Bruins Quotes

I am Outcast." "The kids behind me laugh so loud I know they’re laughing about me. I can’t help myself. I turn around. It’s Rachel, surrounded by a bunch of kids wearing clothes that most definitely did not come from the EastSide Mall. Rachel Bruin, my ex-best friend. She stares at something above my left ear. Words climb up my throat. This was the girl who suffered through Brownies with me, who taught me how to swim, who understood about my parents, who didn’t make fun of my bedroom. If there is anyone in the entire galaxy I am dying to tell what really happened, it’s Rachel. My throat burns." "Her eyes meet mine for a second. “I hate you,” she mouths silently.

Construction in Boston is like a fifth major sport. You have the Patriots, the Bruins, the Celtics, the Red Sox and the Orange Cones. 

Well. Um. The thing is…” I inhale, then continue with rapid-fire speed. “Imnotahockeyfan.” A wrinkle appears in his forehead. “What?” I repeat myself, slowly this time, with actual pauses between each word. “I’m not a hockey fan.” Then I hold my breath and await his reaction. He blinks. Blinks again. And again. His expression is a mixture of shock and horror. “You don’t like hockey?” I regretfully shake my head. “Not even a little bit?” Now I shrug. “I don’t mind it as background noise—” “Background noise?” “—but I won’t pay attention to it if it’s on.” I bite my lip. I’m already in this deep—might as well deliver the final blow. “I come from a football family.” “Football,” he says dully. “Yeah, my dad and I are huge Pats fans. And my grandfather was an offensive lineman for the Bears back in the day.” “Football.” He grabs his water and takes a deep swig, as if he needs to rehydrate after that bombshell. I smother a laugh. “I think it’s awesome that you’re so good at it, though. And congrats on the Frozen Four win.” Logan stares at me. “You couldn’t have told me this before I asked you out? What are we even doing here, Grace? I can never marry you now—it would be blasphemous.” His twitching lips make it clear that he’s joking, and the laughter I’ve been fighting spills over. “Hey, don’t go canceling the wedding just yet. The success rate for inter-sport marriages is a lot higher than you think. We could be a Pats-Bruins family.” I pause. “But no Celtics. I hate basketball.” “Well, at least we have that in common.” He shuffles closer and presses a kiss to my cheek. “It’s all right. We’ll work through this, gorgeous. Might need couples counseling at some point, but once I teach you to love hockey, it’ll be smooth sailing for us.” “You won’t succeed,” I warn him. “Ramona spent years trying to force me to like it. Didn’t work.” “She gave up too easily then. I, on the other hand, never give up

I'm sorry, who is that talking? Is it my son? I only have the one." His back was to Max, and his shoulders were shaking. "I had another one, but I disowned him for deciding it was any way acceptable to date a Bruin." The laughter finally escaped, and Max's dad turned around and held out his arms for a hug.

Jamie - “Shame the Bruins got punished by the Ducks last month.” I see the flash of arrogance return at lightning speed. Wes - “That was a fluke. And a terrible call in the third. Your wing tripped over his own duck feet.” Jamie - “With a little help from your D-man.” Wes - “Oh fuck that. Twenty bucks says the Ducks don’t make it past the first round this year.” Jamie - “Twenty is all you’re willing to bet? Sounds like you’re afraid. Twenty and a YouTube video proclaiming my greatness.” Wes - “ Done, but when you lose, you make that video in a Bruins T-shirt.” Jamie - “Sure.” I shrug. And just like that, the night gets easier.

The Lucia name won’t live on. But Perilini, Maddox, and Bruin will.

Being loved by a psycho like Nick Bruin might mean hurting sometimes, but there are some advantages to knowing he’ll never let me go.

Zo. Het raampje dicht. Dat was weer dat. Eens even kijken. Gaat mijnheer nu nog weg? Nee. Mijnheer gaat zitten. Half, hij gaat ten halve zitten. Met geheel ontblote bibs. Ah ja... Ja... Een cadeau... Een bruin cadeau voor tussen de bloemen. Ploem-ploem. Ja, ik zie het hoor, overbodig te wijzen.

