Geven Quotes

Ik wou dat ik iemand was, dat denk ik ondertussen, en dat ik alles kon, of toch datgene wat ze van mij wilden. Ik wou het zelfvertrouwen van dat ene kind met die grote oren. En het grapje waar die mevrouw met dat haar, daar achter dat ene raam, zo om moet lachen. Ik wou stoute schoenen om aan te trekken. Ik wou glanzend geluk en onwerkelijk grote liefde. Ik wou troost voor mij en voor iedereen die dat nodig heeft. Ik wou dat ik steengoed was in wat ik deed. Ik wou dat ik hem kon geven wat hij dan verlangt. Ik wou een vader die ik meer kon helpen. Ik wou de mist boven de bergen, dingen om nooit meer te vergeten, en onweerstaanbaar zijn, dat ook nog.

De werkelijkheid bestaat pas, als je je er iets van aantrekt. Je moet de werkelijkheid de kans niet geven, te bestaan.

Ook dat is vriendschap. Iemand de tijd gunnen, iemand de ruimte geven. Wachten tot iemand er klaar voor is, ook als je vreest dat hij er misschien nooit klaar voor zal zijn.

Wij zijn ongelukkig omdat wij denken dat we lief moeten 'hebben'. Om gered te worden moeten wij iets eenvoudigs doen dat ons desalniettemin het zwaarst van alles valt: wegschenken waarnaar wij juist het meest verlangen. Niet 'hebben', maar 'geven'. Zo zegepralen wij alsnog. Dit heeft mij mijn gebrek geleerd.

Ik geloof soms dat de koppigheid waarmee mensen aan tradities vasthouden, voldoende is om iedere hoop op te geven dat de mensheid door rationele maatregelen gelukkiger zal worden.

Verhalen geven zin aan het leven.

Het leven moet nu en dan krankzinnig idioot zijn, soms moet je er een trap tegen geven zodat alles een ogenblik scheef komt te staan, anders is het een doffe aaneenschakeling van betekenisloze datums, waar je je ten slotte niets van herinnert [...].

Ik vertel je mijn leven alleen opdat jij dit geheim meteen bij aanvang al zult kennen: wij zijn ongelukkig omdat wij denken dat we lief moeten hebben. Om gered te worden moeten wij iets eenvoudigs doen dat ons desalniettemin het zwaarst van alles valt: wegschenken waarnaar wij juist het meest verlangen. Niet hebben, maar geven. Zo zegepralen wij alsnog. Dit heeft mij mijn gebrek geleerd.

Wij geven onze eigen cultuur op uit angst voor de lange tenen van vreemde culturen die hier binnen komen.

Voor het geluk zijn we jammerlijk afhankelijk van onze medemensen - zij kunnen ons naar believen hun liefde en hun zorgen geven of onthouden; het ongeluk kunnen we onszelf altijd, naar eigen goeddunken en met het grootste gemak, toedienen.

De meeste mensen beweren dat zwart geen kleur is. Zij hebben het mis. Zonder zwart heeft een kleur geen diepte. Er ontstaat pas schaduw als je het mengt met de kleuren om je heen. Je hebt zwart nodig om de wereld te kunnen zien, om je leven echt kleur te geven.

Altijd, het was iets wat niemand je kon geven. Altijd, je mocht het je laten wijsmaken op mooie zomeravonden, maar je deed er toch verstandig aan om dat de volgende morgen weer te herzien. Niemand, werkelijk niemand kon je de eeuwigheid beloven. Zelfs een liefde die gebeiteld was, kon overgaan.

Zoeken naar het ware wil niet zeggen zoeken naar het wenselijke. Als men zich, om de angstige vraag:'Wat zou dan het leven zijn?' te ontgaan, net als een ezel met de rozen van de illusie moet voeden, dan zal de absurde geest, in plaats van in de leugen te berusten, er de voorkeur aan geven, zonder te sidderen.

Er zullen nooit genoeg staldeuren en gazonnen op de wereld zijn om een ex-drinker de rust te geven die hij in een bak bier vond. (p157)

De waarde van dingen ligt voor ons niet zozeer in wat ze ons geven als wel in wat wij eraan uitgeven.

Het echte cadeau is een leeservaring te mogen geven, niet die te ontvangen.

[...] het belangrijkste wat ouders hun kinderen kunnen geven: vertrouwen.

Leren leven met elkaar in plaats van naast elkaar, is dat niet het belangrijkste wat we onze kinderen mee moeten geven?

De volmaaktheid onzer producten en de matigheid onzer prijzen geven ons het recht eene ruime plaats op al de markten der wereld te eischen. Eene jonge natie als de onze moet stoutmoedig zijn, altijd vooruitgaan en vertrouwen in zich zelve stellen. Onze geldmiddelen zijn onschatbaar, ik vrees niet het te zeggen, en wij kunnen er een onberekenbaar voordeel mede doen.

Hou eens op met mij overal de schuld van te geven! Ik heb er niet om gevraagd te blijven leven. Ik heb er niet om gevraagd geadopteerd te worden. Ik heb er niet om gevraagd een cyborg te worden. - Cinder

Ik ga een nieuwe wet invoeren waarin staat dat je je monarch op correcte wijze begroet door hem of haar een high five te geven.' - Cinder Kais glimlach begon te stralen. 'Dat is geniaal. Dat ga ik ook doen.

Iemand toelaten in je leven betekent hem of haar permissie geven je te kwetsen, wat onherroepelijk zal gebeuren. Hij zal jou kwetsen, jij zal hem kwetsen. Hij zal jou teleurstellen, jij zal hem teleurstellen.

Ik wil branden in het vuur van mijn gevoelens. Ik wil alles, want alleen als ik alles heb weet ik dat ik iets ben. Ik wil meegevoerd worden om de zinloosheid van mijn bestaan te vergeten en ik wil de ander vervoering, onderdompeling en overgave geven en laten ondergaan om duidelijk te maken dat er niets is buiten mij, dat ik de kern van haar bestaan ben, dat het nergens beter is en dat ik alles verdien wat zij kan geven.

Fanny zag ik niet meer. We waren overeengekomen dat ze pas bij me zou komen op de dag voor de aanslag, voor de laatste instructies, want zij moest de bommen klaarmaken en ze aan me geven. De kameraad die ik nog één keer ontmoette, gaf me het precieze tijdstip op: kwart voor twaalf 's avonds. Het was ons onmogelijk de schouwburg binnen te komen, want daar mocht je alleen in op uitnodiging; we moesten dus wachten onder de zuilengalerij.

Er staan boterhammen voor je in het buffet,' zei zijn moeder. 'Dank je wel,' zei hij. Ze schakelde de radio in. 'Geen landbouw, geen veeteelt, geen slechte muziek, geen geoudehoer,' zei Frits. geen walsen van Strauss, geen illustratieve muziek. Laat alleen het allerbeste doorkomen. Toon, desnoods een gebrekkige, maar vooruitstrevende smaak.' 'Ik krijg er hoofdpijn bij,' dacht hij. 'Je bent niet aleen in huis,' zei ze. 'Je moet ook eens aan iemand anders denken. Het wordt tijd, dat je eens met anderen rekening houdt.' De radio was warm geworden en begon geluid te geven. 'Ik ben zo alleen en denk steeds aan jou,' zong een tenor. Zijn vader draaide de knop naar links, maar juist nog niet uit. Men kon horen, dat er gezongen werd, maar verder niets onderscheiden. 'Zo wordt het toestel gesmoord,' dacht Frits, kwam naderbij en zocht de schaal af. Tenslotte draaide hij de knop af.

