Af Quotes

Instruction does much, but encouragement everything." (Letter to A.F. Oeser, Nov. 9, 1768)

l(a le af fa ll s)o ne li ne ss

Nothing to do but admit that—obnoxious smirk or not—this boy is sexy af. A little wicked, a lot wild, and all dangerous.

How characteristic of your perverse heart that longs only for what happens to be out of reach.

There was a thing called Heaven; but all the same they used to drink enormous quantities of alcohol." ... "There was a thing called the soul and a thing called immortality." ... "But they used to take morphia and cocaine." ... "Two thousand pharmacologists and biochemists were subsidized in A.F. 178." ... "Six years later it was being produced commercially. The perfect drug." ... "Euphoric, narcotic, pleasantly hallucinant." ... "All the advantages of Christianity and alcohol; none of their defects." ... "Take a holiday from reality whenever you like, and come back without so much as a headache or a mythology." ... "Stability was practically assured.

Emma this is not a joke. Look at your hands! They're... they're... wrinkled!" "Yes that's because-" "No way. I'm not going down for this. This isn't my fault." "Toraf-" "Galen will find some way to blame me though. He always does. 'You wouldn't have gotten caught if you didn't swim so close to that boat, tadpole.' No it couldn't be the humans fault for fishing in the first place-" "Toraf." "Or how about. 'Maybe if you'd stop trying to kiss my sister, she'd stop bashing your head with a rock.' How does my kissing her have anything to do with her bashing my head with a rock? If you ask me, it's just a result of poor parenting-" "Toraf." "Oh and my favorite: 'If you play with a lionfish, you're going to get pricked.' I wasn't playing with it! I was just helping it swim faster by grabbing its fins-" "TOR-AF." He stops pacing along the water, even seems to remember that I exist. "Yes, Emma? What were you saying?

You may conquer her love of God: you will never overcome her fear of the devil.

I willingly allow that money does not guarantee happiness; but it must also be allowed that it makes happiness a great deal easier to achieve.

...it is not for the illusion of a moment to govern the choice of a lifetime.

Don't you remember that love, like medicine, is only the art of encouraging nature?

I see you are already as timid as a slave: you might as well be in love.

The heart you speak of,’ I said. ‘It might indeed be the hardest part of Josie to learn. It might be like a house with many rooms. Even so, a devoted AF, given time, could walk through each of those rooms, studying them carefully in turn, until they became like her own home.

If I'm not swimming as hard as I can, feet thrashing at the waves, I'm drowning.

Mentally, I was a slut. Physically, I was terrified of intimacy. Spiritually, I didn’t like men. I was confused.

It has become necessary for me to have this woman, so as to save myself from the ridicule of being in love with her: for to what lengths will a man not be driven by thwarted desire?

Megnið af volæði veraldarinnar stafar af skorti á ímyndunarafli.

It was there, in particular, that I confirmed the truth that love, which we cry up as the source of our pleasures, is nothing more than an excuse for them.

No sane person fears nothingness.

Ik vraag of ze de muziek af wil zetten. Er is al zoveel lawaai op de wereld.

Vil du afværge volden, må du elske dig selv så højt, at du ikke vil finde dig i den. (slutningen af ove Ditlevsens digt "Elsk dig selv")

Er bestaan twee soorten verdiet, onthoud u dat. Een dat het kan verdragen om gekieteld te worden. Een dat zo groot is dat je ervan af moet blijven, zelfs met ogenschijnlijk onschuldige vragen.

Buddhism is all about science. If science is the systematic pursuit of the accurate knowledge of reality, then science is Buddhism, Buddhism is science.

I used to underline passages in my English books, because certain lines crawled off the page, because those lines were magic and they meant something on a cosmic scale.

Shine and shimmer my Harvest Moon, illuminate the shadows in the sky.

She holstered her weapon, raising the hem of her skirts and stepping lightly around the dead bodies.

Aan drie wanden hingen reproducties van abstracte schilderijen waaruit niet viel af te leiden of de maker ervan een mens dan wel een ontploft blik ravioli geweest was.

Ik en mijn eenzaamheid kunnen het goed met elkaar vinden, we trekken onkruid, plukken een meiknol en eten hem op onder de borrel. We kletsen wat af, ik en mijn eenzaamheid.

Whenever someone tells you that you're doing XYZ like a girl, then you can whip out, "Thank you, hater, you're my motivator," and then go back to being XX chromosome AF.

Er was niets veranderd in de straat, zag ze. Het was nog steeds dezelfde rustige straat die ze altijd had gekend. Hoe was het mogelijk dat levens totaal konden veranderen, konden worden vernietigd, terwijl straten en gebouwen hetzelfde bleven, vroeg ze zich af.

Will," she said softly, sleepily. "Last night-" You were kind to me, she was going to say. Thank you. The glare from his blue eyes stabbed through her. "There was no last night," he said through his teeth. At that, she sat up straight, almost awake. "Oh truly? We just went right from one afternoon on through till the next morning? How odd no one else has remarked on it. I should think it some sort of miracle, a day with no night-

Dude, with your voice you are like, 'Look at all these books I've read,' but with your eyes you are like, 'Help me.

Forårets horisont Verden er våd og lys Himlen er tung af væde Hjertet er tungt af lykke Lykkelig nær ved at græde.

If real scares you, you’re fake AF.

Og hví skyldu vér amast við bókinni? Hún neyðir þig ekki til að lesa sig. Hún lætur persónu þína afskiftalausa. Hún liggur þarna einmana í horninu í bóksölubúðinni eins og þrítug piparjómfrú. En sá voði vogir yfir þér alla ævi þína, að rithöfundur setjist inn til þín og þylji yfir þér heila syrpu af óprentuðum ljóðum. Bækur eru saklausir hlutir, en rithöfundur eru ægilegar verur.

Als iemand iets moois ziet, denkt hij dat het af is. Dat stelt hem tevreden. Hij kijkt niet verder. Hij gaat er niet mee aan de slag. Hij durft er niet aan te slijpen, zodat wij nooit zullen weten wat er allemaal nog onder de oppervlakte zit. Die hele onzichtbare rijkdom zal nooit worden aangeboord.

Little drops of water, Little grains of sand, Make the mighty ocean And the pleasant land. So the little moments, Humble though they be, Make the mighty ages Of Eternity. So the little errors Lead the soul away From the paths of virtue Far in sin to stray. Little deeds of kindness, Little words of love, Help to make earth happy, Like the Heaven above.

Sometimes bravery is just getting on with things.

