Enkel Quotes

Het moge echter eenieder tot troost strekken dat geen enkel boek nut heeft en dat elke gek er een schrijven kan.

Is er nog iets vanwaar ik droom? Ja, één enkel iets, iets wat helaas onmogelijk geworden is.

Dis nie net die dooies wat in jou inweek en deel van jou word nie: dis almal, elke enkele een met wie jy 'n entjie pad saamreis; elkeen gee af aan jou, jy aan hulle. Nooit is dit net jy en jy alleen nie. Nooit gebeur iets net NOU nie. Altyd sleep dit slierte saam. Altyd suig dit by voorbaat al die toekoms in.

Alleen spijt komt te laat. Ik bedoel dat letterlijk zo: enkel en alleen spijt komt écht te laat. Bussen, treinen, je allereerste echte orgasme, mensen, de spaghetti bolognese die je anderhalf uur geleden besteld hebt: het zijn geen van alle dingen waar je een leven lang van wakker ligt. Van spijt wel. Van alle dingen des levens is spijt het enige dat werkelijk té laat kan komen. Verder is te laat komen nooit zo dramatisch als het lijkt.

Mijn leven begon met ontsporing. Zó begrijpelijk dat ik het leven steeds van deze zijde beschouw; hoe ontspoor ik op de voordeligste wijze. Want dat een mens dáár is in te ontsporen, daaraan kan ik, vroeg ontpoorde, niet twijfelen. Was deze spoorwegramp wel werkelijkheid? Is zij misschien enkel lokalisatie van een vroegrijpe wil tot ontsporen?

Het lijkt me overbodig hieraan toe te voegen dat geen enkel feit verzonnen is.

Maar er bestaat een te groot misverstand tussen ons. Je hebt nooit getracht mijn leven te delen, je hebt me enkel voor jezelf liefgehad.

Moet ik dan soms in duizend boeken lezen dat er op aarde veel wordt afgetobd en maar een enkeling gelukkig zit te wezen?

nicht der arm der gerechtigkeit, die gewalt nöthigte mich ein land zu räumen, in das man mich berufen, wo ich acht jahre in treuem, ehrenvollen dienste zugebracht hatte. `gib dem herrn eine hand, er ist ein flüchtling‘, sagte eine groszmutter zu ihrem enkel, als ich am 16. december die grenze überschritten hatte. und wo ward ich so genannt? in meinem geburtslande, das an dem abend desselben tages ungern mich mich wieder aufnahm, meine gefährten sogar von sich stiesz.

Ik zou een héél boek willen schrijven over een kiezelsteen en over een paars viooltje. Ik zou met één enkele kiezelsteen heel lang kunnen leven en een gevoel kunnen hebben in Gods machtige natuur te leven.

Jij en ik, we zijn beiden bewonderaars van Marcus Aurelius en je zult je deze passage in zijn Overpeinzingen herinneren: 'Zondig gerust, zondig tegen jezelf en doe jezelf geweld aan, mijn ziel; maar later zul je niet meer de tijd hebben om jezelf te achten en te respecteren. Want één leven slechts, een enkel leven, heeft eenieder.

Maar de zeep heeft de geuren alleen bedekt, en na een poosje zijn ze er weer, zwak, versmolten tot een enkele geur van de dag en het werk, de geur van het einde van de dag en het werk, de geur van de avond, van de thuiskomst en het thuiszijn. (172)

Ze had een hekel aan die anonieme hotelkamers waar zoveel mensen waren geweest zonder sporen achter te laten, waar zij zelf ook geen enkel spoor zou achterlaten. Alles blijft precies hetzelfde als ik er niet meer ben. Dat is wat doodgaan is, dacht ze.

Boeken zijn werelden. Iemand die leest, heeft geen enkele moeite meerdere universums te accepteren.

Martel een enkele kip en je riskeert arrestatie, maar martel honderdduizenden kippen hun hele leven lang? Dat is bio-industrie.

Zonder gekte zou geen enkele soort kunnen overleven.

In ieder geval zal het bij een juiste inrichting van der maatschappij geen enkel verschil maken of iemand dom of verstandig, slecht of goed is.

De moderne tijd was een anachronisme in deze stad die op geen enkele manier was toegerust voor productiviteit, haast of nut.

(...) enkele grote gevoelens blijven het mensenhart bezighouden: eerzucht en liefde, eenzaamheid en honger, vriendschap en angst voor de dood - of verlangen daarnaar.

Er is geen enkel bewijs dat het menselijk welzijn onvermijdelijk toeneemt in de loop van de geschiedenis.

Annamaria had me verzekerd dat ik in werkelijkheid maar één keer zou sterven, en dat die dood er op geen enkele manier toe zou doen. Iedereen kent echter dagen waarin we een beetje doodgaan, wanneer we verdriet of een nederlaag te verwerken hebben, of bang zijn, of anderen zien lijden die we enkel medelijden kunnen bieden, geen hulp, mensen die buiten de grenzen van onze genade vallen.

Er is slechts één rijkdom en dat zijn de banden tussen de mensen onderling. Als we ons enkel en alleen inspannen voor materieel gewin, bouwen we onze eigen gevangenis. Dan veroordelen we onszelf tot eenzame opsluiting, met onze munten van as waarmee we niets kunnen kopen dat het waard is om voor te leven. Translation via Google translate: There is only one wealth and that are the ties between people. If we only strive for material gain, we build our own prison. Then we condemn ourselves to solitary confinement, with our coins of ash with which we can't buy anything that is worth living for.

Maar de menselijke geest accepteert niet graag dat hij afhankelijk is van het toeval, dat hij slechts het voorbijgaande product is van kansen waarover geen enkele god zeggenschap heeft, hijzelf zeker niet.

Din historie er over. Vi har fortalt den til ende; den var hverken kort og underholdende eller lang og kjedsommelig, den var en hermetisk historie. Vi har fortalt den for dens egen skyld, for du var enkel nok.

Nu echter weet ik wat ik mis. Ik weet: mijn uren zouden van elkaar te onderscheiden moeten zijn. Ik kan ze nergens aan meten. Er is geen schaal. Geen enkel voorval markeert mijn tijd. Ik verstrijk dus tegenwoordig zelf.

De rede is van ons bewustzijn maar de buitenkant. Daaronder zit het gevoel. Vanbinnen, waar niemand ons kan zien, durven wij er feilloos op te vertrouwen. Daar weten wij alles zonder woorden. Als wij nooit naar buiten hoefden te treden zouden we geen moment aan onze intuïtie twijfelen. Maar we gaan uit en willen de anderen ook ons innerlijk keurig presenteren. Dus kammen we onze gedachten uit en trekken ze recht. Herinner jij je dan niet dat je als kind instinctief aanvoelde hoe mensen in elkaar zaten, bij wie je het goede kon vinden en wie voor jou gevaarlijk was, wat je moest doen om gevoed te worden, te overleven en liefde te vinden? Ik geloof dat veel van de kennis waarnaar wij op zoek zijn, een antwoord op alle belangrijke vragen, al vanaf onze geboorte in ons aanwezig is en dat wij alleen maar zijn vergeten hoe we die moeten aanboren. Sterker, van het meeste zijn we vergeten dat het bestaat (…). Al die intuïtieve kennis, die op zijn sterkst is bij onze geboorte, wanneer wij haar het hardst nodig hebben omdat ons nog geen andere middelen ter beschikking staan om te overleven, en die minder wordt naarmate wij leren te denken in plaats van te voelen, dat instinctieve weten is niet vergaan. Het ligt alleen bedolven onder de lawine aan argumenten en redeneringen die wij tegenwoordig nodig hebben om onze wereld voor onszelf begrijpelijk te maken. Af en toe, een enkele keer in een droom, in een moment van verstrooiing vinden we er misschien ineens iets van terug. Inspiratie zal een kunstenaar het noemen, voor iemand die gelooft is het een openbaring. Maar voor ons, die rationeel proberen te denken? Misschien zouden wij het een inval noemen, een moment van verlichting waarin je ineens de oplossing ziet van een vraagstuk dat je nog niet eens had geformuleerd.

