Franz Boas Quotes

The passion for seeking the truth for truth's sake...can be kept alive only if we continue to seek the truth for truth's sake.

It would seem that mythological worlds have been built up only to be shattered again, and that new worlds were built from the fragments.

For the folklore Hurston collected so meticulously as Franz Boas’s student at Barnard became metaphors,

It is perhaps an ugly comment on the American press, but the function of the interviewer on most newspapers is to entertain, not to shed light. . . . An interviewer soon begins to judge public figures on the basis of their entertainment value, overlooking their true importance. It is not easy to get an interview with Professor Franz Boas, the greatest anthropologist in the world, across a city desk, but a mild interview with Oom the Omnipotent will hit the bottom of page one under a two-column head. . . . It is safe to write accurately only about the nuts and bums. When a public figure does something ridiculous reporters may then write about him accurately.

I believe the present state of our knowledge justifies us in saying that, while individuals differ, biological differences are small. There is no reason to believe that one race is by nature so much more intelligent, endowed with great will power, or emotionally more stable than another that the difference would materially influence its culture.

Franz Boas, argued vigorously (and with copious evidence from studies in the field) that the key to understanding the significant differences between peoples lay not in biology—or, at least, not in biology alone—but in culture. Indeed, this tradition of thought, which Du Bois himself soon took up vigorously, argued not only that culture was the central issue but also that the races that mattered for social life were not, in fact, biological at all.

This phenomenon suggests nineteenth-century German polymath Adolf Bastian’s theory of Elementargedanke, literally “elementary thoughts of humankind,” which so influenced physicists like Planck, Pauli, and Einstein, indeed many of those in the German school of physics, which was dominant in the early decades of the twentieth century leading up to World War II, as well as anthropologists like Franz Boas (the father of American anthropology) and physicians such as Jung. The idea of the collective unconscious (Jung’s term for the nonlocal domain) was in the way he expressed it. It proposes a worldview in which all manifestations of consciousness, regardless of the complexity of their physical forms, are part of a network of life. A network in which each component both informs and influences as it is informed and influenced. It

The explicit rejection of a role for biology in the social sciences occurred from the end of the nineteenth through the beginning of the twentieth centuries, with the leading roles played by Émile Durkheim in sociology, Franz Boas in anthropology, and John Watson in psychology.3

IN MAY 1906, W. E. B. Du Bois welcomed to Atlanta University the nation’s most eminent anthropologist, a Columbia University professor who was actually questioning segregationist ideas of Blacks as beasts. Franz Boas had emigrated from Germany in 1886, when American racial classifiers were almost uniformly identifying the “organic inferiority,” or Blackness, of his Jewish people. The “predominant mouth of some Jews,” one anthropologist maintained, was “the result of the presence of black blood.” Boas’s own experiences with anti-Semitism had shaped his hostility to segregationist ideas of biologically distinct races (and ethnicities), of the natural human hierarchy of racial and ethnic groups—that is, ideas positioning Whites over Blacks, and further positioning lily-White Anglo-Saxons over semi-White Jews.

What’s happened to me,” he thought. It was no dream. His room, a proper room for a human being, only somewhat too small, lay quietly between the four well-known walls. Above the table, on which an unpacked collection of sample cloth goods was spread out (Samsa was a traveling salesman) hung the picture which he had cut out of an illustrated magazine a little while ago and set in a pretty gilt frame. It was a picture of a woman with a fur hat and a fur boa. She sat erect there, lifting up in the direction of the viewer a solid fur muff into which her entire forearm disappeared.

Não ensinará nada essencialmente novo à Academia e ficará muito aquém do que se exigiu de mim e daquilo que, mesmo com a maior boa vontade, eu não posso dizer - ainda assim deve mostrar a linha de orientação pela qual um ex-macaco entrou no mundo dos homens e aí se estabeleceu. Mas sem dúvida não poderia dizer nem a insignificância que se segue, se não estivesse plenamente seguro de mim e se o meu lugar em todos os grandes teatros de variedades do mundo civilizado não tivesse se firmado a ponto de se tornar inabalável.

