Co Terminated Quotes

Philosophy, in its longing to rationalize, formalize, define, delimit, to terminate enigma and uncertainty, to co-operate wholeheartedly with the police, is nihilistic in the ultimate sense that it strives for the immobile perfection of death. But creativity cannot be brought to an end that is compatible with power, for unless life is extinguished, control must inevitably break down. We possess art lest we perish of the truth.

A terminal illness doesn’t belong only to the one who is sick—it affects family members, friends, neighbors, coworkers. Not unlike a still pond disturbed by a falling stone, an impending death sends ripples through all the relationships in the life of the dying. Each person involved has his or her own set of issues, fears, and questions.

Many people assume that terminal patients, especially those with cancer, will have pain. That’s not always so; some have no pain, others have mild to moderate pain that can be controlled with ease. A few people have pain so severe that expert assessment and care are needed to bring it under control.

This is meant to be in praise of the interval called hangover, a sadness not co-terminous with hopelessness, and the North American doubling cascade that (keep going) “this diamond lake is a photo lab” and if predicates really do propel the plot then you might see Jerusalem in a soap bubble or the appliance failures on Olive Street across these great instances, because “the complex Italians versus the basic Italians” because what does a mirror look like (when it´s not working) but birds singing a full tone higher in the sunshine. I´m going to call them Honest Eyes until I know if they are, in the interval called slam clicker, Realm of Pacific, because the second language wouldn´t let me learn it because I have heard of you for a long time occasionally because diet cards may be the recovery evergreen and there is a new benzodiazepene called Distance, anti-showmanship, anti-showmanship, anti-showmanship. I suppose a broken window is not symbolic unless symbolic means broken, which I think it sorta does, and when the phone jangles what´s more radical, the snow or the tires, and what does the Bible say about metal fatigue and why do mothers carry big scratched-up sunglasses in their purses. Hello to the era of going to the store to buy more ice because we are running out. Hello to feelings that arrive unintroduced. Hello to the nonfunctional sprig of parsley and the game of finding meaning in coincidence. Because there is a second mind in the margins of the used book because Judas Priest (source: Firestone Library) sang a song called Stained Class, because this world is 66% Then and 33% Now, and if you wake up thinking “feeling is a skill now” or “even this glass of water seems complicated now” and a phrase from a men´s magazine (like single-district cognac) rings and rings in your neck, then let the consequent misunderstandings (let the changer love the changed) wobble on heartbreakingly nu legs into this street-legal nonfiction, into this good world, this warm place that I love with all my heart, anti-showmanship, anti-showmanship, anti-showmanship.

Fred Hoyle, były agnostyk, który później został zauroczony „aktem stworzenia”, był astronomem uniwersytetu w Cambridge, który ukuł termin „Big Bang” (Wielki Wybuch). (Ten dość głupawy zwrot przyszedł mu na myśl zupełnie przypadkowo, kiedy usiłował zdyskredytować to, co wiedział na temat zaaprobowanej już teorii pochodzenia wszechświata.

Just a week earlier, coincidentally, he had quietly terminated a little known year-and-a-half-long stint as silent co-owner of Springfield’s German language newspaper. Lincoln had invested $400 in the publication in 1859 to ensure its total loyalty to the Republican party. Mission accomplished, he now turned over full ownership of the Illinois Staats-Anzeiger, presses, type, and all, to his neighbor, editor Theodore Canisius. (Later, Lincoln further rewarded Canisius with a more valuable commodity: the consulate in Vienna.)