Er zijn op aarde enkel twee soorten socialisme: het geslaagde, dat wil zeggen het soort dat de kameraden verbeten het kapitalisme believen te noemen, en het mislukte, dat wil zeggen hun eigen soort. Het socialisme van de terreur.

Nu zijn we dan aan het eind van twintig eeuwen hoge beschaving beland en toch zou geen enkel politiek stelsel twee maanden waarheid overleven. Hieronder versta ik zowel de marxistische als onze burgerlijke en fascistische maatschappij.

Gekromd sta je tegen de branding in. Van het balkon af kan ik zien hoe geschreeuw zich terug in je gezicht slingert, gutsend in je nek als wild haar. Als je je hoofd achterovergooit alsof je een fles aan je mond zet, krijgt je adamsappel iets van een ruggengraat. Ik streel enkele meters van je af. Het is een milde avond. Vannacht borduurt een roos zich op je hemd. Het duurt uren om haar van je borst los te maken. Je kijkt alsof je me kunt zien, nu je ligt te slapen, wimpers als garen, neus tussen wijsvinger en duim - een bloedneus stelpend die er niet is - ik trek je hoofd achterover. Je omgekeerde mond in de spiegel imiteert iets grappigs. We kussen terwijl het over ons heen uit ons weg blijft sijpelen, zo graag zoekt het zich een weg.

In het leven van iedereen, Kafka, is een punt waarvoorbij we niet verder terug kunnen. Maar in een enkel zeldzaam geval is er ook een punt waarvoorbij we niet verder door kunnen gaan. En als we zo'n punt ooit bereiken, dan kunnen we het alleen zwijgend aanvaarden, of het nu goed is of slecht.

Ik ontvang enkele brieven. Maar geen Hollandsche courant, dien wij zeer missen. Wij kunnen de Corriere della Sera koopen - zeer onregelmatig - en vergelijken die berichten met die der Duitsche couranten. De Corriere is niet zeer Duitsch... Waar is de Waarheid te vinden! Je wordt suf van al die tegenstrijdige berichten.

Ik voel de drang tegen de grenzen van de taal storm te lopen, en dat is geloof ik de drang van alle mensen die ooit geprobeerd hebben over ethiek en religie te schrijven en te spreken. Dat stormlopen tegen de wanden van onze kooi is geheel en al zinloos. Voor zover de ethiek ontstaat vanuit de wens iets over de uiteindelijke zin van het leven te zeggen, over het absoluut goede, het absoluut waardevolle, kan ze geen wetenschap zijn. Door wat ze zegt wordt onze kennis in geen enkele zin vermeerderd. Maar het is getuigenis van een drang in het menselijke bewustzijn die ik persoonlijk alleen maar kan waarderen en die ik voor geen enkele prijs belachelijk zou maken.

Människorna där du bor”, sa den lilla prinsen,”odlar femtusen rosor i samma trädgård - men de hittar ändå inte vad de söker.” ”De hittar det inte”, upprepade jag. ”Och ändå hade de kunnat hitta det i en enkel ros eller lite vatten.” ”Ja, det är sant”, svarade jag. Och den lille prinsen sa: ”Men ögonen är blinda, man måste leta med hjärtat...

Het hoofdthema [van het verhaal van Kaïn En Abel] is het gevecht tussen eigenliefde en de liefde voor God. 'Kaïn' betekende 'bezit'. Kaïn wilde alles voor zichzelf houden en streefde enkel zijn eigenbelang na. 'Abel' betekende 'degene die alles in verband brengt met God'. Deze kwaliteiten waren in elk individu aanwezig en streden voortdurend om de voorrang.

De armoede van de mens is een slaaf; om te eten aanvaardt ze werk waarin ze geen vreugde heeft; alle werk dat niet vreugdevol is, is verwerpelijk, dacht ik, en ik betaalde de rust van velen. Ik zei: 'Werk maar niet; je vindt het vervelend.' Ik droomde voor ieder van hen van de vrijheid waarzonder niets nieuws kan ontbloeien, geen enkel kwaad, geen enkele kunst.

Meestal luistert hij voor hij naar bed gaat nog even naar muziek, maar vandaag heeft hij daar geen zin in. Hij bladert in het in wasdoek ingebonden schrift, leest willekeurige notities uit het verleden. De dagen rijgen zich aaneen, de tijd vliedt, week na week, op zondagen is de datum in rood gemarkeerd. Hij is ijverig geweest, bijna dagelijks staat genoteerd dat hij een paar regels heeft geschreven. Helaas ook vaak, veel te vaak, dat het werk hem zwaar valt, dat hij geen zin heeft, dat hij maar moeilijk opschiet. Na het korte bericht over het werk elke morgen volgen de gebeurtenissen van de dag. Bezoekers, uitstapjes, maaltijden met Katja en de kinderen, wandelingen, theaterbezoek, lectuur en correspondentie. Zijn stemmingen, zijn lijden. Zijn lichaam reageert gespannen op de verplichtingen van het leven, met pijnen en verteringsproblemen. Het leven is nu eenmaal vaak moeilijk te verteren. Waarom schrijft hij dat allemaal op? Voor het nageslacht? Onwaarschijnlijk, de notities hebben geen enkele literaire waarde. Niemand heeft de schriften ooit gelezen, ook Katja en de kinderen niet. De dagboeken uit zijn jeugd heeft hij jaren geleden al verbrand, en ook wat zich sindsdien heeft opgehoopt zal hij op een dag in het vuur gooien. Niettemin zit hij avond aan avond aan zijn bureau om de vervliegende dag vast te houden. Rekenschap afleggen tegenover zichzelf, dat is het waarschijnljk, verplichte zelfobservatie. En een steun in moeilijke tijden, ook dat.

VTM wist reeds bij aanvang dat ik enkel aan het spelletje zou deelnemen in de rol van clowneske rebel. Ik heb die rol naar behoren gespeeld en ben van mening dat het optreden in De Laatste Show en beide artikelen in Humo het programma heel wat meer kijkers hebben opgeleverd dan het hen heeft gekost, Ik zal dus op de gepaste manier reageren tegen deze onfaire houding van VTM'.

Het resultaat was een dieet dat zeer rijk was aan koolhydraten, wat nog werd verergerd doordat de eilanders de beperkte hoeveelheid zoet water op het eiland compenseerden door grote hoeveelheden sap van suikerriet te drinken. Geen enkele tandards zou ervan opkijken wanneer de Paaseilanders de meeste gaatjes en andere vormen van tandbederf vertoonden van alle prehistorische volkeren.

