Gevangenis Quotes

Op die manier is de elektrische stoel uitgevonden. Uitgedokterd door Edison die de gevaren van de wisselstroom wilde tonen en zijn idee vervolgens verkocht aan de Sing-sing-gevangenis waarop het tot op de dag van vandaag wordt gebruikt. Heerlijk, vind je niet? Als de wereld niet zo prachtig was, zouden we allemaal nog cynici worden.

Ik voel me zo vrij alsof ik niet ben opgesloten, maar zojuist ben bevrijd uit de gevangenis van mij leven.

Er is slechts één rijkdom en dat zijn de banden tussen de mensen onderling. Als we ons enkel en alleen inspannen voor materieel gewin, bouwen we onze eigen gevangenis. Dan veroordelen we onszelf tot eenzame opsluiting, met onze munten van as waarmee we niets kunnen kopen dat het waard is om voor te leven. Translation via Google translate: There is only one wealth and that are the ties between people. If we only strive for material gain, we build our own prison. Then we condemn ourselves to solitary confinement, with our coins of ash with which we can't buy anything that is worth living for.

Het doel van de straf mag zeker niet zijn de wraak, het doel van de straf moet zijn, om je medemens, want ook een misdadiger is een medemens, om die door wat je hem aandoet, dus de straf die je hem geeft, als het kan beter te maken.

Hierbinnen heb ik massa's gangsters gezien, maar straks in de Wetstraat ontmoet ik een paar van de echte gangsters, die met jas en das die beletten dat de seriemoordenaars van de Bende van Nijvel en hun opdrachtgevers eindelijk worden aangehouden.

Een mens is deel van het geheel dat wij ‘universum’ noemen; een deel dat begrensd is in tijd en ruimte. Hij ervaart zichzelf, zijn gedachten en gevoelens als iets dat gescheiden is van de rest – een soort optische illusie van zijn bewustzijn. Deze waanvoorstelling is een soort gevangenis voor ons, die ons beperkt tot onze persoonlijke verlangens en die onze genegenheid beperkt tot enkele mensen die ons het meest na staan. Het moet onze taak zijn om ons te bevrijden uit deze gevangenis, door onze cirkel van compassie uit te breiden tot deze alle levende wezens en de gehele natuur in al haar schoonheid omhelst. De echte waarde van een mens wordt bepaald door de mate en manier waarin hij bevrijd is van het zelf. Het zal een substantieel nieuwe manier van denken vergen als de mensheid wil overleven.’ “A human being is a part of the whole called by us universe, a part limited in time and space. He experiences himself, his thoughts and feeling as something separated from the rest, a kind of optical delusion of his consciousness. This delusion is a kind of prison for us, restricting us to our personal desires and to affection for a few persons nearest to us. Our task must be to free ourselves from this prison by widening our circle of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature in its beauty.

Bij het licht van het vuur zag alleen Ana de blik die de Trianera haar toewierp. Het was maar een seconde, misschien nog minder. De blik van een zigeunerin: koud en hard, in staat om tot in de ziel door te dringen. Ana rechtte haar rug, bereid de uitdaging aan te nemen, maar ze stuitte op de blik van de Graaf. Luister en leer! zei zijn gezicht.
   De Trianera zong zonder muziek, zonder dat iemand schreeuwde, klapte of haar aanmoedigde. Een melancholisch vers, een debla: een lied gericht tot zigeunergodinnen. Haar hese stem, oud, zwak, vals, raakte degenen die luisterde echter in hun diepste wezen. Ze hield haar gekromde, trillende handen voor haar borst, alsof dat haar kracht gaf, en zing over het vele leed van de zigeuners: het onrecht, de gevangenis, de verbroken liefdes... in verzen zonder metrum die hun betekenis ontleenden aan het ritme dat de stem van de Trianera eraan wilde geven en die altijd eindigden met een loftuiging in zigeunertaal. Deblica barea, schitterende godin.
Er leek geen einde aan het lied te komen. De Trianera had het zo lang kunnen maken als haar verbeeldingskracht of haar herinneringen zouden hebben toegelaten, maar ten slotte liet ze haar handen op haar knieën vallen en hief ze haar tot dan toe gebogen hoofd op. Met een brok in hun keel brastten de zigeuners, onder wie ook Ana, opnieuw in applaus uit; velen met betraande ogen. Milagros klapte ook, terwijl ze schuin naar haar moeder keek.  (p. 50-51, La reina descalza)