Nie ma postulatu, by każdy tekst odhaczył określoną liczbę okienek z listy „reprezentacja mniejszości”, z czego uwielbiają szydzić ci, którzy empatii nie widzieli nawet w słowniku, bo raz natknęli się na termin „polityczna poprawność” i nie szukali już jakichkolwiek innych. Reprezentacja nie jest obowiązkowa, ale jest potrzebna i pożyteczna. Marzy nam się literatura, która nie wyklucza z powodu arbitralnych cech. Albo inaczej: literatura, która jest pisana z empatią i namysłem, sięgająca po to, co jeszcze nieograne i pomijane, pokazująca coś, co widujemy rzadko, a czego potrzebę odczuwamy głęboko. Bo jeśli nawet gatunek, w którym może istnieć wszystko, udaje, że nie istnieją osoby LGBTQ+, to czy gdziekolwiek jest dla nas miejsce?

...nazwa liniowiec tak się miała do naszego okrętu, jak kichnięcie do wystrzału z armaty - używano jej jedynie dlatego, że w oficjalnych dokumentach Royal Navy nie figurował termin "krypa". Ani "pieprzony, pływający zamtuz". Dla większości załogi, którą desperacko próbowałem szkolić, nazwa i tak niewiele znaczyła, byli to bowiem marynarze tworzący rozpuszczoną, zdemoralizowaną bandę ludzi ze statków handlowych, więzień, tawern i przymusowego poboru. Mieliśmy na pokładzie farmerów i hodowców bydła, drobnych złodziejaszków, którzy zamienili odsiadkę na służbę w marynarce, byli też pijacy, ślepcy, ludzie nieznający ani słowa po angielsku, urodzeni panikarze, sodomici, paru klasycznych piromanów i jeden człowiek, który co niedziela próbował popełnić samobójstwo. Prawdziwych marynarzy było na okręcie jak na lekarstwo, a nawet wśród nich syfilis walczył o lepsze z rzeżączką; w tych warunkach dyscyplina stała się pojęciem równie urojonym, jak czysta odzież.

The US traded its manufacturing sector’s health for its entertainment industry, hoping that Police Academy sequels could take the place of the rustbelt. The US bet wrong. But like a losing gambler who keeps on doubling down, the US doesn’t know when to quit. It keeps meeting with its entertainment giants, asking how US foreign and domestic policy can preserve its business-model. Criminalize 70 million American file-sharers? Check. Turn the world’s copyright laws upside down? Check. Cream the IT industry by criminalizing attempted infringement? Check. It’ll never work. It can never work. There will always be an entertainment industry, but not one based on excluding access to published digital works. Once it’s in the world, it’ll be copied. This is why I give away digital copies of my books and make money on the printed editions: I’m not going to stop people from copying the electronic editions, so I might as well treat them as an enticement to buy the printed objects. But there is an information economy. You don’t even need a computer to participate. My barber, an avowed technophobe who rebuilds antique motorcycles and doesn’t own a PC, benefited from the information economy when I found him by googling for barbershops in my neighborhood. Teachers benefit from the information economy when they share lesson plans with their colleagues around the world by email. Doctors benefit from the information economy when they move their patient files to efficient digital formats. Insurance companies benefit from the information economy through better access to fresh data used in the preparation of actuarial tables. Marinas benefit from the information economy when office-slaves look up the weekend’s weather online and decide to skip out on Friday for a weekend’s sailing. Families of migrant workers benefit from the information economy when their sons and daughters wire cash home from a convenience store Western Union terminal. This stuff generates wealth for those who practice it. It enriches the country and improves our lives. And it can peacefully co-exist with movies, music and microcode, but not if Hollywood gets to call the shots. Where IT managers are expected to police their networks and systems for unauthorized copying – no matter what that does to productivity – they cannot co-exist. Where our operating systems are rendered inoperable by “copy protection,” they cannot co-exist. Where our educational institutions are turned into conscript enforcers for the record industry, they cannot co-exist. The information economy is all around us. The countries that embrace it will emerge as global economic superpowers. The countries that stubbornly hold to the simplistic idea that the information economy is about selling information will end up at the bottom of the pile. What country do you want to live in?