Mijn hele leven heb ik gezocht naar verwantschap, mezelf dikwijls genoeg wijsgemaakt dat er van zulk een verwantschap sprake was, terwijl die er nooit, met geen enkel ander mens, of andere groep van mensen, geweest is, en er ook nooit zal zijn. Met kollegaas kan ik geen zinnig woord wisselen, en met het soort mensen dat men gevoelsgenoten pleegt te noemen is het nog erger - hoogmoet of Selbsthaß spelen hierbij een geringe rol, geloof ik - want in hun gezelschap voel ik mij zelfs eenzamer dan wanneer ik alleen ben, niet omdat ze zijn zoals ze zijn, maar juist omdat ze maar gedeeltelijk zijn zoals ze zijn en bijna allen, zonder uitzondering, de Moed missen zich in te zetten voor datgene, dat zij beweren lief te hebben, alsook de moed om te vechten en er op los te rammen als het er op aankomst, inplaats van die anonimiteit te prefereren waarbij men doet of men tot een onderwereld behoort die zo spoedig mogelijk zou moeten worden uitgeroeid; wat een ellende, dat zonder geslachtsnaam zich voorstellen als 'Rudi' of 'Eddie', dat eeuwige geteem over de snit van een broer en 'waar heb je dat gekocht' en nooit, nooit, godverdomme, één verstandig woord, of desnoods een onverstandig woord, over kunst, politiek, ethiek, religie.

Zo is het gegaan met de Indiaanse bevolking van San Nicolas-eiland, voor de kust van Los Angeles, die uiteindelijk werd gereduceerd tot één enkele vrouw die in volstrekte afzondering nog 18 jaar leefde.[...] Brachten de laatste inwoners van Henderson veel tijd door op het strand, generatie na generatie starend over zee in hoop de kano's te zien die nooit meer kwamen, totdat zelfs de herinnering aan hoe een kano eruitzag was vervaagd?

dat ook het meest sluitende systeem en het meest universele rationalisme ten slotte altijd stoot op het irrationele van het menselijk denken. Geen enkele ironische evidentie, geen enkele belachelijke tegenspraak, die de rede in diskrediet brengt, ontgaat hem. Slechts één ding interesseert hem en wel de uitzondering, of deze nu door de geschiedenis van het hart of van de geest voorkomt.[...] Hij stelt om te beginnen vast dat er geen absolute waarheid bestaat...

Door intimiteit zijn we met elkaar verbonden en de onzichtbare banden zijn bevrijdende boeien. De verbondenheid is gebiedend: ze vereist exclusiviteit. Delen is verraden. Maar het is niet zo dat we slechts een enkele persoon mogen liefhebben, en aanraken. Wat te doen? Regie voeren over de verschillende intimiteiten? Een penibele boekhouding voeren over onderwerpen, woorden, gebaren? Over gedeelde kennis en over geheimen? Dat zou geruisloos druppelend gif zijn.

Alle goden en duivels die ooit hebben bestaan, of het nu bij de Grieken en Chinezen of bij de Zoeloe's is, zij huizen allen in ons, zijn aanwezig, als mogelijkheden, als wensen, als uitwegen. Als de mensheid zou uitsterven op een kind na dat op de helft van zijn ontwikkeling is blijven steken en dat geen enkel onderwijs heeft genoten, dan zou dat kind de gehele loop der dingen terug vinden, het zou goden, demonen, paradijzen, geboden en verboden, oud en nieuw testament, alles zou het weer kunnen voortbrengen.

Leeftijd was een soort schild, had Norbert gemerkt. Grote delen van de mensheid namen je niet langer bewust waar boven de leeftijd van zestig en het deed er steeds minder toe wat je zei of deed. Ver in de zeventig zijn, betekende dat je je op elk moment gewenst onzichtbaar kon maken. Hij dacht weleens dat oude dames daarom voordrongen bij de bakker en in de rij van de bus, als om te zeggen 'Ik ben er no, let op mij' Norbert zelf had geen enkele behoefte deze plek op te eisen. Liet hem maar lekker zacht zitten zo in het donker.

..kennis, die op zijn sterkst is bij onze geboorte, wanneer wij haar het hardst nodig hebben omdat ons nog geen andere middelen ter beschikking staan om te overleven en die minder wordt naarmate wij leren te denken in plaats van te voelen, dat instinctieve weten is niet vergaan. Het ligt alleen bedolven onder de lawine aan argumenten en redeneringen die wij tegenwoordig nodig hebben om onze wereld voor onszelf begrijpelijk te maken. Af en toe, een enkele keer in een droom, in een moment van verstrooiing vinden we er misschien ineens iets van terug.

Iedereen die met me praat is in mijn ogen een dode; een dode die om zo te zeggen uitstel heeft gekregen; iemand die toevallig een ogenblikje leeft.[...] Met verbazing en ironie constateer ik dat de meeste mensen er geen enkel vermoeden van schijnen te hebben dat ze dood zijn, of zo goed als. Dood vanaf hun geboorte. 'Schimmen die lopen' zegt Shakespeare. Al die politici, al die geleerden, al die literatoren, die handelen en normaal voelen, alsof ze werkelijk leven, alsof de worm van de verrotting niet al in ze zit, vanaf hun eerste kreet, vind ik belachelijk.

Daarmee bedoel ik niet dat ik geen enkel plezier beleefde om daarna te worden voorgesteld, noch dat het in mijn ogen geen plechtig moment was. Wat het plezier betreft, dat ondervond ik natuurlijk pas later op de dag, toen ik terug in het hotel was, en alleen in mijn kamer weer mezelf was geworden. Met genoegens gaat het net als met foto's. Wat je in het bijzijn van de geliefde maakt is maar een negatief, dat je later ontwikkelt als je eenmaal thuis bent en weer beschikt over je innerlijke donkere kamer, waarvan de toegang gebarricadeerd blijft zolang je in gezelschap bent.

Dit is trouwens een wezenlijk onderdeel van een neo-liberale werking: een neo-liberale organisatie creëert steevast een niet-productieve toplaag, wiens voornaamste functie het is zichzelf in stand te houden via het controleren van anderen. Dergelijke prestatiemetingen worden onderandere gepromoot onder de noemer transparancy - de kriteria zijn helder en voor iedereen dezelfde. Nader onderzoek toont heel snel dat die metingen enkel gelden voor de professionele groep, en niet voor diegenen die de metingen uitvoeren - dit is het onderscheid tussen de werkmieren en de bovenlaag.

Dit is waarschijnlijk het geheim: denken kwam er volstrekt niet aan te pas, enkel was er altijd maar en zonder aarzeling de dringende gewaarwording dat, wat ze je ook proberen wijs te maken, dingen niet noodzakelijkerwijze zijn zoals je wordt geleerd. Er is zoveel meer mogelijk. Altijd en op elk gebied. Wij moeten het daarom wel zonder na te denken doen, dat ene wat zij geen van allen in ons zien, dat ongekende. Die ene keer, die geen ruimte in ons laat voor twijfel, mag een mens niet afgaan op een afweging. Anders zouden we aan wat het meest de moeite waard is nooit beginnen, ons eigen pad bijvoorbeeld of de liefde, het loskomen, de lucht.

