Eenzaam Quotes

Eigenlijk geloof ik niets, en twijfel ik aan alles, zelfs aan U. Maar soms, wanneer ik denk dat Gij waarachtig leeft, dan denk ik, dat Gij Liefde zijt, en eenzaam, en dat, in zelfde wanhoop, Gij mij zoekt, zoals ik U.

Wat zou er trouwens veranderen als er op andere planeten ook mensen woonden? Ik heb nooit gehoord dat de Europeanen zich minder eenzaam voelden, toen Columbus ontdekte dat Amerika bestond en dat er daar ook mensen waren.

Is vriendschap op zich geen wonder, dat je iemand vindt die de grote, eenzame wereld op de een of andere manier minder eenzaam maakt?

Ze herinnert het zich nog goed, ze fietste naar huis en ze dacht: ik ben eenzaam. Ze belde Roland en hij zei: 'Dat is heel naar voor je, maar op lange termijn is het niet slecht. Eenzaamheid is de voorwaarde voor ware productiviteit. Je moet ervan leren te genieten, net als van gember.

Hij zoekt extreme lichamelijke arbeid tegen kwellingen die hij niet goed onder woorden kan brengen. Ook hij zal mens worden, naakt, bang en eenzaam als iedereen.

Lees je Céline?' vroeg een vrouwenstem. Haar stem klonk tamelijk sexy. Ik had me al een tijd eenzaam gevoeld. Tientallen jaren eigenlijk.[...] 'Nou, aan de slag. Ik wil Frankrijks grootste schrijver. Ik wacht al heel lang.

In mijn dagelijkse pre-PCT-leven hield ik al van boeken, maar tijdens de voettocht kregen ze een diepere betekenis. ZE vormden de wereld waarin ik mezelf kon laten gaan wanneer de realiteit te eenzaam, hard of moeilijk werd om te verdragen.

Naar de vertraging der vlakten verlang ik, naar het gras der rust, naar wolken van eenzaam varen en de wattenwind der zuiverheid, naar de lommerdorpen van ontspanning en pastorieën der voltooide liefde.

Ze zeggen dat rouw even diep is als liefde was. Sommige dagen kom ik tot het inzicht dat ik geluk heb gehad omdat ik Maria zo lang naast me heb gehad en op andere dagen stel ik vast dat als ik haar niet zo lang naast me had gehad het niet zo moeilijk zou zijn om haar te missen. Elke dag moet ik beslissen of ik dankbaar ben of eenzaam. Maar ik wil haar verdomme gewoon terug zien. Dat is wat ik wil.

Onvervreemdbaar Dit wordt ons niet ontnomen: lezen en ademloos het blad omslaan, ver van de dagelijksheid vandaan. Die lezen mogen eenzaam wezen. Zij waren het van kind af aan. Hen wenkt een wereld waar de groten, de tijdelozen, voortbestaan. Tot wie wij kleinen mogen gaan; de enigen die ons nooit verstoten. ------------------------------------------------------------ uit: "Niet nog een boek" van Ida Gerhardt (1905-1997)

Hij beschouwde hoe ouder hij werd de eenzaamheid steeds meer als nagenoeg het grootste gemak dat een mens kon ervaren. Niet omdat die op zich verheffend en stichtend was, maar omdat hij de confrontatie met mensen altijd nóg vreselijker vond. Hij was, kortom, in zekere mate vrijwillig eenzaam, omdat hem in een staat van alleen-zijn niets kon gebeuren.

En zo is het. Uiteindelijk komt de waarheid altijd aan heklicht, hoe goed je haar ook verstopt. Hoe dik het ijzer van je brandkast ook is, hoe ingewikkeld je de code ook maakt, het heeft geen zin. Echte, grote geheimen willen gevonden worden. Omdat ze eenzaam zijn. En omdat ze groeien. Hoe langer je een geheim verstopt, hoe eenzamer en groter het wordt.

Mensen zijn eenzaam, dat wil ik hier maar mee zeggen. Veel mensen kunnen niet tegen degenen die ze goed kennen zeggen wat ze misschien wel zouden willen zeggen.

