Dak Quotes

Any one who has common sense will remember that the bewilderments of the eyes are of two kinds, and arise from two causes, either from coming out of the light or from going into the light, which is true of the mind's eye, quite as much as of the bodily eye; and he who remembers this when he sees any one whose vision is perplexed and weak, will not be too ready to laugh; he will first ask whether that soul of man has come out of the brighter life, and is unable to see because unaccustomed to the dark, or having turned from dakness to the day is dazzled by excess of light. And he will count the one happy in his condition and state of being, and he will pity the other; or, if he have a mind to laugh at the soul which comes from below into the light, there will be more reason in this than in the laugh which greets him who returns from above out of the light into the den. (Included in the introduction to "Flowers for Algernon" by Daniel Keyes)

Bran knew. "She's a child. A child of the forest." He shivered, as much from wonderment as cold. They had fallen into one of Old Nan's tales. "The First Men named us children," the little woman said. "The giants called us wok dak nag gran, the squirrel people, because we were small and quick and fond of trees, but we are no squirrels, no children. Our name in the True Tongue means those who sing the song of the earth. Before your Old Tongue was ever spoken, we had sun our songs ten thousand years." Meera said, "You speak the Common Tongue now." "For him. The Bran boy. I was born in the time of the dragon, and for two hundred years I walked the world of men, to watch and listen and learn. I might be walking still, but my legs were sore and my heart was weary, so I turned my feet for home." "Two hundred years?" said Meera. The child smiled. "Men, they are the children.

For the first time in this 11 years--I have come to love the darkness--for I believe now that it is a part, a very, very small part of Jesus' dakness and pain on earth. You have taught me to accept it [as] a "spiritual side of 'your work'"... (Mother Teresa, quoated in Kolodiejchuk, p. 208).

Paradox /pera,daks/ noun 1. Being told to wake up and come back to reality by your family and friends, while being dragged to church to hear a lesson on Jonah and the whale, followed by a sermon on believing in things you can't see without faith.

I laughed. 'You almighty Andalites. There is no limit to your arrogance, is there? Well, let me tell you something: we may be simple people. But we don't use biology to invent monsters. And we don't enslave other species. And we don't unleash a plague of parasites on the galaxy, endangering every other free species, and then go swaggering around like the lords of the universe. No, we're too simple for that. We're too stupid to lie and manipulate. We're too stupid to be ruthless. We're too stupid to know how to build powerful weapons designed to annihilate our enemies. Until you came, Andalite, we were too stupid to know how to kill.' -Dak Hamee

Sommige mensen lijden omdat ze niet hoeven te leven. Ze hebben alles. Hun natje, hun droogje, een dak boven het hoofd. Maar ze hoeven niet te leven, want ze hebben alles. Als ze een boek waren geweest, zou een recensent vast schrijven: 'Aardig, maar de noodzak ontbreekt'.

Real spies don't have all the cool gadgets you see in the movies," Dak said, watching Sera struggle with the lock. "Though I sure wish we had a sonic screwdriver right about now.

I know we're gathered here for a very solemn occasion. Poor Great-Uncle Frankie has gone the way of the dodo bird, soon to rot in peace. Um, I mean, rest in peace. - Dak

Liefde onder één dak veroordeelt zelfstandige mensen tot een huishouden, een gezinspolis, tuinslangen en vergelijkingen van bagagerekken voor wagens.

Well, you know how things go sometimes. Bada-boom bada-bing, and you died, too. - Dak

I'll never forget what we did." "Save the world?" Dak asked. "Yep, save the world. And I'm glad it was with you.

Mincemeat!" Dak said. "Yes, Sera, you're brilliant! So am I, by the way. We're still waiting on Riq.

Death is the breath between one Life and the Next. —Message of the Will Book of the Seven Holies Ancient Dak Scripture

But that’s the funny thing about hope, Dak’s learned—you only have to get lucky once.

Today there could be laughter and freedom, but soon the magic would end and they would have to go back to the real world. However, there would still always be time to get under Dak's skin.

When your amnesia over your identity begins to be cured, you will realize finally that dak dzin, grasping at self, is the root cause of all your suffering. You will understand at last how much harm it has done both to yourself and to others, and you will realize that both the noblest and the wisest thing to do is to cherish others instead of cherishing yourself. This will bring healing to your heart, healing to your mind, and healing to your spirit. It

In early May 1968, RT Lion was joined by a wiry, tough-as-nails little paratrooper who introduced himself as Lou “Jake Three Zero” DeSeta. DeSeta had served with the 173rd Airborne Brigade for 13 months and had participated in the fabled Battle of Dak To.