With all the lit­tle facts we learned, we nev­er had the time to think. None of us ev­er con­sid­ered what life would be like clean­ing up af­ter a stranger ev­ery day. Wash­ing dish­es all day. Feed­ing a stranger’s chil­dren. Mow­ing a lawn. All day. Paint­ing hous­es. Year af­ter year.

Sulphurous wind gusted in his wake; the dust of the street swirled and the folds of his black coat flapped against his thin body.

Måske skal et barn, der i alt hemmelighed holder af digte, engang finde den der, læse digtene og føle noget ved det, noget hendes omgivelser ikke forstår.

Hoop is een taai goed. Je hakt het af en het groeit weer aan. Er wordt iets afgenomen, afgesloten, vernietigd en precies op die plek begint de hoop opnieuw te groeien.

jeg savner en jeg holder af men jeg kan ikke huske hvem det er. kun udenfor mig er verden og jeg er udenfor verden med et sort hul indeni der suger alt og holder sammen på mig

If, for example, I had just as much love as you had virtue (and that is surely saying a lot) it is not astonishing that one should end at the same time as the other. It is not my fault.

Dis nie net die dooies wat in jou inweek en deel van jou word nie: dis almal, elke enkele een met wie jy 'n entjie pad saamreis; elkeen gee af aan jou, jy aan hulle. Nooit is dit net jy en jy alleen nie. Nooit gebeur iets net NOU nie. Altyd sleep dit slierte saam. Altyd suig dit by voorbaat al die toekoms in.

Dat ze iemand blij kon maken met zoiets als een glas limonade bracht haar een gevoel van heel simpel geluk. Het soort geluk dat nergens van afhing, dat er gewoon altijd wel was en je af en toe terloops even aanraakte.

Al die gore eenzaamheid en dat hunkerend weer rechtop krabbelen. Dat razen en dat stilvallen. Dat voelen en verdwalen. Dat vinden en dan toch maar weer opnieuw gaan zoeken. Dat verlangen zonder goed te weten wat daarmee te moeten. Dat evengoed er keihard mee kunnen lachen. Uw kunst is geestig, soms, en om te janken zo triest, op andere momenten - en af en toe op dezelfde.

Men jeg ser dig alligevel klart. Selvom jeg ikke nødvendigvis ser dig sandt. Måske ser jeg dele af dig, ingen andre kan se. Måske er sandheden om et menneske kalejdoskopisk. Alle blikkene udgør tilsammen et prisme, som er dig.

Kleur is mysterieus. Ik vraag me af waarom je 'groen' bent van jaloezie - heeft dat iets met misselijkheid te maken? En blauw dan; als iemand 'bleu' is heeft hij weinig ervaring, maar als hij 'blue' is, is hij lichtelijk depressief.

Sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje, en alle beetjes die je stierf, 't is vreemd, maar die vergeet je. Het is je dikwijls zelfs ontgaan. Je zegt: ik ben wat moe, maar op een keer dan ben je aan je laatste beetje toe.

Ik lach er mee, maar ik vraag mij af waarom de mensen niet gebleven zijn lijk de andere dieren, waarom wij en wij alleen moesten gekruisigd worden met die hel van het verstand dat alles wil ontleden en begrijpen, en dat ons niets bijbrengt dan vloeken en tranen. Hebt ge dat ooit van een beest geweten? Ze eten en slapen, ze drinken, paren en gaan dood, en ze zijn gelukkig. Wij niet, wij hebben het verstand dat ons doet vragen: waarom? En datzelfde verstand dat ons zegt: er is geen waarom, en als er toch een waarom moest zijn dan is er geen antwoord op.

Everyone thinks their romance is classy AF. No one sits there comparing their coupledom to the stuff of Lifetime movies. And no one thinks it will go away because, if you did, you'd never take a chance. Luckily, the human heart is not that logical.

I realized there was a piece of me that had been waiting for this to happen ever since we'd become friends - the moment when Sloane would realize I wasn't cool enough, or daring enough, to be her best friend.

Vi taler forbi hinanden, nogle gange med vilje, andre gange af vane, undertiden som en raffineret hævn, men oftest fordi misforståelserne er det eneste der findes. Vi forestiller os at vi kan indgå i relationer, og vi drømmer om at mennesker ikke er udskiftelige.

I am an Angel of the Light. You should not be touching my sweet, innocent flesh this way. I am a Vessel of Purity, undefiled by the pleasures of the flesh.

I've always been super aware that we could all die at any moment. This ceiling could fall. I could trip and land on this pen I'm holding. I could choke on my cold pasta lunch. I could be attacked by that pigeon eying me from my window sill. I could be shot...by a stranger...who lost something in their heart. Remember death is real. It's not scary. Living is the thing to care about. Don't hold grudges. Smile and make others smile as often as possible. Don't let jerks run the world.

Classical mechanics gave us a deterministic view of the world. Quantum mechanics, conversely, gives us a probabilistic view instead. According to Newton, if you know the cause af an event, you can predict the outcome. According to M.Born, you can only predict how likely that outcome will be.

I would rather take a nap.” “How could you possibly want a nap?” Pandora demanded, incredulous. “We’ve done nothing but sit all day.” Cassandra was instantly defensive. “Doing nothing is exhausting. I need to rest in case we do nothing again later.

Bitterbessie dagbreek bitterbessie son 'n spieël het gebreek tussen my en hom Soek ek na die grootpad om daarlangs te draf oral draai die paadjies van sy woorde af Dennebos herinnering dennebos vergeet het ek ook verdwaal trap ek in my leed papegaai-bont eggo kierang kierang my totdat ek bedroë weer die koggel kry Eggo is geen antwoord antwoord hy alom bitterbessie dagbreek bitterbessie son

but it’s nowhere near as spooky as yoga studios full of rich white women wearing the same overpriced athleisure, possibly embellished with a bastardized Sanskrit pun—“Om is where the heart is,” “Namaslay,” “My chakras are aligned AF”—and calling themselves a “tribe.” Commodifying the language of Eastern and Indigenous spiritual practices for an elitist white audience while erasing and shutting out their originators might not seem “culty”—it might just seem commonplace, which is exactly the problem.

det svier, der hvor du lagde din hånd. som om du har sat dit aftryk i mit kød. og det er jo det du har. som ingen anden har du sat dit aftryk i mit kød. jeg er fuld af ar. jeg er dig ikke utaknemmelig. det hører til mit livs store oplevelser. det er uforklarligt. det er kemi. og jeg husker det hele som viljeløse handlinger, der dog var så fulde af vilje . til dit kød. dengang. lagenernes hvide stof i min knyttede hånd.

