Ako Muna Quotes

Aralin sa Ekonomyang Pampulitika Nang matuklasan ng isang Aleman Ang labis na halaga, Ay nakalkula na rin Ang lahat-lahat na. Halaga ng tao Halaga ng lupa Halaga ng tula Halaga ng digma Kung sa loob pa lamang Ng tatlong minutong trabaho Ay nalilikha na ng manggagawa Ang buong araw niyang suweldo, Ang tantos ng pagsasamantala Ay ilang porsyento? Ay, ang labis na halaga — O pagpapahalaga — Sa superganansya’t supertubo! Binibilang ko ang mga bagay Na mahalaga sa akin: Bubong, saplot, araw-araw na kakanin. Binibilang ko ang araw At ako’y napapailing: Bawat minuto, Kinikita ng mga kumpanya ng langis Ang katumbas ng walong oras kong pawis. Bakit ba napakahalaga Ng paghahangad ng labis, Kung ang labis-labis, Ang katumbas ay krisis? Tinatantya ko kung kailan: 1. mapipigtas sa tanikala ng monopolyo ang pinakamahina nitong kawing 2. aawitin ng kapitalismo ang punebre sa sarili niyang libing. Pansamantala lamang ba ang pagsasamantala? Anu-ano ang mga pagkakataong Dapat nating samantalahin? Natuklasan din ng Aleman Na ang manggagawa ay walang bansa, At kanilang pakikibaka Ay walang baybayin. Kaya’t kinakalkula ko muna, Samantala, kung ano ang mahalaga Para sa araw-araw nating gawain. At kung gaano kahalaga, Mga kasama, ang pagkakaisa sa atin.

Ayusin mo muna ang buhay mo. Pinagpala kang maganda. Isabay mo d’on ang pagiging masipag.

Wala kang lubos na pag-unawa sa bigat ng landas na ako lamang ang nakayapak— landas na tinahak ng punit na talampakan, ng pusong paulit-ulit ginugupo ng unos, ng kaluluwang laging kinikiliti ng pangamba. Ang iyong mga mata’y nakamasid lamang, ngunit hindi kailanman sumilip sa kailaliman ng aking katahimikan— kung saan ang bawat ngiti’y bantay lamang sa sugat na ayaw lumantad, at ang bawat luha’y pumapatak kahit bago pa man dumampi ang liwanag ng umaga. Hindi mo batid ang mga laban na isinugal ko nang walang saksi; ang mga pangarap na nilamon ng gabi, at muling itinaguyod ng isang paghinga sa gitna ng pagkawasak. Kaya bago mo ako sukatin at husgahan, isuot mo muna ang aking pagod na hakbang, lakbayin ang dilim na minsan kong niyakap nang walang katiyakan kung may bukas pa. At saka mo sabihin kung sino ang mali, kung sino ang tama— kung sino ang marapat tawaging buo at kung sino ang marapat tawaging durog. Ito ang aking buhay— hindi maringal, hindi malinis, ngunit totoo at hindi kailanman huwad. At sa bawat paglakad, sa bawat katahimikang tila bangin, sa bawat paghinga na parang huling pagkakataon, naroon ang pasya kong magpatuloy. Dahil sa huli, ang pagpapatuloy mismo— kahit sugatan, kahit pagod, kahit wasak— ang pinakamatinding anyo ng aking tagumpay.!

Wala kang lubos na pag-unawa sa bigat ng landas na ako lamang ang nakayapak. Sapagkat ang mata mo’y nakamasid lamang, ngunit ang puso ko— araw-araw na sinusubok ng laban. Hindi mo batid ang mga sugat na nakatago sa likod ng aking katahimikan, ni ang mga luha na lumulubog bago pa man sumikat ang araw. Kaya’t bago mo ako hatulan, damhin mo muna ang bigat ng aking mga yapak, lakbayin ang dilim na minsan kong tinahak, at saka mo sabihin kung anong tama, at kung anong mali sa aking pagkatao. Ito ang aking buhay— hindi perpekto, hindi maringal, ngunit tunay. At sa bawat hakbang, bawat katahimikan, bawat paghinga— naroon ang pasya kong magpatuloy, kahit sugatan, kahit pagod, dahil ang pagpapatuloy mismo ang aking tagumpay.

Wala kang lubos na pag-unawa sa bigat ng landas na ako lamang ang nakayapak. Sapagkat ang mata mo’y nakamasid lamang, ngunit ang puso ko— araw-araw na sinusubok ng laban. Hindi mo batid ang mga sugat na nakatago sa likod ng aking katahimikan, ni ang mga luha na lumulubog bago pa man sumikat ang araw. Kaya’t bago mo ako husgahan, damhin mo muna ang bigat ng aking mga yapak, lakbayin ang dilim na minsan kong tinahak, at saka mo sabihin kung anong tama, at kung anong mali sa aking pagkatao. Ito ang aking buhay— hindi perpekto, hindi maringal, ngunit tunay. At sa bawat hakbang, bawat katahimikan, bawat paghinga— naroon ang pasya kong magpatuloy, kahit sugatan, kahit pagod, dahil ang pagpapatuloy mismo ang aking tagumpay.