Dozens of people who'd been boo-hooing their eyeballs out an hour earlier were laughing like overcaffeinated hyenas, stuffing their face with a whole week's worth of SQ-rationed food. Dak wondered whether funerals for old people always ended up being such festive affairs.

It's time for a little chemical experiment." Dak's eyes grew wide. He stepped back. "No way. Not like the time with the -" "No, no, no," Sera said, impatient. "Geez, Dak will you let it go? That was third grade." "Still, I've barely just grown my eyebrows back, thank you very much.

Oh, Dak. You don't actually know the answer, do you? Poor thing. That's okay. It happens. Remember when I got a ninety-nine point seven five percent on my college prep Chemistry exam last year? That was..." Sera's eyes clouded over and she shook her head. "That was... heartbreaking. I understand what you're going through.

All Sera could do was shake her head. "Please understand, Dak. The only reason the older me is walking so close to the older you is because there's not a whole lot else to choose from." "Whatever you say," Dak told her. "Come here, let's hook our arms together and see if it's a good fit." "Gross," Sera said. "I'd rather make out with my dog.

All Sera could do was shake her head. "Please understand, Dak. The only reason the older me is walking so close to the older you is because there's not a whole lot else to choose from." "Whatever you say," Dak told her. "Come here, let's hook our arms together and see if it's a good fit." "Gross," Sera said. "I'd rather make out with my dog.

Копнееше за слънце, бавен ритъм на живот, море в непосредствена близост, аромат на риба, която цвърчи на барбекюто в градината, бяло вино и джаз, който долита от колоните в кухнята. Искаше да бъде заобиколена от хора, които не познава и няма причина да опознава. Все пак се надяваше те да бъдат мили и с тях да се общува леко – поне по основни житейски теми.

Het eenvoudige besef, te weten dat men voor altijd een stevig dak boven het hoofd heeft, een tafel om aan te werken, een ander om aan te eten, een bed om in te rusten na het werk, en voor de rest niets te verlangen of te begeren en alles laten zijn gang gaan. In niets geen zwarigheden maken: Ne donner aucune importance à des choses qui n'ont pas d'importance. Dát is het geluk.

Torka extended a conciliatory hand and laid it upon the old man’s shoulder. “Umak, Manaravak, Dak, and Tankh and Chuk will walk at my side. We will miss your strength, courage, and wisdom, but a man in possession of these qualities is needed here”. They left Grek standing at the edge of camp with his spear in hand and his pack frame on his back. As Torka walked on without looking back he wondered if he had ever done anything in his life as difficult as that. ”You had no choice.” Umak came to walk beside him with Dak and Companion at his side. Manaravak and the two boys trotted on ahead. Torka eyed Dak and Umak without slowing his step. “Do you two imagine that you will never be old?” Dak replied with his usual curtness. “When I am old, I will have sense enough to know when it is time to step aside and let younger men take my place on the hunt”. "It would seem the best thing to do,” Torka agreed. “But will you know when you are old? Or will your years sneak up on you like hunters tracking caribou… one after the other, each looking just the same until the stalking cloaks fall away and the spears of truth come out to wound you… until one day you are a young man trapped and rattling around in an old man’s skin, still believing that your old bones can do all the things they once did in your youth and trying to prove it even if it kills you?

Alexander sloot zijn ogen en Marie zweefde hem bloot voor de geest. Nee, niet in deze kamer. In een eenzaam landhuis, stijl Frank Lloyd Wright, de kamer gaat onmerkbaar over in een subtropische savanne, zon op rode aarde, enorme cactussen dragen gele bloemen, de hemel is donkerblauw, het huis is naar alle kanten open en toch zwaar beschaduwd door het ver uitstekende dak. Aan de horizon huilen coyoten en deze vrouw strekt zich naakt uit op enorme kussens van bordeauxrood, blonde vrouwen zijn de naakste van alle…

Понякога се бунтувах срещу този начин на живот, ядосвах се и фучах. Но в крайна сметка се примирявах с обстоятелствата. И в интерес на истината, нерядко съм намирал утеха в мисълта, че пътят пред мен е удобно утъпкан. Не се налагаше да планирам бъдещето си, защото то вече ме очакваше. Заговореше ли се за избор на професия, завиждах на всеки, който си беше поставил високи цели – да стане архитект, войник, премиер на страната. Но пък се чувствах късметлия, когато ги слушах как се колебаят по кой път да тръгнат, обзети от опасения, че може вече да са закъснели.

