Domina Quotes

We've searched our database for all the quotes and captions related to Domina. Here they are! All 100 of them:

Primero no toques las agujas de tu corazón. Segundo domina tu cólera. Tercero y más importantes, no te enamores jamás de los jamases. Si no cumples estas normas, la gran aguja del reloj de tu corazón traspasará tu piel, tus huesos se fracturarán y la mecánica del corazón se estropeará de nuevo.
Mathias Malzieu (La Mécanique du cœur)
I somehow thought you had experience with stealth missions.” . “Domina, I’m a berserker.” “Perhaps you gnawed your shield very quietly?
T. Kingfisher (Paladin's Strength (The Saint of Steel, #2))
El alma humana es la verdadera cópula del mundo porque, por un lado, se dirige hacia lo divino y, por el otro, se introduce en el cuerpo y domina la naturaleza.
Umberto Eco (Art and Beauty in the Middle Ages)
en algún lugar al que nunca he viajado, gozosamente más allá de cualquier experiencia, tus ojos tienen su silencio: en tu gesto más frágil hay cosas que me abarcan, o que no puedo tocar porque están demasiado cerca tu mirada más leve me abrirá fácilmente aunque me haya cerrado como dedos, siempre me abres pétalo tras pétalo como la Primavera abre (tocando hábilmente, misteriosamente) su primera rosa o si tu deseo fuera cerrarme, yo y mi vida nos cerraremos muy bellamente, súbitamente, como cuando el corazón de esta flor imagina la nieve cayendo cuidadosa por doquier; nada que hayamos de percibir en este mundo iguala la fuerza de tu intensa fragilidad: cuya textura me domina con el color de sus campos, trayendo muerte y eternidad con cada respiro (yo no sé qué hay en ti que puede cerrar y abrir; apenas algo en mí comprende que la voz de tus ojos es más profunda que todas las rosas) nadie, ni siquiera la lluvia, tiene manos tan pequeñas
E.E. Cummings
Ningún hombre sabe, hasta que llega el momento, qué profundidades hay en su interior. Para algunos hombres no llega nunca; dejémoslos descansar y demos gracias. Para mí, tú la has traído, tú la has forzado, y el fondo de ese mar embravecido se ha alzado desde entonces... Te amo. Lo que quieren decir otros hombres cuando usan esa expresión no lo sé; lo que quiero decir yo es que estoy bajo la influencia de una atracción terrible, que he resistido en vano y que me domina. Puedes arrastrarme al fuego, puedes arrastrarme a la horca, puedes arrastrarme a la muerte, puedes arrastrarme a todo aquello que siempre he evitado, puedes arrastrarme a cualquier peligro y cualquier desgracia. A eso y a la confusión de mis pensamientos, que es tal que no valgo para nada, es a lo que me refiero cuando digo que eres mi ruina.
Charles Dickens (Letters Of Charles Dickens To Wilkie Collins (1891))
Talvez Dumbo, depois de voar, pudesse perceber que ninguém domina ninguém; quem nos domina, por dentro, é o medo.
Eduardo Sá (Más Maneiras de Sermos Bons Pais)
Uno, non toccare le lancette. Due, domina la rabbia. Tre, non innamorarti mai è poi mai. Altrimenti, nell'orologio del tuo cuore, la grande lancetta delle ore ti trafiggerà per sempre la pelle, le tue ossa si frantumeranno e la meccanica del cuore andrà di nuovo in pezzi
Mathias Malzieu (La Mécanique du cœur)
Femeile al caror suflet si ale caror intentii sunt pure, se folosesc de virtuti pentru a-i domina pe barbatii pe care-i iubesc; dar femeile care nu le vor binele ii guverneaza servindu-se de cusururile lor.
Honoré de Balzac
A la naturaleza se le domina obedeciendola.
Francis Bacon
Quien conoce a su pueblo es aplicado. Quien se conoce a sí mismo es sabio. Quien domina al otro es fuerte. Quien se domina a sí mismo es poderoso.
Lao Tzu (Tao Te Ching. El libro sagrado del taoismo)
Ay del escritor ruin y vacío que, buscando únicamente halagar las opiniones de moda, renuncie a la energía que ha recibido de la naturaleza para ofrecernos sólo el incienso que quema complacientemente a los pies del partido que domina.
Marquis de Sade (Idée sur les romans (French Edition))
No puedo soportar más en silencio. Debo hablar con usted por cualquier medio a mi alcance. Me desgarra usted el alma. Estoy entre la agonía y la esperanza. No me diga que es demasiado tarde, que tan preciosos sentimientos han desaparecido para siempre. Me ofrezco a usted nuevamente con un corazón que es aún más suyo que cuando casi lo destrozó hace ocho años y medio. No se atreva a decir que el hombre olvida más prontamente que la mujer, que su amor muere antes. No he amado a nadie más que a usted. Puedo haber sido injusto, débil y rencoroso, pero jamás inconsciente. Sólo por usted he venido a Bath; sólo por usted pienso y proyecto. ¿No se ha dado cuenta? ¿No ha interpretado mis deseos? No hubiera esperado estos diez días de haber podido leer sus sentimientos como debe usted haber leído los míos. Apenas puedo escribir. A cada instante escucho algo que me domina. Baja usted la voz, pero puedo percibir los tonos de esa voz cuando se pierde entre otras. ¡Buenísima, excelente criatura! No nos hace usted en verdad justicia. Crea que también hay verdadero afecto y constancia entre los hombres. Crea usted que estas dos cosas tienen todo el fervor de F. W.
Jane Austen (Persuasion)
Ahora es preciso que desheches la pereza; que no se alcanza la fama reclinado en blanda pluma ni al abrigo de colchas; y el que consume su vida sin gloria, deja en pos de sí el mismo rastro que el humo en el aire o la espuima en el agua. Ea, pues, levántate; domina la fatiga con el alma, que vence todos los obstáculos mientras no se envilece con la pesadez del cuerpo.
Dante Alighieri (The Divine Comedy: Inferno - Purgatorio - Paradiso)
Diane
Domina Dixon (Making The Perfect Housewife: Part One: Dominating and Feminizing Her Husband)
O homem seduzido pela ilusão da vida individual, escravo do egoísmo, só vê as coisas que o tocam pessoalmente, e encontra aí motivos incessantemente renovados para desejar e querer; pelo contrário, aquele que penetra a essência das coisas, que domina o conjunto, chega ao repouso de todo o desejo e de todo o querer. Daí em diante a sua vontade desvia-se da vida, repele com susto os gozos que a perpetuam. O homem chega então ao estado da renúncia voluntária, da resignação, da tranqüilidade verdadeira, e da ausência absoluta de vontade.
Arthur Schopenhauer
Scarcely had Don Christoval ceased to speak, when the Domina* of St. Clare appeared, followed by a long procession of Nuns. Each upon entering the Church took off her veil. The Prioress crossed her hands upon her bosom, and made a profound reverence as She passed the Statue of St. Francis, the Patron of this Cathedral. The
Matthew Gregory Lewis (The Monk)
«El verdadero poeta no se encuentra nunca "inspirado": está precisamente por encima de ese más y de ese menos, iguales a sus ojos, que son la técnica y la inspiración; iguales porque domina ambas a la perfección. El verdadero inspirado nunca está inspirado: lo está siempre; no busca la inspiración ni se irrita contra técnica alguna.»
Raymond Queneau (Odile)
La historia no ha cambiado. Hace mil anos ellos eran los duenos del mundo. Hoy en dia lo siguen siendo. Claro, lo tienen que compartir con los grandes magnates de la tierra, esos que controlan el petroleo, las drogas, la tecnologia y por supuesto la television y la radio. La Iglesia domina los miedos y la promesa de la salvacion; las grandes empresas tambien manipulan los miedos y los paliativos para estos: la satisfaccion de las necesidades basicas - y las no tan basicas que hoy en dia parecen primordiales: carro, casa, belleza y entretenimiento - , una via directa al consimismo. Ambos en busca de lo mismo, la minipulacion del pueblo que los lleva a la gallina de los huevos de oro: el dinero de las masas. No es causalidad que la gente no quiera pensar. La Iglesia se encargo por siglos de esto, evitando la lectura de cualquier cosa que no fuese su religion. Desde Aristoteles, Ovidio, Pitagoras, Platon, Socrates, Antistenes, Heraclito, hasta Voltaire, Huxley, Hesse, Sade, Maquiavelo, Rousseau, Nietzsche, Dumas, entre otros, fueron censurados.
Antonio Guadarrama Collado (Cóatl: el misterio de la serpiente)
Al miedo no se le engaña. Se acepta y se domina.
Paula Gallego (La princesa de invierno (Hielo y traición, #1))
A solidão faz homens de talento ou idiotas. [...] A solidão domina os ânimos simplices, complica-os, enche-os de horror sagrado.
Victor Hugo (Os Trabalhadores do Mar)
En el espíritu alemán domina el derecho materno, el sometimiento a la naturaleza en forma de una hegemonía de la música, como no lo ha conocido nunca ningún otro pueblo.
Hermann Hesse (El Lobo Estepario)
XXVIII Quomodo sedet sola civitas plena populo! facta est quasi vidua domina gentium.
Dante Alighieri
la mirada no se domina, a menudo actúa al margen de nuestras instrucciones y de nuestras censuras, o es que bajo ese pretexto le permitimos desobedecernos.
Javier Marías (Así empieza lo malo)
Al hombre verdadero se le conoce porque domina sus apetitos.
Helvia
As pessoas mundanas estão de tal modo acostumadas a que as procurem que quem lhes foge parece-lhes uma fênix e domina-lhes por inteiro o pensamento.
Marcel Proust (The Guermantes Way)
Ha cuore chi conosce la paura ma la domina, chi guarda l'abisso, ma con fierezza.
Friedrich Nietzsche (Così parlò Zarathustra (Italian Edition))
El amor es tu amo, pues te domina, y quien permite que un loco lo subyugue no merece, creo yo, que se le acepte por cuerdo.
William Shakespeare (The Two Gentlemen of Verona)
Nadie tiene dominio sobre el amor, pero el amor domina todas las cosas.
