Duur Quotes

Tell me again what you saved.'' ''Your life'' Daenerys, said. Mirri Maz Duur laughed cruelly. ''Look to your khal and see what life is worth when all the rest is gone.

When will he be as he was?' Dany demanded. 'When the sun rises in the west and sets in the east' said Mirri Maz Duur. 'When the seas go dry and mountains blow in the wind like leaves. When your womb quickens again, and you bear a living child. Then he will return, and not before.

Toen fotograferen nog iets bijzonders was en een afdruk relatief duur lachte iedereen die op de foto ging. Alsof de foto zo meer waard werd.

Licht holt uit. Een mens zit ook zo vol gaten. Een mens zou geslotener moeten zijn. Op den duur kan men niets meer binnenhouden.

Eenvoud is niet het kenmerk van de beginner. Het is de duur bevochten stempel van de meester.

Er zijn in het leven meerdere momenten waarvan je zegt dat je ze niet zult vergeten, maar zonder taal vergeet je ze op den duur toch.

Niets is veilig, alles is bruikbaar, de verdraaiingen in zijn memorie, de verzinsels uit zijn buurt, de roddels uit zijn krant, en op den duur lijkt alles maar gebeurd te zijn omdat het hem prima stof oplevert, zelfs de dood van zijn eigen moeder. Wie schrijft is een gier.

Nu, dertig jaar later, beseft hij de onoverbrugbaarheid van een seconde. De eeuwigheid duurt niet onvoorstelbaar lang, zij duurt onvoorstelbaar kort. Zij kent geen duur, om precies te zijn. Voor altijd nooit meer. Overal nergens meer te vinden.

Liefde, wat is liefde? Ik geloof dat liefde iets is wat eigenlijk geen woorden kan hebben. Liefde is iemand begrijpen, van iemand houden, geluk en ongeluk met hem delen. En daarbij hoort en den duur ook de lichamelijke liefde, je hebt wat gedeeld, iets weggegeven en iets ontvangen en of je dan getrouwd ongetrouwd bent, of een kind krijgt of niet. Of je eer weg is of niet, dat komt er allemaal niet op aan, als je maar weet dat er voor je hele verdere leven iemand naast je staat, die je begrijpt en die je met niemand hoeft te delen.

Wij zijn als regendruppels die, tegen het raam van een voortrazende trein geblazen, met kleine rukjes verder kruipen; niemand kan precies voorspellen welke weg ze zullen volgen, al komen ze op den duur wel allemaal aan de rand van het glas terecht, om te vervloeien en te verdwijnen.

Voetbal is niet meer dan show van duur betaalde theatermakers voor hersenloze amokmakers.

Het vluchtige is net zo werkelijk als dat wat duur heeft.

Ik vertrek altijd van een waarheid die ik aankleed en mooier maak dan de werkelijkheid. Als ik bijvoorbeeld op restaurant ben geweest en het was best duur, zeg ik: ‘We zijn met zijn vieren gaan eten en we hebben honderdduizend frank verteerd.

Och Karel, eigenlijk ben je zo goed. Soms wil je alleen het slechtste, het allerslechtste in de mensen zien, maar je meent het niet. Altijd beweer je dat liefde maar onzin is, dat haat en eigenbelang de enige dingen zijn die tussen de mensen blijven op den duur. Eigenlijk houd je veel te veel van mij.

Ik wist, dat Freddie L. mij niet om woorden of grofheden of banaliteiten zou verwerpen, en dat hij wel degelijk iets met mij wilde beginnen dat, wat hem betrof, best op den duur iets blijvends mocht worden. En aldus geviel het, dat ik de wereld bezat, die ik niet wilde. Of wilde ik die wel? Wat wilde ik dan, eigenlijk?

Look to your khal and see what life is worth, when all the rest is gone.” Dany called out for the men of her khas and bid them take Mirri Maz Duur and bind her hand and foot, but the maegi smiled at her as they carried her off, as if they shared a secret. A word, and Dany could have her head off . . . yet then what would she have? A head? If life was worthless, what was death?