Wij hebben er enkel toch maar op los geleefd, en geliefd; en nu wil je, dat ik ernstig word, en je hebt me nog niet een gefeliciteerd dat ik van dat hok af ben ! Wil je soms dat ik naar een ander kantoor toe ga? Je weet niet wat het is ! De hele dag een soort geknaag in je binnenste, en dat onterende gevoel van telkens met een ruk heen en weer getrokken te worden van en naar huis, waar je enkel komt om te eten en te slapen. Want omdat de hele dag dood is, wil je ’s avonds leven ; n daarom ga je aan een schijnleven doen ; dansen en de bioscoop, en als maar in een vaartje boeken uitrennen, waarin mensen echt leven. En zelf ben je geen mens, maar een marionet

Soms, een heel enkele keer, dacht ik in de lucht een vage nadering te voelen, een aanraking licht als die van wimpers, warm als de binnenkant van een hand. En de schim van Patroklos verschijnt aan de zijde van Achilleus... Ik zal nooit weten of die warmte, die zoete gewaarwording niet eenvoudigweg uit mijn eigen diepste wezen voortvloeide, laatste pogingen van een man die vecht tegen de eenzaamheid en de kou van de nacht. Maar die vraag, die we ons ook stellen met betrekking tot onze levende geliefden, interesseert me niet meer: het doet er voor mij weinig toe of de door mij opgeroepen schimmen uit de voorhoven van mijn herinnering of uit die van een andere wereld komen.

Wel, enige kunstenaar hoop seker op ’n klein bietjie erkenning eendag ná sy dood. En enigeen sal seker verkies dat dit vóór sy dood al begin?’ ‘Daar’s baie kunstenaars wat roem en rykdom in hulle lewe bereik – en honderd jaar later is hulle heeltemal vergete.’ Nog erger, dink Willem, is kunstenaars wat ’n bietjie roem in hulle lewe bereik – en daardie bietjie roem verloor voor hulle doodgaan. Maar hy knik net vir sy seun. ‘En daar’s ander wat hulle hele lewe in totale obscurité deurbring,’ gaan Maurice voort, ‘soos die arme Van Gogh wat nooit ’n enkele skildery kon verkoop nie, en honderd jaar later word hulle onsterflik. Wat sou jy verkies het? As jy kon gekies het?’ As mens maar kon gekies het.

Het heeft wellicht geen enkele zin dat ik nu in detail op uw woorden inga; want wat ik zou kunnen zeggen over uw neiging tot wankelmoedigheid of over uw onvermogen om uw uiterlijk en innerlijk leven met elkaar in harmonie te brengen, of over wat u verder nog allemaal dwars zit, het komt altijd neer op wat ik al heb gezegd: altijd op de wens dat u voldoende geduld zult kunnen opbrengen om u erdoorheen te slaan, en voldoende eenvoud om te geloven; de wens dat u steeds meer vertrouwd zult raken met datgene wat moeilijk is, en met uw eenzaamheid te midden van de anderen. En laat het leven verder maar over u komen. Geloof mij: het leven heeft gelijk: in elk geval. Furuborg, Jonsered, Zweden, 4 november 1904

Wandaden zoals mijn ontvoering bieden de zwart-witte basis voor de categorieën 'goed' en 'kwaad' waaraan de samenleving behoefte heeft. De dader moet wel een beest zijn, want als we dat geloven, zijn we zelf goed. Een misdrijf moet worden opgetuigd met sadomasochistische fantasieën en wilde orgieën, net zolang totdat het zo ver van ons af staat dat er geen enkel verband met ons eigen leven is. En het slachtoffer moet gebroken zijn en dat ook blijven, anders is het kwaad niet meer op die manier op afstand te houden. Een slachtoffer dat weigert zich in die rol te schikken wordt een symbool van de tegenstellingen van de maatschappij. Die willen we niet zien, want dan zouden we gedwongen zijn over onszelf na te denken.

Het overgrote deel van alle luister [in de wereld] is louter schijn waaraan het wezen van de zaak ontbreekt, zoals bij toneeldecors. Bewimpelde en bekranste schepen, kanonschoten, feestverlichting, toeters en bellen, juichen en gillen enzovoort, dit alles is enkel het uithangbord, de aanduiding, de hiëroglyfe van de vreugde, maar de vreugde zelf is daar meestal niet te vinden: zij is de enige die voor het feest heeft bedankt. Waar ze werkelijk opduikt, daar komt ze in de regel ongenood en onaangediend, vanzelf en sans façon, stil aangeslopen, vaak bij de meest onbetekenende, bij de futielste aanleidingen, onder de meest alledaagse omstandigheden, het minst nog bij schitterende of roemrijke gelegenheden: ze is als het goud in Australië her en der naar de grillen van het toeval verstrooid, zonder enige regelmaat en wet, veelal slechts in heel kleine korreltjes, hoogst zelden in grote hoeveelheden.

Ik stelde voor dat ik met de koning op staande voet Leopoldstad zou verlaten en dat de regering het daags voordien gesloten vriendschapsverdrag met Kongo opnieuw zou onderzoeken. Buitenstaanders hadden blijkbaar mijn woorden opgevangen, want niet lang daarna deed de ambassadeur van Ghana een demarche bij mij met de vraag of de zaak niet min of meer kon worden bijgelegd. Ik ging daarmee akkoord. Er volgde een bijeenkomst van enkele ministers. Het voorstel was dat Lumumba tijdens de lunch die na de middag was gepland een tafelrede zou houden waarin hij hulde zou brengen aan de koning en het Belgische koloniale werk. Minister van Buitenlandse Zaken Pierre Wigny en de diplomatieke adviseur van gouverneur-generaal Cornelis Fredericq De Ridder schreven in mijn bijzijn de redevoering. Ik liet vervolgens de tekst aan Lumumba bezorgen met de vraag of hij die al dan niet aannam. Het antwoord was positief. De ambassadeur van Ghana trad hierbij als tussenpersoon op.

fron wikipedia: http://sv.wikipedia.org/wiki/Azita_Gh... Azita Ghahreman föddes i Iran. Efter att ha utbildat sig till lärare studerade hon språk, litteratur och mytologi. Hon har haft uppdrag i FN och arbetat för organisationen ”läkare utan gränser”.Sedan 2006 bor hon i Malmö. Hon är medlem i Författarcentrum syd. Författarskap [redigera] Azita Ghahreman debuterade som poet 1990. Hennes första bok Avazhaaye havva (Evas sånger) blev mycket uppmärksammad i iranska media. Tandishaaye paeezi (höstens skulpturer) kom ut 1996. Den tredje diktsamlingen Faramooshi aine sadei daarad (glömskan har en enkel ceremoni) 2002 blev nominerad till årets bästa diktsamling och fick bra kritik i iransk press. Hennes dikter är översatta till franska, holländska, engelska, tyska, arabiska, makedonska, kinesiska,albanska, danska och svenska. Förutom i Iran har hon haft föredrag och poesiuppläsningar i Sverige, Holland, Tyskland, Makedonien, Albanien, England och Frankrike. Analys av författarskapet [redigera] Dikterna handlar om människans möte med det ofrånkomliga och det som uppstår i varje kontakt med tingen och skeenden runtomkring oss. I hennes tidigare dikter finns spår av sorg över en förlorad barndom i ett religiöst land, som sätter många förbud. I senare dikter ser man en mognare hållning till världen och språket. Här upptäcker poeten människans begränsningar och försöker komma underfund med ångestens drivande kraft. Genom skapandet försöker hon göra sig fri från förutbestämda, förutfattade meningar om rätt och fel. I de dikter som har skrivits efter 2000 märks en lekfull poet som behärskar orden, språket och historien. Filosofiska och mytologiska studier gör sig påminda som en sorts nyupptäckt av språket och ett nytt sätt att se på världen. Poeten möter en bitter verklighet med en känsla av ironi och filosofisk beundran över stora och små händelser. Det vore fel att betrakta Ghahreman som en politisk poet. Hennes dikter kan betecknas som universella, samtidigt som de karakteriserar en iransk kvinnas liv och öde. I de senare dikterna finns dikter av erotisk karaktär. Det är få iranska kvinnor som har vågat skriva erotiska dikter så öppet och starkt. Hennes dikter ingår i en tusenårig tradition av persisk litteratur. Bibliografi