Jarek kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Had ik jou om je mening gevraagd, struiklander?' ... 'In het struikland,' zei Roa, 'hoeft er niemand om de mening van een vrouw te vrágen. Men gaat ervan uit dat ze die gewoon zal geven.

Alle levende wezens moeten op hun geknuffeld worden, anders gaan ze dood. Mensen zijn net planten, die moet je water geven en af en toe ven in het zonnetje zetten. Anders worden ze droog, dor en slap en kwijnen ze langzaam weg.

De nog in de duistere schoot van de tijd liggende eeuwen zouden bij duizendtallen over dat graf heen gaan zonder hem het bestaan terug te geven, maar ook zonder iets aan zijn dood toe te voegen, zonder te beletten dat hij had geleefd.

Met de gitaar cursus zult u ook blijk geven de mogelijkheid om te leren om over te slaan en gelijk te beginnen met chords.Suppose je een tune voor vanavond spelen, dat is mogelijk natuurlijk. fro more detail visit http://www.snelgitaarles.nl/

Het is een daad van autonomie om te beslissen of een gebeurtenis wel of niet een rol mag spelen in je leven. Is dat waar? Is dat een opvatting of was het een vlucht? Kan ze daarop terugkomen? Kun je jaren na het stellen van een vraag alsnog antwoord geven?

Aadhya had een lange, dunne stok geregeld waarmee ze Liesel een por kon geven wanneer die werd bevangen door de aandrang om hem opnieuw aan een kruisverhoor te onderwerpen. Die werd hooguit vijf keer per avond gebruikt. Ja, oké, ik kreeg ook regelmatig een por.

Babel werd nooit moe zijn verhalen te herschrijven. Hij zei dat er in een volzin ergens een soort hefboompje zat waarop je de hand kon leggen om er een heel kleine, maar precies goede draai mee te geven, niet te veel, niet te weinig, waarna alles op zijn plaats viel.

Misschien acteer ik, zegt ze, omdat wij al zoveel mogelijkheden in de steen hebben moeten achterlaten. Maar dat is nu juist het verschil tussen het beeld en de beeldhouwer, roep ik haar na, de een moet wachten tot iemand iets in hem ziet, de ander is vrij zichzelf vorm te geven.

Als op de tast hebben onze arme voorouders geleefd. Ze wisten hun wil geen vleugels te geven, noch hem in toom te houden, en waren kinderlijk verbaasd over de tegenslagen en de boosaardigheden van het leven en zochten naar een antwoord in de stomme, moeilijk te ontcijferen hiërogliefen der natuur.

O, het was makkelijk om dingen op te geven en te beweren dat je vrij van de wereld was, gemakkelijk om kleine irritaties te vergeven en jezelf op de borst te kloppen, omdat je je verbeelde iets over mensen te weten. Maar dat het gemakkelijk was, betekende alleen dat je nog nooit iets van waarde opgegeven had, dat je nog nooit werkelijk op de proef gesteld was.

De rabbijnen wezen er graag op dat koning Salomo ter verklaring van elk vers van de Tora 3000 gelijkenissen gebruikte en dat hij van elke gelijkenis 1005 interpretaties kon geven. Dit betekende dat er 3 015 000 verklaringen waren voor elk stukje tekst. Een tekst die niet radicaal geherinterpreteerd kon worden om de actuele behoeften te bevredigen was dan ook dood.

Ik zei vlug: 'Ze eten niet, drinken niet, ze pikken je kleren niet en ze kunnen niet op vakantie gaan, niet slapen, geen scheten laten of dubbel spel spelen of brutale antwoorden geven of je in de steek laten als je ze nodig hebt. En ze willen niet betaald worden en ze hebben geen lange tenen en ze hoeven niet geschilderd te worden en ze lijden niet aan de Kwelders en ze hebben geen menopauze en ze moorden en martelen niet en ze vechten geen oorlogen uit...' 'Ze kunnen ze wel veroorzaken,' wist Tess er nog gauw tussen te krijgen. '... en ze doen niets anders dan er fraai uitzien, terwijl ze staan te wachten tot je met ze doet wat je maar wilt, zoals ze bijvoorbeeld lézen. Goed... is dt genoeg voor vandaag, kunnen we nu doorgaan?

Ik heb gemerkt dat wij in de leerschool van de menselijke samenleving vaak de volgende fout maken: wij zijn er meer op uit onze eigen persoon op de voorgrond te stellen dan om anderen te doorgronden, en wij getroosten ons meer moeite om onze koopwaar aan de man te brengen dan om nieuwe voorraad in te slaan. Je kunt wijs zijn zonder ophef te maken, zonder aanstoot te geven.

Als je mij vraagt zijn er drie belangrijke stadia in de geschiedenis van de mens. In het eerste kende hij zijn eigen spiegelbeeld niet, evenmin als een dier dat kent. Laat een kat in een spiegel kijken en hij denkt dat het een raam is waarachter een andere kat staat. Blaast ertegen, loopt er omheen. Op den duur is hij niet meer geïnteresseerd; sommige katten tonen zelfs nooit enige belangstelling voor hun spiegelbeeld. Zo zijn de eerste mensen ook geweest. Honderd procent subjectief. Een ‘ik’ dat zich vragen kon stellen over een 'zelf’ bestond niet. Tweede stadium: Narcissus ontdekt het spiegelbeeld. Niet Prometheus die het vuur ontdekte is de grootste geleerde van de Oudheid, maar Narcissus. Voor het eerst ziet 'ik’ zich 'zelf’. Psychologie was in dit stadium een overbodige wetenschap, want de mens was voor zichzelf wat hij was, namelijk zijn spiegelbeeld. Hij kon ervan houden of niet, maar hij werd niet door zichzelf verraden. Ik en zelf waren symmetrisch, elkaars spiegelbeeld, meer niet. Wij liegen en het spiegelbeeld liegt met ons mee. Pas in het derde stadium hebben wij de genadeslag van de waarheid gekregen. Het derde stadium begint met de uitvinding van de fotografie. Hoe dikwijls gebeurt het dat er een pasfoto van ons gemaakt wordt waarvan wij evenveel houden als van ons spiegelbeeld? Hoogst zelden! Voordien, als iemand zijn portret liet schilderen en het beviel hem niet, kon hij de schuld aan de schilder geven. Maar de camera, weten wij, kan niet liegen. En zo kom je in de loop van de jaren, via talloze foto’s, erachter dat je meestal niet jezelf bent, niet symmetrisch met jezelf, maar dat je het grootste deel van je leven in een aantal vreemde incarnaties bestaat voor welke je alle verantwoordelijkheid van de hand zou wijzen als je kon. De angst dat andere mensen hem zien zoals hij is op die foto’s die hij niet kan endosseren, dat ze hem misschien nooit zien zoals het spiegelbeeld waarvan hij houdt, heeft de menselijke individu versplinterd tot een groep die uit een generaal plus een bende muitende soldaten bestaat. Een Ik dat iets wil zijn - en een aantal schijngestalten die het Ik onophoudelijk afvallen. Dat is het derde stadium: het voordien vrij zeldzame twijfelen aan zichzelf, laait op tot radeloosheid. De psychologie komt tot bloei.