It’s so funny,” Hannah muses. “Garrett told me that he and Logan have talked about the two of them in Bruins jerseys ever since freshman year. And now it’s actually happening.” She smiles. “I guess some dreams really do come true.” I follow her gaze, a smile touching my lips as I watch the man I love in the uniform he loves, flying across the ice to the roar of the crowd. “Yep,” I answer softly. “I guess they do.

Zo mooi was ze, Fergusons moeder, zo aantrekkelijk met haar grijsgroene ogen en haar lange bruine haar, zo spontaan, zo leven­dig en goedlachs, zo fraai gevormd met de een meter achtenzestig die haar was toebedeeld, dat Stanley, bij de eerste handdruk die hij met haar wisselde, de afstandelijke en gewoonlijk vrijgevochten Stanley, de negenentwintigjarige Stanley die nog nooit door het liefdesvuur was verteerd, zichzelf ten overstaan van Rose voelde verschrompelen, alsof alle lucht uit zijn longen was gezogen en hij nooit meer zou kunnen ademen.

Goed,' zei de dwerg met de bruine baard. 'Als we pal naar het westen lopen kunnen we aan het eind van de week bij de bergen zijn, en dan ben je binnen tien dagen weer in je paleis in Kanselaire.' 'Ja,' zei de koningin... Er zijn keuzes, dacht ze toen ze lang genoeg had gezeten. Er zijn altijd keuzes. Ze maakte er een. De koningin begon te lopen en de dwergen volgden haar. 'Je weet toch wel dat we naar het oosten lopen, hè?' vroeg een van de dwergen. 'Jazeker,' zei de koningin. 'Dan is het goed,' zei de dwerg. Ze liepen naar het oosten, met z'n vieren, weg van de zonsondergang en het land dat ze kenden, de nacht in.

Nero lette niet op hem. 'Ik ben een moedermoordenaar,' kreunde hij. In Rome werd moedermoord als de zwaarste misdaad beschouwd. Pompeius had een strenge wet uitgevaardigd die nog altijd van kracht was. Moedermoordenaars werden in een leren zak genaaid, samen met een hond, een haan, een slang en een aap, en in zee gegooid. Nero had zelf ook een keer zo'n executie gezien. De veroordeelde werd in een bruine toga naar de zee gevoerd. Om zijn hals hing een belletje, onder zijn voeten werden houten zolen gebonden, om te voorkomen dat hij moeder aarde zou ontwijden, en lictoren geselden zijn naakte lijf met houten roeden. Van dit beeld kon hij niet loskomen.

Niet zo lang geleden dacht hij (en Vlieghe en Dondeyne geloofden het ook) dat moeders pijn in hun buik kregen, de weeën, en dan snel naar de wc waggelden, hurkten, kakten, dat de drol meteen door buurvrouwen uit het water werd gehaald vóór hij kon smelten, en op het zeil van de keukentafel werd gelegd, waar hij door teder tegen elkaar koutende ouders tot een kind werd geboetseerd, waarop, door intens gebed opgeroepen, vanuit het raam of de schoorsteen een wind begon te waaien die neerstreek over de bruine klei, de adem van God die leven blies in de stront die kleuren kreeg en als van rubber begon te plooien en zich uit te rekken, en dan brulde naar zijn Mama om de eerste papfles.

They went a few dozen yards through fairly open woodland, keeping a sharp look-out. Then they came to a place where the undergrowth thickened and they had to pass nearer to it. Just as they were passing the place, there came a sudden something that snarled and flashed, rising out from the breaking twigs like a thunderbolt. Lucy was knocked down and winded, hearing the twang of a bowstring as she fell. When she was able to take notice of things again, she saw a great grim-looking gray bear lying dead with Trumpkin’s arrow in its side. “The D.L.F. beat you in that shooting match, Su,” said Peter, with a slightly forced smile. Even he had been shaken by this adventure. “I--I left it too late,” said Susan, in an embarrassed voice. “I was so afraid it might be, you know--one of our kind of bears, a talking bear.” She hated killing things. “That’s the trouble of it,” said Trumpkin, “when most of the beasts have gone enemy and gone dumb, but there are still some of the other kind left. You never know, and you daren’t wait to see.” “Poor old Bruin,” said Susan. “You don’t think he was?” “Not he,” said the Dwarf. “I saw the face and I heard the snarl. He only wanted Little Girl for his breakfast. And talking of breakfast, I didn’t want to discourage your Majesties when you said you hoped King Caspian would give you a good one: but meat’s precious scarce in camp.

