Eda Quotes

When we cannot bear to be alone, it means we do not properly value the only companion we will have from birth to death - ourselves.

But there is a cure in the house, and not outside it, no, not from others but from them, their bloody strife. We sing to you, dark gods beneath the earth.

When we cannot bear to be alone, it means we do not properly value the only companion we will have from birth to death—ourselves. —EDA LESHAN

A new baby is like the beginning of all things wonder hope a dream of possibilities.

Sweet Eda. Fitz, he has your face. Right down to the break in your nose.” Amber cleared her throat. She spoke breathlessly into our shocked silence. “Fitz. Please. I can explain everything.

Welcome to Crystal Palace,” Ray said. “That’s the EDA’s code name for this place.” “Why?” I asked. He shook his head. “Because it’s easier to say than ‘Earth Defense Alliance Strategic Command Post Number Fourteen,’ ” he said. “Sounds cooler, too.

There's warm skin. A strong body that embraces you. Breaths that escape his gasping mouth. But... we're calling out another's name in our hearts. With our eyes closed, that person's image surfaces in our minds. It was a sweet, gentle, yet cruel night.

Hayat beni sıkıyor..." dedi. "Her şey beni sıkıyor. Mektep, profesörler, dersler, arkadaşlar... Hele kızlar... Hepsi beni sıkıyor... Hem de kusturacak kadar..." Bir müddet durdu. Eliyle gözlüğünü oynattı ve devam etti: "Hiçbir şey istemiyorum. Hiçbir şey bana cazip görünmüyor. Günden güne miskinleştiğimi hissediyorum ve bundan memnunum. Belki bir müddet sonra can sıkıntısı bile hissedemeyecek kadar büyük bir gevşekliğe düşeceğim. İnsanlar bir şey yapmalı, öyle bir şey ki... Yoksa hiçbir şey yapmamalı. Düşünüyorum: Eliminizden ne yapmak gelir? Hiç!... Milyonlarca senelik dünyada en eski şey yirmi bin yaşında. Bu bile biraz palavralı bir rakam. Gecen gün bizim felsefe hocasıyla konuşuyordum. Lafı gayet ciddi tarafından açtım ve 'hikmeti vücudumuz'u araştırmaya çalıştım. Dünyaya ne halt etmeye geldiğimiz sualine o da cevap veremedi. Yaratmak zevkinden, hayatin bizatihi bir hikmet olduğu hakikatinden dem vurdu, fakat çürük. Ne yaratacaksın? Yaratmak yoktan var etmektir. En akillimizin kafası bile bizden evvelkilerin depo ettiği bir suru bilgi ve tecrübenin ambarı olmaktan ileri geçemez. Yaratmak istediğimiz şey de bu mevcut malları seklini değiştirerek piyasaya sürmekten ibaret. Bu gülünç is bir insani nasıl tatmin eder bilmiyorum. Bizde ziyasını beş bin senede gönderen yıldızlar varken, en kabadayısı elli sene sonra kütüphanelerde çürüyecek ve nihayet beş yüz sene sonra adi unutulacak eserler yazarak ebedi olmaya çalışmak yahut üç bin sene sonra kolsuz bacaksız, bir müzede teshir edilsin diye ömrünü çamur yoğurmak ve mermere kalem savurmakla geçirmek bana pek akilli isi gibi gelmiyor." Sesine mühim bir eda vererek ağır ağır mırıldandı: "Bana öyle geliyor ki, hakikaten yapabileceğimiz bir tek is vardır, o da ölmek. Bak, bunu yapabiliriz ve ancak bu takdirde irademizi tam bir şey yapmakla kullanmış oluruz. Ben ne diye bu isi yapmıyorum diyeceksin! Demin söyledim ya, müthiş bir gevşeklik içindeyim. Üşeniyorum. Atalet kanunu icabı sürüklenip gidiyorum. Eeeeh.

When you reached the point of losing your reasoning, that's called falling in love. Actually, those who have lost their reasoning chase blindly without thinking about the risks. They run and run like confused wild pigs. That's why, most of the time, they end up getting hurt. -- Sagan

Arbogast had then assembled a dream team of creative consultants and contractors to help make his bold claim a reality, luring some of the videogame industry’s brightest stars away from their own companies and projects, with the sole promise of collaborating on his groundbreaking new MMOs. That was how gaming legends like Chris Roberts, Richard Garriott, Hidetaka Miyazaki, Gabe Newell, and Shigeru Miyamoto had all wound up as consultants on both Terra Firma and Armada—along with several big Hollywood filmmakers, including James Cameron, who had contributed to the EDA’s realistic ship and mech designs, and Peter Jackson, whose Weta Workshop had rendered all of the in-game cinematics.

Your lips are on my lips, spirit to spirit, in a crystal darkness.

Some people just live out their whole lives with some sort of ache in their heart they never resolve.

and a sleeveless top studded with sapphires. The top was cropped short to show off her midriff, brown skin gleaming with sandalwood oil. Her black hair was pinned elaborately on top of her head and woven through with strands of gold. Her lashes were lined with kohl, her eyelids dusted with shimmering gold powder. Her beauty was unmistakable, untouchable—like a goddess of old. “Eda,” said Talia at last, forcing herself

Humans are often more stupid than they realize. Because of our weaknesses are so easily exploited. Just like a child's clumsy fingers messing up the buttons on a shirt. It's easy to mock someone who buttoned his shirt wrongly. It's easy to mock someone who had buttoned wrongly yet remains oblivious to it. But there are also people who completely fail to realize that they buttoned them all wrongly. Just a moment's error, a wrong choice, traps us on the road of no return. But who can reprimand them for that? Why can't humans be lonely? Why can't we yearn for those right by our side? On such a cold lonely night, who can stand to bear it alone? Imagine the fright when we realize the severity of our mistakes. Whoever said love was a happy affair?