Overwinnen, verliezen - wat mij te doen staat is maar één ding: zien dat ik in dit lichaam van me, dit omhulsel zo barstensvol gebreken, mijn leven van de ene dag naar de andere rek. Dat klinkt simpel, zo je wilt, of moeilijk, ook zo je wilt, maar dat is mijn probleem. En als ik het oplos, zal niemand dat een enorme prestatie vinden. Niemand zal opstaan om me een rondje applaus te geven.

Het probleem met Nederland is dat Mark Rutte telkens heeft beweert dat hij geen visie heeft, en dat heeft hij ook niet, behalve dan de boel een beetje runnen. En je ziet waar je dan uitkomt, als je geen visie hebt, dan kan je ook geen leiding geven natuurlijk, want dan laat je gewoon door allerlei lobby groepen je beleid bepalen zo lang jij maar aan de macht kunt blijven en een coalitie meerderheid kunt vinden.

O, het is met de verte als met de toekomst! Een wijd, schemerachtig vergezicht ligt voor ons, onze ziel en onze ogen drinken het in, en wij haken ernaar ons er helemaal aan over te geven, om in alle gelukzaligheid van één groot, heerlijk gevoel te zijn vervuld. Maar och, als we erop afvliegen, dan is alles zoals tevoren en staan wij in onze armoede, in onze beperktheid, en onze ziel dorst naar ontglipte lafenis.

Schuld door associatie' is een eenvoudige, maar vernuftige kunstgreep. Het gevolg ervan is dat, zodra iemand aangeklaagd wordt, zijn vroegere vrienden onmiddellijk zijn bitterste vijanden worden.; om hun eigen vel te redden, geven ze vrijwillig informatie en komen ze plots met aantijgingen op de proppen, om de niet bestaande bewijslast tegen de betrokkene te verzwaren; alleen op die manier kunnen ze hun eigen betrouwbaarheid bewijzen.

Racisme is een communicatieprobleem, willen ze me doen geloven. Een reeks van irritaties, strubbelingen en misverstanden van onbehouwen maar goedbedoelde mensen, individuele haperingen, losstaande voorvallen op een verder vloeiende loopband, redelijke mensen die toevallig dezelfde onhandige grappen maken, toevallig dezelfde mensen aan de kant zetten en om een rijbewijs vragen, toevallig dezelfde mensen een hogere beloning en een baan geven.

toch, er knaagt iets aan me. Op een goeie kilometer afstand staat er wel een dozijn borden, die melden waarom we dit gebied zo waardevol moeten vinden. Ze tonen waar je moet kijken en leggen uit wat je ziet. Ze geven me het gevoel dat ik een passant ben, een toeschouwer, en het landschap een decor, zoals in een Disneyfilm. De natuur is niet meer iets wat er gewoon is, wat buiten ons staat, aan zichzelf overgeleverd. Ze is nu toevertrouwd aan een conservator.

In Darwins post-platonische werelds is de variatie de fundamentele werkelijkheid en veranderen berekende gemiddelden in abstracties. We blijven echter de voorkeur geven aan het oudere en tegengestelde standpunt: we zien variatie nog steeds als een massa onlogische toevalligheden, die hoofdzakelijk van waarde is omdat zo'n spreiding te gebruiken is voor de berekening van een gemiddelde, hetgeen we dan beschouwen als iets wat een essentie nog het best benadert.

De kunstenaar is een arbeider lijk gij en ik. Hij maakt schoonheid, en hij wordt daar meestal niet voor betaald. De kunstenaar leeft en sterft met de arbeider mee. Al waar de arbeider naar verlangt, tracht de kunstenaar nu reeds gestalte te geven. Zo is de schrijver niet een dwaas die van sterren en maneschijn zingt, maar een ziener, een profeet over hoe het zou kunnen zijn. Dat is zijn plicht, zoals het de plicht van de arbeider is om de kunstenaar tegemoet te komen.

Als de geluiden op de aard vervagen, de wind gaat liggen en de oceaan het deinen staakt, de dieren slapen gaan, de Nacht zich wiegt in zijn besterde wagen, dan blijf ik waken, peinzen, gloeien, klagen, want elke ochtend vangt mijn oorlog aan, en slechts in wie mij dit heeft aangedaan vind ik mijn vrede en mijn welbehagen. De bron die mij het levenssap moet geven, brengt zowel bitter water voort als zoet; en één hand heelt me, na me te doorboren. Zij doet mij duizendmaal per dag herleven, omdat mijn lijden eeuwig duren moet, terwijl mij geen verlossing is beschoren. (Ike Cialona)

Een man stelde mijn vriend Jaime Cohen de volgende vraag: "Wat vindt u het grappigste aan de mens?" Jaime antwoordde: "Onze manier van denken. We denken voortdurend verkeerd om: hoe eerder we volwassen kunnen zijn hoe beter en vervolgens klagen we over onze verloren jeugd. Onze gezondheid offeren we op om aan geld te komen en hebben we dat dan geven we alles weer uit om weer gezond te worden. We zijn zo op de toekomst gericht dat we het heden verwaarlozen en hebben daardoor in het heden geen leven, maar in de toekomst ook niet. We leven alsof we nooit dood zullen gaan en sterven alsof we nooit hebben geleefd.

het gebeurt dat wij de meest vanzelfsprekende dingen niet de kans geven en de ruimte en de losheid om te gebeuren. Men hoede zich ervoor, zulke jammerlijke tekortkomingen aan het leven toe te schrijven. Wij zijn de schuldigen, en onze voorgangers - allen mensen. Soms hebben wij geen benul van de elementairste spelregels: dat we moeten willen winnen, dat we gemiddeld en uiteindelijk voor ons genoegen behoren te leven; wanneer anderen dan nalaten ons die spelregels bij te brengen, gaan we het soms als een plicht aanzien, en een verdienste, te verliezen. En de liefde? Maar nooit uit zelfkwelling wordt ze geboren, wel uit behoefte aan ruimer genot.

Ik wou dat ik iemand was, dat denk ik ondertussen, en dat ik alles kon, of toch datgene wat ze van mij wilden. Ik wou het zelfvertrouwen van dat ene kind met die grote oren. En het grapje waar die mevrouw met dat haar, daar achter dat ene raam, zo om moet lachen, ik wou stoute schoenen om aan te trekken. Ik wou glanzend geluk en onwerkelijk grote liefde. Ik wou troost voor mij en voor iedereen die dat nodig heeft. Ik wou dat ik steengoed was in wat ik deed. Ik wou dat ik hem kon geven wat hij dan verlangt. Ik wou een vader die ik meer kon helpen. Ik wou een moeder. Ik wou de mist boven de bergen, dingen om nooit meer te vergeten, en onweerstaanbaar zijn, dat ook nog.