En in dat alles zal het mensen een rotzorg zijn dat ik in een woonwagen woon, of kort haar heb, of dat ik zowel op jongens als meisjes val, of dat mijn moeder in de gevangenis zit.

Het is eigenlijk allemaal vreemd aan onze welvaartsmaatschappij, waar het geloof in de onbevlekte gevangenis heeft plaatsgemaakt voor het geloof in smetteloos wit wasgoed bij zestig graden in voorwas en hoofdwas. De zweetdoek van Veronica schijnt nu ook al bij 30 graden blinkend wit te krijgen te zijn. Wie denkt nog aan de spons met edik bij een rijkelijk gefarceerde kalkoen. Toch is onze maatschappij de wreedste die er ooit geweest is. Honderdduizenden slachtoffers worden jaarlijks geofferd op de piramiden van onze snelwegen, zinloos en zonder ritueel. Geen priester snijdt met precisie met een mes van obsidiaan het hart uit de borstkas van de slachtoffers. Het hele menselijk leven wordt bij een geringe botsing al samengeperst tot een brok onbehouwen conserven.

De doffe elende van iedere nieuwe of vernieuwde politieke partij is dat ze wordt geïnfiltreerd door opportunisten die, van zodra ze een functie binnen de partij krijgen, ze naast hun schoenen gaan lopen. In 1991 was dit het geval met ene Louis Standaert die amper 72 stemmen verzamelde maar dankzij mijn groot overschot aan stemmen toch verkozen werd als volksvertegenwoordiger. Omdat kort voor de verkiezingen alle opiniepeilingen uitwezen dat we meer dan 5 % van de stemmen zouden halen werd ik vier dagen voor de verkiezingen, na volkomen gefantaseerde klacht van een infiltrante (Ann Holvoet), meteen in de gevangenis opgesloten (de democratie, nietwaar). Daar liet men mij 40 dagen zitten, tot na Kerstmis. In die tussentijd belegde de vers verkozen Louis Standaert een partijvergadering waarop hij eiste dat ... Van Rossem uit de partij moest worden gezet. Later, tijdens dezelfde legislatuur ging hij onder de naam "Banaan" scheep met Roland Duchâtelet om minder dan 2 % van de stemmen binnen te halen. En ook nu is het niet anders. Een aantal volksjongens binnen het nieuwe R.O.S.S.E.M. kreeg het aan de stok met de intellectuelen van de R.O.S.S.E.M., wilde die afschaffen, en mezelf uit de partij laten zetten. Dit trieste maneuver lekte uiteraard uit zodat op grond van art. 2.3 van de statuten de drie oproerkraaiers prompt uit het partijbestuur en de partij werden gezet. Liever er nu korte metten mee gemaakt dan ze straks aan een zitje in het Parlement te helpen om me een dolk in de rug te laten steken à la Louis Standaert. En al ben ik voor mijn politieke tegenstanders een steenezel, dan zal ik mij toch niet een tweede keer aan dezelfde steen stoten.

