Bando Quotes

We've searched our database for all the quotes and captions related to Bando. Here they are! All 100 of them:

Ni nunca sabremos cuántas otras novelas, obras de arte, avances científicos, vacunas, descubrimientos o maravillas se nos quedan cada día en las interminables trincheras de este mundo, en un bando o en otro.
Santiago Posteguillo (La noche en que Frankenstein leyó el Quijote)
Nadie tiene elección. Todos tenemos que jugar en el bando en el que nos ha tocado nacer.
Laia Soler (Los días que nos separan)
We humans will never know how meadows or mountains smell, but deer and horses and pigs do. Bando sniffs deeply and shakes his head. We were left out when it comes to smelling things, he says. I would love to be able to smell a mountain and follow my nose to it.
Jean Craighead George (On the Far Side of the Mountain (Mountain, #2))
Yo no soy de ningún bando —repuso Fermín—. Es más, las banderas me parecen trapos de colores que huelen a rancio y me basta ver a cualquiera que se envuelva en ellas y se le llene la boca de himnos, escudos y discursos para que me entren cagarrinas. Siempre he pensado que el que siente mucho apego a un rebaño es que tiene algo de borrego. El prisionero del cielo
Carlos Ruiz Zafón
–La polarización genera bandos, los bandos requieren recursos, los recursos se le quitan a otro bando por medio de la guerra, y la guerra nos aleja de la civilización. Es matemática de homínidos.
G.G. Melies (ALGOCRACIA CUÁNTICA: Las conciencias muertas de Sagitario A* (Novela de Ciencia Ficción en español))
Ved cómo el odio y las luchas entre familias a nada conducen, más que al miedo, la locura y la muerte y cierto es que en muchos años que combatí junto a los míos contra nuestros eternos enemigos […], jamás vi nada bueno que lo justificase, porqué las rapiñas de unos con las rapiñas de otros se pagan, y los muertos de cada bando no tienen precio, sino que como una cadena van arrastrando nuevos muertos.
Alberto Vázquez-Figueroa (Tuareg (Tuareg #1))
Somos enemigos, Holandesa. Una princesa y un peón, cada uno en bandos opuestos. —Esbozó una de sus sensuales sonrisas torcidas—. Se sentirían bastante decepcionados si supieran lo bien que nos llevamos.
Darynda Jones (Fourth Grave Beneath My Feet (Charley Davidson, #4))
La policía seguía existiendo, al menos los veíamos pasar de vez en cuando; pero ya no defendían a nadie que no fueran ellos mismos o sus superiores. De cualquier modo, cuando les tocaba actuar siempre lo hacían en nuestra contra. Éramos el bando equivocado".
Javier Miró (Rebelión 20.06.19)
Todos defienden al puro. Lo único que nos interesa es legitimar la violencia. Tiene que ser por la causa correcta. Porque está claro que queremos mancharnos las manos de sangre, pero sin mala conciencia. Es la única diferencia entre el sociópata y el militante político -al sociópata se la trae floja estar en el bando de los justos. Mata sin preliminares, es decir, sin perder el tiempo convirtiendo a su víctima en un monstruo. Pero los militantes lo hacen correctamente: primero la propaganda, y solo después la masacre.
Virginie Despentes (Vernon Subutex 3 (Vernon Subutex, #3))
En el mercado actual, encontramos toda una serie de productos libres de sus propiedades perjudiciales: café sin cafeína, nata sin grasa, cerveza sin alcohol... Y la lista es larga: ¿no podríamos considerar el sexo virtual como sexo sin sexo, la teoría de Colin Powell de la guerra sin bajas (en nuestro bando, por supuesto) como guerra sin guerra, la redefinición contemporánea de la política como el arte de la administración experta como política sin política, hasta llegar al multiculturalismo liberal y tolerante de hoy en día como experiencia del Otro sin su Otredad (el otro idealizado que baila bailes fascinantes y tiene una visión ecológica y holística de la realidad, mientras que costumbres como la de pegar a las mujeres las dejamos a un lado...)
Slavoj Žižek (Welcome to the Desert of the Real: Five Essays on September 11 and Related Dates)
-Yo no soy de ningún bando -repuso Fermín-. Es más, las banderas me parecen trapos de colores que huelen a rancio y me basta ver a cualquiera que se envuelva en ellas y se le llene la boca de himnos, escudos y discursos para que me entren cagarrinas. Siempre he pensado que el que siente mucho apego a un rebaño es que tiene algo de borrego.
Carlos Ruiz Zafón (The Prisoner of Heaven (The Cemetery of Forgotten Books, #3))
Pero el tiempo es un aliado oportunista a incierto; se colocó siempre en el bando de los fuertes y deja despreciativamente en el atolladero al que confía en él sin moverse,
Stefan Zweig (María Antonieta)
Eran tiempos de guerra y tenías que tomar un bando: malo o bueno. No había puntos intermedios
Yunnuen Gonzalez (El Despertar)
Agora faz-se bando de aves, espalha-se pelos quatro ventos e ocupa a um tempo todos os pontos do ar e do espaço.
Victor Hugo (Notre Dame de Paris)
—¿Qué es un político? —Es como un espía, solo que de tu propio bando
Terry Pratchett (Regimiento monstruoso)
En pocas horas el país se dividió en dos bandos irreconciliables y la división comenzó a extenderse entre todas las familias.
Isabel Allende (La casa de los espíritus)
e os pássaros esqueceram-se certamente de levar consigo o abandono, sempre iam em bando, sempre o suportavam melhor, deixaram-no nesta cidade em que a luz foi de um trago
Leonardo Sousa (Há-de flutuar uma cidade no crepúsculo da vida)
Las personas con las almas más puras son capaces de las maldades más grandes. Nadie es perfecto, sin importar lo que sean o por qué bando luchen." - Roth
Jennifer L. Armentrout (White Hot Kiss (The Dark Elements, #1))
Pero desde que G. ha empezado a escribir esta novela, lo real cambia de bando: poco a poco paso de musa a personaje de ficción.
Vanessa Springora (El consentimiento)
El problema, primer ministro, es que los del otro bando también saben hacer magia.
J.K. Rowling
Al fin, se vuelve y sus ojos se encuentran. Se miran el uno al otro sin decir nada. Ambos, no podría estar más claro, en el mismo bando, al margen del resto.
Sally Rooney (Intermezzo)
Khuda ke bando ka dil dhuka kar Khuda ko raazi karne chale hain log
Wajid Shaikh (Sukoon)
Así te vienes como neutral 38 con intención de dirimir nuestras controversias, de detener a ambos bandos, y de hacernos creer que nos estamos peleando por estupideces y cosas inútiles.
Martin Luther (La voluntad determinada (The Bondage of the Will) (Spanish Edition))
Elegir es eso. Y uno tiene que elegir el bando que le ofrece mayores posibilidades, aunque la diferencia sea sólo de un miserable uno por ciento. Es como el ajedrez. Te dan un jaque mate, pero tú escapas. Y, mientras te estás escabullendo, es posible que tu adversario meta la pata. Por más poderoso que sea un contrincante, no puede descartarse la posibilidad de que cometa algún error.
Haruki Murakami (Hard-Boiled Wonderland and the End of the World)
The Brewers, feeling the crush of small-market economics and fearing injury problems, decided they couldn’t afford to keep Molitor, whom Bando regrettably referred to at one point as “just a DH.” Toronto swept in with a three-year, $13 million offer. “If Paul Molitor leaving the Brewers doesn’t show that the small markets are in trouble, nothing does,” Jim Gantner told the Milwaukee Sentinel at the time.
Bill Schroeder (If These Walls Could Talk: Milwaukee Brewers: Stories from the Milwaukee Brewers Dugout, Locker Room, and Press Box)
Não é suficiente que homens e mulheres conheçam o paradeiro de leões e bisões. É muito mais importante para eles saber quem em seu bando odeia quem, quem está dormindo com quem, quem é honesto e quem é trapaceiro.
Yuval Noah Harari (Sapiens: A Brief History of Humankind)
[...] experimentaram o que era estar num purgatório, uma longa espera inerme, uma espera cuja coluna vertebral era o desamparo, coisa muito latino-americana, aliás, uma sensação familiar, uma coisa que se você pensasse bem experimentava todos os dias, mas sem angústia, sem a sombra da morte sobrevoando o bairro como um bando de urubus e espessando tudo, subvertendo a rotina de tudo, pondo todas as coisas de pernas para o ar.
Roberto Bolaño (2666)
Na escola, a mediocridade vem regada à busca de novas teorias pedagógicas (normalmente com baixíssimo impacto ou possibilidade de verificação de suas premissas); na universidade, vem vestida de burocracia da produtividade e corporativismo de bando; na arte, nos discursos contemporâneos sobre a "destruição da forma". Modos distintos de "fazer nada" ocupando tempo e gerando institucionalização e papo-furado cheio de jargão técnico.