MR. COMMISSIONER BOOTHROYD was a Humanity Party appointee, of course, as were all of his staff except for civil service technical employees. But Dak had told me that it was at least sixty-forty that Boothroyd had not had a finger in the plot; Dak considered him honest but stupid. For that matter, neither Dak nor Rog Clifton believed that Supreme Minister Quiroga was in it; they attributed the thing to the clandestine terrorist group inside the Humanity Party who called themselves the “Actionists”—and they attributed them to some highly respectable big-money boys who stood to profit heavily.

So let me get this straight,” Dak was trying desperately but successfully to avoid hysterical laughter at his guest’s discomfort. “In exchange for taxing the property the Lord gave me to clear and use and taking a whopping chunk of my income from said property, and dictating what I grow, how I grow it, what equipment to use, and how to wipe my nose most likely, you’ll grant me a ‘free’ loan at interest to buy the equipment I wouldn’t need without your regulations? And I’ll have to spend an extra four divs a week, unpaid, doing bookkeeping to prove it to you?” “Uh, put that way it sounds stupid,” she said. “Of course it’s stupid!” Dak replied.

Pastroj zërin, ul kokën për t'u treguar akoma më qartë që për mua opinioni i tyre është komplet i panevojshëm dhe lexoj. - Ju lutem, më lejoni të prezantoj veten time. Nëse historia na ka mësuar diçka kjo është që... e harrova çfarë. Po ja, ideja ishte që me të rinjtë mund të ndryshosh situatën, të shpëtosh shtetin, të ngresh kombin, të formosh kombëtare të fortë fizikisht, aq sa të paktën të marrim ndonjë barazim. Bo, bo, i tmerrshëm jam, edhe i fortë, edhe humorist, edhe idealist. Më shikoni e lini sytë, se jam i riu shqiptar. Jam e ardhmja, përuluni, më nderoni, më masakroni, po vij. Ah, po, jam shumë evropian, jam i majtë, po më punon babi në një firmë private dhe ndonjëherë bëhem i djathtë. Copë-copë i kam duart, brohoras sa andej-këtej se na thanë që do të na japin fushë për të luajtur futboll. Jam shumë i pavarur, shumë "indipendent", po këto kohët e fundit, çoç varem pak, se e pashë që s'ma varte njeri ashtu. Po jam edhe shumë i zgjuar, jam diplomuar jashtë, por këta s'më bëjnë kryeministër edhe pse unë jam i zgjuar se kam mbaruar shkollën jashtë. S'më votojnë këta derra. Unë jam edhe vegjetarian se ashtu më kanë mësuar dhe respektoj naturën. Unë u thashë do të vij më datë 27, ma bëni gati një karrige aty, se jam shumë i zgjuar, por këta s'marrin vesh. Ndonjëherë më marrin me vete, çajmë tunele, çajmë male, ndërtojmë hidrocentrale, jam aq i ri sa nuk rri më ulur në kafene, rri në këmbë e kënaqem se në mitingje është plot me të rinj si puna ime. Po unë jam shumë i turpshëm e u them: "Ore jam i mirë unë. Do bëj revolucion unë. S'e sheh që kam veshur edhe bluzë me atë meksikanin, Çenë, edhe pse familja ime thotë: "Jo", po ku marrin vesh ata." Erdha këtu dje, pardje; takova Çimin, i thashë: "O Çimo, do i lujmë fenë lal, revolucion do bëjmë!". "Mirë", tha Çimi; e bëra kryeministër provizor të qeverisë provizore dhe dolëm në rrugë të gjithë bashkë, pastaj shkuam në shtëpi veç e veç. Po Çimin do e heq nga puna, se dje s'më dha cigare dreqi, unë i kisha mbaruar, nga shoqëria kishin mbaruar fondet, ngela thatë...

The giants called us woh dak nag gran, the squirrel people,

Dak had a song he didn’t often sing for crowds, but saved for late nights around dying fires, when only the restless and bleary-eyed stuck around to listen. Enid had only heard it a couple of times, but she remembered it and sat up when he played it now. The chorus was about dust in the wind, and how everything would eventually blow away and come to naught. The melody was sad and haunting, a rain of notes plucked on the strings until they faded out, just a lingering vibration through the wood of the guitar. The sound seemed to carry, even after the song ended. “That was really sad,” one of the half dozen left on the patio said, and the words seemed rude somehow. Like after that they should have all just vanished without a word, melting into the night. “I learned it from an old man when I was just a little kid. He said it came from a place called Kansas.” Enid said, “I’ve seen Kansas on a map.” A crinkled atlas in the Haven library had the continent marked up into regions that didn’t mean much these days. “It’s over a thousand miles east of here.