She had sensed the truth of it long ago, Dany thought as she took a step closer to the conflagration, but the brazier had not been hot enough. The flames writhed before her like the women who had danced at her wedding, whirling and singing and spinning their yellow and orange and crimson veils, fearsome to behold, yet lovely, so lovely, alive with heat. Dany opened her arms to them, her skin flushed and glowing. This is a wedding, too, she thought. Mirri Maz Duur had fallen silent. The godswife thought her a child, but children grow, and children learn.

Als je mij vraagt zijn er drie belangrijke stadia in de geschiedenis van de mens. In het eerste kende hij zijn eigen spiegelbeeld niet, evenmin als een dier dat kent. Laat een kat in een spiegel kijken en hij denkt dat het een raam is waarachter een andere kat staat. Blaast ertegen, loopt er omheen. Op den duur is hij niet meer geïnteresseerd; sommige katten tonen zelfs nooit enige belangstelling voor hun spiegelbeeld. Zo zijn de eerste mensen ook geweest. Honderd procent subjectief. Een ‘ik’ dat zich vragen kon stellen over een 'zelf’ bestond niet. Tweede stadium: Narcissus ontdekt het spiegelbeeld. Niet Prometheus die het vuur ontdekte is de grootste geleerde van de Oudheid, maar Narcissus. Voor het eerst ziet 'ik’ zich 'zelf’. Psychologie was in dit stadium een overbodige wetenschap, want de mens was voor zichzelf wat hij was, namelijk zijn spiegelbeeld. Hij kon ervan houden of niet, maar hij werd niet door zichzelf verraden. Ik en zelf waren symmetrisch, elkaars spiegelbeeld, meer niet. Wij liegen en het spiegelbeeld liegt met ons mee. Pas in het derde stadium hebben wij de genadeslag van de waarheid gekregen. Het derde stadium begint met de uitvinding van de fotografie. Hoe dikwijls gebeurt het dat er een pasfoto van ons gemaakt wordt waarvan wij evenveel houden als van ons spiegelbeeld? Hoogst zelden! Voordien, als iemand zijn portret liet schilderen en het beviel hem niet, kon hij de schuld aan de schilder geven. Maar de camera, weten wij, kan niet liegen. En zo kom je in de loop van de jaren, via talloze foto’s, erachter dat je meestal niet jezelf bent, niet symmetrisch met jezelf, maar dat je het grootste deel van je leven in een aantal vreemde incarnaties bestaat voor welke je alle verantwoordelijkheid van de hand zou wijzen als je kon. De angst dat andere mensen hem zien zoals hij is op die foto’s die hij niet kan endosseren, dat ze hem misschien nooit zien zoals het spiegelbeeld waarvan hij houdt, heeft de menselijke individu versplinterd tot een groep die uit een generaal plus een bende muitende soldaten bestaat. Een Ik dat iets wil zijn - en een aantal schijngestalten die het Ik onophoudelijk afvallen. Dat is het derde stadium: het voordien vrij zeldzame twijfelen aan zichzelf, laait op tot radeloosheid. De psychologie komt tot bloei.

Eind van de middag, ik was net uit school thuisgekomen (daar had ik zorgvuldig geheimgehouden dat ik jarig was om te voorkomen dat ik zou moeten trakteren, want daarvoor wilde mijn moeder mij geen versnaperingen meegeven), kwam mijn grootvader met zijn cadeau aanzetten. Aan de alsmaar naderbij komende, zeer krachtige tikken van zijn wandelstok op de trottoirtegels kon je horen dat hij zich erop verheugde andermaal een naar hem vernoemde kleinzoon gul te bedelen. Hij droeg een groot pak en overhandigde mij dat in de woonkamer. Plechtig verwijderde ik het papier. Wat mij op mijn achtste jaar ten deel was gevallen, bleek een vorstelijke meccanodoos te zijn. Weliswaar geen nieuwe fiets, maar toch iets ongehoords. Mijn grootvader verwijderde zich weer, want er was op dat moment niemand bij de hand om mee te dammen. Mij leek toen het grote ogenblik gekomen om de meccanodoos verder uit te pakken en ermee aan de slag te gaan. Toen ik aanstalten maakte om hem te openen, riep mijn moeder: 'Wat doe je nou?' 'Ik ga hem openmaken, ik wil ermee spelen.' 'Ben je helemaal betoeterd geworden? Zo'n duur cadeau. Blijf af.' 'Maar... maar... ik heb hem toch van opa gekregen. Ik wil ermee spelen.' 'Geen sprake van, afblijven. Zo'n duur cadeau, en daar wou je zomaar met je tengels aanzitten? Niks hoor, ik zet hem weg.' Ze pakte de meccanodoos op en plaatste hem achter lakens en slopen in het dressoir. Toen mijn vader thuiskwam, werd de doos weer tevoorschijn gehaald en wederom vol verbazing aanschouwd. Zeker, het was geen nieuwe fiets, maar toch... Wat een cadeau. 'Opa 't Hart is maar goed op je,' zei mijn vader. 'Maar ik mag er niet mee spelen,' zei ik verongelijkt. 'Nee, natuurlijk niet,' zei mijn vader, 'daar heeft je moeder groot gelijk in, zo'n duur cadeau, het zou gekkenwerk zijn als je daar met je poten aan zou zitten. D'r kan zomaar een schroefje of moertje of ander onderdeeltje kwijtraken, niks hoor, je moeder bergt hem weer netjes op.' 'Zo is het,' zei mijn moeder, en weg ging de meccanodoos.