I've finally touched it. This pair of hands, this pair of lips, this warmth. What I once thought couldn't be love. By the time we realized it was love, we were too late. We once thought of giving up. We tried deceiving ourselves only to realize it's just him. No one else but him. No one else but him will do.

the EDA decided to construct a secret defense base here on the far side of the moon,

Apparently, as long as I continue to feed my children, there’s nothing wrong with me. A functional mom is one who can change a diaper and remember bedtimes. I’m not falling apart, so I’m fine.

Humans are really stupid. If we don't fall and get hurt, we won't learn our lesson. Just like a kid repeatedly falling. No matter how many times we fail, or how many times we've fallen. Humans will stand once again, smiling ruefully at our grazed knees before continuing onwards. This time we will not run from our pain.

Shin told me that the EDA spent decades engineering a special strain of weed that helps people focus and enhances their ability to play videogames! Once they had it perfected, that was when the government finally started legalizing it in the States.” He raised his arms in victory. “This ganja is part of the war effort! I love it!” He broke into song, and Shin immediately joined him. “ ‘America. Fuck yeah. Comin’ to save the motherfuckin’ day, yeah!’ ” They broke up into another laughing fit.

No matter how much I love you, I can't become you and you can't be me. Until death, we will remain as two separate entities, but it's precisely because of that that we choose to join as one. Melding into each other and becoming one with you. What words cannot express we use our bodies to convey. Deep in our hearts, where lies don't exist. I want to feel you to flame this passion to its heights. I love you. I love you.

If you knew, then why did you stay with someone like that? When choosing partners, you must be more prudent. -- Junpei That's impossible, because...that's what falling in love is all about. It's like a car crash, or an avalanche. First you fall head down with love, then it feels like something fell from the sky on you. Either way, there's nothing you can do about it. It's almost impossible to have control of yourself. -- Ei

…çıkmaya hazırlanan Eda‘ya “Bugün bayağı güzelleşmişsin. Yüzüne renk gelmiş,” dedi. Bu söz iltifat sayılırsa bir kadına iltifat etmeyeli dört yıl olmuştu. Eda hafif kızararak odadan çıktı. Harun‘un yüzünün asıldığını görünce ona dönüp “hepimizin hayatında bazen güzel kadınlar oluyor” dedi, “Tabii tesadüf, yoksa bize kim baksın.

Recovery is much less about one’s relationship with food and much more about one’s relationship with oneself, others, and a higher purpose.

Fa!” She gave me a nudge with her shoulder. “You talk as if some lord should come riding down from the keep and carry me off.” I thought of August with his stuffy manners, or Regal simpering at her. “Eda forbid. You’d be wasted on them. They wouldn’t have the wit to understand you, or the heart to appreciate you.” Molly looked down at her work-worn hands. “Who would, then?” she asked softly. Boys are fools. The conversation had grown and twined around us, my words coming as naturally as breathing to me. I had not intended any flattery, or subtle courtship. The sun was beginning to dip into the water, and we sat close by one another and the beach before us was like the world at our feet. If I had said at that moment, “I would, ” I think her heart would have tumbled into my awkward hands like ripe fruit from a tree. I think she might have kissed me, and sealed herself to me of her own free will. But I couldn’t grasp the immensity of what I suddenly knew I had come to feel for her. It drove the simple truth from my lips, and I sat dumb and half a moment later Smithy came, wet and sandy, barreling into us, so that Molly leaped to her feet to save her skirts, and the opportunity was lost forever, blown away like spray on the wind.

Intelligence sprouts after drawing what is difficult to understand which hides behind what is regarded as easy to understand, not after making an easy-to-understand explanation on what is difficult to understand.

Ray, we don’t have much time,” I said. “We need to access the EDA intranet node hidden here in the store. It’s an emergency.” Ray only hesitated for a split second. “Behind the UFO poster on the back wall.” I turned and located the one he was talking about—a framed reprint of Mulder’s “I Want to Believe” poster from The X-Files. I took it down, revealing what appeared to be a small titanium safe embedded in the brick wall behind it, with a keypad at its center.

But this is the power of storytelling, isn’t it? To make sense of the things we can’t figure out ourselves. We make up gods and monsters and origin stories and archetypes and tell each other it’s all explainable so we don’t have to feel the weight of the unknown. That’s the theory anyway. The practice is that we’re all so much better at seeing the faults of others, at watching them make their mistakes and judging from afar, our social telescopes so much more powerful than the microscopes we forget to use on ourselves.

We need so desperately to believe in a forever love--so much so that there’s an entire genre of entertainment dedicated to young lovers who persist against all odds, medical or fantastical or otherwise--that when it doesn’t happen, we fall a little bit to pieces. The spell is broken. Evil wins. Because that’s a true representation of reality, that loss of hope, that perversion of purity. That’s what we’re all living with anyway and seeing it represented in our entertainment reinforces what we already know to be true: there is no perfect love or life or quest or character. We’re all just fumbling along, trying to make the best of whatever it is we can find, whatever small comforts we can take, whatever compromise seems the least devastating.