Angst, zo wist Simone, heerste vooral 's nachts. Wanneer alle anderen de wereld tijdelijk lijken te hebben verlaten, liggen de slapelozen eenzaam en alleen, gestrand in het halfdonker.

Ik deed de deur tussen ons dicht. Niemand heeft me ooit gewaarschuwd dat het zo veel energie zou vergen om die deur dicht te houden! Of dat ik me aan de andere kant ervan zo eenzaam zou voelen.

En zo is het. Uiteindelijk komt de waarheid altijd aan het licht, hoe goed je haar ook verstopt. Hoe dik het ijzer van je brandkast ook is, hoe ingewikkeld je de code ook maakt, het heeft geen zin. Echte, grote geheimen willen gevonden worden. Omdat ze eenzaam zijn. En omdat ze groeien. Hoe langer je een geheim verstopt, hoe eenzamer en groter het wordt.

Zijn kennis van vreemde talen was nihil. Eigenlijk moest hij dood.

De vrouwen vertellen een verhaal over de telwoorden. Ze zeggen dat Lumi, de maan, de minnaar is van de Grote Aardmoeder. Op de dagen dat Doni bloedt, wil Ze Haar Genot niet met hem delen. Dat maakt hem boos en kwetst zijn trots. Hij keert zich van Haar af en verbergt zijn licht. Maar hij kan niet lang wegllijven. Hij wordt eenzaam, mist Haar warme, volle lichaam en gluurt naar Haar achterom. Inmiddels is Doni van streek en wil hem niet aankijken. Maar als hij zich omdraait en in al zijn luister voor Haar verschijnt, kan Ze hem niet weerstaan. Ze opent Zich wederom voor hem en ze zijn beiden gelukkig. Daarom worden veel van Haar feesten gehouden als de maan vol is. Sommige vrouwen zeggen dat hun fasen gelijk lopen met die van de Moeder - ze noemen hun bloedtijd de maantijd, en ze weten wanneer ze die moeten verwachten door op Lumi te letten. Ze zeggen dat Doni hun telwoorden heeft gegeven zodat ze het zelfs zouden weten als de maan achter de wolken schuilgaat,

Alexander sloot zijn ogen en Marie zweefde hem bloot voor de geest. Nee, niet in deze kamer. In een eenzaam landhuis, stijl Frank Lloyd Wright, de kamer gaat onmerkbaar over in een subtropische savanne, zon op rode aarde, enorme cactussen dragen gele bloemen, de hemel is donkerblauw, het huis is naar alle kanten open en toch zwaar beschaduwd door het ver uitstekende dak. Aan de horizon huilen coyoten en deze vrouw strekt zich naakt uit op enorme kussens van bordeauxrood, blonde vrouwen zijn de naakste van alle…

Nodig is toch alleen: eenzaamheid, een grote innerlijke eenzaamheid. Zichzelf aan de tand voelen en urenlang niemand ontmoeten, dat moet men kunnen bereiken. Eenzaam zijn zoals je als kind eenzaam was toen de volwassenen in zaken verwikkeld rondliepen die belangrijk en groot leken, omdat de grote mensen er zo bedrijvig uitzagen en je van hun doen en laten niets begreep. En als je dan op een dag inziet dat hun bezigheden armzalig zijn, hun beroepen verstard en niet meer verbonden met het leven, waarom dan niet er met de ogen van een kind naar blijven kijken als naar iets vreemds, en wel vanuit de diepte van je eigen wereld, vanuit de weidsheid van je eigen eenzaamheid, die zelf werk is, status en beroep? - Rome, 23 december 1903

En als wij weer over de eenzaamheid praten, dan wordt steeds duidelijker dat dat in wezen niet iets is wat je kunt uitzoeken of nalaten. Wij zijn eenzaam. Men kan zichzelf zand in de ogen strooien en doen alsof het niet zo is. Dat is alles. Maar hoeveel beter is het niet om in te zien dat wij het wel zijn, en daar gewoon vanuit te gaan. Het zal ons dan wel duizelen; want alle punten waarop ons oog gewoon was te rusten, worden ons afgenomen, niets is meer nabij en al wat ver is is oneindig ver. Wie vanuit zijn kamer, nagenoeg onvoorbereid en onverhoeds, op de top van een hoge berg zou worden neergezet, zou iets soortgelijks moeten voelen: een weergaloze onzekerheid, het overgeleverd zijn aan iets onbekends zou hem bijna te gronde richten. Borgeby Gård Flädie, Zweden, 12 augustus 2017