Childhood is overrated.

Still another abstract benefit of playing for Pulaski: The experience is so different from traditional high school football that the Bruins’ players feel as though they’re part of something unique, an elite unit amid regular cadets. The team bonds have solidified; the offensive and defensive players consider themselves kindred spirits, bracketed together by their singular coach.

Een zak aardappelen, doorbakken, zwart en bruin, beschimmeld.

Kijk eens aan, een merelnest, riep hij opgetogen uit. En dat hier in dit hellegat. Hij draaide zich om. In zijn hand had hij een komvormig nest van gedroogd gras, mos en modder. Er lagen twee eitjes in. Hij haalde er een uit en hield het in het licht om te bestuderen. Het was groenig van kleur met bruine vlekken. De perfectie hiervan, John, zie je dit? Ik zag vooral de gloed in zijn ogen, dezelfde als toen hij in het bos van Souchez het blauwe bloempje van Vinca minor had ontdekt. Hij had toen gezegd dat het geringste teken van schoonheid houvast kon bieden in deze tijden van oorlog. Intussen had ik genoeg gezien om deze uitspraak naar waarde te schatten en spontaan welde er een vers bij me op. Wat schoon is, blijft ons eeuwig bij, zei ik hardop.

Montreal had a metropolitan population of over 400,000 in January of 1907. It was Canada’s biggest, richest, and most important city. Kenora, with a population of about 6,000 people, was, and will likely forever be, the smallest city ever to win the Stanley Cup.

Out of the meeting came Jimmy Gardner of the Wanderers swearing like a trooper… Gardner came out and he sat down in a chair near me. He was so mad he could hardly do anything but swear — and then he turned to me and said, ‘Say, you O’Briens have other hockey teams up North haven’t you? In Haileybury and Cobalt?’ I said we had; at least we helped support the teams up there. And he said, ‘Ambrose, why don’t you and I form our own league? You’ve got Haileybury, Cobalt and Renfrew. We have the Wanderers.…’” O’Brien also remembered it as Gardner who suggested that he bankroll another French-Canadian team for their new league, which they started up a week later on December 2, 1909, and called the National Hockey Association (NHA). Two days after that, the NHA unveiled its French team, which the Montreal Gazette said would be called Le Canadien, although the Ottawa Citizen correctly labeled Les Canadiens.

New faces with the Wanderers in 1911–12 included Sprague and Odie Cleghorn, who both enjoyed strong seasons. The Cleghorns were as rough as anyone who ever played the game, and Sprague may have been the meanest man in hockey history. “Sprague was as wild as they came,” remembered Newsy Lalonde, who had more than his share of run-ins with him. He told Stan Fischler in a 1970 interview that Cleghorn “once said he had counted the number of stretcher-case fights he had been in and the grand total was fifty. Imagine that! Fifty!

Juro keek niet eens half scheel richting de bruine kastanjes over het vuur.

Je quittai sur-le-champ la librairie, tête baissée, observant l’asphalte et les minuscules gouttes de pluie qui continuaient à tomber dru, tout en répétant dans ma tête une strophe de George Bacovia : « Je m’arrête, marche et sur mes pas je reviens, Ces amants me plongent dans un profond chagrin Et voilà que sans aucune raison je ris, Il fait froid et bruine à l’infini ». (p. 9)

Bruine slaaf trekt de muil niet open tegen blanke apartheid.