Dulce María
E' strano. Se un pensiero ti domina, lo trovi espresso dappertutto, ne senti perfino l'odore nel vento, nella vernice, nel profumo della primavera;
Thomas Mann (Death in Venice)
[«Recuerda que en tiempos arduos hay que conservar la ecuanimidad, lo mismo que en buenos un ánimo que domina prudentemente la alegría excesiva.» Horacio, Carmina, II, 3]
Arthur Schopenhauer (El arte de ser feliz: Explicado en cincuenta reglas para la vida (Nuevo Rincon) (Spanish Edition))
Un libro es un arma cargada en la casa de al lado. Quémalo. Quita el proyectil del arma. Domina la mente del hombre. ¿Quién sabe cuál podría ser el objetivo del hombre que leyese mucho?
Ray Bradbury (Fahrenheit 451)
A los diecisiete años no sueño con la modernidad, ni con el firmamento. Me conformo con lo que me dan. No albergo ninguna ambición, no me domina ningún odio, ni siquiera conozco el tedio.
Philippe Besson (Lie With Me)
A riding crop and a blindfold don’t make it BDSM. There is a big difference between being kinky and being in the scene. It’s not a sexual thing to me; it’s a very spiritual thing.” Domina Blue
Young (Turpitude (A Harem Boy's Saga Book 4))
Yo soy Fae y no soy Fae, soy todos y ninguno, le dije al hechizo que me dominaba. Tú no me dominas. Yo soy como tú…, real y no real, no mucho más que susurros reunidos de poder. Tú no me dominas…
Sarah J. Maas (A Court of Mist and Fury (A Court of Thorns and Roses, #2))
El hombre no domina la naturaleza, sino que, fundándose sobre el conocimiento de unas cuantas leyes y secretos naturales, se ha erigido en la posición de dueño de aquellos otros seres que carecen de tal conocimiento.
Erich Fromm
Es necesario que la naturaleza vencida muera sobre el campo de batalla, es preciso que la realidad suceda al sueño, y entonces es el sueño el que domina absolutamente, y la vida se hace sueño y el sueño se hace vida.
Alexandre Dumas (El Conde de Montecristo)
Un día uno se cansa de hablar del «decrecimiento» y del amor a la naturaleza. Nos domina el deseo de poner en sintonía los actos y las ideas. Es hora de dejar la ciudad y de correr sobre los discursos el telón de los bosques.
Sylvain Tesson (Dans les forêts de Sibérie)
Why is it that the people who can afford all the fun in the world have discovered only such limited ways of having it? I'm not anti-drugs, exactly; it's just that I prefer the doors of my own perception to remain firmly bolted.
L.S. Hilton (Domina (Maestra #2))
O espetáculo do homem - que vomitivo! O amor - um encontro de duas salivas... Todos os sentimentos extraem seu absoluto da miséria das glândulas. Não há nobreza senão na negação da existência, em um sorriso que domina paisagens aniquiladas.
Emil M. Cioran
Nossos dias são muito curtos para que tomemos, nos próprios ombros, o peso dos erros de outrem. Cada um vive a própria vida, e paga o preço de vivê-la. Em tudo, a única pena é que, com frequência, temos que pagar um preço alto por uma única falta. E, na verdade, estamos sempre a pagar. No trato com o homem, o Destino jamais encerra as contas.Há momentos, dizem-nos os psicólogos, quando a paixão pelo pecado, ou por aquilo que o mundo chama de pecado, domina de tal maneira uma personalidade, que toda fibra do corpo, e toda célula do cérebro, parece ser instinto com impulsos receosos. Nestes momentos, homens e mulheres perdem a liberdade da vontade. Como autômatos, consciência, morta, ou então, se conseguir viver, vive apenas para dar fascínio à revolta, e encanto a desobediência. Pois todos os pecados, como não se cansam de nos lembrar os teólogos, são pecados da desobediência. Quando, dos céus, cai o espírito maior, a estrela matutina do mal, é como rebelde que cai.
Oscar Wilde
Nunca me he sentido bueno, pero sí me he dado cuenta de que muchas veces, gracias a la benéfica influencia de mi papá, he podido ser un malo que no ejerce, un cobarde que se sobrepone con esfuerzo a su cobardía y un avaro que domina su avaricia.
Héctor Abad Faciolince (El olvido que seremos)
- As wiccanfae não merecem estar entre nós...e Tir Alainn não é o lugar delas. - Nesse caso, sugiro que se vá embora. Lucian fixara-a com o olhar até Selena começar a perder mão sobre si mesma, em vias de se descontrolar. - Eu sou Fae - afirmara - e sou Filha da Casa de Gaian, o que implica que também sou wiccanfae. No entanto, se eu sou wiccanfae,o que julga o Senhor do Fogo que é? - Como?! - O fogo é um dos elementos da Mãe Universal. Não é uma dádiva dos Fae. O único motivo pelo qual o senhor o domina é por ser descendente de pelos menos uma pessoa que pertencia à Casa de Gaian. - Mentira - brandira Lucian - Eu sou Fae. - Wiccanfae! - atirara Selena, no mesmo tom. - Quem tem o seu poder não pode ter sangue puro. Quem julgava o senhor que era?...
Anne Bishop (The House of Gaian (Tir Alainn, #3))
Vyrui turite kai ką leisti, nuduoti, jog jis jus labai domina, o paskui netikėtai "viską užbaigti" ir ryžtingai jam uždrausti tai, ką jis dar vakar laikė iškovotu dalyku. Kontrastinis dušas - gana atšiauru, bet po juo ir meilė, ir geismas auga it ant mielių.
André Maurois (To an Unknown Lady)
Hasta ahora, nunca me había planteado que la música fuera un lenguaje. Un lenguaje como el castellano, el inglés o el francés. Un lenguaje que Dylan domina como si fuera su lengua materna. Como la mejor manera que tiene de expresarse. O la única" - Hugo Cabana
Susanna Herrero (El chico de la última fila (Cabana, #2))
Todos os dias o trabalho domina mais e mais a consciência em seu proveito: o gosto da alegria chama-se já «necessidade de descanso»; começa a corar de si próprio. «Temos de fazer isto por causa da saúde», diz-se às pessoas que vos surpreendem numa volta pelo campo.
Friedrich Nietzsche (A Gaia Ciência)
[...]vaikystėje mus domina tiktai herojai. Vėliau įgyjame kitokios patirties, herojus keičia personažai, mąstytojai, kitaip sakant, visokio plauko hamletai. Jie kelia iš tiesų svarbias problemas, kartais įžvelgia dramatiškiausius pasaulio aspektus, tačiau vis rečiau kyla noras su jais tapatintis. Jie ne herojai. Mūsų santykis su literatūros tekstu sudėtingėja, tampa komplikuotas. Herojų era baigaisi, prasideda abejonių, pažinimo, analizės, pastangų suprasti periodas. Skaitai tekstą dažniausiai jau dėl visai kitų paskatų nei vaikystėje...
Donaldas Kajokas (Ežeras ir kiti jį lydintys asmenys)
De la misma forma que las mujeres, cuya emotividad obedece menos a razones de orden abstracto que al ansia instintiva e indefinible hacia una fuerza que las reintegre, y de ahí que prefieran someterse al fuerte antes que seguir al débil, igualmente la masa se inclina más fácilmente hacia el que domina que hacia el que implora, y se siente interiormente más satisfecha con una doctrina intransigente que no admita dudas, que con el goce de una libertad que generalmente de poco le sirve. La masa no sabe qué hacer con la libertad, sintiéndose abandonada.
Adolf Hitler (Mi Lucha)
Bueno, todos los pacientes son, en cierto modo, unos mentirosos. Vienen a mi consulta porque sus mentiras les hacen sufrir. El paciente que domina el arte de la mentira acaba siendo víctima de una enfermedad más grave. Pero piensa que aquel que paga puntualmente sus honorarios no nos engaña.
Yukio Mishima (Musica)
La tecnología etérea y digital que reemplazó a la imprenta ha alcanzado la mayoria de edad en un momento en que esta ideología lamentable que critico domina la cultura tecnológica. La autoría- la mismísima idea del punto de vista individual- no es una de las prioridades de la nueva ideología.
Jaron Lanier (You Are Not a Gadget)
Estaba condenado con la maldición del que sabe dos idiomas y entiende, secretamente, que no domina del todo ninguno de los dos. Ahora era capaz de comparar; todo se me multiplicaba por dos. En cada sitio terminaba optando por el punto de vista ajeno. Ahora veo todo, esté donde esté, como un extranjero.
Alberto Fuguet (Las películas de mi vida)
Yo me siento como el caballero de una novela antigua que, encerrado en su armadura resplandeciente, tras acometer mil empresas prodigiosas por el mundo, se topa con un pastor harapiento, desnutrido, que sin apartarse nunca del pastizal, con portentoso coraje doblega y domina a horribles bestias con sus propias manos.
Elena Ferrante (Las deudas del cuerpo (La amiga estupenda, #3))
Questa pratica di riverire la vecchiaia ci rende il mondo amaro nell'età migliore; tiene le ricchezze lontane da noi fino a quando la nostra decrepitezza ci impedisce di gustarle. Comincio a sentire come un legame inutile e sciocco questa opprimente tirannia della vecchiaia, che domina non in quanto ha il potere ma in quanto noi la subiamo.
William Shakespeare (King Lear)
Na mitologia hindu, o despertar de Kali foi descrito em muitos detalhes. Quando Kali se ergue vermelha de raiva, todos os deuses e demônios ficam aturdidos e todo mundo fica em silêncio. Eles não sabem o que ela vai fazer. Eles pedem ao Senhor Shiva para pacificá-la, mas Kali ruge ferozmente jogando-o para abaixo e de pé sobre seu peito, com sua boca aberta, sedenta por carne e osso. Quando os devas realizam orações para pacificar Kali, ela se torna calma e tranqüila. ... De acordo com a filosofia do yoga, Kali, a primeira manifestação do inconsciente, é um poder terrível; ela domina completamente a alma individual, representada por sua posição sobre o Senhor Shiva. Às vezes acontece que, pela instabilidade mental, algumas pessoas entram em contato com seu corpo inconsciente e vêem elementos ferozes e pouco auspiciosos – fantasmas, monstros, etc. quando Kali, o poder inconsciente do homem, é despertada, ela eleva-se até encontrar a manifestação mais adiante, o superconsciente, a outorgadora de gloria e perfeição.
