Duran Duran Quotes

If there is a heaven, Jane Austen is sitting in a small room with Mother Teresa and Princess Diana, listening to Duran Duran, forever. If there's a hell, she's standing.

He smiled. "How kind of you to confirm what I already know. Perhaps next you will introduce me to myself. I hear I am quite popular.

I deserve better —such a dangerous, mad thought for a woman to entertain.

I'm not a snob. Ask anybody. Well, anybody who matters.

Hay menos tiempo que lugar, no obstante, hay lugares que duran un minuto y para cierto tiempo no ha lugar.

Words are not the only way we communicate, you and I. They never were.

Las cosas que hacemos duran más que nuestras vidas.

Hay momentos que justifican una vida. Y vidas que duran un suspiro. La mía tiene sentido, amor, porque te he conocido.

But bringing people together is what music has always done best.

Were the stars out when I left the house last evening? All I could remember was the couple in the Skyline listening to Duran Duran. Stars? Who remembers stars? Come to think of it, had I even looked up at the sky recently? Had the stars been wiped out of the sky three months ago, I wouldn’t have known.

Leí una vez que la memoria de los peces de colores solo duran cinco segundos. Les envidio. Mis recuerdos con Alex, mi amor por él, me durarán toda la vida.

My sisters were the coolest people I knew, and still are. I have always aspired to be like them and know what they know. My sisters were the color and noise in my black-and-white boy world-how I pitied my friends who had brothers. Boys seemed incredibly tedious and dim compared to my sisters, who were always a rush of energy and excitement, buzzing over all the books, records, jokes, rumors and ideas we were discovering together. I grew up thriving on the commotion of their girl noise, whether they were laughing or singing or staging an intervention because somebody was wearing stirrup pants. I always loved being lost in that girl noise.

I trust only you and the dark always to look at me so honestly.

There. That is the answer to this riddle. The promises I can make, and the one I can't. Gwen. I will never leave you willingly. Life is a risk, and so love is, as well. But I swear to God, you will not regret the gamble.

I've heard that sarcasm is no substitute for cleverness

Pero como aprendí varios años más tarde, las equidistancias nunca duran mucho, y tenía que decidirme por una u otra orilla. Y estaba claro que yo pertenecía sólo a una de ellas.

For a woman's words to wound would require a man to listen first!

It was like trying to break up with the color orange, or Wednesday, or silent e. It was the most passionate and tumultuous relationship I'd ever known.

You are...beyond my imagination. It's a wonder you can be touched at all.

Danny is on my bed and depressed because Ricky was picked up by a break dancer at the Odyssey on the night of the Duran Duran look-alike contest and murdered.

Morrissey was my Mrs. Garrett, the house mother from the Facts of Life, a soothing adult figure giving me words of wisdom.

Manners, you see, come down to a single principle: talk of nothing that might actually prove interesting.

She did not feel anything so boring as beautiful. She felt fierce.

In love my temperament found a new taste for life: it found a cure for the pain, and a pain without cure.'" –Ghalib

With so many willing, complex women in the world, he had little respect for men who fixated on girlishness. Innocence was, by definition, an absence of experience—character—knowledge. To desire that absence seemed rather deviant.

He see's the world the way cynics do; Not looking for false Hope.

Some people were like that; they could not escape criticism, because they never quite managed to convince themselves of the role everyone believed they should fill.

They strain over gnats and swallow camels. They also cannibalize each other for power.

On the wall was a Duran Duran poster on which someone had scrawled in fat red felt tip, "Take this down please." Beneath that another hand had scrawled, "No." Beneath that again the first hand had written, ""I insist that you take it down." Beneath that the second hand had written, "Won't!" Beneath that - "You're fired." Beneath that - "Good!" And there the matter appeared to have rested.

Sarcasm might be the lowest form of humor, but certainly it was also the most satisfying.

Yours if you want it." - Julian to Emma.

He smiled at her: he simply couldn't help himself. He was so glad she'd wandered into his house to kill him.

Monogamous musicians are like vegan hockey players.

The Stones suggested that if you dabble in decadence, you could turn into a devil-worshipping junkie. Paul McCartney suggested that if you mess around with girl worship, you could turn into a husband. So Paul was a lot scarier.

I was too young to know adult life is full of accidents and interrupted moments and empty beds you climb into and don't climb out of.

