“
Is er geen dageraad meer? Leef ik nog?
Zijn de grenzen van het heelal verzet?
De duisternis is over de aarde gestort en er is geen nacht.
Mijn ziel is koud van angst en versteend ziet zij hoe het bestaan zelf veranderd werd in een chaos, elke orde werd verstrooid.
Wij worden opgeslorpt door het vormloze donker.
Geen maan meer. De zee, de aarde, de sterren, zijn opgeslokt,
alle sterrenbeelden zijn verzonken in het onmetelijke niets,
de hagedissen hebben zich gesplitst, de zwanen zijn verdronken,
de slangen zijn gebarsten, de hemelse draak is in een ijsklomp versteend.
Is dit nu het ogenblik?
Zijn wij het, die na alle generaties op aarde, verdiend hebben te vergaan? Verdiend hebben verpletterd te worden
onder de val van de hemel?
Is dit de laatste dag van het laatste jaar van de wereld?
Wij zijn verwerkt door een bitter noodlot, wij hebben de zon verloren,
neen, wij hebben de zon verjaagd!
Ik klaag niet meer. Angst moet men een muilband aan doen,
waarom nog begerig zijn om te leven,
als de wereld sterft met ons?
”
”