Satyananda Saraswati (Kundalini Tantra)
Dintre oameni, sunt impresionanţi numai aceia a căror existenţă este o serie de răspântii, numai oamenii care au destin, a căror viaţă se dilată atât de mult, în-cât n-o mai pot domina în nici un fel. Totul este să ai destin, să fii un „caz’’. Prezenţa ta să fie o mustrare, o teamă, o nelinişte, un extaz sau o bucurie. Nimeni să nu ştie cât vei trăi, ce vei face, cum vei gândi, ci doar o teamă şi o bucurie, pentru prăbuşirile şi înălţările tale, să facă din existenţa ta o surpriză continuă, o nelinişte ciudată. Să fii pentru altul prilej de alarmă, de presen-timente, de meditaţie, de ură şi de entuziasm; nimeni să nu fie sigur de drumul pe care mergi, precum ni-meni să nu fie sigur de drumul pe care vei apuca. Exis-tenţa ta să fie o problemă irezolvabilă, pe care nici moartea să n-o poată rezolva vreodată, ci absenţa ta fizică să mărească chinul neînţelesului. Toţi oamenii care n-au un destin şi care nu pot deveni „cazuri" calcă sigur în existenţă, sunt siguri că ei trebuie să ajungă undeva; căci finalul este implicat în premisele fiinţei lor. Acel om, însă, care e un „caz" este pentru el însuşi o nelinişte absolută şi un prilej de nelinişte pentru alţii; în el, tremurul individuaţiei este o halucinaţie,un extaz, o reverie sau o explozie, o creaţie infinită, un nimic ce devine fiinţă. Şi atunci i se pune aceluia ultima întreba-re: dacă lumea a fost creată sau dacă n-a fost încă.
Emil M. Cioran (Cartea amăgirilor)
El hombre libre es dueño del tiempo. El hombre que domina el espacio es apenas poderoso. En la ciudad, los minutos, las horas, los años se nos escapan. Corren desde la llaga del tiempo herido. En la cabaña, el tiempo se calma, se acuesta a nuestros pies como viejo perro amable y, de pronto, ya no sabemos que existe. Soy libre porque mis días lo son.
Sylvain Tesson (Dans les forêts de Sibérie)
Ştia că, pentru a domina pe altul, este nevoie de un singur lucru: să te domini pe tine însuţi. Nu exista nimic mai necruţător decât iubirea; cel ce îşi pierdea libertatea afectivă îl pierdea şi pe acela căruia i-o sacrificase. Cel ce se dăruia devenea dependent. Toate dorinţele nevinovate erau doar o amăgire, o capcană. Trebuia să fii mereu în gardă.
Erich Maria Remarque (Gam)
Non vi è dubbio che una figura eroica, per il fatto solo della sua esistenza, domina per decenni e per secoli la vita spirituale. Nella vita dei fatti e della realtà, nella sfera della politica, ben di rado sono le figure eccezionali, gli uomini dalle idee pure, a decidere: decide invece la specie molto più meschina, ma più abile, degli uomini di sfondo.
Stefan Zweig (Fouché)
Even though cultural changes cannot be measured on a day-to-day basis, changes that accrue over decades must be pursued daily.
Lynn Domina (Understanding A Raisin in the Sun: A Student Casebook to Issues, Sources, and Historical Documents (The Greenwood Press "Literature in Context" Series))
Exploring the dynamic between tradition and change when it came to the role of women as powerful and influential figures is an essential part of understanding the evolving nature of the Roman world. This is complicated by the fact that the Romans to a large extent did not themselves necessarily recognize how the political and social role of women was changing.
Guy de la Bédoyère (Domina: The Women Who Made Imperial Rome)
Les masssacres planificades de dones, nens i estudiants, a Mèxic i en altres llocs del món, ens parlen a tots nosaltres: no són víctimes excepcionals d'una irracionalitat incontrolable. Són els residus habituals d'un sistema econòmic i polític que, com la moneda que ens domina, té a la seva cara la democràcia representativa, i a la seva creu, un camp de guerra.
Marina Garcés
   There is a type of woman who, ever since my boyhood, has invariably attracted me.    She is the woman with the eyes of a sphinx, whom desire makes cruel and cruelty makes desirous.
Leopold von Sacher-Masoch (The Master Masochist: Tales of a Sadistic Mistress)
Passione, Nostalgia e Dolore mi abitano e mi consumano: possono rendere uno spettro questo corpo che divorano. Tu che amo di un amore che mi domina come un tiranno, come il vino che si mesce sposa la coppa che lo accoglie, l'ora della separazione, che tanto temevo, è suonata, dimmi, quest'ora, tu che amo di una passione che aderisce, come denso liquore, alle pareti del mio corpo?
Anonymous (Le Mille e Una Notte)
Tradicionalmente, el poder es lo que se ve, lo que se muestra, lo que se manifiesta, y, de manera paradójica, encuentra el principio de su fuerza en el movimiento por el cual la despliega. Aquellos sobre quienes se ejerce pueden mantenerse en la sombra; no reciben luz sino de esa parte de poder que les está concedida, o del reflejo que recae en ellos un instante. En cuanto al poder disciplinario, se ejerce haciéndose invisible y, por el contrario, impone a aquellos a quienes somete un principio de visibilidad obligatorio. En la disciplina, son los sometidos los que tienen que ser vistos. Su iluminación garantiza el dominio del poder que se ejerce sobre ellos. El hecho de ser visto sin cesar, de poder ser visto constantemente, es lo que mantiene sometido al individuo disciplinario. Y el examen es la técnica por la cual el poder, en lugar de emitir los signos de su potencia, en lugar de imponer su marca sobre aquellos a los que somete, los mantiene en un mecanismo de objetivación. En el espacio que domina, el poder disciplinario manifiesta, en lo esencial, su poderío acondicionando objetos. El examen equivale a la ceremonia de esta objetivación.
Michel Foucault (Vigilar y castigar. Nacimiento de la prisión)
Propongo che si misuri il valore di una nazione in base alla sua creatività, alla produzione di nuove idee scientifiche, artistiche, tecnologiche o sociali, non in termini di denaro."... "Le nazioni muoiono quando diventano rigide e inflessibili, quando la loro burocrazia domina tutto e ristagnano, quando hanno un'opinione troppo alta di loro stesse." Gregory Chaitin in Darwin Alla Prova.
Gregory Chaitin (Proving Darwin: Making Biology Mathematical)
Le donne nascono tra gli ornamenti, e tra gli ornamenti muoiono. Tanto che molte donne non esitano a vedere come un ornamento persino l'amore che domina la loro vita. E se l'amore è un ornamento, l'amante, che ne è il cuore, non è, ovviamente, che un oggetto ornamentale. E non solo: si accontentano di diventare esse stesse degli oggetti ornamentali, e per di più giudicano sciocchi coloro che non le vedono come tali.
Natsume Sōseki (Nowaki)
[...] O êxito sempre foi o maior mentiroso - e a "obra" mesma é um êxito; o grande estadista, o conquistador, o descobridor está disfarçado em suas criações, até um ponto irreconhecível; a "obra", a do artista, do filósofo, só ela inventa quem a criou, quem a teria criado; os "grandes homens", tal como são venerados, são pequenas criações ruins, feitas posteriormente; no mundo dos valores históricos a moeda falsa domina.
Friedrich Nietzsche (Beyond Good and Evil)
Si consideramos, pues, a nuestra Orden como una minoría selecta de ese tipo y tratamos de averiguar hasta qué punto nuestra conducta justifica la posición preferente de que gozamos frene al conjunto del pueblo y del mundo, hasta dónde nos ha afectado y nos domina, acaso la dolencia característica de la nobleza - orgullo sacrílego, presunción, vanidad de casta, suficiencia, desagradecido parasitismo -, creo que sentiríamos muchos remordimientos.
Hermann Hesse (The Glass Bead Game)
Mi baserò sui dogmi della religione cristiana per farmi un’idea… per raffigurarmi il vostro Dio orrendo? Be’, vediamo un po’ come mi si presenta… Cosa posso vedere nel Dio di questo culto infame, se non un essere incoerente e barbaro, che oggi crea un mondo, e domani si pente di averlo creato? Cosa posso vedere in lui se non un essere banale che non può mai far prendere all’uomo la piega che vorrebbe? Questa creatura, anche se emanata da lui, lo domina; può offenderlo e meritare per questo supplizi eterni! Che razza di Dio è!
Marquis de Sade (La Philosophie dans le boudoir)
¿Queréis creer en el capitalismo? ¿Queréis creer, pongamos, en el paradigma de la igualdad entre los ciudadanos? ¿Son iguales ante la ley dos fulanos que no pueden pagarse el mismo bufete de abogados? ¿Son iguales ante el mercado laboral dos trabajadores que provienen de sistemas educativos diametralmente opuestos? ¿Son iguales ante el doctor los enfermos independientemente del Centro de Salud del que provengan? ¿Si todos tenemos las mismas oportunidades, cómo es que los hijos de los ricos siguen siendo ricos? ¿Cómo es que todos los ciudadanos sueñan con llegar lejos en esta vida si luego lo cierto es que la fama y el poder son inalcanzables para la práctica totalidad de las personas de este mundo? ¿Cabe entonces hablar del sueño americano? ¿ Tiene algún sentido hablar de igualdad de oportunidades cuando el dinero domina nuestras vidas y el dinero se hereda? ¿Puedes soñar con salir de la miseria mientras los bancos te cobran intereses por tus deudas y les pagan réditos a tus jefes por sus depósitos? ¿Estás tú remunerando a tu banco y alimentando a un empresario? ¿ Y cómo has hecho para meterte en semejante estafa?
Emilio Bueso (Cenital)
L’uomo ormai è succube dell’economia. Tutta la sua vita è determinata dall’economia. Questa, secondo me, sarà la grande battaglia del futuro: la battaglia contro l’economia che domina le nostre vite, la battaglia per il ritorno a una forma di spiritualità – che puoi chiamare anche religiosità – a cui la gente possa ricorrere. Perché è una costante della storia umana, questo voler sapere cosa ci sei a fare al mondo. Occorrono nuovi modelli di sviluppo. Non solo crescita, ma parsimonia. Vedi, Folco, io dico che bisogna liberarsi dei desideri. Ma proprio per il perverso sistema del consumismo la nostra vita è tutta centrata su giochi, sport, mangiare, piaceri. Il problema è uscire da questo circolo vizioso: una cosa dopo l’altra dopo l’altra. Porca miseria, questo ti impone dei comportamenti che sono assolutamente assurdi. Tu non vuoi certe cose ma il sistema del consumismo ti convince, ti seduce a volerle. Tutta la tua vita dipende da quel meccanismo. Se invece cominci a non parteciparvi resistendo, digiunando, allora è come se usassi la non violenza contro la violenza. La violenza che ci fa alla fine? Mica te la possono cacciare in gola, la roba!
