Cyprus Travel Quotes

If Aphrodite chills at home in Cyprus for most of the year, then Fez must be the goddess’s playground.

Journeys, like artists, are born and not made. A thousand differing circumstances contribute to them, few of them willed or determined by the will - whatever we may think. They flower spontaneously out of the demands of our natures - and the best of them lead us not only outwards in space, but inwards as well. Travel can be one of the most rewarding forms of introspection....

Η τελειότητα είναι μια δύσκολη, επικίντυνη στιγμιαία ισορροπία απάνω στο χάος, λίγο να ρίξεις βάρος δεξιά η αριστερά, γκρεμίζεται.

Δεν υπάρχει Ελένη! Δεν υπάρχει Ελένη!" μα εμείς οι Έλληνες, βαθιά νιώθουμε: Ελένη θα πει να πολεμάς για την Ελένη!

Ποιο είναι το χρέος μας; Να στεκόμαστε μπροστά στην άβυσσο με αξιοπρέπεια. Να μη φωνάζουμε, μήτε να γελούμε για να κρύψουμε το φόβο μας. Μήτε να σφαλίζουμε τα μάτια. Ήσυχα, σιωπηλά, να μάθουμε να κοιτάζουμε το βάραθρο χωρίς ελπίδα και φόβο.

Coming as a kind of pleasure-package with her parents and sisters, as a girl Theodora performed acrobatic tricks and erotic dances in and around the hippodrome – part of the fringe of shows, spectacles and penny theatricals that accompanied the games. It was said by contemporary chroniclers that one of Theodora’s most popular turns was a re-enactment of the story of Leda (the mother of Helen of Troy) and the Swan (Zeus in disguise). The Greek myth went that Zeus was so enraptured with Queen Leda when he espied her bathing by the banks of the River Eurotas that he turned himself into a swan so that he could ravish the Spartan Queen. Theodora, as Leda, would leave a trail of grain up on to (some said into) her body, which the ‘swan’ (in Constantinople in fact a goose) then eagerly consumed. The Empress’s detractors delighted in memorialising the fact that Theodora’s services were eagerly sought out for anal intercourse, as both an active and a passive partner. As a child and as an adolescent woman Theodora would have been considered dirt, but she was, physically, right at the heart of human affairs in a burgeoning city in interesting times. Theodora was also, obviously, wildly attractive. Born in either Cyprus or Syria, as a teenager – already the mother of a young girl and with a history of abortions – she left Constantinople as the companion of a Syrian official, the governor of Libya Pentapolis. The two travelled to North Africa, where, after four years of maltreatment, she found herself abandoned by the Byzantine official, her meal-ticket revoked. A discarded mistress, on the road, was as wretched as things could get in the sixth century. (...) Theodora tried to find her way back to the mother city, making ends meet as a prostitute, and the only people to give the twenty-year-old reject shelter were a group of Christians in the city of Alexandria. That random act of kindness was epoch-forming.

Other eurozone nations—Ireland, Spain, Portugal, Cyprus—also needed bailouts, but German disdain was mostly reserved for Greece. That was not only because Greece needed more money than all those other countries combined, but because most of the other governments got into financial problems after having to bail out their irresponsible banks. In Greece, the banks were doing fine until the government got into financial trouble on account of its own considerable failings. Germans judged the excesses of politicians and citizens more harshly than those of banks and consumers, and saw the Greek government’s negligence as a betrayal of the European project itself.

Baedeker, Karl, Palestine and Syria: With Routes through Mesopotamia and Babylon and the Island of Cyprus: Handbook For Travellers, 5th edn, remodelled and augmented (Leipzig: Karl Baedeker, 1912).

Μην ακούς το θεό της πειθαρχίας, μη φοβάσαι. Άνοιξε τα μάτια, κοίταζε. Καλύτερα να δεις το φοβερό μυστήριο και να τυφλωθείς, παρά να κρατάς απλήγοτα τα μάτια σου, ασφαλισμένα, περιορισμένα στο νόμιμο κύκλο του ανθρώπινου δυνατού.

