Arch Mi Quotes

Ode to the Beloved’s Hips" Bells are they—shaped on the eighth day—silvered percussion in the morning—are the morning. Swing switch sway. Hold the day away a little longer, a little slower, a little easy. Call to me— I wanna rock, I-I wanna rock, I-I wanna rock right now—so to them I come—struck-dumb chime-blind, tolling with a throat full of Hosanna. How many hours bowed against this Infinity of Blessed Trinity? Communion of Pelvis, Sacrum, Femur. My mouth—terrible angel, ever-lasting novena, ecstatic devourer. O, the places I have laid them, knelt and scooped the amber—fast honey—from their openness— Ah Muzen Cab’s hidden Temple of Tulúm—licked smooth the sticky of her hip—heat-thrummed ossa coxae. Lambent slave to ilium and ischium—I never tire to shake this wild hive, split with thumb the sweet- dripped comb—hot hexagonal hole—dark diamond— to its nectar-dervished queen. Meanad tongue— come-drunk hum-tranced honey-puller—for her hips, I am—strummed-song and succubus. They are the sign: hip. And the cosign: a great book— the body’s Bible opened up to its Good News Gospel. Alleluias, Ave Marías, madre mías, ay yay yays, Ay Dios míos, and hip-hip-hooray. Cult of Coccyx. Culto de cadera. Oracle of Orgasm. Rorschach’s riddle: What do I see? Hips: Innominate bone. Wish bone. Orpheus bone. Transubstantiation bone—hips of bread, wine-whet thighs. Say the word and healed I shall be: Bone butterfly. Bone wings. Bone Ferris wheel. Bone basin bone throne bone lamp. Apparition in the bone grotto—6th mystery— slick rosary bead—Déme la gracia of a decade in this garden of carmine flower. Exile me to the enormous orchard of Alcinous—spiced fruit, laden-tree—Imparadise me. Because, God, I am guilty. I am sin-frenzied and full of teeth for pear upon apple upon fig. More than all that are your hips. They are a city. They are Kingdom— Troy, the hollowed horse, an army of desire— thirty soldiers in the belly, two in the mouth. Beloved, your hips are the war. At night your legs, love, are boulevards leading me beggared and hungry to your candy house, your baroque mansion. Even when I am late and the tables have been cleared, in the kitchen of your hips, let me eat cake. O, constellation of pelvic glide—every curve, a luster, a star. More infinite still, your hips are kosmic, are universe—galactic carousel of burning comets and Big Big Bangs. Millennium Falcon, let me be your Solo. O, hot planet, let me circumambulate. O, spiral galaxy, I am coming for your dark matter. Along las calles de tus muslos I wander— follow the parade of pulse like a drum line— descend into your Plaza del Toros— hands throbbing Miura bulls, dark Isleros. Your arched hips—ay, mi torera. Down the long corridor, your wet walls lead me like a traje de luces—all glitter, glowed. I am the animal born to rush your rich red muletas—each breath, each sigh, each groan, a hooked horn of want. My mouth at your inner thigh—here I must enter you—mi pobre Manolete—press and part you like a wound— make the crowd pounding in the grandstand of your iliac crest rise up in you and cheer.

Przytłumione stukanie dobiegające z zewnątrz przerywało ciszę, jakby coś chciało się dostać do środka, coś szarego, ponurego i bezkształtnego, coś smutniejszego niż smutek - odległe anonimowe wspomnienie, niekończąca się fala, która nadpływała i pragnęła odzyskać i pogrzebać to, co poprzednio przyniosła i porzuciła na wyspie - trochę człowiek, a trochę światło i myślenie. -Dobra noc na picie. -Tak... i zła, żeby być samemu. Ravic myślał przez chwilę. - Do tego wszyscy musieliśmy się przyzwyczaić - powiedział w końcu. - To, co nas kiedyś trzymało razem, zostało zniszczone. Rozsypaliśmy się niczym szklane paciorki z zerwanego sznura. Nic nie jest już trwałe. - Ponownie napełnił kieliszek. - Jako chłopiec przespałem kiedyś noc na łące. Było lato, niebo zupełnie bezchmurne. Zanim zasnąłem, widziałem Oriona, który stał ponad lasami na horyzoncie. Potem, w środku nocy, obudziłem się - i Orion stał nagle w górze nade mną. Nigdy nie zapomnę tego widoku. Wcześniej uczyłem się, że Ziemia jest planetą i się obraca, ale uczyłem się tego tak jak wielu rzeczy, o których czyta się tylko w książkach, i nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Wtedy po raz pierwszy poczułem, że naprawdę tak jest. Czułem, jak lecę bezszelestnie przez niesamowitą przestrzeń. Odczuwałem to bardzo mocno, wydawało mi się niemal, że muszę się trzymać, żeby nie wyrzuciła mnie siła odśrodkowa. Było tak pewnie dlatego, że obudzony z głębokiego snu, opuszczony przez pamięć i przyzwyczajenie, patrzyłem przez chwilę w ogromne przesunięte niebo. Ziemia przestała nagle być dla mnie trwałą podstawą - i od tamtej pory już nigdy się nią nie stała.