Luiz Felipe Pondé (Guia Politicamente Incorreto da Filosofia)
Una vez que todo da igual, todo está perdido y se ha ido al diablo, ¿por qué no actuar guiados por el más triste e iracundo de los cinismos y sumarse personalmente al bando de los demonios? ¿Por qué no participar plenamente mientras resuena una carcajada burlona en nuestro interior?
Sebastian Haffner
A los que Crowley no podía soportar era a ésos que se llamaban a sí mismos satánicos. No sólo por lo que hacían, sino por la manía que tenían de achacárselo todo al Infierno. Se les ocurría alguna idea vomitiva que no se le pasaría a un demonio por la cabeza ni en un millón de años, alguna atrocidad oscura y descerebrada que sólo una mente humana hecha y derecha podría concebir, y luego gritaban: «¡El Diablo me empujó a hacerlo!», y se quedaban con los jueces cuando lo cierto es que el Diablo nunca empujaba a nadie a nada. No le hacía falta. Y eso a los humanos les costaba entenderlo. El Infierno no era ningún gran depósito de mal, no más de lo que, según Crowley, el Cielo era una fuente de bien; eran sólo bandos en una gran partida cósmica de ajedrez. Y era en la mente humana donde se hallaba la verdadera fuente de la bondad verdadera y de la verdadera maldad de infarto.
Terry Pratchett (Good Omens: The Nice and Accurate Prophecies of Agnes Nutter, Witch)
Karim felt like home. Which, if I was being completely honest, scared the shit out of me because how many other men had I made a home in, thinking they were a safe place to land, but they were more like a bando—shot out shells of nothingness. I saw the potential though. I always saw the potential. The “what could be”.
Nicole Falls (Smitten (Accidentally in Love, #2))
Si todos los españoles hubiéramos aceptado, en un proceso personal que ha de comenzar en la educación infantil, no la culpa, sí la responsabilidad de los crímenes cometidos en nuestro nombre, hoy todos los ciudadanos sentirían como propias a todas las víctimas y a todos los verdugos de los dos bandos de la Guerra Civil.
Hermann Tertsch (Días de ira (Actualidad) (Spanish Edition))
Fecho os olhos e vejo um bando de pássaros. A visão dura um segundo ou talvez menos; não sei quantos pássaros vi. Era definido ou indefinido o seu número? [...] Se Deus existe, o número é definido, porque Deus sabe quantos pássaros vi. Se Deus não existe, o número é indefinido, pois ninguém conhecerá ao certo a sua conta.
Jorge Luis Borges
Siempre se está metiendo con él, insinuando que no tiene tanto talento como yo, que es vanidoso y egocéntrico. Yo creo que Jean-Felix cree que un día conseguirá que yo cambie de bando y caiga a sus pies. Pero no se da cuenta de que con cada comentario insidioso y cada maldad que sale por su boca me empuja más a los brazos de Gabriel.
Alex Michaelides (The Silent Patient)
Los sentimientos de injusticia que podrían ser aprovechados para conseguir una mayor igualdad se reorientan hacia las manifestaciones más claras del consumismo, y se dividen en miríadas de quejas individuales que se resisten a la agregación o a la combinación, y en actos esporádicos de envidia y venganza dirigidos contra otras personas de su propio bando.
Zygmunt Bauman
INSÔNIA Envelhecem as horas, Entontecem ponteiros como punhais vazando insaciáveis relógios. O sono é um vidro onde se guardam cansaços de antes de termos nascido. Piso estilhaços desse vidro, tropeçam-me os olhos nas pestanas: um tropel de luz assusta um bando de aves sem asas. A noite, em mim, ganhou diurno vício: uma outra vez, tomei luar na veia.
Mia Couto (Tradutor de Chuvas)
Olavismo. 1. Estilo de pensamento filosófico muito peculiar, que substitui o argumento pelo xingamento e o conceito pelo palavrão. 2. Fruto da expansão dos meios tecnológicos de informação, que, utilizando selfies e vídeos autoproduzidos, deixam aparecer na rede pessoas como se fossem “professores” e “intelectuais”, posando nas telas ao terem no fundo estantes decoradas com livros mal lidos e mal compreendidos. 3. Nome de uma corrente de fake-pensamento. "4. Expressão oriunda da composição de “Olá” e “revanchismo”, combinando alguém que chega de repente para dar a ideia aos governantes sem ideias de en-direitar o país com rifles e rifas e quem se sentiu a vida toda complexado por nunca ter conseguido entender o que é uma ideia e muito menos uma filosofia. 5. Nome da corrente ideológica que seduz, encanta e lidera o bando de ressentidos do país. 6. Uma forma bem específica de saudosismo: saudades da era medieval, saudades da teocracia, saudades de D. Pedro, saudades dos bons costumes. 7. Modo borrágico de expressar opiniões que procuram, em tese, chocar o senso comum, mas que nada mais fazem além de corroborar o pior dos sensos (o qual, infelizmente, muitas vezes é comum e quase sempre predominou ao longo da história). 8. Movimento de desespero final de quem quer encontrar uma identidade para chamar de sua e um líder para chamar de seu. 9. Espécie de fanatismo religioso que cultua o ódio e a intolerância travestidos de intelectualismo. 10. Seita seguida por pessoas particularmente vulneráveis a uma retórica violenta e macabra, mas perigosamente sedutora. 11. Doutrina do ter-razão-em-tudo quando não se tem razão em nada. Atribuindo a base dessa doutrina do ter-razão-em-tudo ao filósofo alemão Arthur Schopenhauer, é fácil constatar como olavistas não possuem o menor conhecimento nem de alemão e nem de filosofia, tendo (mal) entendido o próprio nome de Schopenhauer como “chope raro”, que, bebido, gera mal-entendidos dos princípios básicos da erística e da dialética. Com bases em erros fundamentais, o olavismo derivado desse “chope raro” (confundido com Schopenhauer) desenvolveu uma errística dislética, que se vale de argumentos nefastos (do latim nefas que significa ilícito) para destruir as questões mais lícitas do pensamento, da sociedade e da cultura. 11. Tradução google para o português bolsonarista da tradução google para o inglês trumpista da tradução google russa do resumo dos clássicos da extrema direita europeia, assinada por Dugin, ideólogo de Putin.
Luisa Buarque (Desbolsonaro de Bolso)
I gave too much to people.... So much selfish people in life.
Victoria Bando
Perto do limite do terceiro compartimento do sétimo círculo os Poetas encontram outro bando de almas de sodomitas, no qual se destacam três ilustres compatriotas de Dante. Reconhecendo-o, falam da decadência das virtudes políticas e civis de Florença. Chegam, depois à orla de outro precipício, onde a um sinal de Virgílio, sobe, voando pelos ares, uma figura estranhíssima.
Dante Alighieri (30 Obras-Primas da Literatura Mundial [volume 1])
Mover esa tacita altera el juego de relaciones de toda la casa, de cada objeto con otro, de cada momento de su alma con el alma entera de la casa y su habitante lejana. Y yo no puedo acercar los dedos a un libro, ceñir apenas el cono de luz de una lámpara, destapar la caja de música, sin que un sentimiento de ultraje y desafío me pase por los ojos como un bando de gorriones.
Julio Cortázar (Bestiario)
Velhos e adultos, sabemos que não devemos intrometer-nos nos assuntos do bando. Há muito que eles tomaram de assalto este cantinho do mundo, com ânsia por tudo aquilo que possa ser deles. Vou-me mantendo na berma da existência destemida destas criaturas indomáveis, por vezes encantado com o que a juventude sempre nos encanta, por vezes enojado com o que a ignorância faz dela.
Maria Isaac (Quantos Ventos na Terra)
Hace ya mucho que no le escribo, señora Milena, y también hoy le escribo por una casualidad. En realidad no tengo que disculparme de mi silencio, usted ya sabe cómo odio las cartas. Toda la desdicha de mi vida – no quiero con esto quejarme, sino hacer una observación de interés general- proviene por así decir de las cartas o de la posibilidad de escribirlas. Las personas casi nunca me han traicionado, pero las cartas siempre, y en verdad no las ajenas, sino justamente las mías. En mi caso es una desgracia muy especial, de la que no quiero seguir hablando, pero al mismo tiempo es una desgracia también general. La sencilla posibilidad de escribir cartas debe de haber provocado -desde un punto de vista meramente teórico- una terrible desintegración de almas en el mundo. Es en efecto una conversación con fantasmas ( y para peor no sólo con el fantasma del destinatario, sino también con el del remitente) que se desarrolla entre líneas en la carta que uno escribe, o aun en una serie de cartas, donde cada una corrobora la otra y puede referirse a ella como testigo. ¿De dónde habrá surgido la idea de que las personas podían comunicarse mediante cartas? Se puede pensar en una persona distante, se puede aferrar a una persona cercana, todo lo demás queda más allá de las fuerzas humanas. Escribir cartas, sin embargo, significa desnudarse ante los fantasmas, que lo esperan ávidamente. Los besos por escrito no llegan a su destino, se los beben por el camino los fantasmas. Con este abundante alimento se multiplican, en efecto, enormemente. La humanidad lo percibe y lucha por evitarlo; y para eliminar en lo posible lo fantasmal entre las personas y lograr una comunicación natural, que es la paz de las almas, ha inventado el ferrocarril, el automóvil, el aeroplano, pero ya no sirven, son evidentemente descubrimientos hechos en el momento del desastre, el bando opuesto es tanto más calmo y poderoso, después del correo inventó el telégrafo, el teléfono, la telegrafía sin hilos. Los fantasmas no se morirán de hambre, y nosotros en cambio pereceremos.