Not being able to protect her from things was the most frightening thing I'd ever felt, and it kicked in as soon as we got together. With every year we spent together, I became more conscious that I now had an infinitely expanding number of reasons to be afraid. I had something to lose.

When he entered after her, she saw that he meant to come straight to her, and she raised a hand. "No," she said. "Wait." His footsteps halted. He had always listened to her, hadn't he? Had always heard her." -Emma and Julian

I'm here," he said into her ear, as the tears came faster. "Emma, I'm here with you now. Listen to me: I will always be here."Always, she thought. He said "always," but he had forgotten to say finally. Finally you are here. Thank God, finally at last.

Spoken often enough, words become [became] nonsense.

Like any teenager who reads The Great Gatsby, probably, I was madly in love with the teacher who had opened it up for me.

Modesty, if you consider it, is the most unforgivable sort of falsehood: it's a lie that does damage to no one but yourself.

Now, when he sat at the piano, he did not play music for the company the notes provided him. He played the music so she might hear it, and come a little closer to him as she listened.

I admit, that the brain does not govern the body as well as one might wish- else all men would be saints and hell would be empty of lechers.

On a breath, he leaned forward. It was such a small space to close. Such an infinite distance to cross.

I was somebody's boyfriend now. This would mean a lot of trial and error. But she was who I wanted to try and err with.

—that if she touched him right now, their flesh would recognize each other. The wildest thought: these scars, his and hers, would speak to each other, communicating intimacies that could not be unshared.

So you hate me now,' she said quietly. 'How convenient for you. As though everything I did for you no longer counts, because I deceived you.

It is not proper, you being closeted up here with him --" "Delphinia, don't be absurd. I am so firmly on the shelf that the maids are tempted to dust me.

For what is love but a great rebellion against caution and sense?

What a terrible thing it was to wish to be known, to be seen, when one's life depended on remaining unnoticed.

You interest me,' he said, and his tone suggested this fact itself surprised him, meant something more to him than perhaps it should: a man surprised by being interested was living a piss-poor facsimile of life, in her view.

By the time you're an adult, you're used to seeing your friends disappear into their five-year plans. They drop out to get married, have babies, go to grad school, get divorced. They start a band or enter the penal system. They vanish for years at a time - some come back, some don't. Some of them you wait for and some you let go. Sometimes the only way they come back is in a song.

Lord John: 'The court has suffered most sorely for your absence. We hardly know where to find our amusement now.' Lady Nora: 'I am sorry to hear that, I suppose it takes some wit to produce one's own entertainment. Are you often bored?

She wished he could make her somehow indelibly his; that they were still children so they could cut their fingers and mingle their blood and know this meant something. She longed for some transformation more lasting than that wrought by the law and his name, some visceral change he might effect in her so that anyone on the street with one glance would know she was his.

He knew himself well enough to know his own faults. Impatient and judgmental and stubborn and often too quick to act: he would try never to crush her, never to overwhelm her or bend her to his will, but if she did not demand only the best from him, it would happen. It might happen. Possibly.

Kendim için sık sık düşündüğüm bir şeydi bu. Başım ağrısa da iki hap içmeye kalksam, gözüm ilaçların tamamına takılırdı; yüksekten bakarken bazen yer çekerdi beni; ellerimi yıkarken bileklerimin içinde kalınca ve şişkin duran damarlarımdan parmaklarımı alamazdım, delinmesi halinde kanımın bir anda boşalacağını düşünürdüm. Beni engelleyen şeyin ne olduğunu hiç bir zaman bilemeyeceğim. Galiba kendime yaşamak için bir nedenim yok derken, aslında ölmek için bir nedenimin olmadığını görüyordum. Ben kimdim ki ölecek?

When I was a junior, my school introduced badminton, which was clearly a P.E. department ploy to get me away from the wrestling room, and it worked, since the first time I played badminton was like the first time I tasted sushi or heard the Beatles or read Wordsworth. This was a sport? This counted for gym requirements?

Mağlub varsa galip değiliz! Çünkü birinin kaybettiği yerde sevinen kişi kalbinden en uzak yerdedir. Mağlub varsa galip değiliz çünkü uygarlık illa yenmek değildir. Mağlub varsa galip değiliz çünkü arenada karşımızda duran kişi asıl rakibimiz olamaz. Biz ancak kimsenin kaybetmediği bir ringde kazanabiliriz. Birinin kaybetmesi için çabalamak bize yakışmaz. Çünkü yenilmek yalan, ölmek de yenilmek değil...