Θα τον τιμώρησαν για την ύβριν του, γιατί τόλμησε να επιθυμήσει τα αδύνατα. Παρέβηκε την τάξη του κόσμου, ξέχασε τη φρόνιμη ανθρώπινη εντολή: Μηδέν άγαν. Μα μια σύγχρονη ψυχή θα υμνούσε τον τυφλωμένο βιαστή και παραβάτη, γιατί η δική μας εποχή καίγεται από την ίδια βελλεροφόντεια λαχτάρα: Εν άγαν!

Όλα είναι σωστά στον παρδαλό, ανισόρροπο, πάμπλουτο τούτον κόσμο", "Όμοια η αλήθεια είναι χυμένη παντού, αδιόρατη, διαπεραστική, αρμυρή σαν το δάκρυο.

Και σα γεράκι ο νους σέρνει φωνή μέσα στα χαλάσματα, χαρούμενος γιατί νιώθει πως έφτασε στο υψηλό σημείο να βλέπει την άβυσσο σαν πατρίδα.

Κοιτάζεις ένα άγαλμα της κλασικής εποχής και καταλαβαίνεις αμέσως αν ο άντρας που παριστάνει είναι λεύτερος ή δούλος, το σώμα του τον φανερώνει." "Αρμονία νου και κορμιού, ιδού το υψηλό ιδανικό του Έλληνα.

Τέχνη είναι όχι να παρασταίνεις το σώμα παρά τις δυνάμεις που δημιούργησαν το σώμα.

Και πίσω από τους Λαπίθες και τους Κενταύρους διακρίνουμε τους δύο μεγάλους αιώνιους αντιπάλους: το νου και το χτήνος, τον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα.

Now wherever Christians go, they go as themselves. “Now they which were scattered abroad upon the persecution that arose about Stephen travelled as far as Phenice, and Cyprus, and Antioch, preaching the word . . .” (Acts 11:19a). Wherever hypocrites go, they also go as themselves. “Woe unto you, scribes and Pharisees, hypocrites! for ye compass sea and land to make one proselyte, and when he is made, ye make him twofold more the child of hell than yourselves” (Matt. 23:15). Your country can only export whatever it is your farmers are growing. When you go somewhere, or when you send a message somewhere, you are simply projecting what you already are.

Νιώθω πως έφυγε όλη μου η χαρά. Παραβάρυνε η ζωή, σήμερα η κάθε στιγμή που περνάει δεν μπορεί να μας χορτάσει μήτε με τη χαρά μήτε με τη θλίψη της.

-Θεατρίνε! Από φόβο και τεμπελιά αρνιέσαι ν'αντικρίσεις, χωρίς κραυγές και ρητορείες, την ψυχή σου! Φεύγεις! Είναι πιο βολικά εκεί κάτω' εδώ κρύωνες, πεινούσες δεν έβλεπες ανθρώπους, δε σ'έβλεπαν ανθρώποι-και τι αξίαν έχει η αρετή χωρίς θεατές; Και τι θεατρίνοι είμαστε εμείς, σα δεν έχουμε θαυμαστές να μας χτυπούν τα παλαμάκια; -Δε παίζω εγώ θέατρο και δε θέλω θεατές.

Αχ! να μείνω μόνος, λεύτερος, πέρα από τον τροχό της κοινωνίας, όξω από τη στάνη του ανθρώπινου κοπαδιού!

Ν'αντιδράς στο ρυθμό γύρα σου, ν'αντιστέκεσαι στο ρέμα, να λες όχι! Όταν όλα τριγύρα σου μουρμουρίζουν ναι, τούτο είναι από τα δυκολότερα χρέη μιας ψυχής που ζει σε μιαν εποχή ξεπεσμένη" "Μα όταν σημάνει η ιστορική στιγμή της διάλυσης, χρειάζεται μεγάλος αγώνας να κρατήσεις την ψυχή σου οργανωμένη. Για να πιαστείς, να μην παρασυρθείς, σωστή μέθοδος είναι να συγκεντρώνεις το νου σου σε μια μεγάλη ψυχή που φύτρωσε και κάρπισε στα χώματα όπου ζεις.