La testardaggine delle vecchie istituzioni a perpetuarsi somiglia all'ostinazione di un profumo rancido che reclamasse la nostra capigliatura, alla pretesa del pesce marcio di essere mangiato, alla persecuzione di un vestito da fanciullo che volesse vestire l'uomo, alla tenerezza dei cadaveri che ritornassero ad abbracciare i vivi. «Ingrati!», dice l'abito. «Vi ho protetto nei tempi cattivi. Perché ora non mi volete?» «Vengo dall'alto mare», dice il pesce. «Sono stato una rosa», dice il profumo. «Vi ho amato», dice il cadavere. «Vi ho civilizzati», dice il convento. A ciò una sola risposta; un tempo. Sognare di prolungare all'infinito cose defunte e governare gli uomini per imbalsamazione, ristabilire i dogmi in cattivo stato, tornare a indorare le arche, rafforzare i chiostri, ribenedire le reliquie, mobilitare di nuovo le superstizioni, rialimentare i fanatismi, dare un nuovo manico agli aspersori e alle sciabole, ricostruire il monachesimo e il militarismo, credere alla salute della società moltiplicando i parassiti, imporre il passato al presente sembra strano. Eppure vi sono teorici anche per queste teorie. Questi teorici, gente di spirito del resto, procedono per semplicemente; applicano al passato un intonaco che chiamano ordine sociale, diritto divino, morale, famiglia, rispetto degli avi, autorità antica, tradizione santa, legittimità, religione; e vanno gridando: «Vedere! Ecco! Prendete questo, brava gente!» Tale logica era conosciuta agli antichi Gli aruspici la praticavano. Davano una mano di gesso a una giovenca nera, e dicevano: «È bianca. Bos Cretatus». Quanto a noi rispettiamo qualcosa e risparmiamo tutto il passato, purché accetti di essere morto. Se vuol essere vivo, l'attacchiamo e cerchiamo di ucciderlo. Superstizioni, bigottismo, bacchettonismi, pregiudizi, queste larve, quantunque non siano che larve, si aggrappano alla vita; hanno denti e unghie nel loro fumo, bisogna spegnerle corpo a corpo, far loro guerra, e fargliela senza tregua, perché è una fatalità dell'uomo essere condannato all'eterno combattimento con i fantasmi. È difficile prendere l'ombra per la gola e atterrarla.

L’arche J’ai construit dans mon âme inquiète et brisée Une arche – informe double à la Bible calquée – Et ce sont des troupeaux, des peuples de pensées, Soumis au ciel puissant, qui s’y sont embarqués. Il est temps que du ciel la colère s’abatte ! Une rigide pluie tend sa herse d’acier. Dans la lourde vapeur le navire se hâte Sans savoir où il va, sur les flots incliné. Et le dernier sommet des monts sombre dans l’onde. Vers quel bord, ô Seigneur, et vers quel Ararat Hors des brouillards lointains me portent l’eau profonde ? Sur la mer, un linceul de ténèbres s’abat. Ah, j’entends quelque part une âme se défaire Dans l’aigre mélopée de la pluie et des larmes. Et l’arche dans la nuit, ô Jéhovah, t’espère Qui scellera, d’un arc-en-ciel, les mers de l’âme. (Adaptation en français par Jean Rousselot) [În turburatu-mi suflet am construit o Arcă - Informa nălucire de biblic corăbier -, Și turme-ntregi de gînduri pe puntea ei se-mbarcă, Noroade-ntregi, plecate puternicului cer. E vremea să se-abată mînia Lui! O ploaie De stropi rigizi întinde zabrele de otel. Corabia aleargă… în negura greoaie, Corabia se-nclină, și-aleargă fără țel… Și cel din urmă creștet de munte se scufundă… - Spre care țărm, Stapîne, spre care Ararat Din bruma depărtării mă poartă-adînca undă? S-a coborît pe ape lințoliu-ntunecat. Aud cum se destramă un suflet undeva, Departe, în a ploii acidă melopee… E noapte-n larg… Iar Arca te așteaptă, Jehova, Pe mările din suflet să fereci curcubee. Sburătorul, 20 decembrie 1919]