Celine Louis Ferdinand Quotes

To hell with reality! I want to die in music, not in reason or in prose. People don't deserve the restraint we show by not going into delirium in front of them. To hell with them!

You can lose your way groping among the shadows of the past.

Philosophizing is simply one way of being afraid, a cowardly pretense that doesn't get you anywhere.

I crawled back into myself all alone, just delighted to observe that I was even more miserable than before, because I had brought a new kind of distress and something that resembled true feeling into my solitude.

The worst part is wondering how you’ll find the strength tomorrow to go on doing what you did today and have been doing for much too long, where you’ll find the strength for all that stupid running around, those projects that come to nothing, those attempts to escape from crushing necessity, which always founder and serve only to convince you one more time that destiny is implacable, that every night will find you down and out, crushed by the dread of more and more sordid and insecure tomorrows. And maybe it’s treacherous old age coming on, threatening the worst. Not much music left inside us for life to dance to. Our youth has gone to the ends of the earth to die in the silence of the truth. And where, I ask you, can a man escape to, when he hasn’t enough madness left inside him? The truth is an endless death agony. The truth is death. You have to choose: death or lies. I’ve never been able to kill myself.

A man should be resigned to knowing himself a little better each day if he hasn't got the guts to put an end to his sniveling once and for all.

When you stay too long in the same place, things and people go to pot on you, they rot and start stinking for your special benefit.

...the new world, the communo-bourgeois, sermonizing, Tartuffian, automobilistic, alcoholic, gluttonous and cancerous world has only two anxieties: ass and bank account...

Poor people never, or hardly ever, ask for an explanation of all they have to put up with. They hate one another, and content themselves with that.

There's something sad about people going to bed. You can see they don't give a damn whether they're getting what they want out of life or not, you can see they don't even try to understand what we're here for. They just don't care.

People don't deserve the restraint we show by not going into delirium in front of them.

You can lose your way groping among the shadows of the past. It's frightening how many people and things there are in a man's past that have stopped moving. The living people we've lost in the crypts of time sleep so soundly side by side with the dead that the same darkness envelops them all. As we grow older, we no longer know whom to awaken, the living or the dead.

The mind is satisfied with phrased, but not the body, the body is more fastidious, it wants muscles. A body always tells the truth, that's why it's usually depressing and disgusting to look at.

Why kid ourselves, people have nothing to say to one another, they all talk about their own troubles and nothing else. Each man for himself, the earth for us all. They try to unload their unhappiness on someone else when making love, they do their damnedest, but it doesn't work, they keep it all, and then they start all over again, trying to find a place for it. "Your pretty, Mademoiselle," they say. And life takes hold of them again until the next time, and then they try the same little gimmick. "You're very pretty, Mademoiselle..." And in between they boast that they've succeeded in getting rid of their unhappiness, but everyone knows it's not true and they've simply kept it all to themselves. Since at the little game you get uglier and more repulsive as you grow older, you can't hope to hide your unhappiness, your bankruptcy, any longer. In the end your features are marked with that hideous grimace that takes twenty, thrity years or more to climb form your belly to your face. That's all a man is good for, that and no more, a grimace that he takes a whole lifetime to compose. The grimace a man would need to express his true soul without losing any of it is so heavy and complicated that he doesn't always succeed in completing it.

She was having an attack of knuckleheaded anxiety. Those attacks last a long time.

Living, just by itself - what a dirge that is! Life is a classroom and Boredom's the usher, there all the time to spy on you; whatever happens, you've got to look as if you were awfully busy all the time doing something that's terribly exciting - or he'll come along and nibble your brain.

Etre seul, c'est s'entrainer a la mort.

Poverty is a giant who uses your features like a piece of cotton waste to wipe a filthy world.

İnsan bir yerde takılıp kaldıkça, nesneler ve insanlar iyice yozlaşıyorlar, çürüyorlar ve sırf sizin hatırınıza leş gibi kokmaya başlıyorlar.

I had always suspected myself of being almost purposeless, of not really having any single serious reason for existing. Now I was convinced, in the face of the facts themselves, of my personal emptiness.