Ik ontving pas nu de call sheet voor het programma "Sean Light Night". Aan de telefoon vertelde Sean me over 22h30, nu moet ik er plots vanaf 14h zijn en gebeuren de opnames om 17h15. Eerst komt Roos van Acker gedurende 20 minuten en als er dan nog 10 minuutjes over blijven dan kan Van Rossem nog heel eventjes komen. Helemaal te gek: Sean stuurde me de vragen EN OOK WAT IK MOET ANTWOORDEN!!!! Nog nooit gezien. In zo'n gekkenhuis speel ik onder geen beding mee. Ze vinden wel één of andere sul die daar 3h of meer zijn tijd zit te verbeuzelen om nadien voorgekauwde antwoorden te geven op voorgekauwde vragen. Ik wil Sean Dhondt bellen dat ik onder geen beding kom, maar op zijn mails vind ik wel een waslijst van email adressen maar nergens een telefoon.

Vansina citeert een deel van een Harvard-studie over de Belgische kolonie Congo, gesticht in 1908. Het rapport citeert een eerder rapport over Belgisch Congo van 1919 waarin werd beweerd dat de bevolking “met de helft verminderd was”. Het citeert deze bewering om aan te geven dat het vrijwel zeker onjuist is. Dat komt omdat de bevolkingsschattingen voor Belgisch Congo sterk uiteenliepen en puur giswerk bleven. Ze waren van ‘weinig waarde bij het trekken van precieze conclusies’. De enige harde conclusie die het bereikte was dat de bevolking niet toenam. De oorzaken waren talrijk, waaronder slaapziekte, oorlog tussen stammen, slechte voeding, vrouwenhandel, polygamie en de arbeidsomstandigheden voor mannen in Europese industriële en commerciële ondernemingen.

Het centrale proustiaanse besef bestond eruit dat niets in de psychologie van de mens eenvoudig is en dat er geen misleidender gedrag bestaan dan dat wat voor de hand liggend lijkt. Niet alleen draagt iedereen een masker, maar mensen hebben ook verschillende maskers, een hele garderobe vol, voor verschillende gelegenheden. Het leven is een gemaskerd bal waar alle deelnemers met een grote koffer vol maskers naartoe komen voor elke ontmoeting een ander exemplaar opzetten. Mensen begrijpen wordt nog verder bemoeilijkt door het feit dat alle kennis over anderen relatief is en volledig afhangt van de waarnemer (wat dat betreft zat Proust op één lijn met de moderne fysica). Er kan geen onbevooroordeeld, goddelijk begrip zijn, want de waarnemer oefent altijd invloed uit op de geobserveerde. Een ander probleem is dat de geobserveerde een bewegend doelwit is: mensen veranderen voortdurend, maar op subtiele manieren die moeilijk waarneembaar en nog moeilijker te beschrijven zijn. Een van de lastigste opgaven voor een romanschrijver is om het karakter weer te geven als een proces, als een voortdurend op onvoorspelbare manieren veranderende entiteit die tegelijk, paradoxaal genoeg, in essentie hetzelfde blijft. [...] Het sociale leven is dus een ingewikkeld rollenspel tussen wat mensen eigenlijk zijn, wat ze zelf denken te zijn, hoe graag door anderen gezien willen worden en wat anderen feitelijk zien. Het komt maar zelden voor dat deze percepties met elkaar overeenkomen. Mensen veranderen ook voortdurend, maar zijn zich daar overwegend niet van bewust omdat ze zodanig door het rollenspel in beslag worden genomen dat ze geen ruimte hebben om nog iets anders dan hun eigen optreden te zien - en dus zijn de mogelijkheden voor misverstanden en conflicten schier eindeloos.

Hij aarzelde even en vervolgde toen: 'Maar belangrijker is dit. U moet de invloed die het verleden op het heden en op de toekomst heeft niet onderschatten. Wij bewandelen vanaf onze geboorte geen rechte weg, maar trekken, hoe ouder we worden, steeds meer cirkelvormige paden. Elke stap voorwaarts wordt als het ware gevolgd door twee stappen opzij en drie stappen terug. De ziel kent een ander tijdmechanisme dan de klok op de schouw. Hoe meer zij aan jaren wint, hoe sneller zij achteruit begint te lopen. Met de jaren verwerven we daarmee de mogelijkheid om dichter naar onze oorsprong terug te keren. Dat kan soms een kalme berusting schenken, maar het kan ook oude wonden openrijten. Meestal komen deze herinneringen aan pijnlijke gebeurtenissen tijdens periodes van emotionele verwarring naar boven. Om die een plaats te geven, moeten we het verleden als bron serieus nemen. Ouder worden betekent feitelijk niets anders dan vrede sluiten met de jeugd.

Totale loyaliteit is alleen mogelijk wanneer trouw geheel ontdaan wordt van elke concrete inhoud, die gemakkelijk aanleiding kan geven tot andere gedachten. De totalitaire bewegingen hebben, elk op hun eigen manier, hun uiterste best gedaan om zich te ontdoen van de specifieke, concrete inhoud van partijprogramma's, die ze overgeërfd hadden uit eerdere, niet-totalitaire stadia van hun ontwikkeling. Hoe radicaal de doeleinden van deze programma's ook geformuleerd worden, ze zijn te specifiek en bevestigen niet zonder meer de aanspraak op wereldheerschappij. Elk politiek programma dat zich met meer specifieke zaken inlaat dan 'ideologische kwesties met een belang op termijn van eeuwen' vormt voor het totalitarisme een belemmering. Hitlers grootste verwezenlijking in de organisatie van de nazibeweging was dat hij de beweging bevrijdde van de last van het oude partijprogramma, niet echter door het te wijzigen of officieel af te schaffen.; hij weigerde eenvoudigweg over de punten ervan te praten of the disussiëren.

Bede Het is een voldoening te weten dat je goed hebt gehandeld, steeds je plicht hebt gedaan, je gegeven woord hebt gehouden en nooit meineed hebt gepleegd om een ander te bedriegen. Er wacht jou dan ook een lang leven vol vreugde, Catullus, na deze onbeantwoorde liefde. Alle goeds dat mensen elkaar kunnen zeggen of doen, heb jij gezegd of gedaan. Door haar verraad heb je al je vertrouwen verloren. Waarom je nog afmartelen? Verman je, trek je terug en maak jezelf niet ongelukkig tegen de wil van de goden. Het is lastig om een oude liefde op te geven, het is lastig, maar noodzakelijk. Dat is je enige redding, je enige kans op zege. Doe het of je nu kan of niet. Goden die vol mededogen al zovelen hebt bijgestaan in het aanschijn van de dood, red een ongelukkig mens die voorbeeldig heeft geleefd, van deze pest en plaag, van deze onlust die hem door merg en been drong en alle levensvreugde benam. Ik vraag niet dat zij me zou liefhebben of trouw zou zijn (dat is onmogelijk) ik wil alleen van haar genezen. Goden, gun mij die genade, ik heb mijn plicht gedaan. (Paul Claes)

Nederlandse politici hebben serieus geblunderd en de woede van de Turkse president Ergogan op de hals gehaald door geen Turkse ministers toe te laten om te komen spreken voor Turkse Nederlanders. Die diplomatieke botsing had vermeden kunnen worden indien Rutte & Co een betere inschatting van Erdogan hadden gemaakt. Erdogan is uitermate bedreven in opruiende politiek. Indien Nederlandse politici iets meer bedreven waren geweest in psychologisch inzicht dan in stemmengraaierij hadden ze kunnen weten dat de weigering hen als een boomerang in het gezicht zou vliegen. Het is inderdaad ondemocratisch om iemand, ook al is die autocraat die in eigen land democratie en pevsvrijheid monddood maakt, de vrijheid van spreken te beletten. Je kan niet toestaan dat zijn tegenstanders wèl spreekrecht hebben en hij niet. Natuurlijk steven je dan af op gewelddadig protest. Hoeveel slimmer waren de Fransen om een Turkse minister wél spreekrecht te geven: geen haan die er om kraaide. En als De Roover van NVA zich uit de naad wringt om vurig het spreekverbod te bepleiten, dan bewijst hij dat hij enkel een Vlaams Belang Light is zoals Rutte een light-versie van Wilders is.

