Enkel Quotes

Het moge echter eenieder tot troost strekken dat geen enkel boek nut heeft en dat elke gek er een schrijven kan.

Alleen spijt komt te laat. Ik bedoel dat letterlijk zo: enkel en alleen spijt komt écht te laat. Bussen, treinen, je allereerste echte orgasme, mensen, de spaghetti bolognese die je anderhalf uur geleden besteld hebt: het zijn geen van alle dingen waar je een leven lang van wakker ligt. Van spijt wel. Van alle dingen des levens is spijt het enige dat werkelijk té laat kan komen. Verder is te laat komen nooit zo dramatisch als het lijkt.

Is er nog iets vanwaar ik droom? Ja, één enkel iets, iets wat helaas onmogelijk geworden is.

Het lijkt me overbodig hieraan toe te voegen dat geen enkel feit verzonnen is.

Dis nie net die dooies wat in jou inweek en deel van jou word nie: dis almal, elke enkele een met wie jy 'n entjie pad saamreis; elkeen gee af aan jou, jy aan hulle. Nooit is dit net jy en jy alleen nie. Nooit gebeur iets net NOU nie. Altyd sleep dit slierte saam. Altyd suig dit by voorbaat al die toekoms in.

nicht der arm der gerechtigkeit, die gewalt nöthigte mich ein land zu räumen, in das man mich berufen, wo ich acht jahre in treuem, ehrenvollen dienste zugebracht hatte. `gib dem herrn eine hand, er ist ein flüchtling‘, sagte eine groszmutter zu ihrem enkel, als ich am 16. december die grenze überschritten hatte. und wo ward ich so genannt? in meinem geburtslande, das an dem abend desselben tages ungern mich mich wieder aufnahm, meine gefährten sogar von sich stiesz.

Nu echter weet ik wat ik mis. Ik weet: mijn uren zouden van elkaar te onderscheiden moeten zijn. Ik kan ze nergens aan meten. Er is geen schaal. Geen enkel voorval markeert mijn tijd. Ik verstrijk dus tegenwoordig zelf.

Maar de zeep heeft de geuren alleen bedekt, en na een poosje zijn ze er weer, zwak, versmolten tot een enkele geur van de dag en het werk, de geur van het einde van de dag en het werk, de geur van de avond, van de thuiskomst en het thuiszijn. (172)

Mijn leven begon met ontsporing. Zó begrijpelijk dat ik het leven steeds van deze zijde beschouw; hoe ontspoor ik op de voordeligste wijze. Want dat een mens dáár is in te ontsporen, daaraan kan ik, vroeg ontpoorde, niet twijfelen. Was deze spoorwegramp wel werkelijkheid? Is zij misschien enkel lokalisatie van een vroegrijpe wil tot ontsporen?

Moet ik dan soms in duizend boeken lezen dat er op aarde veel wordt afgetobd en maar een enkeling gelukkig zit te wezen?

Maar er bestaat een te groot misverstand tussen ons. Je hebt nooit getracht mijn leven te delen, je hebt me enkel voor jezelf liefgehad.

Ik zou een héél boek willen schrijven over een kiezelsteen en over een paars viooltje. Ik zou met één enkele kiezelsteen heel lang kunnen leven en een gevoel kunnen hebben in Gods machtige natuur te leven.

Jij en ik, we zijn beiden bewonderaars van Marcus Aurelius en je zult je deze passage in zijn Overpeinzingen herinneren: 'Zondig gerust, zondig tegen jezelf en doe jezelf geweld aan, mijn ziel; maar later zul je niet meer de tijd hebben om jezelf te achten en te respecteren. Want één leven slechts, een enkel leven, heeft eenieder.

Ze had een hekel aan die anonieme hotelkamers waar zoveel mensen waren geweest zonder sporen achter te laten, waar zij zelf ook geen enkel spoor zou achterlaten. Alles blijft precies hetzelfde als ik er niet meer ben. Dat is wat doodgaan is, dacht ze.

De rede is van ons bewustzijn maar de buitenkant. Daaronder zit het gevoel. Vanbinnen, waar niemand ons kan zien, durven wij er feilloos op te vertrouwen. Daar weten wij alles zonder woorden. Als wij nooit naar buiten hoefden te treden zouden we geen moment aan onze intuïtie twijfelen. Maar we gaan uit en willen de anderen ook ons innerlijk keurig presenteren. Dus kammen we onze gedachten uit en trekken ze recht. Herinner jij je dan niet dat je als kind instinctief aanvoelde hoe mensen in elkaar zaten, bij wie je het goede kon vinden en wie voor jou gevaarlijk was, wat je moest doen om gevoed te worden, te overleven en liefde te vinden? Ik geloof dat veel van de kennis waarnaar wij op zoek zijn, een antwoord op alle belangrijke vragen, al vanaf onze geboorte in ons aanwezig is en dat wij alleen maar zijn vergeten hoe we die moeten aanboren. Sterker, van het meeste zijn we vergeten dat het bestaat (…). Al die intuïtieve kennis, die op zijn sterkst is bij onze geboorte, wanneer wij haar het hardst nodig hebben omdat ons nog geen andere middelen ter beschikking staan om te overleven, en die minder wordt naarmate wij leren te denken in plaats van te voelen, dat instinctieve weten is niet vergaan. Het ligt alleen bedolven onder de lawine aan argumenten en redeneringen die wij tegenwoordig nodig hebben om onze wereld voor onszelf begrijpelijk te maken. Af en toe, een enkele keer in een droom, in een moment van verstrooiing vinden we er misschien ineens iets van terug. Inspiratie zal een kunstenaar het noemen, voor iemand die gelooft is het een openbaring. Maar voor ons, die rationeel proberen te denken? Misschien zouden wij het een inval noemen, een moment van verlichting waarin je ineens de oplossing ziet van een vraagstuk dat je nog niet eens had geformuleerd.

Boeken zijn werelden. Iemand die leest, heeft geen enkele moeite meerdere universums te accepteren.

Martel een enkele kip en je riskeert arrestatie, maar martel honderdduizenden kippen hun hele leven lang? Dat is bio-industrie.

In ieder geval zal het bij een juiste inrichting van der maatschappij geen enkel verschil maken of iemand dom of verstandig, slecht of goed is.

Er is geen enkel bewijs dat het menselijk welzijn onvermijdelijk toeneemt in de loop van de geschiedenis.

Zonder gekte zou geen enkele soort kunnen overleven.

(...) enkele grote gevoelens blijven het mensenhart bezighouden: eerzucht en liefde, eenzaamheid en honger, vriendschap en angst voor de dood - of verlangen daarnaar.

De moderne tijd was een anachronisme in deze stad die op geen enkele manier was toegerust voor productiviteit, haast of nut.

Annamaria had me verzekerd dat ik in werkelijkheid maar één keer zou sterven, en dat die dood er op geen enkele manier toe zou doen. Iedereen kent echter dagen waarin we een beetje doodgaan, wanneer we verdriet of een nederlaag te verwerken hebben, of bang zijn, of anderen zien lijden die we enkel medelijden kunnen bieden, geen hulp, mensen die buiten de grenzen van onze genade vallen.

Er is slechts één rijkdom en dat zijn de banden tussen de mensen onderling. Als we ons enkel en alleen inspannen voor materieel gewin, bouwen we onze eigen gevangenis. Dan veroordelen we onszelf tot eenzame opsluiting, met onze munten van as waarmee we niets kunnen kopen dat het waard is om voor te leven. Translation via Google translate: There is only one wealth and that are the ties between people. If we only strive for material gain, we build our own prison. Then we condemn ourselves to solitary confinement, with our coins of ash with which we can't buy anything that is worth living for.