A poor man in this world can be done to death in two main ways, by the absolute indifference of his fellows in peacetime or by their homicidal mania when there's a war.

All our misery comes from wanting at all costs to go on being Tom, Dick, or Harry, year in, year out. This body of ours, this disguise put on my common jumping molecules, is in constant revolt against the abominable farce of having to endure. Our molecules, the dears, want to get lost in the universe as fast as they can! It makes them miserable to be nothing but "us," the jerks of infinity. We'd burst if we had the courage, day after day we come very close to it. The atomic torture we love so is locked up inside us by our pride.

Study changes a man, puts pride into him. You need it to get to the bottom of life. Without it you just skim the surface. You think you're in the know, but trifles throw you off. You dream too much. You content yourself with words instead of going deeper. That's not what you wanted. Intentions, appearances, no more. A man of character can't content himself with that. Medicine, even if I wasn't very gifted, had brought me a good deal closer to people, to animals, everything. Now all I had to do was plunge straight into the heart of things. Death is chasing you, you've got to hurry, and while you're looking you've got to eat, and keep away from wars. That's a lot of things to do. It's no picnic.

Ce qui guide encore le mieux, c'est l'odeur de la merde.

What is worse is that one wonders how, to-morrow, one will find strength enough to go on doing what one has been doing the day before, and for so much too long before that, – strength for the whole mad business, for a thousand and one vain projects: attempts to escape crushing necessity; attempts which are always stillborn....

y en a pas deux comme lui pour defendre la race francaise! Elle en a bien besoin la race francaise, puisqu elle n existe pas!

I don't know how to make friends and influence people, I fuck around too much, my reputation's bad.

Maybe we like to think different, but the world leaves us long before we leave it...for good.

If you've got to be unhappy, you may as well keep regular habits.

Viaggiare è utile, fa lavorare l'immaginazione. Tutto il resto non è che delusioni e fatiche. Il nostro viaggio è interamente immaginario. Ecco la sua forza. Va dalla vita alla morte.

We're never suspicious enough of words, they look like nothing much, not at all dangerous, just little puffs of air, little sounds the mouth makes, neither hot nor cold and easily absorbed, once they reach the ear, by the vast gray boredom of the brain. We're not suspicious enough of words, and calamity strikes.

Céline: Emotion. Savy, the biologist, said something very apt: In the beginning was emotion, not in the beginning was the Word. When you tickle an amoeba, it retracts, it has emotion; it doesn't speak but it has emotion. A baby cries, a horse gallops; one has to learn how to talk, the other how to trot. But to us and us alone the Word has been given. The result is the politician, the writer, the prophet. The Word is monstrous, it stinks. But translating that emotion is inconceivably difficult . . . it's horrible . . . superhuman . . . it can kill a man.

Routine was death to his ego

Everybody coughed in my street. It keeps you busy

Mon cœur au chaud, ce lapin, derrière sa petite grille des côtes, agité, blotti, stupide.

intelligence without muscles is electricity without a battery! You don’t know where to put it … It leaks out all over the place … It’s a waste … It’s a mess.

You need a heart and a certain amount of knowledge to go further than other people.

It wouldn't be a bad idea if there were something to distinguish good men from bad.

From up high where I was, you could shout anything you liked at them. I tried. They made me sick,the whole lot of them. I hadn't the nerve to tell them so in the daytime, to their face, but up there it was safe. "Help!Help!" I shouted, just to see if it would have any effect on them. None whatsoever. Those people were pushing life and night and day in front of them. Life hides everything from people. Their own noise prevents them from hearing anything else. They couldn't careless. The bigger and taller the city, the less they care. Take it fromme. I've tried. It's a waste of time

Hurry hurry, cram yourself full of dreams to carry you through the life that’s waiting for you outside, when you leave here, to help you last a few days more in that nightmare of things and people