His smile faded a little, growing softer, more intimate, like the look he'd showed her in bed this morning. 'You haven't learned yet when to lie.' Slowly, as if the words were being dragged from him, he added: 'I confess, Nell, I hope you never learn.' She found herself staring at him. Unsteadying thought: there was something hot in his eyes that wasn't purely want. It was too tender, too ... affectionate.

and I said, 'That is why you don't climb mountains, Gwen.' But now I wonder. You aren't afraid of heights." "No", she said. "Not particularly." "Only missteps." She paused midstroke. Did he mean to imply this had been a misstep? "I was afraid," she said carefully. "For a very long time. But no longer." "So was I," he said, and lifted her chin and kissed her.

Lo que nunca jamás pudimos medir fue nuestro amor, porque era infinito. Era, si, como cuando Palinuro le preguntaba al abuelo cuánto lo quería. - Mucho, muchísimo le contestaba el abuelo Francisco. - Pero ¿cuánto, cuánto abuelo? ¿De aquí a la esquina? - Más, mucho más. - ¿De aquí al Parque del Ajusco? - Más, muchísimo mas: de aquí al cielo de ida y de regreso, yéndose por el camino mas largo de todos y regresando por un camino todavía más largo. Y eso después de dar varios rodeos, de perderse a propósito, de tomar un café con leche en Plutón, de recorrer los anillos de Saturno en patín del diablo y de dormir veinte años como Rip Van Winkle, en uno de esos planetas donde las noches duran veintiún años: porque a mi me gusta levantarme temprano, cuando menos un año antes de que amanezca.

...Bana öyle geliyor ki, Pythagorasçılar bazılarının düşündüğü gibi, öğretilerini paylaşmaktan duydukları kıskançlıktan değil de, büyük insanlara ait böylesine güzel ve binbir zorlukla dolu keşif, maddî bir kazancı olmaksızın kalem oynatmayı sıkıcı bulan ya da başkalarının yüreklendirip örnek olmasıyla hür felsefe çalışmasına özendirilse de aklî donukluklarından ötürü filozoflar arasında tıpkı bal arılarının arasındaki erkek arılar gibi duran kişilerce hor görülmesin diye böyle yapıyordu.

Were the stars out when I left the house last evening? All I could remember was the couple in the Skyline listening to Duran Duran. Stars? Who remembers stars? Come to think of it, had I even looked up at the sky recently? Had the stars been wiped out of the sky three months ago, I wouldn't have known. The only things I noticed were silver bracelets on women's wrists and popsicle sticks in potted rubber plants. There had to be something wrong with my life. I should have been born a Yugoslavian shepherd who looked up at the Big Dipper every night. No car, no car stereo, no silver bracelets, no shuffling, no dark blue tweed suits. My world foreshortened, flattening into a credit card. Seen head on, things seemed merely skewed, but from the side the view was virtually meaningless—a one-dimensional wafer. Everything about me may have been crammed in there, but it was only plastic. Indecipherable except to some machine. My first circuit must have been wearing thin. My real memories were receding into planar projection, the screen of consciousness losing all identity.

Çoğunluğunun bir işte çalıştığı, aynı dükkanlardan alışveriş yapıp aynı yöntemlerle yediği, aynı şeyleri konuştuğu, çocuklar doğurduğu, sonra onların hep birlikte okula gittikleri, aynı renk giysiler sınıflarını geçip mezun oldukları, ardından tabur tabur askeri birlikler oluşturdukları, aynı marşları aynı biçimde söyleyerek aynı koğuşlarda aynı kıvrılışlarla yattıkları ve bu edimlerle beraberlik ruhunu yakaladıklarını sandıkları, sonra bir bavul dolusu anıyla terhis olup eve döndükleri, anne babalarına hiç değişmeyen ve toplumun hazırladığı reddedilmez duygularla sarıldıkları, babalarından devraldıkları yöntemlerle seviştikleri ve babalarından boşalan iş kadrolarına kapılanınca dünyanın yarısını ele gecirmişçesine sevindikleri, sevinçlerini aynı yüz ışıltısıyla yansıttıkları ve tıpkı kendilerinden öncekiler gibi, gene çocuk doģurdukları ve onları besleyip büyütmeye başladıkları ve bütün bu olup bitenlere "dönüp duran paslı bir çember" diyecekken "akıp giden yaşam" adını verdikleri uyumsuz bir toplumda, yelken kulaklı bir uyumsuzdum ben.