Everyone of my readers, who is not a Scotsman, will appreciate the delicate musical taste of the bear, in the matter of bagpipes - Bruin cannot stand the skirling, and, in the illustration, seems to be remonstrating with the piper.

The lawn of Boston Common, the low sloping part from the merry-go-round and the frog pond to the road that cut between the Common and the Public Garden, was a crowd. Of all sorts of people, old and young, black and Asian and white and brown, skinny and fat and short and tall, and they were all in costume, and because they were all in costume, it was like looking straight into their hearts at what they loved or who they wanted to be. There were Poes and ghosts and cats and ravens and Spider-Men and mermaids and fairies and grim reapers and Leatherfaces and a freaky good Jason Voorhees—he was huge, scary huge; when he passed Dorry, she was eye to belly button—a bat, an Uno card, Dracula vampires, Twilight vampires, their faces brushed with glitter, some Red Sox, some Bruins, a Celtic who could have been Kevin Garnett, but she couldn’t get close enough to tell for sure. Someone was dressed as Mayor Menino. Someone was dressed as Kermit the Frog. Someone, a guy, Dorry thought—he had big shoulders and an Adam’s apple—was dressed as Cher, which Dorry got only after Cher came up to Ned and said, “Prince!” and Ned said, “Cher!” and they hugged, because even though they were strangers, they knew each other.

How much time do we have?” asked Artemis. “I don’t know,” admitted Holly. “My father told me the legend as a bedtime story. It was passed down to him from his father. The whole thing came from the mind of an empath warlock who synched with Bruin Fadda in his final moments. All we know is that the second lock is complex magic. Opal is running on black magic now, but that has a high price and fades fast. She will want to get it open before dawn, while the fairy moon is still high. Her Berserkers will be bare wisps of their former selves after all this time, and they can’t last much longer than that. Some will give in to the afterlife’s call before then.

Als aan de grond genageld stond ik voor Masaccio’s Verbanning uit het paradijs. In een sombere, bruine omgeving, die in niets leek op een tuin, hield Adam zijn gebogen hoofd bedekt met zijn handen. Eva’s ogen waren gewonde holtes die bijna dicht waren geknepen en haar openstaande mond uitte een gekwelde kreet die door de tijd echode en in mijn hart weergalmde. Het pathos van hun schaamte ontroerde me zo erg dat mijn benen verslapten. Ik hield me vast aan de stenen balustrade. Tussen Eva en mij voelde ik geen kloof van eeuwen gapen. “Ik wil haar in mijn armen nemen om haar te troosten,” zei ik zacht. “Michelangelo, Rafaël en Botticelli zaten precies hier dit fresco na te tekenen,” zei Pietro met een nonchalance alsof hij meer dan honderd jaar geleden tussen ze had gestaan.

Being loved by a psycho like Nick Bruin might mean hurting sometimes, but there are some advantages to knowing he’ll never let me go.

Bovenaan is de Orthobene volkomen verlaten. De lucht is er zo schoon, het landschap zo helder, dat het lijkt alsof het zich in het middelpunt van het licht bevindt. Het groen is glanzend, het bruin is stralend, het grijs van het graniet is zilverachtig. Antonio Ballero zou hier niet van houden, denk ik, dit kristal is niks voor hem, want zijn verf is onzichtbaar, als amandelmelk tussen het wit, als roet tussen het zwart, als steekvlammen tussen het rood. Bovendien is zijn penseelvoering veel te beminnelijk voor dit landschap van wrede, ondraaglijke schittering. In dat soort gedachten ben ik verzonken wanneer het geritsel op enkele passen van me ineens verandert in het knerpen van vertrapte takken. Ik draai me met een ruk om.

When she raised her hand, in the center of her palm, was Cillian’s goodbye to me, his apology scribbled down on my treasured old Bruins ticket. The one that I had destroyed in Japan. Only this ticket had been carefully reconstructed with golden lacquer. My breathing came heavy as I stared at this beautifully patched-up ticket lying in Savannah’s gentle hand.