Ce qui est pire c’est qu’on se demande comment le lendemain on trouvera assez de force pour continuer à faire ce qu’on a fait la veille et depuis déjà tellement trop longtemps, où on trouvera la force pour ces démarches imbéciles, ces mille projets qui n’aboutissent à rien, ces tentatives pour sortir de l’accablante nécessité, tentatives qui toujours avortent, et toutes pour aller se convaincre une fois de plus que le destin est insurmontable, qu’il faut retomber au bas de la muraille, chaque soir, sous l’angoisse de ce lendemain, toujours plus précaire, plus sordide. C’est l’âge aussi qui vient peut-être, le traître, et nous menace du pire. On n’a plus beaucoup de musique en soi pour faire danser la vie, voilà. Toute la jeunesse est allée mourir déjà au bout du monde dans le silence de vérité. Et où aller dehors, je vous le demande, dès qu’on a plus en soi la somme suffisante de délire ? La vérité, c’est une agonie qui n’en finit pas. La vérité de ce monde c’est la mort. Il faut choisir, mourir ou mentir.

Korku insana evet de demez, hayır da. O, yani korku, her şeyi alır, her aklınızdan geçeni, her ağzınızdan çıkanı. Böyle durumlarda karanlıkta gözlerini fal taşı gibi açmak bile fayda etmez. Gerçi, zaten görüp göreceğiniz de dehşetten ibarettir ya, daha ötesi yok. Gece her şeyi ele geçirmiştir, hatta bakışları bile. İçinizi boşaltmıştır o. Yine de el ele tutuşmak gerek, yoksa düşersiniz. Gündüzün insanları artık sizi anlayamazlar. O korku tümüyle sizi onlardan ayırmıştır ve bunun yükü altında ezilirsiniz, ta ki her şey şu ya da bu biçimde bitinceye dek, işte ancak ondan sonra o genel geçer adilerin yanına geri dönme hakkınız doğar, yaşamda ya da ölümde..

I was a child in those days, and that jail frightened me. Because I didn't know what men are like. Never again will I believe what they say or what they think. Men are the thing to be afraid of, always, men and nothing else.

The morose aloofness of the men on the street above was equalled only by the air of intimate liberation and rejoicing that came over them at the prospect of emptying their bowels in tumultuous company…a joyous shitting communism

Öyle büsbütün korkağım, Lola, savaşı ve içinde ne varsa hepsini reddediyorum… Ben savaş var diye üzülmüyorum… Ben kaderime razı olmuyorum… Ben bu konuda sızlanıp durmuyorum… Onu olduğu gibi reddediyorum, içindeki insanlarla birlikte, onlarla, onunla hiçbir alışverişim olsun istemiyorum. İsterlerse dokuz yüz doksan beş milyon kişi olsunlar ve ben tek başıma kalayım, yine de haksız olan onlar, Lola, haklı olan da benim, çünkü ne istediğini bilen bir tek ben varım: ben artık ölmek istemiyorum.

Though our instinct revelled in her innate joy, our peevish knowledge of the things of this world rather frowned on it - that essentially frightened, ever-present knowledge which cowers in the cellars of existence, accustomed to the worst by habit, by experience

The beginning and end of all things is the lack of moderation! It started when men played fast and loose with their sense of proportion! With foreign exaggerations! When moderation's gone, power goes with it! It was inevitable! Is then everyone doomed? Why not? All of us? Definitely! Going to the dogs? No, running! A mad stampede!

Far in the distance the tugboat whistled; its call passed the bridge, one more arch, then another, the lock, another bridge, farther and farther … It was summoning all the barges on the river, every last one, and the whole city and the sky and the countryside, and ourselves, to carry us all away, the Seine too —and that would be the end of us.

A tant d’années passées le souvenir des choses, bien précisément, c’est un effort. Ce que les gens ont dit c’est presque tourné des mensonges. Faut se méfier. C’est putain le passé, ça fond dans la rêvasserie. Il prend des petites mélodies en route qu’on lui demandait pas. Il vous revient tout maquillé de pleurs et de repentirs en vadrouillant. C’est pas sérieux.

Ești virgin în Oroare așa cum ești în voluptate. Cum să fi bănuit eu toată oroarea asta, când plecasem din piața Clichy? Cine să fi putut prevedea, înainte de-a intra cu adevărat în război, tot ce purta în el mârșavul suflet eroic și puturos al oamenilor? Și-acum, eram prins în fuga aceea în masă, spre crimă colectivă, spre pârjol... Era ceva care venea din străfunduri și se înfăptuise.