Sinds die vruchteloze rit moest ze almaar aan Frederik denken. Alsof de tijd niet meer bestond. Hij was de man die haar had geleerd wat liefde was, die haar op den duur had doen geloven dat ook zij zich graag gezien kon voelen. Hij was good met woorden, had de warmste armen en een blik die zij kon lezen zoals niemand het ooit eerder had gedaan. Hij was zo'n man die niet had durven geloven in zijn eigen verdriet, tot zij zei dat het goed zou komen. Hij was een doener en een meedenker, een veelwiller en een allesweter, een woestigaard met veel broos vel. Hij was de hare en zij de zijne, dat wisten ze eigenlijk allebei. Officieel mocht het misschien niet zo heten, maar dat had zij verdragen, want wachten is niet wachten als de ander er ook is nadat hij weer vertrekt.

Er zijn eenvoudige, korte oefeningen die het lichaam in kort bestek afmatten en dus tijd besparen, en vooral dat laatste moeten we goed bijhouden. Ga bijvoorbeeld hardlopen, of oefenen met gewichten, of springen. Je kunt hoog- of verspringen, of laat ik zeggen 'ritueel dansen' of, om het banaler te zeggen, stampen als de wasman in zijn tobbe. Kies maar, het is allemaal simpel en gemakkelijk om te doen.Maar wat je ook doet, keer snel weer terug van het lichaam naar de ziel! Want die moet je dag en nacht trainen, die wordt door matige inspanning gevoed. En dat soort training wordt niet belet door kou of hitte, nee, niet eens door ouderdom. Richt je op iets goeds dat op den duur alleen maar beter wordt. En ik zeg niet dat je altijd boven je boeken of schrijftafeltjes moet zitten. Laat je geest ook eens wat anders doen, maar dan zo dat het ontspannend werkt en niet ontkrachtend. Een tochtje in de wagen schudt de ledematen los, zonder de studie te beletten: je kunt iets lezen of dicteren, je kunt praten of luisteren, allemaal dingen die ook tijdens een wandeling mogelijk zijn.

Vonkenregens spatten van de blokken op de wapperende handen bij het flakkerende vuur dat tegen oostenwind in woedt 't is daar het noorden, ander weer, een ander uur geen plaats daar voor kleine zorgen geen tijd voor schijnheiligheid harde dagelijkse strijd verspert de blik op morgen barre eenzaamheid de hardste mannen jagen buiten in hun vacht in weer en wind en bij het licht van zuster maan oude buren werden rovers je moet er achteraan het is daar God en het bestaan in vormeloze hutten waar hulpeloze vaders babydochters verwelkomen en waar vrouwen zonen baren, zonder dokter, zonder morren men ontvangt daar nooit bezoek of 't is een team van de VN haast onmiddellijk gevolgd door een ploeg van CNN het is daar een ander uur in de historie en het leven meestal niet van lange duur waar mensen wonen Maar in de schemer sidderen de warme handen in de schemer de verliefde jonge blik in de schemer tast de tong op jonge tanden in het schemerlicht Meer naar het zuiden heersen hitte en het zand van de woestijn een oude vorst van kwade faam het is daar droog en heet, elk voorwerp heeft nog steeds zijn oude naam de kookpot en de kussens (die soms zetel zijn soms bed), een fles cola, de tv stromend water is er niet en striemend brandt de hete zon want waar kwamen ze vandaan van een land meer naar het noorden dat door oorlog werd geteisterd en door honger werd geveld land waarvan de naam heet opwelt in de tranen voor degenen die gedood zijn of in de hoge golven zijn verdwenen naam die opwelt in de tranen van degenen die het haalden over heel de ruige zee tot aan dit droge hete land waar het welkom minder warm was dan ze hadden mogen hopen na vele dagen varen en vele dagen lopen - p. 91+92 / Code (album)