Maar de menselijke geest accepteert niet graag dat hij afhankelijk is van het toeval, dat hij slechts het voorbijgaande product is van kansen waarover geen enkele god zeggenschap heeft, hijzelf zeker niet.

Din historie er over. Vi har fortalt den til ende; den var hverken kort og underholdende eller lang og kjedsommelig, den var en hermetisk historie. Vi har fortalt den for dens egen skyld, for du var enkel nok.

Er zijn op aarde enkel twee soorten socialisme: het geslaagde, dat wil zeggen het soort dat de kameraden verbeten het kapitalisme believen te noemen, en het mislukte, dat wil zeggen hun eigen soort. Het socialisme van de terreur.

Nu zijn we dan aan het eind van twintig eeuwen hoge beschaving beland en toch zou geen enkel politiek stelsel twee maanden waarheid overleven. Hieronder versta ik zowel de marxistische als onze burgerlijke en fascistische maatschappij.

Gekromd sta je tegen de branding in. Van het balkon af kan ik zien hoe geschreeuw zich terug in je gezicht slingert, gutsend in je nek als wild haar. Als je je hoofd achterovergooit alsof je een fles aan je mond zet, krijgt je adamsappel iets van een ruggengraat. Ik streel enkele meters van je af. Het is een milde avond. Vannacht borduurt een roos zich op je hemd. Het duurt uren om haar van je borst los te maken. Je kijkt alsof je me kunt zien, nu je ligt te slapen, wimpers als garen, neus tussen wijsvinger en duim - een bloedneus stelpend die er niet is - ik trek je hoofd achterover. Je omgekeerde mond in de spiegel imiteert iets grappigs. We kussen terwijl het over ons heen uit ons weg blijft sijpelen, zo graag zoekt het zich een weg.

Hij was niet enkel mijn rots in de branding, hij was veel meer dan dat, hij was de duizenden door wind gevormde ribbels strandzand die uit plassen achtergebleven zeewater opbolden en waardoor je kilometerslange strandwandelingen kon maken zonder één keer natte voeten te krijgen.

In het leven van iedereen, Kafka, is een punt waarvoorbij we niet verder terug kunnen. Maar in een enkel zeldzaam geval is er ook een punt waarvoorbij we niet verder door kunnen gaan. En als we zo'n punt ooit bereiken, dan kunnen we het alleen zwijgend aanvaarden, of het nu goed is of slecht.

Ik ontvang enkele brieven. Maar geen Hollandsche courant, dien wij zeer missen. Wij kunnen de Corriere della Sera koopen - zeer onregelmatig - en vergelijken die berichten met die der Duitsche couranten. De Corriere is niet zeer Duitsch... Waar is de Waarheid te vinden! Je wordt suf van al die tegenstrijdige berichten.

Ik voel de drang tegen de grenzen van de taal storm te lopen, en dat is geloof ik de drang van alle mensen die ooit geprobeerd hebben over ethiek en religie te schrijven en te spreken. Dat stormlopen tegen de wanden van onze kooi is geheel en al zinloos. Voor zover de ethiek ontstaat vanuit de wens iets over de uiteindelijke zin van het leven te zeggen, over het absoluut goede, het absoluut waardevolle, kan ze geen wetenschap zijn. Door wat ze zegt wordt onze kennis in geen enkele zin vermeerderd. Maar het is getuigenis van een drang in het menselijke bewustzijn die ik persoonlijk alleen maar kan waarderen en die ik voor geen enkele prijs belachelijk zou maken.

Människorna där du bor”, sa den lilla prinsen,”odlar femtusen rosor i samma trädgård - men de hittar ändå inte vad de söker.” ”De hittar det inte”, upprepade jag. ”Och ändå hade de kunnat hitta det i en enkel ros eller lite vatten.” ”Ja, det är sant”, svarade jag. Och den lille prinsen sa: ”Men ögonen är blinda, man måste leta med hjärtat...

Het hoofdthema [van het verhaal van Kaïn En Abel] is het gevecht tussen eigenliefde en de liefde voor God. 'Kaïn' betekende 'bezit'. Kaïn wilde alles voor zichzelf houden en streefde enkel zijn eigenbelang na. 'Abel' betekende 'degene die alles in verband brengt met God'. Deze kwaliteiten waren in elk individu aanwezig en streden voortdurend om de voorrang.

De armoede van de mens is een slaaf; om te eten aanvaardt ze werk waarin ze geen vreugde heeft; alle werk dat niet vreugdevol is, is verwerpelijk, dacht ik, en ik betaalde de rust van velen. Ik zei: 'Werk maar niet; je vindt het vervelend.' Ik droomde voor ieder van hen van de vrijheid waarzonder niets nieuws kan ontbloeien, geen enkel kwaad, geen enkele kunst.

Meestal luistert hij voor hij naar bed gaat nog even naar muziek, maar vandaag heeft hij daar geen zin in. Hij bladert in het in wasdoek ingebonden schrift, leest willekeurige notities uit het verleden. De dagen rijgen zich aaneen, de tijd vliedt, week na week, op zondagen is de datum in rood gemarkeerd. Hij is ijverig geweest, bijna dagelijks staat genoteerd dat hij een paar regels heeft geschreven. Helaas ook vaak, veel te vaak, dat het werk hem zwaar valt, dat hij geen zin heeft, dat hij maar moeilijk opschiet. Na het korte bericht over het werk elke morgen volgen de gebeurtenissen van de dag. Bezoekers, uitstapjes, maaltijden met Katja en de kinderen, wandelingen, theaterbezoek, lectuur en correspondentie. Zijn stemmingen, zijn lijden. Zijn lichaam reageert gespannen op de verplichtingen van het leven, met pijnen en verteringsproblemen. Het leven is nu eenmaal vaak moeilijk te verteren. Waarom schrijft hij dat allemaal op? Voor het nageslacht? Onwaarschijnlijk, de notities hebben geen enkele literaire waarde. Niemand heeft de schriften ooit gelezen, ook Katja en de kinderen niet. De dagboeken uit zijn jeugd heeft hij jaren geleden al verbrand, en ook wat zich sindsdien heeft opgehoopt zal hij op een dag in het vuur gooien. Niettemin zit hij avond aan avond aan zijn bureau om de vervliegende dag vast te houden. Rekenschap afleggen tegenover zichzelf, dat is het waarschijnljk, verplichte zelfobservatie. En een steun in moeilijke tijden, ook dat.

VTM wist reeds bij aanvang dat ik enkel aan het spelletje zou deelnemen in de rol van clowneske rebel. Ik heb die rol naar behoren gespeeld en ben van mening dat het optreden in De Laatste Show en beide artikelen in Humo het programma heel wat meer kijkers hebben opgeleverd dan het hen heeft gekost, Ik zal dus op de gepaste manier reageren tegen deze onfaire houding van VTM'.

Het resultaat was een dieet dat zeer rijk was aan koolhydraten, wat nog werd verergerd doordat de eilanders de beperkte hoeveelheid zoet water op het eiland compenseerden door grote hoeveelheden sap van suikerriet te drinken. Geen enkele tandards zou ervan opkijken wanneer de Paaseilanders de meeste gaatjes en andere vormen van tandbederf vertoonden van alle prehistorische volkeren.