Ορίστε άνθρωπος που θέλει να σώσει την πατρίδα και δεν μπορεί να σωθεί αυτός από μιαν τιποτένια συνήθεια" και κοίταξε το τσιγάρο.

Συχνά τον παρατούσαν όλοι κι έμενε μόνος

Όλη η ζωή, ασκητή, είναι ένας ίσκιος, και μονάχα ο άντρας ο δυνατός με τον αγώνα του και με το αίμα του μπορεί να την κάμει γυναίκα του και να την καρπίσει.

Μα ο πόνος του ανθρώπου σήμερα παραπλήθυνε. Η αδικία, η αγωνία, ο παραλογισμός ξεπερνούν τα σύνορα της αντοχής και του πιο αναίσθητου ανθρώπου.

Γρήγορα θα έρθει η ημέρα- ήρθε κιόλας- που δε θα νιώθουμε τη χάρη, την ευγένεια, τη γλύκα της ομοεφίας, τη γοητεία της ειρήνης" "Γιατί θα διατυπώνουν πιστά την αγριότητα, τη βίαση, την απληστία της εποχής μας", "Καμιά ευγένεια, μουρμούρισε ο ποιητής, καμία χάρη. Είναι βάρβαροι¨

Η ομορφιά σήμερα, είπα, είναι όπιο, και το παίρνουμε από αναντρία για να ξεχνάμε. Να δημιουργούμε τεχνητούς παράδεισους, να μην βλέπουμε την τραχιά ζωή γύρα μας, να μην ακούμε τη φωνή του σύγχρονού χρέους. Κάθε εποχή έχει και το δικό της ξεχωριστό χρέος, κι ανάλογα μ' αυτό ρυθμίζεται κι η εκάστοτε ανώτατη αρετή του ανθρώπου. Άλλοτε ήταν η ομορφιά, και το ανώτατο χρέος του ανθρώπου ήταν να δημιουργεί ή να νιώθει την ομορφιά. Σε άλλη εποχή, το ανώτατο χρέος ήταν η αγιότητα κι ανώτατος τύπος ήταν εκείνος που περιφρονώντας τα χεροπιαστά επίγεια αγαθά ξεκινούσε για τη μεγάλη γαλάζια έρημο- τον ουρανό.

Άτομο δεν υπάρχει. Ατομική χαρά δεν υπάρχει, μήτε ελευτεριά. Η ζωή είναι ένα άγριο κυνήγι βγαίνεις να κυνηγήσεις, κι ο κόσμος μεμιάς μοιράζεται σε δύο: σε θηράματα και σε θηρευτές,σε οεργανισμούς που σκοτώνουνται και σε οργανισμούς που σκοτώνουν.

Όλοι οι χορτοφάγοι, του αποκρίθηκα, όλοι οι ειρηνόφιλοι, ανθρωπόσοφοι, θεόσοφοι, αισθηματίες, σηκώνουν τα χεριά και φωνάζουν: Ειρήνη! Ειρήνη! Μα η ζωή ακολουθεί δικούς της νόμους, σκοτεινούς, που φαντάζουν κατώτεροι από την αρετή του ανθρώπου. Τραγικός είναι ο πόλεμος, τραγική είναι η ζωή, ο έρωτας, η ψυχή του ανθρώπου. Ζούμε μέσα στην αγωνία, την αμαρτία, την αβεβαιότητα. Μαχόμαστε ν' αρπάξουμε ό,τι μπορούμε από τα αιματερά αυτά στοιχεία και να τα κάνουμε πνέμα.

Γι' αυτό βλέπουμε πάντα αυναρτησία, χαμένες προσπάθειες, άγονους πολέμους.