Franz Kafka (Letters to Milena)
A continuación, Arreguín-Toft varió ligeramente la formulación de la pregunta. ¿Qué sucede en las guerras descompensadas cuando el bando más débil hace como David y renuncia a luchar del modo en que prefieren los más fuertes, y emplea tácticas poco convencionales o de guerrilla? La respuesta: en esos casos, el porcentaje de victorias del contendiente más débil asciende del 28,5 por ciento al 63,6 por ciento. Para
Malcolm Gladwell (David y Goliat. Desvalidos, inadaptados y el arte de luchar contra gigantes)
Então", concluiu certa manhã, "essa gente não é o que parece ser." "De jeito nenhum, na maioria das vezes são excelentes em seus trabalhos. Mas quanto ao resto são ávidos, sentem prazer em fazer mal, estão do lado dos mais fortes e se encarniçam contra os fracos, formam bandos para combater outros bandos, tratam as mulheres como cadelinhas de passeio, assim que podem lhes dizem obscenidades e lhes metem a mão, exatamente como em nossos ônibus daqui.
Elena Ferrante (The Story of the Lost Child (Neapolitan Novels, #4))
Žmogus silpnas, todėl visada bando nuo savęs nuslėpti didžiąją Mirties tiesą. Jis nesuvokia, jog tiktai ji skatina gyvenime atlikti pačius didžiausius darbus. Žmogus bijo nuklysti į tamsą, jį siaubingai gąsdina nežinomybė, ir tą baimę įmanoma įveikti tik nepamirštant, kad jo dienos suskaičiuotos. Žmogus nesupranta, jog, susitaikęs su Mirtimi, sugebėtų ryžtis didesniems darbams, pasiekti nepalyginamai didesnių pergalių savo kasdienėje kovoje, nes neturi ko prarasti - Mirtis neišvengiama.
Paulo Coelho (The Pilgrimage)
​¿Qué dirigente es más sabio y capaz? ​¿Qué comandante posee el mayor talento? ​¿Qué ejército obtiene ventajas de la naturaleza y el terreno? ​¿En qué ejército se observan mejor las regulaciones y las instrucciones? ​¿Qué tropas son más fuertes? ​¿Qué ejército tiene oficiales y tropas mejor entrenadas? ​¿Qué ejército administra recompensas y castigos de forma más justa? ​Mediante el estudio de estos siete factores seré capaz de adivinar cuál de los dos bandos saldrá victorioso y cuál será derrotado.
Sun Tzu (El Arte de la Guerra: El libro de estrategia militar y de guerra mas importante de la doctrina taoista)
Pero solo era una cuestión de tiempo. La ambición regresaría. Las luchas por el poder. Los conflictos. Esta etapa pasaría y los problemas seguirían allí. Solo que ahora, cada bando tendría un ejército más grande con armas más fuertes. Cuando sucediera, comprenderían que no todos estaban dispuestos a proteger a los inocentes, defender a los débiles y luchar por la justicia. Se percatarán de que algunos prodigios son más fuertes por un motivo. Más valientes por un motivo. Algunas personas siempre estuvieron destinadas a ser héroes. Al igual que algunas personas siempre estuvieron destinadas a ser villanos.
Marissa Meyer (Supernova (Renegades, #3))
Todos los baluartes habían caído, era imposible cualquier tipo de resistencia colectiva y la oposición individual era una mera forma de suicidio. Nos habían perseguido hasta llegar a los últimos recovecos de nuestra vida privada, en todos los ámbitos reinaba un estado de desbandada, una huida confusa de la que no se sabía dónde iba a terminar. Al mismo tiempo todos los días nos instaban no ya a rendirnos, sino a pasarnos al bando contrario. Bastaba un pequeño pacto con el diablo para dejar de pertenecer al equipo de los prisioneros y perseguidos y pasar a formar parte del grupo de los vencedores y perseguidores.
Sebastian Haffner (Historia de un alemán (Áncora & Delfín) (Spanish Edition))
Pero solo era cuestión de tiempo. La ambición regresaría, as luchas por el poder. Los conflictos. Esta etapa pasaría y los problemas seguirían allí, Solo que ahora, cada bando tendría un ejercito más grande con armas más fuertes, Cuando sucediera, comprenderían que no todos los prodigios estaban dispuestos a proteger a los inocentes, defender a los más débiles y luchar por la justicia. Se percatarán de que algunos de los prodigios son más fuertes por un motivo. Más valientes por un motivo, Algunas personas siempre fueron destinadas a ser héroes. Al igual que algunas personas siempre estuvieron destinadas a ser villanos.
Marissa Meyer (Supernova (Renegades, #3))
Tucídides el ateniense relató la guerra entre los peloponesios y los atenienses describiendo cómo lucharon unos contra otros, y se puso a ello apenas fue declarada por considerar que iba a ser grande y más famosa que todas las anteriores; se fundaba en que ambos bandos estaban en muy buena situación para ella gracias a sus preparativos de todas clases, y en que veía que el resto de los griegos se aliaba a uno u otro partido, unos inmediatamente y otros retrasando el momento. Pues fue éste, efectivamente, el mayor desastre que haya sobrevenido a los griegos y a una parte de los bárbaros, y, por así decirlo, a la mayoría de los hombres.
Tucídides, (History of the Peloponnesian War)
Postado no topo do mastro de meu navio durante um alvorecer que avermelhava o céu e o mar, vi certa feita um vasto bando de baleias no oriente, todas rumando para o sol; em dado momento, vibraram conjuntamente as caudas arvoradas. Pareceu-me naquele instante que tão grandiosa mostra de adoração dos deuses jamais fora vista, mesmo na Pérsia, a terra dos adoradores do fogo. Como Ptolomeu Filópator testemunhou com frequencia ao elefante africano, testemunho pois com relação à baleia, declarando-a o mais devoto de todos o seres. Pois, de acordo como o Rei Juba, os elefantes de guerra da antiguidade saudavam frequentemente a manhãcom as trombas erguidas no mais profundo silêncio." Pg. 450
Herman Melville (Moby-Dick or, The Whale)
V'erano anche gli indulgenti: Gentil, il quale aveva detto: «Voto per la reclusione. Creare un Carlo I vuol dire creare un Cromwell»; Bancal, che si era pronunciato: «Voto per l'esilio, vorrei vedere il più grande dei re dell'universo condannato a scegliersi un mestiere qualsiasi per campare»; Albouys che aveva sostenuto: «Il bando! Questo spettro vivente se ne vada errando da un trono all'altro!»; Zangiaconi, che si era espresso in questo modo: «La detenzione. Teniamo il Capeto nelle nostre mani, ci servirà di minaccia»; Chaillon avreva gridato: «Che viva. Io non voglio un morto che Roma tramuterà in un santo». Mentre uno dopo l'altro questi giudizi erano pronunciati da voci intransigenti e passavano alla storia, nelle tribune, donne scollacciate seguivano la votazione tenendo in mano un elenco e segnando con un colpo di spillo ogni voto.
Victor Hugo (Ninety-Three)
-¿Te das cuenta? Es cierto lo que dice. Si sólo hubiese ordeñado cabras, quizá habría muerto de viejo, como tu abuelo, y no de cárcel y abandono. Habría disfrutado de su hijo y de su mujer, habría visto crecer a sus nietos. No le perdonaron los sueños. -Habría ido a la cárcel de igual manera. Tuvo la desgracia de elegir el bando de los perdedores. -Pero él no era peligroso, Víctor. A Miguel Hernández hombre no lo temían, condenaron al escritor. Eran sus versos los peligrosos, su sueño de ser poeta lo que le hizo odioso a los ojos de los que no pensaban como él. -Si no hubiese ordenado su sueño no estaríamos aquí, no habríamos disfrutado sus versos, no leeríamos un poema dedicado a él [...]. Nosotros somos los herederos de su sueño, los que mantenemos vivo su recuerdo. -Sí, eligió ordeñar un sueño, con todas sus consecuencias. -Y nunca se sabe adónde nos lleva el camino que elegimos.