Time is on my side, already written there across the first helmet I ever wore there. And underneath it, in smaller letting that read more like a whispered prayer than an assertion, No lie, GI. The rear-hatch gunner on a Chinook threw it to me that first morning at the Kontum airstrip, a few hours after the Dak To fighting had ended, screaming at me through the rotor wind, "You keep that, we got plenty, good luck!" and then flying off. I was so glad to have the equipment that I didn't stop to think where it had to have come from. The sweatband inside was seasoned up black and greasy, it was more alive now than the man who'd worn it, when I got rid of it ten minutes later I didn't just leave it on the ground, I snuck away from it furtive and ashamed, afraid that someone would see it and call after me, "Hey numnuts, you forgot something...

You clean the inside of your phone?" Riq asked. "Are you kidding?" Dak said. 'She cleans the inside of her calculator." Sera felt her face flushing. "So? What about it?

Rollo the Walker. Who are you?" "Dak," he answered. It seemed like Rollo expected more. "Uh, Dak the, er... Cheese Eater?

It was like a great big déjà vu moment. Last time he had sprinted at the pack and tackled the man holding the Ring. And it had been a mistake. But as Dak sat there, studying the scene, he realized something: He would always race to help Sera when she appeared to be in danger. He didn't care how many times it was a mistake. There was no way he would ever be able to just sit back and let something possibly happen to her.

We pulled up stakes and headed north to croc country. Lakefield National Park is one of my favorite places in Australia. Steve considered it the most beautiful place on the face of the earth. He gave the NBC people everything they wanted and more. Not only did we spot numerous saltwater crocodiles, but Steve found one that had submerged under an overhanging tree limb. We were able to crawl out on the limb and film straight down over a magnificent twelve-foot croc. But it was left to me to head off what could have been a potential catastrophe at the end of filming. The Dateline host and a female producer were with a couple of the NBC crew members beside a stretch of water. Steve, myself, and some of the team from Australia Zoo faced them across the creek. “See how NBC Dateline is over there on the other side?” Steve said. “Let’s show them our NBC ‘Datelines,’ what do you reckon?” All the guys laughed. They turned around, faced their backsides toward our American friends, and were about to drop their daks. I leaped forward like a soldier throwing herself over a grenade. “Noooooo!” I exclaimed. “The women from New York just won’t get it.” The boys grumpily kept their pants on. Steve threw me an oh-you’re-no-fun look. I may have been a wet blanket, but a cross-cultural disaster had been successfully averted.

See how NBC Dateline is over there on the other side?” Steve said. “Let’s show them our NBC ‘Datelines,’ what do you reckon?” All the guys laughed. They turned around, faced their backsides toward our American friends, and were about to drop their daks. I leaped forward like a soldier throwing herself over a grenade. “Noooooo!” I exclaimed. “The women from New York just won’t get it.” The boys grumpily kept their pants on. Steve threw me an oh-you’re-no-fun look. I may have been a wet blanket, but a cross-cultural disaster had been successfully averted.

Dak il-ħin ġiet f’rasu frażi li kien qara fi ktieb snin ilu: All plots tend to move deathwards. Dan il-ħsieb ma tantx imlieh b’ottimiżmu.

given what these soldiers give up for their country, for us, it feels obscene not to. The fighting near Dak To has been devastating.

We at once set out on our way to Almorah in the Himalayas, where I was permitted to reside for a year and compile Foreign Office records. We were delayed at Moradabad for a few days, as the passes were covered with snow. At last we started, and found Nynee Tal deep in snow, and the lake frozen. Next day we marched across the track of an avalanche, and the following afternoon reached the Almorah Dak Bungalow, or rest house.

Juichend renden we de trap op, stonden voorovergebogen met ellebogen op de knieën te hijgen op het dak, hesen ons op de reling, gehurkt, tegen de wind in kwamen we overeind, spreidden de armen om de wereld te redden.

CHURCHILL Approximately 0200 hours, June 1, 1968—Dak Pek, South Vietnam “Mr. Bercaw. Mr. Bercaw, can you hear me?” the