Yaşamı dans ettirecek kadar müziğimiz kalmamıştır içimizde, işte bu. Tüm gençlik daha şimdiden dünyanın öbür ucunda gerçeğin sessizliğinde ölüvermiştir. Peki dışarıda nereye gidilebilir ki, soruyorum size, içinizde yeterli miktarda çılgınlık kalmamışsa? Gerçek, bitmek bilmeyen bir can çekişmedir. Bu dünyanın gerçeği ölümdür. Seçim yapmak gerek, ya ölmek ya da yalan söylemek. Bense asla kendimi öldüremedim.

As long as we’re young, we manage to find excuses for the stoniest indifference, the most blatant caddish mess, we put them down to emotional eccentricity or some sort of romantic inexperience. But later on, when life shows us how much cunning, cruelty and malice are required just to keep the body at thirty-seven degrees, we catch on, we know the score, we begin to understand how much swinishness it takes to make up a past

Quería dejarme tirado en plena noche y lo antes posible. Cosa normal. De tanto verte expulsado así, a la noche, has de acabar por fuerza en alguna parte, me decía yo. Era el consuelo. "Ánimo, Ferdinand-me repetía a mí mismo, para alentarme-, a fuerza de verte echado a la calle en todas partes, seguro que acabarás descubriendo lo que tanto da miedo a todos, a todos esos cabrones, y que debe de encontrarse al final de la noche. ¡Por eso no van ellos hasta el fin de la noche!

With hardly a thought of what he was doing, he had consented to years of torture, to the crushing of his life in this torrid monotony for the sake of a little girl to whom he was vaguely related. Motivated by nothing but his good heart, he had set no conditions and asked nothing in return. To that little girl far away he was giving enough tenderness to make the whole world over, and he never showed it. Suddenly he fell asleep in the candlelight. After a while I got up to look at his face. He slept like everybody else. He looked quite ordinary. There ought to be some mark by which to distinguish good people from bad.

Junk is fragile. I ruined tons of stuff, never on purpose. The thought of antiques still makes me sick, but that was our bread and butter. The scrapings of time are sad. . . lousy, sickening. We sold the stuff over the customer's dead body. We'd wear him down. We'd drown his wits in floods of hokum. . . incredible bargains. . . we were merciless. . . He couldn't win. . . If he had any wits to begin with, we demolished them. . . He'd walk out stunned with the Louis XIII cup in his pocket, the openwork fan with cat and shepherdess wrapped in tissue paper. You can't imagine how they revolted me, grown-ups taking such crap home with them.

J’ai bien dû rester là encore une partie de la nuit suivante. Toute l’oreille à gauche était collée par terre avec du sang, la bouche aussi. Entre les deux y avait un bruit immense. J’ai dormi dans ce bruit et puis il a plu, de pluie bien serrée. Kersuzon à côté était tout lourd tendu sous l’eau. J’ai remué un bras vers son corps. J’ai touché. L’autre je pouvais plus. Je ne savais pas où il était l’autre bras. Il était monté en l’air très haut, il tourbillonnait dans l’espace et puis il redescendait me tirer sur l’épaule, dans le cru de la viande. Ça me faisait gueuler un bon coup chaque fois et puis c’était pire. Après j’arrivais à faire moins de bruit, avec mon cri toujours, que l’horreur de boucan qui défonçait la tête, l’intérieur comme un train. Ça ne servait à rien de se révolter. C’est la première fois dans cette mélasse pleine d’obus qui passaient en sifflant que j’ai dormi, dans tout le bruit qu’on a voulu, sans tout à fait perdre conscience, c’est-à-dire dans l’horreur en somme. Sauf pendant les heures où on m’a opéré, je n’ai plus jamais perdu tout à fait conscience. J’ai toujours dormi ainsi dans le bruit atroce depuis décembre 14. J’ai attrapé la guerre dans ma tête. Elle est enfermée dans ma tête.