Nederlandse politici hebben serieus geblunderd en de woede van de Turkse president Ergogan op de hals gehaald door geen Turkse ministers toe te laten om te komen spreken voor Turkse Nederlanders. Die diplomatieke botsing had vermeden kunnen worden indien Rutte & Co een betere inschatting van Erdogan hadden gemaakt. Erdogan is uitermate bedreven in opruiende politiek. Indien Nederlandse politici iets meer bedreven waren geweest in psychologisch inzicht dan in stemmengraaierij hadden ze kunnen weten dat de weigering hen als een boomerang in het gezicht zou vliegen. Het is inderdaad ondemocratisch om iemand, ook al is die autocraat die in eigen land democratie en pevsvrijheid monddood maakt, de vrijheid van spreken te beletten. Je kan niet toestaan dat zijn tegenstanders wèl spreekrecht hebben en hij niet. Natuurlijk steven je dan af op gewelddadig protest. Hoeveel slimmer waren de Fransen om een Turkse minister wél spreekrecht te geven: geen haan die er om kraaide. En als De Roover van NVA zich uit de naad wringt om vurig het spreekverbod te bepleiten, dan bewijst hij dat hij enkel een Vlaams Belang Light is zoals Rutte een light-versie van Wilders is.

Een mens is deel van het geheel dat wij ‘universum’ noemen; een deel dat begrensd is in tijd en ruimte. Hij ervaart zichzelf, zijn gedachten en gevoelens als iets dat gescheiden is van de rest – een soort optische illusie van zijn bewustzijn. Deze waanvoorstelling is een soort gevangenis voor ons, die ons beperkt tot onze persoonlijke verlangens en die onze genegenheid beperkt tot enkele mensen die ons het meest na staan. Het moet onze taak zijn om ons te bevrijden uit deze gevangenis, door onze cirkel van compassie uit te breiden tot deze alle levende wezens en de gehele natuur in al haar schoonheid omhelst. De echte waarde van een mens wordt bepaald door de mate en manier waarin hij bevrijd is van het zelf. Het zal een substantieel nieuwe manier van denken vergen als de mensheid wil overleven.’ “A human being is a part of the whole called by us universe, a part limited in time and space. He experiences himself, his thoughts and feeling as something separated from the rest, a kind of optical delusion of his consciousness. This delusion is a kind of prison for us, restricting us to our personal desires and to affection for a few persons nearest to us. Our task must be to free ourselves from this prison by widening our circle of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature in its beauty.

Toen gebeurde het dat zijn grootmoeder voortijdig overleed; gebeurtenissen zijn immers niets anders dan onmogelijkse tijden en onmogelijke plaatsen, je wordt op een verkeerde plaats neergelegd of vergeten en je bent zo machteloos als een ding dat door wordt opgeraapt. Ook wat veel later gebeurde, gebeurt duizenden keren op de wereld, en het was alleen niet te begrijpen dat het Tonka overkwam. De dokter verscheen dus, de lijkbezorgeres kwamen, de overlijdensakte werd ingevuld en grootmama begraven - het een volgde heel gladjes op het andere zoals dat nou eenmaal hoort in een nette familie. De erfenis werd geregeld; je mocht blij zijn dat je daaraan niet mee hoefde te doen; slechts een enkel punt in de nalatenschap vereiste de aandacht: de verzorging van juffrouw Tonka met de prachtige achternaam, die een van die Tsjechische familienamen was die 'hij zong' of 'hij kwam over de weide' betekenen. Er was een arbeisovereenkomst. Het meisje zou behalve haar loon, dat laag was, voor elk voltooid dienstjaar met een bepaald bedrag in de erfenis bedacht worden, en omdat men met een vrij lang ziekbed van grootmama rekening had gehouden en, overeenkomstig de te verwachten steeds moeilijker wordende verpleging een langzaam oplopend bedrag had vastgesteld, leidde dat ertoe dat het geringe bedrag op een jong iemand een stuitende indruk moest maken, als hij de opgeofferde maanden van Tonka's jeugd in minuten zou omrekenen.

Mach dir keinen Kummer, ich werde dich lieben und dir die schrecklichen Sachen ersparen, von denen dir deine Schulfreundinnen erzählen: Sachen, wie sie angeblich in Hochzeitsnächten passieren; glaub dem Geflüster dieser Närrinnen nicht; wir werden lachen, wenn es soweit ist, bestimmt, ich verspreche es dir, aber du mußt noch warten, ein paar Wochen, höchstens einen Monat, bis ich den Blumenstrauß kaufen, die Droschke mieten, vor eurem Haus vorfahren kann. Wir werden reisen, uns die Welt anschauen, du wirst mir Kinder schenken, fünf, sechs, sieben; die Kinder werden mir Enkel schenken, fünfmal, sechsmal, siebenmal sieben; du wirst nie merken, daß ich arbeite; ich werde dir den Männerschweiß ersparen, Muskelernst und Uniformernst; alles geht mir leicht von der Hand, ich hab's gelernt, ein bißchen studiert, hab den Schweiß im voraus bezahlt; ich bin kein Künstler; mach dir keine Illusionen; ich werde dir weder falsche noch echte Dämonie bieten können, das wovon dir deine Freundinnen Gruselmärchen erzählen, werden wir nicht im Schlafzimmer tun, sondern im Freien: du sollst den Himmel über dir sehen. Blätter oder Gräser sollen dir ins Gesicht fallen, du sollst den Geruch eines Herbstabends schmecken und nicht das Gefühl haben, an einer widerwärtigen Turnübung teilzunehmen, zu der du verpflichtet bist; du sollst herbstliches Gras riechen, wir werden im Sand liegen, unten am Flußufer, zwischen den Weidenbüschen, gleich oberhalb der Spur, die das Hochwasser hinterließ; Schlifstengel, Korken, Schuhkremdosen, eine Rosenkranzperle, die einer Schifferfrau über Bord fiel, und in einer Limonadenflasche eine Post; in der Luft der bittere Rauch der Schiffsschornsteine; rasselnde Ankerketten; wir werden keinen blutigen Ernst draus machen, obwohl's natürlich ernst und blutig ist".

Alleen bleek bij nadere inspectie van zijn keuken dat hij gisteravond alles wat nog in huis was had opgegeten toen hij thuis was gekomen van het feest. Uit een korte forensische reconstructie van enkele minuten bleek zelfs dat hij vermoedelijk had geprobeerd zelf jamdonuts te maken van weinig meer dan rauwe kool en agostura. En aangezien er geen spoor was van het resultaat, was reden om aan te nemen dat dat ook was gelukt.