De naam Balbec in een boek te zien staan was ook in de lente genoeg om het verlangen naar stormen en de Normandische gotiek in mij wakker te roepen; de naam Florence of de naam Venetië deed mij ook als het stormde verlangen naar zon, leliën, het Dogenpaleis en de Santa Maria del Fiore. Maar dat het beeld dat ik van die steden had voorgoed met hun namen was versmolten hield in dat die het transformeerden, het onderwierpen, als ik het weer voor me zag, aan hun eigen wetten; het gevolg was dat ze het mooier, maar ook anders maakten dan de steden van Normandië en Toscane in werkelijkheid konden zijn, en dat ze door de arbitraire geneugten van mijn fantasie te verhogen, de toekomstige teleurstelling op mijn reizen vergrootten. (...) Woorden geven ons van de dingen in het klein een heldere en gangbare voorstelling zoals er op scholen aan de muur hangen om de kinderen een voorbeeld te laten zien van wat een werkbank is, een vogel, een mierenhoop, dingen opgevat als gelijk aan alle andere van hetzelfde soort. Maar namen geven van de mensen - en van de steden waardoor wij ze gaan zien als individueel, uniek zoals mensen - een vaag beeld dat aan die namen, aan hun klank, hel of donker, een tint ontleent waarin ze uniform zijn gekleurd.

Maar je ziet het als je oefent. Je contouren die dunner worden, je silhouet dat vervaagt. Je bent nog niet helemaal verdwenen. Dat duurt een hele poos. Jaren. Maar je verdwijnt. Je verdwijnt voor jezelf, wordt een ander, elke dag. Je bent niet wie je ooit was. De microscopisch kleine cellen die je gezicht vormen op de foto die je ouders in de kamer hebben hangen, zijn weg, vervangen door nieuwe. Je bent niet meer wie je was. Maar ik ben er nog wel, de atomen wisselen van plek. Zo is het ook met de mensen van wie je houdt. Met bijna stilstaande snelheid verkruimelen ze in je armen en je zou willen dat je je aan iets bestendigs in hen kon vastklampen, hun skelet, hun tanden kon vastpakken, de hersencellen, maar dat kun je niet, want bijna alles is water en het heeft geen zin dat vast te houden. Alle sporen verdwijnen, stukje bij beetje. En later verdwijnen de sporen die ze hebben achtergelaten, het huis waarin ze woonden, de tekeningen die ze voor je maakten, de woorden die ze op briefjes schreven. De herinneringen waarmee je achterblijft zullen uiteindelijk ook loslaten, als oud behang, en mettertijd zal het niet meer mogelijk zijn om antwoord te geven op de vraag of er op deze planeet aan de rand van dit perifere zonnestelsel ooit leven is geweest.

Wanneer ik probeer na te gaan wat ik aan de kant van Méséglise te danken heb - de bescheiden ontdekkingen die daar hun toevallige decor of onmisbare inspiratiebron hadden - herinner ik me dat het op een van die wandeltochten was, dat najaar, bij de dichtbegroeide helling die Montjouvain beschut, dat ik voor het eerst werd getroffen door die onevenredigheid tussen onze indrukken en de gebruikelijke uitdrukkingswijze daarvan. Toen ik, na een uur monter tegen regen en wind te hebben opgetornd, aankwam bij de plas van Montjouvain, bij een met dakpannen afgedekt hutje waar de tuinman van M. Vinteuil zijn gereedschap opborg, was de zon weer doorgebroken, en zijn in de stortbui schoongespoelde verguldsel glansde als nieuw in de lucht, op de bomen, op de muur van de hut, op het nog natte pannendak, waar boven aan de nok een kip rondstapte. De blazende wind rukte horizontaal aan de grassen die in het muurbeschot groeiden en aan de donzen veren van de kip, die, het ene zowel als het andere, gerekt tot in hun volle lengte, meegaven op het waaien met de overgave van inerte, lichte dingen. Het pannendak bracht in de plas, die de zon opnieuw liet spiegelen, een roze marmering teweeg waar ik nooit eerder acht op had geslagen. En toen ik op het water en op het muurvlak een bleke glimlach de glimlach van de hemel zag beantwoorden, riep ik in mijn enthousiasme, zwiepend met mijn weer dichtgevouwen paraplu: 'Allemachtig, allemachtig.' Maar tegelijkertijd besefte ik dat het mijn plicht zou zijn geweest het niet bij die ondoorzichtige woorden te laten, maar te proberen iets van mijn verrukking te begrijpen. En het was ook die dag - dankzij een voorbijkomende boer die er al uitzag of hij vrij slechtgehumeurd was, wat erger werd toen hij bijna mijn paraplu in zijn gezicht kreeg, en die mijn 'mooi weer hè, goed om te lopen' stug beantwoordde - dat ik te weten kwam dat dezelfde emoties zich niet tezelfdertijd, volgens een al van tevoren vaststaand patroon, bij alle mensen voordoen. Altijd als ik, later, door het wat langdurige lezen in een spraakzame stemming was gebracht, had de schoolvriend met wie ik maar al te graag een gesprek wilde beginnen er juist plezierig op los gepraat en wenste nu ongestoord te kunnen lezen. Als ik net vol genegenheid aan mijn ouders had gedacht en bezield was van de beste voornemens, die hun het meest plezier zouden doen, hadden zij dezelfde tijd gebruikt om achter een - door mij vergeten - pekelzonde te komen waar ze mij streng om berispten terwijl ik naar hen toe rende om hun een zoen te geven.

Aandacht vragen is uberhaupt vele malen gemakkelijker dan aandacht geven.

Voor iedereen die zich afvraagt of het mogelijk is de puberteit te overleven, is een bevestigend antwoord de enige geruststelling die ik kan geven.

Universitair docent is een behoorlijk raar beroep. Om te beginnen staat college geven laag op het lijstje van kwaliteiten waar sollicitatiecommissies van universiteiten naar op zoek zijn. Het belangrijkste criterium is de staat van dienst op onderzoeksgebied die de kandidaat met zich meebrengt. Dat verklaart waarom het sommige docenten ontbreekt aan zelfs de meest basale communicatieve vaardigheden of aan wat voor sociale vaardigheden ook.

Mensen, die mij domweg nadoen, geven toe niet de waarde van taalgebruik te verstaan.

We hollen ons lichaam uit door het aan elkaar te geven.

de opeenvolging der generaties: een reeks die zich in het duister van de tijd verliest, ouders, kinderen, kleinkinderen, tot in het oneindige bezig elkaar de last door te geven die ieder van de voorgangers heeft ontvangen, vermeerderd met eigen onlust, soms door individuele werkzaamheid in gewicht verminderd. Wij kunnen onze kinderen geen grotere dienst bewijzen dan door onze bagage op vodden en oud roest te sorteren'.