Onvervreemdbaar Dit wordt ons niet ontnomen: lezen en ademloos het blad omslaan, ver van de dagelijksheid vandaan. Die lezen mogen eenzaam wezen. Zij waren het van kind af aan. Hen wenkt een wereld waar de groten, de tijdelozen, voortbestaan. Tot wie wij kleinen mogen gaan; de enigen die ons nooit verstoten. ------------------------------------------------------------ uit: "Niet nog een boek" van Ida Gerhardt (1905-1997)

Ze was het vergeten omdat ze gelukkig was. Ze was gelukkig omdat ze het vergeten was. Of dacht ze alleen maar dat ze gelukkig was? Was een geluk dat gebaseerd was op het uitschakelen van cruciale aspecten van jezelf wel geluk? Kun je zeggen dat iets bij nadere inspectie geen geluk was terwijl het wel zo voelde?Heeft geluk überhaupt iets met die zaken te maken? Staat geluk in zijn puurste ongrijpbare vorm niet ver af van... gebeurtenissen. Ze vergat het niet. De waarheid is dat ze het nooit vergat en dat ze er in bepaalde periodes dagelijks aan dacht.

Vroeger blikte ik in een chaotische toekomst, omdat ik het moment, dat vlak voor me lag, niet wilde beleven. (...) Ik had soms het zekere, doch zeer vage gevoel, dat ik "iets zou kunnen worden" in de toekomst, iets "geweldigs" zou kunnen doen en dan af en toe weer die chaotische angst dat ik "toch wel naar de bliksem zou gaan". Ik begin te begrijpen hoe dat komt. Ik weigerde de vlak voor me liggende taken te doen. Ik weigerde van trede tot trede voort te klimmen voor die toekomst. (...) Vroeger leefde ik altijd in een voorbereidend stadium, ik had het gevoel dat alles wat ik deed toch niet het "echte" was, maar voorbereiding tot iets anders, iets "groots", iets echts. Maar dat is nu volkomen van me afgevallen. Nu, vandaag, deze minuut leef ik en leef ik volop en is het leven waard geleefd te worden en wanneer ik zou weten, dat ik morgen zou sterven, dan zou ik zeggen: ik vind het heel jammer, maar het is goed geweest, zoals het geweest is.

The stars sparkled above the mist shrouded tents and caravans of the carnival. The night crackled with an odd vibration, as if a veil of peculiarity settled over the company.

Can you whistle?” Ruwen laughed. “Fine, I doubt I’m better than you at anything important.” “Says the guy that can whistle.

You’ll have to do better than that chaps, if you want to kill me!

It’s okay, Olive. Breathe.

Ik weet ook echt niet hoe het met me gaat. Ik weet het niet. Ik ploeter wat voort, kom de dagen door en af en toe moet ik lachen omdat iemand een grap maakt of voel ik me gelukkig omdat er een vogel in de boom naast mijn slaapkamer woont of ben ik bang dat iemand een stomme opmerking maakt of heb ik hoofdpijn omdat ik gespannen ben of ben ik verdrietig omdat ik meeleef met een zielige vriendin of ben ik neerslachtig omdat ik me verveel of ben ik nieuwsgierig omdat iemand belt.

Den lille havfrue måtte tænke på den første gang hun dykkede op af havet og så den samme pragt og glæde, og hun hvirvlede sig med i dansen, svævede, som svalen svæver når den forfølges, og alle tiljublede hende beundring, aldrig havde hun danset så herligt; det skar som skarpe knive i de fine fødder, men hun følte det ikke; det skar hende smerteligere i hjertet.

Der er mange i den kriminelle verden, der gerne vil være en succes, men godt ved, at de ikke kan blive det i den almindelige verden. Så bliver de superstjerne i ghettoen i stedet for.

Jorden tilhører ikke mennesket. Det er menneskene, der tilhører Jorden. De duftende blomster er vore søstre, og hesten, den mægtige ørn, for ikke at tale om elgen, er vore brødre. Og hvordan kan man købe eller sælge noget som helst? For hvem ejer varmen i luften eller lyden af vinden i træerne? Og saften i grenene bærer erindringen om dem, der har levet før os. Og lyden af bækkens mumlen er er vores forfaders stemme. Og vi må lære vores børn, at jorden under deres fødder er forfædrenes akse, og at alt, hvad der overgår Jorden også overgår os, og hvis mennesket spytter på jorden, spytter det på sig selv.

I look at the others, simpering courtiers and visiting dignitaries, all unsuspecting of what is to come. A merciful man should spare them, but I had mercy cut out of me at a young age.

X kepalkan tinju X hari trus berlalu kemarin banyak kisah yg tlah membisu gagu menunggu kaku hanya semakin lesu langit tersaput awan kelabu jalan tak terbatas makin berdebu lama sudah hati ini membiru ma’af ibu nan lugu dalam wajah nan sendu biarlah senyummu bangunkanku pastilah kan kukepalkan tinjuku pada manusia - manusia bermuka palsu buyarkan dunia yang semu { dave4fight }

I make my films, Charlie. I do my lighting, place my camera angles and I tell the actors to walk this way and do this, and there you're supposed to cry and there you're in a rage, and we keep on doing it and keep it up like the very devil and we never give up. And then the audience sits there one evening, and if we're lucky they'll cry where we decided they would cry and laugh when we want them to - right. You know all that. That is the whole mystery, Charlie" - Georg Af Klercker in Ingmar Bergman's play "The Last Scream

The current situation reminds me too much of the fable of the farmer whose chickens are dying. The local priest gives one remedy af- ter another—prayers, potions, oaths—until all of the chickens are dead. "Too bad," says the priest, "I had so many other good ideas.

Wij hebben het nu over jou. Vergeet niet, ik ben notaris geweest. Ik maak die dingen altijd af. Wat wil jij worden?' 'Ik weet het niet.' Hij begreep dat dat geen goed antwoord was, maar het was het enige, zelfs als iemand graag altijd alles afmaakte. Hij had geen flauw idee. Eigenlijk wist hij zeker dat hij nooit iets wou, maar ook nooit iets zóú worden. De wereld was al boordevol met mensen die iets waren, en de meesten waren er duidelijk niet gelukkig mee.