Was ik jullie vergeten? vroeg hij. Nee, nooit! Niet jou, Hans, noch jou, blonde Inge! Jullie waren het immers voor wie ik werkte, en als ik applaus hoorde keek ik heimelijk rond of jullie eraan meededen... Heb je nu Don Carlos gelezen, Hans Hansen, wat je me bij jullie tuinhek beloofde? Doe het niet! Ik verlang het niet meer van je. Wat gaat jou die koning nu aan die huilt omdat hij eenzaam is? Je moet je heldere ogen niet dof en bijziend maken van het turen op gedichten en melancholie... Te zijn als jij! Nog één keer opnieuw beginnen, opgroeien zoals jij, rechtschapen, vrolijk en eenvoudig, rechtlijnig, ordelijk en in harmonie met God en de wereld, geliefd zijn bij de onschuldigen en gelukkigen, (...) - verlost van de vloek van het weten en de kwelling van de scheppingsdrang leven, liefhebben en lofprijzen in zalige alledaagsheid!... Opnieuw beginnen? Dat zou niet helpen. Het zou net zo gaan - alles zou net zo gaan als het nu gegaan is. Want sommigen moeten wel dwaalwegen inslaan, omdat er voor hen helemaal geen rechte weg bestaat.

Ik wou bereiken dat jullie je ervoor schamen dat jullie van buitenlandse oorlogen, mode, kletspraatjes, literatuur en kunst meer afweten dan van de lente die vlak buiten jullie steden haar ontembare groei ontplooit, of dan van de rivier die onder jullie bruggen voort stroomt, en van de bossen en die heerlijke weiden waardoor jullie spoorrails lopen. Ik wou jullie vertellen welke gouden ketens van onvergetelijke genietingen ik, een eenzaam en zwaartillend man, in deze wereld had gevonden, en ik wou dat jullie, die wellicht gelukkiger en blijder bent dan ik, met nog grotere vreugden deze wereld zoudt ontdekken.

En van nature heb ik inderdaad verachting voor de vrouw, alleen omdat ik zo jaloers ben. Weet je dat, dat ik verschrikkelijk jaloers ben? Mannenjaloezie berust op de verachting voor de vrouw. Waarom veracht ik dan de vrouw?

Je hebt een heel sterke authenticiteit, dat maakt eenzaam en vaak onbegrepen. Zo’n eigenheid vraagt om aandacht en brengt speciale behoeften met zich mee, maar daar zit de wereld niet op te wachten. Mensen hebben er geen oog voor of geen zin in, ze weten niet hoe ze van je moeten houden. Dat is niet jouw schuld, niet de schuld van de wereld, het is de realiteit.[...] Deze

Ik dool nog steeds door de gangen van het grote gebouw, dat men 'leven' noemt. Het zijn gangen van jewelste, ze zijn door niemand voor mij betreden. De dwang der gangen. Ik ben verbaasd, geërgerd en opgetogen. Het is een eenzaam gedoe. Meestal kan het me niet veel schelen.

Ze zijn niet bezig met zichzelf. Daar gaat het nu juist om: ze zijn nooit bezig met zichzelf. Ze doen er helemaal niet toe en willen alleen de monsters voeden waardoor de achterna worden gezeten. Ze voelen dingen die ik nooit zal zien, en ze proberen ze te beschrijven, en als ze dat echt willen doen, dan moeten ze de teugels loslaten en met de armen wijd het licht omarmen. Het maakt niet uit waar ze belanden, wie ze onderweg verliezen en hoe verlaten en onbegaanbaar die weg is. Ze voelen zich nooit eenzaam, want ze zijn alleen met de goden, door wie ze hun hele leven werden geplaagd en getreiterd met al die schimmen, beelden, woorden en ideeën, maar nu durven ze zich er eindelijk aan over te geven, en doen ze het, zonder spijt of angst.