Głowa pozbawiona była twarzy. Z trawy szczerzyła do nas zęby otłuszczona, poplamiona czaszka. Do boków i tylnej części głowy wciąż przylegały fragmenty gnijącej skóry i mięśni. Dla specjalisty od kości takiego jak ja (minęło jeszcze wiele lat, nim ukuto termin „antropolog sądowy”) brak tkanki na twarzy jest sprzyjającą okolicznością, która ułatwia mu zadanie. Spieszę z wyjaśnieniem: skóra na ciele martwego człowieka może wprowadzić w błąd. Jeśli zwłoki są rozdęte, tkanki na twarzy mogą obrzmieć, co utrudni określenie płci. Jeśli brakuje genitaliów – bo ciało zostało rozczłonkowane, uległo rozkładowi lub zostało częściowo zjedzone przez zwierzęta – lub jeśli tkanka miękka jest już w stanie głębokiego rozkładu, kształt kości będzie najwiarygodniejszym źródłem informacji.

The solution — the only possible one — consists in the producer receiving the full value of his product, or its equivalent. This involves the termination of capitalist production for profit, and the organization of cooperative social production for use.

It is natural to take it personally when someone disconnects from vou. especiallv if they don't tell vou why. At the same time, it is also important to realize that people's decision to disconnect often has nothing to do with you. It is often entirely about them.One of the most common things I have witnessed, is a need to sever connection that is rooted in the personal individuation process. That is, someone has gone through their life as a people pleaser, as a co-dependent, as someone whose experience of the self is confusingly intertwined with others, and they need to push someone away in order to finallv feel separate. They need to claim their stake as an individuated entity, but they don't know how to do it non-reactively. So they abruptly terminate a personal connection. in order to establish a new way of being.Quite often, they do this with someone who is peripheral to their primary co-dependencies,because they are not ready to live without those.They pick a friend or a secondary figure, as their first stepping out. In these situations, you are merely a relational symbology, a figure that had to go in order for them to finally feel like a boundaried, empowered person. This is not to say that it won't hurt, but it is to say that it was never about vou.

Procesami nieco bardziej ingerującymi w strukturę mleka są procesy sterylizacji błyskawicznej (UHT) oraz proces homogenizacji. Mleko UHT ma niemalże nieskończenie długi termin przydatności do spożycia, co jest sprzeczne z naturą. Czy w takim razie mleko UHT jest w ogóle nieprzydatne? Otóż sprawdzi się świetnie do usuwania z odzieży plam ze świeżych owoców. (Podobnie zresztą jak mleko mniej przetworzone, ale to lepiej jest po prostu spożyć).

Port z Rotterdamem wspólną ma tylko nazwę. Od centrum miasta dzieli go niemal 40 km. Po drodze trzeba minąć dziesiątki kilometrów rur, z których wyrastają co jakiś czas rafinerie, gazownie, elektrownie, serie gigantycznych zbiorników i urządzenia, których przeznaczenia trudno się domyślić. Przez te setki kilometrów rur płynie ropa, gaz, benzyna, sok pomarańczowy. Dla soku pomarańczowego stworzono nawet odrębny terminal i rurociąg dla tankowców, które go dostarczają.