Ο πόλεμος είναι μια τεράστια ερωτική στιγμή. Δεν σμίγουν πια εδώ δύο άτομα για να γεννήσουν ένα παιδί. Σμίγουν δύο μεγάλοι στρατοί. Ο ένας σφηνώνεται στον άλλο μέσα στα αίματα και τις κραυγές. Πάντα ο ένας είναι ο άντρας που κρατάει το νέο σπέρμα, ο άλλος είναι η γυναίκα που δέχεται κλαίγοντας, υποταγμένη, και θρέφει με το αίμα της το σπέρμα του νικητή." "Ο πόλεμος είναι ο νόμιμος άρχοντας του καιρού μας.

Ας φύγουμε, φώναξε ο Γεμιστός στην ψυχή του, ας φύγουμε, ψηχή μου, παίρνοντας μαζί μας την ελληνική σπίθα, κι ας στήσουμε τζάκι αλλού! Εμείς θα κάμουμε νέα αρχή. Ας αφήσουμε τους άλλους να μοιρολογούν την Πόλη που ψηχομαχεί, εμείς θα νανουρίσουμε μια νέα Ελλάδα.

Και ξέρουν πως δεν υπάρχει καμιά ελπίδα. Το παιχνίδι είναι χαμένο.

Άδικος μας φαίνεται σήμερα ο κόσμος, κατώτερος από την επιθυμία ενός τίμιου ανθρώπου, θέλουμε να φέρουμε σε στενή, πιστή ανταπόκριση την πραγματικότητα με την καρδιά μας και να δημιουργήσουμε νέα ισορροπία.

Όλοι οι μικροί λογισμοί αγανίζουνται, ντρέπεσαι για τη μικρή ασήμαντη ζωή που πέρασες, λαχταρίζεις ξάφνου να χιμήξεις για μια δύσκολη, επικίντυνη πορεία.

Ancient Ways Considering their favorable strategic location, pleasant climate, and natural beauty, is it any wonder that the Greek Isles became the cradle of Western culture? For millennia, the Greek islands have exerted a powerful magnetic force on people around the world. Seafaring conquerors have long recognized the importance and beauty of these islands. Ancient Phoenician ships came ashore as early as the third millennium B.C.E., followed by would-be conquerors from mainland Greece, Rome, Venice, and Turkey. Invaders have laid claim to these islands from antiquity well into the modern era. Pleasure seekers have also been drawn to the area. Ancient Minoan kings built their luxurious palaces among the citrus groves and rugged hillsides that overlook the placid seas. Scenes depicted in ancient wall paintings and on decorated pottery suggest that the islands have been a center of hedonistic activity--dancing, drinking, and romance--for eons. Today, visitors from around the world indulge in these same activities, drawn to the beaches, tavernas, and discotheques that pepper the many island harbors. Contemporary travelers to the Greek Isles come for myriad reasons and find a dazzling array of unexpected delights, for each of the more than three thousand islands has its own particular character. From the larger, bustling islands of Crete, Rhodes, and the island nation of Cyprus to the quieter havens of Folegandros and Kárpathos, to the hundreds of tiny, uninhabited islets of the region, the Greek Isles present a collage of diverse landscapes and customs. Mykonos is fun-loving, with lively tavernas and populated beaches. Delos is stoic, protecting the ruins of its ancient sanctuaries in solemn dignity. Milos is magical, with its volcanic rock formations and stunning village vistas.

Τι είμαστε εμείς" φώναξε χαρούμενος "παρά οι καραγκίοζηδες του Θεού, που γεννηθήκαμε για να φραίνουμε τις καρδιές των ανθρώπων;

Ένα χάος μεσολαβεί ανάμεσα του παλιού κόσμου, που σώζεται ακόμα ετοιμόρροπος, και του νέου, όπου μας σπρώχνουν οι οικονομικές και ψυχικές ανάγκες οι μεταπολεμικές. Πρέπει να πηδήξουμε. Όσοι δεν μπορούν να πηδήξουν, θα πέσουν στο χάος.

Σε κανένα μέρος της Γης δεν ένιωσα τόσο βίαιη και φιλήδονη την επαφή της ζωής με το θάνατο.