When I turn to him, I can tell he’s seeing me in a different light. There’s spite—an unmistakable glare—and also a lot of pain, which is expected. But there’s something else, too. Right now, I’m scarier than Nick Bruin.

Charlie swivels side to side in his seat, not a care in the world. “Also, that Nick Bruin is a snack. Granted, straighter than dry spaghetti. I’m just trying to boil him a bit.

His responding smirk is almost enough to make me groan. “Then I definitely should shave it. Nick Bruin can’t get prettier. Men and women would just start orgasming on sight.

Mocht mijn mening enig gezag hebben gehad, dan had ik qua beeld voor het schilderij van de Dulle Griet gepleit. Het is een wonder dat we dit bijzondere doek van de Oude Bruegel zomaar in een zaaltje van een klein museum kunnen bezichtigen, alleen dat al geeft aan wat we zijn in deze stad en het doek zelf geeft evenveel prijs. De terreur hangt daar open en bloot, het roven aan de mond van de hel. Het is niet omdat een mens er weinig moeite voor moet doen dat een onthulling geen onthulling blijkt. Die Dulle Griet raast en daast door een landschap vol oorlog en herinnering in felrood, bruin en zwart. Haar ogen staan wijd opengesperd zodat ze alles en niets ziet. Heeft zij deze verschrikking veroorzaakt of maakt ze louter deel uit van deze smeerlapperij en speelt ze het spel mee? Op een schone zaterdag moet ge toch eens naar dat museum gaan om het allemaal in u op te nemen.

De rotte, donkere, gitzwarte wortels in wateren onder het NAP, schenen bruin te worden. 't Was in één Held're Nacht, dat 1 Gele Bloem een nieuw Licht, bracht.

En dan komt de dood, Fanta. Dan komt Baäl met zijn rotte bruine tanden en zijn stankasem aan uw gebeente knagen en aan uw vingers sabbelen. En wat dan? (Oscar Van Beuseghem)

In Nuenen heeft Vincent van Gogh gewoond, om precies te zijn van 5 december 1883 tot 24 november 1885. Geen dag langer, geen moment eerder. De schilder was een jaar of dertig en woonde bij zijn ouders, in de pastorie midden in het oude dorp: Berg 26. Hij werkte hard en had het zwaar, zoals altijd. Het beroemdste doek dat hij in Nuenen schilderde, was 'De aardappeleters'. Intussen flirtte hij met het buurmeisje. De pastorie staat er nog steeds, in Nuenen. En er woont ook nog steeds een dominee - in dit geval dominee Wijlhuizen, die op zijn houten naambordje naast de bel in het Nederlands en het Engels heeft staan dat aanbellen geen zin heeft en dat in het huis geen rondleidingen worden gegeven. Toch maar even aanbellen. Wat is het geval? In de tuin van de pastorie staat een perenboom, die Van Gogh zou hebben geschilderd. En de dominee heeft een kapvergunning voor de boom aangevraagd, want de boom is hartstikke dood. Dit heeft onmiddellijk tot een storm van verontwaardiging in Nuenen geleid - een boom omkappen die Van Gogh geschilderd heeft, schande! Dat is cultureel en historisch erfgoed, daar blijf je met je tengels van af! Goed. De dominee doet vrijwel onmiddellijk open. Het is een frisse, blakende man met ironische bruine ogen. Hij ziet er niet uit als een dominee, maar dat komt misschien omdat ik al zo lang niet in de kerk ben geweest. Hij doet meer aan een dierenarts denken. Vrolijk gaat hij me voor naar de achtertuin van de pastorie. In de keuken zit zijn vrouw de krant te lezen. De dominee begrijpt alle commotie niet zo goed. Van Gogh heeft de boom geschilderd - het schilderij is dan toch het erfgoed, of niet? Kijk, daar staat de boom.