Tiziano Terzani (La fine è il mio inizio)
Todo esto, y mucho más, puede ocurrir mientras prevalezca la doctrina Muasher. Mientras la población general permanezca pasiva, apática y desviada hacia el consumismo o el odio a los vulnerables, los poderosos pueden hacer lo que les plazca; y los que sobrevivan podrán contemplar el resultado.
Noam Chomsky (¿Quién domina el mundo? (Spanish Edition))
La Convenzione è tutta e soltanto nella condanna dell'ultimo Capeto; quell'avvenimento sovrasta ogni altro atto; il 21 gennaio domina l'intera sua opera; la terribile assemblea aveva spento con un alito fatale la fiamma monarchica che brillava da diciotto secoli; processando in un solo re tutti i re della terra stabiliva un punto di partenza per la lotta contro il passato. […] Al momento della condanna capitale di Luigi XVI, a Robespierre restavano diciotto mesi di vita, a Danton quindici, a Verniaud nove, a Marat cinque mesi e tre settimane, a Lepelletier-Saint Fargeau un giorno. Corto e affannoso respiro!
Victor Hugo (Ninety-Three)
La incomprensibilidad ejerce un enorme poder sobre nosotros cuando estamos enfermos, más legítimamente quizá de lo que admitirá el sano. En la salud el significado ha usurpado el sonido. La inteligencia domina a los sentidos. Pero cuando estamos enfermos, con el policía fuera de servicio, nos arrastramos bajo algún oscuro poema de Mallarmé o de Donne, alguna frase en latín o griego, y las palabras emanan su aroma o destilan su esencia, y entonces, si captamos al fin su significado, es mucho más rico por haberlo percibido primero sensualmente, mediante el paladar y las fosas nasales, como alguna fragancia exótica.
Virginia Woolf (On Being Ill)
Qué pobres hombres son los que dedican toda su alma a los cumplimientos, y cuya unica ambición es ocupar la silla más visible de la mesa! Se entregan con tanto ahínco a estas tonterías, que no tienen tiempo para pensar en los negocios verdaderamente importantes. Una de tantas sandeces. Necios! No ven que el lugar o significa nada, y que el que ocupa el primer puesto hace muy pocas veces el primer papel. Cuántos reyes están gobernados por sus ministros! Cuántos ministros por sus secretarios! ¿Y quién es el primero?. Yo creo que aquél cuyo ingenio domina al de los demás, y por su carácter y su destreza convierte las fuerzas y las pasiones ajenas en instrumentos de sus deseos
Johann Wolfgang von Goethe
En una sociedad donde la mediocridad en demasiadas ocasiones es el estándar y es demasiado a menudo recompensada”, dijo, “existe una intensa fascinación por los hombres que detestan la mediocridad, que se rehúsan a definirse a sí mismos en términos convencionales, y que buscan trascender las capacidades humanas tradicionalmente reconocidas
David Goggins (No me puedes lastimar: Domina tu mente y desafía las probabilidades)
É um predestinado, um homem tocado pelo destino que irá salvar a Alemanha e conduzi-la à vitória da luz sobre a treva. Repare só na maneira como Herr Hitler fala. Dá a sensação de estar em transe, de que é um medium e o espírito da Alemanha se revela pela sua voz. O Führer é a boca dos deuses, um instrumento da vontade divina, um clarividente guiado por uma força natural, um homem transcendente. Domina o poder mágico da palavra falada, é um magus a executar um encantamento, um arauto da salvação. Não é um político, é um profeta. Um profeta! O sumo sacerdote da nação! Ninguém exprime a alma da Alemanha como ele. É a voz que vem da noite dos tempos, a voz que nos traz Wotanm que nos traz Thor! Os seus discursos são feitiçaria em massa, um poema gótico transformado em ato político.
José Rodrigues dos Santos (O Mágico de Auschwitz)
Son muy pocos aquellos de entre nosotros que no se han despertado a veces antes del alba, o después de una de esas noches sin sueños que casi nos hacen amar la muerte, o de una de esas noches de horror y de alegría monstruosa, cuando se agitan en las cámaras del cerebro fantasmas más terribles que la misma realidad, rebosantes de esa vida intensa, inseparable de todo lo grotesco, que da al arte gótico su imperecedera vitalidad, puesto que ese arte bien parece pertenecer sobre todo a los espíritus atormentados por la enfermedad del ensueño. Poco a poco, dedos exangües surgen de detrás de las cortinas y parecen temblar. Adoptando fantásticas formas oscuras, sombras silenciosas se apoderan, reptando, de los rincones de la habitación para agazaparse allí. Fuera, se oye el agitarse de pájaros entre las hojas, o los ruidos que hacen los hombres al dirigirse al trabajo, o los suspiros y sollozos del viento que desciende de las montañas y vaga alrededor de la casa silenciosa, como si temiera despertar a los que duermen, aunque está obligado a sacar a toda costa al sueño de su cueva de color morado. Uno tras otro se alzan los velos de delicada gasa negra, las cosas recuperan poco a poco forma y color y vemos cómo la aurora vuelve a dar al mundo su prístino aspecto. Los lívidos espejos recuperan su imitación de la vida. Las velas apagadas siguen estando donde las dejamos, y a su lado descansa el libro a medio abrir que nos proponíamos estudiar, o la flor preparada que hemos lucido en el baile, o la carta que no nos hemos atrevido a leer o que hemos leído demasiadas veces. Nada nos parece que haya cambiado. De las sombras irreales de la noche renace la vida real que conocíamos. Hemos de continuar allí donde nos habíamos visto interrumpidos, y en ese momento nos domina una terrible sensación, la de la necesidad de continuar, enérgicamente, el mismo ciclo agotador de costumbres estereotipadas, o quizá, a veces, el loco deseo de que nuestras pupilas se abran una mañana a un mundo remodelado durante la noche para agradarnos, un mundo en el que las cosas poseerían formas y colores recién inventados, y serían distintas, o esconderían otros secretos, un mundo en el que el pasado tendría muy poco o ningún valor, o sobreviviría, en cualquier caso, sin forma consciente de obligación o de remordimiento, dado que incluso el recuerdo de una alegría tiene su amargura, y la memoria de un placer, su dolor.
Oscar Wilde (El Retrato de Dorian Gray)
Durante anos foi povoado exclusivamente pelos ratos que ai atravessavam em corridas brincalhonas, que rolam a madeira das portas monumentais, que o habitavam como senhores exclusivos. Em certa época um cachorro vagabundo o procurou como refúgio contra o vento e contra a chuva. Na primeira noite não dormiu, ocupado em despedaçar ratos que passavam na sua frente. Dormiu depois de algumas noites, ladrando à lua pela madrugada, pois grande parte do teto já ruíra e os raios da lua penetravam livremente, iluminando o assoalho de tábuas grossas. Mas aquele era um cachorro sem pouso certo e cedo partiu em busca de outra pousada, o escuro de uma porta, o vão de urna ponte, o corpo quente de uma cadela. E os ratos voltaram a dominas até que os Capitães da Areia lançaram as suas vistas para o casarão abandonado.
Jorge Amado (Capitães da Areia)
Lo que menos odio es la parte mecánica, rutinaria, de mi trabajo: el volver a pasar un asiento que ya redacté miles de veces, el efectuar un balance de saldos y encontrar que todo está en orden, que no hay diferencias a buscar. Ese tipo de labor no me cansa, porque me permite pensar en otras cosas y hasta (¿por qué no decírmelo a mí mismo?) también soñar. Es como si me dividiera en dos entes dispares, contradictorios, independientes, uno que sabe de memoria su trabajo, que domina al máximo sus variantes y recovecos, que está seguro siempre de dónde pisa, y otro soñador y febril, frustradamente apasionado, un tipo triste que, sin embargo, tuvo, tiene y tendrá vocación de alegría, un distraído a quien no le importa por dónde corre la pluma ni qué cosas escribe la tinta azul que a los ocho meses quedará negra
Mario Benedetti (La tregua)
Le lotte dal basso sono e saranno sempre senza speranza. La visione di un mondo pacifico in cui tutto è condiviso e i rapporti tra le persone non sono governati da semplici rapporti di forza è una visione del tutto utopistica e irreale. Del resto non importa che l’unico anello sia al dito di Sauron o a quello di un hobbit sfigato di nome Smeagol. Rimane il potere e quelli che lo subiscono. Chi domina e chi viene dominato. Chi prospera e chi decade. Ogni rivoluzione del popolo ghigliottina i suoi Danton e i suoi Robespierre. Ogni rivoluzione annega nel sangue i suoi Marat. Ogni rivoluzione degenera in un impero di Napoleone. Non che questo cambi le cose. Se vivi in uno Stato fascista che dice di non esserlo. Se perdi il diritto alla casa. Se subisci un’economia delirante che ti uccide con le nocività che produce. Se lavori per finanziare una classe dirigente che guarda solo se stessa. Se non vivi più, per lavorare e mantenere una famiglia, come uno schiavo... Come è possibile restare a guardare? Come non comprenderlo? Come continuare a subirlo? Se non sei un uomo stacchi il cervello e smetti di pensare. Se sei un uomo ti incazzi e lotti. Come Don Chisciotte con i mulini a vento. I Sancho Panza di questo mondo, che lottano per opportunismo e senza ideali, non lo comprendono e mai lo comprenderanno. Lottare è inevitabile e nobilitante. Nonostante non ci sia speranza. Lottare senza la speranza è l’unica cosa che ci è rimasta. I Don Chisciotte continueranno a farlo perché lottare li fa sentire vivi e liberi; e quando abbatteranno i mulini a vento i Sancho Panza di questo mondo se ne prendereanno il merito e saranno tiranni al loro posto.
Stefano Zorba (Mi innamoravo di tutto: Storia di un dissidente)
Arruinada yo, ¿y qué me importa? ¿No me queda mí talento? ¿No puedo, como la Pasta, la Malibrán y la Grisi, adquirir lo que vos jamás podríais darme, fuese cual fuese vuestra fortuna? Ciento o ciento cincuenta mil libras de renta, que deberé únicamente a mis propios esfuerzos, y que en lugar de llegar a mis manos como esos miserables mil francos que me dais, reprochándome mi prodigalidad, llegarán acompañados de aclamaciones, aplausos y flores. Y aun cuando no tuviese ese talento, del que dudáis, según vuestra sonrisa, ¿no me quedará aún ese furioso amor de independencia, que vale para mí más que todas las riquezas, y que domina en mí hasta el instinto de conservación? No, no lo siento por mí; sabré siempre salir del paso; mis libros, mis pinceles y mi piano, cosas que no cuestan caras, y que podré comprar siempre, me bastan.