OUD ZIJN, dat is lichaam worden; is, eenzaam in de avond zijn. Wel wijs misschien maar vreesverloren en in de avond eenzaam zijn. Voor wie als kind de avond vreesde, is oud zijn een vertrouwde staat. Hij kent de weemoed van de schemer en vreest de nacht die komen gaat. Want wie de avond wil verstaan, moet in den dag niet willen leven. Wie zich het zonlicht heeft gegeven, zal in de avond ondergaan.

Daar is niet éen die eenzaam gaat als ik, en geen der andren draagt zijn harts geheim- dit donker zaad dat zwelt naar lichten bloei, dit stomme leed dat hijgt naar luid geluk- in zulk een klem van onverbreekbaar zwijgen.

De kamer leeg. een vale grauwe nacht. een schemering die aan den dood ontsteeg wij liggen eenzaam op de zwarte baar en zullen weldra op de klippen stranden drijven wij naar den dood of in den ronde? de rozen worden zwarter in uw haar waar zijn uw handen?

Met veerkrachtige pas loopt hij de P.C. Hooftstraat uit naar de Stadhouderskade. Het is ’n sublieme meiavond. De louterend-frisse lucht en ’t twinkelend goud van de sterren aan de diep-violette hemel doen aan als ’n blijmoedige belofte van schone zomer. Maurits voelt zich nu zo jong-sterk over de straat gaan, zo luchtig van-zelf, als of al z’n gedruktheid op eenmaal van hem wèg is genomen en hij de gehele nacht, ja, wel dagen achtereen, zou kunnen dóórlopen, zonder zweem van gedachte aan z’n last. Doch passerend de Hobbemastraat, wordt hij door iets afgeleid. Rechts van zich, in de eenzaam-donkere uithoek, hoort hij onverwacht ’n grommende mannenstem. Het is ’n dronkaard, die daar in z’n eigen staat te wauwelen, met log naar z’n borst afhangende kop, waarop de hoed schuin achterover bolt, terwijl z’n benen slenserig knieëknikken onder z’n plat, verfomfaaid lijf. En opeens haalt de man zwaar-galmend uit, met kleffe, lodderig slierstem en woest-dreigend gebaar tegen de lucht. – ‘’t Is janklààsse, god…ver…domme, wâ sei-je, janklààsse, god… za-je… god… verdomme, wâ sei je ? hoe je se-moel, ’t is janklaaaasse.

Ieder mens is uiteindelijk altijd alleen, je bent eenzaam als je degene met wie je alleen bent, geen prettig gezelschap vindt

Een wonderlijke vriendschap was het, die tussen Narziss en Goldmund tot ontplooiing kwam; er waren maar weinig mensen, die er plezier in hadden, en af en toe had het er zelfs de schijn van, dat de twee er zelf geen plezier in hadden. Narziss, denker die hij was, kon er in het begin het minst gemakkelijk mee uit de voeten. Hij was een en al geest, ook in de liefde; het was hem niet vergund zich zonder verder na te denken aan iemands aantrekkingskracht gewonnen te geven. Hij had in deze vriendschapsverhouding geestelijk de leiding, en gedurende een aanzienlijke periode bleef hij eenzaam in een leven van genegenheid, en wist hij, dat hij zijn vriend pas werkelijk de zijne zou kunnen noemen op het moment, dat hij hem tot inzicht gebracht zou hebben. Goldmund gaf zich, van binnen uit, met warmte, speels en zonder zich rekenschap te geven, over aan het nieuwe leven; Narziss zag hun verheven noodslot in het volle bewustzijn van zijn verantwoordelijkheid onder ogen.

Geboren worden, opgroeien, naar school gaan, werken en dan eenzaam wachten op de dood? Is dat het? Is geboorte niks anders dan een straf van tachtig jaar wachten op de dood?

Ik voelde me ineens niet meer eenzaam maar diep gelukkig dat er iemand was die het begreep en het onder woorden had gebracht.