Rosa Huertas (Mala Luna)
Quem mais do que tu, sentiu, amou, estremeceu, corou, quis, venceu? Quantas lágrimas causaste! Quantas loucas palpitações! Quantos desejos para ti voaram como bandos de pombas! Quantas vozes perdidas te chamaram! Quanta fé fizeste renegar! Quanta altivez fizeste sucumbir! E tanta vida, tanta ação, tanta vontade, um tão grande centro vital como tu foste, um grumete amarra-lhe duas balas aos pés e atira com ele ao mar! E aqui jaz o ruído do vento, e aqui jaz a espuma da onda! De que te serviu o ser, o que fizeste ao sangue, á vontade, aos nervos, ao pensamento, que trouxeste do seio da matéria? Que ideia deixaste, que memória, que piedade? Que foste tu mais do que um corpo belo, desejado e fotografado? Fizeste parte, durante a vida, daquelas insensíveis belezas naturais, que o homem usa e arremessa. Foste como uma camélia, ou como a pena de um pavão. Foste um adorno, não foste um caráter. Nunca tiveste um lugar definido na vida, como não terás um túmulo certo na morte! Adeus pois para sempre, oh doce efémera! o teu destino é a dispersão! Por isso aqui estás só! Os que te amaram onde estão?
Eça de Queirós (O Mistério da Estrada de Sintra)
Depois do 25 de Abril, por exemplo, tornámo-nos todos democratas. Não nos tornámos democratas por acreditar-mos na democracia, por odiarmos a guerra colonial, a polícia política, a censura, a simples proibição de raciocinar: tornámo-nos democratas por medo, medos dos doentes, do pessoal menor, dos enfermeiros, medo do nosso estatuto de carrascos, e até ao fim da Revolução, até 76, fomos indefectíveis democratas, fomos socialistas, diminuímos o tempo de espera nas consultas, chegámos a horas, conversámos atenciosamente com as famílias, preocupámo-nos com os internados, protestamos contra a alimentação, os percevejos, a humidade, os sanitários, a falta de higiene. Fomos democratas, Joana, por cobardia, pensou ele vendo um bando de rolas poisar num olival, agitar a tranquilidade do olival com o rebuliço do seu voo, tínhamos pânico de que nos acusassem como os pides, nos prendessem, nos apontassem na rua, pusessem os nossos nomes no jornal. E demorámos a entender que mesmo em 74, em 75, em 76, as pessoas continuavam a respeitar-nos como respeitam os abades nas aldeias, continuavam a ver em nós o único auxílio possível contra a solidão. E sossegámos. E passámos a trazer dobrados no sovaco jornais de direita. E sorríamos de sarcasmo ao escutar a palavra socialismo, a palavra democracia, a palavra povo. Sorríamos de sarcasmo, Joana, porque haviam abolido a guilhotina
António Lobo Antunes (Knowledge of Hell)
- "...Intelectual marginal que no negociaba principios ni cedía terreno ante las presiones de una sociedad mediocre y deshonesta..." - "Si hay algo que nos ha enseñado el Maestro es que todo esto es un sueño, una ilusión, ilusión sobre ilusión, y que la única realidad, el único sustrato que vale la pena defender, es la potencia espiritual de la vida, esa fuerza avasalladora que trasciendo toda materialidad" - "¿Y qué era Cristo?¿Un revolucionario, un profeta que deseaba liberar al pueblo judío en contra del imperio romano? No, era un pensador que anhelaba, de manera radical, que nadie estuviera por debajo de otro, que nadie se arrogara el derecho de sentirse superior a otros y que terminara oprimiéndolos, explotándolos, esclavizándolos. ¿se rodeó Jesús de prestamistas, comerciantes y aristócratas? No, estuvo rodeado de pescadores humildes, carpinteros y prostitutas. ¿y no dijo acaso, que era más fácil que un camello pasara por el ojo de una aguja a que un rico entrara al reino de los cielos? ¿A qué se refería con esa frase tan dura y excluyente? A que su mensaje liberador no lo podían entender quienes aplastaban y oprimían a los demás, sino los del bando contrario: los que no tenían con qué comerciar, los que carecían de techo seguro para dormir. Por eso, un auténtico cristiano está muy cerca del anarquismo y encuentra en él quizás el último humanismo posible.
Mario Mendoza (Buda Blues)
Mas, logo ao outro dia, seus parceiros, Todos nus e da cor da escura treva, Decendo pelos ásperos outeiros, As peças vem buscar que estoutro leva. Domésticos já tanto e companheiros Se nos mostram, que fazem que se atreva Fernão Veloso a ir ver da terra o trato E partir-se co eles pelo mato. É Veloso no braço confiado E, de arrogante, crê que vai seguro; Mas, sendo um grande espaço já passado, Em que algum bom sinal saber procuro, Estando, a vista alçada, co cuidado No aventureiro, eis pelo monte duro Aparece e, segundo ao mar caminha, Mais apressado do que fora, vinha. O batel de Coelho foi depressa Polo tomar; mas, antes que chegasse, Um Etíope ousado se arremessa A ele, por que não se lhe escapasse. Outro e outro lhe saem; vê-se em presa Veloso, sem que alguém lhe ali ajudasse, Acudo eu logo, e, enquanto o remo aperto Se mostra um bando negro descoberto. Da espessa nuvem setas e pedradas Chovem sobre nós outros, sem medida, E não foram ao vento em vão deitadas, Que esta perna trouxe eu dali ferida; Mas nós, como pessoas magoadas, A reposta lhe demos tão tecida, Que em mais que nos barretes se suspeita Que a cor vermelha levam desta feita. E, sendo já Veloso em salvamento, Logo nos recolhemos pera a armada, Vendo a malícia feia e rudo intento Da gente bestial, bruta e malvada, De quem nenhum milhor conhecimento Pudemos ter da Índia desejada Que estarmos inda muito longe dela. E assi tornei a dar ao vento a vela. Disse então a Veloso um companheiro (Começando-se todos a sorrir): "Oula, Veloso amigo, aquele outeiro É milhor de decer que de subir.
Luís de Camões (Os Lusíadas)
Fiz a descida toda no escuro. Agora via-se a Lua entre nuvens ralas de rebordos claros e a noite estava perfumada, ouvia-se o ruído hipnótico das ondas. Já na praia tirei os sapatos, a areia era fria, uma luz azul-cinza alongava-se até ao mar e depois espalhava-se pela extensão trémula da água. Pensei: sim, a Lila tem razão, a beleza das coisas é uma caracterização, o céu é o trono do medo; estou viva, neste momento, aqui a dez passos da água e na verdade isso não é belo, é aterrador; faço parte, juntamente com esta praia, com o mar, com o fervilhar de todas as formas animais, do terror universal; neste momento sou a partícula infinitesimal através da qual o terror de cada coisa toma consciência de si; eu; eu que oiço o ruído do mar, que sinto a humidade e a areia fria; eu que imagino Ischia inteira, os corpos abraçados de Nino e Lila, Stefano a dormir sozinho na casa nova cada vez menos nova, as Fúrias a favorecerem a felicidade de hoje para alimentarem a violência de amanhã. Sim, é verdade, tenho muito medo e por isso desejo que tudo acabe depressa, que as imagens dos pesadelos me comam a alma. Desejo que desta obscuridade saiam bandos de cães raivosos, víboras, escorpiões, enormes serpentes marinhas. Desejo que enquanto estou aqui sentada, à beira do mar, surjam da noite assassinos que me martirizem o corpo. Oh, sim, que eu seja castigada pela minha inadaptação, que me aconteça o pior, algo tão devastador que me impeça de fazer frente a esta noite, ao dia de amanhã, às horas e aos dias que me confirmarão, com provas cada vez mais esmagadoras, a minha constituição inadequada.
Elena Ferrante
La regola dice che se un uomo non ti chiama, è perché non vuole chiamarti. Se ti tratta come se non gliene fregasse un cazzo, è perché non gliene frega un cazzo. Se ti tradisce, è perché non gli piaci abbastanza. Non esistono uomini spaventati, confusi, disillusi. Non esistono uomini tragicamente segnati dalle passate esperienze, bisognosi d’aiuto, bisognosi di tempo. Gli uomini si dividono in due categorie soltanto: quelli che ti vogliono e quelli che non ti vogliono.Tutto il resto è una scusa. E Tu, tu Donna, di mestiere fai l’avvocato, la commessa, la cameriera, l’insegnante, la casalinga, la commercialista, la modella, la ragioniera, l’attrice, la studentessa. Non la crocerossina. Quindi… aspetta che sia lui a chiederti di uscire. Perché va bene la parità dei sessi, le quote rosa, e l’eguaglianza dei diritti, ma i tempi non sono poi così cambiati. Gli uomini restano pur sempre dei cavernicoli, sia pure incravattati, e come tali adorano il sapore della conquista. Tieniti lontana dagli uomini sposati. Non lasceranno la moglie per te. Meno che mai lasceranno i figli per te. E non credere alla storia dell’amica della sorella di tua cugina, appena convolata a nozze con quello divorziato. Tu non sei l’eccezione, TU sei la regola.