Loeser herinnerde zich nog goed wanneer hij voor het eerst van de nieuwe drug ketamine had gehoord. ... 'Het voelt alsof je een peilloos diepe, donkere tunnel in wordt gezogen. Of, anders gezegd, alsof alle lasten en zorgen van het leven van je schouders zijn getild en zijn vervangen door één enkele, veel zwaardere en massievere last. Je armen en benen doen het niet meer en je kunt niet meer goed praten. Als je genoeg inneemt kan het uren duren, maar het lijkt nog langer omdat de tijd vertraagt.' Hildkraut glimlachte droefgeestig. 'Het is geweldig.' Aan hun voeten kreunde iemand zachtjes als om zijn woorden kracht bij te zetten. 'En Wagner klinkt opeens fantastisch.

De doden zijn dood en het maakt niet uit of hun een eer wordt bewezen. Het is voor ons, de levenden, dat het iets betekent. De herinnering heeft geen enkel nut voor hen die ze eert, maar ze dient degenen die zich ervan bedienen. Met mijn herinnering bouw ik mijn identiteit op, met haar troost ik me.

Religie en sciëntisme zijn beide uitermate intolerant tegenover andere opvattingen, en gaan ervan uit dat hun visie de enige juiste is - bij religie omdat die van God komt, bij het sciëntisme omdat die natuurwetenschappelijk bewezen is. Beide achten zichzelf superieur in vergelijking met de onwetenden. [...] een sciëntistische waarheid nog veel minder voor discussie vatbaar is dan een religieuze, en dat discussiëren met een scientist nog hopelozer is dan met een gelovige ('de cijfers zijn toch duidelijk!'). De ironie van het geval wil dat juist sciëntisten in naam van hun zogenaamd kritisch denken geen enkele andere benadering van wetenschap dulden. De 'science wars' zijn verhulde discussie tussen verschillende ideologische opvattingen. Verhuld, omdat ze teruggaan op iets wat ze niet mogen erkennen: dat het om waarden gaat.

Bedrijfsresultaten - die steeds een selectief beeld van de werkelijkheid bieden - worden elektronisch geregistreerd, gegroepeerd en verwerkt, nagenoeg zonder dat er nog eigenlijk denkwerk aan te pas komt. Vervolgens word er op grond van 'de cijfers' beslist, over de hoofden heen, hoofden die dan maar voldoende flexibel moeten zijn om voor de zoveelste keer te volgen.[...] Een neoliberale organisatie creëert steevast een niet-productieve toplaag, wiens voornaamste functie erin bestaat zichzelf in stand te houden via het controleren van anderen, met als resultaat een groeiende regelgeving. Dergelijke prestatiemetingen worden onderandere gepromoot onder de noemer van transparancy - de criteria zijn helder en bovendien voor iedereen dezelfde. Nader onderzoek toont echter al snel aan dat die metingen enkel gelden voor de mensen die het eigenlijke werk doen, niet voor diegenen die de metingen uitvoeren - dat is het onderscheid tussen de werkmieren en de bovenlaag van de évolués.[...] Een dergelijke organisatie leidt onvermijdelijk tot een excessieve ontwikkeling van regels en regeltjes, in combinatie met een nooit gezien controlesysteem en een loodzware administratie. Deze combinatie is dodelijk voor creativiteit en productiviteit, met als gevolg een pleidooi voor... meer neoliberalisme.

Ouders nemen niet zomaar de primaire verantwoordelijkheid over wat hun kinderen met internet doen; sommigen schuiven die door naar de school. Maar de school hoort een tweederangsrol te spelen in de opvoeding van kinderen, geen eersterangsrol. Anderzijds is het dan weer zo dat kinderen zeker via het onderwijs moeten worden voorbereid op de taak die hen te wachten staat: ze zullen moeten de wereld maken. Daar is filosofische reflectie voor nodig, en dus zou filosofie een verplicht onderdeel moeten zijn van het lessenrooster in een of enkele jaren van het middelbaar onderwijs.

Onverschilligheid voor de werkelijheid. Alle nationalisten hebben het vermogen om geen gelijkenis te zien tussen soortgelijke reeksen feiten. Een Brits conserveratief zal het zelfbeschikkingsrecht in Europa verdedigen en het in India bestrijden zonder te merken dat hij inconsequent is. Daden worden als goed of slecht beschouwd niet om hun eigen verdienste maar om de persoon die ze uitvoert, en er bestaat bijna geen enkel soort wandaad-martelingen, het gebruik van gijzelaars, dwangarbeid, massadeportaties, gevangenschap zonder proces, vervalsingen, sluipmoord, het bombarderen van burgers-dat niet van morele tint verandert als ze wordt begaan door 'onze' kant.[...] in 1927 heeft Tsjang Kai-sjek honderden communisten levend gekookt, maar desondanks werd hij binnen tien jaar een der helden van de linksen. De hergroepering van de wereldpolitiek had hem in het antifascistische kamp gebracht en daarom vond men dat het koken van de communisten 'niet telde', of misschien was het niet gebeurd. Het voornaamste doel van propaganda is natuurlijk het beïnvloeden van de eigentijdse mening, maar de mensen die de geschiedenis herschrijven geloven vermoedelijk met een deel van hun hersens dat ze eigenlijk feiten het verledeni in duwen.

Sommige boeken proef je, andere verslind je, en slechts enkele kauw je, en verteer je helemaal.

Zijn vriendin kon mij enkel bekoren qua instelling en spontaan gedrag. De gelukkige bezitster van een overdadige kont kon zij allerminst genoemd worden.

Enkel gehersenspoelden en dwazen geloven in het bestaan van een god. Onverschilligen doen alsof.

Zij die de toegang tot Akasha hebben gevonden, willen niets liever dan over die drempel gaan, slechts een enkeling kan de verleiding weerstaan en keert terug om anderen te helpen de weg te vinden.

Al jaren, zo'n 6 jaar, had men mij niet opgemerkt, niet aangeraakt edoch alleen enkel gedroomd.

De kwaadaardigheid is gebaseerd op een onbehoorlijk onbeschoft gedrag der beschaving die geen enkele basis kent of zal weergeven. Nooit.

Tilburg heeft wat dat betreft geen enkel begrip.

Na een paar maanden constateert hij [Goethe] dat het hem zwaar valt rekenschap af te leggen van zijn verblijf, want - zo noteert hij op 25 januari 1787 - 'zoals men merkt dat de zee steeds dieper wordt naarmate men haar verder opvaart, zo vergaat het ook mij bij het beschouwen van deze stad'. Zich Rome werkelijk toe-eigenen vergt een mensenleven - zo verzucht de auteur enkele maanden later - 'of zelfs het leven van vele mensen, die stap voor stap van elkaar leren.

België moet de hoofdstad worden van het keizerrijk België, dat met de hulp van God zal bestaan uit Borneo, eilanden in de Stille Oceaan, enkele plaatsen in Afrika en Amerika en eveneens gebieden van China en Japan. Ik ben voorlopig de enige die dit nastreeft, maar door de nationale koorts over te belichten, zal ik steun vinden en apostelen creëren.

Google belnummer in Heeft u een technisch probleem met uw Google-account? wij bieden google bellen nederland heeft ook een goede reputatie in de markt. we hebben enkele van de meest voorkomende accountgerelateerde fouten opgelost die zijn opgelost door onze Google-klantenondersteuningsteams, zoals: Kan niet in- of uitloggen op het account, Google-apps worden niet verwijderd, Chrome kan niet worden ingesteld als standaardbrowser, Tweestapsverificatie werkt nu in Gmail Alle e-mailberichten worden verplaatst naar de map Spam Kan geen nieuwe e-mails maken of ontvangen Problemen met video en audio in Hangouts en Meet Kan cache en cookies niet wissen Kan geen nieuw Google-account maken Foto's niet t uploaden in Drive, Kan geen nieuwe mappen maken in Google Foto's, Google Zoeken crasht continu etc.