In werkelijkheid zijn sommige wereldverbeteraars gelukkig en andere niet. De gelukkigen zijn om dezelfde redenen - liefde, werk, richting - gelukkig als andere gelukkige mensen. Wat verschilt is het ongeluk van de wereldverbeteraars, want dat vormt niet alleen een reactie op vernedering, gebrek aan liefde en al die andere gebruikelijke dingen, maar ook op de wetenschap dat de hele wereld vervuld is van ellende en dat de meeste mensen die niet zien of er niet om geven, en dat zij er, hoezeer ze ook hun best ook doen, eigenlijk ook maar weinig aan kunnen doen. Wereldverbeteraars ontbreekt het niet aan geluk, maar aan onschuld. Ze kennen niet de blije blindheid die de meeste mensen het grootste deel van hun tijd in staat stelt zich voor het ondraaglijke af te sluiten. Wereldverbeteraars dwingen zichzelf er altijd aan te blijven denken dat alles wat ze doen invloed heeft op andere mensen en dat hun vreugde soms (maar niet altijd) ten koste gaat van de vreugde van anderen. En doordat ze zich daar altijd van bewust zijn, stellen ze zich bloot aan een onbegrensd, verpletterend gevoel van verantwoordelijkheid.

Een meester heeft laten zien, het meesterschap niet alleen te hebben verdiend maar het zich eigen te kunnen maken na jaren van vorming. Het zal haar en haar omgeving alleen maar welvaart, voorspoed en geluk geven en brengen.

Als ik even de tijd kon laten stilstaan en mij daarin ook zou kunnen verplaatsen, dan zou ik heel snel naar je toelopen om je elke keer een beetje warmte van mijn hart te geven.

De Nederlandse uitgeverijen geven al 50 jaar geen goed boek, meer uit. Stuk voor stuk.

Sinds er agora's bestaan heeft niemand zoveel gelogen als de politicus. Wanneer bij de Grieken een politicus loog, werd hem een beschamende straf opgelegd: het ostracisme. Tegenwoordig krijgt hij, in het ergste geval, een Kamerzetel, geven ze hem een burgemeesterpost of wijzen ze hem een ministerie toe. Dat is de ongeschreven wet van onze meritocratie: lieg en u zult beloond worden. (Since the agora's came into existence, nobody has lied as much as the politician. When a politician lied to the ancient Greeks, a shameful punishment was imposed on him: ostracism. Nowadays he receives, in the worst case, a seat in parliament, they make him a mayor or assign him a ministry. That is the unwritten law of our meritocracy: lie and you will be rewarded.)

Het is niet gemakkelijk om een levensroeping naast je neer te leggen. Mijn muziek, dat was ik. Ik zag mezelf in de toekomst als pianist, als componist, als dirigent! Mijn gedachten zijn altijd melodieen geweest en alles wat ik doe beleef ik in een ritmische cadans. Ik ben muziek. Mijn muziek. En dan komt er een man mijn leven binnen die me doodleuk vraagt dat alles op te geven. Vraagt? Nee, eist! Eigenlijk heeft niets me ooit zo geschokt en in de war gebracht als Gustavs voorwaardenbrief. Twintig ongelooflijke pagina's. Ik wist niet wat ik las. 'Over jouw muziek wil ik het niet hebben. Denk je dat je van iets onmisbaars afstand doet als je die opgeeft om van mij te zijn? Wat is dat voor "werk" waar je het over hebt? Componeren soms? De rol van componist komt mij toe. Ik ben degene die werkt, laat daar geen misverstand over bestaan. Jouw rol is het opgeven van alle oppervlakkige tijdspassering - zoals je zogenaamde werk - om je volledig en onvoorwaardelijk ondergeschikt te maken aan mijn behoeften. Je mag naar niets anders verlangen dan naar mijn liefde.

De avond van het leven In mijn dorp aan de rivier hielden wij een keer een zondagsavonddienst in plaats van een morgendienst. Eindelijk konden we toen weer eens een paar mooie avondliederen zingen, en ik preekte over een oud Luthers avondgebed: 'Blijf bij ons, Heer, aan de avond van de dag, aan de avond van het leven, aan de avond van de wereld.' Zo is het eeuwenlang gegaan, wanneer stervelingen voor Gods aangezicht de dag uit handen gaven: dat ze er even over mijmerden dat zij eens hun leven uit handen zouden moeten geven. Godsdienstoefeningen in de kunst van het sterven waren het, zoals de completen in het klooster dat tot op heden zijn, wanneer de dag sterft, de horizon begrensd wordt en de blik zich meer naar binnen richt. 'Dat moeten we vaker doen', zeiden ze in het dorp.

Van handtekeningen uitdelen aan kinderen bij de voordeur en interviews geven voor de start van de koers, tot het aanvullen van maandverbanden in winkelrekken. Daar is in de verste verte niks verkeerd mee. Integendeel. Maar ik kan de anonimiteit niet goed aanvaarden. Voel me soms gefrustreerd, en machteloos. Zonder doel weet ik niet goed hoe dit leven te leiden. Een mens wil toch altijd iemand zijn, hè? (Kurt Hovelijnck)

Boeken zijn kennis. Kennis is macht,' zei ik uit de hoogte. En daar ben jij op uit, op macht? Vreemder en vreemder, Alice.' 'Iedereen is toch op macht uit? De meeste mensen hebben alleen niet de moed om dat toe te geven.

Ze kunnen die night king beter niet al teveel dialoog geven. Naar mijn gevoel werkt het als karakter beter als hij een vrij bescheiden reportoire heeft. Een paar goede oneliners, meer hoeft het niet te zijn.

Mag de columnist liegen? Natuurlijk, als het maar lekker leest wat hij schrijft en als hij maar niet klaagt wanneer anderen zijn leugens ontdekken. Vorige week heb ik op deze plaats ook gelogen. Weliswaar heel onschuldig, maar toch, de waarheid was het niet. Ik schreef iets over mijn neiging tot mompelen, en gebruikte daarvoor 'de grote lijster' - turdus viscivorus. Om te beginnen wist ik tijdens het schrijven niet precies of viscivorus wel met v's geschreven moest worden (ik lijd namelijk aan een milde vorm van dyslexie - ook een moeilijk woord, dat dan ook niet voor niets 'woordblindheid' betekent) en ik kon de dichtbundel waarin dit woord staat, de verzamelde gedichten van Jan Hanlo, niet vinden. Mijn woordenboeken geven geen uitsluitsel voor dit type woord, dus ik zat ermee. Maar omdat ik toch door moest, besloot ik het erop te wagen. Ik typte het hele stuk uit en stuurde het een dag voor de deadline naar de krant. Natuurlijk kwam het boek boven water toen de brief al verzonden was. Ik bleek me niet vergist te hebben, viscivorus wordt inderdaad met v's geschreven. Maar nu had een ander deel van mijn hersenen me weer gefopt. Ik had me als titel 'St Louis Blues' herinnerd, terwijl het ''s Morgens' is. Wat te doen? Er is een tijdgrens voor schrijvers zoals ik, en die is ruim bemeten. De krant zelf hanteert ook een grens en tussen die twee zit natuurlijk wel wat tijd. Ik zou kunnen telefoneren en vragen of St. Louis Blues nog veranderd kon worden in 's Morgens. Daarover stond ik in dubio, want er was nog een andere mogelijkheid: de reacties van de lezers afwachten. Ik besloot tot het laatste. Iedereen die me zou schrijven om me op de vingers te tikken, zou een schuldbewust en boetvaardig antwoord krijgen. Met de hand geschreven. Ik kocht bij de kantoorboekhandel alvast een pak A4. Ik moet u zelfs een kinderlijke bekentenis doen, de dag na het uitkomen van de krant liep ik in spanning naar de brievenbus om de vloed in ontvangst te nemen. Maar er kwam niets, niemand nam de moeite of niemand vond het een ernstig probleem of niemand leest jan Hanlo of niemand leest mij. Zoiets moet het zijn. Maar wat me toch kwaad maakte, langzamerhand, als aanwakkerende wind, was de selectie. Als ik namelijk een enkele (doodenkele) keer vloek in deze rubriek, of beweer dat ik ernstig twijfel aan het bestaan van een Almachtige God, of een opmerking maak die in het gevoelige brein van een feministe als 'vrouwonvriendelijk' wordt genoteerd, dan komen de brieven wel, compleet met opzeggingen van het abonnement. Maar als ik een werkelijk belangrijke misser maak, een groot dichter verkeerd citeer, dan blijft het stil. Het lijkt erop dat mijn prioriteiten toch anders liggen dan die van mijn lezers. (En misschien is dat maar goed ook.)