Parole après parole, le visage de Reine Sans Nom s'amenuisait et je ne savais comment lui dire de se taire, et elle chuchotait à mon oreille, me désignant d'un doigt la bruine qui tombait doucement du ciel... ce ne sont pas des pleurs, mais une légère buée, car une âme humaine doit regretter la vie... et une douceur extrême passa dans sa voix tandis qu'elle murmurait encore... écoute, les gens t'épient, ils comptent toujours sur quelqu'un pour savoir comment vivre... si tu es heureuse, tout le monde peut être heureux et si tu sais souffrir, les autres sauront aussi... chaque jour tu dois te lever et dire à ton cœur : j'ai assez souffert et il faut maintenant que je vive, car la lumière du soleil ne doit pas se gaspiller, se perdre sans aucun œil pour l'apprécier... et si tu n'agis pas ainsi tu n'auras pas le droit de dire : c'est pas ma faute, lorsque quelqu'un cherchera une falaise pour se jeter à la mer...

Ik doe al dertig jaar niet mee met Holland bakt 'm bruin want ze bakken hem zwart. Het bevalt me anders uitstekend, om niet aanwezig of afwezig te mogen zijn, zonder familie of verwanten. Geen radio, geen televisie alleen maar slotzuster Augustina.

Het is de onderbroek, redelijk viezig, onder het slootwater. Regenachtig zwart tot groen, geel of bruin.

Weet je, ik heb altijd het gevoel gehad dat ik iets niet had wat andere mensen wel hadden. Een vermogen, niet om plezier of geluk te ervaren, maar om het op een bepaalde manier vast te houden. Ik bedoel, ik word ook gelukkig van die eenden... (ze wijst op een langszwemmende bruine eend met vijf piepende pulletjes verspreid over het water) ... maar ik kan niet leven op dat soort dingen, ik moet ook iets met mijn leven doen en alle opties die ik daarvoor zie, maken dat ik van een brug wil springen.

However, the biggest disappointment was Klay getting pulled over by a cop for a busted car light. The officer smelled marijuana in the vicinity and eventually found some in his car. The aforementioned event led to Klay’s arrest as well as a suspension for a game against the Bruins near the end of the season. Klay’s costly mistake ended up ruining the Cougars’ chance to make it to the NCAA tournament. His father was extremely disappointed in him since he had always taught him to stay away from such things not only in school, but as well as in his professional life. Mychal thought he had made a big enough impact to prevent his son from making foolish choices. Klay quickly regretted the situation and learned from his mistake. The team did qualify for the NIT, which was an exciting opportunity in itself.

Mensenkennis is niet mijn sterkste kant, maar dromen kan ik als de beste. Ik heb vaste dromen. Een gaat over mijn ouderdom, en het eind daarvan: mijn dood. Ik ben een zonderling geworden maar mijn geest is helder. Het huis is vervallen, ik kan niet alles meer bijhouden. Mensen bezoeken mij zelden, de televisie is gelukkig kapot en het abonnement van de krant is zo lang niet betaald dat de bezorging is gestaakt. Dieren zijn er in overvloed, net als nu, maar er zijn toch kleine veranderingen te bespeuren. Ik wil niet zeggen dat zij de baas zijn, maar er hangt een waas van gelijkwaardigheid over alles. De oude man is niet meer de meester over zijn erf, hij is een natuurlijke bewoner geworden, hij is verlost van de demon van de macht. Helaas, de wereld is niet onverschillig. Nooit. Er zijn maar heel weinig mensen die werkelijk met rust gelaten worden. Misschien moet je een groot organisatietalent hebben, een ver vooruitziende blik, een ijzeren wil en een diepe, uitstralende minachting voor je medemens, misschien lukt het je dan om alleen en met rust gelaten te worden. Ik mis deze eigenschappen en drijf dus als een vlot in mijn ouderdom, ik woon toevallig alleen, ik ben vierennegentig jaar, 's morgens en 's avonds voer ik mijn dieren, 's middags fiets ik broos (en mompelend) naar het dorp waar ik inkopen doe die ik in een papieren zak aan mijn stuur hang. Ik maai geen gras meer, ik rook sigaren, mijn mondhoeken zijn bruine sapkanalen geworden, mijn honden slapen bij me in bed. Ik herlees de boeken van mijn jeugd en probeer me te herinneren waarom ik toen, zestig/zeventig jaar geleden, zo geemotioneerd was. Maar op een dag komt er een meisje op bezoek dat in haar stage voor maatschappelijk werk zit. Zij maakt een scriptie over alleenstaande ouderen. Zij schrikt als ze ziet hoe ik leef en ik zie niet dat die schrik het steentje is dat de lawine in gang zet.