Het zou gemakkelijk zijn om zo, van boven naar beneden, heel de sociale ladder te overlopen zoals de Franse Revolutie ze samengesteld heeft, om aan te tonen dat er op geen enkele sport van die ladder echte vrijheid bestaat. 1789 heeft brandhout gemaakt van alle plaatselijke vrijheden, om in de handen van de Staat de meest absolute macht te concentreren die men zich in een beschaafd land kan voorstellen. Men heeft uitgerekend dat de Grondwetgevende Vergadering op twee jaar tijd 2557 wetten heeft uitgevaardigd ; de Wetgevende Vergadering, op één jaar tijd, 1712 ; en de Conventie, op drie jaar tijd, 11. 210 ! Nooit tevoren heeft de wereld zo’n bizar spektakel gezien. Men zou terecht kunnen denken dat Frankrijk nog maar pas geboren werd, en dat het land moest behandeld worden als een horde wilden die nog maar net tot een vorm van sociale ordening gekomen waren.

Als ik nu vanuit dit standpunt de kwestie van de taken van de jeugd aanroer, moet ik zeggen dat die taken van de jeugd in het algemeen en van de communistische jeugdbonden en alle mogelijke andere organisaties in het bijzonder met één enkel woord kunnen worden aangeduid: Die taak is: leren.

Slow food, yoga, mindfulness, de Tiny House Movement, Marie Kondo, hernieuwde populariteit van volkstuinen, de opkomst van een minimalistische levensstijl; er zijn tal van trends die - hoe klein, imperfect en onbeholpen ze ook zijn - een afkeer belichamen van een consumptiesamenleving enkel gebaseerd op het najagen van steeds meer verlangens en materiële invloed. Ze tonen daarnaast niet alleen een groeiend ongemak met ons destructieve materialisme, maar ook een latent besef van het verlies van betrokkenheid met de spullen die we hebben en met de dingen die we doen.

Dit was een moment dat letterlijk naar haar boek vol Wijsheid gekopieerd moest worden. Babs begreep het hele universum met een helder inzicht. Ze herkende alles. De stenen in het zand waren eeuwenoude dieren die nu rustten. Onder het wateroppervlak doolden kinderen die op een dag gaan zwemmen waren zonder terug te keren en nu verder zwemmen op de rug van hun lievelingsvis. Er waren op de zeebodem matrozen die verder het dek schrobden van gezonken vrachtschepen. Er waren vlaktes van plankton, van eenzaamheid en stilte. Maar je kon er niets van zien, er was enkel grijs water.

Benjamin voelde een neus aan zijn schouder snuffelen. Hij keek om. Het was Klaver. Haar oude ogen stonden doffer dan ooit. Zonder iets te zeggen trok zij zachtjes aan zijn manen en leidde hem naar het einde van de grote schuur, waar de zeven geboden geschreven stonden. Een paar minuten bleven zij staren naar de geteerde muur met de witte opschriften. 'Mijn gezicht wordt zwakker,' zei zij eindelijk. 'Zelfs toen ik jong was, kon ik niet lezen wat daar stond. Maar het lijkt me alsof de muur er anders uitziet. Staan de zeven geboden er nog net als vroeger, Benjamin?' Voor deze keer was Benjamin bereid met zijn oude gewoonte te breken en hij las haar voor wat er op de muur geschreven stond. Er stond nu nog slechts één enkel gebod, en dat luidde: ALLE DIEREN ZIJN GELIJK MAAR SOMMIGE DIEREN ZIJN MEER GELIJK DAN ANDERE DIEREN

Benjamin voelde een neus aan zijn schouder snuffelen. Hij keek om. Het was Klaver. Haar oude ogen stonden doffer dan ooit. Zonder iets te zeggen trok zij zachtjes aan zijn manen en leidde hem naar het einde van de grote schuur, waar de zeven geboden geschreven stonden. Een paar minuten bleven zij staren naar de geteerde muur met de witte opschriften. 'Mijn gezicht wordt zwakker,' zei zij eindelijk. 'Zelfs toen ik jong was, kon ik niet lezen wat daar stond. Maar het lijkt mij alsof de muur er anders uitziet. Staan de zeven geboden er nog net als vroeger, Benjamin?' Voor deze keer was Benjamin bereid met zijn oude gewoonte te breken en hij las haar voor wat er op de muur geschreven stond. Er stond nu nog slechts één enkel gebod, en dat luidde: ALLE DIEREN ZIJN GELIJK MAAR SOMMIGE DIEREN ZIJN MEER GELIJK DAN ANDERE DIEREN

Smartfinans er en av Norges ledende forbrukerportaler innen sammenligning av bank, strøm, forsikring og mer. Vi tilbyr en gratis tjeneste som hjelper deg finne frem til de beste produktene på markedet. I tillegg skriver vi nyttige artikler innen personlig økonomi. Målet vårt er å presentere objektiv informasjon på en enkel og ryddig måte – slik at du kan ta de rette beslutningene for økonomien din og spare penger i hverdagen. Vi har også sider med statistikk til nytte for journalister.

Wat is dan de blijvende meerwaarde van zo’n postmoderne analyse voor het politieke leven? Vooral bij minder geslaagde postmoderne analyses verglijdt kritisch denken naar een intentieproces, waarbij de morele veroordeling primeert op een correcte analyse. De interpretatiestrijd wordt een doelbewuste poging van een dominant discours om een ander discours weg te drukken. De stille stem wordt de verdrukte, onrechtvaardig behandelde en gediscrimineerde stem. Dan bestaat de alternatieve canon niet alleen uit vergeten, maar uit onderdrukte denkers. Het gaat niet meer over genuanceerd bouwen op het verleden, maar over de tribunalen oprichten voor denkers en hun dwalingen. De doorslaggevende vraag is wie de ander heeft benadeeld. Al leert Nietzsche volgens de postmoderne opvatting dat geen enkel oordeel objectief of absoluut kan zijn, toch bestaat de neiging om vanuit het postmoderne denken filosofische vragen vooral tot morele posities te herleiden. Het oordeel, de aanklacht en de beschuldiging zijn tegenwoordig de ondertoon van heel wat ‘kritisch’ denkwerk over de samenleving.

Het duurde slechts een paar seconden, jongen, maar bovenwonderlijk intens was het. Nadien heb ik gevochten tegen de opwellende melancholie, eenmaal ik grondig dat hele sterrenstelsel aan geboortevlekjes op haar rug bestudeerde, die hele constellatie aan schattige spatjes poogde te memoriseren tot de alzheimer het weer van mij kwam stelen, nog altijd in de overtuiging dat we elkaar maar één enkele, doch schone keer zouden beminnen.