Our choices define who we are when we make them. Therefore, we always have the power to change and choose who we are.

Enemies can be confronted only if they are first brought to earth. And that means bringing them to earth somewhere, as the Americans brought al-Qa‘eda to earth in Afghanistan. Globalization may have made it harder to defend ourselves against terrorist assaults, but we are nevertheless defending territory, the place where we are, and hunting down our enemies in the place where they are.

It must be difficult to be a mother,” she continued thoughtfully. “To create and nurture and raise a tiny person, to invest all of your heart in it, only to have them grow up and not need you anymore. It must hurt to feel that kind of abandonment. To be forced to let go because of time and nature and the well-being of… both the child and the mother, I suppose?

Like the feeling of a carbonated beverage slipping down the throat, the bubbles rushing and popping as they make their descent, the air around a departed spirit fizzles, dissipating from a thick electric presence to an ephemeral blink of light and color, like the aftereffect of too many flash cameras going off at once.

It wasn’t one event, but a series of events followed by years of research adjudicated by panels of experts and committees of laypeople until a decision was finally made: we’ve been going about handling dead people all wrong.

We create the best environment for the talents to acquire the best skills from our training team; we have optimized our learning & development process through digital solutions.

Don’t let him die!” he commanded her loudly. She felt impotent. She could not even tell him how helpless she felt. She saw him crouch and thought he would crawl the the boat to help her somehow. Instead he stood, peg and foot braved. He turned his back on her and the rowers and faced into the storm that opposed them. He threw his head to it. The wind flapped his white shirt-sleeves against his arms and streamed his black, black hair out behind him. “NO!” he roared into it. “Not now! Not when I am so close! You can’t have me and you can’t have my ship! By Sa, by El, by Eda, by the God of Fishes, by every god nameless and not, I swear you shall not have me nor mine!” He held out his hands, his fingers like claws, as if he would grapple with the wind that defied them.

Eda forbid. You’d be wasted on them. They wouldn’t have the wit to understand you, or the heart to appreciate you.

Когда ребёнок сводит вас с ума" Часто успокаиваешься, если знаешь, что, как бы трудно ни приходилось с ребенком на одной из стадий его развития, на другой всё обернётся своей противоположностью и вы станете прекрасным родителем. Чувство перспективы может помочь избежать тревог и волнений, связанных с каким-либо особенно трудным периодом в вашей жизни и жизни вашего ребёнка. Можно со всей определённостью сказать, что ни один ребёнок не видит перспективу собственного развития. Его прошлое слишком коротко, его будущее слишком туманно, всё, с чем он может ещё справиться – это настоящее. Для ребёнка естественно, что собственное поведение может его панически напугать. Он не может понять его в общем контексте развития, и нам следует помочь ему увидеть свои перспективы, а не утверждать, что всё потеряно, ничего не изменится. Доказано, что привычки невечны и многие из них исчезают с годами. Когда потребность, лежащая в основе привычки, удовлетворяется, она бесследно исчезает. ...неудовлетворённые потребности не исчезают, пока они не удовлетворены, они закрепляются очень прочно. Если у ребёнка на любой стадии развития не удовлетворяется одна из его потребностей, ему становится трудно, порой невозможно, продолжать расти и развиваться. Наказание редко приводит к исчезновению привычки, потому что оно обращено к стоящей за ней потребности.

armastades elusolemist leian vast ka võidetuses võlu.

No one really cares what you look like." I'm such a hypocrite, I think, and pull my shirt up over my head. I want it to be true so I decide to act like it is. If a pretty thin girl can be self-conscious about people looking at her in a bathing suit, then maybe the problem isn't what other people think so much as what we think of ourselves.

He holds his hand out for me to see it like he’s cradling something delicate or breakable, an egg or like, his heart.

to know the future we must learn the past...knowing the past we act on the present for a better future....

Anne-babaların çocuklarını onlara “kıyamayacak” kadar sevmeleri! İcap ettiğinde herhangi bir biçimde onlara bir parça haşin, buyurgan ve azarlayan bir eda takınmaktan kaçınmak, onların hayrına değil; aslında zararına..

When we truly care for ourselves, it becomes possible to care far more profoundly about other people. The more alert and sensitive we are to our own needs, the more loving and generous we can be toward others. —EDA LESHAN