It’s my turn. The only one I’m likely to get. I’ve got a month, Starfish.” Her eyebrows narrowed a bit at his use of her nickname, and he relaxed further as they eased into a far more familiar back and forth. Lord, but he’d missed her. “Like I said, let’s take the time we have now and find out what we find out. Then, when it’s your turn, we’ll already be that much closer to knowing what we know.” Her eyes remained narrowed, his feisty Kerry fully back at the fore. “Why is it that I feel like I just got played?” His grin got bigger. “Oh, we haven’t begun to play, love. There was nothing playful about that kiss. But next time?” He let that statement linger with no immediate follow-up. Instead, he dug the keys to his rental from the pocket of his Daks and unlocked the door to the sleek black roadster. At least he’d walked to the correct side this time. Took some getting used to, the whole wrong side of the road thing. Still, the little two-door BMW was a beauty. And about as far away from anything he’d ever driven on the station as it was possible to get. Which was exactly why he’d rented it. He looked back over to where she stood, arms folded now, defenses fully back up and battle ready. Good, he thought. Do what you need to do. Be sure of yourself, of me. Of us. Just remember, I know how to get you to lower those defenses. And he was looking forward to finding out how she’d come apart for him when he melted them completely. “Thirty days,” he said, opening the door. He tugged at the sunglasses that had been hanging down his back on a pair of Croakies and slid them around, putting them on before popping his hat back on his head. He rested folded forearms on the top of the open door, his grin still in place. “And I don’t know about you, but I’m really liking how Day One has worked out.” He tucked his long, rangy frame into the low-slung car and lowered the window as the sport engine purred to life. “Can’t wait to see what Day Two holds in store. G’day, Starfish.

De geweldige boomkronen, ver boven onze hoofden tot een altijd groen dak vervlochten, lieten maar betrekkelijk weinig daglicht door, zodat wij ons voortbewogen als in de schemering van een aquarium.

Ik woon in een stille buurt, eindelijk, en heb de milde gewoonte aangenomen regelmatig een wandeling te maken in de omgeving. De weg die ik graag kies is smal, stil, aan het oog onttrokken en komt uit op een landgoed waarop een prachtig huis is gelegen: oplopende gazons, ruime serredeuren, een rieten dak, maar vooral intrigerende raampjes hoog in de gevel, waarachter ik van alles vermoed dat vroeger als gezellig te boek stond, zoals lezen, schrijven, in de vensterbank zitten, luisteren naar de regen en meer van die dingen. Als het donker wordt sta ik er wel eens stil, doe zoveel mogelijk een onschuldige voorbijganger na en hoop op het aangaan van het licht achter een van de ramen.

That's what happened to my parents' barn? A dinosaur stepped on it? - Dak

The good news is that we're moving with the Mongol army. Less likely to get trampled by their horses that way." "Thanks for that," Dak said. 'But you should know the Mongols were famous for being able to shoot their bows in any direction while galloping on their horses, with deadly accuracy. Even backward. Which is where we'll be coming from.

Wh-wh-what's hap-pening t-t-to me?" Dak said. "Oh," Sera said softly. "You've just had a Remnant.

History teaches us that people who make the brave choices are heroes. We study history to know the stories of those who stood face-to-face with real villains and won. We study history so that when it's time for us to make the hard choice, we'll know that we can do it, too." But then it hit him. History wasn't just about understanding the past. It was about understanding the future, his future. It was about having the tools to shape the future. And all he had to know was that when it came time for him to make choices, he would make the heroic choice, just as the greatest people throughout history had done. No matter what changed in the past, his future hadn't yet been written. He had to shape it, bit by bit. - Dak

Williamson, writing in 1810, tells us that the passes were so infested with tigers that the roads were almost impassible. 'Day after day, for nearly a fortnight, some of the dak people were carried off at one or other of these passes.' In

Well, history did it again!” Dak said happily. “A future spy novelist dreams up an idea for a dead body, it’s all put together by a few dedicated people in a crowded basement room, and it ends up changing the course of an entire war.

De zieke man Soms sneeuwen vogels aan zijn raam voorbij als zichtbaar beeld van zijn verlangen, nog eenmaal door het licht omvangen te zijn een smalle vogel, van zomerwind doorstreeld. Zoo zwierend in zijn kleine hemelvlak, blijven zij troostend tot de winter hen verdrijft. Het laatste beeld dat van hen hangen blijft, is hun verwarde vlucht hoog over het dak. Nog hangt hun koele wiekslag voor het raam, maar felle kou dringt door de muren binnen, daalt tot in't hart en over alle zinnen. Wat nu nog sterven moet, is slechts een lege naam.

A curiosidade é um jogo de azar, uma roleta-russa, onde a euforia inicial pode resultar em completa escuridão”.

DIDACTIC (dy-DAK-tik)

Sometimes we take for granted our lives. We have our own trivial problems where we complain about the little things, such as having no internet for an hour or having our phone die. We do not realize that there are people going through so much worse. Good people who have uncertain futures and are fighting to survive life, making the best out of their situations. Dak’s family would laugh at anyone who complained about their air conditioning not working for a day. They had to deal with not having air conditioning, sometimes for a whole month, and in the sweltering Louisiana 100-degree heat.xxix When you combine those financial challenges with the moments of racial bullying that Dak faced, it was not easy times, but you would not know it by looking at Dak. Those that knew him best said he never let it get to him much of the time, and when it did bother him, he confronted it. Dak became strong because of his childhood experiences. Every day’s goal was to simply get through the day, and when tomorrow came, you dealt with it then.