U bent een uitstekende koning, sire. En uw dochter zal een uitstekende koningin worden. Maar dan moet u haar wel de kans gunnen en geven om in die rol te groeien.

We zijn niet meer dan een naamloze druppel te midden van een groten regenbui die op de wijde aarde valt. Een individuele, maar uitwisselbare druppel. Maar in elke regendruppel ziet een intentie die bij die een regendruppel hoort. Elke druppel heeft zijn eigen geschiedenis, zijn eigen opdracht om dat door te geven. Dat mogen we niet vergeten. Ook al wordt hij makkelijk ergens in opgezogen, al verliest hij zijn contouren als individu, ook al wordt hij in iets collectiefs opgenomen en verdwijnt hij. Nee, misschien kan ik het beter zo zeggen: juist omdat hij in iets collectiefs wordt openomen.

Ik heb het nodig dat je volwassen wordt en voor me zorgt," leek Wanda tegen hem te zeggen en tegelijkertijd leek ze hem te kennen te geven: "Ik wil dat je een kind blijft zodat je niet volwassen wordt en me verlaat.

Dus ben ik boos op God, hoewel hij al lang in mij gestorven is, maar ik moet toch iemand de schuld geven want alle schuld zelf dragen kan ik niet. Ik doe alsof hij er is en sla hard tegen de binnenwanden van mijn hoofd, zodat hij me horen kan.

Ik ben vijftien. Ik heb al honderden boeken gelezen. Ik voel me zwaar van al die boeken, een heerlijke zwaarte. Ik zal mijn leven lang blijven lezen. Ik zal er mijn beroep van maken. Ik word leraar. Een leraar van een bijzondere soort die nooit lesgeeft, die geen leerlingen heeft, maar boeken schrijft over wat hij gelezen heeft, met als doel anderen het verlangen en de behoefte te geven om hem na te volgen.

... terwijl ik mijn gezicht in de spiegel bekijk. Dat verandert van dag tot dag. Sommige dagen meer dan andere. Niet veel, natuurlijk, maar als je goed kijkt, als je oefent, je concentreert, dan kun je de minuscule veranderingen in de huid zien, de rimpel in mijn voorhoofd die in de loop van de nacht is veranderd, misschien maar een halve millimeter. Maar je ziet het. Als je oefent. Je contouren die dunner worden, je silhouet dat vervaagt. Je bent nog niet helemaal verdwenen. Dat duurt een hele poos. Jaren. Maar je verdwijnt. Je verdwijnt voor jezelf, wordt een ander, elke dag. Je bent niet meer wie je ooit was. De microscopisch kleine cellen die je gezicht vormen op de foto die je ouders in de kamer hebben hangen, zijn weg, vervangen door nieuwe. Je bent niet meer wie je was. Maar ik ben er nog wel, de atomen wisselen van plek, niemand kan de bokkensprong van de quarks controleren. Zo is het ook met de mensen van wie je houdt. Met bijna stilstaande snelheid verkruimelen ze in je armen en je zou willen dat je je aan iets bestendigs in hen kon vastklampen, hun skelet, hun tanden kon vastpakken, de hersencellen, maar dat kun je niet, want bijna alles is water en het heeft geen zin dat vast te houden. Alle sporen verdwijnen, stukje bij beetje. En later verdwijnen de sporen die ze hebben achtergelaten, het huis waarin ze woonden, de tekeningen die ze voor je maakten, de woorden die ze op briefjes schreven. De herinneringen waarmee je achterblijft zullen uiteindelijk ook loslaten, als oud behang, en mettertijd zal het niet meer mogelijk zijn om antwoord te geven op de vraag of er op deze planeet aan de rand van dit perifere zonnestelsel ooit leven is geweest.

Thans is onze uitvoer bijna uitsluitend toevertrouwd aan vreemde handen. Men dient na te gaan, waarom het zoo is, en de middelen te zoeken om het geld, dat wij aan commissionarissen van Havre, Hamburg, Rotterdam of Londen geven, door Belgen te laten winnen en voor ons land te behouden. Ook dient men, zooals ik zegde, aanzienlijk te vermeerderen het bedrag onzer plaatsingen in den vreemde en deze zouden, naar het gevoelen onzer consuls, vertiendubbeld kunnen worden.

Kunt u me niet een onderwerp voor mijn doctoraalscriptie opgeven, professor? Nee, meneer, mevrouw, als het vak u niet voldoende boeit dat u zelf een onderwerp kunt bedenken, waarom moet ik dat dan voor u doen? Ja maar professor, andere professoren… Ik weet precies wat u bedoelt, meneer, mevrouw, andere professoren geven hun studenten probleempjes op, welzeker, onbelangrijke probleempjes die ze zelf niet de moeite waard vinden, maar als die dan zijn opgelost, zijn ze niet te beroerd er zelf een artikel over te schrijven. De student die het vuile werk gedaan heeft, mag blij wezen als hij als co-auteur wordt vermeld. Maar zo ben ik niet, begrijpt u?

Alles en iedereen wordt onder de voogdij van de Staat geplaatst. Er kan geen centiem worden uitgegeven, geen steen van een openbaar gebouw verplaatst zonder de toestemming van de Staat of tegen zijn wil. Men kan zo’n systeem de naam geven die men wil, maar er het etiket “ vrijheid ” opkleven is toch wel een onduldbare verkrachting van de taal 

De zon was een matrode schijf met een vurige rand om de bovenronding tegen een egaalgrijze lucht. Op het water wat rode slierten zoals schilders dat soms doen om weerspiegeling weer te geven. Ervoor vlogen grote sterns vissend heen en weer. Van een meter of tien lieten ze zich vallen, boorden het water in dat opspatte alsof er een steen in werd gegooid. Even later kwamen ze weer boven water. Kierrr... kierrik!