Lange tijd koesterde ik de sentimentele wens om terug te keren naar het begin van de jaren negentig om mijn jongere ik gewoon even stevig vast te houden, op de manier waar ze vroeger zo naar verlangde, en niet te luisteren naar haar tegenwerpingen dat het 'prima' met haar ging. Want ik weet wat ik tegen haar zou zeggen. Ik zou haar omhelzen en ik zou haar vertellen dat ik weet dat ze eenzaam is, dat ik weet dat ze zich verloren voelt, dat ik weet dat ze zich waardeloos voelt. En dan, omdat ze mij niet is, omdat ze mij is, zou ik haar verzekeren dat ze inderdaad iets heeft, iets verbazingwekkends, iets liefs, iets speciaals, iets moois, iets breekbaars, iets sterks, iets wat het waard is om voor te vechten.

En dieper dan de nacht'lijk roode stad, in tocht en vuilnisch der beschaving, op een smal perron met betegelde muuren en reclameborden, zoek ik de gelede kookers, de spooren en mechanische zuuren van een helwitte zwam: ondanks ontbuiging het geborgen gevoel, als in een schoot. Maar wie ben ik, dat ik hoopen kan. Dat ik niet word zooals den Roltrap hier: slechts bewegend door betreding, en door beweging sneller eenzaam.

Ik was een dromer en een vrager. Ik was woudloper in het labyrint van Eros. Zonder de draad van Ariadne…

De rechters In het hoge Peru, in Nicaragua, doorheen Patagonië, in de steden, kreeg je geen rechten, bezit je niets: beker van de miserie, in de steek gelaten zoon van de Amerika’s, geen wet, geen rechter beschermt voor jou je grond, je hut met maïsvelden. Toen de kaste van jouw mensen kwam, die van jouw heren, en de aloude droom van klauwen en messen al was vergeten, kwam de wet je hemel ontvolken, jou je aanbeden terreinen ontrukken, jou het water van je stromen betwisten, jou het rijk van je bomen ontroven. Ze namen je tot getuige, zetten stempels op je hemd, vulden je hart met plooien en papieren, ze begroeven je in kille arresten en toen je wakker werd aan de grens van de rampzaligste catastrofe, beroofd, eenzaam, zwervend, kerkerden ze je, sloten je in het blok, bonden je handen opdat je niet zou kunnen wegzwemmen uit het water van de armen, maar spartelend zou verdrinken. De welwillende rechter leest je artikel Vierduizend, kapittel Drie voor, hetzelfde dat men vandaag gebruikt in heel de blauwe geografie bevrijd door mensen als jij die vielen en hij maakte je tot wettelijk aanhangsel en zonder beroep, tot schurftige hond. Je bloed vraagt, hoe raakten de rijke en de wet verstrengeld? Met welk weefsel van zwavelig ijzer? En hoe vielen de armen voor het gerecht? Hoe kon de aarde zoveel onheil aanvaarden voor haar arme kinderen, die wreed waren gevoed met steen en verdriet? Toch is het gebeurd zoals ik het neerschreef. De levens hebben het op mijn voorhoofd geschreven. (Willy Spillebeen)

In die wilde en peilloze nachten van de voorlente, bedekt onder reusachtige, nog rauwe en geurloze hemels, die met hun woeste leegten en weidse luchten naar de sterrendoolhoven leidden - nam vader me mee uit eten in een klein tuinrestaurant dat ingesloten tussen de achtermuren van de laatste kleine huizen van het marktplein lag. In het natte licht van de lantaarns, rinkelend in de zuchten van de wind, staken we het grote gewelfde plein dwars over, eenzaam en terneergedrukt door de enormiteit van de luchtlabyrinten, verloren en gedesoriënteerd in de lege ruimen van de atmosfeer. Vader tilde zijn door flauw schijnsel overgoten gezicht op naar de hemel en keek bitter en bekommerd naar dat sterrenkiezel waarmee de banken tussen de wijd vertakte en uitstromende kolken lagen bezaaid. Hun ontelbare, onregelmatige verdikkingen waren nog niet geordend in constellaties, die oeverloze en dorre uiterwaarden waren nog niet door figuren beteugeld. De triestheid van stellaire leegten drukte op de stad, waar de nacht door licht van lantaarns werd doorweven, die onverschillig hun stralenbundels van knoop tot knoop samenbonden.