Stalingrad is platgebrand. Ik zou te veel moeten opschrijven als ik er een beschrijving van zou willen geven Stalingrad platgebrand. Stalingrad ligt in de as. De stad is dood. Mensen zitten in kelders. Alles is uitgebrand De hete muren van de gebouwen zijn als de lichamen van mensen die in de verschrikkelijke hitte zijn omgekomen en nog niet zijn afgekoeld. Enorme gebouwen, gedenktekens, parken Borden: 'Hier oversteken' elektriciteitsdraden op een hoop, een slapende kat op een vensterbank, bloemen en gras in bloempotten. Een houten paviljoen waar ze bruiswater verkochten, staat wonderbaarlijk genoeg ongehavend tussen duizenden verbrande en half verwoeste stenen gebouwen. Een stad als Pompei, overvallen door rampspoed op een dag dat alles bloeide. Trams en auto's zonder ramen. Uitgebrande huizen met gedenkplaten: `I.V Stalin hield hier in 1919 een toespraak.' Een kinderziekenhuis met een gipsen vogel op het dak. Een vleugel is afgebroken, de ander gespreid klaar voor op vlucht. Het Cultuurpaleis: het gebouw is door het vuur fluweelachtig zwart geworden, en twee sneeuwwitte naakte beelden steken af tegen deze zwarte achtergrond. Rondzwervende kinderen, veel lachende gezichten. Veel mensen zijn halfgek. Avondrood boven een plein. Een beangstigende en vreemde schoonheid: door de duizenden lege ramen en daken zie je de lichtroze lucht. Een kolossaal pamflet met ordinaire kleuren: De stralende weg. Een gevoel van kalmte. De stad is na veel leed ter ziele gegaan en aan en oogt als het gezicht van een dode man die is overleden aan een dodelijke ziekte en eindelijk zijn eeuwige rust heeft gevonden. Opnieuw bommen, bommen op de dode stad.

Stalingrad is platgebrand. Ik zou te veel moeten opschrijven als ik er een beschrijving van zou willen geven. Stalingrad is platgebrand. Stalingrad ligt in de as. De stad is dood. Mensen zitten in kelders. Alles is uitgebrand. De hete muren van de gebouwen zijn als de lichamen van mensen die in de verschrikkelijke hitte zijn omgekomen en nog niet zijn afgekoeld. Enorme gebouwen, gedenktekens, parken Borden: 'Hier oversteken' Elektriciteitsdraden op een hoop, een slapende kat op een vensterbank, bloemen en gras in bloempotten. Een houten paviljoen waar ze bruiswater verkochten, staat wonderbaarlijk genoeg ongehavend tussen duizenden verbrande en half verwoeste stenen gebouwen. Een stad als Pompei, overvallen door rampspoed op een dag dat alles bloeide. Trams en auto's zonder ramen. Uitgebrande huizen met gedenkplaten: `I.V Stalin hield hier in 1919 een toespraak.' Een kinderziekenhuis met een gipsen vogel op het dak. Een vleugel is afgebroken, de ander gespreid klaar voor op vlucht. Het Cultuurpaleis: het gebouw is door het vuur fluweelachtig zwart geworden, en twee sneeuwwitte naakte beelden steken af tegen deze zwarte achtergrond. Rondzwervende kinderen, veel lachende gezichten. Veel mensen zijn halfgek. Avondrood boven een plein. Een beangstigende en vreemde schoonheid: door de duizenden lege ramen en daken zie je de lichtroze lucht. Een kolossaal pamflet met ordinaire kleuren: De stralende weg. Vassily Grossman Een gevoel van kalmte. De stad is na veel leed ter ziele gegaan en aan en oogt als het gezicht van een dode man die is overleden aan een dodelijke ziekte en eindelijk zijn eeuwige rust heeft gevonden. Opnieuw bommen, bommen op de dode stad.