Alexandre Dumas (El conde de Montecristo: Ilustrado (Spanish Edition))
sucede porque los pensamientos obsesivos son más fuertes que tu mente, que está muy débil. Y está débil tu mente porque tu cerebro está muy fatigado y, a su vez, tu cerebro está muy fatigado porque tiene que producir aceleradamente grandes cantidades de energías. Esto, a su vez, sucede porque necesita reponer muchas energías debido a la dispersión y nerviosismo que hay en ti. Y, siendo la obsesión más fuerte que la mente, ésta acaba siendo derrotada por aquélla. Y la mente, al sentirse dominada por la obsesión e incapaz de expulsarla, queda presa de una angustiosa ansiedad que deriva en una fatiga y una debilidad mentales cada vez mayores, y entonces la fuerza de la obsesión es mucho más considerable y te domina sin contrapeso. Éste es el infernal y temible círculo vicioso en el que, como dijimos, danzan al unísono la dispersión o nerviosismo, la angustia y la obsesión,
Ignacio Larrañaga (El arte de ser feliz)
Le donne nascono tra gli ornamenti, e tra gli ornamenti muoiono. Tanto che molte donne non esitano a vedere come un ornamento persino l'amore che domina la loro vita. E se l'amore è un ornamento, l'amante, che ne è il cuore, non è, ovviamente, che un oggetto ornamentale. E non solo: si accontentano di diventare esse stesse degli oggetti ornamentali, e per di più giudicano sciocchi coloro che non le vedono come tali. Sebbene molte donne vedano la vita così, tuttavia non se ne rendono affatto conto. Semplicemente, quando scoprono che le cose o le persone con cui entrano in relazione non rispondono a questa funzione decorativa, ne sono, in qualche modo, irritate. E quando si accorgono che le cose e le persone che le circondano non cambiano, pur subendo la loro irritazione, vedono quella stessa irritazione riverberare tutto intorno a loro, e si meravigliano che, ciononostante, gli altri non cambiano.
Natsume Sōseki (Nowaki)
Si, cuando el pueblo, suficientemente informado, delibera, no tuvieran los ciudadanos ninguna comunicación entre ellos, el gran número de pequeñas diferencias resultaría siempre la voluntad general, y la deliberación sería siempre buena. Pero cuando se forman facciones, asociaciones parciales a expensas de la grande, la voluntad de cada una de esas asociaciones resulta general en relación a sus miembros, y particular en relación al Estado. Entonces puede decirse que no hay tantos votantes como hombres, sino solamente tantos como asociaciones. Las diferencias se hacen menos numerosas y dan un resultado menos general. En fin, cuando una de estas asociaciones es tan grande que domina a todas las demás, ya no tenemos como resultado una suma de pequeñas diferencias, sino una diferencia única; entonces ya no hay voluntad general, y la opinión que prevalece no es más que una opinión particular. De modo que, para tener el verdadero enunciado de la voluntad general, importa que no haya sociedad particular dentro del Estado, y que cada ciudadano opine por si mismo.
Jean-Jacques Rousseau (The Social Contract)
There are pieces to the puzzle missing,' Camas said. He was tugging his hair; his eyes glowed eerily in the red light from a stained-glass lamp. 'And pieces that don't yet fit. What, for instance, precipitates the shift from city to shadow city? Is it sorcery? Has it to do with the precarious state of affairs in the House of Greve? The powerless heir, the bastard who cannot act? What secrets are hidden within the secret palace? What is there to gain by anticipating and surviving the shift? Domina Pearl believes that it is possible, if one can remain aware during the transformation, to amass enormous knowledge and power. To rule the shadow city when it emerges, since no one else will remember the previous city, and who ruled then. All will be accepted as it is revealed. All of which is why I am so eager to speak with you. You live in Ombria's past, its ghosts and memories. How far back do you remember? Were you alive before the previous shift? How many transformations have there been? Many? One? None at all? How old are you?' The illusion of Faey inclined her head gracefully; Camas continued without listening for answers. Faey spoke then, her voice sliding within, beneath his words. 'What do you expect to gain form what you call the transformation?' Camas interrupted his own sentence with a word. 'Enlightenment. And the power that comes with an unbroken memory of the history of the city. Domina Pearl's knowledge of sorcery may not survive the transformation if she herself is not aware of the shift. I want to stay alive, be aware of the shift form city to shadow, and I will ally myself and my abilities to anyone powerful enough to maintain the integrity of existence, knowledge, memory and experience through the transformation.' 'Such as Domina Pearl?' the sorceress suggested. She kept her voice light, careless, but her eyes were very dark. 'Domina Pearl,' Camas agreed. 'Or you. Or perhaps even Ducon. He is another puzzle piece, I think. He is drawn to the hidden palace, and to the odd, unnoticed places in Ombria where the boundaries are visible between the city and its shadow. He draws them constantly.' 'So you would pledge your loyalty to him or betray him, depending on the moment?' 'Or her. Or you,' Camas answered, nodding briskly. Mag stared at him with wonder. 'Exactly. Depending on the moment.
Patricia A. McKillip (Ombria in Shadow)
Mi-a venit foarte greu sa ma afirm alaturi de gandurile mele. Era un demon in mine, iar in cele din urma prezenta lui a fost decisiva. Ma domina si mi-o lua inainte, iar cand se intampla sa nu mai tin seama de nimic, era fiindca el ma presa. Nu ma puteam opri niciodata la ceea ce obtinusem deja. Trebuia sa continui sa alerg, pentru a-mi ajunge din urma viziunea. Intrucat, dupa cum e lesne de inteles, contemporanii mei nu puteau percepe viziunea mea, vedeau in mine doar pe cineva care fuge aiurea. Am ofensat multi oameni; caci, indata ce observam ca nu ma intelegeau, pentru mine cazul era incheiat. Trebuia sa merg mai departe. Exceptie facand pacientii mei, n-aveam rabdare cu oamenii. Intotdeauna trebuia sa-mi urmez legea interioara care-mi era impusa si nu-mi lasa libertatea alegerii. Ce-i drept insa, n-o urmam de fiecare data. Cum am putea s-o scoatem la capat fara inconsecvente? Pentru unii oameni eram nemijlocit prezent, in masura in care se aflau in contact cu lumea launtrica; dar apoi se putea intampla ca, brusc, sa nu mai fiu acolo cu ei, dat fiind ca nu mai exista nimic care sa ma lege de ei. Am invatat anevoie ca oamenii continua sa fie prezenti, chiar si atunci cand nu mai au nimic a-mi spune. Multi trezeau in mine sentimentul unei umanitati vii, dar numai cand apareau in cercul magic al psihologiei, devenind vizibili; in clipa urmatoare, cand farul isi indrepta raza in alta directie, nu mai exista nimic. Unii oameni ma puteau interesa in modul cel mai intens, pentru ca, de indata ce ii "descifram", farmecul sa dispara. Mi-am facut multi dusmani astfel. Dar, ca om creator, esti la discretia demonului, nu esti liber, ci inlantuit si manat de el. "... o putere rusinos ne smulge / Inima. / Caci jertfa cere orice e ceresc. / Dar cand un zeu este lasat deoparte, / N-aduce nici un bine." (Holderlin, Imnuri si ode) Lipsa de libertate m-a umplut de tristete. Adesea aveam senzatia ca ma gasesc pe un camp de lupta. Acum ai cazut tu, bunul meu camarad, dar eu trebuie sa continui! Eu nu pot, nu, nu pot ramane! Caci "o putere rusinoasa ne smulge inima". Mi-esti drag, te iubesc chiar, dar nu pot ramane! Pe moment, este ceva sfasietor. Caci eu insumi sunt victima, nu pot, sa raman. Dar demonul aranjeaza lucrurile astfel incat s-o scoatem la capat, iar binecuvantata inconsecventa are grija ca, in contrast flagrant cu "infidelitatea" mea, sa pot ramane credincios intr-o masura nebanuita.
C.G. Jung (Memories, Dreams, Reflections)
Conclusión A lo largo de estas páginas, hemos visto cómo se desarrollan los procesos perversos en algunos contextos, pero es evidente que nuestra lista no es exhaustiva y que estos fenómenos van más allá del mundo de la pareja, de la familia o de la empresa. Los volvemos a encontrar en todos los grupos en donde los individuos pueden establecer rivalidades, especialmente en las escuelas y en las universidades. La imaginación humana no tiene límites cuando pretende aniquilar la buena imagen que el otro tiene de sí mismo; sirve para enmascarar las propias debilidades y para colocarse en una posición de superioridad. La cuestión del poder atañe a toda la sociedad. En todas las épocas ha habido seres carentes de escrúpulos, calculadores y manipuladores, y para los que el fin justifica los medios. Sin embargo, la multiplicación actual de los actos de perversidad en las familias y en las empresas es un indicador del individualismo que domina en nuestra sociedad. En un sistema que funciona según la ley del más fuerte, o del más malicioso, los perversos son los amos. Cuando el éxito es el valor principal, la honradez parece una debilidad y la perversidad adopta un aire de picardía. Con el pretexto de la tolerancia, las sociedades occidentales renuncian poco a poco a sus propias prohibiciones. Pero, al aceptar demasiado, como lo hacen las víctimas de los perversos narcisistas, permiten que se desarrollen en su seno los funcionamientos perversos. Numerosos dirigentes o políticos, que ocupan no obstante una posición de modelo para la juventud, no muestran ninguna preocupación moral a la hora de liquidar a un rival o de mantenerse en el poder. Algunos de ellos abusan de sus prerrogativas y utilizan presiones psicológicas, y razones y secretos de Estado, para proteger su vida privada. Otros se enriquecen gracias a una delincuencia astuta hecha de abusos de bienes sociales, de estafas o de fraudes fiscales. La corrupción se ha convertido en una moneda corriente. Ahora bien, basta con que un grupo, una empresa o un gobierno cuenten con uno o con varios individuos perversos para que todo el sistema se vuelva perverso. Si esta perversión no se denuncia, se extiende subterráneamente mediante la intimidación, el miedo y la manipulación. Efectivamente, para atar psicológicamente a un individuo, basta con inducirlo a la mentira o a ciertos compromisos para convertirlo en cómplice del proceso perverso. Sin ir más lejos, ésta es la base del funcionamiento de la mafia o de los regímenes totalitarios. Tanto en las familias como en las empresas y los Estados, los perversos narcisistas se las arreglan para atribuir a los demás los desastres que provocan, se presentan luego como salvadores y se hacen así con el poder. En lo sucesivo, para mantenerse en él, les basta con no tener escrúpulos. La historia nos ha mostrado hombres que se niegan a reconocer sus propios errores, que no asumen sus responsabilidades, y que falsean las cosas y manipulan la realidad a fin de borrar las huellas de sus fechorías. Más allá del aspecto individual del acoso moral, se nos plantean dilemas más generales. ¿Cómo restablecer el respeto entre los individuos? ¿Qué límites debemos poner a nuestra tolerancia? Si los individuos no pueden detener por sí mismos estos procesos destructivos, la sociedad deberá intervenir y establecer una legislación. Recientemente, se ha presentado un proyecto de ley que proponía instituir un delito de novatada para reprimir cualquier acto degradante y humillante en el ámbito escolar y socioeducativo. Si no queremos que nuestras relaciones humanas acaben completamente reglamentadas por leyes, es esencial prevenir a los niños.