Al bando quelli che ti costringono ad aspettare ore accanto a un telefono che non suona: non hanno perso il tuo numero, non hanno investito un cane, non hanno appena scoperto di avere un tumore alla prostata… probabilmente sono al telefono con un’altra. Oppure sono gay.Fanculo quelli che non declinano i verbi al futuro. Non sono analfabeti. Semplicemente non vogliono impegnarsi. Perché non gli piaci abbastanza. Li riconosci facilmente. Girano con un cartello appeso al collo, e la scritta: ‘Ci stiamo frequentando’. Quando la senti, scappa.Non consumare le tue belle scarpe nuove (e neppure quelle vecchie) per correre dietro un uomo che non ti vuole. Usale, piuttosto, per prenderlo a calci in culo. Impara l’arte dell’essere donna. Impara l’arte di ottenere dagli uomini quello che desideri, non sbattendo i piedini, ma facendogli credere che siano stati loro a decidere.Impara a scegliere, invece che essere scelta.
La verità è che non gli piaci abbastanza
«Ningún bando había ganado ni podía ganar la Guerra. La Guerra había ganado».
Álvaro Lozano (Breve historia de la Primera Guerra Mundial (Spanish Edition))
en el momento en el que hay un bando de la sociedad que tiene privilegios, quiere decir que hay otro bando que carece de ellos y por lo tanto está oprimido por el primero, que se convierte en el opresor.
Leticia Dolera (Morder la manzana: La revolución será feminista o no será)
We have to get the rest of the herd in before we lose any more horses.” “I’m going to look anyway,” Sophie insisted. “I have to find out what happened to Bando.” She wasn’t going to break down--wasn’t going to cry until she knew for sure, until she saw with her own eyes that the colt was dead. She thought of their promise to her grandmother to look after the horses while she was away. How could they let Gran down so totally and how could they say, “We think his bones are somewhere on the side of the canyon, but we don’t know for sure”?
Sharon Siamon (Coyote Canyon (Wild Horse Creek, #2))
We came to see you,” Cheyenne was speaking only to Shane. “I want you to come back to town with me. I’m sure you’d be more comfortable with your own family. Can’t these here twins look after Navajo?” Shane shook his head. “Can’t discuss it right now,” he muttered. “Have to look for a lost colt out in Wild Horse Creek canyon.” “Oh! Is that why you’re all saddled up? We could help,” Cheyenne said. “Couldn’t we, Dayna? We’re very experienced ridin’ in this country.” For a second, Dayna looked unsure of what to say. Then she tossed back her pigtails. “I guess we could. For an hour or two. I’d have to be home before dark.” But we don’t want you, Liv wanted to shriek. She knew Dayna didn’t care about the little colt. She was just volunteering to look for Bando to please Cheyenne.
Sharon Siamon (Coyote Canyon (Wild Horse Creek, #2))
Dayna, wait,” she called ahead. “I hear Tux up there.” She pointed at the tumbled rocks. She saw Dayna slowly turn Champagne and head back at a slow walk. “Why would Shane’s dog go up there?” she drawled. “Maybe he found Bando.” Liv tried to keep the sarcasm out of her voice. “Isn’t that what we’re all trying to do?” “I don’t hear any barking,” Dayna said doubtfully. Liv blew out an exasperated breath. “Well, I heard him. Are you coming with me to look, or not?” “Oh all right, but this is a total waste of time,” she heard Dayna mutter behind her. “We’re never gonna find that colt alive.” “Don’t be so sure.” Liv called over her shoulder as she leaned forward to help Cactus Jack climb over the stony surface. “These Spanish horses have survival skills your fancy palominos could only wish for.” Dayna caught up. “That’s a laugh.” She shrugged. “My dad says your grandparents’ horses are just scruffy little leftovers from the past. The herd is down to, what? Thirty-three horses now and it’s gonna keep shrinking. So much for their survival skills.” “We can build it up again. And there are thirty-four horses if we can find Bando.
Sharon Siamon (Coyote Canyon (Wild Horse Creek, #2))
Look, Dayna--this isn’t the end.” The narrow beam of her light showed a slit in the cave wall to their right. Beyond was darkness. “If you think I’m goin’ in there--” Dayna’s protest was interrupted by a distant yelp. “That’s Tux, for sure,” Liv cried. “Maybe he’s found Bando.” “And maybe he’s found another cougar.” Dayna twisted out of Liv’s grip and ducked for the cave entrance. “He’s just a dumb dog.” “Shane’s dog,” Liv reminded her. “All right, Shane’s dumb dog! You are really startin’ to get on my nerves, you know that?” Dayna muttered.
Sharon Siamon (Coyote Canyon (Wild Horse Creek, #2))
Porque buena parte de las ejecuciones y paseos dados en los dos bandos durante la Guerra Civil del 36 al 39 —o los que ahora darían algunos si pudieran— no fueron sino eso: nuestra vieja afición a seguir manteniendo viva la Inquisición por otros medios.
Arturo Pérez-Reverte (Una historia de España (Spanish Edition))
A sombra das roças é macia e doce, é como uma carícia. Os cacaueiros se fecham em folhas grandes que o sol amarelece. Os galhos se procuram e se abraçam no ar, parecem uma única árvore subindo e descendo o morro, a sombra de topázio se sucedendo por centenas e centenas de metros. Tudo nas roças de cacau é em tonalidades amarelas, onde, por vezes, o verde rebenta violento. De um amarelo aloirado são as minúsculas formigas pixixicas que cobrem as folhas dos cacaueiros e destroem a praga que ameaça o fruto. De um amarelo desmaiado se vestem as flores e as folhas novas que o sol pontilha de amarelo queimado. Amarelo são os frutos novos que secaram ao calor demasiado. Os frutos maduros lembram lâmpadas de oiro de catedrais antigas, fulgem com um brilho resplandecente aos raios do sol, que penetram a sombra das roças. Uma cobra amarelas – jma “papa-pinto” – acalenta o sol na picada aberta pelos pés dos lavradores. E até a terra, barro que o verão transformou em poeira, tem um vago tom amarelo, que se prende e colore as pernas nuas dos negros e dos mulatos que trabalham na poda dos cacaueiros. Dos côcos maduros se derrama uma luz doirada e incerta que ilumina suavemente pequenos ângulos das roças. O sol que se filtra através das folhas desenha no ar colunas amarelas de poeira, que sobem para os galhos e se perdem além, por cima das folhas mais altas. Os juparás, macacos plantadores de cacau, pulam de galho em galho, numa algazarra, sujando o oiro dos cacaueiros com seu amarelo fosco e sujo. A “papa-pinto” desperta, estira seu dorso cor de gema de ovo , parece uma vara de metal que fosse flexível. Seus olhos amarelos de cobiça fitam os macacos que passam, bando buliçoso e alegre. Caem gotas de sol através dos cacaueiros. Vão rebentar em raios no chão, quando batem nas poças de água lhe dão um colorido de rosa chá. Como se houvesse uma chuva de topázio caindo do céu, virando pétalas de rosa chá no chão de poeira ardente. Há todos os tons de amarelos na tranquilidade da manhã nas roças de cacau.
Jorge Amado (São Jorge dos Ilhéus)
La sonrisa en sus labios era prueba viviente de que ella aún no se daba cuenta de que sus ojos inocentes estaban presenciando un espectáculo que llevaba cientos de años sucediendo en el Castillo Bancroft: La lucha entre el Bien y el Mal, protagonizada por dos enemigos del mismo bando.
Melisa S. Ramonda (Vigilante nocturno)
Idiotas y asesinos se han producido y actuado con idéntica profusión e intensidad en los dos bandos que se partieran España […] En mi deserción pesaba tanto la sangre derramada por las cuadrillas de asesinos que ejercían el terror rojo en Madrid como la que vertían los aviones de Franco, asesinando mujeres y niños inocentes. Y tanto o más miedo tenía a la barbarie de los moros, los bandidos del Tercio y los asesinos de la Falange, que a la de los analfabetos anarquistas o comunistas […] El resultado final de esta lucha no me preocupa demasiado. No me interesa gran cosa saber que el futuro dictador de España va a salir de un lado u otro de las trincheras […] Habrá costado a España más de medio millón de muertos. Podía haber sido más barato.
Arturo Pérez-Reverte (Una historia de España (Spanish Edition))
Había gente de izquierdas en zona nacional y gente de derechas en zona roja. Incluso soldados de ambos bandos estaban donde les había tocado, no donde habrían querido estar.