Duidelijk is, het verschil tussen levensbeschouwing en maatschappijleer. Je leert nu, dat je een scooter moet pakken. Het kost te duur en is allemaal te veel, moeite.

Ik heb geen erfgenamen. Ik wil graag dat jij Willowmere erft, Claire. Het is verschrikkelijk duur om te onderhouden, maar met het geld van oom Al kun je het nog een hele tijd volhouden. Dat krijg je natuurlijk ook... Tenslotte, lieve Alice, moeten we het wel in de familie houden. - Myra

Doorstreep toch nooit mijn naam in je geheugen Jij Wim mij lief reeds zoveel tijd en duur Wij konden ons om zoveel samen verheugen Elkanders dromen en jouw wakker vuur" -Voor Wim-

Creativiteit is nog altijd voor veel mensen een duur woord, niet in het minst vanwege de associatie met een nóg duurder woord: kunst. Toch is het ieder mens gegeven om op zijn manier creatief te zijn.

Ik probeer me wel eens in te beelden dat ik directeur ben van bijvoorbeeld een internationaal poëziefestival. En dat ik dan snoepreisjes ga maken met jonge dichteressen naar Mongolië, en dan samen met zon dichteresje een bundel schrijf en haar aandoenlijke ansichtkaartjes stuur welk ik dan trots op facebook post. En dat dan zo'n #metoo rage uitbreekt en ik een jonge redacteur die wat teveel blowt publiekelijk aan de schandpaal genageld zie worden. O nee wacht, dat probeer ik me juist niet in te beelden. Net zo min als ik me de dikke directeur van het Stedelijk in wens te beelden, al schilderijtjes schilderend met jonge kunstenaresjes. Zo ben ik nu eenmaal, niet erg gesteld op al te lokale fantasietjes. Ook de krijgsheer in Afghanistan zou me niet in zulke mate weten boeien dat ik mijn fantasie erop wil zetten, u mag hierin een zekere wereldvreemdheid zien, maar ik zie het zelf gewoon liever als een verlangen naar het grotere verhaal. Zou echter die directeur kunstlessen beginnen geven, waarbij de amateurs door kunstenaars worden geïnstrueerd en hijzelf de meestercursus verzorgt, nee, nee, zelfs dan ga ik mijn mond houden. Loopt u vooral door, de stroopwafels liggen links, Jan Wolkers rechts. Ik hef als geen ander het Wilhelmus aan. Dat de koning van Spanje erende Duits bloed, hoe makkelijk verwar je het op den duur met de passie der geuzen.

Hoe lank sal dit duur / oomblik van werklikheid / sonder die waansin / En in aanraking met die droom?” IJonker.

Trouw komt je soms duur te staan, kameraad. Die les heb ik wel geleerd. Maar het klinkt niet heel kwaadaardig. Maar wat is kwaadaardig, Harpie?

Hij zei alleen: 'De moffen kunnen het niet winnen. Ze zijn zo stom. Even hebben stomme mensen altijd een voordeel, omdat intelligente mensen niet kunnen voorspellen wat ze gaan doen, juist omdat het zo stom is. Met schaken wint een beginner het soms ook ineens van iemand die het al goed kan. Maar dat is maar één keer. En op den duur zullen de geallieerden het zeker winnen van die hysterische varkens.' Ik hoopte dat hij gelijk had.

