze van lucht.

Ze wilde niet dood. En ze wilde geen ander leven dan haar eigen leven. Het leven dat een rommelige worsteling kon zijn, maar het was háár slordige rommelige worsteling. Een geweldige , rommelige worsteling.

Ik hoorde je duidelijk. Het is geen verrassing, Questor Teeuw. Jij wilt altijd iemand spreken. Dat schijn je heerlijk te vinden. Ik denk wel eens dat als je geouwehoer kon omzetten in toverij, jij een geweldige magiër zou zijn!

De profeten van zelfredzaamheid met hun stafondersteuning en hun serviceproviders en hun mannetjes. Zijn juist die hooggeletterden misschien niet zo geweldig zelfredzaam als ze denken?

Als je niet kunt bellen... geef me dan een teken dat je overal in Manhattan kunt zien. Om me te laten weten dat alles oké is.' 'Net als Theseus,' viel Paul haar bij. 'Hij moest witte zeilen hijsen wanneer hij naar Athene terugkeerde.' 'Wat hij vergat,' mompelde Nico. 'Waardoor zijn vader in wanhoop van het paleisdak sprong. Maar verder was het een geweldig idee.