Og nú heldur hann þeir svensku séu ekki jafngáfaðir og hann. Ég skal segja þér: þeir eru gáfaðri en hann, þeir eru svo gáfaðir að einginn kraftur fær þá til að trúa því að það samsafn af lúsugum betlurum norðrí raskati, sem kallar sig íslendinga og nú eru bráðum allir dauðir guðisélof, hafi skrifað fornsögurnar.

Er brandt in mij dan een wilde begeerte naar sterke gevoelens, naar sensaties, een afkeer van dit afgezaagde, genormaliseerde en gesteriliseerde leven, en een hevige begeerte ergens iets stuk te slaan, een warenhuis of een kathedraal of mijzelf, roekeloze stommiteiten te begaan, een paar vereerde afgoden de pruiken af te rukken, een paar opstandige schooljongens de vurig verlangde kaartjes naar Hamburg te verschaffen, een klein meisje te verleiden of een paar vertegenwoordigers van de burgerlijke wereldorde de nek om te draaien. Want dit haatte, verafschuwde en vervloekte ik van alles toch wel het hevigst: deze tevredenheid, deze gezondheid, de behaagelijkheid, dit gekoesterde optimisme van de burger, deze vette vruchtbare zelfvoldaanheid van het middelmatige, het normale, de doorsnee.

Will you pour out tea, Miss Brent?' The el­der wom­an replied: 'No, you do it, dear. That tea-​pot is so heavy. And I have lost two skeins of my grey knitting-​wool. So an­noy­ing.' Ve­ra moved to the tea-​ta­ble. There was a cheer­ful rat­tle and clink of chi­na. Nor­mal­ity returned. Tea! Blessed or­di­nary everyday af­ter­noon tea! Philip Lom­bard made a cheery re­mark. Blore re­spond­ed. Dr. Arm­strong told a hu­mor­ous sto­ry. Mr. Jus­tice War­grave, who or­di­nar­ily hat­ed tea, sipped ap­prov­ing­ly. In­to this re­laxed at­mo­sphere came Rogers. And Rogers was up­set. He said ner­vous­ly and at ran­dom: 'Ex­cuse me, sir, but does any one know what's become of the bath­room cur­tain?' Lom­bard's head went up with a jerk. 'The bath­room cur­tain? What the dev­il do you mean, Rogers?' 'It's gone, sir, clean van­ished. I was go­ing round draw­ing all the cur­tai­ns and the one in the lav -​ bath­room wasn't there any longer.' Mr. Jus­tice War­grave asked: 'Was it there this morn­ing?' 'Oh, yes, sir.' Blore said: 'What kind of a cur­tain was it?' 'Scar­let oil­silk, sir. It went with the scar­let tiles.' Lom­bard said: 'And it's gone?' 'Gone, Sir.' They stared at each oth­er. Blore said heav­ily: 'Well - af­ter all-​what of it? It's mad - ​but so's everything else. Any­way, it doesn't matter. You can't kill any­body with an oil­silk cur­tain. For­get about it.' Rogers said: 'Yes, sir, thank you, sir.' He went out, shut­ting the door.

Wees niet verdrietig, liefste, maar huil voor mij, Ik zal je tranen in me laten oplossen, ze zullen me herinneren Aan die andere, de tranen die je, heet en blij Op me stortte, toen je stralend mij doorzinderde, Toen je heersend als een man mij nam En even later als een kind in mijn omhelzing Stierf, je kleine dood, lief lekker ding Van me, zoals je keer op keer in me kwam. Kijk hoe ik voor je dans, hoe ik met elke lendenslag Een letter vorm, kijk goed, en lees die letters van Me af, leer me uit je hoofd, zodat ik elke dag jou mag Bezoeken, juichend, neergehurkt voor je gezicht, Opgloeiend van verlangen, hartslag van je, man Van je, in je mond getatoeëerd gedicht.

Als het niets meer kan schelen wat anderen denken, verliezen we ons vermogen tot verbinding. Maar als we onszelf laten bepalen door wat anderen denken, verliezen we de moed om ons kwetsbaar op te stellen. De oplossing is om heel duidelijk voor ogen te krijgen wiens mening voor jou echt telt. Het moeten de mensen zijn die niet van je houden óndanks je onvolmaaktheden en kwetsbaarheden, maar óm je onvolmaaktheden en kwetsbaarheden. Als je op je gezicht ligt in de arena, zijn dat de mensen die je overeind zullen helpen en zullen bevestigen dat de val echt klote was, en je er vervolgens aan herinneren dat je dapper bent geweest en dat zij er ook de volgende keer zullen zijn om het zand van je af te kloppen. Neem ook mensen op die dapper genoeg zijn om te zeggen: ‘Daar ben ik het niet mee eens,’ of: ‘Ik denk dat je ernaast zit,’ en die je vragen zullen stellen als ze je dingen zien doen die indruisen tegen je waarden en normen.

så lad det være den største forbryder, han er dog et menneske som jeg; også han har været uskyldig! Hvem veed, hvor mange haarde kampe han kjæmpede, før han gjorde det første skridt til sin ulykke; lidt efter lidt gled han dybere, - pludselig bliver ingen en forbryder: det ere lidenskaber, opdragelse og en forunderlig sammenkjædning af omstændigheder, som danner vores livs malerie, - vi maa afskye forbryderens handlinger, men kan menneskeligheden dadles om den beklager ham? Hvem veed hvorledes vi havde handlet, om vi vare fødte i hans stilling, med hans lidenskaber og begreber?

Finally, for the same criminal conviction, the more stereotypically Af-rican a black individual’s facial features, the longer the sentence.15 In contrast, juries view black (but not white) male defendants more favorably if they’re wearing big, clunky glasses; some defense attorneys even exploit this “nerd defense” by accessorizing their clients with fake glasses, and prosecuting attorneys ask whether those dorky glasses are real. In other words, when blind, impartial justice is supposedly being administered, jurors are unconsciously biased by racial stereotypes of someone’s face.

Om negen uur, toen het goed licht was geworden, werd hij wakker. 'De tweede dag van Christus is aangebroken,' dacht hij. 'Het is vrijwel zeker,' zei hij hardop, toen hij de hemel boven de huizen bekeek, 'dat het helder, droog weer wordt. Laat ik niet te lang blijven liggen.' ... 'Het lijkt wel.' zei hij zacht, de radio inschakelend en aan het raam tredend 'of de zon doorkomt.' U hoort thans de cantate voor de tweede kerstdag van Johan Sebastiaan Bach,' zei de omroeper. Frits stelde het toestel zuiver af, holde naar zijn slaapkamer, kwam met zijn shagdoos terug en rolde, op de divan gezeten, zo snel een sigaret, dat hij deze kon aansteken op het ogenblik, dat het onregelmatige geraas van het stemmen van de muziekinstrumenten had opgehouden. ' Nu ben ik gelukkig, ' zei hij hardop en grinnikte.