Dit wordt ons niet ontnomen: lezen, en ademloos het blad omslaan, ver van de dagelijksheid vandaan. Die lezen mogen eenzaam wezen. Zij waren het van kinds af aan. Hen wenkt een wereld waar de groten, de tijdelozen voortbestaan. Tot wie wij kleinen mogen gaan, de enigen die ons nooit verstoten.

Ik zat op mijn handen en keek door het raam naar de mist, die uit het weiland achter de boomgaard kwam opzetten en voortdurend dikker werd. Na een poosje kon ik alleen nog de boom zien die het dichtst bij het raam stond: het was een jonge hoogstam, hij had nog nooit alleen in de mist gestaan en het zweet brak hem uit. Ik had medelijden met hem en besloot ook hèm een naam te geven, Juliette. Een meisjesnaam, waarom niet, hij zag er zo vrouwelijk uit, zo tenger, zo aandoenlijk hulpeloos en eenzaam met zijn veel te lage kalkring die aan een afgezakte armband deed denken. Het was een idee van Ingrid, om de bomen een naam te geven. Zij kon erg goed met ze opschieten en ik heb dikwijls het gevoel gehad, dat Hector beschaamd naar haar luisterde als ze tegen hem zei: Hector, je stelt me teleur, volgend jaar moet je méér geven hoor, of dat Lucien zachtjes stond te hijgen als ze bij hem neerhurkte en zei: wat heb jij daar een lelijke waterloot, Lucien, daar zullen we je eens gauw van afhelpen.

Er zijn geen woestijnen meer. Er zijn geen eilanden meer. Terwijl je daar soms wel behoefte aan kunt voelen. Om de wereld te begrijpen moet je je stoms afwenden, om de mensen beter van dienst te kunnen zijn, moet je soms even bij hen vandaan. Maar waar is het eenzaam genoeg om op krachten te komen, waar kun je zo diep inademen dat je gedachten helder worden en je moed meetbaar? Er zijn nog grote steden. Maar die moeten wel aan bepaalde regels voldoen.

Je voelt pas hoe eenzaam je bent geweest, wanneer er eindelijk gezelschap is.

Het westerse consumentisme dreigt bij menigeen uit te lopen op een belevingssolipsisme waarin iedereen alles en dus ook elkaar en zichzelf gebruikt en misbruikt naar zijn 'eigen zin' en niemand nog wezenlijk op de ander betrokken is. De cynische walging over deze levensstijl wordt in de literatuur bijvoorbeeld beschreven door de populaire Franse schrijver Michel Houellebecq en was in de popcultuur al eerder uitgeschreeuwd, zij het minder bewust, door iemand als Kurt Cobain van de grungeband Nirvana, die onder de jeugd een grote populariteit genoot. Onder de kunstenaars vallen nog veel andere namen te noemen, die een verscheurd of cynisch levensgevoel tot uitdrukking brengen dat bij menigeen weerklank vindt. In de filosofie was het ruim een eeuw geleden Nietzsche die eenzaam de pijn heeft gevoeld na 'de dood van God'.

Hier ongeveer. Dat is het eenzaamheidsplekje, het waarheidsplekje. Het verraadt dat je alleen op het strand of op vakantie bent, doordat het rood en verbrand is. Het is het bewijs dat je toch niet zoveel vrienden hebt, dat je misschien eenzaam en kinderloos zult sterven en dat je eigenlijk niemand hebt om kerst mee te vieren, of om voor te koken, als je boven de veertig bent.

