Afscheid Quotes

Ik zal afscheid nemen van mijn vrienden en weggaan zonder weg te gaan vanwege de herinneringen die ik meeneem en achterlaat en als ik terugkom zal alles anders zijn en toch hetzelfde en voorgoed veranderd.

Weggaan is iets anders dan het huis uitsluipen zacht de deur dichttrekken achter je bestaan en niet terugkeren. Je blijft iemand op wie wordt gewacht. Weggaan kun je beschrijven als een soort van blijven. Niemand wacht want je bent er nog. Niemand neemt afscheid want je gaat niet weg.

Leven is eigenlijk niets anders dan afscheid nemen van leven. Dat is de kern van het leven, en liefde is afscheid nemen van liefde - het is allemaal één groot afscheidsfeest. Het was een mooi afscheidsfeest, maar ik moet nu naar huis, even uitslapen, de afwas doen van verleden week. Begrijp je?

De liefde tussen mensen loopt zelden synchroon. Mensen vinden elkaar op verkeerde momenten, overtreden wetten en regels om de feiten alsnog naar hun hand te zetten, bagatelliseren de gevolgen van ontrouw, ontkennen de overmijdelijke pijn waarmee afscheid gepaard gaat.

Als je weet dat je nog maximaal vijf jaar te leven hebt, ben je dan aan het sterven? Kan je vijf jaar lang afscheid van iemand nemen?

Mensen uit één stuk logen zichzelf voor. In werkelijkheid, dacht Minnie, zijn er alleen maar losse stukjes, die steeds weer afsterven en nooit meer terugkomen. Talloze keren verdwijn je uit je eigen leven, zonder zelfs maar afscheid van jezelf te nemen. Ze wist niet of ze dit moest zien als een triest gegeven of als een geruststelling, maar vermoedde dat het eigenlijk met geen van beide iets te maken had.

We hebben dit niet kunnen oefenen, dit samen wachten op de dood. Jammer, want ik heb zelden zo veel verenigde onbeholpenheid gezien, zo veel opgetelde soorten van onvermogen, zo veel mensen die bij mekaar niet gewoon zichzelf kunnen zijn, zelfs niet op dit soort uren van de waarheid.

Op de gang staat nog altijd zijn ex te wachten. 'Je bent er nog?' vraagt hij. 'Je ruikt naar rook,' fluistert ze als hij stilstaat om haar een tweede keer te begroeten en meteen ook een tweede keer afscheid van haar te nemen. Hij had bijna haar hand willen pakken om alles nog eens over te doen. 'Je zou ermee stoppen.' 'Waarom fluister je? Ik ben psychiater, wij roken omdat we anders gek zouden worden en omdat we op die manier tenminste nog één ding gemeen hebben met de meeste patiënten: de sigaret.' 'Ik fluister omdat ik je niet wil beschamen. Altijd dezelfde frasen, dezelfde excuses. Hoe kun je mensen weerhouden van zelfdestructie als je er zelf mee bezig bent?' 'Dat is een paradox,' zegt Kadoke. 'Gezondheid, geestelijke gezondheid houdt in dat je die paradoxen leert aanvaarden, dat je ermee leert leven, met het onvolmaakte, ja degene die jou komt weerhouden van zelfdestructie rookt, is dat nou zo erg?

(Over de Russische Biblioteek van van Oorschot): Het altijd rake feestgeschenk voor aftandse directeuren die afscheid nemen.

En steeds was het zo, dat liefde haar eigen diepte niet kent tot het uur der scheiding. (Profeet)

Zijn geilheid had eerder iets van smeulend plastic dan van brandend verlangen.

Jimbo behoorde niet tot die eerste groep, zijn geilheid had eerder iets van smeulend plastic dan van brandend verlangen.

De kist stond op het dressoir op een wit gehaakt kleedje waar met verjaardagen kaasstengels op stonden, nootjes, glaasjes met bowl, en net als bij feestjes stonden daar nu ook steeds mensen in een kringetje omheen, met hun neuzen in zakdoeken geduwd of in andermans nek. Ze zeiden mooie dingen over mijn broer, terwijl de dood lelijk was en zo taai als een verloren tijgernootje dat we dagen na een verjaardag ergens achter een stoel vonden, of onder de televisiekast.

Hij keek even naar de drol. Het uiteinde glansde van een slijmerige bloederige afscheiding. In het stuk krant hield hij hem als een sigaar tussen zijn vingers, bracht hem halverwege naar zijn mond en keek mismoedig met treurige hondeogen naar een denkbeeldige voorbijganger. 'Hebt u een vuurtje voor me,' vroeg hij somber.

Ik ben bang dat ik geen afscheid kan nemen van mijn beste chef.' - Rathborne 'Alleen van Rose dus,' zei Celeste kortaf.