Marie-France Hirigoyen (El acoso moral: El maltrato psicológico en la vida cotidiana)
Ea reflectează la sine însăşi şi are de aceea în afară o atitudine egală, putînd cunoaşte şi admite o serie de lucruri fără a le acoperi de elogii sau de reproşuri. Deoarece viaţa afectivă îi blochează aceste însuşiri,ea îşi repudiază, pe cît posibil,instinctele şi afectele,fără însă a le domina. Pe cît de logică şi de solid construită îi este conştiinţa, pe atît de elementar, de confuz şi de nestăpînit îi este afectul.îilipseşte acestuia nota propriu-zis umană, fiind disproporţionat, iraţional, un fenomen natural care străpunge ordinea umană. El nu are nici un gînd ascuns şi nici un fel de intenţie, putînd in anumite condiţii absolut destructiv, un torent sălbatic care nu urmăreşte, dar nici nu evită distrugerea, fără scrupule şi necesar, ascultînd doar de propria-i lege, un proces care se împlineşte pe sine. însuşirile pozitive ale femeii introvertite vin din faptul că gîndirea ei, tolerantă şi binevoitoare, izbuteşte să influenţeze şi să atragă o parte a vieţii instinctuale, fără însă a o putea cuprinde şi remodela integral. Femeia introvertită este mult mai puţin conştientă de afectivitatea ei decît de gîndurile şi sentimentele raţionale care o animă. Este incapabilă să-şi cuprindă întreaga afectivitate, dar are opinii utilizabile.
C.G. Jung
No puedo soportar más en silencio. Debo hablar con usted por cualquier medio a mi alcance. Me desgarra usted el alma. Estoy entre la agonía y la esperanza. No me diga que es demasiado tarde, que tan preciosos sentimientos han desaparecido para siempre. Me ofrezco a usted nuevamente con un corazón que es aún más suyo que cuando casi lo destrozó hace ocho años y medio. No se atreva a decir que el hombre olvida más prontamente que la mujer, que su amor muere antes. No he amado a nadie más que a usted. Puedo haber sido injusto, débil y rencoroso, pero jamás inconsciente. Sólo por usted he venido a Bath; sólo por usted pienso y proyecto. ¿No se ha dado cuenta? ¿No ha interpretado mis deseos? No hubiera esperado estos diez días de haber podido leer sus sentimientos como debe usted haber leído los míos. Apenas puedo escribir. A cada instante escucho algo que me domina. Baja usted la voz, pero puedo percibir los tonos de esa voz cuando se pierde entre otras. ¡Buenísima, excelente criatura! No nos hace usted en verdad justicia. Crea que también hay verdadero afecto y constancia entre los hombres. Crea usted que estas dos cosas tienen todo el fervor de “F. W. “Debo irme, es verdad. Pero volveré o me reuniré con su grupo en cuanto pueda. Una palabra, una mirada me bastarán para comprender si debo ir a casa de su padre esta noche o nunca”.
Jane Austen (Persuasion (Spanish Edition))
El dramaturgo cuyas obras maestras nunca tienen éxito debería considerar con calma la hipótesis de que sus obras son malas; no debería rechazarla de antemano por ser evidentemente insostenible. Si descubre que encaja con los hechos, debería adoptarla como haría un filósofo inductivo. Es cierto que en la historia se han dado casos de mérito no reconocido, pero son mucho menos numerosos que los casos de mediocridad reconocida. Si un hombre es un genio a quien su época no quiere reconocer como tal, hará bien en persistir en su camino aunque no reconozcan su mérito. Pero si se trata de una persona sin talento, hinchada de vanidad, hará bien en no persistir. No hay manera de saber a cuál de estas dos categorías pertenece uno cuando le domina el impulso de crear obras maestras desconocidas. Si perteneces a la primera categoría, tu persistencia es heroica; si perteneces a la segunda, es ridícula. [...] En el auténtico artista, el deseo de aplauso, aunque suele existir y ser muy fuerte, es secundario, en el sentido de que el artista desea crear cierto tipo de obra y tiene la esperanza de que dicha obra sea aplaudida, pero no alterará su estilo aunque no obtenga ningún aplauso. En cambio, el hombre cuyo motivo primario es el deseo de aplauso carece de una fuerza interior que le impulse a un modo particular de expresión, y lo mismo podría hacer un trabajo diferente.
Bertrand Russell
Essere amato da una fanciulla casta, rivelarle per primo lo strano mistero dell'amore, è certamente una grande gioia, ma è anche la cosa più usuale del mondo. Impadronirsi di un cuore che non è abituato agli assalti è come entrare in una città aperta, senza presidi. L'educazione, il senso del dovere e della famiglia, sono validissime sentinelle, ma non c'è sentinella abbastanza vigile che non possa essere ingannata da una fanciulla di sedici anni, alla quale, attraverso la voce dell'uomo amato, la natura dà quei primi consigli d'amore tanto più ardenti in quanto apparentemente puri. Più la fanciulla crede al bene, più facilmente si abbandona, se non all'amante, almeno all'amore, perché, essendo senza diffidenza, è senza forza, e farsi amare da lei è un trionfo che ogni uomo di venticinque anni può ottenere tutte le volte che vuole. [...] Ma essere amato da una cortigiana è una vittoria molto più difficile. In loro, il corpo ha logorato l'anima, i sensi hanno guastato il cuore, la sregolatezza inaridito i sentimenti. Le parole che diciamo loro, le conoscono da tempo, il nostro comportamento è cosa già nota, lo stesso amore che ispirano, l'hanno più volte venduto. Amano per mestiere, e non per trasporto. Sono difese meglio dai loro calcoli che una vergine dalla madre o dal convento: così hanno inventato la parola capriccio per quegli amori non venali che si concedono ogni tanto come riposo, come scusa o come consolazione; simili a quegli usurai che depredano mille persone, e che credono di riscattarsi prestando una volta venti franchi a un povero diavolo che muore di fame, senza interessi e senza ricevuta. Poi, quando Dio permette l'amore a una cortigiana quest'amore, che inizialmente sembra un perdono, diventa quasi sempre, per lei, un castigo. Non c'è assoluzione senza penitenza. Quando una creatura, che ha da rimproverarsi un intero passato, si sente improvvisamente presa da un amore profondo, sincero, irresistibile, di cui non si sarebbe mai creduta capace; quando confessa questo amore, come la domina l'uomo amato! Come si sente forte del crudele diritto di dirle "Non fate per amore più di quello che avete fatto per denaro". Allora non sanno più che prova dare. Un bambino, racconta la favola, dopo essersi divertito un pezzo a gridare in un campo "Aiuto!" per infastidire i contadini, un bel giorno fu divorato da un orso, senza che coloro, che tante volte aveva ingannato, credessero vere le sue grida. Accade la stessa cosa a quelle infelici donne, quando amano seriamente. Hanno mentito tante volte, che nessuno le crede più, e sono, in preda ai loro rimorsi, divorate dall'amore. Da ciò derivano le grandi abnegazioni, gli austeri ritiri, di cui alcune hanno dato l'esempio. Ma quando l'uomo che ispira quell'amore redentore ha l'anima abbastanza generosa per accettarlo dimenticando il passato, quando vi si abbandona, insomma quando ama, com'è amato! Esaurisce d'un tratto tutte le possibilità terrene di emozioni, e, dopo quell'amore, il suo cuore sarà chiuso a ogni altro.
Alexandre Dumas fils (La dame aux camélias)
Aunque esta historia no debiese ofrecer otra enseñanza que la derivada de la disputa entre el general y su administrador, sería ya provechosa a no pocos lectores para su conducta en la vida. A quien sabe leer fructíferamente a Maquiavelo, se le demuestra que la prudencia humana consiste en no amenazar nunca, a obrar en silencio, a ofrecer al enemigo, como dice l refrán, un puente de plata para huir, y a guardarse mucho de herir el amor propio de quien está por debajo de uno. El Hecho, por muchos intereses que perjudique, a la larga se perdona, se justifica de mil maneras; pero el amor propio, que siempre sangra de la herida que se ha recibido, jamás perdona a la Idea. La personalidad moral es más sensible, en cierto modo más viva, que la personalidad física. El corazón y la sangre son menos impresionables que los nervios. En una palabra, que nuestro interior nos domina, hagamos lo que hagamos. dos familias que han estado matándose entre sí pueden reconciliarse, como ha ocurrido en Bretaña o en la Vandée, en la época de las guerras civiles; pero los calumniados y a los calumniadores. Solo debe injuriarse en los poemas épicos, antes de darse la muerte. El salvaje, el campesino, que tiene mucho de salvaje, solo hablan para tender trampas a sus adversarios. Desde el año 1789, Francia intenta convencer, contra toda evidencia, a los hombres de que son iguales; ahora bien, decir a un hombre: «¡Es usted un bribón!», es una broma sin consecuencias; pero demostrárselo sorprendiéndole in fraganti y cruzarle la cara a golpes de fusta, amenazarle con llevarle a los tribunales sin llegar a hacerlo, es obligarle a reconocer la desigualdad de la situación de ambos. Si la masa no perdona ninguna superioridad, ¿cómo va un granuja a perdonar a un hombre honrado?