Er staan boterhammen voor je in het buffet,' zei zijn moeder. 'Dank je wel,' zei hij. Ze schakelde de radio in. 'Geen landbouw, geen veeteelt, geen slechte muziek, geen geoudehoer,' zei Frits. geen walsen van Strauss, geen illustratieve muziek. Laat alleen het allerbeste doorkomen. Toon, desnoods een gebrekkige, maar vooruitstrevende smaak.' 'Ik krijg er hoofdpijn bij,' dacht hij. 'Je bent niet aleen in huis,' zei ze. 'Je moet ook eens aan iemand anders denken. Het wordt tijd, dat je eens met anderen rekening houdt.' De radio was warm geworden en begon geluid te geven. 'Ik ben zo alleen en denk steeds aan jou,' zong een tenor. Zijn vader draaide de knop naar links, maar juist nog niet uit. Men kon horen, dat er gezongen werd, maar verder niets onderscheiden. 'Zo wordt het toestel gesmoord,' dacht Frits, kwam naderbij en zocht de schaal af. Tenslotte draaide hij de knop af.

My mother believed in God's will for many years. It was af if she had turned on a celestial faucet and goodness kept pouring out. She said it was faith that kept all these good things coming our way, only I thought she said "fate" because she couldn't pronounce the "th" sound in "faith". And later I discovered that maybe it was fate all along, that faith was just an illusion that somehow you're in control. I found out the most I could have was hope, and with that I wasn't denying any possibility, good or bad. I was just saying, If there is a choice, dear God or whatever you are, here's where the odds should be placed. I remember the day I started thinking this, it was such a revelation to me. It was the day my mother lost her faith in God. She found that things of unquestioned certainty could never be trusted again. We had gone to the beach, to a secluded spot south of the city near Devil's Slide. My father had read in Sunset magazine that this was a good place to catch ocean perch. And although my father was not a fisherman but a pharmacist's assistant who had once been a doctor in China, he believed in his nenkan, his ability to do anything he put his mind to. My mother believed she had nenkan to cook anything my father had a mind to catch. It was this belief in their nenkan that had brought my parents to America. It had enabled them to have seven children and buy a house in Sunset district with very little money. It had given them the confidence to believe their luck would never run out, that God was on their side, that house gods had only benevolent things to report and our ancestors were pleased, that lifetime warranties meant our lucky streak would never break, that all the elements were now in balance, the right amount of wind and water.

Het zou allemaal veel makkelijker zijn als ik een doel had, wat denk jij? Een vraagje: heb jij wél een doel in je leven?' Albrecht dacht na. Had hij in deze verwarrende tijd al zijn eigen plaats gevonden, had hij, jong en gezond als hij was, een helder doel voor ogen? Nee, hij liep maar wat rond en dacht hoogstens aan de volgende dag, hoe hij geld kon verdienen en kon leven en niemand tot last was, meer niet, iets groots zag hij niet gebeuren. Hij stond hoogstens af en toe stil in zijn gejaagde leventje om even op adem te komen, dan maakte hij zich los uit zijn dagelijkse routine en was hij een paar dagen tot niets meer in staat en lag hij als een dode op bed, ongestoord. Dat duurde maar kort en dan was hij weer de oude.

Gekromd sta je tegen de branding in. Van het balkon af kan ik zien hoe geschreeuw zich terug in je gezicht slingert, gutsend in je nek als wild haar. Als je je hoofd achterovergooit alsof je een fles aan je mond zet, krijgt je adamsappel iets van een ruggengraat. Ik streel enkele meters van je af. Het is een milde avond. Vannacht borduurt een roos zich op je hemd. Het duurt uren om haar van je borst los te maken. Je kijkt alsof je me kunt zien, nu je ligt te slapen, wimpers als garen, neus tussen wijsvinger en duim - een bloedneus stelpend die er niet is - ik trek je hoofd achterover. Je omgekeerde mond in de spiegel imiteert iets grappigs. We kussen terwijl het over ons heen uit ons weg blijft sijpelen, zo graag zoekt het zich een weg.

There is no reason for a sound faith to be irrational. A useful faith should not be blind, but should be well aware of its grounds. A sound faith should be able to use scientific investigation to strengthen itself. it should be open to the spirit not to lock itself up in the letter. A nourishing, useful, healthful faith should be no obstacle to developing a science of death.

Det er så lidt kærlighed i verden, at vi fremfor alt må elske den, som de andre har overset. Den det er et arbejde at elske, den vi inderst inde finder afskyelig, fordi han forhinder os i at have det behageligt. Den lidende, den forurettede, den åndeligt armodige, og det anonyme barn der hver morgen må sette sig på plads ved en skolepult, der stinker kvælende af mange generationers angst. There is so little love in the world that we must above all love those that others have overlooked. The ones it's a chore to love, the ones we find deep down disgusting because they prevent us from feeling comfortable. The suffering, the aggrieved, the spiritually impoverished, and the anonymous child who every morning has to sit down at a school desk with the suffocating stench of many generations of fear. Ansigtene

De rede is van ons bewustzijn maar de buitenkant. Daaronder zit het gevoel. Vanbinnen, waar niemand ons kan zien, durven wij er feilloos op te vertrouwen. Daar weten wij alles zonder woorden. Als wij nooit naar buiten hoefden te treden zouden we geen moment aan onze intuïtie twijfelen. Maar we gaan uit en willen de anderen ook ons innerlijk keurig presenteren. Dus kammen we onze gedachten uit en trekken ze recht. Herinner jij je dan niet dat je als kind instinctief aanvoelde hoe mensen in elkaar zaten, bij wie je het goede kon vinden en wie voor jou gevaarlijk was, wat je moest doen om gevoed te worden, te overleven en liefde te vinden? Ik geloof dat veel van de kennis waarnaar wij op zoek zijn, een antwoord op alle belangrijke vragen, al vanaf onze geboorte in ons aanwezig is en dat wij alleen maar zijn vergeten hoe we die moeten aanboren. Sterker, van het meeste zijn we vergeten dat het bestaat (…). Al die intuïtieve kennis, die op zijn sterkst is bij onze geboorte, wanneer wij haar het hardst nodig hebben omdat ons nog geen andere middelen ter beschikking staan om te overleven, en die minder wordt naarmate wij leren te denken in plaats van te voelen, dat instinctieve weten is niet vergaan. Het ligt alleen bedolven onder de lawine aan argumenten en redeneringen die wij tegenwoordig nodig hebben om onze wereld voor onszelf begrijpelijk te maken. Af en toe, een enkele keer in een droom, in een moment van verstrooiing vinden we er misschien ineens iets van terug. Inspiratie zal een kunstenaar het noemen, voor iemand die gelooft is het een openbaring. Maar voor ons, die rationeel proberen te denken? Misschien zouden wij het een inval noemen, een moment van verlichting waarin je ineens de oplossing ziet van een vraagstuk dat je nog niet eens had geformuleerd.