Mensen zijn betekenisdieren. Ze kropen bij elkaar, begonnen op den duur met elkaar te praten, noodzakelijkerwijs, gaven de dingen en elkaar een naam en sindsdien is er betekenis, sinds het mogelijk was tegen de een Piet en tegen de ander Jan te zeggen. Er is helemaal geen waarheid van Piet en Jan, maar met de namen kwam wel het verlangen naar de onderscheiding, een verlangen naar de waarheid, dat het werkelijk iets zou betekenen, Jan te zijn of Piet. Nu zijn we al lang geen dieren meer en blijven zoeken naar betekenis en zin. Het is een vloek en tegelijk is het mooi, van nutteloosheid.

Ik denk dat hij mij zijn leven lang had kunnen dragen, als ik mezelf niet was gaan missen op den duur.

Je bent de tel kwijtgeraakt van de muren die je hebt opgetrokken. Je hebt jezelf heel slim gemaakt en welbespraakt, je hebt je haar gekleurd, geknipt, geschoren, zodat je op den duur zelf niet meer wist wie je was. Je werd sexy, zodat niemand je schaamte kon raden, jij niet in het minst. Je werd dominant zodat niemand je nog kon raken. Alleen vergat je dat niet geraakt worden betekent dat je heel alleen bent.

Neem nu ‘De Afspraak’. Dat zit daar altijd vol politieke journalisten, die inmiddels allemaal BV geworden zijn. De media voeren die alle dagen op, waardoor mensen op den duur gaan denken dat die figuren écht belangrijk zijn, dat die iets vertegenwoordigen. Maar de waarheid is: zij vertegenwoordigen enkel zichzelf en hun linkse, politiek-correcte woke-mening. Zij ondervragen elkaar, en zo blijven we in de cirkel van elitaire journalisten. Dat is niet meer dan een kruisbestuiving en een zelfbewierroking, en op den duur gaan ze zichzelf nog geloven ook.

tweehonderdtachtig tekens kunnen al volstaan voor een nieuwe episode vol ellende, die vaak niet verder komt dan vetzucht, jeugdbrand of vermeende boulimia nervosa. Niets is de afgelopen twintig jaar zo aan inflatie onderhevig gebleken als het menselijk drama. Door de werking van het internet is betekenisliteratuur een pandemie geworden en het enige wat erbij heeft ingeschoten, is de literatuur zelf. De boodschap werd definitief belangrijker dan de vorm, correct spellen werd verdacht, bronnen checken is passé en klagen werd een statussymbool. Krokodillentranen gelden als betaalmiddel en leef werd een wedstrijd om vluchtig medeleven, tegen alle medebloggers op. De divan van de zielenknijper - ooit intiem, geheimzinnig en duur - is zowel gratis als gratuit geworden, en bovendien onvoorstelbaar groot. Een massale, digitale, openbare biechtmatras. Ze strekt zich uit over de hele planeet en wordt behalve tiktokkers ook beslapen door influencers, popsterren, platte populisten, nog plattere populisten, Rik Torfs en nog muffere trollen.

Het was een schielijke overweldiging, de plotselinge indruk die de boom op hem maakte, het benam hem voor een ogenblik de adem. Dadelijk begon hij echter weer te redeneren alsof hij alleen thuis was. 'Hoe lang zou deze boom al wel niet leven?' vroeg hij zich hardop af, intussen met gestrekte wijsvinger zijn bril omhoog schuivend. De duur was hier van hout geworden, elk jaar een nieuwe ring, maar wat hij niet begreep was hoe het in zijn werk ging dat het volstrekt onbewogen bestaan van een boom zulke weelderige vormen kon voortbrengen als die van de wellustig kronkelende takken boven hem. Al de invloeden van weer en wind door de jaren heen en de gesteldheid van de bodem konden nog niet verklaren waarom het beukennootje ten slotte tot juist deze boom had moeten uitgroeien. ― Was het eigenzinnigheid? [ Thomas Rosenboom ― De jongen met de viool ]