America’s environmentally oriented social scientists did not need the mailed fist of a Stalin to triumph over their opponents. With such forceful intellects as [Franz] Boas, [A. L.] Kroeber, [Margaret] Mead, [Ruth] Benedict, [John B.] Watson, and [B. F.] Skinner fighting their cause, they sailed to victory, greatly aided by the political winds at their rear. Heady with success, they made ever wilder claims for the environment’s molding power over humans—and made ever more disdainful dismissals of genetic contributions. As with many who announce new concepts about human behavior, the innovators, emboldened by the cordial reception their insights received, leap from moderate positions of partial environmental influence to sweeping pronouncements of total governance. And if the founders themselves didn’t raise the stakes in this way, their disciples were sure to do it for them. This dynamic held true for the theories of Freud, Boas, and Watson. In the latter case, Watson did the escalating himself. While Watson’s writings continued to acknowledge inherited traits, his euphoria at having unlocked the secrets of human behavior moved him to make the now famous statement: “Give me a dozen healthy infants, well-formed, and my own specified world to bring them up in and I’ll guarantee to take any one at random and train him to become any type of specialist I might select—doctor, lawyer, artist, merchant-chief and, yes, even beggar-man and thief, regardless of his talents, penchants, tendencies, abilities, vocation, and race of his ancestors.

Ethnography must become self-critical, imaginative, and constructive; the field worker must be a willing agent of reform, but without sacrificing his scientific integrity.

Kültürel ve fiziksel görünümdeki farklılıklar, ırksal nefreti içgüdüsel olarak akla uygun kılan bir düşmanlığa yol açar.

Tür"ün etkisinde kalan bizler tektipleştirme eğilimi içerisinde oluruz. Her ülkenin belirli bir türe ev sahipliği yaptığı zihnimizde oluşan bir algıdır; aslında türün özellikleri çoğunlukla vücut yapılarıyla ortaya çıkar. Fakat bu, kalıtımsal oluşum ve değişkenlik aralığı bakımından bizim için hiçbir şey ifade etmez. "Tür" gündelik deneyimlerimiz ile şekillenen öznel bir olgudur. Ayrıca şunu unutmamalıyız ki "tür" oldukça soyut bir kavramdır. Kişisel özelliklerin ayırt edici yönleri - toplum içerisinde bu özelliklerin hepsine sahip özgün bir bireyin olduğunu düşünmemize sebep olmasına rağmen- aynı kişide toplu olarak nadiren görülür.

Hayvan yetiştiricilerinin deneyimleri bize göstermekte ki, çoğunlukla saf ırklar çiftleştirilse dahi, genellikle kendi aralarında önemli bir oranda farklılık olmaya devam etmektedir. Ama bu tür büyük değişimlerin saf insan ırkında nasıl geliştiğini ortaya koyabilecek delillerimiz bulunmamaktadır ve gelecekte de tatmin edici kanıtların öne sürülmesi muhtemel değildir, çünkü saf ırk diye bir şey yoktur.

Dil birliği oluşturulmasına fırsat tanınan bir grup için genellikle hissedilen şey, küçük yapay siyasî engellerin alaşağı edilmesine yönelik bir sempati duygusudur. (...) Fakat bu engeller aşıldığında ve gerçeklik ile hiçbir şekilde örtüşmeyen farazî ırklar ya da sözde millî birimler inşa edildiğinde, büyük çaba gösterdiğimiz özgür aklın gelişimi, tutkuyla arzulanan iktidarın elde edilmesi için bir mazerete dönüşür. Örneğin Pan-Latin Birliği'ni kurma hayali, Germen dillerini konuşan tüm grupları bir araya getirmeyi arzulayan Pan-Germenizm akımı, Pan-Slavizm ajitasyonu, Pan-Amerikan düşüncesi -bunların tümü iktidar arzusunu beslemektedir. Filolojik araştırmalara göre, farazî bir ortak kültür ve ırksal kökenin dil temelli bir ilişkiye dayandığı varsayılır ama bunun çağdaş kültürle bir alâkası yoktur. Bu tür durumların tamamında milliyetçi düşünce hedefinden sapmış, emperyalist arzu baskın gelmiştir.

Bir ulusun siyasî çıkarlarına ve siyasî iktidarına sadakat göstermenin ulvî bir görev olduğu gençlere öğretilmekte ve bu tür davranışlar ince ince beyinlerine kazınmaktadır, böylece diğer tüm uluslara karşı beslenen rekabet ve düşmanlık duygusu ebedîleştirilmektedir. (...) Gençlerin zihninde güçlü bir millî irade oluşturmaya çalışırsak; millî ülküler yerine saldırgan milliyetçiliği teşvik edersek, yayılmacılığı destekleyerek savaş yanlısı bir tutum sergilersek ve millî çıkarların insanî menfaatlerin üzerinde olduğunu öğretirsek, insanoğlu hastalıklı bir zihniyete hapsolur.