Het was de eerste keer dat ze hem aanraakte, toen ze zijn linkerhand pakte om de duim te verbinden. Met moeite onderdrukte zij een glimlach bij het zien van het wondje, dat ongeveer een centimeter lang en weinig diep was. Ze knipte een pleister af en voelde dat zijn ogen haar gezicht aftastten. Ze deed alsof ze niets merkte, trok de witte beschermstrookjes van de hechtzijde en legde de pleister zorgvuldig om de uitgestoken duim. Het was haar niet geheel duidelijk waarom deze situatie zo spannend was, waarom ze moest slikken en haast niet durfde ademen. Iets bracht haar ertoe zijn hand langer dan strikt noodzakelijk vast te houden. Toen de jongen zijn arm terugtrok hielden haar vingers de pols van zijn linkerhand omklemd en bewoog haar hand enkele centimeters mee, zodat zij elkaar, een fractie van een seconde, aanraakten zonder het legitimerende alibi van het wondje, dat immers al verbonden was, en zonder het excuus, van, bijvoorbeeld, het aangeven van een kop thee. Niets kon deze aanraking verontschuldigen.

Schaamte is niet praktisch en dient, bij voldongen feit, geen enkel doel.

En met de kracht van een enkel woord Begin ik mijn leven opnieuw Ik ben geboren om je te kennen Om je te noemen Vrijheid. (Theo Festen)

Het verleden nestelt zich in de uren aan het einde van de middag, daar gaat de tijd zichtbaar trager, slaapt in de hoeken, knijpt zijn ogen dicht, als een poes tegen het licht dat door de dunne jaloezieën naar binnen komt. Het is altijd in de namiddag als we ons iets herinneren, althans bij mij is dat zo. Alles zit 'm in het licht. Ik weet van fotografen dat het licht van de namiddag het meest geschikt is om foto's te maken. Het ochtendlicht is nog jong, scherp. Het licht van de namiddag is een oud licht, moe en traag. Het echte leven van de wereld en van de mens kun je beschrijven met het licht van enkele namiddagen, die de namiddagen van de wereld zijn.

Min födelse tvingade mig att leva. Så absurd var denna tillfällighet. Det fanns kanske många som verkligen hade velat leva men som inte blivit födda. Denna mekanism var så förstummande enkel - man kämpade för att få leva. Och samtidigt var den så mystisk - vem fick chansen att göra det? Och vem skulle ta den? Mellan andra och tredje månaden liknar fostret i livmodern en liten böna. Det är den mest riskabla tiden, då det kan gå hur som helst. Ofta går bönan förlorad; fastän den tillryggalagt en otroligt lång väg lyckas den inte börja gro och bli en stjälk med hjärtblad, längs vilken själen kan nå sin himmel. En böna glider ut som en liten bit kött i den blodiga massa som spolas bort i avskrädet. En annan böna håller sig fast, börjar gro och får hjärtblad tills den slutligen blommar ut genom att födas. Ja, och vem är det som får chansen? Jag var trettiotre och hade gett någon en chans. Åh Serafima, om din skitstövel till man inte slår ihjäl dig kommer din böna att hålla sig fast vid dig hårt, hårt, spränga skalet och pressa fram en livets grodd, växa och blomma upp. Och du kommer att bli en lycklig mor, dina bröst kommer att vara frodiga och fyllda av mjölk. Ditt barn kommer att trycka sig mot din bröstvårta och du kommer göra det lyckligt genom din mjölk. Den ska flöda från dig till barnet och binda er till varandra med en osynlig outplånlig tråd ända till döden och även bortom den. Så, kära Serafima, kommer det att bli om inte ...

Onder invloed van het marxisme ontstond in de wereldgeschiedenis ook nog een zesde vorm van arbeidsdeling, de nomisch technische arbeidsverdeling. Die werd voor het eerst in de Sovjet-Unie ingevoerd in 1917 en verdween er met de Val van de Muur in 1989. De werkende bevolking werd er wijsgemaakt dat het een vorm van nomische arbeidsverdeling was die spontaan was ontstaan en niet door de overheid werd afgedwongen. Maar in werkelijkheid ging het niet om communisme, wel integendeel om staatskapitalisme. Op papier heerst er nog steeds communisme in de Volksrepubliek China, maar dat komt dan enkel maar omdat papier er zeer gewillig is (geen wonder, want het papier werd juist in China uitgevonden). Harde vormen van communisme zijn na de Val van de Muur nog een korte tijd blijven voortbestaan in Cuba en in Albanië, maar zijn ondertussen ook daar verdwenen. Enkel in het totaal geïsoleerde Noord-Korea is de nomisch technische arbeidsverdeling tot op vandaag blijven voortbestaan. Tot een afsterven van de staat, zoals Marx voorspelde, heeft het zeker niet geleid, wel tot een verpletterend staatsapparaat gecontroleerd door de gewetenloze machtsclique rond de vereerde Leider.

Ik vrees dat die groep oververwende getatoeëerde halve jeanetten zelfs tegen Ierland niet kan winnen, mogelijks enkel tegen Zweden. In het laatste geval eindigen we 3de in onze groep en komen we in de 1/8ste finale uit tegen Duitsland waar de zogezegde n°2 van de wereldranking, België dus, genadeloos zal worden afgemaakt. Dat zou trouwens geen slechte zaak zijn, dan kunnen we vanaf juni 2017 Michel Preudhomme nationale coach maken. En speel eens met een achterlijn met op de flanken Meunier en Jordan Lukaku naast Alderweireld en Vertongen, met op het middenveld Carasco en in de spits Batsuay. Zet de leeggespeelde De Bruyne (al weken niet meer in vorm) op de bank en laat Hazard maar over het veld dartelen zoals hij wil. En negeer al wat Wilmots (geef hem stadionverbod als het moet) als instructies meegeeft. Speel eens lekker anarchisisch onder de leuze "Ni Dieu, ni maîre" (Léo Ferré).

Kijk, wij hebben geen enkel financieel belang bij mevr. Hermans.

Een sociaal fenomeen blijft duren totdat het geen enkele functie meer vervuld.

Voorwerpen hebben geen enkel geheim voor jou. Met andere woorden, jij bent in staat om al het geheime gedoe aan het hof te ontluiken, en geloof me,' fluisterde ze heel zachtjes, 'dat is te veel om op te noemen.

In de pleidooien van wie zich tegen dramatiserende commentaar verzet klinkt vaak de stelling door dat het gros van de kiezers op 24 november 1991 niet van partij veranderd is. Dat is uiteraard juist. Toch is aan te nemen dat voor een aantal partijgetrouwen een overstap naar het Vlaams Blok en ROSSEM in de toekomst niet uitgesloten is. Op basis van enkele enquêtes mag gezegd worden dat beide partijen in Vlaanderen nog over een werfreserve beschikken.

Maar eerlijk gezegd heb ik nooit begrepen waarom iedereen doet alsof een veelvoud aan voorbeelden een groter bewijs vormt dan één enkel voorbeeld. Wie ons na één voorbeeld niet gelooft, doet het meestal ook na het vijftigste niet. En omdat ik jullie niet ken, moet ik helaas aannemen dat enkelen van jullie tot degenen behoren die wel doen alsof je ze van de structuur die achter bepaalde ervaringen steekt kunt overtuigen, maar voor wie onze verhalen dan toch net niet volstaan om overtuigd te raken.

H erderspoezen bestaan al evenmin als sint-ber- nardspoezen. Dat is jammer. Het moet een aardig gezicht zijn, een poes een kudde muizen te zien hoeden: een tikje hier, een waarschuwend ge- mauw daar, een enkele brutale muis aan het staartje teruggebracht. Het heeft niet zo mogen zijn