Ik ben tien en als ik in de spiegel naar mezelf kijk, plaats ik mijn lichaam op de lichamen van andere meisjes, die beter geslaagd zijn, ik stippel hun omtrek uit op mijn lichaam, een patroontekening van wat ik zou moeten snijden om al het teveel van mezelf af te halen, plakje na plakje, tot enkel de juiste vorm overblijft; de botten en spieren, de schouders, het hart, de gedachten.

Mijn hele leven heb ik gezocht naar verwantschap, mezelf dikwijls genoeg wijsgemaakt dat er van zulk een verwantschap sprake was, terwijl die er nooit, met geen enkel ander mens, of andere groep van mensen, geweest is, en er ook nooit zal zijn. Met kollegaas kan ik geen zinnig woord wisselen, en met het soort mensen dat men gevoelsgenoten pleegt te noemen is het nog erger - hoogmoet of Selbsthaß spelen hierbij een geringe rol, geloof ik - want in hun gezelschap voel ik mij zelfs eenzamer dan wanneer ik alleen ben, niet omdat ze zijn zoals ze zijn, maar juist omdat ze maar gedeeltelijk zijn zoals ze zijn en bijna allen, zonder uitzondering, de Moed missen zich in te zetten voor datgene, dat zij beweren lief te hebben, alsook de moed om te vechten en er op los te rammen als het er op aankomst, inplaats van die anonimiteit te prefereren waarbij men doet of men tot een onderwereld behoort die zo spoedig mogelijk zou moeten worden uitgeroeid; wat een ellende, dat zonder geslachtsnaam zich voorstellen als 'Rudi' of 'Eddie', dat eeuwige geteem over de snit van een broer en 'waar heb je dat gekocht' en nooit, nooit, godverdomme, één verstandig woord, of desnoods een onverstandig woord, over kunst, politiek, ethiek, religie.

Zo is het gegaan met de Indiaanse bevolking van San Nicolas-eiland, voor de kust van Los Angeles, die uiteindelijk werd gereduceerd tot één enkele vrouw die in volstrekte afzondering nog 18 jaar leefde.[...] Brachten de laatste inwoners van Henderson veel tijd door op het strand, generatie na generatie starend over zee in hoop de kano's te zien die nooit meer kwamen, totdat zelfs de herinnering aan hoe een kano eruitzag was vervaagd?

dat ook het meest sluitende systeem en het meest universele rationalisme ten slotte altijd stoot op het irrationele van het menselijk denken. Geen enkele ironische evidentie, geen enkele belachelijke tegenspraak, die de rede in diskrediet brengt, ontgaat hem. Slechts één ding interesseert hem en wel de uitzondering, of deze nu door de geschiedenis van het hart of van de geest voorkomt.[...] Hij stelt om te beginnen vast dat er geen absolute waarheid bestaat...

Door intimiteit zijn we met elkaar verbonden en de onzichtbare banden zijn bevrijdende boeien. De verbondenheid is gebiedend: ze vereist exclusiviteit. Delen is verraden. Maar het is niet zo dat we slechts een enkele persoon mogen liefhebben, en aanraken. Wat te doen? Regie voeren over de verschillende intimiteiten? Een penibele boekhouding voeren over onderwerpen, woorden, gebaren? Over gedeelde kennis en over geheimen? Dat zou geruisloos druppelend gif zijn.

Toen gebeurde het dat zijn grootmoeder voortijdig overleed; gebeurtenissen zijn immers niets anders dan onmogelijkse tijden en onmogelijke plaatsen, je wordt op een verkeerde plaats neergelegd of vergeten en je bent zo machteloos als een ding dat door wordt opgeraapt. Ook wat veel later gebeurde, gebeurt duizenden keren op de wereld, en het was alleen niet te begrijpen dat het Tonka overkwam. De dokter verscheen dus, de lijkbezorgeres kwamen, de overlijdensakte werd ingevuld en grootmama begraven - het een volgde heel gladjes op het andere zoals dat nou eenmaal hoort in een nette familie. De erfenis werd geregeld; je mocht blij zijn dat je daaraan niet mee hoefde te doen; slechts een enkel punt in de nalatenschap vereiste de aandacht: de verzorging van juffrouw Tonka met de prachtige achternaam, die een van die Tsjechische familienamen was die 'hij zong' of 'hij kwam over de weide' betekenen. Er was een arbeisovereenkomst. Het meisje zou behalve haar loon, dat laag was, voor elk voltooid dienstjaar met een bepaald bedrag in de erfenis bedacht worden, en omdat men met een vrij lang ziekbed van grootmama rekening had gehouden en, overeenkomstig de te verwachten steeds moeilijker wordende verpleging een langzaam oplopend bedrag had vastgesteld, leidde dat ertoe dat het geringe bedrag op een jong iemand een stuitende indruk moest maken, als hij de opgeofferde maanden van Tonka's jeugd in minuten zou omrekenen.

Alle goden en duivels die ooit hebben bestaan, of het nu bij de Grieken en Chinezen of bij de Zoeloe's is, zij huizen allen in ons, zijn aanwezig, als mogelijkheden, als wensen, als uitwegen. Als de mensheid zou uitsterven op een kind na dat op de helft van zijn ontwikkeling is blijven steken en dat geen enkel onderwijs heeft genoten, dan zou dat kind de gehele loop der dingen terug vinden, het zou goden, demonen, paradijzen, geboden en verboden, oud en nieuw testament, alles zou het weer kunnen voortbrengen.

Leeftijd was een soort schild, had Norbert gemerkt. Grote delen van de mensheid namen je niet langer bewust waar boven de leeftijd van zestig en het deed er steeds minder toe wat je zei of deed. Ver in de zeventig zijn, betekende dat je je op elk moment gewenst onzichtbaar kon maken. Hij dacht weleens dat oude dames daarom voordrongen bij de bakker en in de rij van de bus, als om te zeggen 'Ik ben er no, let op mij' Norbert zelf had geen enkele behoefte deze plek op te eisen. Liet hem maar lekker zacht zitten zo in het donker.

..kennis, die op zijn sterkst is bij onze geboorte, wanneer wij haar het hardst nodig hebben omdat ons nog geen andere middelen ter beschikking staan om te overleven en die minder wordt naarmate wij leren te denken in plaats van te voelen, dat instinctieve weten is niet vergaan. Het ligt alleen bedolven onder de lawine aan argumenten en redeneringen die wij tegenwoordig nodig hebben om onze wereld voor onszelf begrijpelijk te maken. Af en toe, een enkele keer in een droom, in een moment van verstrooiing vinden we er misschien ineens iets van terug.

Iedereen die met me praat is in mijn ogen een dode; een dode die om zo te zeggen uitstel heeft gekregen; iemand die toevallig een ogenblikje leeft.[...] Met verbazing en ironie constateer ik dat de meeste mensen er geen enkel vermoeden van schijnen te hebben dat ze dood zijn, of zo goed als. Dood vanaf hun geboorte. 'Schimmen die lopen' zegt Shakespeare. Al die politici, al die geleerden, al die literatoren, die handelen en normaal voelen, alsof ze werkelijk leven, alsof de worm van de verrotting niet al in ze zit, vanaf hun eerste kreet, vind ik belachelijk.