Honoré de Balzac (Les Paysans)
Dios es dueño de todo De Jehová es la tierra y su plenitud; el mundo, y los que en él habitan. SALMOS 24.1 Dios es el único propietario de todo lo que usted tiene. Su ropa, su casa, su auto, sus hijos, su computadora, su iPod, sus inversiones, su equipo de deportes, el césped y el jardín de su casa, y todo lo demás imaginable, son de Dios. El rey David afirmó esta verdad varias veces: «Todas las cosas que están en los cielos y en la tierra son tuyas… Las riquezas y la gloria proceden de ti, y tú dominas sobre todo» (1 Crónicas 29.11, 12). «De Jehová es la tierra y su plenitud; el mundo, y los que en él habitan» (Salmos 24.1). Puesto que Dios es dueño de todo, usted nunca puede adquirir nada nuevo porque ya es de Él. Aceptar este hecho es crucial para lograr una actitud bíblica de contentamiento. Ya sea desde su propio punto de vista o desde el de Dios, usted tiene que lidiar con sus posesiones. En la medida en que acepte que le pertenecen a Él, usted dejará de preocuparse y permitirá que Dios se encargue de ellas. Esa es la manera en que Juan Wesley reaccionó un día en que recibió la noticia que el fuego había destruido su casa. Él simplemente dijo: «La casa del Señor se quemó. Una responsabilidad menos para mí». El enfoque de Wesley era el correcto, pero no es como el mundo nos enseña a responder. La acumulación egoísta de propiedades es el legado del mundo para nosotros, pero tenemos que cambiar esa perspectiva. No somos dueños de nada. Por lo tanto, si alguna vez pierde algo, usted realmente no lo perdió, porque nunca lo tuvo. Si alguien necesita algo de lo que usted tiene, quizá tenga tanto derecho a ese algo como lo tiene usted, porque usted no es el dueño, Dios es el dueño. ¿Cómo ha demostrado que tiene la actitud bíblica de contentamiento?
John F. MacArthur Jr. (Las lecturas diarias de MacArthur: Desatando la verdad de Dios un día a la vez (Spanish Edition))
The more that injustice, exploitation, inequality, unemployment, poverty, hunger, and misery prevail in human society, the more Che's stature will grow. The more that the power of imperialism, hegemonism, domina­tion, and interventionism grow, to the detriment of the most sa­cred rights of the peoples-especially the weak, backward, and poor peoples who for centuries were colonies of the West and sources of slave labor-the more the values Che defended will be upheld. The more that abuses, selfishness, and alienation exist; the more that Indians, ethnic minorities, women, and immigrants suffer dis­ crimination; the more that children are bought and sold for sex or forced into the workforce in their hundreds of millions; the more that ignorance, unsanitary conditions, insecurity, and homelessness prevail-the more Che's deeply humanistic message will stand out. The more that corrupt, demagogic, and hypocritical politicians exist anywhere, the more Che's example of a pure, revolutionary, and consistent human being will come through. The more cowards, opportunists, and traitors there are on the face of the earth, the more Che's personal courage and revolution­ary integrity will be admired. The more that others lack the ability to fulfill their duty, the more Che's iron willpower will be admired. The more that some individuals lack the most basic self-respect, the more Che's sense of honor and dignity will be admired. The more that skeptics abound, the more Che's faith in man will be admired. The more pessimists there are, the more Che's optimism will be admired. The more vacillators there are, the more Che's audacity will be admired. The more that loafers squander the prod­uct of the labor of others, the more Che's austerity, his spirit of study and work, will be admired.
Fidel Castro
¿Qué clase de hombres son, pues, estos aviadores? Proceden de ese ejército gigantesco que, allá delante en las trincheras, está sometido a un fuego permanente, y constituyen una selección a la que ha congregado el afán de entregarse a formas de combate cada vez más audaces. También hay entre ellos soldados de caballería, figuras delgadas como yóqueis, de rostros afilados y monóculos brillantes. Se han cansado de estar inactivos en las aldeas y en las mansiones señoriales de la retaguardia y de esperar, sin hacer nada, a que se reanude el avance. Se les nota que pertenecen a familias que desde hace siglos llevan en la sangre el espíritu de los combates ecuestres y que miran con desdén, como poco adecuado a su rango, ese modo de luchar que consiste en situarse detrás de máquinas y de fusiles automáticos. Por ello se les acusa de que entienden más de cazar y disparar que de manejar los motores. Pero entre los aviadores hay también otros hombres que han nacido y crecido en las zonas llenas de humo de las grandes industrias y que desde su infancia han estado cerca de los medios y poderes propios de nuestra época. Ellos se han adentrado un poco más en este mundo nuestro que, por debajo de su superficie fría, hierve de misterios y prodigios incandescentes; estos hombres barruntan ese espíritu elemental que comienza a dar señales de vida en los átomos del acero y de los materiales explosivos y en las crepitantes chispas del encendido de una máquina. Y, sin embargo, sus pasos se orientan hacia lo sencillo; los aviadores dominan su avión como el australiano domina su bumerán. Hay, en fin, entre ellos, otros hombres en los que parecen haber resucitado, haber re-nacido de una manera extraña, los antiguos vikingos; apenas representa diferencia ninguna el que éstos de ahora suban a pájaros artificiales y los vikingos de otros tiempos subieran a naves piratas adornadas con escudos multicolores. Es cierto que han cambiado los tiempos y los medios, pero ha permanecido viva la audacia con que se enfrentan a la Muerte.
Ernst Jünger (Copse 125: A Chronicle from the Trench Warfare of 1918)
Nedezvoltarea capacităţii de deschidere Cei mai mulţi dintre oameni vorbesc, dar nu comunică, în realitate, nu se deschid către ceilalţi. Vorbesc din interes, pentru a se elibera, pentru a se face remarcaţi, pentru a-şi aduce laude, pentru a domina, pentru a controla. Vorbesc din plictiseală, din obişnuinţă sau pentru că aşa fac toţi. Aproape niciodată nu vorbesc din iubire. Niciodată pentru a se încredinţa despuiaţi şi dezarmaţi în mâinile celuilalt. Dimpotrivă, a se deschide înseamnă, de cele mai multe ori, slăbiciune, ingenuitate. A se deschide nu e la modă. A devenit un tabu. în decurs de câteva decenii s-au schimbat barierele, tabuurile, interdicţiile. De mult, marele tabu era sexul. Astăzi toţi fac sex, cea mai înaltă şi cea mai intimă formă de comunicare, după părerea mea, şi nici măcar nu se cunosc. Nu comunică. Sau, mai bine zis, este folosit sexul, spaţiul prin excelenţă destinat comunicării, tocmai pentru a nu comunica. Lumea se teme de iubire. în iubire trebuie să te dezvălui. Să te deschizi. în totalitate. Dar aceasta produce teamă. Provoacă angoasă, ba chiar de-a dreptul teroare. Iubirea şi adevărata prietenie ne cer să ne lăsăm dezarmaţi, implică posibilitatea de a fi răniţi, luaţi în râs, ucişi în propriul Eu. De multe ori se trăieşte în mod distorsionat, deformat. Se observă doar ceea ce se doreşte: propriile fantasme, propria negativitate, nu realitatea adevărată, a noastră şi a celorlalţi. Atunci când lucrurile merg bine, ne credem îndrăgostiţi, dar nu iubim; ne credem prieteni, dar nu ştim ce este prietenia. Credem că suntem în relaţie cu ceilalţi, dar, de fapt, rămânem singuri şi închişi în noi înşine. Nu intrăm niciodată înăuntrul celuilalt, până la esenţa sa. Celălalt este obiectivat, poate este urât, venerat, dispreţuit, exaltat, dar aproape niciodată nu se intră în dinamicele psihice profunde care îl însufleţesc. S-a pierdut capacitatea de a deveni una cu celălalt. Nu se mai reuşeşte să se privească lumea cu ochii celuilalt. Se vede doar, şi în mod exclusiv, cu propria privire. Nu se mai suferă împreună. S-a uitat limbajul slăbiciunii, al simpatiei. Al omeniei. Şi aceasta falsifică totul. în mod iremediabil.
Valerio Albisetti
stilul meu va dobandi un caracter specific din clipa cand nu se va mai sinchisi de nimic, va fi exact, nu va adormi. a face curte direct unei femei pe care o doresti e cea mai mare prostie. asta n-ar reusi decat cu o femeie neatinsa de vanitate. si vanitatea femeilor e locul comun al tuturor filozofilor. fie doua surori A si B: daca vrei ca A sa te placa trebuie neaparat sa incepi prin a-i face curte lui B. ..ajungand la han, am gasit acolo doua fetiscane cu obrajii rumeni. amandoua erau dragute. am apucat-o de cur pe cea mai putin draguta, as fi putut s-o [..] dar m-am gandit ca ar fi imprudent chiar la inceput de campanie. oricum asta mi-a risipit toata melancolia care ma rodea de cand am plecat din Pforzheim si am fost fericit pana la Stuttgart. in timpul drumului am citit Viata lui Alfieri, vol 2. te poti preface o luna-doua dar in cele din urma adevaratul caracter tot iese la iveala: nu tin neaparat sa am femei. Martial a avut, intre 18 si 31 de ani, vreo 22 de femei, dintre care 12 intr-adevar dupa o intriga amoroasa. eu am 25 de ani si in urmatorii 10 ani voi avea probabil 6 femei. voi avea, de asemenea, 20 de cai de acum si pana cand nu voi mai fi in stare sa incalec din pricina varstei. sufletul e oare substanta, sau calitate – pusa odata cu ochiul in trup, consecinta a existentei ochiului? principiul lui Locke potrivit caruia toate ideile ne vin prin simturi, si anatomia pasiunilor asa cum reiese din Helvetius dovedesc ca nu vedem in om niciun fel de efect al sufletului, ca nu exista decat efecte ale simturilor, ca nu exista par conséquent suflet. cele doua portrete ale Imparatului sunt intr-adevar marete, dar Appiani a facut din el un iluminat. se pare ca pictorii nu concep altfel geniul. acea intelegere superioara care surprinde pe cat posibil omeneste raporturile reale dintre lucruri, si care domina evenimentele printr-o prudenta rece, le ramane invizibila. gasesc ca sensibilitatea e inconsistenta, ca autorul [Schiller] n-a adancit suficient ideile majore, in sfarsit ca personajele sale n-au destul spirit [esprit]. exceptand acestea si unele lungimi catre final, piesele sunt bune. dar sensibilitatea intemeiata pe-o serie de idei vagi si umflate, ca aceea din Werther, mi se pare o consecinta a lipsei de spirit specifice natiei, nu ma emotioneaza. raceala germanilor se explica bine prin hrana lor: paine neagra, unt, lapte si bere. cafea totusi, dar ar trebui sa bea vin, si inca din cel mai tare, pt a le insufleti muschii puhavi. apoi lectura Bibliei i-a ajutat si ea sa fie neghiobi si emfatici. de altfel e o cauza care actioneaza si asupra caracterului britanic. dar cei mai mari suverani din sec 18, Frederick II si Catherina II, apartineau acestei natii.