I’ll see that Hap gets his apprenticeship. You simply could have asked me to do that when I visited you. Or years ago, you could have brought the lad to Buckkeep and we’d have seen him decently educated.” “He can read and write and figure,” I said defensively. “I saw to that.” “Good.” His reply was chill. “I’m glad to hear you retained that much common sense.” There seemed no rejoinder to that. Both pain and weariness were overcoming me. I knew I had hurt him but I didn’t feel it was my fault. How could I have known he’d be so willing to help me? Nevertheless, I apologized. “Chade, I’m sorry. I should have known you would help me.” “Yes,” he agreed mercilessly. “You should have. And you’re sorry. I don’t doubt you’re sincere. Yet I seem to recall warning you, years ago, that those words will only work so often, and then they ring hollow. Fitz, it hurts me to see you this way.” “It’s starting to ease,” I lied. “Not your head, you stupid ass. It hurts me to see that you are still…as you’ve always been since…damn. Since you were taken from your mother. Wary and isolated and mistrustful. Despite all I’ve…After all these years, have you given your trust to no one?” I was silent for a time, pondering his words. I had love Molly, but I had never trusted her with my secrets. My bond with Chade was as essential as my bones, but no, I had not believed he would do all he could for Hap,simply for the sake of what we shared. Burrich. Verity. Kettricken. Lady Patience. Starling. In every instance, I had held back. “I trust the Fool,” I said, and wondered if I truly did. I did, I assured myself. There was almost nothing about mr that he didn’t know. That was trust, wasn’t it? After a moment, Chade said heavily, “Well, that’s good. That you trust someone.” He turned away from me spoke to the fire. “You should force yourself to eat something. Your body may rebel, but you know that you need the food. Recall how we had to press food on Verity when he skilled.” The neutrality in his voice was almost painful. I realized then that he had hoped I would insist that I did trust him. It would not have been true, and I would not lie to him. I rummaged about in my mind for something else to give him. I spoke the words without thinking. “Chade, I do love you. It’s just that—” He turned to me almost abruptly. “Stop. Say no more.” His voice was almost pleading as he said, “That’s enough for me.” He set his hand to my shoulder and squeezed nearly painfully. “I won’t ask of you that which you can’t give. You are what life has made you. And what I made you, Eda be merciful.

Dr Ellen Hendriksen explains that one of the effects of smartphones, and push notifications in particular, is to create a (false) sense of alarm and urgency, a constant anticipation that an alert could go off at any moment, with no predictability. A second, linked, phenomenon is that technology feeds anxiety by enabling us not to talk to one another – instead of asking for directions we can pull up a map, for example – and so erodes our tolerance for human interaction, and unpredictability, and prevents us from building social ease.

think that I hate to hug because I hate to shower; later I realise I don’t shower so I have a reason not to hug.

I can’t stop thinking about my face, what it is doing or failing to do, or if my voice, my accent, sound correct like everyone else’s.

Eda

If I know your father, he’ll face up to it square and do what’s right. But Eda only knows what he’ll think the right thing to do. Probably whatever hurts the most.

Well,” he said at long last. “If I know your father, he’ll face up to it square and do what’s right. But Eda only knows what he’ll think the right thing to do. Probably whatever hurts the most.

Durdu beni ölüme götüren kervan. Bir eski şarko söyleniyor rüzgarda. Duydum ki sevmeyi bilen dudaklarda Benim ilahilerim hala okunan. Sevdiğim..Ellerime dokunaraktan... Beni çağıran bir eda var sesinde. Bu muydu, insanlara son nefesinde Görüneceğinden bahsedilen şeytan?

Eda estaba hecha para otro tiempo. Era simplemente eso. Nada de gravedad. Un alma vieja que llega a una vida nueva y siente que no es su lugar en el mundo.

Jij bent ook een heks. - Eda, tegen Hazel

Not feeling “up to it” today? Ask yourself what you would do if you felt better—and then do it.

Oh, so she intended to save me from the very start, huh? What a mean-spirited woman. Is this what people call a tsundere?

Visiting someone in a hospital recently, I watched an elderly couple. The man was in a wheelchair, the wife sitting next to him in the visitor's room. For the half-hour that I watched they never exchanged a word, just held hands and looked at each other, and once or twice the man patted his wife's face. The feeling of love was so thick in that room that I felt I was sharing in their communion and was shaken all day by their pain, their love, something sad and also joyful: the fullness of a human relationship.

But it was rumoured by the wise of Igodomigodo that Ogiso Igodo did not die, but bearing hard the humiliation of Elegbara, he had gone into Igbo Eda, the sacred forest of Olodumare wherein the powers of the earth were buried. It was said that as he could not be admitted into the abode of the gods, he besought Olodumare for the power of dominion over the earth. But Olodumare, mistaking his request, turned Ogiso Igodo into a tree whose root went deep into the earth’s core. Nurtured by the earth’s magma, the tree bore no fruits, and its leaves were red like flame, and bitter and poisonous, like the soul of Ogiso Igodo. And to this day, men who seek the powers of the earth bow to the tree and tap from its pitch and drain the bitterness of Igodo into their soul, and the powers they wield are cruel and merciless.