De ontvangst die ik van de Congolese bevolking heb ontvangen, vormt werkelijk het meest treffend bewijs van het vertrouwen dat België haar inspireert. Dat vertrouwen brengt voor ons de zwaarste verantwoordelijkheden voort. De essentiële vraag die zich nu in Congo stelt [...] betreft de menselijke relaties tussen blanken en zwarten. Het volstaat niet een land uit te rusten, het een wijze sociale wetgeving te schenken, het levensniveau van de bewoners te verbeteren ; de blanken en de zwarten moeten in hun dagelijkse betrekkingen het bewijs van zoveel mogelijk wederzijds begrip tonen. Dan zal het moment aangebroken zijn [...] om aan de Afrikaanse territoria een statuut te geven dat, voor het geluk van allen, de duurzaamheid van een werkelijke Belgisch-Congolese gemeenschap zal verzekeren...

Het begon eigenlijk pas nadat mijn boek Het zwart-witdenken voorbij vorig jaar een geweldig succes werd. Daarin schreef ik onder meer over Johan Maurits, en het boek verscheen precies in de periode dat het Mauritshuis begon te twijfelen aan de naam van het museum, omdat gesuggereerd werd dat het verleden van het Mauritshuis was ‘gepasteuriseerd’. Daarom stelde de uitgever voor om mijn Geschiedenis van de Nederlandse slavenhandel te actualiseren en opnieuw uit te geven.

Het zou kunnen zijn dat als je zwart bent je andere dingen in de geschiedenis ziet dan wanneer je blank bent. Dat geef ik graag toe. Ik wil daar echter niet over spreken. Als de onderzoeker niet kan worden ingewisseld vindt er een soort geschiedschrijving plaats waar ik geen deel aan wil hebben. Of de onderzoeker nu zwart of blank is, je hebt bronnen en je probeert een zo goed mogelijk objectief beeld te geven. Ik begrijp dat er een andere geschiedschrijving bestaat, maar die wil ik er niet bij betrekken.

Ze zijn niet bezig met zichzelf. Daar gaat het nu juist om: ze zijn nooit bezig met zichzelf. Ze doen er helemaal niet toe en willen alleen de monsters voeden waardoor de achterna worden gezeten. Ze voelen dingen die ik nooit zal zien, en ze proberen ze te beschrijven, en als ze dat echt willen doen, dan moeten ze de teugels loslaten en met de armen wijd het licht omarmen. Het maakt niet uit waar ze belanden, wie ze onderweg verliezen en hoe verlaten en onbegaanbaar die weg is. Ze voelen zich nooit eenzaam, want ze zijn alleen met de goden, door wie ze hun hele leven werden geplaagd en getreiterd met al die schimmen, beelden, woorden en ideeën, maar nu durven ze zich er eindelijk aan over te geven, en doen ze het, zonder spijt of angst.

Het is zo gemakkelijk om het leven uit te stellen, je dromen op de bovenste plank te leggen waar je ze niet meer kunt zien, zodat je nooit hoeft te erkennen dat ze niet vervuld zijn. Te gemakkelijk om het allemaal te laten eindigen zonder je verwachtingen ooit leven in geblazen te hebben, ze ooit de kans te hebben gegeven om te vliegen. Het is beter dat geld uit te geven, de tijd en de moeite te besteden, dat pad te lopen, dat papegaaienshirt aan te trekken, of wat er ook voor nodig is om die droom te vervullen.

Om dezelfde reden zijn de gevoelige librale communist - bang, bezorgd, tegen geweld - en de blinde dfundamentalist die in woede uitbarst, twee kanten van dezelfde medaille. Terwijl ze het subjectieve geweld bestrijden, zijn de liberale communisten juist de krachten van het structurele geweld dat de voorwaarden van de uitbarstingen van subjectief geweld scheppen. Dezelfe filantropen die miljoenen geven aan aids-bestrijding of opvoeding in tolerantie hebben door financiële speculaties het leven van duizenden verwoest en zo de voorwaarden geschapen voor de opkomst van juist de intolerantie die bestreden moet worden.

Laat hij die de nacht niet heeft zien vallen, niet beloven zich in de duisternis te begeven.' 'Maar het gezworen woord kan angstige harten sterkte geven.' 'Of breken.

Thijs kon commando's geven totdat hij een ons woog, maar kyrata's luisterden enkel naar Semua's. Dat was een van de belangrijkste pilaren van het riverisme, al sinds... Het beest werd zo stil als de nacht.

Ik zal nooit over koninkrijken regeren, olympische medailles winnen of de klimaatverandering stoppen. Maar ik kan proberen om een dier een goed leven te geven. Totdat hij besluit om weg te gaan,' voegde hij eraan toe, zijn glimlach bitterzoet. 'Maar in dat geval hoop ik dat ze weten dat ze hier altijd een thuis zullen hebben.

Wanneer je accepteert dat de samenleving je het liefst een etiket opplakt, kun je een vorm van succes bereiken. Maar dan heb je als schrijver afgedaan, want daardoor kom je in de verleiding om te denken dat het toch belangrijk is wat je schrijft. Je wordt een gevangene van je werk door de onbelangrijkheid op te geven.

De hel van de levenden is niet iets wat zal zijn; als er een is, dan is het de hel die hier al is, de hel die wij dag in dag uit bewonen, die we vormen door onze samenleving. Er zijn twee manieren om er niet onder te lijden. De eerste valt velen makkelijk: de hel aanvaarden en er deel van gaan uitmaken tot je op het punt bent gekomen dat je hem niet meer ziet. De tweede is riskant en vereist ononderbroken aandacht en studie: zoeken en weten te herkennen wie en wat er, temidden van de hel, geen hel is, dat laten voortduren, en er ruimte aan geven.

Bij het licht van het vuur zag alleen Ana de blik die de Trianera haar toewierp. Het was maar een seconde, misschien nog minder. De blik van een zigeunerin: koud en hard, in staat om tot in de ziel door te dringen. Ana rechtte haar rug, bereid de uitdaging aan te nemen, maar ze stuitte op de blik van de Graaf. Luister en leer! zei zijn gezicht.
   De Trianera zong zonder muziek, zonder dat iemand schreeuwde, klapte of haar aanmoedigde. Een melancholisch vers, een debla: een lied gericht tot zigeunergodinnen. Haar hese stem, oud, zwak, vals, raakte degenen die luisterde echter in hun diepste wezen. Ze hield haar gekromde, trillende handen voor haar borst, alsof dat haar kracht gaf, en zing over het vele leed van de zigeuners: het onrecht, de gevangenis, de verbroken liefdes... in verzen zonder metrum die hun betekenis ontleenden aan het ritme dat de stem van de Trianera eraan wilde geven en die altijd eindigden met een loftuiging in zigeunertaal. Deblica barea, schitterende godin.
Er leek geen einde aan het lied te komen. De Trianera had het zo lang kunnen maken als haar verbeeldingskracht of haar herinneringen zouden hebben toegelaten, maar ten slotte liet ze haar handen op haar knieën vallen en hief ze haar tot dan toe gebogen hoofd op. Met een brok in hun keel brastten de zigeuners, onder wie ook Ana, opnieuw in applaus uit; velen met betraande ogen. Milagros klapte ook, terwijl ze schuin naar haar moeder keek.  (p. 50-51, La reina descalza)