Zwemmen Quotes

Als ik één ding kan is het liefhebben. Dat lijkt niet veel bijzonders, maar ik ben er trots op. Ik heb het geleerd zoals een zwerfhond leert zwemmen: omdat hij met de rest van de worp in een jutezak werd gepropt en in een snelstromende rivier is geworpen. Die ene die het tegen alle verwachtingen in gered heeft, dat ben ik. Met in mijn oren nog het gejank van degenen die het niet haalden, moest ik leren ergens van te houden. Ik ben niet onder gegaan. Ik heb de kant bereikt. Ik heb lief. Andere mensen dragen hun verdriet in hun hart. Ongezien holt dat hen vanbinnen uit. Het is mijn redding geweest dat ik mijn verdriet aan de buitenkant draag, waar het niemand kan ontgaan.

Jezelf zijn, je ware enige echte zelf, volgt volgens mij altijd als tegen de stroming in zwemmen.

Heb ik er behoefte aan dat de ander in het water springt als ik erin val? of dat hij mij tegen moordenaar verdedigt? Ik kan zwemmen en moorden worden er niet meer gepleegd. Het hart dorst niet naar opofferingen maar naar vertrouwelijkheid. Ik vraag de ander te beminnen zoals ik bemin, te wenen zoals ik ween en om dezelfde dingen, en te voelen wat ik voel, meer niet. Niets is zo nutteloos als die heldhaftige vriendschappen die, om zich te bewijzen bepaalde omstandigheden nodig hebben. Het moeilijke is iemand te vinden die niet bij iedere gelegenheid op je zenuwen werkt.

Als ik vroeger, met judo, voetbal, softbal, zwemmen, hardlopen of tennis een partij speelde, verloor ik nooit. Een feitelijk verlies verwerkte ik alleen in de kleedkamer, zonder coach.

Dit was een moment dat letterlijk naar haar boek vol Wijsheid gekopieerd moest worden. Babs begreep het hele universum met een helder inzicht. Ze herkende alles. De stenen in het zand waren eeuwenoude dieren die nu rustten. Onder het wateroppervlak doolden kinderen die op een dag gaan zwemmen waren zonder terug te keren en nu verder zwemmen op de rug van hun lievelingsvis. Er waren op de zeebodem matrozen die verder het dek schrobden van gezonken vrachtschepen. Er waren vlaktes van plankton, van eenzaamheid en stilte. Maar je kon er niets van zien, er was enkel grijs water.

Will keek haar glimlachend aan. 'Precies. En wat is de eerste regel tussen leraar en leerling?' vroeg hij. Ze zuchtte diep. 'Als er een vies of onaangenaam of ongemakkelijk klusje moet worden gedaan, is dat werk voor de leerling,' antwoordde ze. Hij knikte haar goedkeurend toe. 'Ja, zo herinner ik het mij ook,' zei hij. 'Jij hoeft dus niets anders te doen dan die inham over zwemmen, naar boven klimmen, Gilles vinden en samen met hem langs diezelfde route het kasteel weer verlaten.' 'Door de vuilstort?' vroeg ze. 'Ja, tenzij jij een andere route weet.' 'Dat wordt lachen,' zei ze.

Je komt een feest binnen, je kent niemand, je vraagt je af wat je komt doen - er is maar één oplossing: aan de bar gaan staan. Hoe druk het dan verder ook aan die bar mocht zijn.

Of maakte ik de gelijkenis zelf, in een poging samenhang te ontdekken waar alleen maar chaos was?

Wat er aan de hand was kon ik niet helemaal onder woorden brengen, maar vanuit Het Stadium Van Het Juiste Aantal Glazen was ik in een paar minuten tijd in een volgende, voorlopig nog naamloze toestand terechtgekomen, een toestand waarin het feest eeuwig doorging en niemand naar huis zou kunnen gaan, ook al zouden ze het willen.

... ten koste van mijn eigen zelfvertrouwen. Alsof ik daar zoveel van had dat ik er roekeloos mee om kon springen. Zo verzamelen we overdag de redenen om 's nachts in snikken uit te barsten.

Helaas, dacht ik. Communicatie was een ver, vreemd land waarvoor ook vandaag geen visa werden verstrekt.

Ik zou graag zo dom zijn dat ik alles geloofde wat ik las of hoorde, daar zou het leven een stuk rustiger van worden.

Maar geloven had ik nooit als een daad van liefde gezien. God was de behoeder voor onheil. Hij hield al het kwade in het gareel door zijn almacht en wanneer wij mensen dingen deden die hem niet aanstonden, liet hij datzelfde kwade op ons los om ons te straffen. Ik begreep nog steeds niet veel, maar ik wist wel dat geloven uit liefde zoiets moest zijn als zwemmen in het heldere, klaterende water van de rivier, onder een oneindig blauwe hemel, terwijl wat ik tot dan toe had verstaan onder geloven meer leek op schuilen in een donkere kamer wanneer het hevig onweerde.