Omhoog schieten ze, langs de pui van ons relatief jonge stadhuis, omhoog langs de façade van onze eeuwenoude cipierage – een gewezen gevangenis die in je jeugd nog heeft gediend als, oh symbool, bibliotheek, en waarvan ze binnenkort, oh teken des tijds, lofts willen maken, zoals ze tegenwoordig van alles lofts willen maken, zelfs van gewezen bibliotheken waarin jij ooit nog je ogen kapot hebt mogen lezen, zonder daar ooit een moment spijt van te krijgen, en waar op een bepaald ogenblik niet één boek meer overbleef dat je, volgens jouw leeftijdscategorie, mocht lezen, en waar vervolgens de bibliothecaris – zijn nagedachtenis weze in ere gehouden, zijn naam geprezen, zijn bloedlijn gezegend – jou de toestemming verleende om te beginnen aan de boeken van de volgende categorie, op voorwaarde dat je er met niemand over sprak, en zo geschiedde.

Westerlings rechterhand, onderluitenant Vermeulen, en twee knil-officieren, majoor Stufkens en kapitein Rijborz, trokken door naar het noorden en tilden de ‘methode-Westerling’ naar een nieuw triest niveau. Lijsten met verdachten werden achterwege gelaten, ondervragingen bleken overbodig. Als geen enkele rebel gevat kon worden – velen waren allang naar het binnenland gevlucht – haalden ze gewoon de plaatselijke gevangenis leeg. Oppakken, schieten en vooral zorgen dat het gezien werd. Abubakar Lambogo, een rebellenleider die terugkwam van een militaire vergadering, werd niet alleen gedood, maar ook onthoofd, waarna zijn hoofd publiekelijk werd tentoongesteld. ‘Elke week gingen wij op de marktdag naar Enrekang. Toen we daar waren, zagen we bij de ingang van de markt het hoofd van Abubakar Lambogo op een paal gespietst staan. Ik keek heel kort, maar herkende hem meteen. Hij kwam soms thuis bij ons op bezoek. Er stonden veel mensen omheen. Het hoofd werd bewaakt door soldaten van het knil.’ Een andere ooggetuige wist precies welke bedoeling hierachter stak: ‘De Nederlanders deden dit doelbewust om de mensen van Enrekang en omstreken bang te maken. Ze durfden hun huizen niet meer uit. Er waren enkel donkere knil-soldaten daar, ik vermoed dat het Ambonezen waren. Hun kapitein heette Blume, maar die zag ik niet. Een van hen zei: “Hier is jullie held!” Ik zweer op mijn geloof dat het Nederlandse leger dit deed.’1024 In september 2020 kende de Nederlandse staat de zoon van de onthoofde Lambogo een schadevergoeding van 874,80 euro toe. De zoon heeft het bijzonder lage bedrag geweigerd

Amerika schendt ook mensenrechten. De wreedheden in de Iraakse Abu Graib-gevangenis zijn een goed voorbeeld. Maar in de VS kan je dat zeggen zonder gestraft te worden. Er wordt voordurend een open, eerlijk en hard debat gevoerd. Dat is typisch voor de Westerse cultuur: debat. Zelftwijfel om jezelf te verbeteren. Streven naar de waarheid, en, terwijl er verschillende interpretaties bestaan, interpretaties rangschikken volgens feitelijke toetsing.

Hij moet denken aan de dag dat hij na zevenentwintig maanden werd vrijgelaten uit Sachsenhausen. Het kamp had hem niet tot wanhoop gedreven, al waren de mishandelingen en vernederingen bijna ondragelijk geweest en leek er geen eind te komen aan de kwellingen. De gevangenen daar waren immers geen gevangenen die voor een door een normale rechtbank vastgestelde periode in de gevangenis of het tuchthuis hun tijd moesten uitzitten en voor wie de vrijheid elke dag een stukje dichterbij kwam, nee, voor deze gevangenen bestond de tijd niet meer, de dagen waren grauw en ongewis. Nu

Als je dan toch zo kil en pervers bent, waarom vermoord je David Richardson dan niet, stout meisje? Dan vermijd je de risico's van de scheiding en erf je zijn vermogen.' 'Omdat ik niet zou weten hoe ik dat moet doen zonder in de gevangenis te belanden,' antwoordde ze zonder te glimlachen. (...) Het was een spelletje, maar toen ik haar zo schaamteloos die gruwelijke dingen hoorde uitspreken, kon ik een huivering toch niet onderdrukken. Ze was niet langer dat kwetsbare meisje dat duizend moeilijkheden had moeten overwinnen en vooruit was gekomen dankzij een ongebruikelijke stoutmoedigheid en vastberadenheid; ze was nu een volwassen vrouw, overtuigd van het feit dat het leven een jungle was waar alleen de slechtsten zegevieren, tot alles bereid om niet verslagen te worden en hogerop te komen.