Det var det der holdt mig vågen om natten," sagde Walter. "Den her opsplitning af landet. For det er det samme problem overalt. Det er ligesådan med internettet eller kabel-tv - der er aldrig noget centrum, der er ingen fælles enighed, der er bare en billion forskellige distraherende støjkilder. Vi kan aldrig sætte os og føre en vedvarende samtale, det er bare billigt skrammel og en lorteudvikling, det hele. Alt det ægte, alt det autentiske, alt det ærlige dør ud. Intellektuelt og kulturelt bliver vi kastet omkring som tilfældige billiardkugler og reagerer på den seneste tilfældige stimulans.

En toen met eenige variatie herhaalde i zijn oude rêverie over 't water. Van 't water dat maar altijd naar 't westen stroomde, dat iederen avond naar de zon stroomde. In Nijmegen liep een ouwe dokter rond, die drie-en-vijftig jaar lang 's morgens op 't zelfde uur dezelfde wandeling had gemaakt. Over 't Valkhof en aan de Noordzijde naar beneden en de Waalkade af tot aan de brug. Dat is meer dan 19300 maal. En altijd stroomde 't water naar het westen. En dat beteekende nog niets. Het heeft zeker honderd maal drie en vijftig jaar naar dien kant gestroomd. En langer. Nu ligt de brug er over. Nog maar kort, nog maar wat jaren. En toch heel lang. Ieder jaar is 356 dagen, tien jaar is 3650 zonnen. Iedere dag is 24 uur, en ieder uur gaat er meer door de hoofden van al die tobbende menschen dan je in duizende boeken zou kunnen opschrijven. Duizende tobbers die de brug gezien hebben, zijn nu dood. En toch ligt i er nog maar kort. Veel, veel langer stroomde het water daar. En er was een tijd toen dat water er niet stroomde. Die tijd is nog veel langer geweest. Dood zijn die tobbers gegaan bij honderde en honderde millioenen. Wie kent ze nog? En hoeveel zullen er sterven na dezen? Ze tobben maar, tot God ze wegraapt. En je zou denken: God zou ze een lol doen als i ze plotseling te grazen nam. Maar God weet beter dan jij of ik. Tobben willen ze, blijven voorttobben. En onderwijl gaat de zon op en onder, de rivier daar stroomt naar 't Westen en blijft stroomen tot daar ook een eind aan komt.

Fredkin [...] praat over een interessant kenmerk van computerprogramma's, waaronder cellulaire automaten: er is geen kortere route mogelijk naar wat de uitkomst wordt. Dit is het wezenlijke verschil tussen de 'analytische' benadering van de traditionele wiskunde, inclusief differentiële vergelijkingen, en de 'computer'-benadering met algoritmes. Je kunt een toekomstige toestand van een systeem voorspellen zonder alle tussenstappen te kennen als je de analytische methode gebruikt. Maar bij cellulaire automaten moet je alle tussenstappen doorrekenen om te weten hoe de uitkomst zal zijn: je kunt de toekomst niet voorspellen, behalve door de toekomst af te wachten. [...] Fredkin legt uit: 'je kunt het antwoord op een vraag niet sneller kennen dan wanneer je volgt wat er gebeurt.' [...] Fredkin gelooft dat het universum letterlijk een computer is en dat het gebruikt wordt door iets of iemand om een probleem op te lossen. Het klinkt als een grap met goed en slecht nieuws: het goede nieuws is dat onze levens een doel hebben; het slechte nieuws is dat onze levens het doel zijn van een of andere hacker ver weg die pi wil uitrekenen met een oneindig groot getal achter de komma.

Det var en Foraarsaften, Solen skinnede saa rød ind i Stuen, den var lige ved at gaa ned. Vingerne af Møllen deroppe paa Volden drev deres Skygger over Ruderne og Værelsets Vægge, kommende, svindende, i ensformig Veklsen af Skumring og Lys: - een stund Skumring, to Stunder Lys. Ved Vinduet sad Niels Lyhne og stirred gjennem Voldens bronzemørke Ælme mod Skyernes Brand. Han havde været udenfor Byen, under nyudsprungne Bøge, mellem grønne Rugmarker, over blomsterbrogede Enge; Alting havde været saa lyst og let, Himlen saa blaa, Sundet saa blankt og de spadserende Damer saa sælsomt smukke. Syngende var han gaaet henad Skovstien, saa blev Ordene borte i hans Sang, saa lagde Rhytmen sig, saa døde Tonerne bort og Stilheden kom som en Svimmelhed over ham. Han lukkede Øjnene, men endda mærkede han, hvordan Lyset ligesom drak sig ind i ham og flimred gjennem alle Nerver, medens den køligt berusende Luft ved hvert Aandedrag sendte det sært betagne Blod med vildere og vildere Kraft gjennem de i Magtesløshed dirrende Aarer, og der kom ham en Følelse paa, som om alt det Myldrende, Bristende, Spirende, Ynglende i Vaarnaturen om ham, mystisk søgte at samle sig i ham i eet stort, stort Raab; og han tørsted efter dette Raab, lytted til hans Lytten tog form af en uklar, svulmende Længsel. Nu, han sad der ved Vinduet, vaagnede Længslen igjen.