Daarmee bedoel ik niet dat ik geen enkel plezier beleefde om daarna te worden voorgesteld, noch dat het in mijn ogen geen plechtig moment was. Wat het plezier betreft, dat ondervond ik natuurlijk pas later op de dag, toen ik terug in het hotel was, en alleen in mijn kamer weer mezelf was geworden. Met genoegens gaat het net als met foto's. Wat je in het bijzijn van de geliefde maakt is maar een negatief, dat je later ontwikkelt als je eenmaal thuis bent en weer beschikt over je innerlijke donkere kamer, waarvan de toegang gebarricadeerd blijft zolang je in gezelschap bent.

Dit is trouwens een wezenlijk onderdeel van een neo-liberale werking: een neo-liberale organisatie creëert steevast een niet-productieve toplaag, wiens voornaamste functie het is zichzelf in stand te houden via het controleren van anderen. Dergelijke prestatiemetingen worden onderandere gepromoot onder de noemer transparancy - de kriteria zijn helder en voor iedereen dezelfde. Nader onderzoek toont heel snel dat die metingen enkel gelden voor de professionele groep, en niet voor diegenen die de metingen uitvoeren - dit is het onderscheid tussen de werkmieren en de bovenlaag.

Dit is waarschijnlijk het geheim: denken kwam er volstrekt niet aan te pas, enkel was er altijd maar en zonder aarzeling de dringende gewaarwording dat, wat ze je ook proberen wijs te maken, dingen niet noodzakelijkerwijze zijn zoals je wordt geleerd. Er is zoveel meer mogelijk. Altijd en op elk gebied. Wij moeten het daarom wel zonder na te denken doen, dat ene wat zij geen van allen in ons zien, dat ongekende. Die ene keer, die geen ruimte in ons laat voor twijfel, mag een mens niet afgaan op een afweging. Anders zouden we aan wat het meest de moeite waard is nooit beginnen, ons eigen pad bijvoorbeeld of de liefde, het loskomen, de lucht.

Wij hebben er enkel toch maar op los geleefd, en geliefd; en nu wil je, dat ik ernstig word, en je hebt me nog niet een gefeliciteerd dat ik van dat hok af ben ! Wil je soms dat ik naar een ander kantoor toe ga? Je weet niet wat het is ! De hele dag een soort geknaag in je binnenste, en dat onterende gevoel van telkens met een ruk heen en weer getrokken te worden van en naar huis, waar je enkel komt om te eten en te slapen. Want omdat de hele dag dood is, wil je ’s avonds leven ; n daarom ga je aan een schijnleven doen ; dansen en de bioscoop, en als maar in een vaartje boeken uitrennen, waarin mensen echt leven. En zelf ben je geen mens, maar een marionet

Soms, een heel enkele keer, dacht ik in de lucht een vage nadering te voelen, een aanraking licht als die van wimpers, warm als de binnenkant van een hand. En de schim van Patroklos verschijnt aan de zijde van Achilleus... Ik zal nooit weten of die warmte, die zoete gewaarwording niet eenvoudigweg uit mijn eigen diepste wezen voortvloeide, laatste pogingen van een man die vecht tegen de eenzaamheid en de kou van de nacht. Maar die vraag, die we ons ook stellen met betrekking tot onze levende geliefden, interesseert me niet meer: het doet er voor mij weinig toe of de door mij opgeroepen schimmen uit de voorhoven van mijn herinnering of uit die van een andere wereld komen.

Wel, enige kunstenaar hoop seker op ’n klein bietjie erkenning eendag ná sy dood. En enigeen sal seker verkies dat dit vóór sy dood al begin?’ ‘Daar’s baie kunstenaars wat roem en rykdom in hulle lewe bereik – en honderd jaar later is hulle heeltemal vergete.’ Nog erger, dink Willem, is kunstenaars wat ’n bietjie roem in hulle lewe bereik – en daardie bietjie roem verloor voor hulle doodgaan. Maar hy knik net vir sy seun. ‘En daar’s ander wat hulle hele lewe in totale obscurité deurbring,’ gaan Maurice voort, ‘soos die arme Van Gogh wat nooit ’n enkele skildery kon verkoop nie, en honderd jaar later word hulle onsterflik. Wat sou jy verkies het? As jy kon gekies het?’ As mens maar kon gekies het.

Het heeft wellicht geen enkele zin dat ik nu in detail op uw woorden inga; want wat ik zou kunnen zeggen over uw neiging tot wankelmoedigheid of over uw onvermogen om uw uiterlijk en innerlijk leven met elkaar in harmonie te brengen, of over wat u verder nog allemaal dwars zit, het komt altijd neer op wat ik al heb gezegd: altijd op de wens dat u voldoende geduld zult kunnen opbrengen om u erdoorheen te slaan, en voldoende eenvoud om te geloven; de wens dat u steeds meer vertrouwd zult raken met datgene wat moeilijk is, en met uw eenzaamheid te midden van de anderen. En laat het leven verder maar over u komen. Geloof mij: het leven heeft gelijk: in elk geval. Furuborg, Jonsered, Zweden, 4 november 1904

Wandaden zoals mijn ontvoering bieden de zwart-witte basis voor de categorieën 'goed' en 'kwaad' waaraan de samenleving behoefte heeft. De dader moet wel een beest zijn, want als we dat geloven, zijn we zelf goed. Een misdrijf moet worden opgetuigd met sadomasochistische fantasieën en wilde orgieën, net zolang totdat het zo ver van ons af staat dat er geen enkel verband met ons eigen leven is. En het slachtoffer moet gebroken zijn en dat ook blijven, anders is het kwaad niet meer op die manier op afstand te houden. Een slachtoffer dat weigert zich in die rol te schikken wordt een symbool van de tegenstellingen van de maatschappij. Die willen we niet zien, want dan zouden we gedwongen zijn over onszelf na te denken.

Het overgrote deel van alle luister [in de wereld] is louter schijn waaraan het wezen van de zaak ontbreekt, zoals bij toneeldecors. Bewimpelde en bekranste schepen, kanonschoten, feestverlichting, toeters en bellen, juichen en gillen enzovoort, dit alles is enkel het uithangbord, de aanduiding, de hiëroglyfe van de vreugde, maar de vreugde zelf is daar meestal niet te vinden: zij is de enige die voor het feest heeft bedankt. Waar ze werkelijk opduikt, daar komt ze in de regel ongenood en onaangediend, vanzelf en sans façon, stil aangeslopen, vaak bij de meest onbetekenende, bij de futielste aanleidingen, onder de meest alledaagse omstandigheden, het minst nog bij schitterende of roemrijke gelegenheden: ze is als het goud in Australië her en der naar de grillen van het toeval verstrooid, zonder enige regelmaat en wet, veelal slechts in heel kleine korreltjes, hoogst zelden in grote hoeveelheden.

Ik stelde voor dat ik met de koning op staande voet Leopoldstad zou verlaten en dat de regering het daags voordien gesloten vriendschapsverdrag met Kongo opnieuw zou onderzoeken. Buitenstaanders hadden blijkbaar mijn woorden opgevangen, want niet lang daarna deed de ambassadeur van Ghana een demarche bij mij met de vraag of de zaak niet min of meer kon worden bijgelegd. Ik ging daarmee akkoord. Er volgde een bijeenkomst van enkele ministers. Het voorstel was dat Lumumba tijdens de lunch die na de middag was gepland een tafelrede zou houden waarin hij hulde zou brengen aan de koning en het Belgische koloniale werk. Minister van Buitenlandse Zaken Pierre Wigny en de diplomatieke adviseur van gouverneur-generaal Cornelis Fredericq De Ridder schreven in mijn bijzijn de redevoering. Ik liet vervolgens de tekst aan Lumumba bezorgen met de vraag of hij die al dan niet aannam. Het antwoord was positief. De ambassadeur van Ghana trad hierbij als tussenpersoon op.