Okul çıkışında çevre ormanlarda kızlara sarkıntılık etmeye giderdik, Tatar oklarıyla tabanca da atardık, hem de bunlar için dört mark sayardık. Tatlı bira içerdik. Ama yani bunları yapmakla, gelip şimdi, üstelik önceden yanaşıp konuşmayı bile denemeden, hem de yolun tam ortasında tepemize kurşun yağdırmaya kalkmak arasında fark var, hatta fark ne kelime, uçurum var. Nereden nereye. Sonuçta savaş dediğiniz şey, anlamadığınız ne varsa odur. Bu böyle gidemezdi. Yani şimdi bu adamların kafalarında olağanüstü bir şeyler mi olmuştu? Benim hiç, ama hiç hissetmediğim cinsten bir şeyler. Farkına varmamıştım herhalde... Oysa benim onlara yönelik duygularım hâlâ değişmemişti. Yine de, içimde sanki bu kabalıklarını anlamaya çalışma isteği vardı, ama her şeyden ötesi çekip gitmek isteği ağır basıyordu, kesinlikle, mutlaka, çünkü bütün bu olup bitenler bana birden korkunç bir hatanın ürünü gibi gelmişti. “İş bu hale gelince, yapacak bir şey kalmaz, en iyisi siktir olup gitmek,” diyordum, ne de olsa, kendi kendime... Kafalarımızın üzerinde, şakakların iki, hatta belki de bir milimetre yakınında, yazın bu sıcağında, sizi öldürmek isteyen kurşunların havada arka arkaya çizdikleri o alımlı uzun çelik ipler çınlıyordu. Şimdiye kadar kendimi hiç, bütün bu kurşunlarla şu güneşin ışığı arasında hissettiğim kadar gereksiz hissetmemiştim. Bu, devasa, evrensel boyutta bir soytarılıktı.

[Amerika'ya yolculuk:] Sürpriz diye buna denirdi işte. Birden keşfedilen şey o kadar şaşırtıcıydı ki, sislerin arasındayken, önce gözlerimize inanamadık, derken o şeylerin tam karşısına vardığımızda mecburen, kürek mahkûmu halimizle dahi, kahkahalar atmaya başladık, bu manzara karşısında, tam önümüzde… Düşünsenize, onların o kentleri ayakta duruyordu, dimdik ayakta. New York ayakta duran bir kenttir. Daha önce de epey kenti görmüştük bizler elbette ve bayağı da güzel kentler ve de limanlar, hem de en fiyakalısından. Ama bizim oralarda, yatık vaziyettedir kentler değil mi, deniz kenarında ya da nehir kıyısında, manzaranın üzerine uzanıverirler, yolcuyu beklerler, oysa bu Amerikalısı, o öyle ayılıp bayılmıyordu, hayır kazık gibi duruyordu, orada, hiç sikici değildi, ürkütücü bir kazık. Dolayısıyla hıyar gibi dalgamızı geçtik. Kazık yutmuş gibi inşa edilmiş bir kent, haliyle güldürüyor insanı. ne var ki bizler, manzarayla ancak boyun hizasından itibaren dalga geçebiliyorduk, o sırada gri, pembe ve hızlı ve de isiran kalın bir sis perdesini aşarak açıklardan gelip hem pantolonlarımıza hem de bu zırhın çatlaklarına, rüzgarın iteklediği bulutların gömüldüğü kentin sokaklarına saldıran soğuk yüzünden. ... Bir çulsuz için, herhangi bir yerde bile karaya çıkmak pek kolay iş değildir ama bir kürek mahkûmu için durum daha da beterdir, özellikle de Amerikan ahalisinin Avrupa’dan gelen kürek mahkumlarını hiç ama hiç sevmedikleri dikkate alınırsa. “Bunların topu da anarşisttir” diyorlar. Yani ülkelerinde yalnızca cebi mangırla dolu meraklıları ağırlamak istiyorlar, çünkü Avrupa’nın tüm para birimleri, dolar çocuğudur.