Arturo Pérez-Reverte (Una historia de España (Spanish Edition))
Somos la voz de aquellos que tuvieron padres en el bando nacional y se resisten tener que hacer una condena de lo que hicieron sus familias. De aquellos que no quieren que se cambie el nombre de su calle por fanatismo político de quienes quieren una España de memoria hemipléjica.
Santiago Abascal Conde
Se você olhar para o seu relógio agora, vai ver que falta pouco mais de um minuto para eu ir embora. Você tem sessenta segundos para reparar que estou com as unhas feitas, o cabelo limpo, as pernas cruzadas e a bolsa combinando com o vestido. Meu tom de voz não está alterado. Minhas contas estão em dia. Meu carro está estacionado em local permitido. Meu olhar não está parado. Sei que dia é hoje e em que cidade estamos. Não há nada em mim que você possa usar para justificar uma internação. Lopes, que bando de artistas somos nós.
Martha Medeiros (Divã (Portuguese Edition))
En ese mismo instante te descalzaste y caminaste hacia los tuyos, tu bando. Aunque ya no sabías quiénes eran los tuyos. si hubieses tenido que escoger entre los vivos y los muertos, hubiese sido más fácil. Uno siempre debía irse con los muertos porque los muertos no se comen el coco.
Natalia García Freire (Trajiste contigo el viento)
El amor tiene dos modalidades: hacia uno mismo y hacia los demás. Es como la respiración: el aire viene y va . Cuando hay apego, es como si se inspirara más de lo que se expele. << todo para mi >>. Mas hacia lo propio, la familia, el bando; menos hacia los demás. Eso no es equilibrado.
Enrique Barrios (Ami regresa (Ami, #2))
Para concluir estas líneas, añadamos que métodos distintos pueden tener resultados coincidentes. Por ejemplo, en el bando republicano el saqueo del mobiliario de los ausentes se hacía sin ningún tipo de control –Campoamor alude a ello directamente– mientras que la España nacional creó un Servicio de Recuperación Mobiliaria dentro de lo que podríamos llamar «represión normalizada», con el pretexto de recuperar enseres robados a particulares.
Clara Campoamor (La revolución española vista por una republicana (España en armas nº 2) (Spanish Edition))
El único pecado que no se perdona en España es el de no tomar bando y resistirse a unirse a un rebaño u otro
Carlos Ruiz Zafón (El laberinto de los espíritus (El cementerio de los libros olvidados, #4))
Vindo da aldeia dos russos, um bando de aves voava como um colar cinzento em direcção ao campo de trabalho. Não sei se as aves guinchavam lá em cima na aberta, ou no véu palatino da minha boca. Também não sei se guinchavam com os bicos, se esfregavam as patas ou se tinham ossos sem cartilagem nas asas. De repente, arrancou-se um pedacinho do colar e dividiu-se em muitos bigodes. Três deles voaram por baixo do barrete da sentinela e meteram-se-lhe pela testa, na torre de vigia de trás. Ficaram lá muito tempo. Só quando me virei outra vez, do outro lado, no portão da fábrica, voaram por baixo do barrete, saindo-lhe pela nuca. A espingarda oscilou, o soldade permaneceu estático. Pensei que fosse de madeira e a espingarda de carne. Eu não queria trocar com a sentinela da torre, nem com o colar de aves. (...) Mas queria trocar. Queria, acho eu, ser a espingarda.
Herta Müller (Todo lo que tengo lo llevo conmigo)
La época es muy cruel, Almagro, despiadada, brutal. Se trata de arrinconar a buena parte de la población con salarios de hambre, exiliarlos en favelas, en comunas, en villas miseria, mientras una minoría pasa las vacaciones en hoteles lujosos y casas de veraneo privadas. Eso es lo que hay que entender. Que el capitalismo es defendido por todos nosotros, que el sistema se sostiene porque cada uno de nosotros participa en él. Cuando pensamos que pertenecemos al bando de los buenos ya estamos cometiendo un error. No es así, porque esta porquería funciona con nuestra complicidad. No denunciamos, luchamos, no nos resistimos. ¿Entonces con qué derecho creemos que somos los buenos? -Pero no puede ser que ese sádico sea el bueno de la historia.
Mario Mendoza (Akelarre)
uma história de humilhação para o Exército brasileiro, derrotado em três expedições consecutivas por um bando de jagunços e sertanejos pobres e mal-armados, sob a liderança messiânica de Antônio Conselheiro,
Laurentino Gomes (1889)
Kautsky, poniendo la democracia en el centro de su razonamiento, plantea sus interrogantes: «La dictadura de una minoría siempre encuentra su más sólido apoyo en un ejército adicto. Pero cuanto más coloca la fuerza de las armas en el lugar de la mayoría, más fuerza a la oposición a buscar su salvación en las bayonetas y en la fuerza de los puños en lugar de recurrir al voto que se le niega. Entonces la guerra civil se convierte en el medio de resolver los antagonismos políticos y sociales. Siempre y cuando no reine la más perfecta apatía política y social o el más perfecto desánimo, la dictadura de una minoría estará constantemente amenazada por golpes de Estado o por una guerrilla permanente. (…) A partir de entonces ya no conseguirá salir de la guerra civil y se verá confrontada en todo momento al peligro de ser aplastada por la guerra civil. Pero no existe mayor obstáculo para la construcción de una sociedad socialista que una guerra intestina. (…) En una guerra civil cada bando lucha por su existencia y al que pierde le amenaza su completa aniquilación. La conciencia de esta amenaza es lo que hace tan crueles las guerras»
Stéphane Courtois (El libro negro del comunismo: Crímenes, terror, represión (Spanish Edition))
Quando cheguei aqui, comecei a ler o material produzido pelos conservadores e percebi que eles representavam uma cultura muito mais vigorosa e superior que a dos progressistas. Em todos os debates, o que se vê são os conservadores levando uma grande vantagem. E logo percebi que havia uma competição entre uma superioridade intelectual e cultural contra uma superioridade, por assim dizer, administrativa e financeira. O livro The New Leviathan, de David Horowitz,[ 276 ] mostra que a proporção de dinheiro coletado pelo Partido Democrata e pela esquerda é muitas vezes maior do que as verbas das organizações de direita. A diferença é tão enorme que se torna quase incompreensível o equilíbrio dos resultados eleitorais, que sempre apresenta diferenças pequenas entre vencedores e perdedores. Então, como essa direita conservadora, com pouco dinheiro, consegue competir com esse monstro subsidiado por Rockefellers, George Soros e tutti quanti? A resposta está no seu próprio vigor intelectual incessante, que é caudaloso. Essa cultura não pára de produzir idéias, levantar debates, publicar livros, etc. Por fim, acabei vendo que essa América, que do Brasil parecia um bando de caipiras, é o centro da vida intelectual americana. O resto é apenas produção de uma ideologia já gasta e de um discurso que já foi desmoralizado.
Olavo de Carvalho (O Jardim das Aflições: De Epicuro à Ressurreição de César: ensaio sobre o Materialismo e a Religião Civil)
Tucídides el ateniense relató la guerra entre los peloponesios y los atenienses describiendo cómo lucharon unos contra otros, y se puso a ello apenas fue declarada por considerar que iba a ser grande y más famosa que todas las anteriores; se fundaba en que ambos bandos estaban en muy buena situación para ella gracias a sus preparativos de todas clases, y en que veía que el resto de los griegos se aliaba a uno u otro partido, unos inmediatamente y otros retrasando el momento. Pues fue éste, efectivamente, el mayor desastre que haya sobrevenido a los griegos y a una parte de los bárbaros, y, por así decirlo, a la mayoría de los hombres.
Tucidides (Historia de la Guerra del Peloponeso (Spanish Edition))
The Zen sect had been favored by the Ashikaga shogunate and had, during the Ashikaga (Muromachi) and the earlier Kamakura periods, supervised commercial and cultural relations with China through the famous Tenryūbune (Tenryūji ships) sponsored by the Tenryūji branch of the Rinzai school in Kyoto. Zen temples played an important cultural role with their schools, the so-called terakoya, and they controlled the celebrated Ashikaga College (referred to by Xavier as the "University of Bando"), a major center for classical Chinese learning. At the beginning of the Tokugawa period, the temples still had important administrative and diplomatic privileges, for instance in the issuing of passports (Boxer 1951, 262). Only later in that period did Zen suffer a setback owing to the rising tide of Confucian orthodoxy.