Ik wil liggen in een karmozijnen kamerjas, afgezet met konijnenbont, die over de randen van mijn chaise longue heen en weer golft op de knus krakende vloer van oud hout, dat nooit meer zal werken, in het woonvertrek, dat mijn oude, betrouwbare butler zo warm stookt dat mijn gedachten smelten als de sneeuwvlokken tegen de buitenkant van de vuile ramen. En daar wil,ik toeven, in de zacht knisperende schemer van durende tijd die van geen uur wil weten, waar droombeelden voorbijglijden als handen over ogen, als schaduwen over de muur. De oude boter is nog goed. Ik kan hem eten met rijstvelden suiker. De krenten kunnen wellen in de ingekookte thee. Ik blaas de de vliegen weg. Terwijl ik wegdrijf in een halfslaap , krabtvde butler met een spateltje de bruine korsten van mijn voeten. 'Er is vandaag een brief gekomen,' zegt hij.' Maar niets om u zorgen over te maken. Ik heb hem ongeopend in de haard gegooid' ' ' Krijgen we bezoek?'' Ik zie het als mijn voornaamstectaakndat u rustig kan blijven slapen.

De dood moet zo mooi zijn. Om in de zachte bruine aarde te liggen, met de grassen wuivend boven het hoofd, luisterend naar de stilte. Om geen gisteren en geen morgen te hebben. Om tijd te vergeten, om het leven te vergeven, om vrede te hebben. Oscar Wilde

Wat hadden ze ook weer aan?' vraagt Jim. 'Was Solly's jas nou bruin of groen?' 'Groen,' zegt Wallace. 'Bruin,' zegt Davenport. 'En die van Jackson?' 'Bruin,' zegt Wallace. 'Grijs,' zegt Davenport. 'Maar goed dat jullie zo oplettend zijn,' zegt Jim. 'Weten we tenminste waar we naar uit moeten kijken.

Het slapengaan werd uitgesteld. Aanleiding daartoe waren: de Muggen. De horren konden de beestjes niet tegenhouden. Er zaten overal gaatjes in. Dus werd gebruik gemaakt van een wondermiddel, 'citronelle' genoemd. Het werd royaal over de kussens gesprenkeld en, zo beweerden de volwassenen, de muggen zouden hen nooit meer bijten. Doch de muggen bleven de kinders steken. En elke ochtend opnieuw zaten ze vol met jeukende gezwellen. De citronelle had na een paar dagen haar magische werking verloren. Het kinderbloed was zoet en in overvloed aanwezig. Men ging dan over op azijn. Het gebeurde weleens dat een van de kinders in opstand kwam en verklaarde niet te zullen gaan slapen alvorens de laatste mug gedood was. Er begon dan een systematische verdelgingingsjacht. De muggen werden tegen het behang geplet, dan viel op hoeveel in vroeger jaren gedode beestjes hun sporen daarop al hadden achtergelaten. Alleen was het spatje bloed niet zo rood meer als van de vers-gedode beestjes. Het zag nu zwart-bruin. De muggenjacht was steeds een jolige aangelegenheid die de kinders nogal opwond en er werd door zijn moeder dan ook radicaal een eind aan gemaakt. Ze zouden nu vast en zeker allemaal dood zijn. Ze hadden er op z'n minst wel twaalf gevangen. Doch het mocht niet baten. 's Anderendaags had hij een gezwollen lip, zagen de benen van Nicole eruit als de Alpen en zat ook zijn moeder weer vol. Ze had een te kinderlijk bloed bewaard. Jeannot had medelijden met haar en met hen. Maar muggen maakten deel uit van de vakantie, daar was nu eenmaal niet aan te ontsnappen.