Ineens voelde ze de drang om eens iets heel anders te doen. Het was als een schok van energie die haar trof en haar overeind dwong. Ze haalde de garnaal roze jurk voor Davids afstuderen uit de kast en hing hem halverwege de stang. Toen pakte ze Harolds tweedjasje en hing het aan een knaapje naast de jurk. Ze zagen er eenzaam uit, en ver uit elkaar. Ze greep zijn mouw en legde die over de roze schouder. Daarna koppelde ze elk kledingstuk van haar aan een van de zijne. Ze stopte de manchet van haar blouse in de zak van zijn blauwe pak. De zoom van een rok sloeg ze om een broekspijp. Een andere jurk verpakte ze in een omhelzing van zijn blauwe vest. Het leek alsof er een hele menigte onzichtbare Maureens en Harolds in haar garderobekast huisde, klaar om naar buiten te stappen. Ze moest erom glimlachen en toen moest ze erom huilen, maar ze liet het zoals het was.

Ik schrijf deze brief aan de keukentafel. Ik ben alleen op een manier die meer is dan het simpele gegeven dat ik de enige levende ziel ben binnen deze muren. Tot nu toe dacht ik dat ik wist wat wel en wat niet mogelijk was. Misschien is dat de ware betekenis van onschuld, dat je je geen enkele voorstelling kunt maken van pijn en verdriet in de toekomst. Als er iets gebeurt wat al het denkbare overstijgt, verander je daardoor. Het lijkt op het verschil tussen een rauw ei en een gebakken ei. Het is hetzelfde, maar toch totaal anders. Beter dan zo kan ik het niet uitleggen. Ik kijk in de spiegel en ik weet dat ik het ben, maar ik herken mezelf niet. Soms is het al te vermoeiend voor me om simpelweg het huis binnen te gaan. Ik probeer mezelf tot rede te brengen, eraan te denken dat ik hier eerder alleen heb gewoond. Toen ging ik niet dood aan alleen slapen en dat zal ook nu niet gebeuren. Maar dit is wat verlies mij heeft geleerd over de liefde. Ons huis is niet zomaar leeg, ons huis is leeggehaald. Liefde neemt ruimte in in je leven, maakt plaats voor zichzelf in je bed. Onzichtbaar nestelt het gevoel zich in je lichaam, stroomt het door al je bloedvaten en klopt het in je hart. Als het verdwenen is, klopt er niets meer. Voordat ik jou leerde kennen, was ik niet eenzaam, maar nu ben ik zo eenzaam dat ik tegen de muren praat en tegen het plafond zing.

En ik weet niet of het een officiële categorie is, maar ik voel me vaak 'culinair eenzaam'. Telkens als ik een nieuw product heb gevonden waar ik dolenthousiast over ben, verdwijnt het binnen de kortste keren weer uit het assortiment, wat me doet vermoeden dat weinigen mijn smaak delen. En ik zeg niet dat het net zo erg is als die andere vormen van eenzaamheid, maar iets meer aandacht hiervoor zou van mijn kan gewaardeerd worden.

Iedereen is zo bang om eenzaam te zijn, alsof aids en eenzaamheid de ergste dingen zijn die een mens kunnen overkomen besmettelijke ziekten zijn het aids door bloed en lichaamsvloeistoffen die zich met elkaar vermengen maar eenzaamheid is toch erger daar word je mee besmet door lucht, vuur en water. Kijk, een eenzaam mens! Pas op! Bescherm je! Houd afstand! Als je dichtbij komt kun je worden zoals hij. Of zij. Wie wil er nu eenzaam zijn? Eenzaamheid levert nul punten op. Je moet veel en interesante vrienden om je heen verzamelen. De telefoon moet vaak rinkelen. Je moet populair zijn, je moet bij vrolijke mensen horen.

We drinken een drankje dat eenzaamheid heet, maar het is beter dan eenzaam te drinken.

Het is zomer. We vieren Eid al-Fitr, het Suikerfeest, zonder baba. Het is de eerste keer dat ik me echt eenzaam voel in mijn ei-gen land. Niet alleen omdat baba er niet is. Ik weet dat hij veilig is in België en daar een nieuw en beter leven voor ons zoekt. Ik voel me eenzaam omdat ik voel en zie dat mama verdrietig is en omdat ze er niet over praat. Ik voel me eenzaam omdat mijn broers, en zeker de kleine Yasmina, uitkijken naar het Suikerfeest. Soms denk ik dat zij baba niet missen, maar ik weet dat het geen echt feest zal zijn zonder hem.