Male Name-Pictures JAMES (Jim)—a Slim Jim JOHN—a toilet (my apologies to anyone named John) ROBERT (Bob)—a buoy bobbing on the water’s surface MICHAEL (Mike)—a microphone WILLIAM (Bill)—a dollar bill DAVID—a statue RICHARD—I’m sure you can think of something for this one CHARLES—a river (I’m from Boston) JOSEPH (Joe)—a cup of coffee THOMAS (Tom)—a drum CHRISTOPHER (Chris)—an “X” (like a crisscross) DANIEL (Dan)—a lion (lion’s den) PAUL—a bouncing ball MARK—a bruise (as in, “That’s gonna leave a mark!”) DONALD—a duck GEORGE—a gorge KENNETH (Ken)—a hen STEVEN (Steve)—a stove EDWARD (Ed)—a bed BRIAN—a brain RONALD (Ron)—a man running ANTHONY (Tony)—a skeleton (Bony Tony) KEVIN—the number seven JASON—a man being chased (chasin’) MATTHEW (Matt)—a welcome mat Female Name-Pictures MARY—the Virgin Mary PATRICIA (Pat)—a baseball bat LINDA—beauty crown (linda means “pretty” in Spanish) BARBARA—barbed-wire fence ELIZABETH—an ax (Lizzie Borden) JENNIFER—a heart (Jennifer Love Hewitt) MARIA—a wedding dress (as in, “I’m gonna marry ya”) SUSAN—a pair of socks (Susan sounds like “shoes and . . .”) MARGARET (Peg)—a pirate’s peg leg DOROTHY (Dot)—Dots candy LISA—the Mona Lisa NANCY—pants KAREN—a carrot BETTY—a poker chip HELEN—a demon SANDRA (Sandy)—the beach DONNA—a duck (as in, Donald) CAROL—bells (“Carol of the Bells”) RUTH—a roof SHARON—a toddler throwing a fit because she doesn’t want to share MICHELLE—a missile LAURA—an “aura” SARAH—cheerleader’s pom-poms (rah-rah!) KIMBERLY—a very burly woman named Kim DEBORAH—a bra A great way to practice this technique is to jump on Facebook and just start browsing profiles. You’ll have an endless supply of names and faces from which to try creating name-pictures and associations.

Dünyanın çeşitli yerlerinde Müslümanlara yapılan eziyet ve işkenceler kalbimin ritmini bozdu. Filistin’deki masum insanlara revâ görülen eza ve cefa ise bütün bütün kolumu kanadımı kırdı. Duadan başka elimizden bir şey gelmemesi ruhumu derinden hırpaladı. Ve zaten büyük oranda damarları tıkalı olan kalb, bu kadar acıya tahammül edemedi. Arkadaşlar ambulans çağırıp hemen hastaneye kaldırdılar. Hastanede de çok sıkıldım. Hayli zor günler yaşadım. Fakat Cenâb-ı Hakk’a karşı hiç şekvacı değilim. Yaşım altmış dört; Allah Teâlâ bu yaşa kadar getirdi. Çok güzel insanlar, pek samimî ve hasbî dostlar tanıdım. Şimdiye kadar çok güzel günlerimiz oldu; milletimin vefasını hep yanıbaşımda gördüm. Bundan sonra ise, artık son günlerimi bu şekilde hasta olarak geçireceğimi kabullendim. Şekerle beraber bir de kalb hastalığı olunca ve bunlara bazı diğer rahatsızlıklarım da eklenince gerçekten çok hırpalanıyor, cesedimi ruhumun sırtında bir yük gibi taşımak zorunda kalıyorum. Ama her şeye rağmen Allah’a sonsuz şükrediyorum. Dünyanın dört bir yanındaki insanların, mesela Filistinliler’in çektiği ıstırapları düşününce kendi dertlerimi unutuyorum. Tanklar, bombalar altında ezilen mazlumların iniltileri bazen kendi kalb atışlarımı duymama bile mâni oluyor. Ayrıca, din adına yapıldığı söylenerek içine düşülen yanlışlıklar da belimi büküyor. Mesela, Filistin halkı her kesimiyle çok sıkıntılı günler geçirse bile intihar saldırıları doğru değildir. Hedefi ve kimin öleceği belli olmayan saldırılara girişmek; sadece öldürmek için üzerine bombalar bağlayarak hiçbir şeyden habersiz, masum çoluk çocuğun da bulunduğu insanlar arasında pimi çekmek Müslümanca bir hareket olamaz. İslâm, savaşın en kızıştığı noktada bile olsa “Nasıl ölünür, nasıl öldürülür, düşmana karşı nasıl mücadele edilir?” meselelerinde bazı kural ve kaideler koymuştur. Kadınların, çocukların ve savaşa bizzat katılmayan insanların öldürülmesi diye bir şey yoktur dinimizde. Filistinlilerin çaresizliğini anlamakla beraber içine düşülen bu mücadele yanlışlığı ve bir kısım insanların tavrıyla İslâm’ın ve bütün inananların mahkûm edilmesi karşısında çok üzülüyorum. Ama onun bunun yanlışlıklarını görme yerine bizler yine kendimize bakalım. Cenâb-ı Allah’la irtibatımızı gözden geçirelim. Nefsimize karşı her zaman savcı, diğer insanlara karşı da avukat gibi olabiliyor muyuz, bunun üzerinde duralım. Başkalarının sadece kelime-i şehadet getirmekle dahi kurtulabilecekleri ve cennete girecekleri hakkında hüsn-ü zan edelim; ama kendimizi oraya hiç ehil görmeyelim; “Tam eda edemediğim bu namazla, hakkını veremediğim nimetlerle, yerine getirmekte geciktiğim şu hizmetlerle ben cehennemden nasıl kurtulurum?!” endişesini taşıyalım. Allah Teâlâ ile irtibatta olmanın yerini hiçbir şey tutamaz. İnsan için en güzel nimet ona karşı kulluk vazifesini tastamam yerine getirebilme gayretidir. Her an, Bulduğumu sende buldum, Bâtıl şeylerden kurtuldum; Gelip kapında kul oldum; Rabb’im sana döndüm yüzüm! Dünyalar seninle cennet, Nimet senden kime minnet? Gel kuluna merhamet et! Rabb’im sana döndüm yüzüm! diyerek acz-u fakr şuuruyla ona yönelmek, onun rahmetinin enginliğini duymak, onunla doymak, ondan gayrı hiçbir şeye gönül vermemek Allah’ın bir kula bahşedeceği en büyük lütuftur. İşte daima bu duyguyu yakalamaya çalışmak, yapılan iyi işlerde kat’iyen kendine pay çıkarmamak, kendi nefsini yok saymak ve şahsî kredi peşine düşmemek Müslümanın şiarı olmalıdır.