[İnsandan yolculuk:] Onu kırmaktan kaçınmaya çalışıyordum, o da bunu anlıyor ve kaygımı giderecek şekilde davranıyordu. O kadar sevecendi ki, sonunda ona içimi kemiren o her yerden siktir olup gitme takıntımı açtım. Beni günlerce dinledi, uzun uzadıya dökülmemi ve kendimi tiksindirici şekilde anlatmamı, düşlemler ve kibirler arasında debelenmemi, üstelik bundan dolayı hiç de sabrı tükenmedi, tam aksine. Yalnızca bu gereksiz ve ebleh endişenin üstesinden gelmeme yardımcı olmaya çalışıyordu. Tüm bu saçmalıklarımla lafı nereye getirmek istediğimi pek anlayamıyordu, ama bana hak veriyordu, hayaletlere karşı ya da hayaletlerle birlikte, nasıl istersem. Öyle bir ikna edici yumuşaklık sergiliyordu ki, sonunda iyiliğine iyice aşina olmuştum ve neredeyse üstüme almaya başlamıştım. Ancak öyle olunca da o meşhur kaderime karşı, varoluş nedenim olarak adlandırdığım şeye karşı, mızıkçılık yapmaya başladığım izlenimine kapıldım ve birden artık ona tüm düşündüklerimi anlatmaktan vazgeçtim. Kendi içime döndüm, yapayalnız, eskisinden bile daha mutsuz olduğuma da sevinerek çünkü yalnızlığıma yeni bir tür sıkıntı katmıştım hem de gerçek bir duyguya benzer bir şeyler. ... Bu durumda haliyle, kış bastırınca, dönmek, bitti demek, bunu itiraf etmek epey güç oluyor. Elden gelse kalırdı insan, o soğukta, o yaşta, umut tükenmemiştir henüz. Anlaşılır bir şey bu. İğrenç yaratıklarız vesselam. Kimseye gücenmenin alemi yok. Önce duyum ve mutluluk gelir. Benim de görüşüm bu. Üstelik başkalarından gizlenmeye başladığınızda, bu onlarla birlikte hoşça vakit geçirmekten çekindiğinizin işaretidir. Bu başlı başına bir hastalıktır. Yalnızlıktan bir türlü iyileşememekte neden öyle inat ettiğimizi bir anlayabilsek. Savaş sırasında hastanede karşılaştığım başka bir tip, bir onbaşı, bana az buçuk söz etmişti bu duygulardan. O oğlanı bir daha göremedim ne yazık ki! “Dünya çoktan ölmüş!” diye açıklamıştı bana… “Bizler yalnızca onun üzerindeki kurtçuklarız, o boktan koca cesedin üzerindeki kurtlar, habire onun bağırsaklarını kemirip duruyoruz, hem de yalnızca zehirli yerlerini… Biz bir boka yaramayız. Doğuştan çürümüşüz biz… İşte o kadar!” Yıllar sonra bunları yeniden düşündükçe, bazen kimilerinin kullanmış oldukları sözcükleri, ve bizzat o kişileri yeniden yakalayabilmek mümkün olsa keşke diyesi geliyor insanın, bize tam olarak ne demek istemiş olduklarını sormak için… Ama giden gitmiş!… O zamanlar onları anlayacak kadar eğitimli değilmişiz… Oysa merak ediyor insan, hani olur a, Şimdi fikir değiştirmişler midir acep diye… Ama artık iş işten geçmiş… Bitmiş!… kimse onlar hakkında hiçbir şey bilmiyor artık. Bu durumda gecenin içindeki yolculuğunuzu tek başına sürdürmekten başka çare de kalmıyor.