Gondález Videla, de verrader van Chili (Epiloog) 1949 Vanuit de oude cordilleras kwamen de beulen als beenderen, als Amerikaanse doornen op de ruige rug van een genealogie van rampen: ze werden aangesteld, geënt op de ellende van onze volkeren. Elke dag bevlekte het bloed hun mouwen. In de bergen werden ze als brute beesten gebaard uit onze zwarte klei. Zij waren de saurische tijgers, de glaciale tirannen, pas onlangs ontstaan uit onze grotten en onze nederlagen. Zo groeven ze de kaaksbeenderen van Gómez op onder de straten bezoedeld door vijftig jaar van ons bloed. Het beest verduisterde de gronden met zijn schoften toen het na de executies op zijn snor beet naast de Noord-Amerikaanse ambassadeur die hem thee inschonk. De monsters waren vuil, maar ze waren niet vuil. Nu, op de plek die het licht bestemde voor de zuiverheid, in het besneeuwde blanke vaderland van Araucanië, glimlacht een verrader op een verrotte troon. In mijn vaderland presideert de schande. Het is Gondález Videla, de rat die zijn haardos vol mest en bloed uitschudt over mijn aarde die hij verkocht heeft. Elke dag haalt hij het gestolen geld uit zijn zakken en denkt er aan of hij morgen land of bloed zal verkopen. Alles heeft hij verraden. Hij kroop als een rat naar de schouders van het volk en daar, knagend aan de heilige vlag van mijn land, krult hij zijn knaagdierenstaart en zegt tot de haciendahouder, de vreemdeling, de meester van de Chileense ondergrond: “Drink al het bloed van dit volk, ik ben de beheerder van de folteringen.” Trieste clown, miserabele kruising van aap en rat wiens staart ze in Wall Street kamden met pommade van goud, de dag is niet veraf dat je uit de boom valt en het hoopje vanzelfsprekend vuil wordt dat de voorbijganger op de straathoeken ontwijkt! Zo geschiedde. Het verraad werd Regering van Chili. Een verrader liet zijn naam in onze geschiedenis achter. Judas die doodshoofdtanden toont verkocht mijn broeder, gaf mijn vaderland vergif, stichtte Pisagua, sloopte onze ster, spuwde op de kleuren van een zuivere vlag. G abriel G ondález Videla. Hier zet ik zijn naam, opdat later, als de tijd de schande heeft uitgewist, als mijn vaderland zijn helder gezicht wast met tarwe en sneeuw, zij die hier de erfenis zoeken die ik als een groene vuurgloed in deze regels nalaat, ook de naam van de verrader vinden die de dodende beker gaf die mijn volk afwees. Mijn volk, volk van mij, neem je lot in handen! Sloop de gevangenis, slecht de muren die insluiten! Verpletter de g rimmige loop van de rat die beveelt in het Paleis: hef je op lansen naar de dageraad en laat op de hoogste top je woedende ster schitteren en de wegen van Amerika verlichten. (Willy Spillebeen)