She handed it to him. His hand closed over hers. He drew her wrist to his mouth and pressed his lips against it. A squeak came from her. She had made that noise. His lips felt hot. He spoke against her skin. “Your hair,” he said, “is a glory. Promise me you will never pin it up again.” The brush of his mouth sent static sparks along her skin. She felt flushed, shivering, light-headed. “I don’t . . . It would be a scandal.” He turned her wrist ever so slightly, finding her pulse with his tongue. Her breath caught. She heard him breathe in deeply. “Then unpin it just for me,” he whispered.

TUS ACTOS SON TUS MONUMENTOS. Este precepto significa que se nos debería recordar por las cosas que hacemos. Las cosas que hacemos son las cosas más importantes de todas. Son más importantes que lo que decimos o que nuestro aspecto. Las cosas que hacemos duran más que nuestras vidas. Las cosas que hacemos son como los monumentos que la gente construye para honrar a los héroes cuando ya han muerto. Son como las pirámides que construyeron los egipcios para honrar a los faraones. Pero en lugar de estar hechas de piedra, las cosass que hacemos están hechas de los recuerdos que la gente tiene de ti. Por eso tus actos son como tus monumentos. Están construidos con recuerdos y no con piedra.

Oğlum, oğlum. Oğlum olunca, yeterince büyüyünce ona bütün bunları açıklayacaktım. Ama sonra anlamayacağını veya hiç anlamak istemeyeceğini ve yapmış olduğum şeyleri yapacağını, evet hatta miyavlayan tekirlerle ve sarmanlarla çevrili zavallı bir moruk sazanı öldüreceğini ve ona cidden engel olamayacağımı anladım. O da kendi oğluna engel olamayacaktı kardeşlerim. Dünyanın sonuna kadar filan da böyle gidecekti, durmadan durmadan durmadan, kocaman dev gibi bir herif filan gibi, belki dev ellerinde leş kokulu pis bir portakalı döndürüp döndürüp duran bizim Tanrı'nın kendisi gibi (Korova Sütbarı sağ olsun.)

İnsan en az üç kişidir. Kendisi, olmak istediği kişi ve aradaki farkta yaşayan üçüncü. En sahicisi de bu üçüncüdür. Olmak istediğin kişiden kendini çıkardığında, aradaki farkta yaşayan kişidir en çok sana benzeyen. Ne kendin kadar huzursuz ne de olmak istediğin kişi kadar hayalidir o. Yine bu yüzden iki insanın birbirine âşık olması en az altı kişi arasında geçen bir hadisedir. Hangi kişiliğinin hangi kişiliğe, hangi parçanın hangi parçaya özlem duyduğunu çözemediğinde, içmeyi unuttuğun sigara parmaklarını yakana kadar karşı duvara bakarsın. Ve o zaman anlarsın hayatının uzun zamandır neden başka birinin hikâyesiymiş gibi gözükmeye başladığını. Sokak lambalarının ölgün ışıkları karanlık odalara vurduğunda, duvar saatinin tik taklarından başka ses yokken yanında, sanki bir tek sana açıklanmayan bir sır varmış gibi beklerken anlarsın aslında boşa beklediğini. Tünelde sana yol gösterecek rehberin, karanlıktan başka bir şey olmadığını anlarsın. Anne diye ağlayan çocukların aradığının çoğu zaman şefkatli bir baba olduğunu anlarsın. Çekip gitmek isterken görünmez bir elin seni nasıl durdurduğunu anlarsın. Kırk yaşında ama altmış gösteren adamlara daha dikkatli bakarsın o zaman. Kahvelerin dışarıyı göstermeyen isli camlarına. Berduşlara ve kör kedilere bakarsın. Gözbebekleri kaymış esrarkeşlere. Suyun üstüne çıkmış ölü balıklara. Havada asılı gibi duran yırtıcı kuşlara daha dikkatli bakarsın. Çabalarının sonuç vermediğini gören umutsuz insanların bakışlarıyla ancak o zaman buluşur bakışların. Bir yağmur çaktırmadan dindiğinde. Bir gün çenesi ağzının içine kaçmış dişsiz ihtiyarlardan birinin de sen olabileceğini bilirsin artık. Bir gece ansızın, yapayalnız ölmekten korkarken, cesedimi komşular mı bulacak yoksa sayım memurlarımı diye düşünürken hissedersin göğüs kafesinde her gün biraz daha büyüyen, kimsenin kapatamayacağı o boşluğu. Bir kokuya sarılma isteğini. Bir ömür gibi geçmiş zor, uzun günlerden sonra anlarsın ruhunu zehirleyen karmakarışık düşünceleri. Büyük heyecanlardan sonra çöken bitkinlikleri. Kimsenin bulutlara bakmadığı bir şehirde bir lafı döndürüp dolaştırmadan anlatmanın imkansızlığını. Belki de insanın ne anlatacağını bilemediğinde şair olduğunu anlarsın. Gözyaşların kurumadan gülmeye başlarsın o zaman. Çünkü bilirsin ki seni artık kimse kandıramaz kolay kolay. Mutsuz insanları kandırmak zordur çünkü. Hayata her zaman kuşkulu gözlerle bakan, mutsuz insanları kandırmak, herkes bilir bunu, çok ayıptır çünkü.