Öjenistler, üreme meselesine akılcı bir bakış açısıyla yaklaşırlar ve konuyu buna göre ele alırlar. Varsaydıkları şey şudur: İnsanın ideal gelişimi, insan yaşantısının tamamen akılcılaşmasıyla mümkündür. (...) Dolayısıyla gündelik alışkanlıklarımız ile birlikte dinî ve siyasî yaşantının, sürekli olarak, bize gösterdiği şey şudur: Eylemlerimiz, duygusal tercihlerimizin bir neticesidir; bunlar, sahip olduğumuz akla uygun bilgi üzerinde etkilidir ve akıl tarafından belirlenemezler; yani yaptığımız eylemler, akıl tarafından meşrulaştırılamaz, onun yerine, bu eylemler akıl vasıtasıyla dikte edilir. Bu yüzden insanî tutkuların akılcı olarak kontrol edilmesi pek mümkün değildir. Fazla önem arz etmeyen bir durum geçiştirilerek sıradanlaşsa bile meselenin yayılarak iç dünyamızda derin bir etki yaratmasına sebep olabilir.

İlkel ve soyutlanmış kabileler bize stabil görünürler; çünkü rahat ve müdahale edilmeyen koşullarda değişim oldukça yavaştır.

Atalarımızın ideallerine körü körüne bağlılık göstermeyi reddettiğimiz takdirde, geçmişin bir kenara atılabileceğine ve salt yeni bir entelektüel temel yaratılabileceğine ya da bunun bizim için arzu edilir bir şey olacağına inanmıyorum. (...) Bizim neslimiz ne yaparsa yapsın, belirli bir zaman içerisinde eski düşüncelere dönecektir; bu düşünceler haleflerimizin zihnindeki zincirlere eklenecektir; gelecek yeni neslin bizim yaptığımız kösteklerden kurtulması için ayrı bir çaba göstermesi gerekecektir. Bu süreci kabul etmemiz hâlinde vazifemizin yalnızca geleneksel önyargılarımızdan kurtulmak değil, aynı zamanda geçmişteki doğru ve kullanışlı görülen şeyleri araştırmak olduğunu anlarız.

Kültür, büyük ölçüde, insanların iç yaşantısıyla alâkası olmayan dış etkenli hadiseler ile belirlenir.

Beşerî geleneklere baktığımızda daimi evliliklerin, esasen iki bireyin arasındaki kalıcı cinsel aşka dayanmadığını, onun yerine iktisadî kaygılarla düzenlendiğini görürüz. Resmî evlilik, mülkiyetin aktarılmasıyla ilgili bir meseledir.

Franz Boas, el único rasgo que tienen en común la mayoría de las culturas es la convicción errónea y a veces destructiva de que sus propias normas son las únicas universalmente adecuadas. Esta tendencia puede haber contribuido a la aparición del racismo como rasgo cultural en muchas sociedades.

Under democratic technics, the only occupation that demanded a lifetime's attention was that of becoming a full human being, able to perform his biological role and to take his share in the social life of the community, absorbing and transmitting the human tradition, deliberately bringing the ceremonies he performed, the food he planted, the images he shaped, the utensils he carved or painted to a higher degree of esthetic perfection. Every part of work was life-work. This archaic attitude toward work was widespread; and despite all the efforts Western man has made, since the sixteenth century, to corrupt and destroy this basic culture, it still lingered in peasant communities, as well as in the surviving tribal enclaves that were intact at the beginning of the present century. Franz Boas noted the high regard for craftsmanship among supposedly primitive peoples; while Malinowski emphasized the same attitude among his near-neolithic 'Coral Gardeners.' Machine culture in its original servile form did not share these life-enhancing propensities: it centered, not on the worker and his life, but on the product, the system of production, and the material or pecuniary gains therefrom. Whether kept in operation by the taskmaster's whip or by the inexorable progression of today's assembly line, the processes derived from the megamachine worked for speed, uniformity, standardization, quantification. What effect these objectives had upon the worker or upon the life that remained to him when the workday was over was no concern of those who commanded these mechanical operations. The compulsions produced by this system were more insidious than outright slavery, but as with slavery, they finally debased the controllers as well as the working force so controlled.