Nederlandse politici hebben serieus geblunderd en de woede van de Turkse president Ergogan op de hals gehaald door geen Turkse ministers toe te laten om te komen spreken voor Turkse Nederlanders. Die diplomatieke botsing had vermeden kunnen worden indien Rutte & Co een betere inschatting van Erdogan hadden gemaakt. Erdogan is uitermate bedreven in opruiende politiek. Indien Nederlandse politici iets meer bedreven waren geweest in psychologisch inzicht dan in stemmengraaierij hadden ze kunnen weten dat de weigering hen als een boomerang in het gezicht zou vliegen. Het is inderdaad ondemocratisch om iemand, ook al is die autocraat die in eigen land democratie en pevsvrijheid monddood maakt, de vrijheid van spreken te beletten. Je kan niet toestaan dat zijn tegenstanders wèl spreekrecht hebben en hij niet. Natuurlijk steven je dan af op gewelddadig protest. Hoeveel slimmer waren de Fransen om een Turkse minister wél spreekrecht te geven: geen haan die er om kraaide. En als De Roover van NVA zich uit de naad wringt om vurig het spreekverbod te bepleiten, dan bewijst hij dat hij enkel een Vlaams Belang Light is zoals Rutte een light-versie van Wilders is.

Een mens is deel van het geheel dat wij ‘universum’ noemen; een deel dat begrensd is in tijd en ruimte. Hij ervaart zichzelf, zijn gedachten en gevoelens als iets dat gescheiden is van de rest – een soort optische illusie van zijn bewustzijn. Deze waanvoorstelling is een soort gevangenis voor ons, die ons beperkt tot onze persoonlijke verlangens en die onze genegenheid beperkt tot enkele mensen die ons het meest na staan. Het moet onze taak zijn om ons te bevrijden uit deze gevangenis, door onze cirkel van compassie uit te breiden tot deze alle levende wezens en de gehele natuur in al haar schoonheid omhelst. De echte waarde van een mens wordt bepaald door de mate en manier waarin hij bevrijd is van het zelf. Het zal een substantieel nieuwe manier van denken vergen als de mensheid wil overleven.’ “A human being is a part of the whole called by us universe, a part limited in time and space. He experiences himself, his thoughts and feeling as something separated from the rest, a kind of optical delusion of his consciousness. This delusion is a kind of prison for us, restricting us to our personal desires and to affection for a few persons nearest to us. Our task must be to free ourselves from this prison by widening our circle of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature in its beauty.

Mach dir keinen Kummer, ich werde dich lieben und dir die schrecklichen Sachen ersparen, von denen dir deine Schulfreundinnen erzählen: Sachen, wie sie angeblich in Hochzeitsnächten passieren; glaub dem Geflüster dieser Närrinnen nicht; wir werden lachen, wenn es soweit ist, bestimmt, ich verspreche es dir, aber du mußt noch warten, ein paar Wochen, höchstens einen Monat, bis ich den Blumenstrauß kaufen, die Droschke mieten, vor eurem Haus vorfahren kann. Wir werden reisen, uns die Welt anschauen, du wirst mir Kinder schenken, fünf, sechs, sieben; die Kinder werden mir Enkel schenken, fünfmal, sechsmal, siebenmal sieben; du wirst nie merken, daß ich arbeite; ich werde dir den Männerschweiß ersparen, Muskelernst und Uniformernst; alles geht mir leicht von der Hand, ich hab's gelernt, ein bißchen studiert, hab den Schweiß im voraus bezahlt; ich bin kein Künstler; mach dir keine Illusionen; ich werde dir weder falsche noch echte Dämonie bieten können, das wovon dir deine Freundinnen Gruselmärchen erzählen, werden wir nicht im Schlafzimmer tun, sondern im Freien: du sollst den Himmel über dir sehen. Blätter oder Gräser sollen dir ins Gesicht fallen, du sollst den Geruch eines Herbstabends schmecken und nicht das Gefühl haben, an einer widerwärtigen Turnübung teilzunehmen, zu der du verpflichtet bist; du sollst herbstliches Gras riechen, wir werden im Sand liegen, unten am Flußufer, zwischen den Weidenbüschen, gleich oberhalb der Spur, die das Hochwasser hinterließ; Schlifstengel, Korken, Schuhkremdosen, eine Rosenkranzperle, die einer Schifferfrau über Bord fiel, und in einer Limonadenflasche eine Post; in der Luft der bittere Rauch der Schiffsschornsteine; rasselnde Ankerketten; wir werden keinen blutigen Ernst draus machen, obwohl's natürlich ernst und blutig ist".

Feiten, zei ik. Wat zijn feiten? Feiten zijn niets meer dan toevalligheden, die net zo goed anders hadden kunnen zijn. Wanneer er op de zesde dag van de wassende maan van de maand Maimakterion een aardbeving plaatsvindt, is er geen enkele reden te bedenken waarom deze niet had kunnen plaatsvinden op de vierde dag van de afnemende maan van Mounychion. De grote koning van Perzië kan evengoed eerder of later sterven dan de dag waarop hij sterft. De weldadige schaduw van de wilg en de plataan waarin wij jaren geleden over hem hebben gesproken, had ook geworpen kunnen zijn door een eik en een notelaar. Ik had ook kunnen uitglijden toen ik op het strand van Kyzikos oog in ○00 kwam te staan met Mindaros, Spartaanse admiraal waardoor de Hellespont, de Bosporus en de oorlog misschien verloren waren geweest voor Athene, Elke gebeurtenis is de worp van een dobbelende hand. De geschiedenis ontbeert logica. Met onze interpretaties achter af proberen we de loop van de gebeurtenissen uit alle macht in een voor ons bevredigend stramien van oorzaken en gevolgen te persen, maar de feiten als zodanig zijn manifestaties van willekeur. Daardoor zijn feiten nog eenvoudiger te bestrijden dan abstracte waarheden. Als ik mij van een onwelkom feit wil ontdoen, maak ik er een mening van door mijn eigen onwaarheid er als mijn eigen mening tegenover te stellen. Vervolgens is het eenvoudig voor mij om het debat te winnen en de meerderheid van het volk van de waarheid van mijn leugen te overtuigen, want de pleitbezorger van de feiten wordt gehinderd door de beperking die hem wordt opgelegd door de omstandigheid dat de willekeur van zijn feiten samenhang ontbeert en niet noodzakelijkerwijs een goed verhaal oplevert, terwijl als leugenaar vrij ben als een vogel, mij niets hoef aan te trekken van de hinderlijke feiten en een verhaal kan verzinnen dat meer logica vertoont en geloofwaardiger is dan de werkelijkheid. En omdat waarschijnlijkheid een groter gewicht in de schaal legt dan waarheid zoals wij eerder hebben geconcludeerd, maakt de waarheidsverteller vanwege zijn gebondenheid aan willekeurige feiten geen schijn van kans tegen de vrijheid van de leugenaar.