[Orduya yolculuk:] -Bu dünyada zaten suçtan geçilmiyor... Saymakla bitmeyeceğini herkes anladı... Sorun devirdiğimiz çamlarda... Ve sanırım ben de onlardan bir tanesini devirdim... Hem de telafisi olmaz bir biçimde... -Konserve çalarak mı? -Evet, bunun zekice olacağını sanmıştım, anlayın işte! Savaştırılmaktan kurtulmak için, bu şekilde, ayıp da olsa, yine de hala hayatta kalıp, uzun bir dalıştan sonra su üstüne çıkarken olduğu gibi, nefes nefese, barışa geri durabilmeyi amaçlıyordum... Neredeyse de başarıyordum... Ama savaş da bir türlü bitmek bilmedi ki... Savaş uzadıkça da, Vatan'ın midesini bulandıracak kadar mide bulandırıcı bir kimse olamayacağını düşünmeye başladılar... Vatan, her türlü fedakarlığı kabul etmeye başladı, çuvallar nereden gelirse gelsin... Şehirlerinin seçiminde sonsuz derecede hoşgörülü olmaya başladı Vatan! Artık silah altına alınmayı hak etmeyecek kadar şerefsiz olduğu düşünülen asker kalmadı, özellikle de silah altında silah zoruyla ölmek söz konusu olduğunda... Sonunda beni bile kahraman yapmaya karar verdiler, olacak iş mi!...Katletme çılgınlığı dayanılmaz bir hale gelmiş olsa gerek, öyle ya, bir konserve kutusunun çalınması bile affedilebiliyorsa artık! Affetmek ne kelime? Basbayağı unutulabiliyor! Gerçi, bolluk içinde yüzmelerini bizimle birlikte tüm dünyanın kutsadığı koskoca haydutları her Allahın günü hayranlıkla izlemeyi alışkanlık haline getirdik, kaldı ki, biraz yakından incelendiğinde onların varlıklarının kanıtı her gün yinelenen upuzun bir cürüm dizisi olarak ortaya çıkmaktadır, buna karşın bu zatlar her türlü şerefe, şana, güce layık görülüyor, işledikleri suçlar yasalar tarafından da taçlandırılıyor, oysa, tarihte ne kadar gerilere gidilirse gidilsin her şey bize şunu gösteriyor ki, basit bir hırsızlık yapılmışsa, hele sıradan gıda maddeleri, bir dilim ekmek, jambon ya da peynir çalınmışsa, o suçu işleyen kişi toplumun gözünde mutlak biçimde yüzkarası olarak damgalanıyor, kesinlikle kınanıyor, en ağır cezaları hak ediyor, kendiliğinden onurunu yitiriyor ve alnındaki kara leke ömrü billah silinemiyor, bunun da iki nedeni var, öncelikle bu tür cürümleri işleyen kişi genellikle yoksuldur ve bu zaten başlı başına vahim bir utanç vesikasıdır, sonra da, yapmış olduğu eylem topluma karşı üstü kapalı bir suçlama da içermektedir. Fukaranın hırsızlığı haince bir ihkakı hak'ka dönüşüyor, anlıyor musunuz... Öyle de olursa bu işin sonu nereye varır? Dolayısıyla dikkatinizi çekerim, ufak tefek aşırmaların cezalandırılması dünyanın her yerinde en katı biçimde uygulanır, yalnızca bir sosyal savunma yöntemi olarak değil, ama aynı zamanda, özellikle de tüm zavallılara yönelik ciddi bir gözdağı olarak, otursunlar oturdukları yerde, kendi sınıflarında, keyiflerine baksınlar, yüzyıllar boyunca ve sonsuza dek açlıktan ve sefaletten gebermeye güler yüzle razı olsunlar... Ancak şimdiye kadar küçük hırsızların Cumhuriyetimizde sahip oldukları bir ayrıcalık vardı, o da vatansever silahları kuşanmak onurundan mahrum bırakılmak. Oysa yarından itibaren bu durum değişecek, yarından itibaren, bir hırsız olan ben, ordudaki yerime geri döneceğim...

