Gekwetst Zijn Quotes

Op een dag - ik was een jaar of negen - werd het mij allemaal duidelijk. 'Ik had nooit kinderen moeten nemen,' zei mijn vader terwijl hij naar het tafelblad staarde alsof het pas op dat moment tot hem doordrong, en we medelijden met hem moesten hebben. 'Harun, niet waar de kinderen bij zijn,' zei mijn moeder. 'Ze mogen het weten,' zei hij. 'Ze moeten weten dat ik anders ben.' Hij zweeg even en keek toen ineens trots op: 'Ik ben geen klassieke vader, ik ben een communist!' Ik keek hem onbewogen aan. En ik herinner me goed dat ik me niet gekwetst voelde. Voor het eerst voelde ik me niet gekwetst, want ik dacht: je hebt gelijk. Je hebt helemaal gelijk, baba. Dit zegt een vader niet tegen zijn kinderen. En alles daarom al had je geen kinderen moeten nemen. Alleen daarom al had je geen vader mogen worden. Alleen daarom al had je mijn vader niet mogen zijn.

Ik waande ons onschendbaar en als iets niet stuk kan, doe je er automatisch een stuk minder voorzichtig mee. Heel normaal, dat is menselijk. Nee, het is niet normaal, maar zo zijn mensen. Het onkwetsbare moet gekwetst worden.

Als ik zonder twijfel zou kunnen leven, wat zou ik dan doen? Als ik aardig zou kunnen zijn zonder dat ik bang was om genaaid te worden? Als ik kon liefhebben zonder dat ik bang was om gekwetst te worden? Als ik de zoete smaak van vandaag kon proeven zonder te bedenken dat ik die smaak morgen zou missen? Als ik niet bang zou zijn voor het verstrijken van de tijd en de mensen die van het toneel verdwijnen? Ja. Wat zou ik dan doen? Om wie zou ik geven? Welk gevecht zou ik voeren? Welke paden zou ik nemen? Welke pleziertjes zou ik mezelf toestaan? Welke innerlijke raadsels zou ik oplossen? Kortom, hoe zou mijn leven er dan uitzien?