fron wikipedia: http://sv.wikipedia.org/wiki/Azita_Gh... Azita Ghahreman föddes i Iran. Efter att ha utbildat sig till lärare studerade hon språk, litteratur och mytologi. Hon har haft uppdrag i FN och arbetat för organisationen ”läkare utan gränser”.Sedan 2006 bor hon i Malmö. Hon är medlem i Författarcentrum syd. Författarskap [redigera] Azita Ghahreman debuterade som poet 1990. Hennes första bok Avazhaaye havva (Evas sånger) blev mycket uppmärksammad i iranska media. Tandishaaye paeezi (höstens skulpturer) kom ut 1996. Den tredje diktsamlingen Faramooshi aine sadei daarad (glömskan har en enkel ceremoni) 2002 blev nominerad till årets bästa diktsamling och fick bra kritik i iransk press. Hennes dikter är översatta till franska, holländska, engelska, tyska, arabiska, makedonska, kinesiska,albanska, danska och svenska. Förutom i Iran har hon haft föredrag och poesiuppläsningar i Sverige, Holland, Tyskland, Makedonien, Albanien, England och Frankrike. Analys av författarskapet [redigera] Dikterna handlar om människans möte med det ofrånkomliga och det som uppstår i varje kontakt med tingen och skeenden runtomkring oss. I hennes tidigare dikter finns spår av sorg över en förlorad barndom i ett religiöst land, som sätter många förbud. I senare dikter ser man en mognare hållning till världen och språket. Här upptäcker poeten människans begränsningar och försöker komma underfund med ångestens drivande kraft. Genom skapandet försöker hon göra sig fri från förutbestämda, förutfattade meningar om rätt och fel. I de dikter som har skrivits efter 2000 märks en lekfull poet som behärskar orden, språket och historien. Filosofiska och mytologiska studier gör sig påminda som en sorts nyupptäckt av språket och ett nytt sätt att se på världen. Poeten möter en bitter verklighet med en känsla av ironi och filosofisk beundran över stora och små händelser. Det vore fel att betrakta Ghahreman som en politisk poet. Hennes dikter kan betecknas som universella, samtidigt som de karakteriserar en iransk kvinnas liv och öde. I de senare dikterna finns dikter av erotisk karaktär. Det är få iranska kvinnor som har vågat skriva erotiska dikter så öppet och starkt. Hennes dikter ingår i en tusenårig tradition av persisk litteratur. Bibliografi

De Nederlandse hufter is meer dan schoft alleen of enkel.

Na een paar maanden constateert hij [Goethe] dat het hem zwaar valt rekenschap af te leggen van zijn verblijf, want - zo noteert hij op 25 januari 1787 - 'zoals men merkt dat de zee steeds dieper wordt naarmate men haar verder opvaart, zo vergaat het ook mij bij het beschouwen van deze stad'. Zich Rome werkelijk toe-eigenen vergt een mensenleven - zo verzucht de auteur enkele maanden later - 'of zelfs het leven van vele mensen, die stap voor stap van elkaar leren.

En de man is werkelijk vrij, hij kan gaan en staan waar hij wil, alleen de toegang tot de wet is hem verboden en dat dan nog door één enkeling, door de poortwachter.

Het doet er voor ons niet toe hoeveel wegen u neemt. Wij houden hier ons enkel bezig met de eindbestemming.

Ik verveel mij tot stervens toe. Nooit had ik gedacht, dat te leven in zulk een bange, angstig-gespannen atmosfeer als die van een Wereldoorlog... zoo intens vervelend kon zijn voor... iemand, die geen soldaat of diplomaat is. Die verveling is barre ondankbaarheid. Ik leef, eet, slaap, droom, schrijf, zonder dat iemand of iets het mij lastig maakt, behalve éen enkele vlieg, die om mijn neus danst. Ik heb geld, mijn koffers behouden, word niet volgens Standrecht gefuzileerd, enfin, word altijd door behandeld als een artige, lieve, neutrale Hollander... Natuurlijk, die verveling is barre ondankbaarheid. Maar als ik mij niet amuzeer, kan ik niet dankbaar zijn.

Aan mijn kinderjaren bewaar ik geen enkele goede herinnering. Ik wil niet zeggen dat ik in die jaren nooit een gevoel van geluk of van vreugde heb gekend. Het is alleen zo dat leed totalitair is: alles wat niet in zijn systeem past laat het verdwijnen.

Wat als elke keuze die je maakt, vrij zou zijn van angst? Als er niets te verliezen viel, maar enkel te winnen.

Dekolonisatieprocessen worden vaak herleid tot een nationale strijd tussen kolonisator en kolonie – Frankrijk met Algerije, België met Congo, Duitsland met Namibië, Portugal met Angola, Engeland met India en Nederland met Indonesië – het lijkt wel een soort streepjescode. Maar naast die verticale component zijn er ook altijd tal van horizontale processen. Buurlanden spelen mee, bondgenoten, lokale milities, regionale spelers, internationale organisaties enzovoort. Die mogen niet weggefilterd worden. Als we dat doen, blijven we de westerse natiestaat en zijn koloniale grenzen als referentiekader hanteren. Dan zijn we nog steeds negentiende-eeuws bezig. Wie enkel door de schietgaten van het verleden kijkt, ziet niet per se het hele landschap. De tijd is rijp om die nationale focus los te laten en de globale dimensie van het dekolonisatieproces te zien. Ja, dat vergt inspanning. Een kluwen is lastiger te ontwarren dan een schema met twee kampen, maar de historische werkelijkheid is nu eenmaal geen schema. En dat geldt zeker voor de Indonesische geschiedenis.

Het was alsof er een storm in haar woedde, maar geen vernietigende storm, je zou het eerder een zomerstorm kunnen noemen die geen vat kreeg op de natuur, maar er enkel de melancholie van wat dorre bladeren uit wegwoei. Op haar rug, de ogen gesloten, lag ze zichzelf te beluisteren.

Wat is dan de blijvende meerwaarde van zo’n postmoderne analyse voor het politieke leven? Vooral bij minder geslaagde postmoderne analyses verglijdt kritisch denken naar een intentieproces, waarbij de morele veroordeling primeert op een correcte analyse. De interpretatiestrijd wordt een doelbewuste poging van een dominant discours om een ander discours weg te drukken. De stille stem wordt de verdrukte, onrechtvaardig behandelde en gediscrimineerde stem. Dan bestaat de alternatieve canon niet alleen uit vergeten, maar uit onderdrukte denkers. Het gaat niet meer over genuanceerd bouwen op het verleden, maar over de tribunalen oprichten voor denkers en hun dwalingen. De doorslaggevende vraag is wie de ander heeft benadeeld. Al leert Nietzsche volgens de postmoderne opvatting dat geen enkel oordeel objectief of absoluut kan zijn, toch bestaat de neiging om vanuit het postmoderne denken filosofische vragen vooral tot morele posities te herleiden. Het oordeel, de aanklacht en de beschuldiging zijn tegenwoordig de ondertoon van heel wat ‘kritisch’ denkwerk over de samenleving.

Het was de eerste keer dat ze hem aanraakte, toen ze zijn linkerhand pakte om de duim te verbinden. Met moeite onderdrukte zij een glimlach bij het zien van het wondje, dat ongeveer een centimeter lang en weinig diep was. Ze knipte een pleister af en voelde dat zijn ogen haar gezicht aftastten. Ze deed alsof ze niets merkte, trok de witte beschermstrookjes van de hechtzijde en legde de pleister zorgvuldig om de uitgestoken duim. Het was haar niet geheel duidelijk waarom deze situatie zo spannend was, waarom ze moest slikken en haast niet durfde ademen. Iets bracht haar ertoe zijn hand langer dan strikt noodzakelijk vast te houden. Toen de jongen zijn arm terugtrok hielden haar vingers de pols van zijn linkerhand omklemd en bewoog haar hand enkele centimeters mee, zodat zij elkaar, een fractie van een seconde, aanraakten zonder het legitimerende alibi van het wondje, dat immers al verbonden was, en zonder het excuus, van, bijvoorbeeld, het aangeven van een kop thee. Niets kon deze aanraking verontschuldigen.