Ve ben artık mutsuz bir adamım. Günler, haftalar, aylar akıp giderken, ben yaşamıyor da daha ziyade vakit geçiriyorum. Ortalık karardıktan sonra pencereden yıldızları izliyorum. Umut etmiyorum, kızmıyorum, üzülmüyorum. Sadece hatırlıyorum. Kainat türlü biçimlerde kandırmaya çalışıyor beni. bulutlar ilerliyor, bir ayyaş nara atıyor, bir araba acı acı klakson çalışyor, daldan bir yaprak düşüyor… Orada öyle sabit dururken her şey beni kimsenin umrunda olmadığıma, unutmayışımın bir anlam taşımadığına inandırmak için yarışa giriyor. Sabırla bekliyorum ki, bütün kozlarını oynasınlar. Ne olursa olsun duruyor duruyor duruyorum… Gece bir kez daha aşkım karşısında mağlup dağılırken, kuytu bir köşeden fırlayıveren bir kedi gülümsetiyor beni. Nihayet gölgelerin arasında bir sigara yakıyorum. İşte o an biliyorum ki, roller değişmiş ve şimdi yıldızlar beni izlemeye başlamıştır. Gidip yatağıma giriyor, başucumda duran küçük prens biblosuna bakıyorum. Senden bana kalan her şey gibi kırık, ama asla atamayacağımı biliyorum.

Kendimde bir tuhaflık algılar gibi oldum ama üzerinde durmadım. Dursam, Allah korusun bir dursam, dünyada duracak başka ne bir yol ne bir durak ne bir şey bulurdum. O yüzden kendi üzerimde pek durmadım. Kendi üzerinde duran, bu ağırlıkla kendi üzerine yıkılandan başkası olamaz. Kendine yıkılan da böylelikle başkasına yıkılamaz. Biraz marazi, biraz zararsız, şairin dediği gibi “Ayakkabı çivisi gibi kendine batan,” olur ki, dünya kendine değil başkasına batanı, kendine değil başkasına yıkılanı, kendini değil başkasını suçlayanı sevdiği, istediği ve kabul ettiğinden onu hemen defoluların arasına ayırıverir. Ama sorsanız kitaplarında, gerek gökten inenlerinde, gerek yerden bitenlerin iyicelerinde böyle değilmiş gibi yapar söyler, bunu yaymak için peygamberler ve peygamber mizaçlılar ortaya çıkarır. Sonunda onları da ya çarmıha gerer, ya perişan eder. Dünya kendi hakikatleri hakkında tamamen yalancı ve ikiyüzlüdür. Dünya bir ahlaksıza namuslu ve saffet sahibi muamelesi yapan adamın perişanlığını ve zilletini, ona yüksek ve kutsal muamelesi yapanı perişan ederek yaşatır. Bir gece vakti karşı karşıya kitaplarıyla, hikmeti ile gözünüzde yaş, kalbinizde sıkıştıran İlhami bir duygu ile otururken her şeye inandıran dünya, sabah olunca göz kırparak rezili ve zelili sizi aşağılamakta kullanır.