Soru: Günümüzde kişisel gelişim programları adı altında öz güven, başarıdan başarıya koşma, “Ben yaptım” deme, kendine güveni artırma gibi tabirler çokca kullanılıyor. Bu durumu nasıl değerlendiriyorsunuz? Cevap: Benlik ve enaniyetlerin dizginlenemez olduğu bir dönemde öz güven ve “Ben yaptım” deme gibi değişik tabirlerin gölgesinde nefislerin ukalâlaştığını ve küstahlaştığını düşünüyorum. İnsan karakteri, kabiliyet ve istidatları ortaya çıkarılmalı, onların gelişmesine tabi ki gayret gösterilmelidir. Fakat böyle bir neticeyi elde etmek için kullanılacak üslup, ferdi şımartacak ve onu bencillik girdabına düşürecekse, ondan uzak kalınmalıdır. Çünkü, meseleyi şahsın dar imkânlarına, sınırlı iktidarına ve güçsüz iradesine bina etmek her şeyi daraltma ve zayıf bırakma olur. Her meselede “ben” diyen insan, artık nefsini merkeze koyar, onu esas kabul eder, yaptığı her iş ve elde ettiği her başarıyla enaniyetini biraz daha besler. Nefis merkezli ve kendine çok güvenen öyle bir insan, azıcık sürçüp düştüğü bir yerde ise bütün bütün ümitsiz kalır; tutunacak yer bulamaz ve bir daha da doğrulamaz. Aslında, insan böyle bir vartaya düşmeden de öz güven sahibi bir kimseden beklenen şeyleri ortaya koyabilir. Her şeyden önce Allah Teâlâ’ya güvenip ona sığınarak Cenâb-ı Hakk’ın kendisine verdiği kabiliyetleri kullanır, fakat başarıları kendi nefsine değil de “Yüce Yaratıcı”nın inayetine bağlar, onların Allah’tan (celle celâluhû) geldiğini bilip daha sonraki muvaffakiyetlerin de yine onun kudret elinde olduğuna can-u gönülden inanır. İnanır ve bu iman gücünü de yanına alır, onunla hedefe yürür ve Cenâb-ı Hakk’ın ihsan ettiği her nimete karşı mutlaka şükür mukabelesinde bulunur ve bu şekilde yeni nimetlere de davetiye çıkarır. Kendi nefsinden ziyade Allah’a (celle celâluhû) güvenir ve öz güvenle hareket edenlerin çok ötesinde bir moralle çok büyük başarılara imza atar. Böyle bir insan da güçlüdür; ama güç kaynağının “Kudret-i İlâhî” olduğunun farkındadır. O da zengindir; ama rahmet hazineleriyle beslendiğinin şuuru içindedir. Dünyalara meydan okuyacak cesarettedir; ama “İman hem nurdur, hem kuvvettir. Hakikî imanı elde eden adam kâinata meydan okuyabilir” cümlesinin mâsadakıdır; “Lâ havle ve lâ kuvvete illâ billah” silahıyla savaşmaktadır. Evet, insan Cenâb-ı Hakk’a güvenir, sa’ye sarılır, hikmete râm olur, kendi vazifesini eda ederse ve elde ettiği başarıları bir şükür vesilesi olarak değerlendirirse kendine güvenenlerin çok ötesinde bir performans gösterir; çok büyük başarılara ulaşabilir. Fakat her başarı, onu bir kere daha yeni bir şükür koridoruna sürükler; enaniyet ve bencillik bataklığına düşmekten muhafaza eder. Diğerlerinin geçtiği yollardan geçer; ama düşmeden, yarı yolda pes etmeden, nefsin hevâ ve heveslerine takılmadan...