Stalingrad is platgebrand. Ik zou te veel moeten opschrijven als ik er een beschrijving van zou willen geven. Stalingrad is platgebrand. Stalingrad ligt in de as. De stad is dood. Mensen zitten in kelders. Alles is uitgebrand. De hete muren van de gebouwen zijn als de lichamen van mensen die in de verschrikkelijke hitte zijn omgekomen en nog niet zijn afgekoeld. Enorme gebouwen, gedenktekens, parken Borden: 'Hier oversteken,' elektriciteitsdraden op een hoop, een slapende kat op een vensterbank, bloemen en gras in bloempotten. Een houten paviljoen waar ze bruiswater verkochten, staat wonderbaarlijk genoeg ongehavend tussen duizenden verbrande en half verwoeste stenen gebouwen. Een stad als Pompei, overvallen door rampspoed op een dag dat alles bloeide. Trams en auto's zonder ramen. Uitgebrande huizen met gedenkplaten: `I.V Stalin hield hier in 1919 een toespraak.' Een kinderziekenhuis met een gipsen vogel op het dak. Een vleugel is afgebroken, de ander gespreid klaar voor op vlucht. Het Cultuurpaleis: het gebouw is door het vuur fluweelachtig zwart geworden, en twee sneeuwwitte naakte beelden steken af tegen deze zwarte achtergrond. Rondzwervende kinderen, veel lachende gezichten. Veel mensen zijn halfgek. Avondrood boven een plein. Een beangstigende en vreemde schoonheid: door de duizenden lege ramen en daken zie je de lichtroze lucht. Een kolossaal pamflet met ordinaire kleuren: De stralende weg. Een gevoel van kalmte. De stad is na veel leed ter ziele gegaan en aan en oogt als het gezicht van een dode man die is overleden aan een dodelijke ziekte en eindelijk zijn eeuwige rust heeft gevonden. Opnieuw bommen, bommen op de dode stad.

Stalingrad is platgebrand. Ik zou te veel moeten opschrijven als ik er een beschrijving van zou willen geven. Stalingrad is platgebrand. Stalingrad ligt in de as. De stad is dood. Mensen zitten in kelders. Alles is uitgebrand. De hete muren van de gebouwen zijn als de lichamen van mensen die in de verschrikkelijke hitte zijn omgekomen en nog niet zijn afgekoeld. Enorme gebouwen, gedenktekens, parken Borden: 'Hier oversteken,' elektriciteitsdraden op een hoop, een slapende kat op een vensterbank, bloemen en gras in bloempotten. Een houten paviljoen waar ze bruiswater verkochten, staat wonderbaarlijk genoeg ongehavend tussen duizenden verbrande en half verwoeste stenen gebouwen. Een stad als Pompei, overvallen door rampspoed op een dag dat alles bloeide. Trams en auto's zonder ramen. Uitgebrande huizen met gedenkplaten: `I.V Stalin hield hier in 1919 een toespraak.' Een kinderziekenhuis met een gipsen vogel op het dak. Een vleugel is afgebroken, de ander gespreid klaar voor op vlucht. Het Cultuurpaleis: het gebouw is door het vuur fluweelachtig zwart geworden, en twee sneeuwwitte naakte beelden steken af tegen deze zwarte achtergrond. Rondzwervende kinderen, veel lachende gezichten. Veel mensen zijn halfgek. Avondrood boven een plein. Een beangstigende en vreemde schoonheid: door de duizenden lege ramen en daken zie je de lichtroze lucht. Een kolossaal pamflet met ordinaire kleuren: De stralende weg. Een gevoel van kalmte. De stad is na veel leed ter ziele gegaan en oogt als het gezicht van een dode man die is overleden aan een dodelijke ziekte en eindelijk zijn eeuwige rust heeft gevonden. Opnieuw bommen, bommen op de dode stad.

Stalingrad is platgebrand. Ik zou te veel moeten opschrijven als ik er een beschrijving van zou willen geven. Stalingrad is platgebrand. Stalingrad ligt in de as. De stad is dood. Mensen zitten in kelders. Alles is uitgebrand. De hete muren van de gebouwen zijn als de lichamen van mensen die in de verschrikkelijke hitte zijn omgekomen en nog niet zijn afgekoeld. Enorme gebouwen, gedenktekens, parken Borden: 'Hier oversteken' Elektriciteitsdraden op een hoop, een slapende kat op een vensterbank, bloemen en gras in bloempotten. Een houten paviljoen waar ze bruiswater verkochten, staat wonderbaarlijk genoeg ongehavend tussen duizenden verbrande en half verwoeste stenen gebouwen. Een stad als Pompei, overvallen door rampspoed op een dag dat alles bloeide. Trams en auto's zonder ramen. Uitgebrande huizen met gedenkplaten: `I.V Stalin hield hier in 1919 een toespraak.' Een kinderziekenhuis met een gipsen vogel op het dak. Een vleugel is afgebroken, de ander gespreid klaar voor op vlucht. Het Cultuurpaleis: het gebouw is door het vuur fluweelachtig zwart geworden, en twee sneeuwwitte naakte beelden steken af tegen deze zwarte achtergrond. Rondzwervende kinderen, veel lachende gezichten. Veel mensen zijn halfgek. Avondrood boven een plein. Een beangstigende en vreemde schoonheid: door de duizenden lege ramen en daken zie je de lichtroze lucht. Een kolossaal pamflet met ordinaire kleuren: De stralende weg. Een gevoel van kalmte. De stad is na veel leed ter ziele gegaan en aan en oogt als het gezicht van een dode man die is overleden aan een dodelijke ziekte en eindelijk zijn eeuwige rust heeft gevonden. Opnieuw bommen, bommen op de dode stad.