Dlaczego nie wyrzygałem nigdy słodko-kwaśnych gołębi z wietnamskiej budki na bazarze, uduszonych własnym gównem, którego już nie były w stanie zjeść, tyle go wysrały; czemu nie wyciekła ze mnie sucha pizza ze spalonym w mikrofalówce zepsutym serem, polana przeterminowanym keczupem ze spryskanych napalmem pomidorów; czemu nie wymiotowałem kanapkami ze zjełczałą margaryną przykrytą puszczającą tłuste soki kiełbasą z brudnych świń zabitych nielegalnie tępymi siekierami w podziemnych ubojniach; dlaczego nie rzygałem kebabami z gorzką kapustą, tak tanimi i ohydnymi, że musiały być ze zdechłych na raka i syfilis baranów i ze zgniłych warzyw, ukradzionych z cudzej piwnicy, owiniętymi w pity upieczone z mąki zgarniętej butami z ziemi po akcji rolników wysypujących ziarno na tory i plujących na nie śliną zarażoną gruźlicą; dlaczego nigdy nie wyrzygałem zapiekanki na czerstwej bułce z brudnymi pieczarkami i sparciałą cebulą i parówek zrobionych ze zmielonego zużytego papieru toaletowego i zagluconych chustek do nosa, frytek ze zgniłych kartofli polanych przeterminowanym majonezem z surowych jajek kur chorych na ptasią grypę; kaszanki z krwi zebranej do wiadra, w którym wcześniej trzymano wodę z proszkiem do mycia kibla, mielonego z kości mięsa wciśniętego w kiszkę, do której spuszczali się po kolei wszyscy robotnicy nocnej zmiany; czemu nie wyrzygałem szynki z indyka, którego wyruchano w dupę za pomocą rury z konserwantem, żeby przedłużyć termin przydatności do spożycia, zanim się go zabije; czemu, czemu, czemu nie rzygałem hamburgerem z mielonego mózgu szalonej z rozpaczy i lęku krowy, do którego dodano zmiażdżone kopyta i posiekane wymiona; nie chlustałem flakami wołowymi, zebranymi z ziemi, w której leżały utytłane z wijącymi się robakami; dlaczego nie rzygałem trującymi ciastkami, na których pieprzyły się stada much, z żółtym kremem ukręconym z samych symboli chemicznych, które wyglądały jak zadanie z matematyki w telewizyjnym programie edukacyjnym. Wyrzygałem za to najlepszą zupę świata, wywaliłem na podłogę wszystkie matczyne wyrzeczenia, jej nieprzespane noce, słabe nadzieje co do mojej przyszłości. Naplułem na jej spracowane ręce, wyrzygałem się prosto w jej smutne, podkrążone oczy, w rowki zmarszczek. Jeśli można kogoś symbolicznie zabić wymiocinami, to ja to zrobiłem. Zabiłem też coś w sobie, resztki bezwstydu, zrozumiawszy, że nigdy nie stanę już przed nią wyprostowany, z podniesioną głową i nie spojrzę jej hardo w oczy, bo zawsze będą się w nich odbijały plamy moich wymiocin.

Our minds thus grow in spots; and like grease-spots, the spots spread. But we let them spread as little as possible: we keep unaltered as much of our old knowledge, as many of our old prejudices and belief, as we can. We patch and tinker more than we renew. The novelty soaks in; it stains the ancient mass; but it is also tinged by what absorbs it. Our past apperceives and co-operates; and in the new equilibrium in which each step forward in the process of learning terminates, it happens relatively seldom that the new fact is added raw. More usually it is embedded cooked, as one might say, or stewed down in the sauce of the old. New truths thus are resultants of new experiences and of old truths combined and mutually modifying one another. And since this is the case in the changes opinion of to-day, there is no reason to assume that it has not been so at all times. It follows that very ancient modes of thought may have survived through all the later changes in men's opinions. The most primitive ways of thinking may not yet be wholly expunged. Like our five fingers, our ear-bones, our rudimentary caudal appendage, or our other 'vestigial' peculiarities, they may remain as indelible tokens of events in our race-history. Our ancestors may at certain moments have struck into ways of thinking which they might conceivably not have found. But once they did so, and after the fact, the inheritance continues. When you begin a piece of music in a certain key, you must keep the key to the end. You may alter your house ad libitum, but the ground-plan of the first architect persists - you can make great changes, but you cannot change a Gothic church into a Doric temple. You may rinse and rinse the bottle, but you can't get the taste of the medicine or whiskey that first filled it wholly out. My thesis now is this, that our fundamental ways of thinking about things are discoveries of exceedingly remote ancestors, which have been able to preserve themselves throughout the experience of all subsequent time. They form one great stage of equilibrium in the human mind's development, the stage of common sense. Other stages have grafted themselves upon this stage, but have never succeeded in displacing it.