Bernard Faure (Chan Insights and Oversights)
Tradición es palabra que viene de traditio y que significa entrega de algo que una generación transmite a otra. De traditio también viene traición, que es lo que el traidor entrega al bando contrario. De ello se deduce que los antitaurinos ‒llamémoslos taurófobos, puesto que su doctrina entraña la inevitable extinción de uno de los animales más hermosos del mundo‒ son una partida de traidores
Fernando Sánchez Dragó
De esta manera disminuimos el valor de aquellos a quienes hablamos; los tratamos como herramientas y les negamos dignidad. Simon predice nuestra respuesta inmediata ante la dificultad de hacer frente a las mentiras y falsedades de nuestros amigos y familiares más queridos: tratar de aislar las falsedades y las mentiras y limitarlas a los del otro bando —los ricos (si somos pobres), los pobres (si somos ricos), republicanos (si somos demócratas), demócratas (si somos republicanos), etc., etc.—. Simulamos que los demás se tragan las mentiras, pero que nosotros mismos hemos escapado ilesos. Imaginamos que nuestra clase o grupo social nos facilita una vía de acceso especial a la verdad. En consecuencia, nuestro enfoque en la verdad y la falsedad debe comenzar con nosotros mismos. La negación y la rebelión son actitudes que tienen cierto encanto, siempre que la actitud que rechazo y contra la que me rebelo se exprese a una distancia cómoda de mi propia persona. Pero si adopto la actitud de decir no a todas las falsedades, incluidas las que se fabrican y propagan a mi alrededor, así como las que siento brotar en mí, sé que me dirijo a una terrible soledad, a un país desértico sin límites, ni carreteras, ni agua. Allí mis queridos compañeros me fallarán. Mis hábitos, mis gustos, mis pasiones me abandonarán. Sin más apoyo que la verdad, seguiré adelante, desnudo y temblando70. Una vez que uno se aleja de la satisfacción de fingir que solo otros cayeron en las garras de la mentira y la falsedad, uno se encuentra aislado y desorientado, en «un país desértico»: Simon describe aquí la pobreza que no es una cuestión de que haya descarrilado la rueda económica, sino la condición humana, la pobreza de tener que cambiar las consolaciones sociales por la verdad y la dignidad. Esta pobreza también podría calificarse de alienación, una suerte de culminación de la soledad, de retrospección, el recogimiento que requiere la vida intelectual. Evoca la soledad, el sacrificio que exige nuestra ansia por la verdad.
Zena Hitz (Pensativos: Los placeres ocultos de la vida intelectual (Nuevo Ensayo nº 97) (Spanish Edition))
Ridículo resulta quien hoy en día dice algo contra la muerte: lo mismo que alguien que no bebiera leche pero comiese ratas y gusanos. La muerte está de moda. Se la busca. Y también viene por sí sola. Es honrosa. Está del lado de la patria: ¿y qué puede ser más sagrado que la suma de padre y tierra? Va acorazada. Es explosiva. Alcanza las mayores velocidades. Se adelanta a todo el mundo. Lucha en todos los bandos. Sólo conoce patrias, y no es partidista. Dios ha sellado una vieja alianza con ella. La contrata de vez en cuando para que le haga de ángel. La muerte es formal. Ejecuta órdenes. Antes ella misma las impartía. Es puntual, ha sellado un pacto con el reloj. Sólo es sobornable en apariencia: quien mira con detenimiento no podrá negar que finalmente todo siempre acaba igual. Cede como la goma. Pero ¿de verdad ha cedido? Alguna vez tuvo un corazón, que en ocasiones se puede remendar. Pero es ella quien llama a quienes lo cosan. Está de buen humor porque todos la temen, incluso los patriotas. Nada hay más divertido que dar miedo: se dice de ella que surgió del temor así como el amor surgió del mar. Está en contra del horror; cuando se presenta de manera horrorosa, sólo lo hace para atenuar el espanto y convertirlo en temor. Acostumbra a los hombres a la vida y les enseña a amar hasta el horror. Se alegra también porque es gratuita. Todo lo demás está tan lleno de sentido. Lleva pantalones chillones a cuadros para familiarizar con los frecuentes cambios. Toca la flauta nasal, porque es silenciosa y a veces ha de atraer con algún reclamo. Tiene muy largos los dedos de los pies, pero sin uñas, porque la gente se las ha arrancado en los estertores. Sus tacones son pezuñas; en los codos tiene dientes largos como dedos. Come por delante y por detrás y también por los lados, y cuando lo hace no está para bromas. No se deshace de nada, ¡oh muerte, dónde están tus intestinos! Los parientes aguardan los restos dondequiera que puedan aparecer, los aceptarían, los acogerían, los guardarían, los cuidarían, los besarían; pero ella es avara y no va de vientre. Sólo oye por un oído para poder ser sorda del otro. Sus ojos tintinean suavemente con las pestañas para acompañar a la flauta nasal. Sus pelos están siempre chamuscados y se le caen en mechones rojos y hediondos.
Elias Canetti (Il libro contro la morte)
Most famous poetries and lines of Wajid shaikh 1. Waqt khraab tha isme sawaal kaisa Apne hi gair the isme malaal kaisa 2. Be-basi hain ek chuban si hain Khush hain par ek ghutan si hain 3. Hoti rahegi mulakaatein tumse Nigaaho se durr ho dil se nahi 4. Khamoshi se matlab nahi matlab nahi Matlab baato se hain,din toh guzar hi jaaege masla rato se hain 5. Chaand khud apne ujaalo ka nahi Tu khaakh hain kare,gumaan kaisa 6. Yeh kisne kaha ke woh tujhe dil se chah raha hain Kisi ko bhoolne ke liye woh tere pass aa raha hain 7. Phir har chiz se dil uth gaya Phir wahi uljhane humaari hain 8. Khwaab pasand hain mujhe Aksar wahi humari mulaaqat hoti hain 9. Khwaab hi aasra hain mulaaqaat ka Hui muddat ab khwabo mein bhi na mile 10. Kitna humne samjha hain naa hi aaj humne jaana hain Aasmaan ke aage bhi ek duniya hain,waha bhi ek zamaana hain 11. Khuda ke bando ka dil dhuka kar Khuda ko raazi karne chale hain log 12. Kuch logo se mil kar mene yeh jana Kuch logo se na milo toh behtar
Wajid Shaikh (Sukoon)
O poder dos pastores no Brasil é somente mais um capítulo de uma longa busca por poder, que passou pelas mãos de imperadores, reis e genocidas. Todos colocando uma camada, e usando nos seus servos. ⁠A Bíblia é o primeiro caso de startup do mundo. Alguém, os romanos, viram um bando de idiotas, os judeus, com um livrinho e estorinhas, a bíblica canônica (Cânone bíblico). Eles viram que funcionava para controlar idiotas, que é a massa. E escalaram o protótipo. Em pouco tempo, com muita chicotada nos lombos, preto estava rezando para um Deus branco, e agradecendo por seu dono ser bondoso com ele.
Jorge Guerra Pires (Seria a Bíblia um livro científico?: Por que a Bíblia Sagrada não deve ser levada a sério e como argumentar contra ela (Inteligência Artificial, Democracia, e Pensamento Crítico) (Portuguese Edition))
El núcleo del problema racial, tal como yo lo veo, es este: el negro (y también otros grupos raciales, pero el negro sobre todo) resulta víctima de los conflictos psicológicos y sociales que ahora forman parte de una civilización blanca que teme una disgregación inminente y no tiene una comprensión madura de la realidad de la crisis. La sociedad blanca es pura y simplemente incapaz de aceptar realmente al negro y asimilarle, porque los blancos no pueden hacer frente a sus propios impulsos, no pueden defenderse contra sus propias emociones, que son extremadamente inestables en una sociedad sobreestimulada y rápidamente cambiante. Para minimizar la sensación de riesgo y desastre siempre latente en sí mismos, los blancos tienen que proyectar sus miedos en algún objeto exterior a ellos mismos. Claro que la Guerra Fría ofrece amplias oportunidades, y cuanto más inseguros están los hombres, en un bando o en otro, más recurren a paranoicas acusaciones de «comunismo» o «imperialismo», según sea el caso. Las acusaciones no carecen de base, pero siguen siendo patológicas. Aprisionado en este ineludible síndrome queda el negro, que tiene la desgracia de hacerse visible, con su presencia, su desgracia, sus propios conflictos y su propia división, precisamente en el momento en que la sociedad blanca está menos preparada para arreglárselas con un peso extra de riesgo. ¿Cuál es el resultado? Por un lado, la ternura de los «liberales» se precipita, de modo patético pero comprensible, a dar la bienvenida y a conciliar esa pena trágica. Por otro lado, los inseguros se endurecen de modo enconadamente patológico, se tensan las resistencias, y se confirman en el temor y el odio aquellos que (conservadores o no) están decididos a echar la culpa a otro de sus propias deformidades interiores. La increíble inhumanidad de esta negativa a escuchar por un momento al negro, de algún modo, y de esta decisión de mantenerle oprimido a toda costa, me parece que proporcionará casi con seguridad una situación revolucionaria desesperanzadamente caótica y violenta. Cada vez más, la animosidad, la suspicacia y el miedo que sienten esos blancos (y que en su raíz sigue siendo un miedo a su propia miseria interior, que probablemente no pueden sentir tal como es) llegan a hacerse una profecía que se cumple a sí misma. El odio del racista blanco al negro (lo repito, odio, porque aún es una palabra muy suave para indicar lo que hay en los corazones de esa agitada gente) se le hace aceptable cuando lo presenta como un odio del negro a los blancos, fomentado y estimulado por el comunismo. ¡La Guerra Fría y los miedos racistas se ensamblan en una sola unidad! ¡Qué sencillo es todo! Al negro, claramente, se le invita a una sola reacción. Ha tenido innumerables razones para odiar al hombre blanco. Ahora se reúnen y se confirman sólidamente. Aunque no tenga nada que ganar por la violencia, tampoco tiene nada que perder. ¡Y por lo menos la violencia será un modo decisivo de decir lo que piensa de la sociedad blanca! El resultado, sin duda, será muy desagradable, y la culpa caerá de lleno en las espaldas de la América blanca, con su inmadurez emocional, cultural y política, y su lamentable negativa a comprender.
