Brook Op Quotes

Brooke?" he finally found the sense to ask. "What are you doing here?" "I need a gun." This was not how his dream was supposed to go.

; so too, her glazed ceramics and her macramé are interchangeable with those executed by her women friends in the area, who take courses at the Mill Brook Valley Arts Co-op and whose houses are gradually filling with their creations, like ships gradually sinking beneath the weight of ever-more cargo.

As David Brooks put it in a New York Times op-ed, “Over the last half century, we’ve turned politics from a practical way to solve common problems into a cultural arena to display resentments.

The houses were small, there was no air-conditioning, and TV had not yet penetrated, so when the weather was warm, social life was conducted on the front stoops, in the alleys, and with children running from house to house all day. A young homeowner was enveloped in a series of communal activities that, as Ehrenhalt puts it, "only the most determined loner could escape: barbecues, coffee klatches, volleyball games, baby-sitting co-ops and the constant bartering of household goods.

Ik heet Elizabeth. Niet Beth of Liesje of Liesbeth, of Liza of Betje, gewoon Elizabeth. Ik heb een hekel aan zulke verbasteringen. Moeders en vaders zadelen je daarmee op zonder je iets te vragen, en dan zit je er mooi mee. Het zijn geen echte namen. Elizabeth is mijn echte naam.

Michel Ard Rhi betrad de hal en bleef even staan toen hij de gorilla en de ruige hond zag zitten op de bank. Hij wist kennelijk niet wat hij ervan moest denken.

Niemand heeft het recht om een prinses van Landover te vertellen met wie ze moet trouwen. Zelfs mijn ouders niet. En zeker jij niet. Ik zal trouwen wanneer ik zover ben en niet eerder, en ik kies mijn man zelf. Ik weiger met de Vors te trouwen. Sterker nog, als Thom iets overkomt, zal ik ervoor zorgen dat je hoofd op je eigen poort wordt gespietst tot er niets anders over is dan de botten.

Millie kijkt naar Stella die op haar thee blaast - de damp stijgt op en maakt figuren, net als de koffie in het warenhuis. Stel je voor dat alles zo zou ademen. Dieren en mensen en gras en bomen. Iedereen en alles had dan altijd dampende kronkellijnen om zich heen die figuren maakten, en bij sommige mensen zou je een korte, snelle ademhaling zien, door het rennen of een hartaanval, en anderen zouden een lange, trage ademhaling hebben van het slapen of tvkijken. Het zou net zijn of je naar muziek keek, als je aan muziek iets kon zien, en de wereld zou altijd vol ademmuziek zijn. Misschien blaas je wel alles uit als je je laatste adem uitblaast: je herinneringen en gedachten en dingen die je had willen zeggen en dingen die je niet had willen zeggen en plaatjes in je hoofd van hete koffiedamp en de laatste blik op het gezicht van je vader en het gevoel van modder tussen je vingers en de wind als je van een heuvel af rent en de kleur van alles, ooit.

Misschien blaas je wel alles uit als je je laatste adem uitblaast: je herinneringen en gedachten en dingen die je had willen zeggen en dingen die je niet had willen zeggen en plaatjes in je hoofd van hete koffiedamp en de laatste blik op het gezicht van je vader en het gevoel van modder tussen je vingers en de wind als je van een heuvel af rent en de kleur van alles, ooit...

De begindatum en de einddatum zijn altijd het belangrijkste op de grafstenen, met grote letters geschreven. Het streepje ertussen is altijd zo klein dat je het bijna niet ziet. Terwijl het toch zeker groot en stralend en prachtig zou moeten zijn, of niet, afhankelijk van hoe je had geleefd.