On the labour front in 1919 there was an unprecedented number of strikes involving many millions of workers. One of the lager strikes was mounted by the AF of L against the United States Steel Corporation. At that time workers in the steel industry put in an average sixty-eight-hour week for bare subsistence wages. The strike spread to other plants, resulting in considerable violence -- the death of eighteen striking workers, the calling out of troops to disperse picket lines, and so forth. By branding the strikers Bolsheviks and thereby separating them from their public support, the Corporation broke the strike. In Boston, the Police Department went on strike and governor Calvin Coolidge replaced them. In Seattle there was a general strike which precipitated a nationwide 'red scare'. this was the first red scare. Sixteen bombs were found in the New York Post Office just before May Day. The bombs were addressed to men prominent in American life, including John D. Rockefeller and Attorney General Mitchell Palmer. It is not clear today who was responsible for those bombs -- Red terrorists, Black anarchists, or their enemies -- but the effect was the same. Other bombs pooped off all spring, damaging property, killing and maiming innocent people, and the nation responded with an alarm against Reds. It was feared that at in Russia, they were about to take over the country and shove large cocks into everyone's mother. Strike that. The Press exacerbated public feeling. May Day parades in the big cities were attacked by policemen, and soldiers and sailors. The American Legion, just founded, raided IWW headquarters in the State of Washington. Laws against seditious speech were passed in State Legislatures across the country and thousands of people were jailed, including a Socialist Congressman from Milwaukee who was sentenced to twenty years in prison. To say nothing of the Espionage and Sedition Acts of 1917 which took care of thousands more. To say nothing of Eugene V. Debs. On the evening of 2 January 1920, Attorney General Palmer, who had his eye on the White House, organized a Federal raid on Communist Party offices throughout the nation. With his right-hand assistant, J. Edgar Hoover, at his right hand, Palmer effected the arrest of over six thousand people, some Communist aliens, some just aliens, some just Communists, and some neither Communists nor aliens but persons visiting those who had been arrested. Property was confiscated, people chained together, handcuffed, and paraded through the streets (in Boston), or kept in corridors of Federal buildings for eight days without food or proper sanitation (in Detroit). Many historians have noted this phenomenon. The raids made an undoubted contribution to the wave of vigilantism winch broke over the country. The Ku Klux Klan blossomed throughout the South and West. There were night raidings, floggings, public hangings, and burnings. Over seventy Negroes were lynched in 1919, not a few of them war veterans. There were speeches against 'foreign ideologies' and much talk about 'one hundred per cent Americanism'. The teaching of evolution in the schools of Tennessee was outlawed. Elsewhere textbooks were repudiated that were not sufficiently patriotic. New immigration laws made racial distinctions and set stringent quotas. Jews were charged with international conspiracy and Catholics with trying to bring the Pope to America. The country would soon go dry, thus creating large-scale, organized crime in the US. The White Sox threw the Series to the Cincinnati Reds. And the stage was set for the trial of two Italian-born anarchists, N. Sacco and B. Vanzetti, for the alleged murder of a paymaster in South Braintree, Mass. The story of the trial is well known and often noted by historians and need not be recounted here. To nothing of World War II--

Eind van de middag, ik was net uit school thuisgekomen (daar had ik zorgvuldig geheimgehouden dat ik jarig was om te voorkomen dat ik zou moeten trakteren, want daarvoor wilde mijn moeder mij geen versnaperingen meegeven), kwam mijn grootvader met zijn cadeau aanzetten. Aan de alsmaar naderbij komende, zeer krachtige tikken van zijn wandelstok op de trottoirtegels kon je horen dat hij zich erop verheugde andermaal een naar hem vernoemde kleinzoon gul te bedelen. Hij droeg een groot pak en overhandigde mij dat in de woonkamer. Plechtig verwijderde ik het papier. Wat mij op mijn achtste jaar ten deel was gevallen, bleek een vorstelijke meccanodoos te zijn. Weliswaar geen nieuwe fiets, maar toch iets ongehoords. Mijn grootvader verwijderde zich weer, want er was op dat moment niemand bij de hand om mee te dammen. Mij leek toen het grote ogenblik gekomen om de meccanodoos verder uit te pakken en ermee aan de slag te gaan. Toen ik aanstalten maakte om hem te openen, riep mijn moeder: 'Wat doe je nou?' 'Ik ga hem openmaken, ik wil ermee spelen.' 'Ben je helemaal betoeterd geworden? Zo'n duur cadeau. Blijf af.' 'Maar... maar... ik heb hem toch van opa gekregen. Ik wil ermee spelen.' 'Geen sprake van, afblijven. Zo'n duur cadeau, en daar wou je zomaar met je tengels aanzitten? Niks hoor, ik zet hem weg.' Ze pakte de meccanodoos op en plaatste hem achter lakens en slopen in het dressoir. Toen mijn vader thuiskwam, werd de doos weer tevoorschijn gehaald en wederom vol verbazing aanschouwd. Zeker, het was geen nieuwe fiets, maar toch... Wat een cadeau. 'Opa 't Hart is maar goed op je,' zei mijn vader. 'Maar ik mag er niet mee spelen,' zei ik verongelijkt. 'Nee, natuurlijk niet,' zei mijn vader, 'daar heeft je moeder groot gelijk in, zo'n duur cadeau, het zou gekkenwerk zijn als je daar met je poten aan zou zitten. D'r kan zomaar een schroefje of moertje of ander onderdeeltje kwijtraken, niks hoor, je moeder bergt hem weer netjes op.' 'Zo is het,' zei mijn moeder, en weg ging de meccanodoos.