Het duurde slechts een paar seconden, jongen, maar bovenwonderlijk intens was het. Nadien heb ik gevochten tegen de opwellende melancholie, eenmaal ik grondig dat hele sterrenstelsel aan geboortevlekjes op haar rug bestudeerde, die hele constellatie aan schattige spatjes poogde te memoriseren tot de alzheimer het weer van mij kwam stelen, nog altijd in de overtuiging dat we elkaar maar één enkele, doch schone keer zouden beminnen.

Dacht ik aan woorden, zag ik vlinders. Een gesprek stelde ik mij als een schittering van vleugels voor. Op elke adem ontpopten er meer. Soms zag ik er enkele aarzelen op iemands onderlip, maar uiteindelijk, door onzichtbare gedachten opgetild, vlogen zij toch altijd uit, sprankelend plots in volle vlucht, om zich bij de rest te voegen in een zon weerspiegelende kleurenpraal. Zo droomde ik mij taal, ongrijpbaar.

Geen enkele geschiedenislijn is recht en geregeld keert men terug op zijn stappen.

Schaamte is niet praktisch en dient, bij voldongen feit, geen enkel doel.

Dit was een moment dat letterlijk naar haar boek vol Wijsheid gekopieerd moest worden. Babs begreep het hele universum met een helder inzicht. Ze herkende alles. De stenen in het zand waren eeuwenoude dieren die nu rustten. Onder het wateroppervlak doolden kinderen die op een dag gaan zwemmen waren zonder terug te keren en nu verder zwemmen op de rug van hun lievelingsvis. Er waren op de zeebodem matrozen die verder het dek schrobden van gezonken vrachtschepen. Er waren vlaktes van plankton, van eenzaamheid en stilte. Maar je kon er niets van zien, er was enkel grijs water.

Ik ben voor geen enkele vorm van schoonheid immuun.

Het lange kijken naar het gewemel brengt me bijna in trance. Wie kent niet die momenten dat het leven even lijkt stil te staan, ... het zijn geen verloren momenten, het zijn kostbare momenten voor jezelf, ook al duren ze maar enkele hartslagen, het is het pure gevoel te bestaan.

In die maanden vroegen mijn dochters me vaak om uit te leggen waarom er miskramen zijn, en ik vertelde hun dan wat mijn favoriete dokter zei: 'Er moeten tienduizend dingen goed gaan, wil een kindje geboren worden.' 'Maar dat betekent ook,' zo voegde ik eraan toe, 'dat tienduizend dingen -en nog veel meer- net goed zijn gegaan, zodat jullie vandaag leven.' Dit was een wonder dat tot mijn verbeelding sprak. Als ik in een menigte op straat of in de kerk op zondag keek naar ieder gezicht, dacht ik aan de duizenden dingen die net goed waren gegaan, zodat wij leven in de wereld, samen op een gewone dag. De alledaagse glorie van heel ons leven is een geschenk. Ik dronk het wonder in, gespitst op ieder teken van leven, ieder vleugje troost. Dit wonder verzachtte de pijn op geen enkele manier. Maar het bracht dankbaarheid voort, die net zo echt is als verdriet.

Geen enkele schrijver schrijft het boek van de lezer, geen enkele lezer leest het boek van de schrijver. Alleen de laatste punt hebben ze misschien gemeen.

En met de kracht van een enkel woord Begin ik mijn leven opnieuw Ik ben geboren om je te kennen Om je te noemen Vrijheid. (Theo Festen)

Wij zijn rupsen en we zullen vlinders worden, dat is ons hele verhaal, de hele zin van ons aardse bestaan, in één enkel providentieel beeld, dat iedereen kan bevatten, met zijn geest, met zijn hart of met de doolhof van zijn ingewanden. Wij zijn aan een gedaanteverwisseling onderworpen wezens, reeds gemaakt voor de verlossing. We weten dat morgen de zon zal opkomen, en dat betekent dat onze zintuigen voor de toekomst, timide uitbottend, zich reeds hebben geopend, want hoe zouden we dit anders durven geloven? Wanneer het blad van de amandelboom bros wordt, weten we dat de lente niet ver meer is. Wanneer we een wolk in het westen zien, zeggen we bij onszelf: Morgen gaat het regenen. Het zijn de eerste kenmerken van onze visionaire aard. We zullen pas geheel zijn wanneer we de toekomst even helder zullen zien als het verleden en wanneer we zullen begrijpen dat ze één zijn, wanneer wij ons op ieder ogenblik zullen verheffen boven de werkelijkheid, majestueus klapwiekend met de twee vleugels die in gelijke mate dooraders en vol met levendige beelden zijn: het verleden en de toekomst. Dan zullen ze zijn wat we altijd zijn geweest: Boodschappers, Zieners en Getuigen van het wonder dat zich niet in de wereld vertoont, van louter het wonder dat de wereld bestaat... Dan zullen we ons inflatoir heelal tussen onze vingers houden als een gouden belletje, waarvan we het lieflijke geluid soms met een grenzeloze weemoed op ons zullen laten inwerken: ting!

Ik wil papa zien,' ze ik. 'Maar dat kan niet. Op geen enkele manier. Hij is voor altijd weg. Net als opa. En mama is misschien ziek, en kan nu dus niet komen, maar als ik hier weg ben kan ik haar opzoeken en nog zo vaak als ik wil ook. ' De Witt legde zijn hand op de mijne en zei dat hij me begreep; dat hij snapte dat ik mijn vader wilde zien en dat ik boos was en verdrietig omdat dat niet kon. 'Maar dat jij je vader niet kan zien,' zei hij, 'betekent niet dat hij jou niet kan zien. Want als je goed kijkt, dan zie je dat je vader naar je kijkt. En als je ziet dat hij kijkt, dan bestaat hij nog. Als jij hem ziet, als jij ziet dat hij kijkt, dan bestaat hij.

De volgende ochtend werd ik wakker (...) Het was rustig in mijn hoofd. Ik bleef stil zitten en wachtte. Ik werd wel vaker wakker met stilte, maar vaak verdween die na enkele minuten weer. Nu ook.

Haar overlijden raakte haar in golven. Niet als een vloedgolf, maar als water dat tegen haar enkels klotste. Je kon in tien centimeter water verdrinken. Misschien was dat met verdriet ook wel zo.