Anmak, hatırlamak, yâd etmek mânâlarına da gelen zikir; sofîlerce, Allah’ın (celle celâluhu) ad ve unvanlarının teker teker veya birkaçının bir arada tekrar edilmesinden ibarettir. Zikir, Allah’ı münferiden veya topluca anma yollarının –bu yolun adı ne olursa olsun– bazılarında اَللّٰهُ, bazılarında لَا إِلٰهَ إِلَّا اللّٰهُ –mürşid ve rehberin tayinine göre– bazılarında da daha değişik isim ve unvanlarla eda edilir. Zikir de, tıpkı şükür gibi hem lisan hem kalb hem beden hem de vicdanın bütün erkânıyla yerine getirilen bir vazife ve bir kulluk borcudur. Cenâb-ı Hakk’ı bütün esmâ-i hüsnâsıyla, bütün sıfât-ı kudsiyesiyle yâd etmek, O’nun hamd ü senâsıyla gürlemek, yerinde tesbîh u temcîdlerle gerilmek, yerinde Kitab’ını okumak ve onun rehberliğine sığınmak; kâinat kitabındaki âyât-ı tekvîniyesini mânâ-i harfiyle mırıldanmak; aczini, fakrını dua ve münâcât lisanıyla ilan etmek... evet, bütün bunların hepsi lisana ait birer zikirdir. Başta “latîfe-i rabbâniye” olmak üzere vicdanın bütün rükünleriyle Allah’ı yâd etmek, yani O’nun varlığına dair delillerin mülâhazasıyla oturup kalkmak, varlık kitabında sürekli parlayıp duran ve her an bize ayrı ayrı şeyler fısıldayan ilâhî isim ve sıfatları düşünmek; sonra da O’nun cihan çapındaki rubûbiyet ahkâmını, bu ahkâm karşısında sorumluluklarımızla alâkalı meseleleri, emr ü nehiyleri, vaad ü vaîdleri, mükâfat ü mücâzâtları tefekkür etmek; enfüsî ve âfâkî yollarla varlık ve varlığın perde arkası sırlarını araştırmak; bu araştırmalar esnasında basar ve basîrete açılan uhrevî güzellikleri tekrar ber tekrar temâşâ etmek zerreden seyyarelere kadar her şeyin, “âlem-i kuds” hesabına atan birer nabız, âlem-i lâhut’a nur-efşan birer tercüman ve “hakikatü’l-hakâik”a birer menfez olduklarını tasavvur etmek de bir kalbî zikirdir. Her zaman bir nabız gibi atan varlığı duyabilenler, bir hatip gibi konuşan âlem-i lâhutu dinleyebilenler ve bu menfezlerden celâl ve cemal tecellîlerini temâşâya muvaffak olanlar, gözlerin görmediği, kulakların işitmediği öyle ruhanî zevklere ulaşırlar ki, bazen bu zevk zemzemesi içinde geçen hayatın bir saati yüzlerce seneye muadil gelebilir; gelebilir ve bu kudsî seyahat o zevkli sonsuzluğuyla, vâridât ve mânevî hazlar “salih dairesi” içerisinde köpüre köpüre devam eder gider. “Sübühât-ı Vech”in nurları her yanı sardığı bu noktada insanın müşâhedeleri insanı aşar; aşar da her gönül erbâbı ve her istidat, “zâtü’l-emr”e muvafık olsun-olmasın, duyup hissettiği şeylerle kendini bir zikir velvelesi içinde bulur. Derken, ihtiyarî-gayri ihtiyarî, esmâ-i ilâhîyi mırıldanmaya başlar. Bazen zikir, öylesine köpürüp insan benliğini sarar ki, zikirden de zâkirden de nâm u nişân kalmadığı böyle bir istiğrak hâlinde, kimileri لَا مَوْجُودَ إِلَّا اللّٰهُ , kimileri لَا مَشْهُودَ إِلَّا اللّٰهُ, kimileri لَا إِلٰهَ إِلَّا اللّٰهُ ve kimileri de, tabiî şuurlarının külliyeti ölçüsünde, لَا’dan sonra bütün esmâ-i ilâhîyi birden mülâhaza ederek إِلَّا اللّٰهُ’a geçer ve böyle küllî bir şuur ve küllî bir mülâhaza ile “kelime-i tevhid”e devam ederler.

Zikrullahın muayyen bir vakti yoktur. Namaz bütün ibadetlerin pîri ve din sefinesinin direği olduğu hâlde[6] belli zamanlarda eda edilir ve eda edilmesi caiz olmayan vakitler de vardır.[7] Zikrullah ise, zamanın her diliminde serbest dolaşıma sahiptir ve herhangi bir hâl ile mukayyet değildir. اَلَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللّٰهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلٰى جُنُوبِهِمْ “Onlar Allah’ı ayakta, oturarak, hatta yan gelip yatarken de anarlar.”[8] fehvâsınca, ne zaman itibarıyla ne de hâl itibarıyla zikrullaha tahdit konmamıştır. Kitap, Sünnet ve selef-i sâlihînin eserlerinde, zikrullah konusunda yapıldığı ölçüde bir başka şeye tergîb ve teşvik yapıldığını hatırlamıyorum. Aslında o, namazdan cihada kadar her ibadetin içinde can gibidir, kan gibidir. Ancak, herkesin zikri, zikredilenin onun duyguları üzerinde tesiri ölçüsündedir ki; sofîler buna “müşâhede” veya “huzur-u kalb” derler. Bazıları, Cenâb-ı Hakk’ı anarak bir sırlı yol ile kalbinde O’na ulaşır. Bazıları da vicdanlarında O’nu “kenzen” bilir ve derûnlarındaki nokta-i istinat ve nokta-i istimdat sayesinde sürekli maiyyette olur. Bu seviyenin insanları için her yeni anış, bir inkıtâ vesilesi olması itibarıyla cehalettir. اَللّٰهُ يَعْلَمُ أَنِّي لَسْتُ أَذْكُرُهُ وَكَيْفَ أَذْكُرُهُ إِذْ لَسْتُ أَنْسَاهُ “Allah biliyor ki ben O’nu şimdi anmıyorum, anmak ne demek, ben O’nu hiç unutmadım ki..!”[9] sözü de bu anlayıştaki insanların düşüncelerini ifade etmek olsa gerek. اَللّٰهُمَّ اجْعَلْنِي لَكَ ذَكَّارًا لَكَ شَكَّارًا لَكَ رَهَّابًا لَكَ مِطْوَاعًا لَكَ مُخْبِتًا إِلَيْكَ أَوَّاهًا مُنِيبًا وَصَلِّ اللّٰهُمَّ عَلٰى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ الذَّكَّارِ وَعَلٰى اٰلِه۪ وَصَحْبِهِ الْمُخْبِتِينَ الْمُنِيبِينَ.