She was the first close friend who I felt like I’d re­ally cho­sen. We weren’t in each other’s lives be­cause of any obli­ga­tion to the past or con­ve­nience of the present. We had no shared his­tory and we had no rea­son to spend all our time to­ gether. But we did. Our friend­ship in­ten­si­fied as all our friends had chil­dren – she, like me, was un­con­vinced about hav­ing kids. And she, like me, found her­self in a re­la­tion­ship in her early thir­ties where they weren’t specif­i­cally work­ing to­wards start­ing a fam­ily. By the time I was thirty-four, Sarah was my only good friend who hadn’t had a baby. Ev­ery time there was an­other preg­nancy an­nounce­ment from a friend, I’d just text the words ‘And an­other one!’ and she’d know what I meant. She be­came the per­son I spent most of my free time with other than Andy, be­cause she was the only friend who had any free time. She could meet me for a drink with­out plan­ning it a month in ad­vance. Our friend­ship made me feel lib­er­ated as well as safe. I looked at her life choices with no sym­pa­thy or con­cern for her. If I could ad­mire her de­ci­sion to re­main child-free, I felt en­cour­aged to ad­mire my own. She made me feel nor­mal. As long as I had our friend­ship, I wasn’t alone and I had rea­son to be­lieve I was on the right track. We ar­ranged to meet for din­ner in Soho af­ter work on a Fri­day. The waiter took our drinks or­der and I asked for our usual – two Dirty Vodka Mar­ti­nis. ‘Er, not for me,’ she said. ‘A sparkling wa­ter, thank you.’ I was ready to make a joke about her un­char­ac­ter­is­tic ab­sti­nence, which she sensed, so as soon as the waiter left she said: ‘I’m preg­nant.’ I didn’t know what to say. I can’t imag­ine the ex­pres­sion on my face was par­tic­u­larly en­thu­si­as­tic, but I couldn’t help it – I was shocked and felt an un­war­ranted but in­tense sense of be­trayal. In a de­layed re­ac­tion, I stood up and went to her side of the ta­ble to hug her, un­able to find words of con­grat­u­la­tions. I asked what had made her change her mind and she spoke in va­garies about it ‘just be­ing the right time’ and wouldn’t elab­o­rate any fur­ther and give me an an­swer. And I needed an an­swer. I needed an an­swer more than any­thing that night. I needed to know whether she’d had a re­al­iza­tion that I hadn’t and, if so, I wanted to know how to get it. When I woke up the next day, I re­al­ized the feel­ing I was ex­pe­ri­enc­ing was not anger or jeal­ousy or bit­ter­ness – it was grief. I had no one left. They’d all gone. Of course, they hadn’t re­ally gone, they were still my friends and I still loved them. But huge parts of them had dis­ap­peared and there was noth­ing they could do to change that. Un­less I joined them in their spa­ces, on their sched­ules, with their fam­i­lies, I would barely see them. And I started dream­ing of an­other life, one com­pletely re­moved from all of it. No more chil­dren’s birth­day par­ties, no more chris­ten­ings, no more bar­be­cues in the sub­urbs. A life I hadn’t ever se­ri­ously con­tem­plated be­fore. I started dream­ing of what it would be like to start all over again. Be­cause as long as I was here in the only Lon­don I knew – mid­dle-class Lon­don, cor­po­rate Lon­don, mid-thir­ties Lon­don, mar­ried Lon­don – I was in their world. And I knew there was a whole other world out there.

Why don't you make everybody an Alpha Double Plus while you're about it?" Mustapha Mond laughed. "Because we have no wish to have our throats cut," he answered. "We believe in happiness and stability. A society of Alphas couldn't fail to be unstable and miserable. Imagine a factory staffed by Alphas–that is to say by separate and unrelated individuals of good heredity and conditioned so as to be capable (within limits) of making a free choice and assuming responsibilities. Imagine it!" he repeated. The Savage tried to imagine it, not very successfully. "It's an absurdity. An Alpha-decanted, Alpha-conditioned man would go mad if he had to do Epsilon Semi-Moron work–go mad, or start smashing things up. Alphas can be completely socialized–but only on condition that you make them do Alpha work. Only an Epsilon can be expected to make Epsilon sacrifices, for the good reason that for him they aren't sacrifices; they're the line of least resistance. His conditioning has laid down rails along which he's got to run. He can't help himself; he's foredoomed. Even after decanting, he's still inside a bottle–an invisible bottle of infantile and embryonic fixations. Each one of us, of course," the Controller meditatively continued, "goes through life inside a bottle. But if we happen to be Alphas, our bottles are, relatively speaking, enormous. We should suffer acutely if we were confined in a narrower space. You cannot pour upper-caste champagne-surrogate into lower-caste bottles. It's obvious theoretically. But it has also been proved in actual practice. The result of the Cyprus experiment was convincing." "What was that?" asked the Savage. Mustapha Mond smiled. "Well, you can call it an experiment in rebottling if you like. It began in A.F. 473. The Controllers had the island of Cyprus cleared of all its existing inhabitants and re-colonized with a specially prepared batch of twenty-two thousand Alphas. All agricultural and industrial equipment was handed over to them and they were left to manage their own affairs. The result exactly fulfilled all the theoretical predictions. The land wasn't properly worked; there were strikes in all the factories; the laws were set at naught, orders disobeyed; all the people detailed for a spell of low-grade work were perpetually intriguing for high-grade jobs, and all the people with high-grade jobs were counter-intriguing at all costs to stay where they were. Within six years they were having a first-class civil war. When nineteen out of the twenty-two thousand had been killed, the survivors unanimously petitioned the World Controllers to resume the government of the island. Which they did. And that was the end of the only society of Alphas that the world has ever seen." The Savage sighed, profoundly. "The optimum population," said Mustapha Mond, "is modelled on the iceberg–eight-ninths below the water line, one-ninth above." "And they're happy below the water line?" "Happier than above it.

Buddhist Psychology You can use enlightening Buddhist practices to transform your life. Unfortunately, many people do not know it, but the Buddhist Dharma, or teaching, is actually a scientific system of psychology, developed in India and further refined in Tibet. It is a psychology that works. I call it a „joyous science of the heart“ because it is based on the idea that while unenlightened life is full of suffering, you are completely capable of escaping from that suffering. You can get well. In fact, you already are well; you just need to awaken to that fact. And how do you do this? By analyzing your thought patterns. When you do, you realize that you are full of „misknowledge“ - misunderstandings of yourself and the world that lead to anger, discontent, and fear. The target of Buddhist practice and the constant theme of this book is the primal misconception that you are the center of the universe, that your „self“ is a fixed, constant, and bounded entity. When you meditate on enlightened insights into the true nature of reality and the boundlessness of the self, you develop new habits of thinking. You free yourself from the constraints of your habitual mind. In other words, you teach yourself to think differently. This in turn leads you to act differently. And voila! You are on the path to happiness, fulfillment, and even enlightenment. The battle for happiness is fought and won or lost primarily within the mind. The mind is the absolute key, both to enlightenment and to life. When your mind is peaceful, aware, and under your command, you will be securely happy. When your mind is unaware of its true nature, constantly in turmoil, and in command of you, you will suffer endlessly. This is the whole secret of the Dharma. If you recognize delusion, greed, anger, envy, and pride as the main enemies of your well-being and learn to focus your mind on overcomming them, you can install wisdom, generosity, tolerance, love, and altruism in their place. This is where enlightened psychology can be most useful. Psychology and philosophy are really one entity in Buddhism. They are called the inner science, the science of the human interior. In the flow of Indian history, it is fair to say that the Buddha was a great explorer of the human interior rather than some sort of religious prophet. He came into the world at a time when people were just beginning to experiment with self-exploration, but mostly in an escapist way, using their focus on the inner world to run away from the sufferings of life by entering a supposed realm of absolute quiet far removed from everday existence. The Buddha started out exploring that way too, but then realized the futility of escapism and discovered instead a way of being happier here and now. (pp. 32-33)