Westerlings rechterhand, onderluitenant Vermeulen, en twee knil-officieren, majoor Stufkens en kapitein Rijborz, trokken door naar het noorden en tilden de ‘methode-Westerling’ naar een nieuw triest niveau. Lijsten met verdachten werden achterwege gelaten, ondervragingen bleken overbodig. Als geen enkele rebel gevat kon worden – velen waren allang naar het binnenland gevlucht – haalden ze gewoon de plaatselijke gevangenis leeg. Oppakken, schieten en vooral zorgen dat het gezien werd. Abubakar Lambogo, een rebellenleider die terugkwam van een militaire vergadering, werd niet alleen gedood, maar ook onthoofd, waarna zijn hoofd publiekelijk werd tentoongesteld. ‘Elke week gingen wij op de marktdag naar Enrekang. Toen we daar waren, zagen we bij de ingang van de markt het hoofd van Abubakar Lambogo op een paal gespietst staan. Ik keek heel kort, maar herkende hem meteen. Hij kwam soms thuis bij ons op bezoek. Er stonden veel mensen omheen. Het hoofd werd bewaakt door soldaten van het knil.’ Een andere ooggetuige wist precies welke bedoeling hierachter stak: ‘De Nederlanders deden dit doelbewust om de mensen van Enrekang en omstreken bang te maken. Ze durfden hun huizen niet meer uit. Er waren enkel donkere knil-soldaten daar, ik vermoed dat het Ambonezen waren. Hun kapitein heette Blume, maar die zag ik niet. Een van hen zei: “Hier is jullie held!” Ik zweer op mijn geloof dat het Nederlandse leger dit deed.’1024 In september 2020 kende de Nederlandse staat de zoon van de onthoofde Lambogo een schadevergoeding van 874,80 euro toe. De zoon heeft het bijzonder lage bedrag geweigerd

De nachtlampen hangen zeven voetstappen van elkaar. Mijn schaduw, dat ben ik, drijft voor mij uit. Halverwege verschrompelt hij en zie ik mezelf onder mijn sandalen verdwijnen. Achter mij ontsta ik opnieuw, alsof ik mezelf aan mijn enkels voortsleep. Dan doem ik als spook weer voor mij op, groter dan ikzelf ben, tegen de muur waar ik me omdraai om er niet zo goed als radeloos met mijn hoofd tegenop te lopen en in mijn schaduw te verdwijnen. Ik besta zoals mijn schaduw.

Neem nu ‘De Afspraak’. Dat zit daar altijd vol politieke journalisten, die inmiddels allemaal BV geworden zijn. De media voeren die alle dagen op, waardoor mensen op den duur gaan denken dat die figuren écht belangrijk zijn, dat die iets vertegenwoordigen. Maar de waarheid is: zij vertegenwoordigen enkel zichzelf en hun linkse, politiek-correcte woke-mening. Zij ondervragen elkaar, en zo blijven we in de cirkel van elitaire journalisten. Dat is niet meer dan een kruisbestuiving en een zelfbewierroking, en op den duur gaan ze zichzelf nog geloven ook.

Thijs kon commando's geven totdat hij een ons woog, maar kyrata's luisterden enkel naar Semua's. Dat was een van de belangrijkste pilaren van het riverisme, al sinds... Het beest werd zo stil als de nacht.

De prikkelende beelden waarmee de maatschappij ons voortdurend confronteert hebben geen enkel ander doel dan fantasieën in ons wakker te roepen waardoor ons denken wordt verhinderd, waardoor wij verdoofd door het leven sjokken als slaven van onze hormonen

Zij die de toegang tot Akasha hebben gevonden, willen niets liever dan over die drempel gaan, slechts een enkeling kan de verleiding weerstaan en keert terug om anderen te helpen de weg te vinden.

Gij, zult enkel openen, wat ge openen moet en gesloten houden wat reeds afgerond, is. Petra Hermans Babaji 25 Oktober 2016

Ik ben helemaal voor alternatieve wijzes van bloemlezen. Zelf geloof ik enkel in de hoogstpersoonlijke bloemlezing, zoals ik die maakte met het Boek der Dode Uilen. Een kleine verzameling van je persoonlijke favoriete gedichten. Zodra de intenties canoniek worden wordt het concept erg problematisch, vind ik. Ik heb die bloemlezing van Pfeijffer en sta er zelf ook in, maar het komt op mij over als iemand die zich een maand in een bibliotheek opsluit en dan gehaast maar hier en daar wat aanvinkt, en dat allemaal met de nodige eeuwigheidspretenties. Die gehaastheid is het grote probleem. Iets als een canonieke bloemlezing zou een levenswerk moeten zijn.

De literaire prijs als middel om gedrag te straffen of belonen. Wie zich als actief burger inzet voor de goegemeente maakte vroeger ook al meest kans op een prijs, dus wat dat betreft is er geen enkel verschil: jaren en jaren actief zijn in de poëziegemeenschap, tomeloze inzet ten gunste van mede-sekteleden, en elke jury en systeemcriticus zal je ten lange leste met moeite eruit geperste bundeltje met toegeknepen oogjes lezen: deze poëziedienaar dient beloond, dat hij niet echt kan schrijven, ach, hij doet toch zelfs daar gewoon zijn best?

Ook de 'Ethica' bleef achter slot en grendel - en zou voor velen nog jarenlang een gesloten boek blijven. Spinoza wist het en sprak het uit: 'En voorzeker, wèl moet het moeilijk zijn wat men zo zelden aantreft. Want indien de redding voor het grijpen lag en zonder grote inspanning te bereiken was, hoe zou het dan mogelijk zijn dat zij door nagenoeg iedereen over het hoofd wordt gezien? Maar al het voortreffelijke is even moeilijk als zeldzaam.' Zo onthult zich het geheim van de 'Ethica' voor onze ogen als de kalme, consequente moed, waarmee de meest belangeloze en stoïcijnse denker van de zeventiende eeuw, een tot zwijgen gedoemde, de God die volgens kerken en synagoge buiten de wereld en boven het mensdom moet worden gezocht (en gevreesd), in wereld en mensdom liet opgaan - : uitdrukking van het unieke, duizendvormige, ongeschapen zijn, het éne lichaam met de éne ziel. Door dit te doen heeft Spinoza niet alleen de middeleeuwen ver teruggestoten; hij werd in de eerste plaats ons begin. Zijn 'wellevenskunst' sluit met een accoord van sober optimisme, dat tegelijk het vaste geloof verkondigt in de rede als laatste, hoogste macht die enkeling en samenleving tot hun ware bestemming kan leiden - 'het accoord van de door eigen kracht verlosbare mens'.

De oesters kwamen, opengekraakt op een grote schaal. Ze lustten ze niet, geen van beiden, maar wilden niet bij voorbaat 'nee' zeggen. De ogen van de gastheer glansden boven de schotel, alsof de oesters op hem afstraalden en het feestje chic en exclusief maakten. Om hen heen stonden mensen met een schelp in de hand en een enkeling liet de inhoud al slordig in de mond glijden. Voorzichtig pakten ze er een, druppelden wat met citroen en vroegen aan elkaar hoe het moest. Hij ging als eerste, met een elegante snelheid liet hij de oester in zijn keelgat glibberen en maakte een slikbeweging. Even balanceerde zijn uitdrukking tussen afkeer en genot, maar sloeg toen om naar het laatste. Ter afronding smakte hij met getuite lippen. 'Nu jij.' Ze bracht haar oester in stelling, schuin boven haar mond, opende haar lippen en liet met stijf gesloten ogen het weekdier haar mond in glibberen. Koud en dood lag hij op haar tong. Wat nu, dacht ze? Ik moet dat ding zo snel mogelijk kwijt. 'Vijf euro per stuk,' fluisterde hij, 'minstens.' Ze slikte en opende haar ogen. 'Brrr,' zei ze, schudde met haar hoofd, slikte nog een paar keer om de zeewatersmaak te verdrijven en nam een grote slok wijn. Het duurde zeker een minuut of tien, toen kwam het plotseling op: trek in nog zo'n vies ding, een onbestemd verlangen naar meer. Ze keek om, maar de schalen waren leeg, gelukkig.