Putlar, onlara tapıldıkları için putperestlerce mabud telâkki edilegelmişlerdir; Allah ise Allah olduğu için mabud ve mahbubtur. O'nun ulûhiyeti de, rubûbiyeti de bizim O'na ubûdiyetimizi gerektirmektedir. Biz her zaman Hakk'a kullukta bulunur, O'nu sevdiğimizi dillendirir; mazhariyetlerimizin şükrünü eda eder ve her hâlimizle O'na karşı alâka, irtibat ve münasebetlerimizi seslendirmeye çalışırız. Mecazî muhabbetlerde cemal, kemal, şekil, şekilde tenasüp, ululuk, ihtişam, servet, iktidar, makam, mansıb, ikbal, evlad ü iyal, soy-sop.. gibi hususlar birer sevgi vesilesi kabul edilegelmişlerdir. Bazen bunlara karşı duyulan aşırı muhabbet ve alâka ile şirke girenler de olmuştur ki, büyük ölçüde bütün putperestliklerin arkasında böyle bir inhiraf söz konusu olabilir. Böyleleri çok defa cemale meftun olur, kemali alkışlar, eda ve endama vurulur, ululuk ve ihtişam karşısında zillet gösterir; servet ve iktidar uğrunda insanlık ve hürriyetlerini feda eder, makam-mansıp hırsıyla el-etek öper.. ve her an değişik ihsan ve iltifatlarıyla, teveccüh ve ikramlarıyla kendini bize tanıttıran gerçek cemal ve kemal sahibi, ululuk ve azamet tahtının biricik sultanı, Ganiyy-i Mutlak ve Muktedir-i ale'l-ıtlak Zât'a karşı gösterilmesi gereken sevgiyi ve alâkayı bir sürü âciz mahlukata dağıtarak muhabbet gibi bir cevheri bâd-i heva harcamanın yanında, çok defa karşılık göremeyeceği bir mâşukun alâkasızlığı, değmezliği, vefasızlığı, onu avucunun içine alması, ona baş eğdirmesi, kul köle hâline getirmesiyle ölür ölür dirilir. Mü'minlere gelince onlar, evvelen ve bizzat Allah'ı severler ve şayet duyacaklarsa O'ndan ötürü başkalarına karşı alâka duyarlar. Hakk'ın tecelli ve teveccühlerinin hatırına herkesle ve her nesneyle bir çeşit münasebete geçer, O'nun namına onlara takdirler yağdırır ve aşk u alâkalarını ilan ederler. Aslında O nazar-ı itibara alınmadan şuna-buna, şu nesneye-bu objeye duyulan alâka darmadağınık, gelecek vaat etmeyen, kararsız, neticesiz bir sevgidir. Mü'min herkesten ve her şeyden evvel O'nu sevmeli, diğer bütün sevimli şeylere de O'nun isim ve sıfatlarının değişik renk, değişik desen ve değişik edada birer tecellisi olarak alâka duymalı, takdirlerle alkışlamalı ve O'ndan ötürü öpüp öpüp yüzüne-gözüne sürmeli ve her temâşâ ettiği şeyde "Bu da Senden." deyip âdeta bir vuslat faslı yaşamalıdır. Ne var ki, bunu böyle görüp böyle duymak için de; "Cemâlini nice yüzden görem diyen diller, Şikeste âyineler gibi pâre pâre gerek." (Anonim) fehvasınca hep bir beyt-i Hudâ gibi tertemiz kalabilmiş gönüllere, her simada Hakk'ı okuyacak aşina dillere ihtiyaç vardır. Zatında, okuyabilenler için her varlık mücellâ bir ayna ve manzum bir kasidedir; hele sırr-ı Rahmâniyet'i aksettiren insan siması.. "Seni Hak âyine-i Zât etti Zât-ı Yektâsına mir'ât etti." (Hâkânî) sözleri ayn-ı hakikat ve insana konumunu hatırlatan önemli bir irşattır. Bu itibarla insan eğer o gizli güzelliğin sırlı bir aynası ise -ki öyle olduğunda şüphe yok- hep gönül gözleriyle O'na müteveccih olmalı, her zaman pusuda bekleyip tecelli avlamaya çalışmalı ve kendini daha derin sevgi iklimlerine alıp götürecek esintiler beklemelidir; beklemeli ve O'na ulaşmak veya O'nu hoşnut edip sevdikleri arasına girebilmek için kurbet yolunun bütün argümanlarını kullanmalı, O'nun teveccüh vesileleri arasında, buldum/bulacağım ümidiyle hep koşturmalı ve gönlü her zaman o "Kenz-i Mahfî"nin kilidinde bir anahtar gibi dönüp durmalıdır. Bu suretle, eğer muhabbet bir Süleyman, gönül de taht-ı revân ise, er geç sultanın gelip tahtına oturacağı muhakkaktır.

Durdu beni ölüme götüren kervan. Bir eski şarkı söyleniyor rüzgarda. Duydum ki sevmeyi bilen dudaklarda Benim ilahilerim hala okunan. Sevdiğim..Ellerime dokunaraktan... Beni çağıran bir eda var sesinde. Bu muydu, insanlara son nefesinde Görüneceğinden bahsedilen şeytan?