Van hoeveel kun je afscheid nemen voor leven ophoudt leven te zijn?

Wat een waardeloos systeem. Iedereen met een greintje verstand ziet dat ze opgenomen moet worden, maar een kwartet hooggeleerde en duurbetaalde hulpverleners vindt het beter als er eerst nog wat ongelukken gebeuren. Alle vier, hè!’       Ik zei dat het moeilijk is om iemand gedwongen op te nemen.       ‘En dus maar een heup laten breken? Of onder een auto laten komen?’       De onmacht van de verzorgingsmaatschappij in een notendop: alleen via het ziekenhuis of het politiebureau kun je een demente mevrouw de bescherming en de rust geven die ze nodig heeft. Dan laat ik de begrafenisondernemer even buiten beschouwing.       Bert nam een beetje bedrukt afscheid.

We moeten afscheid nemen zoveel mogelijk beperken in ons leven. Anders neem je het leven en het toeval niet serieus.

En ik was alleen. Het geluk dat in het alleen-zijn schuilt is uitsluitend uit te leggen aan mensen die ook nerveus worden wanneer ze te lang in het gezelschap van hun medemens hebben moeten verkeren. Mensen die ongemerkt verdwijnen op recepties, bruiloften en boekpresentaties - ze nemen van niemand afscheid, dat duurt te lang en trekt vooral te veel de aandacht, ze zijn in één keer verdwenen, misschien hooguit via een niet noodzakelijke tussenstop op het toilet.

Want in tranen gaat de liefde schuil, net als het allermeelevendste afscheid. Het zijn de intiemste verlengstukken van de ziel, die ons, meer dan blijdschap op geluk, echt het gevoel geven mens te zijn.

Verhalen vormen de enige echte magie. Een verhaal kan de onmogelijke afstand tussen individuen overbruggen, ons uit ons eigen leven tillen en in dat van iemand anders zetten, al is het maar voor even. Onze honger naar verhalen maakt ons tot mens. We verlangen in het bijzonder naar verhalen die ons blij maken. Verhalen slaan ergens op, terwijl dat voor de echte wereld niet geldt. Want verhalen zijn de opgeschoonde versie van het echte leven, een gedestilleerde versie van het menselijke gedrag die komischer, tragischer en perfecter is dan het echte leven. In een goed gemaakte holo zitten geen doodlopende verhaallijnen of willekeurige opnames. Als de camera op een detail inzoomt, moet je opletten, want dat detail heeft een cruciale betekenis, die nog duidelijk zal worden. Zo is het echte leven niet. In het echte leven leiden de aanwijzingen niet per definitie tot iets. Wegen lopen dood. Geliefden maken geen heroïsche romantische gebaren. Mensen zeggen lelijke dingen en vertrekken zonder afscheid te nemen en lijden op onzinnige manieren. Verhaallijnen worden zonder ontknoping losgelaten. Soms hebben we een verhaal nodig - één dat goed in elkaar steekt, opbeurend is - om de wereld te helpen weer ergens op te slaan. Er zijn geen gelukkige eindes in het echte leven, omdat er in het leven geen eindes zijn, alleen momenten van verandering. Er is altijd een nieuw avontuur, een nieuwe uitdaging, een nieuwe mogelijkheid om geluk te vinden of weg te jagen. Ik wil holografie studeren omdat het mijn droom is om verhalen te creëren. Ik hoop dat mijn holo's mensen op een dag inspireren om de wereld beter achter te laten dan ze hem aantroffen. Om in ware liefde te geloven. Om dapper genoeg te zijn om voor geluk te vechten.

Het is zeker niet gemakkelijk, soms.' 'Wat?' 'Houden van de mensen.' 'Neen,' zei de waard, 'maar moeilijk is het ook weer niet. Het is niet gemakkelijk en het is niet moelijk; het is gelijk met zingen, denk ik: men moet er een beetje aanleg voor hebben.

Koffie drinken met mijn vrouw, samen slapen, afspreken met vrienden, geluk bestaat uit de verbintenis met de mensen om je heen. Het leven is een illusie van onsterfelijkheid. Het afscheid komt ooit, zorg voor zo veel mogelijk mooie herinneringen.

Afscheid nemen van een geest is definitiever dan afscheid nemen van een geliefde. Zelfs de doden keren weer, maar een geest die, eens bemind, weggaat, keert nooit meer weer.

'Ziezo', zei Benjamin. 'Nu ben ik dood. Mijn hart staat stil.' Hij ging rechtop zitten in het hoge ziekenhuisbed, keek even naar de aan'en uitflitsende rode lampjes en glimlachte. Het alarm gilde en hij hoorde stappen op de gang. Benjamin liet zich van zijn bed glijden, wierp een vlugge blik op zijn dode lichaam en ging toen bij het raam staan.