Het was een schielijke overweldiging, de plotselinge indruk die de boom op hem maakte, het benam hem voor een ogenblik de adem. Dadelijk begon hij echter weer te redeneren alsof hij alleen thuis was. 'Hoe lang zou deze boom al wel niet leven?' vroeg hij zich hardop af, intussen met gestrekte wijsvinger zijn bril omhoog schuivend. De duur was hier van hout geworden, elk jaar een nieuwe ring, maar wat hij niet begreep was hoe het in zijn werk ging dat het volstrekt onbewogen bestaan van een boom zulke weelderige vormen kon voortbrengen als die van de wellustig kronkelende takken boven hem. Al de invloeden van weer en wind door de jaren heen en de gesteldheid van de bodem konden nog niet verklaren waarom het beukennootje ten slotte tot juist deze boom had moeten uitgroeien. ― Was het eigenzinnigheid? ― De jongen met de viool

Als kind kreeg ik niet eens een matchbokske van m’n ouders, dat was te duur. Toen ik later op geen frank moest kijken, dacht ik: ‘Potverdomme, ik heb nooit deftig speelgoed gehad. Het wordt tijd dat ik me eens een Ferrari aanschaf.

Elke dag herhaal ik het wonder, wat zeg ik, de triomf, van het moment waarop onze soort het schrift uitvond. Lezen en schrijven, we doen het op den duur zo gedachteloos. Altijd weer het vingervlugge mirakel van ons geheugen dat zich woord voor woord; lettergreep na lettergreep, de totaal willekeurige maar o zo zegenrijke band herinnert tussen een letter en een klank, en wat die verbintenis betekent. Telkens weer die schepping van zin uit een ontstellende ruis die zonder het oor van de ander zonder boodschap zou blijven… En dat mirakel , die dagdagelijkse ontploffing in betekenis, knettert en vonkt terug in de tijd, naar de havens van de Feniciërs, naar de koningen van Sumer, naar de glazuren tegels van de toren van Babel, verspreid in het zand.

Vraag de bevolking van Parijs of het een goed idee zou zijn om de Eiffeltoren te bouwen, gesteld dat die niet al gebouwd was, en ze zou massaal tegenstemmen. Te duur, nutteloos, een prestigeobject van de politieke elite. Dat geld zou veel beter besteed kunnen worden aan scholen, ziekenhuizen en belastingverlaging. Vooral aan belastingverlaging. Het volk is per definitie conservatief. Het wil alles bij het oude laten en vooral geen gekkigheid, want zoals het is, is het al erg genoeg. Het is niet voor niets dat het over het algemeen dictators zijn die de meest ambitieuze nieuwbouw verwezenlijken, terwijl onze moderne democratieën niets anders zullen nalaten aan het verwonderde nageslacht dan de notulen en verslagen van eindeloze inspraakprocedures.

De gemiddelde duur van de video-verhalen is 5 tot 8 minuten, maar er zijn ook opnames van 2 tot 3 minuten. De vraag is of de deelnemers hiertoe aangespoord werden: voor internet worden meestal kortere video's aanbevolen. Het centrum voor Digital Storytelling in Berkeley, Californië, bijvoorbeeld, adviseert videoclips van ongeveer 2-4 minuten, met een script van ongeveer 250 woorden.

Als het effect van een handeling precies het tegengestelde is van wat je ermee beoogt, dan spreken we van een contraproductieve reflex. Een veel gebruikt voorbeeld hiervan is krabben als je jeuk hebt van een muggenbeet: de jeuk wordt er juist erger door. Een verslaving is een schoolvoorbeeld van een contraproductieve reflex: het verslavende middel is bedoeld om een einde te maken aan een beknellend gevoel en in plaats daarvan een prettig gevoel te creëren. Dat lukt telkens heel eventjes tijdens de roes van het middel, maar tegelijkertijd versterkt het gebruik van dat middel de negatieve gevoelens die men er juist mee wilde ontvluchten. Als je drinkt om je geremdheid in gezelschap kwijt te raken, zul je jezelf steeds geremder gaan voelen en de drank steeds meer nodig hebben om nog af en toe iets spontaans te kunnen doen. Gebruik je pepmiddelen om van je chronische moeheid af te komen en het leven energieker tegemoet te treden, dan zul je je steeds vermoeider gaan voelen en op den duur niet eens je huis meer kunnen opruimen zonder het pepmiddel.

Ek Aur Sham aa gai chalo manate Hain Kahin duur jaake Shab e gham jalaate Hain