Stendhal (The Private Diaries of Stendhal)
Segundo os Shastras tradicionais, o Mestre é para o discípulo, pai, mãe e Íshwara (que significa Senhor, representa o arquétipo e, em certo sentido é a divindade eleita para o culto particular). Numa era de contestação e irreverência, tal afirmação não é nada modesta. Hoje está na moda construir frases de efeito ou emitir conceitos que façam média com o leitor. Conceitos demagógicos para cativar a opinião pública. Entretanto, as escrituras hindus não estavam preocupadas com isso e não estavam brincando quando colocaram muito claramente a posição do Mestre e do discípulo. Sendo uma filosofia do Oriente e da antiguidade, o Yôga não faz por menos: o discípulo deve total respeito, obediência, amor e fé ao seu Mestre. Caso contrário, não tem capacidade de ser discípulo nem o direito de chamar a alguém de Mestre, conforme diz a Maitrí Upanishad: “Esta ciência absolutamente secreta só deve ser ensinada a um filho ou a um discípulo totalmente devotado ao seu Mestre”. Para aquele que não souber aprender, ninguém será um Mestre competente, já que a incompetência não estará no ensinar, mas no aprender. Para aquele que aceita as normas do discipulado, o Mestre escolhido sempre é bom, pois tal discípulo está com o siddhi do aprendizado plenamente desenvolvido e aprenderá mesmo que nada seja dito, bastando a proximidade física do Mestre, o qual atua como catalisador. Por isso é importante visitar o Mestre com freqüência. Por que a proximidade física é tão importante, se o Yôga é fundamentalmente subjetivo e domina tão espetacularmente as dimensões paranormais? É porque ocorre um fenômeno denominado nyása, uma espécie de osmose, no qual, o discípulo que reúna as qualidades indispensáveis, assimila parte do conhecimento e o poder do seu Mestre através do simples convívio. Para ele, o Mestre é um catalisador vivo da força e da sabedoria que já estavam presentes no íntimo do próprio discípulo. Esse convívio é tão mais importante na medida em que é através dele que serão realizados o Guru Sêva, o Parampará e o Kripá Guru, três das mais sagradas tradições do Yôga no que se refere às relações Mestre/discípulo. Ao escolher o seu Mestre você deve aceitá-lo, acatá-lo e reconhecê-lo definitivamente e sem reservas. Não cabe da sua parte nenhuma dúvida ou questionamento. Se você não tem essa capacidade, não está a altura de ter um Mestre e vai ficar estagnado sem aprender nada profundo, nada que seja realmente Yôga. Ao que, por outro lado, tem essa capacidade no seu mais alto grau, esse consegue aprender, mesmo à distância, pois cada vez que realizar um pújá sincero, entra em sintonia interior e o Mestre fala diretamente ao seu coração, fora do tempo e do espaço. Dessa forma, pode compensar parcialmente a falta da tão importante presença física.
Sérgio Santos (Yôga, Sámkhya e Tantra)
Am ranit si am fost ranit, Apoi am vrut sa invat si am invatat ca asta nu se termina niciodata daca vrei sa fii om." "...ce-i care-si ascund adevarata natura risca sa uite de ea si sfarsesc prin a fi altcineva." " - Ti-e dor de trecut? - Da. - De ce? - Trecutul e sigur. Acolo nu mi se mai poate intampla nimic. - Eu iubesc prezentul. - De ce? - E imprevizibil. - Vezi? Suntem diferiti... Ce iubesti la mine? - Tot ce nu pot fi eu..." " - Pai si...iertati-ma.. din ce traiti? - Am copii, - Ah.. Misto. Pai si cu ce v-ati ocupat? Ce meserie aveati? - M-am ocupat cu fericirea." "Mama ta este aici si acolo. Mama ta este viata si inainte de viata." "Copiii sunt mai aproape de Dumnezeu, pentru ca ei nu se indoiesc. Indoiala vine cu varsta. ...Oare unde ne pierdem harul? Unde se rupe firul care, odata intrerupt naste indoiala? Sunt multe raspunsuri, stiu. Prea multe corecte, niciunul adevarat." "Nu alergati dupa bani cu orice pret. Banii trebuie sa va fie doar mijloc, nu scop. Scopul vostru trebuie sa fie cunoasterea. Cu cat veti sti mai multe, cu atat veti fi mai inalti. Orice carte citita, orice lectie invatata se va aseza sub voi si va va ridica deasupra celorlalti. Veti domina cu mintea. Nu e nimic mai frumos decat asta." "Poate ca iubirea e atunci cand, dupa ce ai stins lumina la baie si ti-ai vazut ochii obositi in oglinda, alti ochi ii privesc pe ai tai de undeva din intunericul apropiat. Si esti impacat cu asta si nu mai tanjesti dupa nimic altceva." "Intelegerea nevoilor reale ale persoanei iubite, asta este pariul unei relatii. Sa mergi adanc in sufletul celui langa care traiesti si sa nu transformi o relatie intr-o mecanica a sabloanelor..." "Iubirea incepe cu intrebari simple pe care le rostim si sfarseste cu intrebari la fel de simple pe care nu le punem niciodata." " - Da' de ce nu-si spun nimic? Stau asa lipiti si-si amesteca mainile... - Sunt la inceput, astia doi. Abia s-au cunoscut. N-au curaj sa-si spuna lucruri si lasa mainile sa vorbeasca pentru ei." "Cel mai frumos lucru al dumnezeirii este ca Dumnezeu se afla si in sufletele celor care il contesta, fara ca acestia sa i se poata opune." "Ati vazut filmele alea in care oamenii, ca sa se razbune, mai trag niste gloante in cadavrul dusmanului lor, desi stiu ca acesta e mort? Ei bine, oricate gloante ai descarca in cadavrul unei iubiri pierdute, n-o sa-ti potolesti setea..." "Esti singur in vartejul suferintei tale si daca vrei sa iesi trebuie sa tragi aer in piept si sa te scufunzi pana se sfarseste. Mai degraba iubeste-o pana cand iubirea ti se face apa si se scurge prin toti porii. Iubeste-o in absenta. Va fi ca si cum te-ai arunca de nebun intr-un zid. De sute, de mii de ori. Neclintit, zidul iti va rupe oasele, pielea ti-o vei zdreli, iti vei sfasia hainele pana cand te vei fi prelins in praful de la poalele lui. Un somn lung te va cuprinde, apoi te vei trezi ca dupa un cosmar pe care vei incerca sa-l rememorezi. Soarele diminetii nu-ti va da timp si vei uita. Cu fiecare zi care va trece, vei mai fi uitat putin cate putin... Vindeca-te singur. E tot ce poti face pentru tine.
Tudor Chirilă (Exerciţii de echilibru)
CONTROLAR EL DESEO DE DEMOCRACIA Todo eso ocurrió hace ciento cincuenta años; en Inglaterra, antes. Se han dedicado esfuerzos enormes a inculcar el Nuevo Espíritu de la Época y hay industrias fundamentales consagradas a la labor: relaciones públicas, publicidad y márketing en general, todo lo cual suma una parte enorme del producto interior bruto. Esas industrias se aplican en lo que el gran economista político Thorstein Veblen llamó «fabricación de deseos».14 En palabras de los propios empresarios, la labor consiste en dirigir a la gente hacia «cosas superficiales» de la vida, como el «consumo en moda». De esa forma la gente puede atomizarse, se pueden separar unos de otros, ya que solo se busca el beneficio personal, y se aleja a las personas del peligroso esfuerzo de pensar por sí mismas y enfrentarse a la autoridad. Edward Bernays, uno de los fundadores de la industria moderna de las relaciones públicas, denominó «ingeniería del consentimiento» al proceso de modelar opiniones, actitudes y percepciones. Bernays era un respetado progresista, al estilo de Wilson, Roosevelt y Kennedy, igual que su coetáneo, el periodista Walter Lippmann, el intelectual público más destacado de Estados Unidos en el siglo XX y alabó «la ingeniería del consentimiento» como «un nuevo arte» en la práctica de la democracia. Ambos reconocieron que la ciudadanía debe ser «puesta en su lugar», marginada y controlada; por su propio interés, por supuesto. La gente era demasiado «estúpida e ignorante» para que se le permita gobernar sus propios asuntos. Esa tarea tenía que dejarse a una «minoría inteligente», a la que hay que proteger «de las trampas y el rugido [del] rebaño desorientado» los «independientes ignorantes y entrometidos»; la «multitud traviesa», como la llaman sus predecesores del siglo XVII. El papel de la población general en una sociedad democrática que funcionara como es debido consistía en ser «espectadores» no «participantes en la acción».15 Y a los espectadores no se les debe permitir ver demasiado. El presidente Obama ha impuesto nuevos criterios para salvaguardar este principio. De hecho, Obama ha castigado a más gente que tira de la manta que todos los presidentes anteriores juntos, todo un éxito para un gobierno que llegó al poder prometiendo transparencia. Entre los muchos temas que no son asunto del rebaño desorientado están las relaciones exteriores. Cualquiera que haya estudiado documentos secretos desclasificados habrá descubierto que, en gran medida, su clasificación se concibió para proteger a las autoridades del escrutinio público. A escala nacional, la plebe no tenía que oír el consejo de los tribunales a grandes empresas: que deberían consagrar algunos esfuerzos muy visibles a buenas obras, de manera que una «opinión pública excitada» no descubriera los enormes beneficios que el Estado niñera les proporcionaba.16
Noam Chomsky (¿Quién domina el mundo? (Spanish Edition))