La cachucha, is that for us, maestro? Will it be danced across the tottering floorboards of the cavaliers' wing, between cramped walls, blackened with smoke and greasy with grime, under its low ceiling? Curse you, the way you play! La cachucha, is that for us, for us cavaliers? Outside the snowstorm howls. Do you mean to teach the snowflakes to dance in rhythm, are you playing for the light-footed children of the blizzard? Female bodies, which tremble under the pulse beat of hot blood, small sooty hands, which have thrown aside the cooking pot to grasp the castanets, naked feet under tucked-up skirts, yard coated with flakes of marble, crouching gypsies with bagpipe and tambourine, Moorish arcades, moonlight and black eyes, do you have those, maestro? If not, let the fiddle rest! Cavaliers are drying their wet clothes by the fire. Should they swirl around in their tall boots with iron-shod heels and thumb-thick soles? They have waded through the ell-deep snow the whole day to reach the bear's winter lair. Do you think they should dance in their wet, steaming homespun clothes, with the shaggy bruin as a partner? Evening sky, glittering with stars, red roses in dark female hair, tormenting sweetness in the evening air, untaught grave in the movements, love rising out of the earth, raining from the sky, hovering in the air, do you have this, maestro? If not, why force us to long for such things? Cruelest of men, are you sounding the attack for a tethered warhorse? Rutger von Orneclou is lying in his bed, imprisoned by gout pains. Spare him the torment of sweet memories, maestro! He too has worn a sombrero and a gaudy hairnet, he too has owned a velvet jacket and a sash with a dagger tucked in it. Spare old Orneclou, maestro!

Sister didn't have to make a special valentine for Billy Grizzwold. She found the perfect one for him at the card store. It showed a scary-looking Frankenbear-type monster with a bolt on each side of his neck. It said: Monsters come in every shape and size. But when it comes to creepy, you take the prize! She'd sign it, "Guess Who." She couldn't wait to see Billy's face when he opened it at the class Valentine's Day party. But Sister forgot to watch when Billy opened her valentine because among the valentines she received was one that took her breath away. It was all hearts and flowers and inside it said, “Will you be my special friend?” “Wow!” said Lizzy Bruin. “It must have cost a whole dollar!” “It’s signed, ‘Guess who,’” said Sister. “Who do you suppose it’s from?” “Well, I know who you hope it’s from,” said Lizzy. “If somebody sent me a beautiful valentine that cost a whole dollar, I’d sure want to know who it was from. There’s Herbie over by the punch bowl. Go ask him.” Sister started for the punch bowl, but Billy Grizzwold blocked her way. He had the valentine Sister had sent him. “I’ll be glad to get you some punch,” said Billy. “And throw it down my back?” said Sister. “No, nothing like that,” said Billy. “I’m sorry about all the stuff I did. And I really don’t blame you for sending me this. It’s really pretty funny. How’d you like that valentine I sent you?” “You sent me?” said Sister. “You sent me this valentine?” “Yep,” said Billy. “I saved up for weeks to get it.” Sister was confused. She didn’t know what to say, so she just said, “Thanks.

A little more each day, her heart was at home in this out-of-the-way place she'd dreaded for so long. The word "beautiful" whispered across her lips, both as an indicator of the view before her and of the sense of belonging within. --Karen Millerson in "Hope for Tomorrow.

God still called out to him with kingdom work to do. The only thing that had changed was his location. Preaching, praying, and counseling were still very much in demand, and God needed him to keep doing it. --Logan De Witt in "Hope for Tomorrow

Tot zijn grote vreugde zag hij dat ze ook de ogen van haar moeder geërfd had - één blauw, één bruin. Vooral het blauwe oog straalde een zeker fanatisme uit. - over Ebben

Well, don’t,” he replied, giving me a smirk. “That stuff’ll clog your arteries and give you a jiggly ass. Stick to Bruin meal plan shit.