Sommige mensen lijden omdat ze niet hoeven te leven. Ze hebben alles. Hun natje, hun droogje, een dak boven het hoofd. Maar ze hoeven niet te leven, want ze hebben alles. Als ze een boek waren geweest, zou een recensent vast schrijven: 'Aardig, maar de noodzaak ontbreekt'.

They will believe the truth shall set them free. They will be wrong. Sometimes, there is no stronger cage. —Wisdom: The Fifth of the Seven Holies Ancient Dak Scripture

Aħjar ma taħsibx wisq dwar kif seħħew l-affarijiet dakinhar. Li kieku ma kellekx tidħol il-Belt biex tagħmel passaport ġdid għax kien appik li jiskadilek, bit-timbri kollha li kien fih tal-Ingilterra xhieda siekta ta’ kemm kien ilu jaqdi dmiru għalik, u li kieku ma ħlejtx għoxrin minuta tixrob cappuccino ġo dak il-café partikolari li għażilt għax dejjem iħajrek id-decor old-world Valletta tiegħu, u li kieku wara, bqajt ħiereġ mill-Belt, wara li lestejt dak li kellek tagħmel; u ejja ngħidu li kieku ma domtx għoxrin minuta fil-café iżda tmintax-il minuta, jew ħamsa u għoxrin, jew li kieku tħajjart, kif ġiek il-ħsieb għal sekonda tnejn meta għaddejt minn quddiem il-ħanut, li taqbeż qabża ġewwa u tara jekk kienx jgħodd għalik dak iż-żarbun li rajt fil-vetrina, li kieku li kieku... li kieku, xejn minn dak li ġara f’ħajtek ma kien jiġri. Li kieku, ħajtek kieku min jaf fejn kienet tieħdok? Post isbaħ? Agħar? Li kieku, li kieku, li kieku. Li sar sar. Għalhekk aħjar ma taħsibx wisq dwar dik l-għodwa, għax għalxejn, u għax iċ-ċansis huma li tispiċċa tiġġennen jekk tippersisti f’eżerċizzju ta’ futilità totali li jġib biss disprament quddiem iċ-ċokon ta’ kull individwu meta tqis il-biljuni ta’ mumenti żgħar li f’katina, wieħed wara l-ieħor, isegwu ’l xulxin u jiffurmaw kif ġie ġie l-illużjoni assurda ta’ xmara ta’ ħajja waħda, sħiħa, integra, li l-bniedem mingħalih li jiddedċiedi hu fejn tieħdu.

In spite of these hazards, a letter sent by dak runner used to take twelve days to reach Meerut from Calcutta. It takes about the same time today, unless you use speed-post.

Sommige dingen gebeuren gewoon. Soms kun je het toeval richten. Als hij hangende schouders ziet. Of schoenen met versleten punten. Of ogen die alleen maar naar binnen kijken. Dan laat de jongen een kersenpitje vallen voor de voeten van een voorbijganger. Ze kijken op en soms komen ze naar boven. Dan zitten ze naast hem op het dak. Te zwijgen. Te praten. Te kijken naar de zonsondergang. De jongen zwijgt of luistert of kijkt mee. De mensen blijven nooit. Eventjes hebben ze nodig. Eventjes om op adem te komen. Eventjes om hun woede van het dak te schreeuwen. Eventjes om stilletjes te vertellen over wie ze graag zien. Eventjes om radeloos het hoofd te schudden. Daarna gaan ze weer. Dan leunt de jongen achterover, tegen de pannen van het dak. Dan kijkt hij naar de wolken.

When your amnesia over your identity begins to be cured, you will realize finally that dak dzin, grasping at self, is the root cause of all your suffering. You will understand at last how much harm it has done both to yourself and to others, and you will realize that both the noblest and the wisest thing to do is to cherish others instead of cherishing yourself. This will bring healing to your heart, healing to your mind, and healing to your spirit.

Wat Maria toen voor haar ogen zag gebeuren, tartte elke verbeelding. Ze zag het dak van de prachtige karmelietenkerk van links naar rechts dansen, de spitse toren brak middendoor en spuwde zijn klokken uit. Dan stortte de toren krakend door het dak dat met een oorverdovend geraas naar beneden viel. Ze gilde het uit.