Zestien maanden lang,' zei de vreemdeling, 'heb ik geen vrouw in de ogen gekeken. Je hebt mooie ogen, Teresa, ze doen me denken aan de hemel boven Venetië. Soms zag ik een stukje hemel door het raam van de gevangenis, als ik even op en neer mocht lopen door de gang. Wat ik zag was een koel grijsachtig blauw, alsof de zee erin weerspiegeld werd. Je ogen hebben de kleur van de eeuwige dingen, maar dat zul je wel niet begrijpen en dat hoeft ook niet. Al die misverstanden, hoe lang bestaan die al niet tussen een man en een vrouw? Hoe vaak heb ik me achteraf niet geschaamd, als ik weer eens veel te veel gepraat had met een vrouw? Kus me maar.' Zijn stem klonk ongedwongen en vriendelijk. Toen het meisje zich niet verroerde en hem met haar grijsblauwe ogen bleef aanstaren, keek hij haar verwonderd aan en vroeg haar nog een keer vriendelijk: 'Kus me maar, of begrijp je het niet?' Later herinnerde Teresa zich dat zijn stem ook zo geklonken zou hebben, als hij haar om een glas water had gevraagd. Het had net zo eenvoudig en terloops geklonken, maar omdat ze nog nooit een man had gekust, bleef ze hem een beetje verdwaasd aankijken. Met een al even nonchalant gebaar sloeg hij zijn arm om haar middel en vroeg belangstellend: 'Wat voel je?' 'Niets,' antwoordde het meisje. 'Begrijp je me niet?' vroeg hij licht geprikkeld. 'Begrijp je niet wat ik vraag? Ik vroeg je niet wat je eigenlijk van mannen vindt of hoe je over de liefde denkt. Luister nou eens, kleintje, ik vraag je wat je voelt als ik je aanraak, als ik met twee vingers over je arm streel, als ik mijn hand op je hart leg. Kijk zo... Wat voel je nu, op dit moment?' Het meisje stond op, lichtte met een gracieuze beweging haar rok bij de zijkanten iets op van de vloer, zoals ze dat in de gelagkamer wel eens had zien doen, maakte een diepe buiging en zei toen beleefd: 'Met uw goedkeuring, meneer, ik voel niets.

De trotskisten en de communisten beschouwden elk hùn richting als zuiverder en hoger dan de overige en verachtten, ja, haatten zelfs de socialisten (en elkaar) die in hetzelfde gebouw achter de tralies zaten, op dezelfde binnenplaats in de gevangenis werden gelucht.

Kolossenzen  Wat is dit voor boek? Dit is een brief die geschreven is door Paulus aan de gelovigen in de stad Kolosse in Klein-Azië (= Turkije). Paulus reisde naar andere landen om daar de mensen over Jezus te vertellen. Op het moment dat hij deze brief schrijft, zit hij in de gevangenis in Rome vanwege zijn geloof in Jezus. Hij is nog nooit in de gemeente van Kolosse geweest. Bij zijn eerste reis naar Efeze had Paulus al over deze gemeente gehoord. Maar nu is hij bezorgd over de Joodse ideeën die de gelovigen hebben. Er zijn mensen die hun leren dat ze zich aan de Joodse regels moeten gaan houden. Paulus legt in deze brief uit dat God Zelf helemaal in Jezus woont, en dat Jezus God Zelf is. Alles wat de gelovige nodig heeft, kan hij vinden in Jezus. Verder geeft Paulus adviezen over hoe de mensen als gelovigen moeten leven.

Vecht tegen de dood. Geniet. Haal uit het leven wat erin zit! Breek uit die zelfgebouwde gevangenis!

Geboren in een gevangenis, met lasten op onze schouders en onze gedachten, zouden wij niet in staat zijn het einde van een dag te halen als de mogelijkheid er een einde aan te maken ons niet aanspoorde om de volgende dag opnieuw te beginnen... De ketens en de verstikkende lucht van deze wereld ontnemen ons alles, behalve de vrijheid onszelf te doden; en deze vrijheid blaast ons zo'n kracht en een hoogmoed in dat ze zegeviert over de gewichten die ons verpletteren.

Wat als we hier allemaal opgesloten zitten? De wereld als Plato's grot. Erachter de ware wereld. Met een telescoop naar de muur van je gevangenis kijken. Heelal. Hoe mooi is dat woord? Het heel en het al in één ding.