[Fabrikada yolculuk:] -Burada eğitiminiz hiçbir işinize yaramaz evladım! Buraya düşünmeye gelmediniz, sizin uygulamanız emredilen hareketleri yapmaya geldiniz… Fabrikamızda düşçülere ihtiyacımız yok. Bizim ihtiyacımız olan şey şempanzelerdir… Benden size bir tavsiye daha. Bize bir daha asla aklınızdan söz etmeyin! Başkaları sizin yerinize düşünecektir dostum! Sonra söylemedi demeyin. Beni uyarmakta haklıydı. Buranın örf ve adetleri hakkında kendimi nasıl ayarlamam gerektiğini bilmemde yarar vardı. Budalalıkta sıramı savmıştım, hem de en az on yıllığına. Artık kendi halinde efendi biri olarak görünmek istiyordum. Giyindikten sonra, uzayıp giden sıralara dağıtıldık, kararsız gruplar halinde makinelerin korkunç şangırtısının geldiği tarafa doğru yedek güç olarak itelendik. Koca binada her şey titriyordu ve insanın kendisi de tepeden tırnağa bu titreme tarafından ele geçiriliyordu, yukarıdan aşağı titreşen bu sarsıntılar, camlardan, zeminden ve hurdalardan, her taraftan geliyordu. Bu durumda, beyninizin hem içine hem dışına işleyen ve daha aşağıda da bağırsaklarınızı sallayıp sonsuz, bakıp usanmaz ve seri halinde küçük darbelerle gözlerinize kadar çıkan o dehşetengiz kudurmuşluk gürültüsünün içinde insanın kendisi de haliyle makineleşiyordu hala titremekte olan çuvalıyla. İlerledikçe sırayla yitiriyorduk yol arkadaşlarımızı. onlardan ayrılırken şirin şirin gülümsüyorduk sanki bu olup biten pek sevimli bir şeymişçesine. Artık konuşmak ya da birbirinin sesini duymak olanaksız hale gelmişti. Her seferinde üç ya da dört kişi kalıyordu her bir makinanın etrafında. İnsan yine de direniyor, kendi özünden tiksinir hale gelmek kolay iş değil, biraz oturup düşünelim diye bütün bunları durdurmak ve böylece içinde kalbinin nasıl da kolay attığını duyabilmek istiyor, ancak bu artık mümkün değil. Bitmesi artık söz konusu olamaz. Bu sonsuz çelik kutu tam bir felaket ve bizler de içinde dönüp duruyoruz, makineler ile ve tüm dünya ile birlikte. Hep birlikte! Ve asla aynı anda düşmeyen binlerce küçük tekerlek ve dibek tokmakları birbirini ezen sesler çıkarıyorlar hatta bazıları o kadar şiddetli ki çevrelerinde insana biraz olsun iyi gelen bir tür sessizliği bile harekete geçirdikleri oluyor. Araç gereç yüklü kıvrım kıvrım küçük vagon aletlerin parasından geçebilme derdine düşmüştü. Yol açılsın! Şu küçük isterik bir sefer daha hareket edebilsin diye derhal fırlasın herkes. Ve hop! Bu tangırdayan çılgın, kayışlarla direksiyonların arasında gidip daha ötede Kıpırdanarak, insanlara boyunduruk tayınlarını dağıtmaya gidiyor. Genizden girip kulakların içini ve kulak zarını yakan o buhardan, yağ kokusundan ilelebet kurtulmaktansa, makineleri olabildiğince mutlu etme derdine düşen boynu bükük işçiler insanın midesini bulandırıyor, uygun ebatta somunlar takıp duruyorlar, somunlar ve yine somunlar. Utanç değil onların boynunu büken. İnsan gürültüye teslim oluyor, savaşa teslim olur gibi. En tepede, kafada alnın gerisinde hala dalgalanan iki üç düşünceyle insan kendini makinelere bırakıveriyor. Bitti. Nereye bakarsanız bakın, eliniz neye değerse değsin, artık kaskatı. Hala birazcık anımsayabildiğiniz ne varsa o da demir gibi katılaşıyor ve düşüncenin içinde artık hiçbir tadı kalmıyor. Dışarıdaki yaşamı yok etmeli, onu da çeliğe dönüştürüp, işe yarar bir şey haline getirmeli. Eski halini yeterince sevmiyorduk, işte bu yüzden. Dolayısıyla onu da bir nesneye dönüştürmek gerek, sağlam olsun. Kural bu.

La grande sconfitta, in tutto, è dimenticare, e soprattutto quel che ti ha fatto crepare, e crepare senza capire mai fino a qual punto gli uomini sono carogne. Quando saremo sull'orlo del precipizio dovremo mica fare i furbi noialtri, ma non bisognerà nemmeno dimenticare, bisognerà raccontare tutto senza cambiare una parola, di quel che si è visto di più schifoso negli uomini e poi tirar le cuoia e poi sprofondare. Come lavoro, ce n'è per una vita intera.