“
Wanneer aan het bed van een stervende zijn naasten zich over zijn gestamel buigen, is dat niet om een laatste wens te ontcijferen, maar eerder om een gevatte uitdrukking op te vangen die ze later kunnen citeren om zijn herinnering te eren. De Romeinse historici vergeten nooit om de doodsstrijd van hun keizers te beschrijven, want dan konden ze een uitspraak of een schreeuw toevoegen die ze hadden geuit of zouden kunnen hebben geuit. Dat geldt voor elke doodsstrijd, zelfs de meest gewone. Dat het leven niets betekent, dat weet of voorvoelt iedereen: maar laat het dan op zijn minst gered worden door een verbale kunstgreep!
”
”
Emil M. Cioran