Thomas Merton (Conjeturas de un espectador culpable (Servidores y Testigos nº 127) (Spanish Edition))
drops
Mark Bando (101st Airborne: The Screaming Eagles in World War II)
experiments
Mark Bando (101st Airborne: The Screaming Eagles in World War II)
Carolina,
Mark Bando (101st Airborne: The Screaming Eagles in World War II)
Todos los días el mundo se burla de las excusas de quienes se dejan fracasar. Unos escriben la historia, mientras otros solo se conforman con leerla y asombrarse. ¿De cuál bando vamos ser nosotros?
Famel V (Pelea por tu Sueño: Primera parte de La Navidad de los Feos: Incomprendidos e invisibles que alcanzaron sus metas (Spanish Edition))
Tėvas visuomet užstoja pasaulį. Žmones, kurious ji sutinka. Įvykius. Tėvas yra šešėlis, kurį ji nuolat bando ištrinti, tačiau tai neįmanoma. Juk ji žino, kad neįmanoma. Jis turi galios taip įsibrauti į jos sapnus, kad tamsią naktį ji staiga pasijunta stypsanti vidury kambario.
Herbjørg Wassmo (Disse øyeblikk)
Vyrai priešinasi arba bando moterį globoti. Tai patyrė moterys visame pasaulyje. Jos privalo dirbti tris kartus daugiau ir tris kartus geriau už vyrus - tik tada bus įvertintos. Kartais susimąstau: gal tai susiję su smegenų struktūra? Nes tas pats sakinys skamba nuostabiai, kai jį ištaria vyras, ir visai neįtikinamai, kai pasako moteris.
Michelle Bachelet
Era la víspera de navidad y los soldados permanecían en las trincheras. Jóvenes de veinte años en promedio, muchachos con hambre, frío y miedo, obligados a ser asesinos de otros muchachos de su edad, que hubieran preferido tener un futuro, estudiar, viajar, amar y ser amados, pero que tenían el deber patriótico de asesinarse. ”Sólo el veneno del odio nacionalista habría podido convencer a esos jóvenes de la necesidad de masacrarse. Para que las masas humanas se conviertan en asesinas es necesario convencerlas de que sus miembros son distintos unos de otros, de que deben temerse y odiarse. Pero en medio de todas las razones del odio surgió la locura de la música y los unió a todos por unas horas. ”Era de noche; alemanes y británicos estaban atrincherados a cuatrocientos metros unos de otros. Pasarían la navidad en una zanja enlodada y su cena sería una lata de alguna masa viscosa sin sabor, pero con los nutrientes necesarios para sobrevivir y seguir matando. Fue entonces cuando la música hizo el milagro. ”Los alemanes comenzaron a cantar villancicos para hacer más llevadero su dolor. Entonaron juntos Stille Nacht, y de pronto, entre la niebla y el olor de la muerte, descubrieron que las voces inglesas acompañaban su canto. Silent Night. Los ingleses no hablaban el idioma de sus enemigos, pero en pocos segundos reconocieron la melodía y comenzaron a cantarla en su propia lengua. De pronto la guerra era de pulmones y gargantas; de cada trinchera salía una canción de paz que cada bando intentaba cantar más fuerte. ”Fue entonces cuando el individuo se impuso ante la masa y el amor pudo surgir por encima del odio. Alguno de los jóvenes soldados, inglés o alemán, poco importa, decidió dejar su trinchera con los brazos abiertos y sosteniendo una bandera blanca. Así se fue internando en la zona de nadie, los cuatrocientos metros de terreno por los que debían aniquilarse. Seguramente lo hizo lleno de miedo: bastaba un disparo obediente y patriótico del otro lado para perder la vida. ”Sin embargo, un muchacho de la otra trinchera respondió con el mismo gesto. Se internó caminando despacio en el campo de batalla. Uno cantaba en alemán y el otro en inglés, pero el cántico era el mismo. Lentamente, otros soldados salieron de sus respectivas trincheras. Cada uno tenía delante de sí al enemigo, al desconocido al que debía matar; pero de pronto cada uno pudo ver tan sólo a otro ser humano, un hermano que cantaba lo mismo y que también tenía hambre, frío y miedo. ”Y así, de pronto, la compasión hizo la magia. Alemanes e ingleses se precipitaron al centro del campo de batalla y comenzaron a abrazarse, a desearse feliz navidad, a cantar juntos, a llorar, a rezar. Al poco tiempo se enseñaban retratos de sus novias o esposas, de sus padres o de sus hijos, y luego intercambiaron regalos: medio chocolate por unos cigarrillos, algo de alcohol por algo de comida, una prenda por otra. Poco importaba el regalo: lo importante era compartir.
Juan Miguel Zunzunegui (Locura y razón (Spanish Edition))
Las personas con las almas más puras son capaces de las maldades más grandes. Nadie es perfecto, sin importar lo que sean o por qué bando luchen.
Jennifer L. Armentrout (Bitter Sweet Love (The Dark Elements, #0.5))
Los cargos que contenía era como siguen; "Que eran enemigos y perturbadores del comerico; que habian producido conmociones y bandos en la ciudad, y se habían ganado un partido a sus opiniones peligrosísimas en desacato de la ley de su Príncipe.
John Bunyan
Nunca se ha empleado, en cambio, el término «capitalismo», que era el que usaban para definirlo sus enemigos del llamado bando socialista. Incluso hoy, al cabo de tantos años de acabada la guerra fría, se mantiene el tabú:
Josep Fontana (Por el bien del imperio (HISTORIA) (Spanish Edition))
Čia reikia pridurti, jog klaidinga vadinti savižudžiais tik tuos žmones, kurie iš tikrųjų nusižudo. Tarp pastarųjų yra netgi daug tokių, kurie savižudžiais tampa, taip sakant, atsitiktinai, polinkio į savižudybę jie gali ir neturėti. Tarp žmonių, nepasižyminčių ryškia asmenybe, ryškiu likimu, tarp eilinių ir bandos žmonių pasitaiko tokių, kurie nusižudo, bet pagal visą savo charakterį anaiptol nepriklauso savižudžių tipui, kai tuo tarpu vėlgi daugelis, galbūt dauguma iš tų, kurie pagal savo esybę priklauso savižudžiams,— iš tikrųjų niekada nepakelia prieš save rankos. Savižudis — o Haris toks buvo — nebūtinai turi gyventi, ypač glaudžiai susijęs su mirtimi — taip galima gyventi ir nebūnant savižudžiu. Bet savižudžiui būdinga tai, kad jis savąjį „aš",— nesvarbu, teisėtai ar neteisėtai,— junta tarsi ypač pavojingą, nepatikimą ir nesaugų gamtos daigą, kad pats sau jis atrodo toks begaliniai nesaugus ir paliktas pavojui, tarsi stovėtų ant siaurutėlės uolos viršūnės, kur tereikia mažiausio išorinio stumtelėjimo arba menkiausio vidinio silpnumo, kad nukristų į tuštumą. Šio tipo žmonių likimui būdinga tai, kad savižudybė jiems yra visų tikėtiniausią mirties rūšis, bent jau jų pačių supratimu. Šią nuotaiką, kuri beveik visada pastebima dar ankstyvoje jaunystėje ir lydi šiuos žmones visą gyvenimą, sukelia ne kažkokia ypatingai silpna gyvybinė jėga, atvirkščiai, tarp „savižudžių" pasitaiko nepaprastai atkaklių, godžių ir drąsių natūrų. Bet lygiai taip pat, kaip yra žmonių, kurie, nors truputį sunegalavę, karščiuoja, taip ir šie žmonės, kuriuos vadiname „savižudžiais" ir kurie visuomet labai jausmingi ir jautrūs, nuo menkiausio sukrėtimo linkę intensyviai pasiduoti savižudybės minčiai.
Hermann Hesse